آنچه باید در مورد هر یک از سرطان ها بدانید...

[poune]

آنچه باید در مورد سرطان پستان بدانید
What You Need To Know About Breast Cancer

مقدمه
این مقاله حاوی اطلاعات مهمی از سرطان پستان است.
در زیر اطلاعاتی از علت‌‌‌‌‌‌‌های ممکن، غربالگری، علائم، تشخیص، درمان، و مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی و همچنین مطالبی دربارۀ چگونگی کنار آمدن با این بیماری وجود دارد.

پستان
تشکیل شده، که هر کدام از این لوب‌‌‌‌‌‌‌ها لوبول‌‌‌‌‌‌‌های (Lobules) ریز‌‌‌‌‌‌‌تری دارند. لوبول‌‌‌‌‌‌‌ها هم شامل غده‌های (Glands) ریزی هستند که می‌‌‌‌‌‌‌توانند شیر تولید کنند. بعد از تولد نوزاد، شیر از لوبول‌‌‌‌‌‌‌ها به لوله‌های نازکی به نام مجاری شیری (Ducts) می‌ریزد و به نوک پستان (Nipple) می‌‌‌‌‌‌‌رسد. نوک پستان در مرکز ناحیه تیره رنگی از پوست به‌نام هالة پستان (Areola) قرار دارد. بین لوبول‌‌‌‌‌‌‌ها و مجاری شیری را چربی و بافت فیبروز پرکرده است.
در پستان همچنین عروق لنفاوی هم وجود دارند، كه این رگ‌‌‌‌‌‌‌ها به اندام گرد و کوچکی به‌نام غدد لنفاوی منتهی می‌‌‌‌‌‌‌شوند. دسته‌‌‌‌‌‌‌های غدد لنفاوی نزدیک پستان درزیر بغل ، بالای استخوان ترقوه و در قفسۀ سینه پشت پستان قرار دارند. غدد لنفاوی باکتري‌ها، سلول‌های سرطانی و هر مادۀ مضر دیگری را به خود جذب مي‌كنند.

درک بهتر سرطان
سرطان از سلول، یعنی بلوک‌‌‌‌‌‌‌هایی که بافت‌‌‌‌‌‌‌ را می‌‌‌‌‌‌‌سازند شروع می‌‌‌‌‌‌‌شود و بافت‌ها هم اعضای بدن را می‌سازد.
معمولاً سلول‌‌‌‌‌‌‌ها با نیاز بدن، رشد می‌‌‌‌‌‌‌کنند و سلول‌‌‌‌‌‌‌های جدید را تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌دهند. سلولی که پیر می‌‌‌‌‌‌‌شود، می‌‌‌‌‌‌‌میرد و سلول‌‌‌‌‌‌‌های جدید ديگري جای آن را می‌‌‌‌‌‌‌گیرند.
گاه در این روند اشکال به‌وجود می‌‌‌‌‌‌‌آید و در حالی‌‌‌‌‌‌‌که بدن نیازی ندارد، سلول‌‌‌‌‌‌‌های جدید تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌شوند و سلول‌‌‌‌‌‌‌های پیر هم وقتی که باید، نمی‌‌‌‌‌‌‌میرند. این سلول‌‌‌‌‌‌‌های اضافی توده‌‌‌‌‌‌‌ای از بافت‌‌‌‌‌‌‌ها را تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌دهند که به آنها توده، غده یا تومور می‌‌‌‌‌‌‌گویند.
تومور يا خوش‌خیم و یا بد‌‌‌‌‌‌‌خیم است.

• تومور‌‌‌‌‌‌‌های خوش‌خیم سرطان نیستند:
• تومور‌‌‌‌‌‌‌های خوش‌خیم به‌‌‌‌‌‌‌ندرت خطر جانی دارند.
• تومورهای خوش‌خیم را عموماً می‌توان برداشت و معمولاً هم دوباره رشد نمی‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• سلول‌‌‌‌‌‌‌های تومور‌‌‌‌‌‌‌ خوش‌خیم به بافت‌‌‌‌‌‌‌های مجاور خود حمله نمی‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• سلول‌‌‌‌‌‌‌های تومور‌‌‌‌‌‌‌ خوش‌خیم در سایر نقاط بدن منتشر نمی‌‌‌‌‌‌‌شوند.
• تومورهای بد‌‌‌‌‌‌‌خیم سرطان هستند:
• تومورهای بدخیم به‌‌‌‌‌‌‌طور کلی وخیم‌‌‌‌‌‌‌تر از تومورهای خوش‌خیم هستند و اغلب خطر جانی دارند.
• تومورهای بد‌‌‌‌‌‌‌خیم را معمولاً می‌توان برداشت اما ممكن است دوباره رشد کنند.
• سلول‌‌‌‌‌‌‌های تومورهاي بدخیم معمولاً به بافت‌‌‌‌‌‌‌ها و اعضای مجاور خود حمله می‌کنند و به آنها آسیب می‌رسانند.
• سلول‌‌‌‌‌‌‌های تومورهاي بد‌‌‌‌‌‌‌خیم معمولاً در سایر نقاط بدن منتشر می‌شوند (متاستاز می‌دهند)؛ سلول‌‌‌‌‌‌‌ها با جدا شدن از تومور اصلی (اولیه) و ورود به جریان خون یا دستگاه لنفاوی منتشر می‌‌‌‌‌‌‌شوند. این سلول‌‌‌‌‌‌‌ها به سایر اعضای بدن حمله می‌‌‌‌‌‌‌کنند، تومورهای جدیدی تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌دهند و به این اعضا آسیب می‌‌‌‌‌‌‌رسانند. به انتشار سرطان متاستاز می‌گویند.

سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی در صورت انتشار، معمولاً در غدد لنفاوی نزدیک پستان یافت می‌‌‌‌‌‌‌شوند. سرطان پستان هم تقریباً به تمام نقاط دیگر بدن منتشر می‌شود. رایج‌‌‌‌‌‌‌ترین نقاط عبارتند از استخوان‌‌‌‌‌‌‌ها، کبد، ریه‌‌‌‌‌‌‌ها، و مغز. تومور جدید هم همان سلول‌‌‌‌‌‌‌های غیرعادی و همان نام تومور اولیه را دارد. مثلاً اگر سرطان پستان به استخوان‌‌‌‌‌‌‌ها سرایت کند، سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی داخل استخوان در واقع سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطان پستان هستند. نام بیماری هم سرطان متاستاتیک پستان است، نه سرطان استخوان؛ به همین دلیل درمان آن هم مانند درمان سرطان پستان است، نه سرطان استخوان. پزشکان این نوع سرطان جدید را تومور «دوردست» یا بیماری متاستاتیک می‌‌‌‌‌‌‌نامند.

عوامل خطرزا
کسی علت دقیق سرطان پستان را نمی‌‌‌‌‌‌‌داند. پزشک‌‌‌‌‌‌‌ها هم معمولاً نمی‌‌‌‌‌‌‌توانند توضیح دهند که چرا زنی به سرطان پستان مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌شود و زن دیگری نمی‌‌‌‌‌‌‌شود. آنها فقط می‌‌‌‌‌‌‌دانند که ضربه خوردن، کبود شدن، یا لمس پستان باعث بروز سرطان پستان نمی‌‌‌‌‌‌‌شود، و ديگر اینکه سرطان پستان مُـسری نیست يعني کسی از کسی سرطان پستان نمی‌‌‌‌‌‌‌گیرد.
بنابر تحقیقات، احتمال ابتلا به سرطان پستان در زنانی که بعضی عوامل خطرزا را دارند، بيش‌تر از زنان دیگر است. عامل خطرزا به چیزی می‌گویند که احتمال بروز یک بیماری را بالا ببرد.
بنابر مطالعات، این موارد عوامل خطرزای سرطان پستان هستند:

• سن: احتمال ابتلا به سرطان پستان با بالا رفتن سن زن بيش‌تر می‌‌‌‌‌‌‌شود. بيش‌تر موارد ابتلا به سرطان پستان در زنان بالای 60 سال پیش می‌‌‌‌‌‌‌آید. این بیماری قبل از یائسگی رایج نیست.
• سابقۀ فردیِ ابتلا به سرطان پستان: زنی که پیش از این در یک پستان سرطان داشته، برای ابتلا به سرطان در پستان دیگر خطر بيش‌تري او را تهدید می‌‌‌‌‌‌‌کند.
• سابقۀ خانوادگی: اگر مادر، خواهر، و یا دختر زنی در گذشته سرطان پستان داشته باشد، خطر ابتلای وی به سرطان پستان بيش‌تر است. این خطر در صورتی‌‌‌‌‌‌‌که آن عضو خانواده پیش از چهل سالگی به سرطان پستان مبتلا شده باشد بيش‌تر است. سابقۀ سرطان پستان در سایر افراد فامیل (چه خانوادة مادری و چه خانواده پدری) هم، خطر ابتلای زن را بالا می‌‌‌‌‌‌‌برد.
• تغییرات ویژه در پستان: بعضی از زنان سلول‌‌‌‌‌‌‌هایی در پستان خود دارند که زیر میکروسکوپ غیرعادی به‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌آیند. داشتن انواع خاصي از این موارد غیرعادی هایپرپلازی آتیپیک (Atypical Hyperplasia) و کارسینوم درجاي لوبولار (Lobular Carcinoma In Situ:LCIS) خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌دهند.
• تغییرات در ژن: تغییرات در بعضی ژن‌‌‌‌‌‌‌های خاص خطر ابتلا به سرطان پستان را افزایش
  می‌‌‌‌‌‌‌دهد. این ژن‌‌‌‌‌‌‌ها عبارتند از BRCA1، BRCA2، و چند ژن دیگر. در برخی موارد آزمایش‌‌‌‌‌‌‌ها تغییرات ژن‌‌‌‌‌‌‌های خاصي را، در خانواده‌‌‌‌‌‌‌هایی که سابقۀ ابتلا به سرطان پستان دارند، مشخص می‌‌‌‌‌‌‌کنند. ارائه‌دهندگان خدمات پزشکی معمولاً برای کاهش خطر ابتلا به سرطان پستان و یا برای شناسایی این بیماری، در زنانی که این تغییرات در ژن‌‌‌‌‌‌‌های آنها مشاهده شده است، راه‌هایی را پیشنهاد می‌دهند.
• سابقۀ باروری و یائسگی:
• هر چقدر سن زن هنگام زایمان اول بالاتر باشد، احتمال ابتلای وی به سرطان پستان هم بيش‌تر است.
• زنانی که اولین بار قبل از دوازده سالگی قاعده شده باشند برای ابتلا به سرطان پستان در معرض خطر بيش‌تري هستند.
• در زنانی که بالاتر از سن 55 سالگی یائسه می‌‌‌‌‌‌‌شوند خطر ابتلا به سرطان پستان بيش‌تر است.
• در زنانی که هرگز بچه‌دار نشده‌اند خطر ابتلا به سرطان پستان بيش‌تر است.
• زنانی که پس از یائسگی تحت هورمون‌درماني یائسگی با استروژن به‌‌‌‌‌‌‌علاوه پروژستین باشند، در معرض خطر بيش‌تري هستند.
• بنابر مطالعات گسترده، هیچ ارتباطی بین سقط جنین یا حاملگی ناموفق با سرطان پستان وجود ندارد.
• نژاد: بروز سرطان پستان در زنان سفیدپوست بيش‌تر از زنان لاتین تبار، آسیایی، یا آفریقایی است.
• پرتودرمانی قفسۀ سینه: زنانی که زیر سی سالگی در قفسۀ سینه پرتودرمانی شده‌اند (از جمله خود پستان‌‌‌‌‌‌‌ها) در معرض خطر بيش‌تري هستند. این مورد شامل زنانی هم می‌شود که جهت لنفوم هوچکین پرتو درمانی شده‌اند.
• تراکم پستان: بافت پستان گاه متراکم و یا پرچربی است. زنان مسن‌‌‌‌‌‌‌تری که ماموگرام آنها تراکم بيش‌تري را نشان دهد، در معرض خطر بيش‌تري هستند.
• استفاده از DES (Diethylstilbestrol): در حدود سال‌‌‌‌‌‌‌های 1940 تا 1971 میلادی در برخي از كشورها برای بعضی زنان باردار DES تجویز شد. (این دارو دیگر برای زنان باردار تجویز نمی‌‌‌‌‌‌‌شود.) زنانی که در طول بارداری ازDES استفاده کرده باشند احتمال ابتلای آنها به سرطان پستان تا حد کمی افزایش پیدا می‌کند. امكان تأثیرات احتمالی بر دختران این زنان تحت مطالعه است.
• اضافه وزن یا چاقی مفرط پس از یائسگی: احتمال ابتلا به سرطان پستان پس از یائسگی در زنانی که اضافه وزن دارند یا مبتلا به چاقی هستند بيش‌تر است.
• کمبود فعالیت بدنی (فیزیکی): زنانی که در طول عمرشان فعالیت فیزیکی کم‌تری دارند احتمال ابتلای آنها به سرطان پستان بيش‌تر است. فعالیت بدنی همراه با جلوگيري از اضافه وزن و چاقی مفرط، خطر ابتلا را کاهش می‌دهد.
• مصرف الکل: بنا بر مطالعات، هرچه مصرف الکل در زنی بيش‌تر باشد، خطر ابتلای وی به سرطان پستان هم بيش‌تر است.

مطالعه در مورد سایر عوامل خطرزا ادامه دارد. محققان در حال مطالعة تأثیرات برنامۀ غذایی (نوع خورد و خوراک)، فعالیت بدنی (فیزیکی)، و ژنتیک بر احتمال خطر سرطان پستان هستند. آنها همچنین در حال بررسی این موضوع هستند که مواد به‌خصوصی که در محیط وجود دارند احتمال بروز سرطان پستان را بيش‌تر می‌‌‌‌‌‌‌کنند یا خیر.
بسياري از عوامل خطرزا اجتناب پذیر هستند و بعضي مانند سابقۀ خانوادگی اجتناب ناپذیرند. زن‌‌‌‌‌‌‌ها بهتر است حتی‌المقدور با پرهیز از عوامل خطرزای شناخته شده، از خود محافظت کنند.
لازم به ذکر است که بيش‌تر زنانی که عوامل خطرزای شناخته شده دارند به سرطان پستان مبتلا نمی‌‌‌‌‌‌‌شوند. درواقع، به‌جز بالا رفتن سن، بیش تر زنانِ مبتلا به سرطان پستان هیچ عامل خطرزای مشخصي ندارند.
اگر فكر می‌کنید در معرض خطر ابتلا هستید، بهتر است در مورد نگرانی خود با پزشک‌‌‌‌‌‌‌ مشورت کنید. شاید راه‌‌‌‌‌‌‌هایی برای کاهش خطر ابتلا به شما ارائه دهد و يك جدول زمانی معاینات دوره‌‌‌‌‌‌‌ای را برایتان تنظیم کند.

غربالگری
ماموگرام برای غربالگری
معاینۀ بالینی پستان
معاینۀ شخصی پستان
غربالگری سرطان پستان پیش از اینکه علائم آن بروز کند حائز اهمیت است. غربالگری به پزشکان کمک می‌کند تا بیماری را زود تشخیص دهند و درمان کنند.
پزشک شما شاید یکی از این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های غربالگری را برای سرطان پستان به شما پیشنهاد کند:

• ماموگرام برای غربالگری
• معاینۀ بالینی پستان
• معاینۀ شخصی پستان

در مورد زمان شروع و فاصله بین غربالگری‌‌‌‌‌‌‌ها باید از پزشک خود سؤال کنید.
ماموگرام برای غربالگری
برای شناسایی زودهنگام سرطان پستان

• زنان در دهۀ پنجم زندگی (دهة 40 سالگي) و بالاتر، هرسال یا هر 2 سال یک‌‌‌‌‌‌‌بار ماموگرافی کنند. ماموگرام تصویر پستان است که با اشعۀ ايكس گرفته می‌‌‌‌‌‌‌شود.
• زنانی که هنوز به چهل سالگی نرسیده‌اند و عوامل خطرزا دارند باید از ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی خود بپرسند که به ماموگرام احتیاج دارند یا خیر و فاصلۀ ماموگرافی‌‌‌‌‌‌‌ها چقدر باید باشد.

ماموگرام معمولاً توده‌‌‌‌‌‌‌ پستان را پیش از اینکه حس شود نشان می‌‌‌‌‌‌‌دهد. ماموگرام همچنین لکه-های ریز کلسیم را نشان می‌دهد. به این لکه‌‌‌‌‌‌‌ها میکروکلسیفیکیشن (Microcalcifications) می‌گویند. توده و یا لکه‌ها معمولاً موجب سرطان، سلول‌‌‌‌‌‌‌های پیش سرطانی (Precancerous)، و یا عوارض دیگر می‌شوند. برای تشخیص وجود سلول‌‌‌‌‌‌‌های غیرعادی، به آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های بيش‌تري نیاز است.
اگر در ماموگرام شما منطقۀ غیرعادی مشاهده شود، به عکس اشعۀ ايكس بيش‌تري نیاز است. بعيد نيست به نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری (بیوپسی) هم نیاز باشد. نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری تنها راه تشخیص قطعی سرطان است. (بخش «تشخیص» اطلاعات بيش‌تري از نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری دارد)
ماموگرام بهترین ابزار پزشک جهت تشخیص زود‌‌‌‌‌‌‌هنگام سرطان پستان است. اما ماموگرام شیوۀ بی‌نقصی نیست:

• ماموگرام احتمال دارد بعضی سرطان‌‌‌‌‌‌‌ها را نشان ندهد. در این‌‌‌‌‌‌‌صورت، به نتیجۀ ماموگرافی «منفی کاذب» می‌‌‌‌‌‌‌گویند.

احتمال دارد ماموگرام چیزهایی را نشان دهد که معلوم شود سرطان نیست. در این‌‌‌‌‌‌‌صورت، به نتیجۀ ماموگرافی «مثبت کاذب» می‌‌‌‌‌‌‌گویند.
• بعضی از تومورهایی که رشد سریع دارند پیش از آنکه در ماموگرام مشخص شوند، بزرگ‌تر مي‌شوند و یا به سایر نقاط بدن سرایت مي‌کنند.
در ماموگرام (همچنین در عکس‌‌‌‌‌‌‌های اشعۀ ايكس دندانپزشکی، و سایر عکس‌‌‌‌‌‌‌های رایج اشعۀ ايکس) از میزان بسیار کمی پرتو استفاده می‌کنند. احتمال هرگونه آسیبی بسیار پایین است اما تکرار عكس‌برداري اشعۀ ايكس مشکل‌ساز می‌شود. فواید آن هم معمولاً بيش‌تر از خطرات احتمالی آن است. باید از ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی خود در مورد نیاز به هر عکس اشعۀ ايكس بپرسید. همچنین باید در مورد پوشاندن قسمت‌‌‌‌‌‌‌هایی از بدن که در عکس نیستند هم پرس و جو کنید.

معاینۀ بالینی سرطان پستان
ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی در معاینة بالینی، پستان شما را بررسی می‌‌‌‌‌‌‌کند. معمولاً از شما مي‌خواهد تا بازویتان را بلند کنید و بر سرتان بگذارید، دست‌‌‌‌‌‌‌هایتان را آویزان کنید، یا دستتان را به باسنتان فشار دهید.
‌‌‌‌‌‌‌ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی به‌‌‌‌‌‌‌دنبال تفاوت اندازه و شکل دو پستان می‌‌‌‌‌‌‌گردد. پوست پستان هم را به دنبال بثورات، فرورفتگی و سایر نشانه‌‌‌‌‌‌‌های غیرعادی بررسی می‌کند. وی همچنین ممکن است نوک پستان را برای ترشح مایع فشار دهد.
ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی با انتهای انگشتان خود در جست‌وجوی توده، تمام پستان، زیر بغل، و اطراف استخوان ترقوه را معاینه می‌‌‌‌‌‌‌کند. توده پیش از اینکه کسی بتواند آن را حس کند، معمولاً به اندازۀ یک نخود است. معاینه ابتدا در یک سمت انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود و سپس نوبت سمت دیگر بدن است. ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی همچنین غدد لنفاوی نزدیک پستان را بررسی می‌‌‌‌‌‌‌کند تا ببیند بزرگ شده‌اند یا نشده‌اند.
معاینۀ بالینی کامل از پستان معمولاً حدود 10 دقیقه طول می‌کشد.

معاینۀ شخصی پستان
برای بررسی هرگونه تغییرات در پستا‌‌‌‌‌‌‌ن‌‌‌‌‌‌� ��ها بهتر است خودتان پستان‌‌‌‌‌‌‌ها را به‌‌‌‌‌‌‌طور ماهیانه معاینه کنید. لازم به ذکر است که با بالا رفتن سن، عادت ماهانه، حاملگی، یائسگی، یا استفاده از قرص ضدحاملگی یا سایر هورمون‌‌‌‌‌‌‌ها هم بعید نیست تغییراتی به‌وجود آید. احساس کمی برآمدگی یا غیرهموار بودن طبیعی است. همچنین تورم و حساسیت به لمس درست پیش از شروع و در طول عادت ماهانه هم رایج است.
در صورت مشاهده هرگونه تغییر در پستان‌‌‌‌‌‌‌ها باید با ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی تماس بگیرید.
معاینۀ شخصی پستان جای تهیۀ منظم ماموگرام برای غربالگری و معاینۀ بالینی منظم پستان را نمی‌گیرد. هیچ مطالعه‌ای نشان نداده‌‌‌‌‌‌‌ که معاینۀ شخصی پستان باعث کاهش مرگ‌ومیر ناشی از سرطان پستان شده باشد.
سؤالاتي که می‌‌‌‌‌‌‌توان در مورد غربالگری از پزشک پرسید:

• چه آزمایش‌هایی را برای من مناسب می‌‌‌‌‌‌‌دانید؟ چرا؟
• این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌ها درد دارند؟ هیچ خطری دارند؟
• ماموگرام چقدر هزینه دارد؟ بیمه هزینۀ آن را تقبل می‌‌‌‌‌‌‌کند؟
• چند وقت پس از ماموگرام از نتیجۀ آن مطلع می‌‌‌‌‌‌‌شوم؟
• اگر مشکلی پیش بیاید، از کجا متوجه می‌‌‌‌‌‌‌شوید که سرطان دارم؟

علائم
علائم رایج سرطان پستان عبارتند از:

• تغییر در حس (لمس کردن) پستان یا نوک پستان
• برآمدگی یا سفت شدن پستان یا نزدیک پستان و یا ناحیۀ زیر بغل
• حساسیت نوک پستان در لمس یا لطافت نوک پستان
• تغییر در ظاهر پستان یا نوک پستان
• تغییر در اندازه یا شکل پستان
• فرو رفتگی نوک پستان به داخل
• پوست پستان، هالة پستان، یا نوک پستان ممکن است متورم یا قرمز و یا پوسته پوسته شود. ممکن است مانند پوست پرتقال خلل و فرج پیدا کند.
• ترشح (مايع) از نوك پستان

سرطان پستان در مراحل اولیه معمولاً دردی ندارد. اما در صورت وجود هر نوع درد یا علامتی که برطرف نمی‌‌‌‌‌‌‌شود باید به ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی مراجعه کرد. در بيش‌تر موارد، این علائم مربوط به سرطان نیستند. مشکلات دیگر هم موجب درد می‌شوند. هر زنی که این علائم را دارد باید با پزشک صحبت کند تا مشکل اصلی هر چه زود‌‌‌‌‌‌‌تر تشخیص داده و درمان شود.

تشخیص
اگر علائمی دارید و یا نتیجۀ آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های غربالگری حاکی از سرطان است، پزشک باید بفهمد که این نتایج و علائم از سرطان و یا از مشکلات دیگرناشی می‌شود. پزشک شاید از شما دربارۀ سابقۀ پزشکی خود و خانواده‌‌‌‌‌‌‌تان بپرسد. یا معاینۀ فیزیکی شوید. پزشک ممکن است شما را برای ماموگرام یا سایر عکسبرداری‌‌‌‌‌‌‌ها بفرستد. در این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌ها از بافت‌‌‌‌‌‌‌های داخل پستان عکس تهیه می‌‌‌‌‌‌‌کنند. پس از این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌ها پزشک شاید به این نتیجه برسد که نیازی به آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های بيش‌تر نیست. پزشک شاید هم به این نتیجه برسد که باید معاینات بيش‌تري از شما بشود. یا شاید برای یافتن سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی نیاز به نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری داشته باشید.

معاینۀ ‌‌‌‌‌‌‌بالینی پستان
ارائه‌دهندۀ خدمات پزشکی پستان‌‌‌‌‌‌‌ها را لمس می‌‌‌‌‌‌‌کند و به‌‌‌‌‌‌‌دنبال سایر علائم می‌‌‌‌‌‌‌گردد. اگر برآمدگی وجود داشته باشد، پزشک اندازه، شکل، و جنس آن را حس (لمس) می‌‌‌‌‌‌‌کند. وی همچنین باید ببیند که این توده به آسانی حرکت می‌‌‌‌‌‌‌کند یا خیر. توده‌‌‌‌‌‌‌های خوش‌خیم معمولاً حس متفاوتی از توده‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی دارند. توده‌‌‌‌‌‌‌های نرم، گرد، و متحرک احتمالاً خوش‌خیم هستند. توده‌‌‌‌‌‌‌های سفت با شکل عجیب که به‌‌‌‌‌‌‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌آید به داخل پستان چسبیده‌اند بيش‌تر احتمال دارد که سرطان باشند.

ماموگرام تشخیصی
ماموگرام تشخیصی در واقع عکس اشعۀ ايكس از پستان است. ماموگرام تشخیصی تصاویر واضح-تر و با جزئیات بيش‌تري از مناطقی ارائه می‌‌‌‌‌‌‌دهد که در ماموگرام غربالگری غیرعادی به‌‌‌‌‌‌‌نظر آمده‌‌‌‌‌‌‌اند. پزشک از ماموگرام برای بررسی بيش‌تر تغییرات پستان مانند برآمدگی (توده)، درد، ترشح از نوک پستان، یا تغییر در اندازه و شکل استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کند. ماموگرام تشخیصی معمولاً از قسمت به‌خصوصی از پستان تهیه می‌شود. همچنین در آن از تکنیک‌‌‌‌‌‌‌های ویژه‌ای استفاده می‌شود و دید بهتری نسبت به ماموگرام تشخیصی ارائه می‌دهند.

سونوگرافی
دستگاه سونوگرافی امواج صوتی ارسال می‌‌‌‌‌‌‌کند که انسان‌‌‌‌‌‌‌ نمی‌شنود. این امواج به بافت‌‌‌‌‌‌‌ها می‌خورند و برمی‌‌‌‌‌‌‌گردند. کامپیوتر هم با استفاده از پژواک این امواج، عکسی را تهیه می‌‌‌‌‌‌‌کند. پزشک این عکس‌‌‌‌‌‌‌ها را در مانیتور می‌بيند. این عکس‌‌‌‌‌‌‌ها نشان می‌دهند که توده توپر یا پر از مایع یا ترکیبی از هردوست. به محفظۀ کیسه مانندی که پر از مایع باشد کیست (cyst) می‌‌‌‌‌‌‌گویند. کیست سرطان نیست. اما تودۀ توپر شاید سرطان باشد. پزشک پس از آزمایش عکس‌‌‌‌‌‌‌ها را بر نوار ویدیو ضبط می‌کند و یا آن‌‌‌‌‌‌‌ها را چاپ می‌کند. سونوگرافی را می‌‌‌‌‌‌‌توان به‌‌‌‌‌‌‌همراه ماموگرام انجام داد.

تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (ام.آر.آی)
در تصویربرداری با تشدید مغناطیسی (ام.آر.آی - MRI) از مغناطیس قوی استفاده می‌کنند که به کامپیوتر متصل است. ام.آر.آی تصاویر دقیق و با جزئیاتی از بافت پستان تهیه می‌‌‌‌‌‌‌کند. پزشک این تصاویر را روی مانیتور مشاهده می‌کند و یا آنها را بر فیلم چاپ می‌کند. از ام.آر.آی. می‌‌‌‌‌‌‌توان به-همراه ماموگرام استفاده کرد.

نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری (بیوپسی)
پزشک شما را برای نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری به جراح و یا متخصص بیماری‌‌‌‌‌‌‌های پستان ارجاع می‌دهد. برای تشخیص سرطان، نمونه‌‌‌‌‌‌‌ای از مایع و یا بافت از پستان را برمی‌دارند.
بعضی از نقاط مشکوک معمولاً در ماموگرام دیده می‌شوند که در معاینۀ بالینی پستان لمس نشده‌اند. پزشک با استفاده از عكس‌برداري این نواحی را ببیند و بافت مربوطه را بردارد. بعضی از این عکسبرداری‌‌‌‌‌‌‌ها عبارتند از سونوگرافی، عكس‌برداري نقطه‌گذاری شده با سوزن و یا نمونه-برداری استریوتاکتیک.
پزشک با استفاده از روش‌‌‌‌‌‌‌های مختلفی بافت را برمی‌دارد:

• نمونه‌برداري سوزني ظريف: پزشک با استفاده از یک سوزن نازک، مایع درون برآمدگی (توده) داخل پستان را برمی‌‌‌‌‌‌‌دارد. اگر مایع حاوی سلول باشد، متخصص آسیب شناس در آزمایشگاه با میکروسکوپ به‌‌‌‌‌‌‌دنبال سرطان می‌‌‌‌‌‌‌گردد. اگر هم مایع حاوی سلول نباشد، به آزمایشگاه نیازی نیست.
• نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری سوزن ضخیم: پزشک با استفاده از سوزن ضخیم بافت پستان را برمی‌‌‌‌‌‌‌دارد. پس از آن متخصص آسیب‌شناس به‌‌‌‌‌‌‌دنبال سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی می‌‌‌‌‌‌‌گردد. به این روش نمونه-برداری سوزنی هم می‌‌‌‌‌‌‌گویند.
• نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری با جراحی: جراح نمونه‌‌‌‌‌‌‌ای از بافت را بر‌‌‌‌‌‌‌می‌‌‌‌‌‌‌ دارد. پس از آن متخصص آسیب شناس به‌‌‌‌‌‌‌دنبال سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی می‌‌‌‌‌‌‌گردد.
• در نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری با برش، نمونه‌‌‌‌‌‌‌ای از برآمدگی (توده) و یا ناحیة غیرعادی را برمی‌دارند.
• در نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری با برداشت کل، تمام توده یا آن ناحیه را برمی‌دارند.

در صورت وجود سلول سرطانی، متخصص آسیب‌شناس نوع سرطان را تشخیص می‌دهد. رایج‌‌‌‌‌‌‌ترین نوع سرطان کارسینوم مجراست که سلول‌‌‌‌‌‌‌های غیرعادی در دیوارة مجرا مشاهده می-شوند. نوع دیگر سرطان هم کارسینوم لوبولار است که سلول‌‌‌‌‌‌‌های غیرعادی در لوبول‌‌‌‌‌‌‌ها مشاهده می‌‌‌‌‌‌‌شوند.
سؤالاتي که می‌‌‌‌‌‌‌توان پیش از نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری از پزشک پرسید:

• چه نوع نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری از من انجام خواهد شد؟ چرا؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌کشد؟ در طول نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری بیدار خواهم بود؟ آیا درد دارد؟ آیا بیهوشم می‌‌‌‌‌‌‌کنند؟ از چه نوع بیهوشی استفاده می‌کنند؟
• آیا خطری وجود دارد؟ احتمال عفونت یا خونریزی پس از نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری چقدر است؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌کشد تا از نتیجه مطلع شوم؟
• اگر سرطان داشته باشم، چه کسی با من دربارۀ قدم بعدی صحبت خواهد کرد؟ چه زمانی؟

آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های دیگر
اگر سرطان شما را تشخیص دهند، معمولاً پزشک برای شما تست آزمایشگاهی ویژه‌‌‌‌‌‌‌ای تجویز می‌کند که باید بر بافت‌‌‌‌‌‌‌هایی انجام شوند که قبلاً برداشته شده‌‌‌‌‌‌‌اند. این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌ها اطلاعات بيش‌تري از سرطان به پزشک می‌‌‌‌‌‌‌دهند تا برای درمان برنامه‌‌‌‌‌‌‌ریزی کند.

• آزمایش گیرندۀ هورمون: ‌‌‌‌‌‌‌این آزمایش مشخص می‌‌‌‌‌‌‌کند که بافت، گیرنده‌‌‌‌‌‌‌های هورمون‌به‌خصوصی دارد یا ندارد. بافتی که این گیرنده‌‌‌‌‌‌‌ها را داشته باشد برای رشد به هورمون (استروژن یا پروژسترون) نیاز دارد.
• آزمایش HER2: این آزمایش مشخص می‌‌‌‌‌‌‌کند که بافت، پروتئینی به نام گیرندۀ عامل رشد اپیدرمال انسانی-2 (Human Epidermal Growth Factor Receptor-2 ) و یا ژن HER2/neu را دارد یا ندارد. وجود پروتئین زیادی و یا نمونه‌‌‌‌‌‌‌های زیادی از ژن در بافت معمولاً احتمال بازگشت سرطان پس از درمان را افزایش می‌دهد.

مرحله‌‌‌‌‌‌‌بندی (Staging)
برای برنامه‌ریزی درمان، پزشک شما باید میزان پیشرفت (مرحله) بیماری را بداند. مرحله بستگی به اندازۀ تومور و این عامل دارد که سرطان منتشر شده یا نه. مرحله‌بندی معمولاً شامل عكس‌برداري اشعه ايكس و آزمون‌هاي آزمایشگاهی است. این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ها مشخص می‌کنند که سرطان منتشر شده یا خیر، و در صورتی‌که منتشر شده، به چه قسمت‌‌‌‌‌‌‌هایی از بدن سرایت کرده است. وقتی که سرطان پستان منتشر می‌‌‌‌‌‌‌شود، سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی معمولاً در غدد لنفاوی زيربغل (–Nodes Axillary Lymph) یافت می‌‌‌‌‌‌‌شوند. معمولاً تا پیش از جراحی برای برداشتن تومور از پستان و یا غدد لنفاوی زیر بغل، نمی‌‌‌‌‌‌‌توان مرحلۀ سرطان را مشخص کرد.
مراحل سرطان پستان به این شرح است:
مرحلۀ 0 (صفر) مرحلة کارسینوم در جا (carcinoma in situ) است.

• کارسینوم درجاي لوبولار (lobular carcinoma in situ - LCIS): سلول‌‌‌‌‌‌‌های غیرطبیعی در جدارة لوبول‌‌‌‌‌‌‌ها وجود دارند. كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS) به ندرت به سرطان تهاجمی ‌تبدیل می‌شود. اما وجود كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS) در یک پستان، خطر سرطان در هر دو پستان را افزایش می‌دهد.

کارسینوم در جاي مجراي شيري (ductal carcinoma in situ - DCIS): سلول‌های غیرطبیعی در جدار مجراها وجود دارد. به كارسينوم در جاي مجراي شيري DCIS)) همچنین، کارسینوم داخل مجرایی هم می‌گویند. در این نوع کارسینوم، سلول‌های غیر طبیعی به خارج از مجرا گسترش نمی‌یابند و به بافت‌های اطراف پستان حمله نمی‌کنند. معمولاً اگر كارسينوم در جاي مجراي شيري (DCIS) درمان نشود، به سرطان تهاجمی ‌تبدیل می‌شود.

• مرحلۀ I. مرحلۀ ابتدایی سرطان پستان تهاجمی است. قطر تومور كم‌تر از 2 سانتي‌متر (سه چهارم اینچ) است و سلول‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی به خارج از پستان گسترش نیافته اند.
• مرحلۀ II. شامل یکی از این مراحل است:
• تومور كم‌تر از 2 سانتي‌متر (سه چهارم اینچ) است و به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش یافته است.
• تومور 2 تا 5 سانتي‌متر (سه چهارم اینچ تا 2 اینج) است و به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش نیافته است.
• تومور 2 تا 5 سانتي‌متر (سه چهارم اینچ تا 2 اینچ) است و به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش یافته است.
• تومور بزرگ‌تر از 5 سانتي‌متر (2 اینچ) است و به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش نیافته است.
• مرحلۀ III. مرحلۀ گسترش و پیشرفت سرطان در محل خود است. (Locally advanced cancer.) این مرحله خود به مراحل IIIC , IIIB , IIIA تقسیم می‌شود.
• مرحلۀ IIIA شامل یکی از این مراحل است:
• تومور كوچك‌تر از 5 سانتي‌متر (2 اینچ) است. سرطان به غدد لنفاوی زیر بغل که به یکدیگر یا ساختارهای دیگر متصل هستند، گسترش یافته است، و شاید به غدد لنفاوی پشت استخوان پستان (استخوان قفسه سینه) گسترش یافته باشد.
• تومور كوچك‌تر از 5 سانتي‌متر است. سرطان به غدد لنفاوی که تکی هستند و یا به یکدیگر یا به ساختارهای دیگر متصل هستند، گسترش یافته است، و یا سرطان به غدد لنفاوی پشت قفسۀ سینه گسترش یافته است.
• مرحلۀ IIIB، مرحله‌‌‌‌‌‌‌ای است که در آن تومور با هر اندازه‌‌‌‌‌‌‌ای در دیوارۀ قفسۀ سینه یا پوست پستان رشد کرده‌‌‌‌‌‌‌است. این مرحله معمولاً همراه با تورم پستان یا وجود برآمدگی در پوست پستان است.
• سرطان به غدد لنفاوی زیر بغل گسترش یافته است.
• سرطان به غدد لنفاوی متصل به هم یا به ساختارهای دیگر یا به غدد لنفاوی پشت استخوان سینه گسترش یافته است.
• سرطان التهابی پستان نوع نادری از سرطان پستان است. پستان قرمز و متورم به‌نظر می‌رسد. زیرا سلول‌های سرطانی عروق لنفی پوست پستان را می‌بندند. زمانی که پزشک سرطان التهابی پستان را تشخیص دهد، بیماری حداقل در مرحلۀ IIIB است ولی بعيد نيست پیشرفته‌تر هم باشد.
• مرحلۀIIIC ، تومور با هر اندازه‌‌‌‌‌‌‌ای به یکی از این راه‌‌‌‌‌‌‌‌ها گسترش یافته است.
• سرطان به غدد لنفاوی پشت استخوان سینه و زیر بغل گسترش یافته است.
• سرطان به غدد لنفاوی بالا و پایین استخوان ترقوه گسترش یافته است.
• مرحلۀ IV. مرحلۀ سرطان متاستاز (گسترش یافته) به نواحی دور است. در این مرحله سرطان به نقاط دیگر بدن گسترش یافته است.

سرطان راجعه سرطانی است که پس از یک دورۀ زمانی که از بین رفته، دوباره بر می‌گردد. این نوع سرطان گاهی به‌طور موضعی در پستان یا دیوارۀ قفسه باز می‌گردد و گاهی به نواحی دیگر بدن مثل استخوان، کبد یا شش‌ها برمی‌گردد.

درمان
دريافت نظر دوم
شیوه‌‌‌‌‌‌‌‌های درمان
جراحی
پرتودرمانی
شیمی‌درمانی
هورمون‌درمانی
درمان بیولوژیک
روش‌‌‌‌‌‌‌های مختلف درمان براساس مراحل بیماری
بسیاری از زنان مبتلا به سرطان پستان‌‌‌‌‌‌‌ می‌‌‌‌‌‌‌خواهند خودشان هم در انتخاب نوع درمان سهیم باشند. طبیعی است که بخواهید تا حد امکان در مورد بیماری خود و درمان‌‌‌‌‌‌‌های موجود بدانید. اطلاعات بيش‌تر از سرطان پستان برای خیلی از زنان مفید است.
شوک و فشار عصبی (استرس) ایجاد شده پس از تشخیص، موجب می‌‌‌‌‌‌‌شود نتوانید هر چه می‌خواهید از پزشکتان بپرسید. بهتر است پیش از هر قرار ملاقاتی، پرسش‌‌‌‌‌‌‌های خود را بنویسید. همچنین از صحبت‌‌‌‌‌‌‌های پزشک یادداشت بردارید و یا از او اجازه بگیرید که از ضبط صوت استفاده کنید. و یا شاید بخواهید یکی از دوستان یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌تان هنگام صحبت با پزشک جهت شرکت در بحث، یادداشت برداشتن و یا فقط گوش دادن، همراهتان باشد. لازم نیست تمام موارد را یکباره بپرسید. موقعیت‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگری هم پيش مي‌آيد تا از پزشک یا پرستارتان بخواهید در مورد نکاتی که برایتان واضح نیست، بيش‌تر توضیح دهند.
پزشک معمولاً شما را به یک متخصص ارجاع می‌دهد یا شما از او می‌خواهید که این کار را بکند. جراحان، سرطان‌‌‌‌‌‌‌شناس بالینی و سرطان‌‌‌‌‌‌‌شناس متخصص پرتودرمانی، کارشناسانی هستند که سرطان پستان را درمان می‌کنند. شاید هم بخواهید به متخصص جراحی پلاستیک معرفی شوید.
دریافت نظر دوم
شاید پیش از شروع درمان بخواهید دربارۀ تشخیص و طرح درمانی نظر تخصصی دیگری را هم جویا شوید. بسیاری از شرکت‌های بیمه در صورت درخواست شما یا پزشکتان، هزینۀ مراجعه به پزشک دوم برای معاینۀ دوم را هم پوشش می‌دهند. جمع آوری مدارک پزشکی و تنظیم قرار ملاقات با پزشک دیگر مستلزم صرف مقداری وقت و نیروست. شاید مجبور باشید فیلم‌های ماموگرام، اسلایدهای نمونه‌برداری، گزارش پاتولوژی و طرح درمانی را گرد آوری کنید. معمولاً صرف چند هفته برای دریافت معاینۀ دوم (نظر دوم) مشکلی ایجاد نمی‌کند. در بيش‌تر موارد، چنین تأخیر کوتاهی در شروع درمان موجب کاهش تأثیر درمان نمی‌شود. اما برای حصول اطمینان، در مورد این تعویق با پزشکتان مشورت کنید. بعضی از زنانی که سرطان پستان دارند، نیاز به درمان فوری دارند.
راه‌های متعددی جهت یافتن پزشک دوم وجود دارد:

• پزشکتان شما ‌‌‌‌‌‌‌را به یک یا چند متخصص ارجاع دهد. در هر مرکز سرطان، اغلب چند متخصص با هم کار می‌کنند.
• براي دستيابي به مراكز درماني و پزشكان متخصص مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

شیوه‌های درمانی
شیوه‌های درمانیزنانی که مبتلا به سرطان پستان هستند، انتخاب‌‌های درمانی بسیاری دارند. این انتخاب‌ها شامل جراحی، پرتودرمانی، شیمی‌درمانی، هورمون‌درماني و درمان بیولوژیک است. این موارد در زیر توضیح داده می‌شوند. بسیاری از زنان بیش از یک نوع درمان دریافت می‌کنند.
انتخاب درمان اساساً بستگی به مرحلۀ بیماری دارد. روش‌‌‌‌‌‌‌های مختلف درمانی براساس مرحلۀ بیماری در زیر توضیح داده می‌شوند.
پزشک نکات مربوط به درمان و نتایج احتمالی هر روش را برایتان توضیح می‌دهد. مثلاً شاید بخواهید بدانید که یک درمان بخصوص چطور فعالیت‌های طبیعی شما را تحت تأثیر قرار می‌‌‌‌‌‌‌دهد. شما و پزشکتان می‌توانید با همکاری هم آن طرح درمانی را انتخاب کنید که با نیازهای پزشکی شما و معیارهای شخصی شما هماهنگ است.
درمان سرطان یا موضعی و یا فراگير (سیستمیک) است:

• درمان موضعی: جراحی و پرتودرمانی درمان‌های ‌‌‌‌‌‌‌موضعی هستند. این نوع درمان‌ سرطان را در پستان تخریب و یا نابود می‌کند . زمانی که سرطان پستان به قسمت‌های دیگر بدن گسترش می‌یابد، از درمان موضعی جهت مهار بیماری در این مناطق خاص استفاده می‌کنند.
• درمان سیستمیک (عمومی): شیمی‌درمانی، هورمون‌درماني و درمان بیولوژیک، درمان‌های سیستمیک هستند. در این نوع درمان، موادی وارد جریان خون می‌شوند و سرطان را در سرتاسر بدن مهار و یا تخریب می‌کنند. برخی از زنانی که سرطان پستان دارند، درمان سیستمیک می‌شوند تا قبل از جراحی یا پرتودرمانی، تومور کوچک شود. برخی دیگر پس از جراحی یا پرتودرمانی، درمان سیستمیک می‌شوند تا از بازگشت دوباره سرطان جلوگیری شود. از درمان سیستمیک هم برای سرطان‌هایی که در بدن گسترش یافته‌اند ‌استفاده مي‌كنند.

از آنجا که سرطان اغلب بافت‌ها و سلول‌های سالم را نابود می‌کند،‌ بروز عوارض جانبی شایع است.
عوارض جانبی اساساً به نوع درمان و مدت آن بستگی دارد و برای همة زنان یکسان نیست و در طول مدت درمان، معمولاً دستخوش تغيير مي‌شوند.
قبل از شروع درمان، تیم درمانی عوارض جانبی احتمالی را برای شما توضیح خواهند داد و راه‌هایی برای کنار آمدن با آنها به شما ارائه می‌‌‌‌‌‌‌دهند. ه پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطان )www.ncii.ir( مقاله‌هاي سودمندی برای درمان سرطان و کنار آمدن با عوارض جانبی آن دارد. این مقاله‌ها شامل «شما و پرتودرمانی»، «شما و شیمی‌درمانی»، «شما و درمان بیولوژیک» و «دستورالعمل‌های غذایی برای بیماران سرطانی» است.
در هر مرحله‌ای از بیماری، مراقبت‌هایی وجود دارد که به کمک آن می‌‌‌‌‌‌‌توان درد و نشانه‌های دیگر را مهار کرد، از عوارض جانبی درمان رها شد و نگرانی‌های روحی را هم کم کرد.
همچنین شايد بخواهید درباره شرکت در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی ـ مطالعة تحقیقاتی در مورد شیوه‌های جدید درمان ـ با پزشکتان صحبت کنید. قسمت امیدبخشي تحقيقات سرطان اطلاعات بيش‌تري دربارة پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی دارد.
سؤالاتي که می‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از شروع درمان از پزشک بپرسید:

• قسمت گیرندۀ هورمون چه چیزی را نشان داد؟ آزمایش‌‌‌‌‌‌‌های دیگر چطور؟
• آيا هیچ یک از غدد لنفاوی علائم سرطان را نشان می‌دهند؟
• بیماری در چه مرحله‌ای است؟ آیا سرطان گسترش یافته است؟
• هدف از درمان چیست؟ روش درمانی مناسب من کدام است؟ شما کدام را به من توصیه می‌کنید؟
• فواید احتمالی هر درمان چیست؟
• احتمال خطر یا عارضۀ جانبی احتمالی هر درمان چیست؟ چگونه می‌توان عوارض جانبی را مهار کرد؟
• چطور می‌‌‌‌‌‌‌توانم برای درمان آماده شوم؟
• آیا لازم است که در بیمارستان بمانم؟ در این صورت، برای چه مدت؟
• درمان چه قدر هزینه دارد؟ آیا بیمه این هزینه را می‌دهد؟
• درمان چگونه فعالیت‌های طبیعی من را تحت تأثیر قرار خواهد داد؟
• آیا شرکت در پژوهش بالینی برای من مناسب است؟

جراحی
جراحی رایج‌‌‌‌‌‌‌ترین شیوۀ درمان سرطان پستان است. انواع مختلف جراحی وجود دارد. پزشک هرکدام از انواع جراحی را برایتان توضیح می‌دهد و در مورد فواید و خطرات احتمالی هر کدام شرح می‌دهد و آنها را با هم مقایسه می‌کند و همچنین توضیح می‌دهد که هر کدام از آنها چطور ظاهر شما را تغییر خواهد داد.

• جراحی حفظ پستان (Breast-sparing Surgery): در این جراحی سرطان را برمی‌دارند، ولی پستان باقی می‌ماند. به این جراحی همچنین، جراحی نگهدارندۀ پستان، توده‌‌‌‌‌‌‌برداری، برداشتن قطعه‌اي پستان، برداشتن ناكامل پستان هم می‌گویند. ‌گاهی نمونه‌برداری كامل كار توده‌برداري را مي‌كند چون جراح كل توده را برمي‌دارد.

در این نوع جراحی، جراح برش جداگانه‌ای انجام می‌دهد و اغلب غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی‌دارند. به این کار، تشريح غدد لنفاوی زیر بغل می‌گویند. این شیوه نشان می‌دهد که سلول‌های سرطانی وارد غدد لنفاوی شده‌اند یا نه.
پس از این نوع جراحی (حفظ پستان) پستان بیماران را اکثراً پرتودرمانی پستان می‌کنند. این درمان سلول‌های سرطانی را که احياناً در پستان باقی ماند‌ه‌اند، نابود می‌کند.

• برداشتن پستان (Mastectomy):

در این جراحی پستان را برمی‌دارند (و یا حتی‌الامکان بافت را هم برمی‌دارند). در بيش‌تر موارد، جراح، غدد لنفاوی زیر بغل را نیز برمی‌دارد. برخی از بیماران بعد از جراحی پرتودرمانی می‌شوند.
مطالعات نشان می‌‌‌‌‌‌‌دهد که میزان موفقیت جراحی نگهدارندۀ پستان (همراه با پرتودرمانی)، و پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری در مراحل اول و دوم سرطان پستان یکسان است.
نمونه‌برداری غدة لنفاوی نگهبان: شیوه‌ای تازه برای بررسی سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی است. جراح تعداد کمی از غدد لنفاوی را برمی‌دارد، به نحوی که موجب عوارض جانبی کم‌تری ‌شود. اگر پزشک در غدد زیر بغل سلول‌های سرطانی بیابد، معمولاً غدد لنفاوی زیر بغل تشریح می‌شود. اطلاعات دربارۀ مطالعات در دست انجام بر نمونه‌برداری غدد لنفاوی محافظ در قسمت اميدبخشي تحقیقات سرطان موجود است. این مطالعات آثار دائمی برداشتن تعداد اندکی از غدد لنفاوی را بررسی می‌کند.
در جراحی نگهدارندۀ پستان، جراح تومور و مقداری از بافت اطراف آن را برمی‌دارد. جراح احياناً غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمي‌دارد. جراح گاهی مقداری از پوشش عضلات قفسۀ سینۀ زیر تومور را هم برمی‌دارد.
در پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری کامل (ساده) جراح تمام پستان را بر می‌‌‌‌‌‌‌دارد. تعدادی از غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی‌‌‌‌‌‌‌دارند.
در برداشتن تعديل‌شده كامل پستان (modified radical mastectomy) جراح همة پستان و اکثر و یا همۀ غدد لنفاوی زیر بغل را برمی‌دارد. اغلب، لایۀ پوشانندۀ عضلات قفسة سینه را هم برمی‌‌‌‌‌‌‌دارند. شايد هم قسمت کوچکی از عضلات قفسۀ سینه را هم جهت دسترسی آسان‌تر برای برداشتن غدد لنفاوی بردارند.
شاید شما بازسازی پستان را انتخاب کنید. این عمل در واقع جراحی ترمیمی جهت بازسازی مجدد شکل پستان است. این جراحی گاهی همزمان با پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری و یا دیرتر انجام می‌شود. اگر تمایل به بازسازی دارید، بهتر است قبل از عمل پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری ، با یک جراح پلاستیک (ترمیمی) مشورت کنید. اطلاعات بيش‌تر در قسمت بازسازی پستان موجود است.
زمان بهبودی بعد از جراحی در هر بیمار متفاوت است. جراحی موجب درد و سختی می‌شود. درمان دارویی به مهار درد کمک می‌کند. قبل از جراحی باید دربارۀ برنامۀ کاهش درد با پزشک یا پرستارتان مشورت کنید. اگر بعد از جراحی به مسکن قوی‌تری احتیاج داشته باشید، پزشک برنامه را با نیاز شما تنظیم می‌کند. در هر نوع دیگری از جراحی نیز احتمال عفونت، ‌خونریزی یا مشکلات دیگر وجود دارد. در این صورت، باید فوراً آن‌را با درمانگرتان در میان بگذارید. در صورتی‌که یک و یا هر دو پستان شما را برداشته باشند، بعيد نيست احساس عدم تعادل کنید. این مسئله در صورتی که پستان‌‌‌‌‌‌‌‌های شما بزرگ بوده باشند، بيش‌تر حس خواهد شد. این عدم تعادل موجب درد و ناراحتی در گردن و کمر می‌شود. همچنین، پوست ناحیه‌ای که پستان برداشته شده، بعيد نيست سفت و سخت شود؛ يا شانه‌ها و بازوهای شما هم دچار گرفتگی و ضعف شود. این مشکلات معمولاً به مرور زمان از بین می‌روند. پزشک، ‌پرستار و فیزیوتراپیست معمولاً جهت بازگشت تحرک و قوت در شانه‌ها و بازوها، ورزش‌هایی را به شما پیشنهاد می‌کنند. ورزش همچنین موجب کاهش درد و گرفتگی می‌شود. ممکن است چند روز بعد از جراحی قادر باشید تمرین‌ها و ورزش‌‌‌‌‌‌‌‌های سبکی را شروع کنید.
اگر در طول جراحی رشته‌‌‌‌‌‌‌های عصبی قطع يا دچار آسيب شده باشند، احتمال دارد که احساس کرختی و سوزش در قفسۀ سینه، ‌زیربغل، شانه و روی بازو داشته باشید. این احساس معمولاً طی چند هفته و یا چند ماه پس از جراحی از بین می‌رود اما در برخی از زنان احساس کرختی بر جا می‌ماند.
برداشتن غدد لنفاوی زیر بغل گردش جریان لنف را کند می‌کند. این مایع در بازو و دست شما تجمع می‌کند و موجب تورم می‌شود. این تورم لنف ادم است. لنف‌‌‌‌‌‌‌ادم بلافاصله پس از جراحی یا ماه‌ها و سال‌ها بعد از آن رخ می‌دهد.
باید تا آخر عمر از دست و بازوی سمت درمان شده محافظت کنید:

• از پوشیدن لباس‌های تنگ یا جواهرات بر بازوی درگیر، ‌اجتناب کنید.
• کیف یا چمدانتان را با دست دیگر حمل کنید.
• هنگام اپیلاسیون زیر بغل،‌ برای جلوگیری از بریدن از وسایل الکتریکی استفاده کنید.
• از بازوی دیگر جهت تزریقات، آزمایش خون و گرفتن فشار خون استفاده کنید.
• هنگام باغبانی و استفاده از شوینده‌های قوی،‌ برای محافظت از دستتان از دستکش استفاده کنید.
• هنگام مانیکور کردن مراقب باشید که دستتان را نبرید.
• از سوختگی و در معرض آفتاب بودن و برنزه کردن دست و یا بازوی درگیرتان، اجتناب کنید.
• باید از پزشکتان دربارة چگونگی برخورد با بریدگی‌ها، سوختگی‌ها، گزش حشرات یا جراحت‌های دیگر در بازو و دستتان، بپرسید. اگر دست یا بازویتان هم جراحت برداشت و یا متورم، قرمز و داغ شد، باید با پزشکتان تماس بگیرید.

