حقوق فرزندان بر پدر و مادر و بالعکس (از لحاظ مذهبی و روانشناسی)

[zoh_reh]

پدر و مادر خوبم وقتي شما يه وسيله براي خونه ميخري مي بينم كه چقدر برات مهمه ، چقدر پرس و جو ميكني كه چيزي رو ميخواي به خونه ات اضافه كني بدرد چه كاري ميخوره ، نحوه مصرفش چيه؟، چكار كني عمرش طولاني تر بشه،چيزايي كه باعث صدمه زدن به اين وسيله ميشه رو خوب شناسايي ميكني و مراقبت ميكني.

پدر و مادر خوبم ممنونم كه براي من بيشتر از يه وسيله مايه گذاشتي و قبل از اينكه منو وارد خونه كنين بروشور منو كاملا مطالعه كردين و كليه اطلاعات راجع به منو جمع كردين ، چيزايي كه باعث ضربه خوردن من ميشه رو ازم دور ميكنين، و همين تلاشهاي بموقع باعث ميشه يه فرد مورد تاييد شما و جامعه ام بشم.

خلاصه مطلب اينه كه : والدين قبل از بچه دار شدن بايد كاملا خود را از لحاظ روحي و رواني با اين موجودي كه با خواسته آنها به دنيا ميايد ، آماده كنند ، تا بتوانند با اين تازه رسيده با امادگي كامل روبرو بشوند.

[mahmoodmah]

باید سر حرفی که زدین بمونین ، ........
..........
...........
.

ممنون
تقریبا نکاتی که قبل از 4 سالگی لازم بود گفته شه رو گفتیم اگه والدین این مرحله رو درست بگذرونند احتمالا تا سن 10 سالگی تقریبا راحت خواهند بود
ولی من از گفتن جمله بچه های این زمونه منظوری داشتم که وقتی داشتیم گفتگو می کردیم حیفم اومد منظورمو بگم چون واقعا گفتگو جالبی بود و در عین حال نکات با ارزشی درش وجود داشت
حالا برگردیم سر این موضوع که منظور من از بچه های این زمونه چی بود
من منظورم فقط گروه خاصی از بچه ها بود نه همشون
اولیشون گروه که در اثر تربیت اشتباه لجباز و یکدنده شدن و برای رسیدن به خواستشون از سرصدا و گریه استفاده میکنند چون خوب میدونند از این طریق به هدفشون میرسند و در حال حاضر بیشتر از 5 سال سن دارند
و
دومین گروه که ظاهرا راهی برای آروم کردنشون جز استفاده از دارو البته با تشخیص پزشک وجود نداره منظورم کودکان پیش فعاله

[جوان ایرانی]

خب بحث ها تا اینجا مشخص شد که بیشترین و اولین حق احترام به همدیگر هست
احترام هم ابتدا با مشخص کردن نام نیکو برای فرزند و در ادامه تربیت اون به شکل درست صورت میگیره
اما من دیدم که با توجه به حرف جناب mohammdshumakher بعضی خانواده ها میگن ما تمام سعیمون رو کردیم اما نشد
این برمیگرده به خود خانواده بعنی دارای آرمان های زیاد ولی در عمل هیچ کدوم رو انجام نمیدن
مثلا پدر و مادری که با صدای اذان همه وضو میگرین نماز میخونند بچه به ناخودآگاه در خانواده این حرکت عادی و معمولی میبینه و به سمت نماز میره اما این تا زمان بلوغ فکری و استقلال طلبی اون باید ادله درست برای ادامه کارش آورد
حالا حقی که بچه داره هم باتوجه به رفتار خود پدر و مادر با مادران و پدران خود و همسران هم شکل گرفته میشه
یعنی دنیا انعکاس رفتار خودته
همونطور که خدا در قرآن می فرمایند : حتی اف بر والدین خود نگوید
این یعنی همون نتیجه رفتاری است که نسل های آینده با شما و فرزندان شما خواهند داشت

[نارون1]

