دوست عزیز، به سایت علمی نخبگان جوان خوش آمدید

مشاهده این پیام به این معنی است که شما در سایت عضو نیستید، لطفا در صورت تمایل جهت عضویت در سایت علمی نخبگان جوان اینجا کلیک کنید.

توجه داشته باشید، در صورتی که عضو سایت نباشید نمی توانید از تمامی امکانات و خدمات سایت استفاده کنید.
نمایش نتایج: از شماره 1 تا 6 , از مجموع 6

موضوع: تكنيكها و تجهيزات کمکهای اولیه

Threaded View

پست قبلی پست قبلی   پست بعدی پست بعدی
  1. #1
    کـــــــاربر فــــعال
    رشته تحصیلی
    اقتصاد
    نوشته ها
    8,281
    ارسال تشکر
    21,844
    دریافت تشکر: 45,916
    قدرت امتیاز دهی
    82824
    Array
    Almas Parsi's: جدید94

    smilee1 تكنيكها و تجهيزات کمکهای اولیه

    تكنيكها و تجهيزات کمکهای اولیه بخش اول

    درآوردن‌ لباس‌هاي‌ مصدوم

    به‌منظور معاينه‌ كامل‌ مصدوم‌، رسيدن‌ به‌ تشخيص‌ صحيح‌ يا درمان‌، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد تعدادي‌ از لباس‌هاي‌ وي‌ را درآوريد. اين‌ كار را بايد با حداقل‌ مزاحمت‌ براي‌ مصدوم‌ و در صورت‌ امكان‌، با رضايت‌ وي‌ انجام‌ دهيد. تا حد امكان‌ كمترين‌ تعداد لباس‌ها را خارج‌ كنيد و به‌ آنها آسيب‌ وارد نكنيد مگر آنكه‌ كاملاً ضرورت‌ داشته‌ باشد. اگر مجبور هستيد كه‌ لباس‌ مصدوم‌ را پاره‌ كنيد، سعي‌ كنيد اين‌ كار را در امتداد درز شلوار يا آستين‌ انجام‌ دهيد. سعي‌ كنيد حريم‌ شخصي‌ مصدوم‌ را به‌ هم‌ نزنيد و از مواجهه‌ او با سرما جلوگيري‌ كنيد. اگر خارج‌ كردن‌ لباس‌ها، درد و ناراحتي‌ مصدوم‌ را بيشتر مي‌كند، اين‌ كار را متوقف‌ كنيد.

    خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌ نيمه‌ پاييني‌ بدن‌
    ۱) مچ‌ پا را نگه‌ داشته‌، كفش‌ را با دقت‌ بيرون‌ آوريد. براي‌ خارج‌ كردن‌ چكمه‌هاي‌ بلند، ممكن‌ است‌ مجبور باشيد با يك‌ چاقو، چكمه‌ را در امتداد درز پشتي‌ آن‌ بشكافيد خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌ نيمه‌ پاييني‌ بدن‌

    ۲) جوراب‌ها را به‌ ملايمت‌ بيرون‌ بكشيد. اگر انجام‌ اين‌ كار مقدور نيست‌، جوراب‌ را از روي‌ ساق‌ بالا بياوريد و با قيچي‌ آن‌ را ببريد.

    ۳) پاچه‌ شلوار را به‌ آرامي‌ بالا بكشيد تا ساق‌ و زانو معلوم‌ شوند. براي‌ درآوردن‌ شلوار يا ديدن‌ ران‌، شلوار را از كمر پايين‌ بكشيد.

    خارج‌ كردن‌ لباس‌ها در آسيب‌‌ نيمه‌ بالايي‌ بدن‌
    ۱) هرگونه‌ دكمه‌ يا زيپ‌ موجود در لباس‌ را باز كنيد. با ملايمت‌ لباس‌ را از كنار شانه‌ مصدوم‌ خارج‌ كنيد.

    ۲) اندام‌ سمت‌ آسيب‌ نديده‌ را از آستين‌ خارج‌ كنيد. لباس‌ را به‌ دور سمت‌ آسيب‌ ديده‌ بكشيد.