اگر لنف‌‌‌‌‌‌‌ادم اتفاق افتاد، معمولاً پزشک به شما توصیه می‌کند که حتی‌الامکان بازویتان را به سمت بالای قلبتان بلند کنید. تمرینات و ورزش‌های دست و بازو را به شما آموزش می‌دهد. بعضی از زنانی که دچار لنف‌‌‌‌‌‌‌ادم هستند،‌ از یک آستین پلاستیکی برای بهبود جریان لنف استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کنند. درمان دارویی، درناژ دستی لنف (ماساژ)، یا استفاده از وسایلی که به آرامی بازو را کمپرس کند هم معمولاً مفید است.
همچنین ممکن است شما را به فیزیوتراپیست یا متخصص دیگری معرفی کنند.
مواردی که می‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از جراحی از پزشک بپرسید:

• چه نوع جراحی مناسب من است؟ آیا من جراحی نگهدارندۀ پستان مي‌شوم؟ چه نوع جراحی را به من توصیه می‌کنید؟ چرا؟
• غدد لنفاوی من را برمی‌دارند ؟ چه تعدادی؟ چرا؟
• چه احساسی بعد از جراحی خواهم داشت؟ آیا در بیمارستان بستری می‌شوم؟
• کسی شیوۀ مراقبت از خودم و محل جراحی را پس از رفتن به خانه به من آموزش خواهد داد؟
• محل جوشگاه کجاست؟ چگونه به‌نظر می‌رسد؟
• اگر تصمیم بگیرم جراحی پلاستیک برای بازسازی پستان داشته باشم، چگونه و چه وقت باید انجام شود؟ آیا جراح پلاستیک خاصی را به من معرفی می‌کنید؟
• آیا باید برای بازگشت تحرک و نیرو به بازوها و شانه‌هایم تمرین‌های خاصی را انجام دهم؟ آیا فیزیوتراپیست یا پرستار نحوۀ انجام تمرین‌ها را به من آموزش خواهد داد؟
• کسی هست که این جراحی را انجام داده باشد تا من بتوانم با او صحبت کنم؟

پرتودرمانی
در پرتودرمانی (که به آن رادیوتراپی هم می‌گویند) از امواج با سطح بالای انرژی برای نابودی سلول‌های سرطانی استفاده می‌کنند. اکثر زنان پس از جراحی نگهدارندۀ پستان پرتودرمانی می‌شوند. بعضی از زنان پس از پستان‌برداری هم پرتودرمانی می‌شوند. درمان به اندازۀ تومور و عوامل دیگر بستگی دارد. پرتودرمانی سلول‌های سرطانی پستان را که شاید در ناحیه باقی مانده باشند، تخریب می‌کند. برخی از بیماران برای تخریب سلول‌های سرطانی و تحلیل تومور، پیش از جراحی پرتودرمانی می‌شوند. زمانی که تومور بزرگ و یا برداشتن آن سخت باشد، پزشک از این شیوه استفاده می‌کند. برخی زنان نیز پیش از جراحی هورمون‌درماني و یا شیمی‌درمانی می‌شوند.
پزشکان جهت درمان سرطان پستان از دو نوع پرتودرمانی استفاده می‌کنند. برخی زنان از هر دو نوع استفاده می‌کنند.

• پرتودرمانی خارجی (External radiation): امواج رادیویی از ماشین بزرگی خارج از بدن تولید می‌شود. اکثر زنان برای درمان به کلینیک یا بیمارستان می‌روند. درمان‌ معمولاً 5 روز در هفته و طی چند هفته انجام می‌شوند.
• پرتودرمانی به روش كاشتي (implant radiation): محفظه‌هاي پلاستیکی نازکی را که حاوي مواد رادیواکتیو هستند، مستقیماً داخل پستان کار می‌گذارند. کاشت‌ها (ایمپلنت‌ها) چندین روز در محل باقی می‌مانند. تا زمانی ‌که بیمار کاشت‌ها را در بدن دارد، در بیمارستان بستری می‌ماند. پیش از مرخصی از بیمارستان، کاشت‌ها (ایمپلنت‌ها) را خارج می‌کنند.

عوارض جانبی اساساً بستگی به نوع و میزان پرتودرمانی و همچنین قسمتی از بدن دارد که درمان می‌شود. به‌طور معمول، پوست ناحیه‌ای که درمان می‌شود، قرمز، خشک، حساس و می‌خارد. پستان شما شاید سنگین و سفت شود. به مرور این مشکلات برطرف می‌شوند. نزدیک مراحل پایان درمان، پوست شما مرطوب خواهد شد. در معرض هوا گذاشتن این ناحیه تا حد امکان، به درمان پوست کمک خواهد کرد. سوتین و برخی انواع دیگری از لباس گاه موجب اصطکاک با پوست و ایجاد درد می‌شود. در خلال این مدت،‌ از لباس‌‌های پنبه‌ای نرم و آزاد استفاده کنید. کرم‌های ملایم مراقبت از پوست نیز مهم است. پیش از استفاده از هرگونه عطر، و یا کرم بر ناحیۀ درمان شده بهتر است با پزشک مشورت کنید. آثار پرتودرمانی بر پوست از بین خواهد رفت. پس از خاتمۀ درمان، ناحیۀ تحت درمان به تدریج خوب می‌‌‌‌‌‌‌شود ولی به‌هرحال شاید تغییری دائمی در رنگ پوست ایجاد شود.
بعید نیست در خلال پرتودرمانی، به‌ویژه در هفته‌های انتهایی درمان، خسته ‌شوید. استراحت مهم است اما پزشکان معمولاً به بیماران نصیحت می‌کنند که تا حد امکان فعال باقی بمانند.
اگرچه عوارض جانبی پرتودرمانی نگران کننده‌اند، ‌پزشک معمولاً آنها را از بین می‌برد.
مواردی که می‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از رادیودرمانی از پزشک بپرسید:

• پرتودرمانی چطور انجام خواهد شد؟
• درمان کی شروع می‌شود؟ کی تمام می‌شود؟ هر چند وقت یک‌بار باید درمان شوم؟
• چه احساسی در طول درمان خواهم داشت؟ آیا قادر خواهم بود درمان را خودم ادامه بدهم و یا آن را متوقف کنم؟
• چه کاری می‌‌‌‌‌‌‌توانم قبل،‌ بعد و در طول درمان برای مراقبت از خودم انجام دهم؟
• درمان بر پوست من تأثیر خواهد گذاشت؟
• قفسۀ سینۀ من پس از درمان چطور به‌نظر می‌رسد؟
• آیا عوارض طولانی مدت وجود خواهد داشت؟
• چه قدر احتمال دارد که سرطان به پستان من بازگردد؟
• هر چند وقت یک‌ بار معاینه‌های دوره‌ای باید انجام دهم؟

شیمی‌درمانی
در شیمی‌درمانی از داروهای ضد سرطان برای نابودی سلول‌های سرطانی استفاده می‌کنند و برای سرطان پستان معمولاً از ترکیبی از دارو‌ها استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کنند. اين داروها به صورت قرص یا از طریق تزریق درون وریدی ((IV داده می‌شوند. در هر دو روش، دارو وارد گردش خون می‌شود و سراسر بدن را طی می‌کند.
بعضی از زنانی که سرطان پستان دارند، در بخشی از بیمارستان، مطب دکتر یا خانه شیمی‌درمانی می‌‌‌‌‌‌‌شوند؛ بعضی ديگر هم باید در طول درمان در بیمارستان بستری بمانند.
عوارض جانبی اساساً به داروهای خاص و میزان تجویز آن بستگی دارد. داروها بر سلول‌های سرطانی و سلول‌های دیگري که به سرعت تقسیم می‌شوند، اثر می‌گذارند.
• گلبول‌هاي خونی: این گلبول‌ها با عفونت می‌جنگند،‌ موجب می‌شوند که خون لخته شود و اکسیژن را به تمام قسمت‌هاي بدن می‌رسانند. هنگامی‌ که داروها بر گلبول‌هاي خونی اثر می‌‌‌‌‌‌‌کنند، ‌احتمال عفونت، کوفتگی یا خونریزی، ضعف و خستگی بيش‌تر می‌شود. برخی زنان سال‌ها پس از شیمی‌درمانی دچار سرطان خون(لوسمی) می‌شوند.
• سلول‌های ریشۀ ‌مو: شیمی‌درمانی معمولاً موجب ریزش مو می‌شود. موی شما مجدداً در خواهد آمد ولی ممکن است رنگ و بافت آن کمی فرق کند.
• سلول‌های پوشانندۀ دستگاه گوارش: شیمی‌درمانی معمولاً موجب کاهش اشتها، تهوع و استفراغ، اسهال یا زخم‌های دهان و لب می‌شود.
پزشک راه‌هایی را جهت مهار بسیاری از این عوارض جانبی به شما پیشنهاد مي‌كند.
برخی داروهایی که برای سرطان پستان مصرف می‌شوند، موجب کرختی یا سوزش در دست و پا می‌شوند. این مشکلات معمولاً پس از اتمام درمان برطرف می‌شوند اما مشکلات دیگر شاید برطرف نشوند. در بعضی از زنان داروهایی که برای سرطان پستان مصرف می‌شوند، موجب ضعیف شدن قلب می‌شوند.
همچنین برخی داروهای ضد سرطان می‌توانند موجب تخریب تخمدان‌‌ شوند و تخمدان‌ احتمالاً تولید هورمون را متوقف می‌کند. شاید شاهد نشانه‌های یائسگی باشید، كه شامل خشکی واژن و گر گرفتگي است. دورۀ قاعدگی شما هم ممكن است دیگر منظم نباشد و یا متوقف شود. برخی زنان هم نازا می‌شوند (باردار نمی‌شوند) و بعید نیست این ناباروری برای خانم‌های بالای 35 سال دائمی ‌شود.
از سوی دیگر، احتمال دارد طی شیمی‌درمانی بارور باقی بمانید و توانایی باردار شدن خود را از دست ندهید. آثار شیمی‌درمانی بر کودک به دنیا نیامده هنوز ناشناخته است. در مورد مهار بارداری باید پیش از شروع درمان با پزشک صحبت کنید.
هورمون‌درمانی
برخی تومورهای پستان برای رشد نیاز به هورمون دارند. هورمون‌درماني نمی‌گذارد سلول‌های سرطانی هورمون‌‌‌‌‌‌‌های طبیعی مورد نیاز خود را دریافت کنند. این هورمون‌ها استروژن و پروژسترون هستند. اگر تومور پستان گیرندۀ هورمونی داشته باشد، در آزمایشگاه مشخص می-شود و در این صورت، باید هورمون‌درماني شوید.
در این موارد، از دارو یا جراحی استفاده مي‌شود:

• داروها: گاهی پزشک دارویی را تجویز می‌کند تا از فعالیت هورمون‌های طبیعی جلوگیری کند. یکی از این داروها تاموکسیفن است که بازدارندۀ استروژن است. نوع دیگری از داروها هم در بدن هورمون زنانۀ استرادیول تولید مي‌کند. استرودیول، نوعی استروژن و مهار کنندۀ آروماتاز است. اگر هنوز یائسه نشده باشید، پزشک دارویی هم تجویز می‌کند تا تخمدان استروژن ترشح نکند.
• جراحی: اگر یائسه نشده باشید، شاید جهت برداشتن تخمدان‌ جراحی شوید. تخمدان‌ منبع اصلی استروژن بدن است. زنی که یائسه شده باشد، نیازی به جراحی ندارد. تخمدان پس از یائسگی فقط میزان اندکی استروژن تولید می‌کند.

عوارض جانبی هورمون‌درماني به‌طور گسترده‌ای به نوع دارو و نوع درمان بستگی دارد. تاموکسیفن رايج‌ترين درمان هورمونی است. به‌طور کلی، آثار تاموکسیفن شبیه عوارض یائسگی است. شایع‌ترین نشانه‌ها گر گرفتگي و ترشح واژن است. عوارض جانبی دیگر آن، قاعدگی‌‌‌‌‌‌‌های‌‌‌� �‌‌‌ نامنظم، سردرد، خستگی، تهوع، استفراغ، خشکی یا خارش واژن، آسیب و تحریک پوست اطراف واژن و بثورات پوستی است. البته همه زنانی که تاموکسیفن مصرف می‌کنند، این عوارض جانبی را نخواهند داشت.
گاه زنی در حین استفاده از تاموکسیفن باردار مي‌شود. تاموکسیفن بعید نیست به کودک به دنیا نیامده آسیب برساند. اگر هنوز پریود می‌شوید، باید در مورد مهار بارداری با پزشک خود مشورت کنید.
عوارض جانبی وخیم تاموکسیفن نادر است اما به هر‌حال موجب لخته شدن خون در عروق سیاهرگی می‌شود. لختۀ خون اغلب در ساق‌ها و شش‌ها شکل می‌گیرد. در اين موارد خطر سکته قلبی در زنان اندکی افزایش می‌یابد.
تاموکسیفن همچنین در مواردی باعث بروز سرطان رحم می‌شود. در صورت استفاده از تاموکسیفن باید معاینات لگنی منظم صورت بگیرد و باید هر نوع خونریزی غیر معمول واژنی بین معاینه‌ها را به پزشکتان گزاش دهید.
به‌محض برداشتن تخمدان‌، یائسگی اتفاق می‌افتد و عوارض جانبی آن اغلب شدیدتر از یائسگی طبیعی است. درمانگر روش‌هایی برای مقابله با این عوارض را به شما ارائه می‌دهد.

درمان بیولوژیک:
درمان بیولوژیک: درمان بیولوژیک به دستگاه ايمني بدن براي مقابله با سرطان کمک می‌کند؛ دستگاه ايمني، دفاع طبیعی بدن در برابر بیماری است.
برخی از زنانی‌ که سرطان پستان گسترش یافته (متاستاتیک)‌ دارند، با هرسپتین (®Herception) درمان بیولوژیکی تراتستوزوماب (trastuzumab) می‌شوند که نوعی پادتن (آنتی بادی) تک‌‌‌‌‌‌‌دودمانی است. این پادتن را در آزمایشگاه می‌سازند و به سلول‌های سرطانی متصل می‌شود.
هرسپین به بیمارانی داده می‌‌‌‌‌‌‌شود که تست‌‌‌‌‌‌‌های آزمایشگاهی آنها تومور پستانی را‌‌‌‌‌‌‌ با مقادیر زیادی از نوعی پروتئین خاص به نام HER2 نشان می‌‌‌‌‌‌‌دهد. با جلوگیری از تولید HER2 ، رشد سلول-های سرطانی كند و یا متوقف می‌‌‌‌‌‌‌شود.
هرسپین به‌صورت وریدی تزریق می‌‌‌‌‌‌‌شود و ممکن است به تنهایی و یا همراه با شیمی‌درمانی مورد استفاده قرار گیرد.
شایع‌‌‌‌‌‌‌ترین عوارض جانبی هرسپین در فردی که برای بار اول آن را دریافت می‌‌‌‌‌‌‌کند تب و لرز است. برخی زنان درد، ضعف، تهوع، استفراغ، اسهال، سردرد، سختی در تنفس، یا بثورات هم خواهند داشت. این عوارض جانبی معمولاً پس از اولین درمان ملایم‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌شوند.
هرسپتین ممکن است موجب آسیب قلبی هم بشود. این امر گاه به ضعف قلبی منتهی مي‌شود. هرسپتین ممکن است بر ریه‌‌‌‌‌‌‌ها نیز تأثیر بگذارد و گاهي به دشواری تنفس منجر شود به نحوی که بلافاصله به پزشک نیاز باشد. پزشک قبل از شروع استفاده شما از هرسپتین، قلب و ریه‌‌‌‌‌‌‌های‌تان را معاینه خواهد کرد و در طول درمان مراقب علائم مشکلات ریوی خواهد بود.
مسائلي که بهتر است پیش از شیمی‌درمانی، هورمون‌درماني یا درمان بیولوژیک از پزشک بپرسید:

• چه دارو(ها)یی قرار است برای من تجویز شود؟ چه تأثیری خواهد داشت؟
• اگر نیاز به هورمون‌درماني داشته باشم، بهتر است دارو مصرف کنم یا برداشتن تخمدان را به من توصیه می‌‌‌‌‌‌‌کنید؟
• چه زمانی درمان شروع می‌‌‌‌‌‌‌شود؟ کی تمام می‌‌‌‌‌‌‌شود؟ هر چند وقت یک بار درمان خواهم شد؟
• برای درمان کجا خواهم رفت؟ آیا قادر خواهم بود پس از آن رانندگی کنم و به خانه برگردم؟
• چه کاری برای مراقبت از خودم در طول درمان می‌‌‌‌‌‌‌توانم انجام دهم؟
• چطور می‌‌‌‌‌‌‌شود فهمید که درمان در حال اثربخشی است؟
• کدام عوارض جانبی را باید به شما اطلاع دهم؟
• آیا عوارض طولانی مدت وجود خواهد داشت؟

روش‌های مختلف درمان بر اساس مرحلۀ بیماری

روش‌های مختلف درمان به مرحلۀ بیماری و عوامل زير بستگی دارند:

• نسبت اندازۀ تومور به اندازۀ پستان
• نتایج آزمایش‌ها (مثلاٌ اینکه آیا سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی پستان برای رشد به هورمون نیاز دارند یا ندارند.)
• آیا یائسگی شروع شده است؟
• سلامت عمومی شما.

در ادامه توضیحی اجمالي از متداول‌ترين درمان‌‌‌‌‌‌‌ها برای هر مرحله آمده‌‌‌‌‌‌‌است. شاید درمان‌‌‌‌‌‌‌های دیگری هم برای بعضی از زنان مناسب باشد. بعید نیست پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی درتمام مراحل بیماری سرطان پستان مد نظر قرار بگیرد. بخش « امیدبخشي تحقیقات سرطان» اطلاعاتی از پژوهش‌های بالینی دارد.

• مرحلۀ 0 (صفر)
• مرحلۀ 0 (صفر) سرطان پستان کارسینوم در جاي لوبولار LCIS)) یا كارسينوم مجرای شیری در جا (DCIS) است.
• كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS): برای اکثر زنانی که كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS) دارند، درمانی در نظر نمی‌گیرند. پزشک شاید معاینه‌های دوره‌‌‌‌‌‌‌ای منظمی را برای بررسی علائم سرطان پستان پیشنهاد کند.

عده‌‌‌‌‌‌‌ای برای کاهش خطر پیشرفت سرطان پستان تاموکسیفن دریافت می‌‌‌‌‌‌‌کنند. برخی دیگر هم در مطالعه‌هایی شرکت می‌کنند که دربارۀ درمان‌‌‌‌‌‌‌های پیشگیرانه انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود.
وجود كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS) در یک پستان، خطر بروز سرطان در هر دو پستان را زیاد می‌‌‌‌‌‌‌کند. تعداد بسیار کمی از زنان مبتلا به كارسينوم در جاي لوبولار (LCIS) برای پیشگیری از سرطان جراحی می‌‌‌‌‌‌‌کنند و هر دو پستان را بر می‌‌‌‌‌‌‌دارند. به این کار برداشتن پيشگيرانة دو طرفة پستان می‌‌‌‌‌‌‌گویند. جراح معمولاً غدد لنفاوی زیر بغل را برنمی‌‌‌‌‌‌‌دارد.

• كارسينوم مجراي شيري در جا (DCIS): اکثر بیمارانی که كارسينوم مجراي شيري در جا (DCIS) دارند، همراه پرتودرماني جراحی نگهدارنده را هم انجام می‌‌‌‌‌‌‌دهند. بعضی از زنان ترجیح می‌‌‌‌‌‌‌دهند پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری کامل داشته باشند. غدد لنفاوی زیر بغل را معمولاً بر نمی‌دارند. بیماران مبتلا به كارسينوم مجراي شيري در جا كارسينوم مجراي شيري در جا (DCIS) برای کاهش خطر پیشرفت سرطان پستان تهاجمی، مي‌توانند تاموکسیفن دریافت کنند.

مراحل I ، II ، IIIA و مرحلۀ IIIC قابل جراحی
زنانی که بیماری سرطان پستان در مراحل I ، II ، IIIA و مرحلۀ IIIC قابل جراحی دارند، ممکن است مجموعه‌اي از درمان‌‌‌‌‌‌‌ها بر آنها انجام شود. بعضی از بیماران بهتر است همراه با جراحی نگهدارندۀ پستان پرتودرمانی هم بكنند. این روش برای بیماران مراحل I, II سرطان پستان معمول است. پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری هم روش دیگری است.
در هر دو رویکرد، (به ویژه در مواردي که سرطان در مراحل IIIA یا II است) اغلب غدد لنفاوی زیر بغل را هم برمی‌دارند. اگر سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی در 1 تا 3 غده لنفی زیر بغل مشاهده شود یا تومور پستان بزرگ باشد، پزشک پس از پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری، پرتودرمانی را هم تجویز می‌کند. اگر سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی در بیش از سه غدۀ لنفی زیر بغل مشاهده شود، باز هم پزشکان پس از پستان‌برداری، پرتودرمانی را تجویز می‌‌‌‌‌‌‌کنند.
انتخاب بین جراحی نگهدارندۀ پستان (به همراه پرتودرمانی) یا جراحی با برداشتن پستان به عوامل زیادی از جمله این موارد بستگی دارد:

• اندازه، محل و مرحلۀ تومور
• اندازۀ پستان بیمار
• علائم مشخصی از سرطان
• بیمار تا چه حد اهمیت می‌‌‌‌‌‌‌دهد که پستانش باقی بماند.
• بیمار چه احساسی از پرتو درماني دارد.
• توانایی بیمار برای رفت و آمد به مرکز پرتودرمانی.

برخی از زنان پیش از جراحی، شیمی‌درمانی می‌‌‌‌‌‌‌شوند. این نوعی شیمی‌درمانی پیش از عمل (درمان قبل از انجام درمان اصلی) است. شیمی‌درمانی پیش از جراحی گاه موجب تحلیل تومور بزرگ می‌شود و در نتیجه جراحی نگهدارندۀ پستان امکانپذیراست. بیمارانی که تومور پستانی بزرگ در مراحل IIIA یا II دارند، اغلب این نوع درمان را انتخاب می‌‌‌‌‌‌‌کنند.
پس از جراحی، بسیاری از بیماران شیمی‌‌‌‌‌‌‌درمانی کمکی می‌شوند، درمانی که پس از درمان اصلی جهت افزایش احتمال موفقیت انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود. پرتودرمانی سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی در پستان و مناطق نزدیک آن رانابود می‌کند. بیماران همچنین، گاه درمان سیستمیک (عمومی) مثل شیمی‌درمانی، هورمون‌درماني و یا هر دو را نیز دریافت می‌کنند. این نوع درمان‌‌‌‌‌‌‌ها سلول‌‌‌‌‌‌‌های سرطانی را که در هر جایی از بدن باقی مانده‌، تخریب می‌کند. همچنین، مانع از بازگشت سرطان به پستان یا هر جای دیگری از بدن می‌شود.
مراحل IIIB و مرحلۀ IIIC غیرقابل جراحی
بیماران مبتلا به بیماری در مراحل IIIB (شامل سرطان پستان التهابی) یا مرحلۀ IIIC غیرقابل جراحی، معمولاً شیمی‌درمانی می‌‌‌‌‌‌‌شوند. (سرطان غیرقابل جراحی یعنی سرطانی که با جراحی درمان نمی‌‌‌‌‌‌‌شود). اگر شیمی‌‌‌‌‌‌‌درمانی تومور را کوچک کند، پزشک پس از آن درمان بيش‌تري را توصیه می‌کند.

• ماستکتومی (پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری): جراح پستان را برمی دارد. در بيش‌تر موارد، غده‌های لنفی زیر بغل را برمی‌دارند. پس از جراحی، قفسۀ سینه و نواحی زیر بغل بیمار پرتودرمانی می شود.
• جراحی نگهدارندۀ پستان: جراح سرطان را خارج می‌کند ولی پستان را بر نمی‌دارد. در بيش‌تر موارد، غدد لنفاوی زیر بغل را برمی‌دارند. پس از جراحی، گاهی قفسۀ سینه و نواحی زیر بغل بيمار پرتودرمانی می‌شود.
• پرتودرمانی به جای جراحی: برخی زنان به جای جراحی، پرتودرمانی می‌‌‌‌‌‌‌شوند. پزشک همچنین، شاید شیمی‌درمانی و هورمون‌درماني بيش‌تر و یا هر دو را هم تجویز کند. این درمان به پیشگیری از بازگشت سرطان به پستان یا هر جای دیگری از بدن، کمک می‌کند.