ممنون
تقریبا نکاتی که قبل از 4 سالگی لازم بود گفته شه رو گفتیم اگه والدین این مرحله رو درست بگذرونند احتمالا تا سن 10 سالگی تقریبا راحت خواهند بود
ولی من از گفتن جمله بچه های این زمونه منظوری داشتم که وقتی داشتیم گفتگو می کردیم حیفم اومد منظورمو بگم چون واقعا گفتگو جالبی بود و در عین حال نکات با ارزشی درش وجود داشت
حالا برگردیم سر این موضوع که منظور من از بچه های این زمونه چی بود
من منظورم فقط گروه خاصی از بچه ها بود نه همشون
اولیشون گروه که در اثر تربیت اشتباه لجباز و یکدنده شدن و برای رسیدن به خواستشون از سرصدا و گریه استفاده میکنند چون خوب میدونند از این طریق به هدفشون میرسند و در حال حاضر بیشتر از 5 سال سن دارند
و
دومین گروه که ظاهرا راهی برای آروم کردنشون جز استفاده از دارو البته با تشخیص پزشک وجود نداره منظورم کودکان پیش فعاله

ممنون

برای این هر کدوم از این نوع بچه های گروه اول که گفتین ، چون رفتارها تقویت شده ، پس برای خاموشیشون روش های رفتاردرمانی وجود داره ، از قبیل : محروم سازی ، تقویت منفی و

... کهباعث خاموشی این رفتارها میشه

دومین گروه که استفاده از دارو + رفتاردرمانی با تشخصی روانپزشک روش درمان هست .... چون این کودکان بیش فعال دامنه توجه محدود دارن ، و باید کنترل بشن ، دارو برای افزایش

توجه و کنترل رفتار آنهاست

البته مختص بچه های امروز نیست ، چه بسا ازین دست بچه ها در زمان گذشته هم داشتیم ولی خب بچه های امروز از نظر هوشی و شناختی در سطح بالاتری از دیروزی ها هستن و

همت و پشتکار والدین رو هم حسابی میطلبه

[kamanabroo]

ممنونم از خانم نارون1, و zoh_reh, که از بخش روانشناسی ما رو در این بحث هدایت می کنند

و همچنین از همکاران بخش مذهبی که در ایجاد و ادامه و تقویت بحث همکاری دارند

و همچنین از همه صحبت های خوب و مفیدی که ارائه شد.

------------



برای اینکه بحث تکراری نشه سعی می کنم به مباحث جدیدتر بپردازم والبته مقداری ریشه ای تر



شناخت جایگاه فرزند

پدر و مادر قبل از اینکه دارای فرزند بشوند باید به این نکته توجه کنند که جایگاه فرزندی که می خواهند داشته باشند چیه؟
چه نقشی در خانواده داره؟
چه نقشی در اجتماع خواهد داشت؟
و چه نیازهای مادی دارد؟
و چه نیازهای روحی دارد؟

نگاه والدین به فرزند خیلی مهمه. که موجب میشه درجه اهمیت تربیت فرزند در نزد والدین زیاد یا کم بشه.

فرزندان (همانطور که خداوند هم بیان فرموده ) زینت زندگی هستند و والدین باید برای این مایه های زینت و افتخار ، سنگ تمام بگذارند که زینت و افتخار بمانند!


شروع تربیت فرزند قبل از تولد!

ما وقتی میخواهیم منزلی خریداری کنیم یا یک وسیله ای که می دانیم نیاز به پول و .. دارد از مدت ها قبل سرمایه گذاری می کنیم و سعی می کنیم بهترین رو در آنچیزی که می خواهیم خریداری کنیم.

خوب مسلما جایگاه فرزند قابل قیاس با امور مادی نیست و خیلی بالاتر هست. لذا والدین هم باید خیلی بیشتر نسبت به سرمایه گذاری کردن در این زمینه همت داشته باشند.

یکی از حقوقی که فرزند بر والدین دارد تربیت مناسب است.

این تربیت را می توان قبل از تولد شروع کرد. در ایام بارداری.. و حتی قبل از بارداری..

پیامبر اکرم (ص) برای اینکه بتواند حامل عظمت وحی باشد 40 روز در غار حراء عبادت کرد.

فرزند هم یک موهبت عظیم الهی است که اگر با این نگاه توجه داشته باشیم می توانیم قبل از بارداری هم نسبت به تربیت فرزند تاثیر مثبت داشته باشیم.

البته صحبت درباره تربیت قبل از تولد ( که شامل تربیت قبل از انعقاد نطفه و تربیت از انعقاد نطفه تا تولد می باشد ) جایگاه خاص خودش رو می طلبد که به همین مقدار اکتفا می کنم.



دوران های تربیتی بعد از تولد

یکی از هدایای تربیتی اهل بیت ع به ما بیان کردن دوران های تربیتی فرزند و نوع برخورد در هر زمان با فرزند می باشد:

هفت سال اول
هفت سال دوم
هفت سال سوم

که در پست های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد انشاالله.

