من سایه ای ازنیمه پنهانی خویشم
تصویرهزارآینه حیرانی خویشم
صدبارپشیمانی وصدمرتبه توبه
هربارپشیمان زپشیمانی خویشم
عالم همه هرچندکه زندان من وتوست
ازاین همه آزادم وزندانی خویشم
تادرخم آن گیسوی آشفته زدم دست
چون خاطرخودجمع پریشانی خویشم
فردایی اگرباشدبازازپی امروز
شرمنده چوحافظ زمسلمانی خویشم
حافظ مگرازعهده وصف توبرآید
باحسن توحیران غزلخوانی خویشم«مرحوم قیصرامین پور»
علاقه مندی ها (Bookmarks)