مرحلۀ IV
در بيش‌تر موارد، زنانی که سرطان پستان در مرحلۀ IV دارند، هورمون‌درماني یا شیمی‌‌‌‌‌‌‌درمانی (و یا هر دو) می‌‌‌‌‌‌‌شوند. بعضی از بیماران هم درمان بیولوژیک می‌‌‌‌‌‌‌شوند. از پرتودرمانی هم برای مهارتومور در نواحی معینی از بدن استفاده می‌‌‌‌‌‌‌شود. این درمان‌‌‌‌‌‌‌ها شاید بیماری را درمان نکنند‌‌‌‌‌‌‌ ولی به افزایش عمر بیماران کمک می‌‌‌‌‌‌‌کنند.
بسیاری از زنان همراه با درمان ضد سرطان، مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی نیز دریافت می‌‌‌‌‌‌‌کنند. درمان-های ضد سرطان برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری انجام می‌‌‌‌‌‌‌شوند اما مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی به کنار آمدن با درد، نشانه‌‌‌‌‌‌‌های دیگر یا عوارض جانبی (مثل تهوع) کمک می‌‌‌‌‌‌‌کنند و هدف از آن افزایش طول عمر بیمار نیست. مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی موجب می‌شوند که بیمار از نظر جسمی و روحی احساس بهتری داشته باشد. عده‌‌‌‌‌‌‌ای از زنانی که سرطان پیشرفته دارند، تصمیم می‌‌‌‌‌‌‌گیرند فقط مراقبت‌‌‌‌‌‌‌ حمایتی بشوند.
بازگشت سرطان پستان‌‌‌‌‌‌‌ (عود کننده)
سرطان عودکننده، سرطانی است که وقتي از بین می‌‌‌‌‌‌‌رود، مجدداً برمی‌‌‌‌‌‌‌گردد. درمان سرطان‌‌‌‌‌‌‌های عودکننده اساساً به محل و گستردگی سرطان بستگی دارد. عامل دیگر برای انتخاب روش درمان، انواع درمانی است که فرد پیش از این داشته است.
اگر سرطان پستان، پس از جراحی نگهدارندۀ پستان، فقط به پستان باز گردد، بیمار پستان-برداری می‌شود و به احتمال زياد سرطان دیگر باز نخواهد گشت.
اگر سرطان پستان در قسمت‌‌‌‌‌‌‌های دیگر بدن عود کند، درمان مي‌تواند شامل شیمی‌‌‌‌‌‌‌درمانی، هورمون‌درماني یا درمان بیولوژیک باشد. پرتودرمانی به مهار سرطانی که به عضلات قفسۀ سینه و یا نواحی معین دیگری از بدن بازگشته است کمک می‌کند.
سرطانی که به نقاط خارج از پستان بازگشته است به ندرت خوب می‌‌‌‌‌‌‌شود. مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی اغلب قسمت مهمی از طرح درمان است. بسیاری از بیماران برای تخفیف علائم بیماری، مراقبت‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی ـ برای کاهش سرعت پیشرفت بیماری ـ و درمان‌‌‌‌‌‌‌های ضدسرطان دریافت می‌‌‌‌‌‌‌کنند. برخی تنها مراقبت‌‌‌‌‌‌‌ حمایتی می‌شوند تا کیفیت زندگی آنها افزایش یابد.

بازسازی پستان
بعضی از زنانی که طرح درمانی پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری دارند، تصمیم به بازسازی پستان می‌‌‌‌‌‌‌گیرند. برخی دیگر تصمیم می‌‌‌‌‌‌‌گیرند از پروتز استفاده کنند. بعضی‌‌‌‌‌‌‌ها هم هیچ یک از این دو را انجام نمی‌‌‌‌‌‌‌دهند. همۀ این روش‌‌‌‌‌‌‌ها مزایا و معایبی دارند. گاه روشی که برای یک بیمار مناسب است، برای بیمار دیگر مناسب نیست. نکتۀ مهم این است که کمابیش همۀ زنانی که برای سرطان پستان درمان می‌‌‌‌‌‌‌شوند، این بخت را دارند که از روش‌‌‌‌‌‌‌های مختلف، مناسب‌‌‌‌‌‌‌ترین روش را انتخاب کنند.
بازسازی پستان معمولاً همزمان با پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری یا پس از آن (در آینده) انجام می‌شود. اگر قصد استفاده از روش بازسازی پستان را دارید، حتی اگر می‌‌‌‌‌‌‌خواهید این کار را بعداً انجام دهید، بهتر است پیش از عمل پستان‌‌‌‌‌‌‌برداری با جراح پلاستیک صحبت کنید.
راه‌‌‌‌‌‌‌های بسیاری برای بازسازی پستان وجود دارد. برخی زنان روش کاشت را انتخاب می کنند. کاشت (ایمپلنت) معمولاً از سالین یا سیلیکون درست شده است. ايمني ایمپلنت‌‌‌‌‌‌‌های سیلیکون پستان چندین سال است که تحت نظر ادارۀ دارو و غذای آمریکا (FDA) قرار دارد. اگر شما تصمیم دارید از کاشت‌‌‌‌‌‌‌های سیلیکونی استفاده کنید، بهتر است دربارۀ یافته‌های (FDA) با پزشکتان صحبت کنید.
همچنین، ممکن است جراح از بافتی که از قسمت دیگری از بدنتان برداشته است جهت جراحی بازسازی پستان استفاده کند. معمولاً پوست، چربی و عضله را از قسمت‌‌‌‌‌‌‌های پایینی شکم، کمر یا باسن برمی‌دارند. جراح از این بافت‌‌‌‌‌‌‌ها برای ایجاد شکل طبیعی پستان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کند.
نوع بازسازی بستگی به سن، مشخصات بدن و نوع جراحی‌‌‌‌‌‌‌ دارد. جراح پلاستیک فواید و خطرهای انواع بازسازی را برای شما توضیح می‌دهد.
مواردی که می‌‌‌‌‌‌‌توانید دربارۀ بازسازی پستان از پزشک بپرسید:

• تازه‌‌‌‌‌‌‌ترین اطلاعات درمورد ايمني کاشت‌‌‌‌‌‌‌های سیلیکونی پستان چیست؟
• چه نوع جراحی بهترین نتیجه را براي من خواهد داشت؟ پس از آن چگونه به‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌رسم؟
• چه زمانی بازسازی شروع می‌شود؟
• به چند جراحی نیاز دارم؟
• چه خطرهایی هنگام جراحی وجود دارد؟ پس از آن چطور؟
• آیا جای زخم (جوشگاه) خواهد ماند؟ کجا؟ چگونه به‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌رسد؟
• اگر بافت را از قسمت دیگری از بدن بردا رند، آیا در ناحیه‌‌‌‌‌‌‌ای که بافت برداشته شده است، تغییرات دائمی وجود خواهد داشت؟
• از چه فعالیت‌هایی باید اجتناب کنم؟ کی می توانم به فعالیت‌های طبیعی‌‌‌‌‌‌‌ام بازگردم؟
• آیا به معاینات بعد از عمل نیاز دارم؟
• بازسازی چه قدر هزینه دارد؟ آیا بیمۀ من آن را می‌‌‌‌‌‌‌پردازد؟

درمان‌های جایگزین و تکمیلی
برخی از زنانی که سرطان پستان دارند از درمان‌‌‌‌‌‌‌های جایگزین و تکمیلی (CAM) استفاده می‌‌‌‌‌‌‌کنند.

• به‌طور کلی به درمانی که همراه با درمان متعارف انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود، درمان تکمیلی می‌گویند.
• به درمانی که به‌جای درمان متعارف انجام می‌‌‌‌‌‌‌شود، درمان جایگزین می‌گویند.

مواردی که می‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از انتخاب درمان‌هاي جايگزين و تكميلي (CAM) از پزشک بپرسید:

• این شیوه چه فوایدی دارد؟
• خطرهای آن چیست؟
• آیا فواید ممکن بیش از خطرهای آن است؟
• چه عوارض جانبی را در پی خواهد داشت؟
• آیا این شیوه، نحوۀ عملکرد درمان سرطان را تغییر خواهد داد؟ آیا این شیوه زیانبار است ؟
• آیا این شیوه، در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی در دست مطالعه است؟ در این صورت، چه کسانی مسئول این پژوهش‌ها هستند؟
• آیا بیمۀ من هزینۀ این درمان را می‌‌‌‌‌‌‌پردازد؟

طب سوزنی، ماساژ درمانی، محصولات گیاهی، ویتامین‌ها یا برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های غذایی خاص، تجسم خلاق، مراقبه و درمان‌های روحی، انواعی از درمان‌‌‌‌‌‌‌های جایگزین و تکمیلی هستند.
خیلی از زنان می‌گویند که با کمک درمان‌‌‌‌‌‌‌های جایگزین و مکمل (CAM) احساس بهتری دارند. ولی اگر برخی انواع درمان‌هاي جايگزين و مكمل (CAM) نحوۀ عملکرد درمان متعارف را تغییر دهند، این تغییرات زیانبار است. برخی از انواع درمان‌هاي جايگزين و مكمل (CAM) حتی اگر به تنهایی استفاده شوند، می‌توانند زیانبار باشند.
بعضی از درمان‌‌‌‌‌‌‌های جایگزین و مکمل (CAM) گران هستند و بیمه‌های درمانی هزینۀ آنها را پوشش نمی‌دهند.
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري (www.ncii.ir) سرطان مقاله‌هایی را با نام تفکر دربارۀ درمان‌های جایگزین و تکمیلی: راهنمایی برای مبتلایان به سرطان، ارائه می‌دهد.

تغذیه و فعالیت‌های فیزیکی (بدنی)
برای زنانی که سرطان پستان دارند، مراقبت از خود اهمیت زیادی دارد. مراقبت از خود شامل تغذیۀ خوب و فعالیت بدنی تا حد امکان است.
برای حفظ وزن مطلوب به میزان مناسبی از کالری و برای حفظ توان خود هم به مقدار کافی پروتئین نیاز دارید. تغذیه خوب به شما کمک می‌کند تا احساس بهتر و نیروی بيش‌تري داشته باشید.
به ویژه در طول درمان و یا اندکی پس از آن، شاید اشتها نداشته باشید؛ ناراحت و یا خسته باشید؛ و یا احساس کنید که غذاها به خوش طعمی گذشته نیستند. افزون بر آن، عوارض جانبی درمان (مثل کم‌‌‌‌‌‌‌اشتهایی، تهوع، استفراغ یا زخم‌های دهانی) تغذیه را دشوار می‌کند که پزشک ،متخصص تغذیه و یا درمانگرهای دیگر شیوه‌هایی برای تسلط بر این مشکلات به شما پیشنهاد می‌کنند. مقالات خودمان نکاتی در مورد تغذیة بیماران سرطانی نیز اطلاعات بسیار مفیدی دارند.
بسیاری از زنان متوجه می‌شوند هنگام فعالیت بدنی احساس بهتری دارند. پیاده‌روی، یوگا، شنا و فعالیت‌های دیگر شما را قوی نگه می‌دارند و نیروی شما را افزایش می‌دهند. ورزش تهوع و درد را کاهش می‌دهد و روند درمان را آسان‌‌‌‌‌‌‌تر می‌کند. همچنین کمک مي‌کند از استرس هم رها شوید. پیش از تصمیم به شروع هر فعالیت بدنی، دربارۀ آن با پزشک مشورت کنید. اگر این فعالیت‌ها موجب درد و مشکلات دیگر شدند، به پزشک یا پرستار خبر دهید.

معاینه و پیگیری
پیگیری و معاینه پس از درمان، برای سرطان پستان مهم است. شکل بهبودی بیماران مختلف، متفاوت است. بهبودی شما، به درمان، گسترش بیماری و عوامل دیگر بستگی دارد، حتی زمانی ‌که به‌نظر می‌رسد سرطان به‌طور کامل برداشته شده یا از بین رفته است، از‌آنجایی که شاید برخی سلول‌های سرطانی تشخیص داده نشده پس از درمان در جایی از بدن باقی مانده‌ باشند، بیماری گاهی برمی‌گردد. پزشک ضمن نظارت بر روند بهبودی، احتمال بازگشت بیماری را هم بررسی می‌کند.
لازم است که در ناحیۀ درمان شده و یا در پستان دیگر هر نوع تغییر را بلافاصله به پزشک گزارش کنید. همچنین در مورد هر گونه مشکل سلامتی مثل درد، کاهش اشتها یا وزن، تغییرات در دورۀ قاعدگی، خونریزی‌های غیر معمول واژنی یا تاری ‌‌‌‌‌‌‌دید را به پزشک اطلاع دهید. علاوه بر این، از سردرد، سرگیجه، تنگی تنفس، عطسه یا سرفه، کمردرد، یا مشکلات گوارشی هم که غیرمعمول به‌نظر می‌رسند و یا از بین نرفته‌اند با پزشک صحبت کنید. این مشکلات شاید ماه‌ها یا سال‌ها پس از درمان رخ دهند و یا نشان‌دهندة بازگشت سرطان باشند، شاید هم نشانه‌هایي از مشکلات دیگر سلامتی باشند. بسیار مهم است که نگرانی‌هایتان را با پزشک در میان بگذارید تا مشکلات هرچه زودتر تشخیص داده شده درمان شوند.
معاینه‌های پیگیرانه معمولاً شامل پستان‌‌‌‌‌‌‌‌ها، قفسة سینه، گردن و نواحی زیر بغل است. از آنجا که شما در معرض خطر ابتلای مجدد به سرطان هستید، باید ماموگرام‌هایی چه از پستان برداشته شده و چه از پستان دیگر داشته باشید. چنانچه پستان بازسازی شده دارید و یا جراحی پستان-برداری بدون بازسازی انجام داده‌اید، احتمالاً نیازی به تهیه ماموگرام ندارید. شاید هم پزشک شیوه‌های دیگر تصویر‌برداری و یا آزمایش‌‌‌‌‌‌‌هایی را برای شما تجویز کند.
سري مقالات «رو به آینده: زندگی پس از درمان سرطان» مقاله‌ای است در پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) برای افرادی که درمانشان کامل شده است. این مقاله دربارۀ مراقبت‌های پیگیرانه است و به نگرانی‌های دیگر در این زمینه هم پاسخ و دستورالعمل‌هایی هم در مورد معاینه‌های پزشکی ارائه می‌دهد. در این مقاله راه‌هایی هم ارائه می‌‌‌‌‌‌‌شود تا به منظور بهبودی و سلامتی آیندۀ خود و تنظيم برنامه‌‌‌‌‌‌‌ای در این زمینه با پزشک صحبت کنید.

مراجع حمایت و پشتیبانی
اطلاع از اینکه سرطان پستان دارید، زندگی شما و نزدیکانتان را دستخوش تغییر می‌کند. این تغییرات معمولاً به سختی مهار می‌شوند. طبيعي است كه شما، خانواده و دوستانتان احساسات متفاوت و گاه سردرگم کننده‌ای داشته باشید.
همچنین بسيار طبیعی است که درمورد مراقبت از خانواده، حفظ شغل یا ادامۀ فعالیت‌های روزانة خود نگران باشید. نگرانی در مورد درمان، مهار عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و هزینه-های مربوط به آن هم طبیعی است. پزشک، پرستاران و اعضای دیگر گروه درمانی به سؤال‌‌‌‌‌‌‌های شما دربارۀ درمان، کار کردن یا فعالیت‌های دیگر پاسخ می‌دهند. اگر می‌خواهید دربارۀ احساسات یا نگرانی‌های خود صحبت کنید، ملاقات با مشاور، مددکار اجتماعی مفید است. مددکار اجتماعی منابعی را برای دريافت کمک هزینه، رفت و آمدها، مراقبت‌های خانگی یا حمایت‌های احساسی به شما توصیه می‌کند.
دوستان و بستگان هم معمولاً حامیان خوبی هستند. همچنین، طرح نگرانی‌هایتان با افراد دیگری که سرطان دارند مفید است. زنانی ‌که سرطان پستان دارند، اغلب گروه‌هايی تشکیل می‌دهند تا آنچه را در مورد کنار آمدن با بیماری و عوارض درمان آموخته‌اند، با یکدیگر در میان بگذارند. به یاد داشته باشید که به هر حال، شرایط هرکس با دیگری متفاوت است. شیوه‌ای که یک نفر برای مقابله با سرطانش به‌كار مي‌برد، شاید برای دیگری مناسب نباشد. بهتر است در مورد توصیه‌‌‌‌‌‌‌هایی که از سایر زنان مبتلا به سرطان پستان می‌‌‌‌‌‌‌شنوید با درمانگر خود مشورت کنید.دوستان و بستگان هم معمولاً حامیان خوبی هستند. همچنین، طرح نگرانی‌هایتان با افراد دیگری که سرطان دارند مفید است. زنانی ‌که سرطان پستان دارند، اغلب گروه‌هايی تشکیل می‌دهند تا آنچه را در مورد کنار آمدن با بیماری و عوارض درمان آموخته‌اند، با یکدیگر در میان بگذارند. به یاد داشته باشید که به هر حال، شرایط هرکس با دیگری متفاوت است. شیوه‌ای که یک نفر برای مقابله با سرطانش به‌كار مي‌برد، شاید برای دیگری مناسب نباشد. بهتر است در مورد توصیه‌‌‌‌‌‌‌هایی که از سایر زنان مبتلا به سرطان پستان می‌‌‌‌‌‌‌شنوید با درمانگر خود مشورت کنید.
سازمان‌های متعددی هستند که برنامه‌های ویژه‌‌‌‌‌‌‌ای به زنان مبتلا به سرطان پستان ارائه می‌دهند. زنانی که قبلاً این بیماری را داشته‌اند، مانند داوطلبان آموزش دیده عمل می‌کنند، زنان مبتلا به سرطان پستان را ملاقات مي‌كنند و با آنها صحبت می‌کنند، اطلاعات جمع می‌کنند و آنها را از نظر روحی حمایت می‌‌‌‌‌‌‌کنند؛ اين زنان اغلب در مورد درمان سرطان پستان، بازسازی پستان و بهبودی آن، تجربه‌های خود را در اختیار دیگران می‌گذارند.
طبیعی است که از تغییرات ایجاد شده در بدنتان و اینکه این تغییرات نه تنها ظاهر شما بلکه احساس دیگران را هم در مورد شما تغییر مي‌دهد، نگران باشید. ممکن است نگران باشید که سرطان پستان و درمان آن بر روابط جنسی شما تأثیر بگذارد. بسیاری از زوج‌ها می‌‌‌‌‌‌‌فهمند که صحبت در مورد نگرانی‌هایشان، مفید است. بعضی هم به این نتیجه می‌‌‌‌‌‌‌رسند که مشاوره با گروه حمایت کنندۀ زوج‌ها مفید است.

• امید به تحقیقات درمورد سرطان
• تحقیقات در مورد پیشگیری
• تحقیقات در مورد شناسایی، تشخیص و مرحله‌بندی بیماری
• تحقیقات در مورد درمان

پزشکان در سراسر دنیا در حال انجام انواع بسیاری از پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی هستند (مطالعه‌های تحقیقاتی که افراد داوطلبانه در آن شرکت می‌کنند). محققان در حال مطالعه بر شیوه‌های جدید پیشگیری، شناسایی، تشخیص و درمان سرطان پستان هستند. گروهی هم درمان‌هایی را مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌کنند تا مگرکیفیت زندگی زنان را در طول و پس از درمان بهتر کنند.
پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی برای پاسخگویی به پرسش‌های مهم و دریافتن این مطلب طراحی شده‌اند که آیا رویکرد‌های جدید ایمن و مؤثر هستند یا خیر. تحقیقات در این زمینه كم و بيش موفق بوده‌اند و محققان به تحقیق در مورد شیوه‌های مؤثر برای مقابله با سرطان ادامه می‌دهند.
زنانی که برای پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی داوطلب شده‌اند، معمولاً جزء اولین نفراتی‌اند که از رویکرد‌های جدید سود می‌برند. (چنانچه درمان‌های جدید مؤثر باشند.) حتی اگر این افراد از این پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی مستقیماً سود نبرند، باز هم همکاری بسیار مهمی را جهت آموختن بيش‌تر در مورد سرطان پستان و نحوۀ مهار آن با پزشکان انجام داده‌اند. پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی اندکی هم خطر دارند اما محققان هم حتی‌الامکان برای حفاظت از بیمارانشان می‌کوشند.
اگر علاقه‌مند به شرکت در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی هستید، با پزشکتان صحبت کنید. این پژوهش‌‌‌‌‌‌‌ها برای تمام مراحل سرطان پستان انجام مي‌گيرند. می‌توانید مقاله‌های شرکت در مطالعه‌های تحقیقاتی درمان سرطان را در پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مطالعه کنید. این مقاله‌ها چگونگی انجام پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی و فواید و خطرهای احتمالی آنها را توضیح می‌دهند.
انستيتوي ملي سرطان شامل قسمتی از پژوهش‌‌‌‌‌‌‌های بالینی است. این پايگاه اطلاعات عمومی دربارۀ پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی را همراه با اطلاعات دقیق، مربوط به مطالعه‌های خاص در حال انجام، دربارۀ سرطان پستان دارد.

تحقیقات دربارة پیشگیری
دانشمندان می‌کوشند دارویی بسازند که از سرطان پستان پیشگیری کند. مثلاً در حال آزمایش چند داروی مختلف هستند که سطح هورمون را پایین ‌بیاورد یا از تأثیر هورمون بر سلول‌های پستان جلوگیری کند.
در یک بررسي گسترده، داروی تاموکسیفن تعداد موارد جدید سرطان پستان را، در زنانی ‌که در معرض خطر شديد ابتلا به بیماری بودند، کاهش داد. پزشکان در حال مطالعة این مطلب هستند که آیا داروی رالوکسیفن به اندازۀ تاموکسیفن مؤثر است یا خیر. به این مطالعه STAR می‌گویند. (مطالعه روي تاموکسیفن و رالوکسیفن – Study of Tamoxifen and Raloxifene). نتایج اين بررسي از اواخر سال 2006 در دسترس است.

تحقیقات دربارۀ شناسایی، تشخیص و مرحله بندی بیماری
در حال حاضر، مامو‌گرام‌ مؤثرترین ابزار تشخیص براي تغییرات در بافت پستان است که شاید به سرطان منجر شود. محققان روي ترکیبی از ماموگرافي و سونوگرافی زنانی‌ کار می‌کنند که در معرض خطر شديد ابتلا به سرطان پستان هستند. محققان همچنین در حال بررسی تومورگرافی با تابش پوزیترون (PET)[positron emission tomography] و روش‌های دیگر برای به‌دست آوردن تصاویر دقیق از بافت پستان هستند.
افزون بر آن، محققان در حال مطالعه بر روی تومور مارکرها (نشانگرهای تومور)‌ هستند. تومور مارکرها در خون، ادارار یا ترشحات پستان (ترشح نوک پستان) پیدا می‌شوند و میزان بالای آنها ممکن است علامت سرطان باشد. از بعضی نشانگرها در معاینۀ سرطان پستان برای تشخيص علائم بیماری پس از درمان استفاده می‌شود. در حال حاضر، هیچ‌ تومور مارکری به اندازۀ کافی مطمئن نیست تا بتوان از آن به تنهايي جهت شناسایی سرطان پستان استفاده کرد.
شیوۀ شست و شوی مجرا هم در دست مطالعه و بررسی است. در این شیوه، سلول‌هایی را از مجاری شیری پستان جمع آوری می‌کنند. مایعی از طريق یک کاتتر (لوله‌ای نازک و انعطاف‌پذیر)‌ از محل خروج شیر در نوک پستان جاری می‌‌‌‌‌‌‌شود و مایع و سلول‌های پستان در میان لوله ته‌نشین می‌شود. آسیب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌شناس سلول‌ها را جهت بررسی سرطان و تغییراتی که نشاندهندۀ خطر بالای سرطان هستند، آزمایش می‌کند.

تحقیقات دربارة درمان

محققان در حال مطالعة انواع بسیاری از درمان‌ها و ترکیب آنها هستند:

• جراحی: انواع مختلفی از جراحی با انواع درمان‌های دیگر ترکیب می‌شوند.
• پرتودرمانی: پزشکان در حال مطالعه هستند که آیا می‌توان پرتودرمانی را به جای جراحی برای درمان سرطان غدد لنفاوی به کار گرفت یا خير. آنها تأثیر پرتودرمانی را بر نواحی گسترده‌ای از اطراف پستان بررسی می‌کنند. در زنانی که در مراحل اولیۀ سرطان پستان هستند، آثار پرتودرمانی را بر مناطقی كوچك‌تر از پستان بررسی می‌کنند.
• شیمی‌درمانی: محققان داروهای ضد سرطان جدید و میزان تجویز و مصرف متفاوت را آزمایش می‌کنند. آنها با داروها و ترکیبی از داروها کار می‌کنند، ترکیبات جدید دارویی پیش از جراحی را بررسی می‌کنند و همچنین، شیوه‌های جدید ترکیب شیمی‌درمانی را با هورمون‌درماني یا پرتودرمانی بررسی می‌کنند.
• هورمون‌درمانی: محققان در حال آزمایش انواع متعددی از هورمون‌درماني نظیر مهارکننده‌های آروماتاز هستند.
• درمان بیولوژیک: درمان‌های بیولوژیک جدید نیز در دست مطالعه و بررسی است. برای، محققان در حال مطالعة واکسن‌های سرطاني هستند که به سیستم دفاعی بدن کمک می‌کنند تا سلول‌های سرطانی را از بین ببرند.

افزون بر آن، محققان در جست‌وجوی راه‌هایی برای کاهش عوارض جانبی درمان، از قبیل لنف‌‌‌‌‌‌‌ادم، پس از جراحی هستند. ایشان همچنین سعي دارند راه‌هایی پیدا کنند تا درد کم و کیفیت زندگی هم بهتر شود. یکی از روش‌های در دست مطالعه، نمونه‌‌‌‌‌‌‌برداری از غدۀ لنفاوی محافظ است. امروزه، جراحان ناچار به برداشتن تعداد زیادی از سلول‌های زیر بغل و بررسی هریک از آنها هستند. محققان در حال مطالعة این موضوع هستند که آیا با بررسی تنها یک غدۀ لنفی که به‌نظر می‌رسد بیشترین احتمال گسترش را دارد (غدۀ لنفاوی محافظ) می‌‌‌‌‌‌‌توان پیش بینی کرد که سرطان به غدد دیگر گسترش یافته‌است یا نمی‌توان. اگر این رویکرد جدید به خوبی درمان متعارف عمل کند، جراحان قادر خواهند بود غدد لنفاوی کمتری را بردارند. این کار، موجب کاهش لنف‌‌‌‌‌‌‌ادم برای بسیاری از بیماران می‌شود.

[poune]

آنچه باید درمورد سرطان رحم بدانید
What You Need To Know About Cancer Of The Uterus


مقدمه
این مقاله پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (ww.ncii.ir) اطلاعاتی از دلایل ممکن، نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌ها، نحوۀ تشخیص و درمان سرطان رحم دارد که به بیماران و خانواده و دوستان آنها کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند که این بیماری را بهتر تشخیص دهند و یا از عهدة مقابلۀ با آن برآیند.
تحقیقات باعث می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند اطلاعات ما در مورد سرطان رحم افزایش پیدا کند و دانشمندان دلایل آن را بیش‌تر بفهمند و راه‌‌‌‌‌‌‌‌های جدید پیشگیری، کشف، تشخیص و درمان این بیماری را پیدا کنند. تحقیقات به پیشرفت کیفیت زندگی بیماران و کاهش احتمال مرگ ناشي از سرطان کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
براي دستيابي به فهرست انتشارات مربوط به سرطان مي‌توانيد به بخش انتشارات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

رحم
رحم بخشی از دستگاه تناسلی خانم‌‌‌‌‌‌‌‌هاست که اندامی توخالی و گلابی شکل است و جنین در آن رشد می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. رحم در حفره لگن بین مثانه و ركتوم قرار دارد.
بخش باریک و پايینی رحم دهانه رحم (سرويكسي) نام دارد و بخش میانی و پهن رحم تنه (Corpus) است. برآمدگی بالای رحم هم فاندوس نام دارد. لوله‌‌‌‌‌‌‌‌های فالو‌‌‌‌‌‌‌‌پ در ادامۀ هر دو سمت بالای رحم به سمت تخمدان‌‌‌‌‌‌‌‌ها منتهی می‌شوند.
دیوارة رحم بافتي دولایه دارد. لایة درونی یا پوشاننده را آندومتر می‌‌‌‌‌‌‌‌گویند. لایة بیرونی بافت ماهیچه است که میومتر نام دارد.
در خانم‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که در سن بچه‌دار شدن هستند، پوشش داخلی رحم رشد مي‌كند و هر ماه به ضخامت آن اضافه می‌‌‌‌‌‌‌‌شود تا برای بارداری آماده شود. اگر خانمی باردار نشود، لايه پوشاننده درونی ضخیم و پرخون ريزش مي‌كند و از طریق واژن بیرون مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌ریزد و از بدن خارج می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. به این خونریزی (ماهيانه) قاعدگی مي‌گويند.

