تأثیر حافظ بر محیط ادبی بخارا و شعر نوین تاجیکستان

[م.محسن]

چو شبنم از نفیر باد میرم / بود کز قید غم آزاد میرم1
چو من بیمار شعر حافظم / کاش کنار آب رکناباد میرم

شمار زیادی از اندیش‌مندان شرق و غرب در ارزیابی شعر پارسی بر این باورند که حافظ لسان‌الغیب با ایجاد غزل‌های آسمانی خویش اعجاز گوش‌ناشنودنی و غوغای آسمان‌خراشی در جهان فضل در پا کرد. تعبیرهایی چون: غزل ناب و یا شعر عالی به ذهن ما و قلب ما آشنایند اما محققان ادبیات جهان بر این نکته تأکید ورزیده‎اند که شعر حافظ به مراتب والاتر از این گفته‌هاست. حافظ خود دست یافتن به چنین نادره‌کاری در شعر را تصریح می‌کند و گه گاه چنین به نظر می‌رسد که این جام سرشار از می ناب الاهی [الهی]، دل شاعر را نیز چون دل‌های هزاران تن از عاشقان دل‌سوخته‌ی اشعارش به وجد و شادی آورده است:

غزل گفتی و درّ سفتی / بیا و خوش بخوان حافظ
که بر نظم تو افشاند / فلک عقد ثریا را

شاعر در روزگار خویش عراق و پارس را با سحر سخن تسخیر کرد. طوطیان در هند از فضیلت قند پارسی شکرفشان گردیدند، روش و ولوله‌ی اشعارش نه تنها سیه‌چشمان کشمیری و ترکان سمرقندی2 که مشتری و زهره را در سما به رقص آورد! شاکر مختار، دانشمند معروف تاجیک که یک رشته از فعالیتش بررسی جایگاه شعر حافظ در اندیشه‌ی اروپا و امریکاست، بر این باور است که در جهان نیست قوم صاحب‌نامی که آثار حافظ را در زبان خویش نداشته و آن را نخوانده باشد.3

بر هیچ کس پوشیده نیست که پدر شعر فارسی در بخارا به دنیا آمد و این سرزمین در دوران طلایی آل‎سامان از درخشان‌ترین کانون‌های فرهنگ و هنر ایرانی بوده است. تاجیکان در آسیای مرکزی با آثار جاودانه و نام‌های تابناک فرزندان این خطه: آدم‌الشعرا ابوعبدالله رودکی سمرقندی و نابغه‌های ژرف‌اندیشی چون: شیخ‌الرییس ابوعلی سینا، ابوریحان بیرونی، خوارزمی، فارابی، ناصرخسرو بلخی و مانند آنها عشق می‌ورزند. طوطیان شکرگفتار هند: امیرخسرو دهلوی، حسن دهلوی، میرزا اسدالله غلب ابوالمعانی و میرزا بیدل دهلوی میراث گذشتگان‌شان و تمدن تاجیکی فارسی را از ماوراءالنهر به هند باستان ارمغان بردند. افتخار به این بزرگان ریشه در عمق جان ما دارد و همای شهرت‌شان در آسمان بی‌کرانه‌ی شعر دری هنوز بلندپرواز است. شیخ کمال‌الدین مسعود خجندی زمانی ملک‎الشعرای شاعران ایران در تبریز بود و عمری سمندروار با یاد خجند در آتش هجران سوخت. با این همه، او با نام زادبوم خویش و شیراز و شیرازیان افتخار داشت:

با لطف طبع مردم شیراز از کمال / باور نمی‌کنند که گویم خجندیم

پژوهندگان شعر و ادب فارسی به آثار شاعران دیار ما: شوکت بخارایی، سیدای نسفی، ادیب صابر ترمزی، که چند قرن بعد از خواجه کمال به سر برده‌اند، بهای بلند داده و دیوان اشعار این بزرگان را در ردیف آثار غزل‌سرایان توانا گذاشته‌اند و ما این‌جا اسامی دیگر شاعران صاحب دیوان چون: بخارایی، سمرقندی، چاچی، مروی، بلخی، ترمزی، فرغانی، خجندی، سمنگانی، نمنگانی، استروشنی، خوقندی، بدخشانی، زرافشانی، ختلانی، حصاری و قبادیانی را نیز اگر بیاوریم، سخن به درازا خواهد کشید. این نکته بسیار جالب توجه است که در مناطق یادشده و در تمام شهرهای مشهور آسیای مرکزی، کانون‌های فرهنگ و ادب فارسی گرمی دل و فروغ دیده‌ی خود را با وجود حمله‌های اجانب باز هم از دست نداده‌اند و از این شهرها چندین شاعر صاحب‌دیوان ظهور نموده و گنجینه‌ی فناناپذیر تمدن ایرانی را شکوه خسروی بخشیده‌اند.

ادامه دارد ...

مطالب بر گرفته از وبلاگ ايران بوم