    ۳) اندام‌ آسيب‌ ديده‌ را تا حد امكان‌، ثابت‌ نگه‌ داريد و خروج‌ لباس‌ را تسهيل‌ كنيد.

    موارد خاص‌
    پوليور و پيراهن‌ پشمي‌ در مورد لباس‌هايي‌ كه‌ دكمه‌ يا زيپ‌ ندارند، ابتدا اندام‌ سمت‌ آسيب‌نديده‌ را از آستين‌ خارج‌ كنيد. سپس‌، لباس‌ را تا كرده‌، آن‌ را از بالاي‌ سر بيرون‌ بكشيد. نهايتاً، آستين‌ ديگر لباس‌ را درآوريد و دقت‌ كنيد كه‌ به‌ اندام‌ آسيب‌ وارد نكنيد.
    درآوردن‌ كلاه‌ ايمني
    بهترين‌ برخورد با كلاه‌هاي‌ ايمني‌ محافظ‌ (مثل‌ كلاه‌ اسب‌سواري‌ يا كلاه‌ ايمني‌ موتورسواران‌) آن‌ است‌ كه‌ آنها را خارج‌ نكنيم‌؛ تنها زماني‌ بايد اين‌ كلاه‌ها را خارج‌ كرد كه‌ كاملاً ضرورت‌ داشته‌ باشد (مثلاً اگر نمي‌توانيد راه‌ تنفسي‌ را برقرار كنيد). اگر مجبور به‌ خارج‌ كردن‌ اين‌ وسيله‌ هستيد، در صورت‌ امكان‌ خود مصدوم‌ بايد اين‌ كار را انجام‌ دهد؛ در غير اين‌ صورت‌، شما بايد به‌ كمك‌ يك‌ امدادگر اقدام‌ به‌ خارج‌ كردن‌ كلاه‌ ايمني‌ كنيد. مراقب‌ باشيد كه‌ در تمام‌ لحظات‌ سر و گردن‌ را نگه‌ داريد و سر را در امتداد ستون‌ فقرات‌ نگه‌ داريد.

    اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببينيد:
    آسيب‌ ستون‌ فقرات‌

    احتياط‌!
    كلاه‌ ايمني‌ را تا زماني‌ كه‌ ضرورت‌ حتمي‌ داشته‌ باشد، خارج‌ نكنيد.

    كلاه‌ ايمني‌ رخ‌ باز
    ۱) چانه‌بند را باز كنيد يا برش‌ دهيد. سر و گردن‌ مصدوم‌ را نگه‌ داريد و آن‌ را در امتداد ستون‌ فقرات‌ نگه‌ داريد.

    ۲) از يك‌ امدادگر بخواهيد كه‌ دو طرف‌ كلاه‌ ايمني‌ را از بالا با دو دست‌ بگيرد و آنها را از دو طرف‌ بكشد تا فشار از روي‌ سر برداشته‌ شود. وي‌ سپس‌ بايد كلاه‌ را با ملايمت‌ به‌ بالا و عقب‌ بكشد.

    احتياط‌!
    كلاه‌ ايمني‌ را تا زماني‌ كه‌ ضرورت‌ حتمي‌ داشته‌ باشد، خارج‌ نكنيد.

    كلاه‌ ايمني‌ تمام‌ رخ‌
    ۱) بندها را باز كرده‌ يا برش‌ دهيد. گردن‌ را با يك‌ دست‌ نگه‌ داشته‌، فك‌ پاييني‌ را محكم‌ بگيريد. كار خود را از زير كلاه‌ آغاز كنيد و انگشت‌ خود را با دقت‌ زير لبه‌ آن‌ قرار دهيد. از يك‌ امدادگر بخواهيد كه‌ كلاه‌ را با دو دست‌ نگه‌ دارد.

    ۲) از امدادگر بخواهيد كه‌ از بالا كلاه‌ ايمني‌ را به‌ سمت‌ عقب‌ كج‌ كند (بدون‌ آنكه‌ سر را مطلقاً حركت‌ دهد) و قسمت‌ جلوي‌ كلاه‌ را كاملاً از روي‌ چانه‌ مصدوم‌ بلند كند.