[kamanabroo]

دوران های تربیتی بعد از تولد

یکی از هدایای تربیتی اهل بیت ع به ما بیان کردن دوران های تربیتی فرزند و نوع برخورد در هر زمان با فرزند می باشد:

هفت سال اول
هفت سال دوم
هفت سال سوم

که در پست های بعدی بیشتر توضیح خواهم داد انشاالله.

از دیدگاه دین، کودک تا هفت سال اول زندگی سید و سرور است و تعبیر رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله هم از این مرحله تربیتی «سیادت کودک» است.
هفت سال دوم، سن تعلیم پذیری، اطاعت و فرمان برداری است
و هفت سال سوم، سن نظرخواهی و مشورت.

تقسیم مراحل تربیت از نگاه روان شناسان با نظر پیامبر متفاوت است.

معمولا دوره های تربیت را شامل دوره کودکی اول، یعنی از تولد تا شش سالگی، دوره دوم کودکی را از 6 تا 12 سالگی و دوره نوجوانی را از 12 تا 18 سالگی می دانند.

اما نگاه تربیتی دین اسلام به سه دوره مذکور می پردازد.

[kamanabroo]

دوره اول تربیت: از تولد تا هفت سالگی؛ دوران سیادت

هفت سال اول زندگی، دوران شکل گیری شخصیت کودک است.

این دوره که سن خوشی و بازی کودک است، از زمان تولد شروع می شود. فرزند در اوان کودکی هنوز دنیای خود را نمی شناسد و به طور کامل با آن در ارتباط نیست. او نمی تواند کارهای شخصی خود را انجام دهد و از این جهت به سن رفع نیازها هم تعبیر می شود.

روان شناسان به دوره (تولد تا 2 سالگی)، سن حسی ـ حرکتی می گویند. از دو سالگی جست وخیز کودک اوج می گیرد و تمایل او به بازی ها بیشتر می شود. او در این سن، از تمرکز طولانی در مسائل گریزان است و فوق العاده به دنبال تنوع طلبی و آزادی خواهی است. از دو تا سه سالگی، ارتباط کامل تری با محیط پیرامون خود پیدا می کند و کم کم قدرت تشخیص در او نمایان می شود، ولی همچنان از تصمیم گیری عاجز و به والدین متکی است.


اهمیت تربیت در سن سیادت، به این علت است که شخصیت فرد در 5 سال اول زندگی شکل می گیرد. گزل روان شناس مشهور می گوید: «کودک در 5 و 6 سالگی، نسخه کوچکی از جوانی است که بعدها خواهد شد».

به عقیده آلپورت روان شناسان معروف:
در حدود چهار ماهگی رشد و تقویت یادگیری کودک به حدی رسیده است که می تواند عادت سازشی و صفات اکتسابی داشته باشد. ارتباطش با محیط بیشتر می شود، تفاوت های کم و بیش تدریجی در الگوی شخصیت او پدید می آید و صفات تازه ای کسب می کند. هر چه سن کمتر باشد، اثر عوامل محیطی در ذهن پا برجاتر و استوارتر است.

ناگفته نماند، آزادی کودک در هفت سال اول زندگی به معنی رها کردن او، دادن اجازه انجام اعمال مخاطره آمیز یا خلاف ادب و بی تفاوتی نسبت به رفتارهای نادرست نسیت، بلکه یعنی نباید او را تحت فشار قرار داد یا کاری را که از توانش خارج است، به او سپرد. باید با ساماندهی اموری که می تواند انجام دهد، آزادی او را با کنترل منطقی همراه ساخت.

کودک و رفع نیازهای تغذیه ای (در هفت ساله اول)

نیاز به تغذیه سالم و پاک، از اساسی ترین نیازهای کودک برای رسیدن به مراحل بالاتر رشد است.


یکی از مهم ترین نیازها در سنین کودکی، دریافت تغذیه مناسب، سالم و پاک است. تأکید دین بر تهیه غذای سالم و حلال به عنوان عامل زمینه ساز رشد و پرورش درست کودک، واجب شمرده شده است.

حضرت رسول صلی الله علیه و آله می فرماید: «طلب رزق حلال بر هر مرد و زنی واجب است.» «و رزقی که از غل و غش پاک نباشد، خوشبختی نمی آورد.» ناتوانی کودک در به دست آوردن غذای سالم و مناسب که لازمه رشد و تعالی جسمی و روحی اوست، وظیفه والدین را در این امر نمایان تر می کند.