فهم سرطان
سرطان دسته‌اي از بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌های مرتبط است. همة سرطان‌ها در سلول‌ها - یعنی واحدهای پایة زندگی در بدن - شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. سلول‌ها بافت‌ها را و بافت‌ها هم اندام‌های بدن را می‌‌‌‌‌‌‌‌سازند.
معمولاً، سلول‌ها رشد مي‌كنند و تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند تا سلول‌های جدیدی را که بدن به آنها نیاز دارد تشکیل دهند. وقتی سلول‌ها پیر می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند و می‌‌‌‌‌‌‌‌میرند، سلول‌های جدید جای آنها را می‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند.
گاهی این روند منظم به‌هم می‌‌‌‌‌‌‌‌ریزد. سلول‌های جدید وقتی بدن به آنها نیاز ندارد تشکیل می-شوند و سلول‌های پیر زمانی که باید بمیرند نمی‌‌‌‌‌‌‌‌میرند. این سلول‌های اضافه بافتي ناهمگون را که غده یا تومور نام دارد تشکیل مي‌دهند.
تومورها خوش‌خیم یا بدخیم‌اند.
تومورهای خوش‌‌‌‌‌‌‌‌خیم سرطان نیستند و معمولاً پزشکان می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند آنها را بیرون بیاورند. سلول‌های تومورهای خوش‌‌‌‌‌‌‌‌خیم در قسمت‌های دیگر بدن گسترش پیدا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. در بسیاری از موارد، تومورهای خوش‌‌‌‌‌‌‌‌خیم پس از آنکه بیرون آورده شوند دوباره عود نمی‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. از همه مهم‌تر اینکه تومورهای خوش‌خیم معمولاً مرگبار نیستند.
اختلالات خوش‌‌‌‌‌‌‌‌خیم رحم

• فیبروید تومور شایع رحم است که در ماهیچۀ رحم رشد می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. بیش‌تر در دهۀ 40 سالگی خانم‌‌‌‌‌‌‌‌ها شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. احتمال دارد خانم‌ها در یک زمان چندین فیبروید داشته باشند. فیبرویدها تبدیل به سرطان نمی‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. وقتی خانمی یائسه می‌‌‌‌‌‌‌‌شود فیبرویدها کوچک‌تر و گاهی ناپدید می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

معمولاً، فیبرویدها هیچ نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌ای ندارند و هیچ درمانی هم لازم ندارند. ولی بسته به اندازه و محلشان موجب خونریزی، ترشح واژنی و تکرر ادرار مي‌شوند. خانم‌هایی که این نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌ها را در خود می‌‌‌‌‌‌‌‌بینند باید به پزشک مراجعه کنند. اگر فیبروید موجب خونریزی زياد شود یا به اندام‌های مجاور فشار آورد و موجب درد شود، پزشک پیشنهاد جراحی یا نوع دیگری از درمان را مي‌دهد.

• آندومتریوز حالت خوش‌خیم دیگری است که بر رحم تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد. بیش‌تر در دهۀ 30 و 40 سالگی خانم‌‌‌‌‌‌‌‌ها شایع است و به‌خصوص در خانم‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که تا به‌حال باردار نشده‌‌‌‌‌‌‌‌اند اتفاق می‌‌‌‌‌‌‌‌افتد. این حالت با رشد بافت آندومتر در خارج از رحم و در اندام‌های اطراف ایجاد می-شود. این حالت موجب بروز درد در دوره‌‌‌‌‌‌‌‌های قاعدگی، خونریزی غیرعادی واژن و گاهی ناتوانی در باروری (باردار شدن) مي‌شود ولی به سرطان نمي‌انجامد. خانم‌‌‌‌‌‌‌‌هایی را که آندومتریوز دارند می‌‌‌‌‌‌‌‌توان با هورمون یا جراحی درمان كرد.
• هایپرپلازی آندومتر به افزایش تعداد سلول‌های جدارۀ رحم مي‌گويند. این عارضه سرطان نیست ولی گاهی تبدیل به سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. دوره‌‌‌‌‌‌‌‌های قاعدگی شدید، خونریزی مابین پریودها و خونریزی بعد از قاعدگی نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های شایع هایپرپلازی هستند و بیش‌تر بعد از چهل سالگی رایج است. برای پیشگیری هایپرپلازی از تبدیل شدن به سرطان، پزشک خارج‌سازي رحم یا درمان با هورمون (پروژسترون) و آزمایش‌هاي پیگیری منظم را پیشنهاد مي‌دهد.

تومورهای بدخیم سرطان هستند. آنها اساساً وخيم هستند و تهدیدی برای زندگی محسوب می-شوند. سلول‌های سرطانی تهاجمی‌اند و اندام‌ها و بافت‌های مجاور را نابود مي‌كنند. سلول‌های سرطانی همچنین احتمال دارد از تومور بدخیم خارج و وارد جریان خون یا عروق لنفاوی شوند. به این طریق سلول‌های سرطانی از تومور اصلی (اولیه) پراكنده مي‌شوند و تومورهای دیگری را در ساير اندام‌ها تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. گسترش سرطان را متاستاز مي‌گويند.
وقتی سرطان رحم در خارج از رحم گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌یابد (متاستاز)، سلول‌های سرطانی اغلب در عروق لنفاوی، یا رگ‌های خونی یافت می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. اگر سرطان به غدد لنفاوی برسد، سلول‌های سرطانی از غدد لنفاوی به اندام‌های دیگر مانند ریه‌‌‌‌‌‌‌‌ها، کبد و استخوان‌‌‌‌‌‌‌‌ها پراكنده مي‌شوند.
وقتی سرطان از محل اصلی خود به قسمت‌های دیگر بدن می‌‌‌‌‌‌‌‌رسد، تومور جدید از همان سلول‌های غیرعادی تشکیل مي‌شود و همنام تومور اولیه است. مثلاً، اگر سرطان رحم به ریه‌‌‌‌‌‌‌‌ها برسد، سلول‌های سرطانی در ریه‌‌‌‌‌‌‌‌ها در واقع همان سلول‌های سرطانی رحم هستند. نام عارضه هم، متاستاز سرطان رحم است نه سرطان ریه و درمان آن هم مثل درمان سرطان رحم است نه مانند سرطان ریه. پزشکان گاهی تومور جدید را بیماری «دوردست» مي‌گويند.
شایع‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نوع سرطان رحم در دیواره داخلی رحم (آندومتر) شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود که به آن سرطان آندومتر يا سرطان رحم مي‌گويند. در این مطلب، از واژه‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطان رحمی یا سرطان رحم در مورد سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌شود که از غشاء داخلی رحم شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
نوع دیگر سرطان، سارکوم رحم، در میومتر (Myometrium) گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. سرطانی هم که از دهانه رحم شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود نوع دیگری از سرطان است. در این مقاله به سارکوم رحم یا سرطان دهانه رحم اشاره‌‌‌‌‌‌‌‌ای نشده است. شما مي‌توانيد براي اطلاعات بيش‌تر به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

سرطان رحم: چه کسی در معرض خطر است؟
هیچ‌کس علت دقیق سرطان رحم را نمی‌‌‌‌‌‌‌‌داند. البته روشن است که این بیماری واگیر ندارد یعنی کسی سرطان رحم را از دیگری «نمي‌گيرد».
کسانی که به این بیماری مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند شبیه آنهایی هستند که در معرض عوامل خطرزا هستند. عامل خطرزا عاملی است که احتمال بروز بیماری را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.
بیش‌تر کسانی که در معرض عوامل خطرزا هستند به سرطان رحم مبتلا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. از سوی دیگر، خیلی از کسانی که به این بیماری مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند این عوامل را نداشته‌‌‌‌‌‌‌‌اند. پزشکان به‌ندرت می-توانند شرح دهند که چرا خانمي به این سرطان دچار می‌‌‌‌‌‌‌‌شود و دیگری نمي‌شود.
مطالعات اين عوامل خطرزا را نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌دهند:

• سن: ابتلا به سرطان رحم بیش‌تر در خانم‌های بالای 50 سال رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.
• هایپرپلازی آندومتر: اگر خانمی هایپرپلازی آندومتر داشته باشد میزان خطر ابتلا به سرطان رحم در او بیش‌تر است.
• هورمون‌درمانی جایگزین (HRT): HRT برای مهار نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های یائسگی، پیشگیری از پوکی استخوان (نازک شدن استخوان‌‌‌‌‌‌‌‌ها) و همچنین برای کاهش احتمال حملات قلبی یا سکتۀ مغزی به‌کار می‌‌‌‌‌‌‌‌رود.

خانم‌هایی که از استروژن بدون پروژسترون استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند در معرض خطر ابتلا به سرطان رحم هستند. استفادة طولانی‌مدت و میزان مصرف زیاد استروژن خطر را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. خانم‌هایی که از ترکیب استروژن و پروژسترون استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند در معرض خطر کم‌تری نسبت به خانم‌هایی هستند که استروژن تنها استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. پروژسترون از رحم محافظت می‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
خانم‌ها باید درمورد مزایا و خطرات HRT با پزشکشان مشورت کنند. همچنین معاینات دوره‌‌‌‌‌‌‌‌ای منظم در حین انجام HRT احتمال پیدا کردن سرطان رحم را در مراحل مقدماتی، اگر پیشرفت نکرده باشد، افزایش مي‌دهد.

• چاقی و عوامل مشابه: بدن بعضی از این استروژن‌ها را در بافت‌های چربی می‌‌‌‌‌‌‌‌سازد. به همین دلیل است که زنان چاق نسبت به زنان لاغر مقدار استروژن بیش‌تری در بدنشان دارند. به‌دلیل وجود مقدار زیاد استروژن در زنان چاق، آنها در معرض خطر بالای ابتلا به سرطان رحم هستند. خطر این بیماری در زنانی که دیابتی هستند و فشار خون بالایی دارند بالاتر است (مشکلاتی که بیش‌تر زنان فربه به آنها دچارند).
• تاموکسیفن: خطر ابتلا به سرطان رحم در زنانی که داروی تاموکسیفن را جهت پیشگیری یا درمان سرطان پستان مصرف می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. به ‌‌‌‌‌‌‌‌نظر مي‌رسد كه اين دارو بر رحم همان تأثيري را مي‌گذارد كه استروژن. پزشکان زنانی را که تاموکسیفن مصرف می-کنند برای کشف نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطان رحم بازبینی می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.

البته مزایای تاموکسیفن برای درمان سرطان پستان مهم‌تر از خطر امکان بروز سرطان‌های دیگر است، گرچه هر زنی با دیگری متفاوت است. هر خانمی که به فکر استفاده از داروی تاموکسیفن است باید با پزشک درمورد پيشينة پزشکی خود و خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌ و بستگانش مشورت کند.

• سرطان کولورکتال: زنانی که سرطان کولورکتال وراثتی داشته‌‌‌‌‌‌‌‌اند بیش از زنان دیگر در معرض خطر ابتلا به سرطان رحم هستند.
  • خطرزايي عوامل ديگر به مدتی که بدن در معرض استروژن است بستگی دارد. زنانی که بچه‌دار نشده‌‌‌‌‌‌‌‌اند، در سن خیلی پايین قاعدگیشان شروع شده است یا خیلی دیر یائسه شده-اند برای مدت طولانی‌‌‌‌‌‌‌‌تری در معرض استرژون و در نتیجه خطر بالای ابتلا به سرطان هستند.

زنانی که عوامل خطرزای شناخته شده را دارند و کسانی که نگران سرطان رحم هستند باید در مورد نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های این بیماری و چگونگي معاینات دوره‌‌‌‌‌‌‌‌ای منظم با پزشکشان مشورت کنند. پیشنهادهاي پزشک بر مبنای سن زن، پيشينة پزشکی و عوامل دیگر صورت می‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد.

علائم
سرطان رحم معمولاً پس از یائسگی رخ می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد ولی امکان دارد در حول و حوش شروع یائسگی نيز اتفاق بیفتد. خونریزی غیرعادی از واژن رایج‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نشانۀ سرطان رحم است. خونریزی به‌صورت آبکی، و یا ترشح خونابه مانندي است که به تدریج حاوی خون بیش‌تری می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. خانم‌‌‌‌‌‌‌‌ها نباید خيال کنند که خونریزی غیرعادی قسمتی از یائسگی است.
اگر خانمی هر کدام از اين نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌ها را داشت باید با پزشک صحبت کند:

• خونریزی یا ترشحات غیرعادی از واژن
• ادرار کردن دردناک و سخت
• درد در هنگام آمیزش
• درد در ناحیة لگن

این نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌ها به‌دلیل سرطان و یا حالت‌‌‌‌‌‌‌‌های وخيم ديگر هستند، ولی در بیش‌تر مواقع ناشي از سرطان نیستند که به‌طور یقین پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌تواند آن را تشخیص دهد.
تشخیص
اگر خانمی سرطان دارد، پزشک نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های کلی سلامتی او را بازبینی می‌‌‌‌‌‌‌‌کند و در صورت نياز برای او آزمایش خون و ادرار مي‌نويسد. پزشک همچنین یک یا دو آزمایشی را که در ادامه آمده است انجام مي‌دهد.

• معاینۀ لگن: معاینۀ لگن برای بررسی واژن، رحم، مثانه و ركتوم انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. پزشک این اندام‌ها را به‌دنبال هرگونه تغییری در شکل و اندازه‌‌‌‌‌‌‌‌شان لمس می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. برای دیدن قسمت بالای دهانۀ رحم و واژن وسیله‌‌‌‌‌‌‌‌ای به نام اسپکلوم را وارد واژن می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.
• آزمایش پاپ اسمير: پزشک سلول‌هایی را از دهانة رحم و بالای واژن برمی‌‌‌‌‌‌‌‌دارد و در آزمایشگاه پزشکی سلول‌های غیرعادی را بازبینی می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. گرچه آزمایش پاپ اسمير می‌تواند سرطان را در دهانه رحم پیدا کند، اما سلول‌های درون رحم در آزمایش پاپ مشاهده نمی‌‌‌‌‌‌‌‌شوند‌‌‌‌ ‌‌‌‌. به همین دلیل است که پزشک نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌های سلولی را از داخل رحم انتخاب می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. به این روش نمونه‌برداری می‌‌‌‌‌‌‌‌گویند.
• سونوگرافي از طریق واژن: پزشک وسیله‌‌‌‌‌‌‌‌ای را داخل واژن فرو می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. این وسیله امواج صوتی با فرکانس بالا را در رحم به‌وجود می‌‌‌‌‌‌‌‌آورد. انعکاس‌‌‌‌‌‌‌‌ این امواج تصویری را تولید می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. اگر غشاء داخلی خیلی ضخیم باشد پزشک نمونه‌برداری انجام مي‌دهد.
• نمونه‌برداری: پزشک نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌ای از بافت را از پوشش رحم در می‌‌‌‌‌‌‌‌آورد. این عمل معمولاً در مطب پزشک انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. بعضي از خانم‌ها نیاز به دیلاتاسیون و کورتاژ (D&C) دارند. D&C معمولاً به صورت جراحی با بیهوشی در یک ‌‌‌‌‌‌‌‌روز در بیمارستان انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. پس از آن، آسیب‌شناس بافت را برای بازبینی سلول‌های سرطانی، هایپرپلازی و موارد دیگر بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. بعضی از خانم‌ها برای مدت کوتاهی پس از نمونه‌برداری کرامپ (گرفتگی) و خونریزی واژنی دارند.

خانمی که نیاز به نمونه‌برداری دارد می‌‌‌‌‌‌‌‌تواند اين موارد را از پزشک بپرسد:

• چه نوعی از نمونه‌برداری خواهم داشت؟ چرا؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌کشد؟ بیهوش خواهم شد؟ درد دارد؟
• چند وقت بعد نتیجه را می‌‌‌‌‌‌‌‌گیرم؟
• خطر دارد؟ آیا بعد از نمونه‌برداری احتمال عفونت یا خونریزی وجود دارد؟
• اگر سرطان داشته باشم، چه کسی درمورد درمان با من صحبت می‌‌‌‌‌‌‌‌کند؟ چه زمانی؟

مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌بندی
سرطان رحم كه مشخص شد، پزشک باید مرحلۀ آن یا میزان گسترش بیماری را مشخص کند تا بتوان بهترین برنامۀ درمانی را ارائه داد. مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌بندی برای این است که به‌طور دقیق بفهمیم سرطان گسترش یافته یا نه، و اگر گسترش يافته در کدام قسمت بدن.
پزشک درخواست آزمایش خون یا ادرار و عکس‌برداری از قفسة سینه مي‌دهد. شايد هم عکس‌برداری، سی.‌تی.اسکن، سونوگرافی، MRI، سیگموئیدوسکوپی یا کولونوسکوپی انجام دهد.
در بسیاری از موارد، دقيق‌ترين راه مرحله‌بندي این بیماری خارج‌سازي رحم است. (توضیحات درمورد جراحی در بخش «روش‌های درمان» با اطلاعات و جزئیات بیش‌تری آمده است.) وقتی رحم را بیرون مي‌آورند، جراح به‌دنبال نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های واضحي مي‌گردد که آیا سرطان به ماهیچة رحم نفوذ کرده یا نه. جراح همچنین غدد لنفاوی و اندام‌های دیگر محدودة لگن را به دنبال نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های بیماری بازبینی مي‌کند. آسیب‌شناس از میکروسکوپ برای بررسی رحم و بافت‌های دیگري كه با جراحی بيرون آورده‌اند، استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
اين موارد مشخصه‌‌‌‌‌‌‌‌های هر مرحله از بیماری هستند:

• مرحلة I: سرطان فقط در رحم است و به دهانه رحم گسترش پيدا نكرده است.
• مرحلة II: سرطان از تنة رحم به دهانة رحم گسترش پیدا كرده است.
• مرحلة III: سرطان در خارج از رحم پراكنده شده است، ولی نه در خارج لگن (و نه در مثانه و ركتوم). غدد لنفاوی در حفره لگن هم به سلول‌های سرطانی آلوده شده‌اند.
• مرحلة IV: سرطان در مثانه یا ركتوم یا در ورای لگن یا قسمت‌های دیگر بدن گسترش‌يافته است.

درمان
بسیاری از زنان مي‌خواهند در تصمیم‌گیری دربارۀ مراقبت‌های درمانی خود سهیم باشند. آنها می-خواهند هر آنچه لازم است در مورد بیماریشان و انتخاب‌های درمانیشان بدانند. البته، صدمه و اضطرابي که افراد پس از تشخیص سرطان به آن دچار مي‌شوند طرح همة پرسش‌هايشان را از پزشک مشکل می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. گاهی بهتر است که پيشاپيش همۀ مواردي را که می‌‌‌‌‌‌‌‌خواهید از پزشک بپرسید یادداشت کنید. برای کمک به یادآوری هر آنچه پزشک گفته است می‌‌‌‌‌‌‌‌توانید با اجازۀ پزشک، حرف‌هايش را ضبط کنید. بعضی از زنان همچنین مي‌خواهند يكي از دوستان یا اعضای خانواده-شان در زمان ملاقات با پزشک همراهشان باشد تا در بحث شرکت کنند یا یادداشت‌برداری کنند و یا فقط گوش کنند.
معمولاً پزشک بیمار خود را به پزشک متخصص سرطان ارجاع مي‌دهد، یا خود بیمار تقاضای ارجاع دارد. درمان عموماً چند هفته پس از تشخیص شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود. در این زمان، فرصت کافی برای صحبت با پزشک دربارۀ گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌های درمان (اینکه چه نوع درمانی را انتخاب کند)، و یادگیری بیش‌تر دربارۀ سرطان رحم وجود دارد.
دريافت نظر دوم
پيش از شروع درمان، امكان دارد بيمار بخواهد نظر دومي هم بگيرد و از مرحلة سرطان و برنامة درماني هم باخبر شود. بعضي از شركت‌هاي بيمه نظر دوم را لازم دارند، بعضي ديگر هم هزينة نظر دوم را در ‌صورت درخواست بيمار پوشش مي دهند. جمع‌آوري سوابق پزشكي و هماهنگي براي ديدن پزشك ديگر كمي زمان مي‌برد. در بسياري از موارد، يك تأخير مختصر اشكالي ندارد و در تأثيرگذاري درمان اثري ندارد.
راه‌هاي متعددي براي يافتن پزشك جهت دريافت نظر دوم وجود دارد:

• پزشك بيمار را به يك يا چند متخصص ارجاع مي‌دهد، متخصصاني كه زنان مبتلا به سرطان رحم را درمان مي‌كنند عبارتند از جراح، متخصص سرطان‌هاي زنان، پزشك سرطان‌شناس و سرطان‌شناس پرتودرمان. اين پزشكان معمولاً به‌صورت گروهي در مراكز سرطان كار مي‌كنند.

براي اطلاع از مراكز درماني و متخصصان مربوطه در استان و شهرستان مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) مراجعه كنيد.

آماده شدن برای درمان
انتخاب درمان بستگی به اندازة تومور، مرحلة بیماری، اینکه آیا هورمون‌های زنانه بر رشد تومور تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد، و همچنین درجة تومور دارد. (درجه نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که سلول‌های سرطانی چقدر به سلول‌های عادی شبیه هستند و سرعت رشد سرطان را هم نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد. سرطان‌های درجه پايین به‌ نظر آرام‌تر از سرطان‌های درجه بالا گسترش پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند.) پزشک همچنین عوامل دیگر نظیر سن بیمار و سلامت عمومی او را در نظر مي‌گيرد.
مواردي که خانم‌ها مي‌توانند از پزشک بپرسند:

• چه نوع سرطان رحمی دارم؟
• آیا سرطان گسترش پیدا کرده است؟ مرحلۀ بیماری چیست؟
• آیا نیاز به آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگری جهت تشخیص گسترش بیماری دارم؟
• درجۀ تومور چیست؟
• چه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی دارم؟ کدام را برای من تجویز می‌‌‌‌‌‌‌‌کنید؟ چرا؟
• مزایای درمانی قابل انتظار هر درمان چیست؟
• هر درماني چه عوارض جانبي و خطراتي را دربر دارد؟
• هزینۀ درمان حدوداً چقدر است؟
• درمان چقدر بر فعالیت روزانه من تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد؟
• چند وقت به چند وقت باید معاينة دوره‌‌‌‌‌‌‌‌ای منظم بشوم؟
• آیا شرکت در پژوهش‌های بالینی (مطالعات تحقیقاتی) برای من مناسب است؟

نیازی نیست که خانم‌‌‌‌‌‌‌‌ها همة سؤالاتشان را يك‌جا بپرسند یا تمام جواب‌ها را یکباره و در يك جلسه متوجه شوند. موقعیت‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگری هم برای پرسيدن نظر پزشک در مورد موارد مبهم و کسب اطلاعات بیش‌تر وجود خواهد داشت.

روش‌های درمانی
زنانی که سرطان رحم دارند با روش‌های درمانی متعددی معالجه مي‌شوند. بيش‌تر زنان مبتلا به سرطان رحم با عمل جراحی درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، بعضی از آنها هم پرتودرماني می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. تعداد محدودی از زنان با هورمون‌درمانی، درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند و بعضی از بیماران با ترکیبی از درمان‌ها.
پزشک بهترین كسي است كه مي‌توان با او در مورد انواع درمان‌ها و انتخاب‌‌‌‌‌‌‌‌ مناسب و دربارۀ نتایج قابل انتظار درمان مشورت كرد و از او توضيح خواست.
بیش‌تر زنان مبتلا به سرطان رحم برای برداشتن رحمشان (هيستركتومي) از طریق ایجاد شکاف بر شکم جراحی می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. پزشک همچنین هر دو لولة فالوپ و هر دو تخمدان را هم بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌آورد. (به این عمل سالپنگو اووفورکتومی دوطرفه مي‌گويند.)
شايد هم پزشک غدد لنفاوی نزدیک تومور را به‌خاطر احتمال وجود سرطان در بياورد. اگر سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی برسند، بدین معناست که سرطان به قسمت‌های دیگر بدن گسترش یافته است. اگر سلول‌های سرطانی در آن ‌طرف غشاء داخلی رحم گسترش یابد، فرد به درمان دیگری هم نیاز دارد. طول زمان بستری شدن در بیمارستان از چندین روز تا یک هفته در نوسان است.
مواردي که می‌‌‌‌‌‌‌‌توانید در مورد جراحی از پزشک بپرسید:

• چه نوعی از جراحی روی من انجام خواهد شد؟
• بعد از جراحی چه احساسی خواهم داشت؟
• در صورت داشتن درد چه کمک‌هایی مي‌گيرم؟
• چقدر باید در بیمارستان بستری شوم؟
• آیا به‌خاطر این جراحی دچار عوارض طولانی‌مدت خواهم شد؟
• چه زمانی می‌‌‌‌‌‌‌‌توانم فعالیت‌های عاديم را از سر بگیرم؟
• آیا جراحی بر رابطة زناشويی تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد؟
• آیا برای پیگیری باز هم باید به دیدن شما بیایم؟

در پرتودرمانی، از اشعه با انرژی بالا برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده مي‌كنند. پرتودرماني هم مثل جراحی، درماني موضعی است که فقط بر سلول‌های سرطانی آن محدوده تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد.
بعضی از زنان مبتلا به سرطان رحم مرحلة I، II یا III به جراحی و پرتودرماني با هم نياز دارند. آنها شايد پيش از درمان، برای کوچک کردن تومور، یا پس از جراحی، برای نابودي سلول‌های سرطانی باقیمانده، پرتودرماني شوند. معمولاً پزشک برای تعداد محدودی از خانم‌ها که نمی‌‌‌‌‌‌‌‌توانند جراحی شوند پیشنهاد پرتودرماني می‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.
پزشکان از دو نوع پرتودرماني استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند:

• پرتودرمانی خارجی: در پرتودرماني خارجی، از دستگاه بزرگی در خارج از بدن برای تاباندن پرتو به محل تحت درمان استفاده مي‌كنند. زنان معمولاً به‌صورت سرپايی در درمانگاه یا بیمارستان، 5 روز در هفته و برای چند هفته متوالی، پرتودرماني خارجی مي‌شوند. این برنامه به محافظت از سلول‌ها و بافت‌های سالم با پخش و تقسيم شدن دوز كلي پرتودرماني کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. هیچ‌گونه مواد رادیواکتیوي را در این نوع پرتودرماني در بدن كار نمي‌گذارند.
• پرتودرماني داخلی: در پرتودرماني داخلی محفظه‌اي کوچک از مواد رادیواکتیو را از طریق واژن به مدت چندین هفته در رحم كار مي‌گذارند. برای محافظت دیگران از پرتودهی رادیواکتیو، کسی نمی‌‌‌‌‌‌‌‌تواند بیمار را در زمانی که این مواد در بدنش است ملاقات کند و افراد فقط برای مدت کوتاهی می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند او را ببینند. بعد از خارج كردن ايمپلنت، هیچ اثري از مواد رادیواکتیو در بدنش نخواهد داشت.