    ۳) گردن‌ و فك‌ پاييني‌ مصدوم‌ را همچنان‌ نگه‌ داريد. از امدادگر بخواهيد كه‌ مختصري‌ كلاه‌ را به‌ سمت‌ جلو كج‌ كند تا كلاه‌ از پايين‌ جمجمه‌ عبور كند و سپس‌ آن‌ را مستقيماً از سر مصدوم‌ بيرون‌ بكشد.

    علايم‌ حياتي
    ممكن‌ است‌ هنگام‌ درمان‌، مصدوم‌، نياز به‌ ارزيابي‌ و كنترل‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌، نبض‌ و تنفس‌ داشته‌ باشد. همچنين‌ ممكن‌ است‌ لازم‌ باشد دماي‌ بدن‌ مصدوم‌ را هم‌ كنترل‌ كنيد.
    علايم‌ حياتي‌ مي‌توانند در شناسايي‌ مشكلات‌ خاص‌ و تعيين‌ هرگونه‌ تغيير در وضعيت‌ مصدوم‌ به‌ شما كمك‌ كنند. كنترل‌ علايم‌ حياتي‌ را به‌طور مرتب‌ ادامه‌ بدهيد و يافته‌هاي‌ خود را در نمودار ثبت‌ مشاهدات‌، ثبت‌ كنيد و آن‌ را به‌ امدادگران‌ گروه‌ پزشكي‌ كه‌ مراقبت‌ از بيمار را بر عهده‌ خواهند گرفت‌، تحويل‌ دهيد .
    اين‌ مبحث‌ را هم‌ ببينيد:
    نمودارهاي‌ ثبت‌ مشاهدات .

    بررسي‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌
    براي‌ ارزيابي‌ وضعيت‌ هوشياري‌، لازم‌ است‌ سطح‌ پاسخ‌دهي‌ مصدوم‌ را كنترل‌ كنيد. هر آسيب‌ يا بيماري‌ كه‌ مغز را درگير كند، مي‌تواند وضعيت‌ هوشياري‌ را تغيير دهد؛ هرگونه‌ بدتر شدن‌ اوضاع‌، مي‌تواند خطرناك‌ باشد.
    سطح‌ پاسخ‌دهي‌ مصدوم‌ را طي‌ مراحل‌ زير ارزيابي‌ كنيد:
    «۱»: آيا مصدوم‌ «هوشيار» است‌؟ آيا چشم‌هايش‌ را باز مي‌كند و به‌ سؤالات‌ جواب‌ مي‌دهد؟
    «۱»: آيا مصدوم‌ به‌ «صدا» پاسخ‌ مي‌دهد؟ آيا به‌ سؤالات‌ ساده‌ پاسخ‌ مي‌دهد يا از دستورات‌ پيروي‌ مي‌كند؟
    «۳»: آيا مصدوم‌ به‌ «درد» واكنش‌ نشان‌ مي‌دهد؟ آيا در برابر درد نيشگون‌، چشمانش‌ را باز مي‌كند يا حركت‌ مي‌كند؟
    «۴»: آيا مصدوم‌ نسبت‌ به‌ تمام‌ تحريكات‌، «ناپاسخگو» است‌؟ با استفاده‌ از اين‌ مراحل‌، مي‌توانيد هرگونه‌ تغيير وضعيت‌ مصدوم‌ را كنترل‌ كنيد.