درباره تأکید بر تأمین غذای پاک و حلال برای فرزند، به لحاظ پی آمدهای مثبت آن در شکل گیری شخصیت فرد، در اشعار مولوی بدین مضمون آمده است:

لقمه ای کان نور افروزد، کمال	آن بود آورده از کسب حلال
علم و حکمت زاید از لقمه حلال	عشق و رقت زاید از لقمه حلال
چون ز لقمه تو حسد بینی و دام	جهل و غفلت زاید آن را دان حرام

افرادی که از مال حرام پرهیز نمی کنند و از راه های نامشروع تأمین معاش می کنند، نسلی نابهنجار و بی بند و بار به اجتماع تحویل می دهند که باعث وبال و ناراحتی برای خود و دیگران می شوند.

[kamanabroo]

بازی و کودکی (در هفت سال اول)


تأثیر عمیق بازی کودک، در رشد و تعالی شخصیت او.


از دو سالگی به بعد حرکت های کودک کم کم بیشتر می شود و میل به بازی همراه با کنج کاوی در او شدت می گیرد. بازی به عنوان عاملی مهم جهت رشد کودک مطرح است. در حقیقت، بازی تفکر و زندگی اوست. امام صادق علیه السلام می فرماید: «طفل تا هفت سال باید بازی کند».


بچه ها از بازی لذت می برند و آن لحظه ها، فرصت خوبی برای اظهار احساسات، کنترل عواطف و تخلیه انرژی خود پیدا می کنند. بازی بر رشد عاطفی، اجتماعی و عقلانی کودک تأثیر فراوانی دارد.


هنگامی که کودک با برخی مشکلات در بازی روبه رو می شود و برای حل شدنش تلاش می کند، قدرت او برای رویارویی با مسائل گوناگون آینده افزایش می یابد. پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به کسانی که بچه زیر هفت سال دارند، سفارش می کند که خود را هماهنگ با آنها کنند و کارهایی که مطابق میل آنها بازی محسوب می شود، انجام دهند.

چون سر و کار تو با کودک فتاد

پس زبان کودکی باید گشاد

مولوی



شرکت دادن کودکان در بازی های دسته جمعی، سبب می شود از انزوا بیرون آیند و روحیه همکاری و دوستی میان آنها تقویت شود. بیشتر تجربه هایی که در زمینه های مختلف در این دوره از عمر کسب می شود، از طریق بازی است. همچنین، کودک به وسیله بازی به آسان ترین شکل به شناخت جهان پیرامون خود می رسد. پس، بازی در زندگی بچه ها، نه تنها تفریح نیست که باید در حقیقت جدی ترین کار آنها دانست.
بهترین لحظات زندگی امام حسن و امام حسین علیهماالسلام ، زمان بازی ایشان با جد گرامی شان، حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله و پدر بزرگوارشان، حضرت علی علیه السلام در قالب ارتباطی صمیمانه شکل می گرفت. بارها حضرت پیامبر سجده نماز خود را طولانی می کرد تا حسنین علیهماالسلام که کودکانی پر جست وخیز بودند و به زحمت بر پشت پیامبر سوار می شدند، از بازی سیر شوند.
در حدیثی از حضرت موسی بن جعفر علیه السلام نقل است:
تَسْتَحِبُّ عِرامةُ الغُلام فی صِغَرهِ لِیَکوُنَ حَکیما فی کِبَرِه.
خوب است فرزند در سنین خردسالی بازیگوش باشد تا در سنین بزرگسالی بردبار و صبور باشد.



تربیت کودک در بعد مذهبی (در هفت سال اول)

از وظایف والدین، آشناسازی کودک با مفاهیم دینی، یاددهی انجام عبادات، به همراه تشویق بیان محبت و الطاف خدا به شیوه ای ساده و ایجاد احساس خوشایند در او نسبت به خدا و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و ائمه اطهار علیهم السلام است.

خانواده مناسب ترین بستر برای پیدایش رفتارهای مذهبی است.

از آن جا که تربیت مذهبی کودک دارای سیر منطقی و منظمی است، به رعایت تناسب بین مفاهیم آموختنی به کودک و سن او، در اسلام توجه خاصی شده است.