بعضی از بیماران به هر دو نوع پرتودرماني داخلی و خارجی نیاز دارند.
اینها مواردي هستند که می‌‌‌‌‌‌‌‌توان دربارۀ پرتودرمانی از پزشک پرسید:

• هدف از این درمان چیست؟
• چگونه پرتو را مي‌تابانند؟
• آیا باید در بیمارستان بستری شوم؟ در اين‌صورت، تا كي؟
• چه زمانی درمان شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ چه زمانی تمام می‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟
• چه احساسی در طول درمان خواهم داشت؟ آیا عوارض جانبی هم دارد؟
• چه کارهایی را برای مراقبت از خود در طول درمان باید انجام دهم؟
• چگونه متوجه می‌‌‌‌‌‌‌‌شویم که پرتودرماني تأثیر دارد؟
• آیا مي‌توانم فعالیت‌های روزمرة خود را در طول درمان ادامه بدهم؟
• چگونه پرتودرماني بر رابطة زناشويی تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌گذارد؟
• آیا برای پیگیری باید به دیدن شما بیایم؟

هورمون‌درمانی شامل موادی است که نمي‌گذارند سلول‌های سرطانی به هورمون‌هايی که برای رشد به آن نیاز دارند، دسترسي داشته باشند یا از آنها استفاده کنند. هورمون‌ها می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به گیرنده‌های هورمونی وصل شوند و موجب تغییراتی در بافت رحم شوند. پيش از شروع درمان، پزشک درخواست آزمایش گیرنده‌‌‌‌‌‌‌‌های هورمونی مي‌دهد. این آزمایش ويژة بافت رحم به پزشک کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند تا ببيند گیرنده‌‌‌‌‌‌‌‌های استروژن و پروژسترون در رحم وجود دارند یا نه. اگر از این گیرنده‌‌‌‌‌‌‌‌ها دارد، به احتمال زياد پاسخ به هورمون‌درمانی مثبت است.
هورمون‌درمانی نوعي درمان سیستمیک است، زیرا بر سلول‌های سرطانی در سرتاسر بدن تأثیر مي‌گذارد. معمولاً، هورمون‌درمانی نوعی پروژسترون است که به شكل قرص دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
پزشک هورمون‌درمانی را معمولاً به زنان مبتلا به سرطان رحم که قادر به انجام عمل جراحی نیستند پیشنهاد مي‌دهد. همچنین، پزشک هورمون‌درمانی را به زنان مبتلا به سرطان رحم هم که سرطان در ریه‌‌‌‌‌‌‌‌ها و قسمت‌های دوردست دیگر گسترش یافته است پیشنهاد مي‌دهد. این درمان را همچنین به زناني که سرطانشان عود کرده است تجويز مي‌كنند.
مواردي که می‌‌‌‌‌‌‌‌توانید در مورد هورمون درمانی از پزشک بپرسید:

• چرا به این درمان نیاز دارم؟
• جواب آزمایش‌هاي گیرنده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌های هورمونی چه بود؟
• چه نوع هورمونی دریافت خواهم کرد؟ این هورمون‌ها چه می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند؟
• آیا عوارض جانبی هم دارد؟ با چه کارهایی می‌‌‌‌‌‌‌‌توانم از پس این عوارض بر بيايم؟
• چه مدت تحت این درمان خواهم بود؟

عوارض جانبی درمان سرطان
سلول‌ها و بافت‌های سالم را هم درمان سرطان از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌برد؛ از اين‌رو، عوارض جانبی ناخواسته-ای در بر خواهد داشت. این عوارض جانبی به عوامل متعددی بستگی دارد، از جمله نوع و وسعت درمان. این عوارض برای همه‌كس و در همه حال یکسان نیست و حتی گاهي از جلسه‌اي تا جلسه‌اي تغییر مي‌کند. پيش از شروع درمان، پزشکان و پرستاران عوارض جانبی احتمالي و نحوة کمک به مهار آنها را توضیح می‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مقاله‌هاي مفیدی دربارۀ درمان‌ها و کنار آمدن با عوارض جانبی، از جمله شما و پرتودرماني و نکاتی در مورد تغذیه برای بیماران سرطانی، فراهم کرده است. سایر منابع اطلاعاتی را هم مي‌توانيد در منابع اطلاعاتی پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) را ببینید.
جراحی
زنان معمولاً پس از برداشتن رحم احساس درد و خستگی مفرط می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. بیش‌تر زنان از 4 تا 8 هفته پس از جراحی به فعالیت روزمرة خود باز می‌‌‌‌‌‌‌‌گردند ولی بعضی به زمان بیش‌تری نیاز دارند.
پس از جراحی، بعضی از زنان به مشکلاتی مانند تهوع و استفراغ دچار مي‌شوند و بعضی هم به عوارضي در مثانه و شكم. پزشک احتمالاً برنامة غذای فرد را در ابتدا به مایعات محدود مي‌كند و کم‌‌‌‌‌‌‌‌کم به غذاهای جامد باز مي‌گرداند.
زنانی که رحمشان را برداشته‌اند دیگر دوره‌‌‌‌‌‌‌‌های قاعدگی ندارند و هرگز باردار نمی‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. وقتی خمدان‌ها را بیرون مي‌آورند، یائسگی به یکباره اتفاق مي‌افتد. گر گرفتن و ساير نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های یائسگی که جراحی ایجاد مي‌كند بسیار شدیدتر از نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های ناشی از یائسگی طبیعی است. هورمون‌درمانی جایگزین (HRT) معمولاً در مورد زنانی که سرطان رحم نداشته‌‌‌‌‌‌‌‌اند برای کاهش این عوارض اعمال می‌شود. البته پزشکان معمولاً هورمون استروژن را به زنان مبتلا به سرطان رحم نمی‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. استروژن عامل خطرزايي برای این بیماری است (به مقاله «سرطان رحم: چه کسی در معرض خطر است؟» مراجعه كنيد). از اين‌رو، بسیاری از پزشکان بر این باورند که استروژن موجب بازگشت سرطان مي‌شود. برخی دیگر از پزشکان اذغان می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که هیچگونه شواهد علمی مبنی بر اینکه استروژن خطر بازگشت سرطان را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌دهد وجود ندارد.
برداشتن رحم فعالیت جنسی برخي از زنان را مختل مي‌کند. فرد ممکن است احساس زوال كند و این امر ممکن است موجب شود نتواند به‌راحتی عمل جنسی انجام دهد. در میان گذاشتن این احساسات با همسر مفید است.
پرتودرمانی
عوارض جانبی پرتودرماني به مقدار درمان و نقطه‌اي از بدن که درمان مي‌شود بستگی دارد. عوارض جانبی شایع ناشی از پرتو عبارتند از خشکی و قرمز شدن پوست، ریزش مو در محل‌های تحت درمان، از دست دادن اشتها و احساس خستگی مفرط. بعضی از زنان احساس خشکی، خارش، سفت شدن و سوزش در محدودة واژن دارند. همچنین پرتو موجب اسهال یا تکرر و احساس ناراحتی در دفع ادرار و موجب کاهش تعداد گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید خون - که به حفاظت بدن درمقابل عفونت کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند - شود.
پزشکان به بیماران توصیه می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که در طول پرتودرماني آمیزش نداشته باشند، گرچه بیش‌تر بیماران می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند فعالیت جنسی خود را چند هفته پس از پایان درمان از سر گیرند. می‌‌‌‌‌‌‌‌توانید در مورد راه‌‌‌‌‌‌‌‌های کاهش ناراحتی ناشی از درمان از پزشک یا پرستاران توصیه‌‌‌‌‌‌‌‌هايی بگیرید.
هورمون‌درمانی
هورمون‌درمانی موجب بروز تعدادي عوارض جانبی مي‌شود. بیمارانی که پروژسترون دریافت می-کنند مایعات را دفع نمي‌كنند، اشتهایشان زیاد می‌‌‌‌‌‌‌‌شود و افزایش وزن پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. زنانی که کماکان قاعدگی دارند دورة قاعدگيشان دچار تغییراتی مي‌شود.

تغذیه
بیماران باید در طول درمان تغذیة مناسب داشته باشند و به کالری و پروتئین کافی جهت بالا بردن قدرت حفظ بهبودی و نگه داشتن وزن مناسب نیاز دارند. غذا خوردن مناسب اغلب به افراد مبتلا به سرطان کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌کند که حس بهتر و انرژی بیش‌تری داشته باشند.
پيش مي‌آيد كه بیمار میلی به خوردن غذا نداشته باشد یا احساس ناراحتی یا خستگی کند. همچنین عوارض جانبی درمان مانند کم اشتهایی، تهوع یا استفراغ غذا خوردن را مشکل مي‌کند. مزة غذاها نیز به‌نظر متفاوت می‌‌‌‌‌‌‌‌آید.
پزشک كارشناس تغذیه یا ساير درمان‌كنندگان، بیماران را دربارۀ راه‌های برنامة غذايي سالم راهنمايی مي‌کنند. بيماران و خانوادة آنها بهتر است مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به نام «نكاتي در مورد خورد و خوراك براي بيماران سرطاني» را كه شامل پيشنهادها و دستور‌العمل‌هاي مفيد است، مطالعه كنند.

پیگیری مراقبت
پیگیری مراقبت بعد از درمان برای سرطان رحم مهم است. زنان نباید از پیگیری مشاوره با پزشکشان دست بكشند. معاینات دوره‌ای منظم مطمئناً هرگونه تغییر در سلامتی را مشخص می‌‌‌‌‌‌‌‌کند. با اینگونه معاینات می‌‌‌‌‌‌‌‌توان هر مشکلی که بروز پيدا مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند جست و سریع درمان کرد. معاینات دوره-ای شامل معاینة فیزیکی، معاینة لگن، عکس‌برداری با اشعة ایکس و آزمون‌هاي آزمایشگاهی است.

حمایت از زنان مبتلا به سرطان
زندگی کردن با بیماری، آن هم بیماری حادي چون سرطان، آسان نیست. بعضی از بیماران برای کنار آمدن با جنبه‌‌‌‌‌‌‌‌های احساسی و کاربردی بیماریشان احتیاج به کمک دارند. گروه‌های پشتیبانی کمک مناسبی هستند. در این گروه‌ها، بیماران یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌شان گرد هم می‌‌‌‌‌‌‌‌آیند تا آنچه را در مورد کنار آمدن با بیماری آموخته‌‌‌‌‌‌‌‌اند با هم در میان بگذارند. بیماران می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند با اعضای گروه مراقبان سلامتی در مورد یافتن گروه‌های پشتیبان مشورت کنند.
زنان طبیعی است که نگران تأثیرات سرطان رحم و درمان آن بر تمایلات جنسیشان باشند. آنها می‌‌‌‌‌‌‌‌توانند با پزشکشان درمورد عوارض جانبی احتمالي، و دائمی یا موقتی بودن آنها صحبت کنند. نظر پزشک، هرچه باشد، برای بیمار و همسر مفید است که درمورد احساساتشان با هم صحبت کنند و هرکدام برای یافتن راه‌های ابراز تمايل در حین و بعد از درمان به همسر خود کمک کنند.
افرادی که با وجود سرطان زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند نگران نگهداری از خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌، حفظ شغل یا ادامۀ فعالیت روزمره‌‌‌‌‌‌‌‌شان هستند. توجه به درمان و مهار عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و صورت‌حساب‌های پزشکی نیز عادی است. پزشکان، پرستاران و ساير اعضای گروه مراقبان سلامتی به پرسش‌هاي شما دربارۀ درمان، کار کردن یا ساير فعالیت‌ها پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. ملاقات با مددکاران اجتماعی يا مشاوران برای کسانی که می‌‌‌‌‌‌‌‌خواهند دربارۀ احساساتشان صحبت کنند یا دربارۀ نگرانی‌هایشان مشورت کنند، مفید است. مددکار اجتماعی اغلب منابعی را برای کمک‌‌‌‌‌‌‌‌های مالی، هزينه‌هاي رفت‌وآمد و مراقبت در منزل یا پشتیبانی احساسی معرفی مي‌کند.

امیدبخش بودن تحقیقات سرطان
پزشکان نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌های مختلفی از پژوهش‌های بالینی را ـ مطالعات تحقیقاتی که مردم در آنها داوطلبانه شركت مي‌كنند ـ دارند. بسیاری از مطالعات درمانی برای زنان مبتلا به سرطان رحم در دست اقدام است. تحقیقات هم‌‌‌‌‌‌‌‌اکنون پیشرفت زیادی کرده است و محققان به‌دنبال رویکردهای مؤثرتری هستند.
بیمارانی که در پژوهش‌های بالینی شرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند این فرصت را پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که پيش از دیگران از مزایای درمانی که در پژوهش‌های قبلی امیدبخش بوده‌‌‌‌‌‌‌‌اند بهره‌‌‌‌‌‌‌‌مند شوند. آنها همچنین با کمک به پزشکان برای یادگیری بیش‌تر در مورد بیماری، نقش مهمی در پیشرفت علم پزشکی ایفا می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. با اینکه پژوهش‌های بالینی خطراتی هم در بر دارد، محققان تلاش زیادی می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند تا از افرادی که در این پژوهش‌ها شرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند محافظت کنند.
در پژوهش بالینی بزرگی با شرکت صدها زن، پزشکان روش‌های گسترده‌‌‌‌‌‌‌‌ای را مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که در آن جراحی برای رحم‌برداری نقش کم‌تری داشته باشد. معمولاً، پزشک شکافی را در شکم ایجاد می‌کند تا رحم را بردارد. در این مطالعه، پزشک از یک لاپاروسکوپ (لوله‌اي مجهز به نور) برای بیرون آوردن رحم از طریق واژن كمك مي‌گيرد. پزشک همچنین از لاپاروسکوپ برای بیرون آوردن تخمدان‌ها و غدد لنفاوی و همچنین برای مشاهدة داخل شکم به‌دنبال نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
محققان دیگری هم به‌دنبال اثر بخشی پرتودرماني بعد از جراحی و همین‌طور ترکیب جراحی، پرتو و شیمی‌درمانی هستند. در پژوهش‌هاي ديگر دربارۀ داروهای جدید، ترکیبات دارويی تازه و درمان‌های بیولوژیک مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. بعضی از این مطالعات برای یافتن راه‌های کاهش عوارض جانبی درمان و برای افزایش کیفیت زندگی بیماران انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.
محققان دیگری هم به‌دنبال اثر بخشی پرتودرماني بعد از جراحی و همین‌طور ترکیب جراحی، پرتو و شیمی‌درمانی هستند. در پژوهش‌هاي ديگر دربارۀ داروهای جدید، ترکیبات دارويی تازه و درمان‌های بیولوژیک مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. بعضی از این مطالعات برای یافتن راه‌های کاهش عوارض جانبی درمان و برای افزایش کیفیت زندگی بیماران انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

مقاله‌‌هايي دربارۀ درمان سرطان

• شما و شیمی‌درمانی: راهنمایی برای کمک به خود در طول درمان
• فراغت از درد سرطان
• فهم درد سرطان
• مهار درد: راهنمایی برای بیماران سرطانی و خانوادة آنها
• نکاتی در مورد تغذیه برای بیماران سرطانی
• شما و شیمی‌درمانی: راهنمایی برای کمک به خود در طول درمان
• پرتودرماني و شما: راهنمایی برای کمک به خود در طول درمان

مقاله‌هايي دربارۀ زندگی با سرطان

• سرطان پیشرفته: زندگی روزمره
• نگاهی به آینده: زندگی پس از درمان
• مجموعه نگاه به آینده: زندگی پس از درمان سرطان
• صرف وقت: حمایت از افراد مبتلا به سرطان و کسانی‌که به آنها توجه دارند
• وقتی که سرطان باز می‌‌‌‌‌‌‌‌گردد: رويارويي با حريفي قَدَر

مقالات دربارۀ تحقیقات سرطان

• شرکت در پژوهش‌های بالینی: مطالعات پیشگیری سرطان
• شرکت در مطالعات تحقیقاتی درمان سرطان
• شرکت در پژوهش‌های بالینی: مطالعات پیشگیری سرطان

[poune]

آنچه باید دربارۀ سرطان مثانه و مجاری ادراری بدانید
What You Need To Know AboutBladderCancer

مقدمه
مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) حاوی اطلاعات مهمی دربارۀ سرطان مثانه است. در ایران سالانه، سرطان مثانه در بیش از 4000 مرد و نزدیک به 1000 زن تشخیص داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �� شود. از نظر تعداد موارد جدید در هر سال، این نوع سرطان، سومین سرطان در میان مردان و نهمین سرطان در میان زنان است.
در این مقاله در مورد دلایل احتمالی، علائم، درمان و توانبخشی و نيز دربارۀ چگونگي کنار آمدن با سرطان مثانه بحث شده است.
تحقیقات بر اطلاعات ما دربارۀ سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �� افزایند، و اطلاعات دانشمندان دربارۀ دلایل ابتلا به آن روز به ‌روز بیش‌تر می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ش ود. آن ها روش ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های جدید پیشگیری، کشف، تشخیص و درمان این نوع سرطان را بررسی می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ک نند. به دلیل این تحقیقات است که، کیفیت زندگی افراد مبتلا به سرطان مثانه بهبود یافته و احتمال فوت آن ها بر اثر این بیماری کاهش پیدا کرده است.

مثانه
مثانه، اندامی تو خالی در بخش پایینی شکم (Abdomen) است. این اندام، ادرار را که توسط کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌ ها تولید می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ش ود ذخیره می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �� کند. ادرار، از هر دو کلیه و از طریق لول های به ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ن ام حالب (میز نای)، به مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ريزد. یک لایۀ عضلانی خارجی، غشاي داخلی مثانه را پوشانده است و هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌که مثانه پر باشد، با منقبض كردن آن عضلات امکان ادرار فراهم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��شود. ادرار از طریق لولۀ دیگری به ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �نام پیشابراه از مثانه خارج می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود.

شناخت سرطان
سرطان، گروهی از بیماری ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � های به هم مرتبط است. همۀ سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها ابتدا در سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها را می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �سازند، و بافت ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بدن را شکل می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �دهند.
در حالت عادی، سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها براساس نیاز بدن رشد یافته و تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ که سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها رشد یافته و می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �میرند، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های جدید جایگزینشان می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شوند.
گاهی این فرایند منظم دچار اشکال می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شود. سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � های جدید وقتي‌ كه بدن به آن ها نیاز ندارد تولید می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شوند، و در زمانی‌ که باید، نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �میرند. این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های اضافه، می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �توانند توده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ای بافت مانند به نام غده یا تومور تشکیل دهند.
تومور ها ممكن است خوش ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �خیم یا بدخیم باشند.
· تومور های خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ خیم سرطانی نیستند. معمولاً پزشکان می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �توانند آن ها را بر دارند. سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های تومور های خوش ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �خیم به دیگر بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های بدن سرایت نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �کنند. در بیش ‌تر موارد، تومور های خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ خیم پس از برداشته شدن، باز نمی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �گردند. از همه مهم‌ تر اینکه، تومور های خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ خیم به‌ ندرت خطری برای زندگی افراد ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند.
· تومور های بدخیم سرطانی هستند، و مي‌ توانند خطرناك باشند. سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � های سرطانی ممكن است به بافت ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها و اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های مجاور منتشر شده و آسیب بر سانند. همچنین، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی گاهي از یک تومور بدخیم جدا شده و وارد جریان خون یا سیستم لنفاوی مي ‌شوند. اینگونه است که سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � های سرطانی از تومور اصلی (اولیه) گسترش‌ یافته و در دیگر اندام ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها نیز تشکیل تومور می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �دهند. سرایت سرطان متاستاز نام دارد.
سه نوع سرطان مثانه وجود دارد که در غشاء مثانه آغاز می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شوند. این سرطان ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � ها با توجه به نوع سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � هایی که به سلول ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� � های بدخیم تبدیل می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شوند، نام‌ گذاری می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �شوند:
· ترانزیشنال سل کارسینوما (Transitional Cell Carcinoma): سرطانی است که در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های موجود در درونی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ترین لایۀ مثانه آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها قابلیت این را دارند که در صورت پر بودن مثانه، منبسط شده و در صورت خالی بودن آن، منقبض شوند. بیش‌تر موارد ابتلا به سرطان مثانه در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های جابه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌جا شونده آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند.
· کارسینومای سلول سنگفرشی (Squamous Cell Carcinoma): سرطانی است که در سلول سنگفرشی - سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ هایی باریک و تخت که ممکن است پس از عفونت یا ناراحتی بلندمدت شکل بگیرند- آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود.
· آدِنوکارسینوما (Adenocarcinoma): سرطانی است که در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های غد های (غدد مترشحه) - که ممکن است پس از یک عفونت یا ناراحتی بلندمدت شکل بگیرد – آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود.
سرطانی که تن ها در سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های غشاء مثانه ایجاد شود، سرطان مثانۀ سطحی (Superficial) نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. پزشکان ممکن است آن را کارسینومای در جا بنامند. این نوع سرطان مثانه، اغلب پس از درمان باز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گردد. اگر چنین شود، سرطان به احتمال قوی به شکل یک «سرطان سطحی» دیگر در مثانه عود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند.
سرطانی که به شکل یک تومور سطحی آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود، ممکن است از درون غشاء مثانه، به دیوارۀ عضلانی آن سرایت کند. این وضعیت را با نام سرطان م هاجم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شناسند. سرطان م هاجم ممكن است از دیواره به اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های مجاور مانند رحم یا واژن (در زنان) یا غدۀ پروستات (در مردان) سرایت ‌کند. همچنین ممکن است به دیوارۀ شکمی نیز حمله کند.
در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که سرطان مثانه در خارج از مثانه منتشر شود، اغلب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی را در غدد لنفاوی مجاور یافت. اگر سرطان به این غدد رسیده باشد، ممکن است به دیگر غدد لنفاوی یا اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها مانند، ریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها، کبد یا استخوان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌ ها نیز سرایت کرده باشند.
اگر سرطان از مکان اولی هاش به دیگر بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های بدن رخنه کند (متاستاز)، تومور ثانویه نیز دارای همان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های غیرطبیعی تومور اولیه خواهد بود. برای مثال، اگر سرطان مثانه به ریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها برسد، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی موجود در ریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها در واقع سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطان مثانه هستند. نام این سرطان، سرطان مثانۀ متاستازی خواهد بود، نه سرطان ریه. و آن را به‌عنوان سرطان مثانه درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند، نه سرطان ریه. گاهی پزشکان تومور ثانویه را سرطان «دوردست» نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ نامند.
سرطان مثانه: چه کسانی در خطرند؟
هیچ‌کس دلایل قطعی بروز سرطان مثانه را نمي‌داند لكن روشن است که این سرطان مسری نیست و هیچ‌کس نمی‌تواند از فردی دیگر سرطان بگیرد.
آن ها که مبتلا به سرطان مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند، به احتمال زیاد کسانی هستند که نسبت به دیگران بيش‌تر در معرض عوامل خطرزا قرار دارند. عامل خطرزا، پدید هایست که احتمال ابتلای فرد به بیماری را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد.
با اين‌حال، بیش‌تر كساني که در معرض عوامل خطرزای شناخته شده قرار دارند، به سرطان مثانه مبتلا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ شوند و بسیاری از افرادی که به این سرطان مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند در معرض هیچ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌یک از این عوامل قرار ندارند. پزشکان به‌ندرت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند دلیل ابتلای یک فرد و عدم ابتلای دیگری به سرطان را توضیح دهند.
بررسي‌ ها نشان مي‌دهد كه، موارد زیر می تواند به‌عنوان عوامل خطرزای سرطان مثانه مطرح شود:
· سن. احتمال ابتلا به سرطان مثانه، با افزایش سن بیش‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. افراد زیر 40 سال به‌ندرت به این بیماری مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند.
· دخانیات. استعمال دخانیات یک عامل خطرزای بسیار مهم و خطرناک است. سیگاری‌ ها، دو یا سه برابر غيرسيگاري‌ ها به سرطان مثانه مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. كساني که پیپ یا سیگار برگ مي‌كشند نیز بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان مثانه قرار دارند.
· شغل. برخی از کارگران به دلیل مواد سرطان‌زاي (کارسینوژن) (Carcinogen) موجود در محل کار خود، بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به سرطان مثانه قرار دارند. کارگران صنایع لاستیک‌سازي، مواد شیمیایی و چرم در معرض خطر قرار دارند. آرایشگران، ماشین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌کاران، کارگران صنایع فلزی، كساني که در چاپخانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌ ها شاغلند، نقاشان، کارگران منسوجات و رانندگان کامیون نیز در معرض خطر قرار دارند.
· عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها. ابتلا به برخی انگل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها احتمال ابتلا به سرطان مثانه را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد. این انگل‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها در مناطق حاره شیوع دارند.
· درمان با سایکلوفوسفاماید (Cyclophosphamid) یا آرسنیک. این دارو ها كه در درمان سرطان و برخی بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های دیگر استفاده مي‌شوند خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش می‌دهند.
· نژاد. سفیدپوستان دو برابر سیاه‌پوستان و اسپانیایی تبار ها به سرطان مثانه مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. کم‌ترین میزان ابتلا به سرطان در میان نژاد آسیایی ديده شده است.
· مرد بودن (جنسیت). احتمال ابتلای مردان به سرطان مثانه دو یا سه برابر زنان است.
· سابقۀ خانوادگی. احتمال ابتلا به سرطان مثانه در كساني که یک یا چند نفر از اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌شان به سرطان مثانه مبتلا هستند، بیش‌تر از دیگران است. پژوهشگران در حال بررسی تغییرات در برخی ژن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ های خاص هستند که ممکن است خطر ابتلا به سرطان مثانه را افزایش دهند.
· سابقۀ ابتلا به سرطان مثانه. احتمال ابتلا به سرطان مثانه در افرادی که در گذشته به این سرطان مبتلا بود هاند، بیش‌تر از دیگران است.
کلر را به‌منظور ضدعفونی کردن، به آب آشامیدنی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ افزایند، كه باکتری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ هاي موجود در آب را از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ برد. ولي، گاهی در آب کلردار شده، ترکیبات جانبی کلر تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. پژوهشگران بیش از 25 سال است که مشغول بررسی ترکیبات جانبی کلردار هستند ولي تا به‌حال، دليلي مبنی بر اینکه آب کلردار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند موجب ابتلا به سرطان مثانه شود، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌دست نیامده است. پژوهشگران همچنان در حال بررسی این موضوع هستند.
نتیجۀ برخی بررسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد ساخارین – که یک شیرین‌کنندۀ مصنوعی است- موجب بروز سرطان مثانه در حیوانات شده است، لكن این پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها مدرکی دال بر اینکه ساخارین در انسان‌ ها موجب ایجاد سرطان مثانه بشود، ارائه نداد هاند.
كساني که فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند ممکن است در معرض خطر ابتلا به سرطان مثانه قرار داشته باشند، باید با پزشک خود در مورد این موضوع مشورت کنند. ممکن است پزشک راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ هایی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور کاهش خطر به آن ها پیشن هاد کند و یک برنامۀ معاینات مناسب منظم نیز در نظر بگیرد.
علائم
علائم رایج سرطان مثانه عبارتند از:
· وجود خون در ادرار (که باعث می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود رنگ ادرار کمی تیره و یا در مواقعی قرمز پررنگ شود).
· درد در حین ادرار كردن.
· تکرر ادرار یا احساس نیاز بي‌مورد به ادرار.
وجود این علائم، صددرصد به‌معنای وجود سرطان مثانه نیست. عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها، تومور های خوش-خیم، سنگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های مثانه، یا دیگر مشکلات نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند موجب بروز این علائم شوند. كساني که این علائم را دارند باید به پزشک مراجعه کنند تا وی بتواند مشکل را هر چه سریع‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌تر تشخیص داده و درمان کند. افرادی که علائم بالا را دارند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند به پزشک خانوادگی خود یا یک اورولوژیست- (متخصص مجاري ادرار) - مراجعه کنند.
تشخیص
در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که بیمار علائمی دال بر وجود سرطان مثانه بروز دهد، ممکن است پزشک نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های عمومی را بررسی کرده و برای وی آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ هایي تجویز کند. ممکن است برای بیمار یک یا چند فرایند زیر تجویز شود:
· معاینۀ فیزیکی: پزشک شکم و لگن را به‌منظور بررسی وجود تومور مورد معاینه قرار مي‌دهد. اين معاینه ممکن است شامل بررسی مقعدی یا واژنی نیز شود.
· آزمایش ادرار : نمونۀ ادرار به‌منظور بررسی وجود خون، سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی و دیگر نشانه‌ های سرطان مورد آزمايش قرار مي‌گيرد.
· عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری از کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها و مثانه با ماده حاجب درون وریدی (Intravenous Pyelogram): رايدولوژيست، يك مادۀ رنگی درون رگ تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. مادۀ رنگی در ادرار جمع شده و باعث وضوح بيش‌تر مثانه در عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری با اشعۀ ایکس مشخص مي‌شود.
· سیستوسکوپی (Cytoscopy) : پزشک از لول های باریک و نورانی (سیستوسکوپ) به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور معاینۀ مستقیم درون مثانه استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند و جهت معاینۀ غشاء مثانه، سیستوسکوپ را از درون مجرای پیشاب وارد مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. ممکن است لازم باشد بیمار برای انجام این آزمایش بیهوش(Anesthesia) شود.
پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند به وسیلۀ سیستوسکوپ از بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌برداری کند. سپس آسیب‌شناس آن نمونه را زیر میکروسکوپ معاینه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. برداشتن بافت، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور معاینه برای بررسی وجود سلول- های سرطانی نمونه‌برداری نام دارد. در بسیاری از موارد، نمونه‌برداری تن ها راه مطمئن برای مشخص کردن وجود سرطان است. در مورد تعداد اندکی از بیماران، پزشک طی فرایند نمونه‌برداری تمام ناحیۀ سرطانی را برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ دارد. در مورد این بیماران، تشخیص ودرمان سرطان مثانه در یک فرایند صورت می‌گیرد.
بیماری که لازم است نمونه‌برداری کند، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند سؤالات زیر را از پزشک بپرسد:
· چرا از من نمونه‌برداری مي‌كنيد؟
· این كار چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کشد؟ و آیا درد دارد يا نه؟
· كي از نتایج آن آگاه خواهم شد؟
· آیا نمونه‌برداری خطری هم دارد؟ احتمال عفونت و خونریزی پس از نمونه‌برداری چقدر است؟
· در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که به سرطان مبتلا شده باشم، چه کسی دربارۀ درمان با من صحبت خواهد کرد؟ و در چه زمانی؟
تعیین مرحلۀ سرطان (Staging)
در صورت تشخیص سرطان مثانه، پزشک لازم است به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور تعیین بهترین روش درمانی، مرحله، یا میزان گسترش سرطان را بداند. تعیین مرحلۀ سرطان فرایندی دقیق است که به‌وسیلۀ آن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توان تعیین کرد که آیا سرطان به دیوارۀ مثانه حمله کرده است یا خیر، آیا گسترش یافته است یا خیر و در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که جواب مثبت باشد، به کدام بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های بدن رسوخ كرده است؟
ممکن است پزشک مرحلۀ سرطان را همزمان با تشخیص آن تعیین کند، و یا بدين‌منظور، برای بیمار آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های بیش‌تری تجویز کند. این آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند شامل عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری – سی.تی.اسکن، عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری با تشدید مغناطیسی (ام.آر.آی)، سونوگرام، عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری از کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها و مثانه با ماده حاجب درون وریدی، اسکن استخوان، یا عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌برداری با اشعۀ ایکس از قفسۀ سینه - باشد. گاهی تعیین مرحلۀ سرطان تن ها با انجام جراحی تکمیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود.
ویژگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های اصلی هر یک از مراحل سرطان مثانه به ترتیب زیر است:
· مرحلۀ صفر: سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی تن ها در سطح غشاء داخلی مثانه وجود دارند. پزشکان به این حالت، «سرطان سطحی» یا «کارسینومای درجا» می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گویند.
· مرحلۀ I : سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی در عمق غشاء داخلی مثانه نفوذ كرده. اما این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها هنوز به ماهیچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های مثانه نرسيد هاند.
· مرحلۀ II : سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی به ماهیچۀ مثانه سرایت کرد هاند.
· مرحلۀ III : سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی از دیوارۀ عضلانی مثانه به لایۀ بافت پیرامونی آن رسوخ کرد هاند، و حتي به پروستات (در مردان) یا به رحم یا واژن (در زنان) سرایت کرده باشند.
· مرحلۀ IV : سرطان به دیوارۀ شکم یا به دیوارۀ لگن نفوذ کرده است. در این مرحله، ممکن است سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی به غدد لنفاوی و دیگر بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های بدن که از مثانه دور هستند، مانند ریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها، نيز منتشر شده باشند.
درمان
بسیاری از مبتلایان به سرطان مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ خواهند نقش مؤثري در تصمیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌گیری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌‌‌‌ های مربوط به مراقبت- های پزشکی خود داشته باشند و هرچه بیش‌تر دربارۀ بیماری و گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های درمانیشان بدانند. لكن، شوک و استرسی که افراد پس از تشخیص سرطان تجربه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند، شرایطشان را براي تمركز بر روي تمام آنچه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ خواهند از پزشک بپرسند، دشوار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. اغلب، تهیۀ فهرستی از پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها پیش از ديدار با پزشك می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند مفید باشد. به‌منظور به‌خاطر سپردن صحبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های پزشک، بیماران می-توانند یاداشت بردارند یا حتي با اجازة او از دستگاه ضبط صوت استفاده کنند. برخی از بیماران مایلند در هنگام ملاقات با پزشک، یکی از اعضای خانواده یا دوستانشان نیز – به‌منظور شرکت در بحث، یاداشت‌برداری یا تن ها جهت شنیدن مکالمات - آن ها را همراهی کند.
گاهي پزشکان بیمار را به دیگر پزشکانی که در درمان سرطان تخصص دارند معرفی مي‌کنند، یا اینکه بیماران خودشان چنین درخواستی را مطرح مي‌كنند. معمولاً درمان ظرف چند هفته پس از تشخیص آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود، و بیماران فرصت دارند که با پزشک دربارۀ گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های درمانی صحبت کنند، نظر دوم بگیرند و اطلاعات خود را دربارۀ سرطان مثانه افزایش دهند.
گرفتن نظر دوم
بیمار ممکن است پیش از آغاز درمان، بخواهد دربارۀ تشخیص سرطان، مرحلۀ سرطان و برنامۀ درمانی نظر دومی را جویا شود. جمع‌آوری سوابق پزشکی و تعیین وقت برای ملاقات با پزشک دیگر شايد کمی زمان ببرد. در بیش‌تر موارد، یک تأخیر کوتاه موجب کاهش تأثیر درمان نخواهد شد.
برای یافتن پزشکی جهت گرفتن نظر دوم، چند روش وجود دارد:
· ممکن است پزشک بیمار، وی را به یک یا چند متخصص معرفی کند. متخصصانی که سرطان مثانه را درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند شامل جراحان، اورولوژیست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌ ها، پزشکان سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌شناس و اورولوژیست‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌‌‌ های سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌شناس (Urologic Oncologists) هستند. در مراکز سرطان، این پزشکان اغلب با یکدیگر در غالب یک گروه همکاری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند.
با مراجعه به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان مي‌توانيد اسامي مراكز درماني و نام پزشكان متخصص را در اين زمينه در سطح استان‌ ها و شهرستان‌ ها ملاحظه كنيد.

