مقاله نقش ناوهای هواپیما بر در جنگها

[hmz]

سلام بر همه دوستان
همانطور که میدانید در یک جنگ احتمالی پشتیبانی ازنیروهای خودی در اسرع وقت امری حیاتی است واین در حالی است که امروزه سرعت عمل به همراه کارایی یعنی یک برگ برنده !
یکی از نقشهای نیروی هوایی علاوه بر نبرد هوایی،آماده سازی شروع حمله برای نیروهایی زمینی با حمله به پشت نیروی دشمن به منظور نابود کردن اهدافی مانند انبار مهمات ومسیرهای ارتباطی دشمن با نیروهای خط مقدم میباشد.این نقش هواگردها به قدری پررنگ شده است که ابر قدرتهای جهان برای داشتن این امتیاز در نبردها دست به کار شدند و حاصل آن چیزی نیست جز ناوهای هواپیما بر.سازه ای که در ساخت آن بیش از یک میلیارد قطعه مختلف بکار رفته است و پیچیده ترین ساخته دست بشر است.

در حال حاضر 21 ناو هواپیمابر در سطح جهان خدمت می کنند که 12 تا از آنها متعلق به ایالات متحده آمریکاست و 9 فروند آنها در کلاس ناوهای هواپیمابر اتمی نیمیتز قرار دارند.در حال حاضر این پیشرفته ترین کلاس برای یک ناو هواپیمابر است.این ناوها از دو راکتوراتمی برای ایجاد بخار آب لازم برای به چرخش درآوردن پروانه های 30 تنی خود استفاده می کند.نکته جالب در مورد این ناوها سوختگیری آنهاست که در یک فاصله زمانی 15 تا 20 ساله انجام می گیرد!! البته باید به زمان تخیله سوخت مصرف شده و سوخت گیری مجدد ناو توجه کرد که با انجام عملیاتهای بروز زسانی در حدود 3 سال بطول می انجامد.به عنوان نمونه می توان به ناو USS Nimitz اشاره کرد که در سال 1975 به خدمت در آمد و اکنون در حال سوختگیری است.


در عرشه یک ناو هواپیمابر،همیشه تعدادی هواپیما (10 تا 20 فروند) برای مقابله با خطرهای احتمالی و گشتهای شناسایی آماده پرواز هستند.سایر آنها در 2 طبقه پایین تر از عرشه و در آشیانهی به ابعاد 209 متر طول ، 34 متر عرض و 8 متر نگهداری میشوند که فضایی کافی برای حدود 70 فروند جنگنده و تکنینسینها و انبار قطعات یدکی است.در صورت لزوم هواپیماها با دو بالابر هیدرولیکی به عرشه منتقل می شوند.نشست و برخواست از سطح یک ناو بسیار متفاوت از باند یک فرودگاه است.در زمان Take OFFسرعت هواپیماها به کمک یک کشنده روی عرشه به میزان لازم میرسد.این سیستم کاتاپولت نام دارد. سیستم کاتاپولت می تواند یک جنگنده بیست تنی را در زمانی حدود دو ثانیه از صفر به سرعت 270 کیلومتر در ساعت برساند . قابل ذکر است که ناو هواپیمابر توانایی به پرواز در آوردن یک هواپیما را در بیست ثانیه دارد .فرود روی عرشه ای که فقط حدود 150 متر باند برای نشستن هواپیما دارد آن هم با سرعتی که جنگنده های سریع نیروی دریایی دارند یکی از سخت ترین کارهای خلبان است . برای فرود بر روی عرشه ناو هر هواپیما باید دارای قلاب دم باشد . خلبان هواپیما با تقرب و فرود دقیق سعی خواهد کرد یکی از چهار کابل نگهدارنده هواپیما روی عرشه ناو را با قلاب دم بگیرد . این کابل های فولادی که در عرض باند فرود و بموازات یکدیگر قرار گرفته اند ، به سیلندرهای هیدرولیکی زیر عرشه فرود متصلند که وقتی قلاب دم هواپیما با یک از این کابل ها در گیر می شود کابل مذکور بیرون آمده در نتیجه سیلندر هیدرولیکی انرژی هواپیما را جذب می کند . چنین سیستمی می تواند هواپیمایی با 24 تن وزن و 241 کیلومتر در ساعت سرعت را در مسافت حدود 96 متر متوقف کند . این کابل های موازی به فاصله 15 متری از هم قرار گرفته اند بنابراین منطقه بیشتری را برای تماس چرخ ها به خلبان می دهند . معمولا خلبان ها کابل سوم را هدف گیری می کنند که ایمن ترین حالت ممکن است ، هدف گیری کابل اول به دلیل لزوم نزدیک شدن به لبه ناو آن هم در حدی خطرناک کار درستی نیست





هزینه ساخت یک ناو هواپیمابر در حدود 6 میلیارد دلار و نگهداری سالانه 200 میلیون دلار است.کشورهای آمریکا،روسیه،انگلستان،فرا نسه و تایلند(!!) از دارندگان ناو هواپیمابر هستند و چین،هند،ایتالیا و اسپانیا در حال انجام پروژه هایی برای ساخت ناوهای هواپیمابر هستند