آنچه به کودک درباره آموزه های دینی ارائه می شود و او یاد می گیرد، فقط از طریق تکرار، تقلید و آشنایی است.

توصیه شده است در سه سالگی به کودک کلمه: «لا اله الا الله» را یاد دهید،

در چهار سالگی «محمد رسول اللّه صلی الله علیه و آله » و

در پنج سالگی روی او را به قبله متوجه کنید تا با مقدمات نماز آشنا شود.


البته اجبار کودک به یادگیری مفاهیم و اعمال مذهبی بسیار اشتباه است؛ چرا که با خوشی و سروری او در تعارض است و گاه منجر به سرخوردگی، لج بازی و بی رغبتی نسبت به مسائل مذهبی می شود، بلکه باید نسبت به این امر، کاملا ظریفانه برخورد کرد.


در این سنین، کودک به نوع رفتارها و عملکرد والدین در موقعیت های گوناگون توجه ویژه دارد و به صورت غیرمستقیم آنها را می آموزد. بنابراین، واکنش افراد خانواده نسبت به مسائل مذهبی بر او تأثیر عمیقی می گذارد و زمینه گرایش یا طرد مذهبی در او فراهم می آید. انجام عبادت ها در حضور فرزند، او را تشنه هم رنگی با آنان می کند.



درباره روش مناسب یاددهی مفاهیمی چون خدا، قیامت و غیره این نکته مهم است که شناخت و ادراک کودک در این سنین، بیشتر حسی است و بنا به اقتضای سن و سالش، نمی تواند مسائل را به صورت عقلانی درک کند. از این رو، بهتر است او را با نشانه ها و زیبایی های محسوس خلقت آشنا کرد و این گونه او را متوجه آفریننده ساخت. چنین شناختی احساسی خوشایند نسبت به خدا در او پدید می آورد که در پایداری رابطه وی با خداوند و پیدایش رفتارهای مثبت دینی مؤثر است.


در مقابل باید از بیان شدت عذاب جهنم و مسائلی این چنین و ارائه چهره ای خشمگین و غضبناک از خداوند که در فاصله گرفتن کودک از خدا تأثیر دارد پرهیز کرد.

[kamanabroo]

دوره دوم تربیت: از 7 تا 14 سالگی؛ دوران تأدیب و آموزش

هفت سال دوم زندگی فرزند، دوران فراگیری تربیت است که هر چه بهتر هفت سال اول را طی کرده باشد، در این دوره موفق تر است.


در این دوره تغییرات محسوسی در تن و روان کودک پدید می آید. جسم او نسبتا قوی تر، ذهنش رشد یافته تر و فهمش بیشتر می شود.

رابطه اجتماعی وی با مادر کمتر می شود و شور و علاقه خاصی برای ارتباط با دیگر کودکان نشان می دهد، تا جایی که پس از پذیرش از سوی هم سالان و افراد گروه به آرامش می رسد.

کودکان در این سن و سال تا حدودی خوبی ها و بدی ها را درک می کنند، ولی از آن جا که هنوز به رشد کافی عقلانی برای تشخیص مصلحت خود نرسیده اند، نیازمند آگاهی و تربیت مستقیم هستند.


حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله هفت سال دوم را سن پیروی و فرمان برداری می داند و امام جعفر صادق علیه السلام سفارش می کند:

«فرزند خود را در هفت سال دوم با آداب و روش های مفید و لازم تربیت کنید».


در این دوران نباید به کودک آزادی کامل داد و از اشتباهات و خلاف هایش چشم پوشید،

شایسته است او را از بی ادبی های احتمالی نیز باز داشت،

به نظم و انضباط عادت داد،

با برنامه ریزی درست او را از بی توجهی به لحظه ها و بیهوده گذرانی دور کرد.

به یقین، اگر کودک دوران سیادت را به طور طبیعی و در محیطی مناسب و اطمینان بخش سپری کرده باشد، در دوران تأدیب دارای نوعی تعادل روانی خواهد بود و برای اطاعت پذیری و حرف شنوی از والدین مقاومت به خرج نمی دهد.


تعلیم و آموزش نوباوگان (هفت سال دوم) (توجه به آموزش کودک در زمینه های هنری، ورزشی و مهارت های اجتماعی.)

