ضرورت مشاوره و چکاپ روح و روان

[نارون1]

چکاپ دوره ای، برنامه برخی از مردم است تا از وضعیت جسمی خود و مشکلات احتمالی که می تواند سلامتی شان را تهدید کند، آگاه شوند. این یک حُسن است. دیگر سلامت خواهان هم آدم هایی چنین را می ستایند که در مراقبت از نعمت سلامت خویش حساسند و از سرحدات سلامتی خویش مراقبت می کنند تا مثلا ویروس های سلامت سوز و میکروب های بیماری زا، به جسم آنان حمله نکند و ... اما همین مردم که نسبت به آلام جسمی خود چنین حساسند، نسبت به مسائل روانی خویش نه تنها حساس نیستند که برخی ها، نسبت به آن موضع هم دارند به گونه ای که تا صحبت از «مشاوره» پیش می آید، تا سخن به روان شناس می رسد و ... موضع می گیرند که مگر ما چه مشکلی داریم؟


به گزارش سلامت نیوز به نقل از خراسان ؛ یادم هست، یک روان شناس می گفت افرادی که پیش من می آمدند آن هم پس از اورژانسی شدن شرایط، ترجیح می دادند دیگران آنان را نبینند، وقتی می آمدند مراقب بودند چشمی آنان را رصد نکند و موقع رفتن هم با همین حالت در را باز می کردند، اطراف را می پاییدند و اگر کسی را می دیدند، سریع در را می بستند و چند سوال می پرسیدند و من خوب می دانستم او نه به دنبال جواب سوال بلکه در پی گذشت زمان است تا فردی که در راهرو است بگذرد و او بتواند برود. اما به راستی، «مشاوره» یک تابو است؟ آیا مراقبت از «سلامت روانی» ضعف است؟


چرا نباید به «چکاپ مشاوره» مثل چکاپ سلامت جسم توجه کرد؟ مگر سلامت روان کم اهمیت تر از مسائل جسمی است؟ مگر فقط جسم ما در گذر زمان در معرض مشکلات است و روان ما مصونیت دارد؟ نه، از قضا با توجه به شرایط زندگی که پر از پیچ و خم و فراز و فرود است، روان آدمی بیشتر در معرض آسیب است و نیازمند تدبیر و حتی ترمیم.

پس باید به «روان» اهمیت داد، آن هم از نوع ویژه اش. باید مراقب حد و مرز سلامت آن بود، آن هم به شکل ویژه. پس چکاپ مشاوره را هم باید در کنار چکاپ سلامت، یک فرصت دانست و از آن استفاده کرد، قبل از آن که در چاه و چاله هایی افتاد که می تواند مشکلات جدی برای آدمی فراهم کند و ... بگذریم. اما سلامت روانی نیز مانند سلامت جسمی مهم است و نباید آن را در رهگذار باد گذاشت که ما نسبت به هر دو سلامت مسئولیم...