آمادگی برای درمان
پزشک با توجه به نیاز بیمار، یک برنامۀ درمانی برای وی درنظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد. این روش درمانی به نوع سرطان مثانه، مرحلۀ آن و درجۀ تومور بستگی دارد. (درجۀ تومور میزان شباهت سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی به سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های طبیعی را به‌دست مي‌دهد. همچنین سرعت رشد سرطان را نیز مشخص می-کند. سرطان‌ هایی که درجۀ آن ها پایین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌تر است، معمولاً نسبت به سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ هایی که درجۀ بالا دارند، کندتر گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ یابند.) پزشک عوامل دیگر از جمله سن بیمار و سلامت عمومی وی را نیز در نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد.
بیمار پیش از آغاز درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های زیر را از پزشک خود بپرسد:
· به کدام نو ع از سرطان مثانه مبتلا شد هام؟
· سرطان در چه مرحل هایست؟ آیا گسترش یافته است؟
· تومور چه درج های دارد؟
· چه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های درمانی دارم؟ شما کدام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌یک را پیشن هاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنید؟ و چرا؟
· فواید مورد انتظار هر یک از روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمان چیست؟
· خطرات و عوارض جانبی احتمالی هر یک از روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمان چیست؟
· هزینۀ احتمالی درمان چقدر خواهد بود؟ آیا بیم هام این هزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها را پوشش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد؟
· تأثیر این روش درمان بر فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های عادیم چگونه خواهد بود؟
لازم نیست افراد همۀ پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ هایشان و پاسخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های آن ها را تن ها در یک نوبت بپرسند و درک کنند. فرصت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های دیگری نیز خواهد بود تا در آن از پزشک بخواهند مواردی را که برایشان روشن نیست توضیح داده، و یا اطلاعات بیش‌تری در اختیار آن ها قرار دهد.
روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمانی
مبتلایان به سرطان مثانه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های درمانی زیادی دارند. ممکن است تحت جراحی، پرتودرمانی، شیمی درمانی یا درمان بیولوژیک قرار بگیرند. برخی از بیماران تحت ترکیبی از این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرند.
بهترین منبع برای توصیف گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های درمانی و بحث دربارۀ نتایج مورد انتظار درمان، پزشک است.
بیمار شايد بخواهد دربارۀ شرکت در یک پژوهش بالینی – یک بررسی تحقیقاتی بر روی روش‌ های درمانی جدید – با پزشک مشورت کند. پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی گزینۀ مهمی برای مبتلايان به سرطان مثانه در تمام مراحل به شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رود. بخش «انتظاراتی که از تحقیقات بر روی سرطان می‌رود» اطلاعات بیش‌تری دربارۀ پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی ارائه مي‌كند.
جراحی. درمانی رایج برای سرطان مثانه به‌حساب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ آید. نوع جر احی تا حدود زیادی به مرحله و درجۀ تومور بستگی دارد. پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند اطلاعاتي دربارة انواع جراحی و اینکه کدام‌یک برای بیمار مناسب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌تر است در اختيار او قرار دهد.
· برش از طریق پیشابراه (Transurethral Resection): ممکن است پزشک سرطان مثان های را كه زود تشخیص داده شده (سطحی) با روش برش از طریق پیشابراه (Tur) درمان کند. در روش برش از طريق پيشابراه(Tur)، پزشک یک سیستوسکوپ را از طریق پیشابراه وارد مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند.
سپس از ابزاری که در انت هایش دارای یک حلقۀ سیمی است، برای برداشتن و سوزاندن تمام سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی باقی‌مانده به‌وسیلۀ جریان الکتریکی، استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. ممکن است لازم باشد برای انجام این عمل، بیمار در بیمارستان بستری شده و نیاز به بیهوشی داشته باشد. پس از اين عمل ممکن است بیمار تحت شیمی ‌درمانی یا درمان بیولوژیک نیز قرار بگیرد.
· مثانه‌برداری کامل (Radical Cystectomy): مثانه‌برداری کامل، رایج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ترین روش جراحی برای سرطان مثانه م هاجم به‌شمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رود. پزشک هنگامی از این نوع جراحی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند که سرطان سطحی مثانه، بخش زیادی از مثانه را درگیر کرده باشد. مثانه‌برداری کامل، به‌معنای برداشتن تمام مثانه، غدد لنفاوی مجاور آن، بخشی از پیشابراه و اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های نزدیکی است که احتمال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رود سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی در آن ها وجود داشته باشند. در مردان، اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های نزدیک که آن ها را برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ دارند عبارتند از پروستات، کیسه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های منی، و بخشی از مجرای انتقال منی (Vas Deferens). در زنان، رحم، تخمدان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها، لوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های فالوپ و بخشی از واژن را برمی-دارند.
· مثانه‌برداری جزئی (Segmental Cystectomy): در برخی موارد، ممکن است پزشک در فرایندی به نام مثانه‌برداری جزئی، تن ها بخشی از مثانه را بر دارد. او هنگامی از این روش استفاده می‌کند که سرطان بیمار دارای درجۀ پایین باشد، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌طوریکه دیوارۀ مثانه را تن ها در یک ناحیه مورد حمله قرار داده باشد.
گاهی، كه سرطان به خارج از مثانه سرایت كرده و نتوان تمام نواحي سرطان‌زده را کاملاً برداشت، جراح فقط مثانه را برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ دارد اما تلاش نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ کند تمام نواحی سرطانی را با جراحی از بدن خارج کند. و یا حتي ممکن است جراح مثانه را برندارد، و راه دیگری برای خروج ادرار از بدن باز کند. در چنین مواردی هدف از جراحی، ر هایی بیمار از سد شدن ادرار یا دیگر علائمی که بر اثر سرطان به‌وجود آمد هاند، است.
وقتي كه تمام مثانه برداشته مي‌شود، جراح راه دیگری برای جمع‌آوری ادرار ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند، مثلاً کیس های در خارج از بدن قرار مي‌دهند كه ادرار در آن جمع شود، یا اینکه جراح با استفاده از بخشی از روده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها، کیسۀ کوچکی را درون بدن تعبیه کند. بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های «عوارض جانبی درمان» و «توان‌بخشی» اطلاعات بیش‌تری دربارۀ این فرایند ها دربردارند.
سؤالاتی که بیمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند دربارۀ جراحی از پزشک بپرسد:
· چه نوع عمل جراحی بر روی من انجام خواهد گرفت؟
· پس از آنچه حالی خواهم داشت؟
· اگر دچار درد شدم، چه کاری براي تسكين آن خواهيد كرد؟
· چه مدت باید در بیمارستان بستری باشم؟
· آیا این عمل عوارض جانبی بلندمدت خواهد داشت؟
· كي می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانم به فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های عادی زندگیم بپردازم؟
· آیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانم به شکل طبیعی ادرار کنم؟
· آیا جراحی بر امور جنسیم تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گذارد؟
· چند وقت یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌بار باید برای انجام معاینه بروم؟
در پرتودرمانی (که رادیوتراپی هم نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود) از اشعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های با انرژی بالا به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور از بین بردن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. همانند جراحی، پرتودرمانی نیز یک روش درمانی موضعی (Local Therapy) است. این روش تن ها بر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی موجود در ناحیۀ تحت درمان تأ‌ثیر می‌گذارد.
تعداد کمی از بیماران ممکن است پیش از جراحی و به‌منظور کوچک کردن تومور، تحت پرتودرمانی قرار بگیرند. دیگر بیماران پس از جراحی و به‌منظور از بین بردن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی که ممکن است در ناحیۀ مزبور باقی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌مانده باشند، تحت پرتودرمانی قرار مي‌گيرند. گاهی، بیمارانی که نمی‌توانند تحت عمل جراحی قرار بگیرند، پرتودرمانی مي‌شوند.
پزشکان از دو گونه پرتودرمانی برای درمان سرطان مثانه استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند:
· پرتودرمانی خارجی: در این روش یک دستگاه بزرگ، از خارج از بدن به ناحی های که تومور در آن قرار دارد، اشعه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تاباند. دورۀ درمانی بیش‌تر افرادی که تحت پرتودرمانی خارجی قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرند، پنج روز در هفته و به مدت پنج تا هفت هفته است، آن هم به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌عنوان بیمار سرپایی. این زمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌بندی با توجه به پخش شدن میزان کلی پرتو در تمام بدن، به حفاظت از سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها و بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سالم کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که به‌همراه پرتودرمانی خارجی، از پرتودرمانی القایی (داخلی) نیز استفاده شود، دورۀ درمان کوتاه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌تر خواهد شد.
· پرتودرمانی داخلی: در این روش، پزشک یک مخزن کوچک حاوی مواد رادیواکتیو را از طریق پیشابراه و یا شکافی (Incision) درون شکم، داخل مثانه قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد. در این روش درمانی، بیمار باید چند روز در بیمارستان بستری باشد. برای محافظت از دیگران در برابر تشعشعات رادیواکتیو، ممکن است بیمار هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ که مخزن درون مثان هاش جای دارد، اجازۀ ملاقات نداشته باشد و یا تن ها برای مدت کوتاهی اجازۀ ملاقات داشته باشد. پس از خارج كردن مخزن القایی، دیگر رادیواکتیوی در بدن باقی نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ماند.
برخی مبتلایان به سرطان مثانه هر دو نوع پرتودرمانی را دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند.
پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ هایی که بیمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند از پزشک خود دربارۀ پرتودرمانی بپرسد:
· چرا به این روش درمان نیاز دارم؟
· پرتودرمانی چگونه انجام خواهد شد؟
· آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟ و برای چه مدتی؟
· درمان چه زمانی آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود؟ و کِی به پایان خواهد رسید؟
· حالم در طول مدت درمان چگونه خواهد بود؟ آیا این روش عوارض جانبی هم دارد؟
· در طول مدت درمان چگونه از خودم مراقبت کنم؟
· چگونه متوجه میزان کارایی پرتودرمانی خواهیم شد؟
· آیا در حین درمان قادر خواهم بود به فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های عادی خود بپردازم؟
· چند وقت یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌بار باید برای معاینه به پزشک مراجعه کنم؟
در شیمی ‌درمانی از دارو برای از بین بردن سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. پزشک معمولاً از یک نوع دارو یا ترکیبی از چند دارو برای این منظور استفاده مي‌کند.
ممکن است پزشک برای بیمارانی که به سرطان مثانۀ سطحی مبتلا هستند، پس از برداشتن بافت‌ های سرطانی با استفاده از تي.يو.آر (Tur)از شیمی ‌درمانی درون - مثان های (Intravesical) استفاده کند. این درمان، یک درمان موضعی است. پزشک لول های (سوند) را در پیشابراه قرار می-دهد و دارو های مایع را از طریق سوند به داخل مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ ریزد. دارو ها به مدت چند ساعت در مثانه باقی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ ماند. تأثیر عمدۀ این دارو ها بر سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های موجود در مثانه است. معمولاً بیمار در این روش، هفت های یکبار و به مدت چند هفته تحت‌درمان قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد. اين روش گاهی تا یک سال و یک یا چند بار در ماه انجام می‌شود.
اگر سرطان به اعماق مثانه نفوذ کرده باشد یا به غدد لنفاوی یا دیگر اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ ها سرایت کرده باشد، دارو ها درون رگ بیمار تزریق مي‌شود. به این روش درمان، شیمی ‌درمانی درون‌وریدی می-گویند. این شیوه، یک روش درمانی فراگیر است، به این معنا که دارو ها از طریق جریان خون به تقریباً تمام بدن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رسند. دارو ها را معمولاً با فاصله زماني مشخص به بيمار تزريق مي كنند. در فاصله بين تزريق‌ ها، بدن فرصت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌يابد تا خود را بازسازي كند.
ممکن است بیمار تن ها تحت شیمی ‌درمانی قرار بگیرد و یا در کنار شیمی ‌درمانی از جراحی، پرتودرمانی یا هر دوی این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها نیز استفاده شود. معمولاً شیمی ‌درمانی روشی است که در آن فرد به‌عنوان بیمار سرپایی، در بیمارستان، درمانگاه یا مطب پزشک تحت درمان قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد. با این‌حال، با توجه به نوع دارو های مورد استفاده و وضعیت سلامت عمومی بیمار، گاهي لازم است بیمار مدتی در بیمارستان بستری و تحت‌نظر باشد.
در درمان بیولوژیک (که به آن ایمیون‌تراپی نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گویند) از توانایی‌ هاي طبیعی بدن (سیستم ایمنی) برای مبارزه با سرطان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. در بیش‌تر مواقع از درمان بیولوژیک پس از تي.يو.آر (Tur) و به منظور درمان سرطان مثانۀ سطحی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. این روش به جلوگیری از بازگشت سرطان کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند.
ممکن است پزشک از روش درمان بیولوژیکِ درون مثان های با محلول بي.سي.جي (bcg) استفاده کند. محلول بي.سي.جي (bcg) حاوی باکتری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های زنده و ضعیف شده است. این باکتری‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها، سیستم ایمنی را تحریک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند تا سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی موجود در مثانه را از بین ببرد. پزشک جهت وارد کردن این محلول به مثانه، از سوند استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. بیمار باید حدود دو ساعت این محلول را درون مثان هاش نگه دارد. درمان با استفاده از محلول بي.سي.جي (bcg) معمولاً یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌بار در هفته و به‌ مدت شش هفته انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود.
پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ هایی که بیمار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند از پزشک خود دربارۀ شیمی ‌درمانی یا درمان بیولوژیک بپرسد:
· چرا لازم است این روش درمانی را انجام دهم؟
· از چه دارویی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود؟ چگونه آن را دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنم؟ این دارو چه کار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند؟
· آیا دچار عوارض جانبی خواهم شد؟ دربارۀ این عوارض جانبی چه کاری از دستم برمی-آید؟
· دورۀ این درمان چقدر خواهد بود؟
· چند وقت یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌بار باید برای معاینات مراجعه کنم؟
عوارض جانبی درمان سرطان
از آنجا که درمان سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند به سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها و بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سالم نیز آسيب برساند، گاهی عوارض جانبی ناخواست های نیز بروز مي‌كند. این عوارض جانبی به عوامل بسیاری، از جمله نوع و میزان گستردگی درمان، بستگی دارند. همچنين عوارض جانبی در افراد مختلف متفاوت است و حتی ممکن است برای یک فرد، از یک دورۀ درمان به دورۀ دیگر نیز تغییر کند. پزشکان و پرستاران عوارض جانبی احتمالی درمان، و اینکه چگونه به بیمار کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند تا با آن ها برخورد کند را برای بیماران توضیح می‌دهند.
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مقالة مفیدی دربارۀ روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمان سرطان و کنار آمدن با عوارض جانبی آن ها تهیه کرده است. برای دسترسی به دیگر منابع اطلاعاتی دربارۀ عوارض جانبی به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه کنید.

جراحی
بیماران طی چند روز پس تي‌.يو.آر (Tur)، ممكن است کمی خون در ادرار خود ملاحظه کنند و یا در هنگام ادرار دچار درد یا مشکلاتی شوند. گذشته از این موارد، تي‌.يو.آر (Tur) معمولاً مشکلات زیادی ایجاد نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ کند.
بیش‌تر بیماران طی چند روز اول پس از برداشتن مثانه احساس درد و ناراحتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند. با این‌حال، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توان با دارو این درد را م هار کرد. بیماران باید بتوانند به‌راحتی دربارۀ روش م هار دردشان با پزشک یا پرستار صحبت کنند. همچنین، احساس خستگی و ضعف برای مدتی عادی محسوب می‌شود. مدت زمان بهبودی پس از جراحی برای هر فرد متفاوت است.
پس از مثانه‌برداری جزئی، ممکن است بیماران نتوانند به میزان سابق ادرار را در مثانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌شان نگه دارند، و لازم باشد دفعات بیش‌تری ادرار کنند. در بیش‌تر موارد، این مشکل موقتی است، اما برخی از بیماران دچار تغییراتی بلند مدت در میزان ادراری که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند در مثانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌شان نگه دارند، مي‌شوند.
در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که جراح مثانه را کلاً بردارد، لازم است برای بیمار راهی جدید برای ذخیرۀ ادرار و ادرار کردن ایجاد شود. یک روش معمول این است که، جراح از قسمتی از رودۀ کوچک بیمار برای درست کردن لول های جدید برای عبور ادرار استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. جراح، یک سر این لوله را به پیشابراه و سر دیگرش را به مدخلی جدیدی که در دیوارۀ شکم ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند، وصل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. به این مدخل جدید، د هانه (Stoma) می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گویند. یک کیسۀ نازک به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌منظور جمع کردن ادرار روي د هانه نصب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود، و با چسبی مخصوص در محل خود محکم مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌شود. به عمل جراحی که جهت ایجاد روزنه انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود، اوروستومی (Urostomy) یا اُستومی (Ostomy) می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گویند. بخش «توان‌بخشی پس از سرطان مثانه» اطلاعات بیش‌تری دربارۀ چگونگی مراقبت بیماران از د هانه را دربردارد.
در مورد برخی از بیماران، پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند از قسمتی از رودۀ کوچک بیمار، محفظ های برای جمع‌آوری ادرار را به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌نام مخزن نگه‌دارنده (Continent Reservoir) در درون بدن وی درست کند. در این موارد، ادرار به‌جای اینکه در کیسه جمع شود، وارد محفظه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. جراح این محفظه را به پیشابراه یا به د هانه وصل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند. اگر جراح این محفظه را به د هانه وصل کند، بیمار برای ادرار کردن از سوند استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند.
جراحی مربوط به سرطان مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند روی زندگی جنسی بیمار اثر بگذارد. به دلیل اینکه جراح در مثانه‌برداری کامل در زنان، رحم و تخمدان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها را برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ دارد و آن ها دیگر قادر به بچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌دار شدن نخواهد بود. همچنین بلافاصله پس از جراحی، یائسگی نیز آغاز مي‌شود.
گرگرفتگی و دیگر علائم یائسگیِ پس از جراحی، ممکن است شدیدتر از علائمی باشد که بر اثر یائسگیِ طبیعی روی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد. بسیاری از زنان برای ر هایی از این مشکلات، از هورمون درمانی جایگزین (Hrt) استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند. اگر جراح در حین عمل مثانه‌برداری کلی، بخشی از واژن را نیز بردارد، عمل آمیزش جنسی نیز دشوار مي‌شود.