از آن جا که رشد مغز کودک در هفت سال دوم بیشتر شده و آمادگی لازم برای یادگیری را پیدا کرده است، مهم ترین وظیفه والدین و مربیان [در این سال ها]، آموزش و تعلیم ذکر شده است. یادگیری در سنین کودکی عمیق تر و ریشه دارتر است؛ چرا که ذهن کودک آسوده و بی مشغله از مسائل زندگی است و قدرت گیرندگی او قوی تر است.


آموزش رسمی از شش سالگی شروع می شود و یادگیری او به تدریج همراه با تعلیمات مدرسه ای، از محیط و مسائل و افراد گوناگون پیرامونش ادامه می یابد.


حضرت رسول اکرم صلی الله علیه و آله در مورد آموزش مسائل دینی می فرماید:
وقتی فرزند شما به شش سالگی رسید، رکوع و سجود را به او یاد دهید. در هفت سالگی برای وضو ساختن آماده اش کنید و به نماز خواندن ترغیبش کنید. بدانید که با یاد دادن نام خدا به کودک، عذاب الهی از معلم و پدر و مادر برداشته می شود.


نکته بعدی، توجه به آموزش و پرورش کودکان در زمینه های هنری، ورزشی و مهارت های اجتماعی است.
صرفا نباید به آموزش های نظری بسنده کرد، بلکه لازم است با پرورش صحیح کودکان، به کشف استعدادهای پنهان جسمی و ذهنی شان پرداخت.

در آموزه های دینی آمده است که به فرزندان خود اسب سواری، شنا و تیراندازی آموزش دهید.

حضرت علی علیه السلام با تأکید بر آشنا سازی کودکان با آداب و روش های مفیدی که در زندگی به کار می آید، یادآور می شود که فرزندان شما برای دوره ای غیر از زمان شما باید آماده و مهیای فعالیت شوند.

لازمه زندگی اجتماعی سالم و پربار، شخصیتی پرورش یافته با آمادگی روانی، برخوردار از مهارت های اجتماعی و با اعتماد به نفس بالاست که در صورت توجه دقیق به تمام ابعاد شخصیت کودک می توان به چنین هدفی دست یافت. زمانی که نیازهای زیستی و عاطفی کودک به طور کامل تأمین شود، زمینه کنج کاوی و فعالیت های ذهنی و عملی بیشتر، برای او فراهم می آید.


اهمیت دادن به پرسش های جست وجوگرانه کودکان و پرورش قدرت تخیل آنان، امری بسیار ضروری در جهت رشد ذهنی و پایه ریزی متعادل شخصیت آنان است. بیان پاسخ های ساده و روشن به ابهامات ذهنی کودکان، قصه گویی یا خواندن داستان های ساده و آموزنده یا مشارکت دادن آنها به حل مسائل خانواده، از جمله روش هایی است که در پرورش ذهنی کودک مؤثر است.





توصیه های عملی به منظور تقویت ایمان مذهبی در کودکان (هفت سال دوم)

1. برای تثبیت ایمان در دل فرزندتان بینش های او را درباره خدا صحیح و عمیق کنید. و به پرسش های او در مورد خداوند جواب های درست و در حد فهم او بدهید.
2. برای تقویت ایمان فرزند به خدا و پذیرش توانایی های خودش، جمله های مثبت را بر روی کاغذی بنویسید و بر در و دیوار و محل دید او قرار دهید، برای مثال:

• ـ برای سلامتی، توانگری، زیبایی و قدرتم از خداوند سپاس گزارم.
• ـ خدا همه جا با من است و همه چیز نیکوست.
• ـ قدرت و بزرگی خدا برتر و پایدارتر از دیگران است.
• ـ من با ایمان به خدا، در کارهایم موفق می شوم.

3. مفهوم مرگ را برای او به صورت مثبت بیان کنید. به او بگویید مرگ یک میهمانی بزرگ و با شکوه نزد خداست. بدین وسیله، آگاهی و شناخت او را از مرگ بالا می برید و ترس از این مسئله را در او کاهش می دهید.
4. به او یاد دهید با خدا درد دل کند، صحبت کند، تشکر کند و کمک بخواهد، به ویژه در مواقع حساس مثل: امتحان دادن.
5. برای تقویت ایمان دینی، محبت به ائمه اطهار علیهم السلام را در سرلوحه برنامه های تربیتی کودک خویش قرار دهید؛ چرا که محبت به آنان، انسان را به ارادت و هم رنگی با آنچه خدا می خواهد، توفیق می دهد. بدین منظور، بیان داستان های دوران کودکی امامان معصوم علیهم السلام بسیار سودمند است.
6. با بالا بردن قدرت ایمان در فرزندتان، او را در برابر تحمل مشکلات مقاوم تر و برای پذیرش مسئولیت های بزرگ تر آماده سازید.