    كنترل‌ نبض‌
    با هرضربان‌ قلب‌، خون‌ به‌ داخل‌ شريان‌ها پمپ‌ مي‌شود و موجي‌ از فشار توليد مي‌شود (مبحث‌ « قلب‌ و رگهاي‌ خوني‌ » را ببينيد). در محل‌هايي‌ كه‌ شريان‌هادرست‌ زيرسطح‌ پوست‌ قرارمي‌گيرند (مثلاً در داخل‌ مچ‌ دست‌ يا در گردن‌)، مي‌توان‌ موج‌ فشار را به‌ صورت‌ نبض‌ لمس‌ كرد. در بزرگسالان‌، تعداد نبض‌ به‌طور طبيعي‌ ۸۰-۶۰ ضربان‌ در دقيقه‌ است‌. تعداد نبض‌ در كودكان‌ تندتر است‌ و در بزرگسالاني‌ كه‌ از آمادگي‌ جسمي‌ بالايي‌ برخوردارند، مي‌تواند آهسته‌تر باشد. نبضي‌ كه‌ به‌طور غيرطبيعي‌ تند يا كند شده‌ است‌، مي‌تواند نشانه‌اي‌ از يك‌ بيماري‌ خاص‌ باشد.
    نبض‌ بازويي‌ دو انگشت‌ خود را در سمت‌ داخل‌ بازوي‌ شيرخوار قرار دهيد.
    محل‌هاي‌ گرفتن‌ نبض‌ عبارتند از: گردن‌ (نبض‌ كاروتيد) و مچ‌ دست‌ (نبض‌ راديال‌). در شيرخوران‌، يافتن‌ نبض‌ در بازو (نبض‌ بازويي‌) آسان‌تر است‌.
    نبض‌ راديال‌ سه‌ انگشت‌تان‌ از درست‌ پايين‌تر از چين‌ مچي‌ كه‌ در قاعده‌ شست‌ قرار دارد، بگذاريد.
    براي‌ گرفتن‌ نبض‌، به‌ جاي‌ انگشت‌ شست‌ (كه‌ خودش‌ نبض‌ دارد) از ساير انگشتان‌ خود استفاده‌ كنيد و موضع‌ را به‌ آرامي‌ فشار دهيد تا بتوانيد نبض‌ را لمس‌ كنيد. موارد زير را ثبت‌ كنيد:
    - سرعت‌ (تعداد ضربان‌ در دقيقه‌)
    - قدرت‌ (ضعيف‌ يا قوي‌)
    - ريتم‌ (منظم‌ يا نامنظم‌)
    نبض‌ كاروتيد دو انگشت‌ خود را در يك‌ طرف‌ گردن‌ قرار دهيد.

    كنترل‌ تنفس‌
    وقتي‌ به‌ ارزيابي‌ تنفس‌ مصدوم‌ مي‌پردازيد، سرعت‌ تنفس‌ را كنترل‌ كنيد و مشكلات‌ تنفسي‌ يا صداهاي‌ غيرطبيعي‌ را سمع‌ كنيد. سرعت‌ تنفس‌ طبيعي‌ در بزرگسالان‌، ۱۶-۱۲ بار در دقيقه‌ است‌؛ در شيرخواران‌ و كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌، اين‌ سرعت‌ به‌ ۳۰-۲۰ بار در دقيقه‌ مي‌رسد. براي‌ كنترل‌ تنفس‌، به‌ سمع‌ آن‌ بپردازيد و حركات‌ قفسه‌سينه‌ مصدوم‌ را تحت‌نظر بگيريد. در مورد شيرخواران‌ و كودكان‌ خردسال‌، احتمالاً گذاشتن‌ دست‌ بر روي‌ قفسه‌سينه‌ و حس‌ كردن‌ تنفس‌، كار ساده‌تري‌ است‌. اطلاعات‌ زير را ثبت‌ كنيد:
    - سرعت‌ (تعداد تنفس‌ در دقيقه‌)
    - عمق‌ (نفس‌هاي‌ عميق‌ يا كم‌عمق‌)
    - سهولت‌ (راحت‌، سخت‌ يا دردناك‌)
    - صدا (نفس‌هاي‌ بي‌صدا يا صددار و نوع‌ صدا)

    شمارش‌ سرعت‌ تنفس‌ حركات‌ قفسه‌ سينه‌ را تحت‌ نظر گرفته‌، تعداد تنفس‌ را در دقيقه‌ بشماريد. روش‌ ساده‌تر در مورد شيرخواران‌ يا كودكان‌ كم‌ سن‌ و سال‌، آن‌ است‌ كه‌ دست‌ خود را روي‌ قفسه‌ سينه‌ قرار دهيد.
    كنترل‌ درجه‌ حرارت‌
    به‌منظور ارزيابي‌ درجه‌ حرارت‌ بدن‌، پوست‌ بدون‌ پوشش‌ را لمس‌ كرده‌، براي‌ به‌دست‌ آوردن‌ درجه‌ حرارت‌ صحيح‌، از يك‌ دماسنج‌ استفاده‌ كنيد. درجه‌ حرارت‌ طبيعي‌ بدن‌ ۳۷ درجه‌ سانتيگراد است‌. درجه‌ حرارت‌ بالا (تب‌) معمولاً در اثر عفونت‌ ايجاد مي‌شود. درجه‌ حرارت‌ پايين‌ مي‌تواند از مواجهه‌ با سرما يا محيط‌ مرطوب‌ ناشي‌ شود. انواع‌ مختلفي‌ از دماسنج‌ها وجود دارند كه‌ از آن‌ جمله‌ مي‌توان‌ به‌ دماسنج‌هاي‌ شيشه‌اي‌ جيوه‌اي‌ معمول‌ و دماسنج‌هاي‌ ديجيتال‌ اشاره‌ نمود. مطمئن‌ شويد. كه‌ نحوه‌ استفاده‌ از دماسنجي‌ را كه‌ در اختيار داريد، مي‌دانيد.

    دماسنج‌ ديجيتال‌
    اين‌ دماسنج‌ را مي‌توان‌ به‌صورت‌ زيرزباني‌ يا زيربغلي‌ براي‌ اندازه‌گيري‌ دما به‌ كار برد. اين‌ دماسنج‌ را تا زمان‌ ايجاد صداي‌ بوق‌ (تقريباً ۳۰ ثانيه‌) در محل‌ قرار دهيد و سپس‌ دما را از روي‌ صفحه‌ نمايش‌ بخوانيد.

    دماسنج‌ جيوه‌اي‌
    قبل‌ از استفاده‌ از اين‌ دماسنج‌، بايد مطمئن‌ شويد كه‌ سطح‌ جيوه‌ پايين‌تر از ۳۷ درجه‌ سانتيگراد است‌. قبل‌ از خواباندن‌ درجه‌، دماسنج‌ را به‌ مدت‌ ۳-۲ دقيقه‌ در محل‌ (زير زبان‌ يا زير بغل‌) قرار دهيد.

    دماسنج‌ نواري‌ پيشاني‌
    اين‌ نوارهاي‌ كوچك‌ حساس‌ حرارت‌، براي‌ اندازه‌گيري‌ درجه‌ حرارت‌ كودكان‌ كم‌سن‌ و سال‌ مفيد هستند. نوار را به‌ مدت‌ تقريباً ۳۰ ثانيه‌ روي‌ پيشاني‌ كودك‌ قرار دهيد. درجه‌ حرارت‌ از روي‌ تغيير رنگ‌ نوار مشخص‌ مي‌گردد.

    دماسنج‌ گوشي‌
    نوك‌ اين‌ دماسنج‌ در داخل‌ گوشي‌ قرار داده‌ مي‌شود و درجه‌ حرارت‌ را در عرض‌ يك‌ ثانيه‌ تعيين‌ مي‌كند. كاربرد اين‌ حسگر ساده‌ است‌ و براي‌ استفاده‌ در مورد كودكان‌ بدحال‌ مفيد است‌. اين‌ وسيله‌ را مي‌توان‌ در هنگامي‌ كه‌ كودك‌ خوابيده‌ است‌، به‌ كار برد.


    جارچی

  2. 2 کاربر از پست مفید Almas Parsi سپاس کرده اند .


اطلاعات موضوع

کاربرانی که در حال مشاهده این موضوع هستند

در حال حاضر 1 کاربر در حال مشاهده این موضوع است. (0 کاربران و 1 مهمان ها)

کلمات کلیدی این موضوع

مجوز های ارسال و ویرایش

  • شما نمیتوانید موضوع جدیدی ارسال کنید
  • شما امکان ارسال پاسخ را ندارید
  • شما نمیتوانید فایل پیوست کنید.
  • شما نمیتوانید پست های خود را ویرایش کنید
  •