[kamanabroo]

تربیت جنسی کودک (هفت سال دوم)

مسئله مهمی که باید در دوره نوباوگی به آن توجه شود، نوع رفتار و تربیت جنسی کودک است. او هم زمان با رشد عقلی و ذهنی، غرایزش بیدار می شود. غریزه جنسی از 8 تا 11 سالگی نمایان و به تدریج قوی تر و آگاه تر می شود تا به بلوغ برسد. برای جلوگیری از انحرافات احتمالی و تربیت صحیح جنسی، باید والدین نسبت به روش های صحیح رفتار جنسی و راه های پیشگیری از گرفتاری ها آگاه باشند.


دختران از لحاظ جسمانی، سریع تر از پسران رشد می کنند و علاقه خود را نسبت به جنس مخالف درک می کنند. حضرت علی علیه السلام نامحرم را از بوسیدن دختر شش ساله نهی می کند. و پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به جداسازی بستر فرزندان، به ویژه پسر از دختر تأکید می فرماید.


رعایت حریم در روابط زناشویی پدر و مادر و کنترل رفتارهای جنسی، از نکته های مهمی است که باید به آن توجه داشت. در روایت های متعدد، از هم بستری در جایی که کودک ممیز یا حتی نوزاد بیدار حضور دارد، نهی شده و حتی احتمال انحراف برای چنین کودکی پیش بینی شده است.


در تربیت صحیح جنسی کودک، درک دقیق والدین از شرایط کودک بسیار مهم است. خط مشی فکری و عقیده متضاد والدین درباره مسائل جنسی، مشکل ساز است. از طرفی نباید به طور کلی به اولین بیداری جنسی کودک بی اعتنایی کرد و از سویی نباید به سرعت در برابر آن واکنش نشان داد و با نصیحت و پند افراطی او را ترساند. گرچه بلوغ جنسی در سنین بالاتر از دبستان اتفاق می افتد، تمایلات جنسی تنها مختص به دوره بلوغ نیست، بلکه مدت ها پیش از آن به صورت احساس ویژه در تحریکات وجود داشته است. بسیاری از عادت های کودکان در این مورد، ممکن است از نگاه پدر و مادر مخفی بماند که باید با آگاهی از آنها، برخورد مناسب با او کرد. برای مثال: پسر بچه ممکن است در هنگام تحریک جنسی خود را بیشتر به مادر نزدیک کند و به اصطلاح لوس شود یا اصرار کند نزد مادر بخوابد. در این باره امام محمدباقر علیه السلام هشدار می دهد: «بایستی رختخواب پسر ده ساله از بستر زنان جدا باشد».
در جریان تربیت جنسی، باید خردسالان را با مسائل بهداشتی ویژه آشنا ساخت و به صورت غیرمستقیم از پی آمدهای منفی عادت های غلط جنسی و بیماری هایی که به دنبال دارد، آگاه کرد تا در روند رشد خود، افزون بر پذیرش نقش جنسیتی خاص خود، دچار مشکل نشوند.



توصیه های عملی پیرامون تربیت جنسی

1. موقع ورود به اتاق کودک در بزنید و او را از حضور خود آگاه کنید.


2. از کنترل شدید و ایجاد ترس در او نسبت به احساس جنسی بپرهیزید.


3. محل خواب فرزندان تان را جدا کنید (بهتر است بعد از هفت سالگی باشد).


4. اگر بچه ها در اتاق با یکدیگر بودند، به بهانه های مختلف باید به اتاق آنها رفت و آمد کرد تا بدانند هیچ کجا کاملا امن و خالی از مراقب نیست.


5. از بدو تولد نوزاد، دختران را به شیوه دخترانه و پسران را به شیوه پسرانه بزرگ کنید. برای مثال: نوع لباس، اسباب بازی و غیره با توجه به جنسیت آنان انتخاب شود.


6. در حضور فرزندان با رعایت حیا و عفاف، از ابراز احساس شدید پرهیز کنید.


7. در این سنین کودکان به مقایسه اندام خود با والدین می پردازند، بنابراین با اندام پوشیده آنها را به حمام ببرید و مسائل بهداشتی مخصوص به هر جنس را به آنان یاد دهید.