در گذشته، تقریباً تمام مردان پس از مثانه‌برداری کلی، به لحاظ جنسی ناتوان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شدند، اما پیشرفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ هایی که در جراحی به‌دست آمده، این امکان را برای برخی از مردان فراهم کرده است که دچار این مشکل نشوند. در بدن مردانی که غدۀ پروستات و کیسه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های منی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌شان برداشته شده، دیگر مایع منی ساخته نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ شود، بنابراین آن ها دچار اُرگاسم خشک (Dry Orgasm) خواهند بود. مردانی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ خواهند پدر باشند، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند پیش از جراحی فرایند ذخیره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌سازی اسپرم، و پس از آن بازیابی اسپرم را در نظر بگیرند.
طبیعی است که بیمار دربارۀ تأثیرات سرطان مثانه بر زندگی جنسی خود، نگران باشد، بخواهد دربارۀ عوارض جانبی احتمالی و مدت زمانی که تأثیرات این عوارض جانبی به طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ انجامد با پزشك صحبت کند. دورنمای وضعیت بیمار هرچه باشد، اینکه بیمار و شریک زندگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌اش دربارۀ احساسات خود صحبت کنند و به یکدیگر در یافتن راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ هایی برای ابراز صمیمیتشان در حین درمان و پس از آن کمک کنند، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند به آن ها ياري رساند.

پرتودرمانی
عوارض جانبی پرتودرمانی عمدتاً به میزان پرتوی مورد استفاده در درمان و اینکه کدام قسمت از بدن تحت پرتودرمانی قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد، بستگی دارد. به احتمال زیاد بیماران در حین پرتودرمانی به‌شدت احساس خستگی خواهند کرد، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌خصوص در چند هفتۀ پس از به پایان رسیدن درمان. استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیمارانشان توصیه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند که تا جایی که امکان دارد فعالیت کنند. عوارض جانبی پرتودرمانی عمدتاً به میزان پرتوی مورد استفاده در درمان و اینکه کدام قسمت از بدن تحت پرتودرمانی قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گیرد، بستگی دارد. به احتمال زیاد بیماران در حین پرتودرمانی به‌شدت احساس خستگی خواهند کرد، به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌خصوص در چند هفتۀ پس از به پایان رسیدن درمان. استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیمارانشان توصیه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند که تا جایی که امکان دارد فعالیت کنند.
ممکن است پرتودرمانی خارجی موجب شود رنگ پوست در نواحی تحت تابش اشعه، به شکل بازگشت ناپذیری تیره یا «برنزه» شود. بیماران معمولاً در ناحیۀ تحت درمان دچار ریزش مو می-شوند و پوستشان قرمز، خشک، حساس و دچار خارش مي‌شود. این مشکلات موقتی است، و پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند برای مداواي آن ها روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ هایی را توصیه کند.
پرتودرمانی در ناحیۀ شکم ممكن است موجب حالت تهوع، استفراغ، اس هال یا ناراحتی در حین تخليه ادرار شود. پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند دارو هایی را تجویز کند که شدت این عوارض را کاهش دهند.
پرتودرمانی در ناحیۀ شکم ممكن است موجب حالت تهوع، استفراغ، اس هال یا ناراحتی در حین تخليه ادرار شود. پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند دارو هایی را تجویز کند که شدت این عوارض را کاهش دهند. همچنین پرتودرمانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های سفید - یعنی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ هایی که در برابر عفونت از بدن محافظت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند را كاهش دهد. در صورت پایین بودن میزان سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی، پزشک یا پرستار روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ هایی را برای پیشگیری از عفونت توصیه مي‌كنند. و نيز تا زمانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که تعداد سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی بیمار بهبود نیابد، پزشك ادامة پرتودرمانی را به تأخير مي‌اندازد، او مرتباً تعداد سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی بیمار را بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند و در صورت لزوم جدول زمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌بندی درمان را تغییر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد.
پرتودرمانی عليه سرطان مثانه، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند هم در مردان و هم در زنان مشکلات جنسی ایجاد کند. زنان دچار خشکی واژن مي‌شوند و مردان نیز در نعوظ مشكلاتي پيدا مي‌كنند.
با آنكه عوارض جانبی پرتودرمانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند آزاردهنده باشد، پزشک معمولاً آن ها را درمان یا م هار مي‌کند. همچنین دانستن اینکه در بیش‌تر موارد، عوارض جانبی این روش دائمی نیستند، تا حدودی به بيمار آرامش مي‌بخشد.

شیمی ‌درمانی
عوارض جانبی شیمی ‌درمانی عمدتاً به نوع و مقدار دارویی که بیمار دریافت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند و نحوۀ دریافت آن ها بستگی دارد. علاوه بر این، مانند دیگر روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمانی، عوارض جانبی در افراد مختلف، متفاوت است.
دارو های ضد سرطانی که درون مثانه قرار داده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند موجب الت هاب، کمی ناراحتی یا خونریزی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود که تا چند روز پس از پایان درمان نیز ادامه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ یابد. برخی از دارو ها در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که با پوست یا اندام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ تناسلی تماس پیدا کنند، ممکن است موجب کهیر و جوش شوند.
شیمی ‌درمانی فراگیر، بر تمام سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های موجود در سراسر بدن که به سرعت تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند، از جمله سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ گذارد. سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی با عفونت مبارزه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند، به انعقاد خون کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند و به تمام بدن اکسیژن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رسانند. هنگامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ که دارو های ضدسرطان به سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های خونی آسیب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رسانند، بیمار با احتمال بیش‌تری به عفونت دچار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود، به‌سادگی دچار کبودی یا خونریزی مي‌شود و نیز انرژی کم‌تری خواهد داشت. از طرفی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های موجود در ریشۀ مو و در ج هاز هاضمه نیز به سرعت تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. بنابراین، ممکن است بیماران دچار ریزش مو و یا دیگر عوارض جانبی مثل از دست دادن اشت ها، حالت تهوع و استفراغ یا زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های د هانی شوند. معمولاً، این عوارض جانبی در طول دوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های بهبودی بین درمان و یا پس از به پایان رسیدن آن، به تدریج از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ روند.
برخی دارو های مورد استفاده در درمان سرطان مثانه موجب آسیب رسیدن به کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها مي‌شوند. به‌منظور محافظت از کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها، لازم است بیماران به میزان بسیار زیادی مایعات مصرف کنند. از اين‌رو پرستار پیش از درمان یا پس از آن از طریق رگ مایعات تزریق مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌کند. همچنین، گاهي لازم است بیمار در حین درمان با این دارو ها نیز به میزان زیادی مایعات مصرف کند.
برخی دارو های خاص ضد سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند موجب سوزن سوزن شدن انگشتان دست، زنگ زدن گوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها یا از دست دادن شنوایی شوند. این مشکلات پس از به پایان رسیدن درمان به احتمال زياد متوقف مي‌شوند.

درمان بیولوژیک
درمان با محلول بي.سي.جي (Bcg) موجب الت هاب مثانه مي‌شود. بیماران احساس نیاز فوری به ادرار کردن پيدا مي‌كنند و به‌خصوص ادرار کردن، ممكن است همراه با درد باشد. برخی بیماران در ادرارشان خون ديده مي‌شود، یا دچار حالت تهوع، تب با درجۀ پایین و یا لرز مي‌شوند.

تغذیه
بیماران بايد در حین درمان تغذیۀ خوب داشته باشند. آن ها به میزان کافی کالری نیاز دارند تا بتوانند وزن مناسب داشته باشند و به پروتئین نیاز دارند تا بتوانند قدرتشان را حفظ کنند. تغذیۀ خوب اغلب به مبتلایان به سرطان کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کند تا حال بهتر و انرژی بیش‌تری داشته باشند.
اما تغذیۀ خوب نيز گاهي دشوار است. معمولاً بیماران در صورت احساس ناراحتی یا خستگی، اشت های غذا خوردن ندارند، و عوارض جانبی درمان، مانند کم‌اشت هایی، حالت تهوع یا استفراغ مشکل‌ساز مي‌شوند و گاهي طعم غذا ها از نظر بیمار متفاوت جلوه مي‌كند.
پزشک، متخصص تغذیه یا دیگر ارائه دهندگان خدمات بهداشتي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌توانند راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ هایی برای یک رژیم غذایی مناسب پیشن هاد ‌کنند. بیماران و اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌شان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) با عنوان «توصیه- های تغذی های برای مبتلایان به سرطان»، که حاوی تعداد زیادی توصیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های مفید و دستور تهیه غذا های متنوع است را مطالعه کنند. چگونگی دریافت این مقالات در بخش «مقاله‌ هاي پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) » آمده است.

توان‌بخشی
توان‌بخشی بخش مهمی از روند مراقبت از بيماران سرطاني محسوب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود. تيم درماني تمام تلاش خود را انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهد تا بیمار هرچه سریع‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌تر به فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ های معمول خود بازگردد.
لازم است بیمارانی که در شکمشان د هانه ایجاد شده است، نحوۀ مراقبت از آن را بیاموزند. پزشكان یا پرستاران می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند در این امر به بیماران یاری کنند. این متخصصان اغلب پیش از جراحی با بیماران ملاقات می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند تا به آن ها بگویند انتظار چه چیزی را باید داشته باشند. آن ها به بیماران می‌آموزند که پس از جراحی چگونه از خودشان و روزنۀ شکمشان مراقبت کنند. همچنین با بیماران دربارۀ روش زندگی، شامل مسائل احساسی- عاطفی، جسمانی و جنسی صحبت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند. و در صورت لزوم اطلاعات مربوط به مراجع و گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های حمایتی را در اختیار بیماران قرار مي‌دهند.

پیگیری سلامت بیمار پس از درمان
پیگیری سلامت بیمار پس از درمان سرطان مثانه بسیار مهم است. سرطان مثانه ممكن است دوباره در مثانه یا محل دیگری از بدن بروز كند. بنابراین، بيماراني که به سرطان مثانه مبتلا بود هاند بايد با پزشك خود دربارۀ احتمال عود سرطان صحبت کنند.
اگر سرطان عود كند در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌که مثانه را برنداشته باشند، پزشک عمل مثانه‌برداری را انجام داده و هر تومور سطحی جدیدی را که ایجاد شده باشد، برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ دارد. از بیماران آزمایش ادرار به عمل مي‌آید تا وجود نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های سرطان در آن بررسی شود. ممکن است پیگیری سلامت بیمار پس از درمان شامل آزمایش خون، عکس‌برداری با اشعۀ ایکس یا دیگر آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها نیز بشود.
افراد نباید دربارۀ صحبت پیرامون پیگیری سلامتشان پس از درمان با پزشک درنگ کنند. با پیگیری مرتب وضع بیمار پس از درمان، پزشک متوجه هر تغییری خواهد شد و بنابراین هر مشکلی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توان هرچه سریع‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌تر درمان کرد. اگر سلامت افرادی که قبلاً به سرطان مثانه مبتلا شده باشند، بین دو جلسۀ معاینه دچار مشکل شود، باید این مشكلات را بلافاصله پس از بروز به پزشک خود اطلاع دهند.

حمایت از حقوق بيماران مبتلا به سرطان مثانه
کنار آمدن با یک بیماری جدی مثل سرطان کار آسانی نیست. برخی افراد متوجه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند که برای کنار آمدن با جنبه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های عاطفی و عملی بیماریشان به کمک نیاز دارند. گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های حمایتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توانند مفید واقع شوند. در این گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ ها، بیماران و یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌ هایشان دور هم جمع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند تا تجربه‌ هايشان دربارۀ چگونگي کنار آمدن با سرطان و عوارض درمان آن را با یکدیگر در ميان بگذارند. بیماران مي‌توانند با یکی از اعضای گروه بهیاری خود دربارۀ یافتن یک گروه حمایتی مشورت کنند.
ممکن است نگرانی كساني که به سرطان مبتلا هستند مربوط به مراقبت از اعضای خانواده-شان، حفظ شغلشان یا رسیدگی به امور روزمره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌شان باشد. مسایل مربوط به روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمانی و مدیریت عوارض جانبی پس از آن ها، بستری شدن در بیمارستان و مخارج آن نیز از جمله نگرانی- های معمول این افراد است. پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه بهیاری به پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های این بيماران دربارۀ درمان، اشتغال یا دیگر فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ ها پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ دهند. گفت‌وگو با مددکار اجتماعی، مشاور یا یکی از معتمدین مذهبی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند برای كساني که مي‌خواهند دربارۀ احساسات یا نگرانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ هایشان حرف بزنند، مفید باشد. اغلب، مددکار اجتماعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تواند مراجعی را معرفی کند که بتوانند در امور توان‌بخشی، حمایت عاطفی، کمک‌ های مالی، حمل ونقل یا مراقبت در منزل به مبتلایان به سرطان یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌شان کمک کنند.
مقالات مربوط به چگونگي کنار آمدن با سرطان و نیز مراجع دیگر (ncii) در «منابع اطلاعاتی پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) » آمده است و در دسترس است.

انتظاراتی که از تحقیقات بر روی سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ رود
پزشکان در سراسر ج هان در حال انجام پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی متعدد و متنوعی هستند. پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی، بررسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های تحقیقاتی هستند که افراد به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌صورت داوطلبانه در آن ها شرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند. پزشکان در حال مطالعه بر روی روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های جديد درمان سرطان مثانه و جلوگیری از بازگشت آن هستند. تاکنون پیشرفت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌ هایی در این زمینه به‌دست آمده است، و پژوهشگران در حال بررسی روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های مؤثرتری هستند.
بیمارانی که در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی شرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند، اولین كساني هستند که از مزایای روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ های درمانی جدیدی که در تحقیقات پیشین نتایج امیدوارکنند های داشت هاند، بهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌مند مي‌شوند. همچنین این بيماران با یاری به پزشکان در به‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌دست آوردن اطلاعات بیش‌تر دربارۀ سرطان، کمک شایان توجهی به علوم پزشکی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ کنند. گرچه پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی ممکن است با خطراتی همراه باشد، ولي پژوهشگران جهت محافظت از بیمارانشان، تمهیدات زیادی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ اندیشند.
بیمارانی که مایل به شرکت در بررسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی هستند باید با پزشک خود مشورت کنند. همچنین مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان با عنوان شرکت در بررسی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های تحقیقاتی مربوط به درمان سرطان در دسترس آن هاست. در این مقاله توضیح داده شده که پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی چگونه انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند و خطرات و مزایای احتمالی آن ها نیز شرح داده شده است. پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) اطلاعات كلي مربوط به پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ های بالینی را در بر دارد.
پزشکان در حال بررسی جراحی، پرتودرمانی، شیمی ‌درمانی، درمان بیولوژیک و ترکیبی از این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌ ها هستند. روشی دیگر که در دست بررسی است، درمان فوتودینامیک (Photodynamic Therapy) نام دارد، که در آن از دارو هایی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شود که با قرار گرفتن در معرض نوری ویژه فعال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ شوند. پس از آنکه سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی دارو را جذب کردند، پزشک نوری ویژه را با استفاده از سیستوسکوپ به درون مثانه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ تاباند. با این کار، دارو ها فعال شده و سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ های سرطانی را از بین می ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �برند.
پزشکان در حال بررسی این سؤال هستند که آیا با مصرف میزان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌ بالای ویتامین‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌‌ ها یا دارو هایی خاص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ توان از بازگشت سرطان مثانه پس از پایان درمان جلوگیری کرد یا خیر؟

[poune]

آنچه باید در مورد سرطان ریه بدانید
What You Need To Know About Lung Cancer


پیرامون این مقاله:
این مقاله پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) در مورد سرطانی است که در ناحیۀ ریه شروع شده است. اطلاعات این مقاله در مورد چگونگي تشخیص، زمانبندي، درمان و مراقبت‌های آسایشی است. آشنایی با مراقبت‌های پزشکی برای افراد مبتلا به سرطان ریه، شما را در تصمیم‌گیری در مورد نحوۀ مراقبت خود ياري مي‌كند.
این مقاله مواردي را که می‌توانید از پزشک خود بپرسید مطرح مي‌كند. بسیاری از افراد همراه داشتن فهرستي از پرسش‌ها را هنگام ملاقات با پزشکشان مفید تشخیص داده‌اند. برای به‌خاطر سپردن گفته‌های پزشک یادداشت‌برداری کنید یا با اجازۀ او صحبت‌هایش را ضبط کنید، و نيز مي‌توانيد در هنگام ديدار با پزشک، یکی از دوستان يا اعضای خانواده‌تان را همراه ببريد و از آنها بخواهید یادداشت‌ بردارند، در گفت‌وگوها شرکت كنند یا فقط گوش دهند.
برای به‌دست آوردن تازه‌ترين اطلاعات پيرامون سرطان ریه مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) سر بزنيد.

ریه‌ها:
ریه‌ها دو اندام بزرگ در قفسة سینۀ شما هستند. این اندام‌ها بخشی از دستگاه تنفسی هستند. هوا از طریق بینی یا دهان وارد بدن شما می‌شود و پس از عبور از نای (لولۀ هوا) و هریک از نایژه‌ها وارد ریه می‌شود.
در هنگام عمل دَم، ریه‌هاي شما با هوا منبسط می‌شوند و به این گونه بدن اکسیژن لازم را دریافت می‌کند.

در هنگام بازدم هوا از ریه‌های شما خارج می‌شود و دی‌اکسیدکربن بدن را دفع می‌کند.
ریۀ راست شما شامل سه لَت (لوب) ا ست. ریۀ چپ کوچک‌تر و شامل دو لَت است.
بافت نازکی (غشاء جانبي) ریه‌ها و درون ناحیۀ قفسة سینه را مي‌پوشاند. بین دو لایۀ غشاء جانبي مقدار کمی مایع (مایع پردۀ جنب) قرار دارد. به‌طور معمول مقدار زیادی از این مایع در این محل جمع نمی‌شود.

سلول‌های سرطانی:
سرطان از سلول‌ها ـ که عوامل سازندة بافت‌ها هستند ـ آغاز می‌شود. بافت‌ها اندام‌های بدن را تشکیل می‌دهند.
معمولاً سلول‌‌هاي سالم رشد مي‌كنند و تقسیم می‌شوند تا سلول‌های جدید مورد نیاز بدن را تولید کنند. هنگامي‌که سلول‌های عادی پیر مي‌شوند یا آسیب می‌بینند می‌میرند و سلول‌هاي جدید جای آنها را می‌گیرند.
گاهی این روند منظم به‌درستی انجام نمی‌شود. سلول‌‌هاي جدید هنگامی به‌وجود مي‌آیند که بدن به آنها نیازی ندارد و سلول‌های پیرشده یا آسیب دیده نیز از بین نمی‌روند. تجمع سلول‌های اضافی معمولاً باعث تشکیل توده‌ای از بافت می‌شود که تومور نام دارد.
سلول‌های تومور، خوش‌خیم (غیرسرطانی) یا بدخیم (سرطانی) هستند. معمولاً سلول‌های تومورِ خوش‌خیم به اندازۀ سلول‌های بدخیم مضر نیستند.

• تومورهای خوش‌خیم ریه:
• معمولاً خطر مرگ را به همراه ندارند.
• معمولاً نیازی به خارج کردن آنها نيست.
• به بافت‌های مجاورشان حمله نمی‌کنند.
• به بخش‌های دیگر بدن منتشر نمی‌شوند.
• تومورهای بدخیم ریه:
• معمولاً موجب مرگ مي‌شوند.
• شاید پس از خارج کردن، مجدداً در بدن رشد کنند.
• می‌توانند به بافت‌ها و اندام‌ مجاورشان حمله کنند.
• قابليت انتشار به بخش‌های دیگر بدن را دارند.

سلول‌های سرطانی با جدا شدن از تومور اصلی شروع به انتشار مي‌کنند. این سلول‌ها وارد رگ‌های خونی یا رگ‌های لنفاوی می‌شوند و از این طریق به همۀ بافت‌های بدن سرايت مي‌كنند. سلول‌های سرطانی به اندام‌های دیگر متصل می‌شوند و تومورهای جدیدی را به‌وجود می‌آورند که به این اندام‌ها صدمه مي‌زنند. به منتشرشدن سرطان متاستاز مي‌گويند.
برای به‌دست آوردن اطلاعاتی در اين مورد بخش «مراحل رشد سرطاني» را مطالعه کنید.

عوامل خطرزا:
پزشکان گاهی نمی‌توانند بگويند چرا برخي از افراد به سرطان ریه مبتلا می‌شوند و برخي ديگر هرگز به این بیماری دچار نمی‌شوند. با وجود اين، می‌دانیم كه احتمال ابتلای بعضی از افرادِ در معرض عوامل خطرزا، به سرطان ریه بیش‌تر است. عامل خطرزا، عاملی است که احتمال ابتلای فرد به بیماری را افزایش مي‌دهد.
مطالعاتی که در این زمینه انجام شده است اين عوامل خطرزا را برای سرطان ریه مشخص کرده-اند:
استعمال دخانیات: استعمال دخانیات تاکنون مهم‌ترین عامل خطرزا برای سرطان ریه به‌شمار مي‌آيد. مواد مضر موجود در دخانیات به سلول‌های ریه صدمه وارد می‌کنند. به‌همین دلیل مصرف سیگار برگ، پیپ، قليان و سیگار معمولاً منجر به ابتلا به سرطان ریه مي‌شود و تنفس در محیطی که افراد دخانيات مصرف می‌کنند می‌تواند باعث بروز سرطان ریه در افراد غیرسیگاری شود. هرچه فرد بیش‌تر در معرض دود باشد خطر ابتلای او به سرطان ریه افزایش می‌یابد. برای اطلاعات بیش‌تر مقالات موجود در اين پايگاه با عنوان ترک سیگار و دود دست‌دوم سیگار را مطالعه کنید.
رادون: رادون گاز رادیواکتیوی بی‌بو، بی‌مزه و بی‌رنگ است. این گاز در خاک و سنگ‌ها تشکیل می‌شود. افرادی که در معادن کار می‌کنند معمولاً در معرض گاز رادون هستند. در بعضی قسمت‌هاي دنيا، رادون در منازل نیز یافت می‌شود. رادون به سلول‌های ریه صدمه وارد می‌کند و احتمال این‌که افرادی که در معرض این گاز هستند به سرطان ریه مبتلا شوند بسیار زیاد است. خطر ابتلا به سرطان ریه (ناشی از قرارگرفتن در معرض گاز رادون) در افراد سیگاری افزایش می‌یابد. برای به‌دست آوردن اطلاعات بیش‌تر مقالۀ پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به نام رادون و سرطان را مطالعه کنید.
پنبۀ نسوز (پنبۀ کوهی- آزبست) (Asbestos) و مواد دیگر: افرادی که در مشاغل خاصی مثل کار در صنایع شیمیایی و ساخت‌و‌ساز مشغول به کار هستند در معرض خطر ابتلا به سرطان ریه هستند. سروكار داشتن با پنبۀ‌ نسوز، آرسنیک، کروم، نیکل، دوده، قطران و مواد دیگر معمولاً به ابتلا به سرطان ریه مي‌انجامد. هرچه فرد زمان طولانی‌تري با این مواد سروكار داشته باشد خطر افزایش می‌یابد. خطر ابتلا به سرطان ریۀ ناشی از قرارگرفتن در معرض این مواد، در افراد سیگاری بیش‌تر است.
آلودگی هوا: آلودگی هوا، خطر ابتلا به سرطان ریه را اندكي افزایش مي‌دهد. تأثیرات منفی آلودگی هوا بر سلامتی اشخاص در افراد سیگاری بیش‌تر است.
پيشينة خانوادگی ابتلا به سرطان ریه: خطر ابتلاي افرادی که پدر، مادر، برادر یا خواهر آنها به سرطان ریه مبتلا شده است افزایش خواهد یافت (حتی در صورتی‌که این افراد سیگاری نباشند).
سابقۀ شخصی سرطان ریه: افرادی که به سرطان ریه مبتلا بوده‌اند بیش‌تر در معرض خطر به‌وجود آمدن تومور ریة ثانویه هستند.
سن بالای 65 سال: در بیش‌تر موارد، سرطان ریه در افرادی که بیش‌تر از 65 سال سن دارند مشاهده می‌شود.
محققان عوامل خطرزاي احتمالی دیگری را نيز بررسی كرده‌اند. مثلاً، ابتلا به بعضی بیماری-های خاص ریه (مانند بیماری سل یا برنشیت) برای مدت طولانی، خطر ابتلا به سرطان ریه را افزایش مي‌دهد. البته هنوز کاملاً مشخص نیست که ابتلا به بیماری‌های خاصِ ریه عاملي برای بروز سرطان ریه به‌شمار می‌رود یا خیر.
افرادی که فکر می‌کنند در معرض خطر ابتلا به سرطان ریه هستند باید با پزشک خود مشورت کنند. پزشک روش‌هایی را برای کاهش خطر به آنها پیشنهاد مي‌دهد و برنامۀ مناسبی برای انجام معاینات عمومی (چک آپ) آنها تعیین مي‌کند. اهمیت افرادی که به سرطان ریه مبتلا بوده‌اند پس از درمان لازم است معاینه (چک‌آپ) شوند. زيرا پس از درمان، احتمال رشد مجدد تومور ریه یا تشكيل تومور جديد زياد است.

چگونگی ترک سیگار:
ترک کردن برای همۀ افرادی که از دخانیات استفاده می‌کنند اهمیت زیادی دارد (حتی برای افرادی که سالیان متمادی از سیگار استفاده می‌کنند). در افراد مبتلا به سرطان، ترک سیگار معمولاً منجر به کاهش احتمال بروز انواع ديگر سرطان مي‌شود. علاوه بر این، ترک سیگار باعث مي‌شود درمان مؤثرتر باشد. روش‌های مختلفی برای کمک گرفتن جهت ترک وجود دارد:

• با پزشک خود در مورد درمان جایگزین نیکوتین یا استفاده از داروهای خاص مشورت كنيد (مانند استفاده از، برچسب نيكوتين، آدامس، قرص‌های مکیدنی، اسپری بینی یا اسپری-های استنشاقی). پزشک روش‌های درماني مختلفی برای کمک به ترک سيگار، به شما پیشنهاد مي‌کند.
• از پزشک خود بخواهید برنامه‌های درمانی ترک سیگار که در منطقة شما اجرا می‌شود و یا كارشناسان آموزش‌دیده‌ای را که در ترک سيگار به ديگران کمک مي‌کنند را معرفي كند.
• ز طريق آدرس الكترونيكي info@ncii.ir براي ما پيام بفرستيد تا در زمينة ترك سيگار اطلاعاتي در اختيار شما قرار گيرد و يا به آدرس پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) سربزنيد اطلاعات مورد نياز شما در مورد سيگار و ترك آن موجود مي‌باشد.

غربالگری:
آزمایش‌های غربالگری به پزشک کمک می‌کند سرطان را زودتر تشخیص دهد و درمان کند. مفید بودن غربالگری در بعضی از انواع سرطان نظیر سرطان پستان تجربه شده است. در حال حاضر هیچ آزمایش غربالگری که به‌طور عام برای سرطان ریه پذیرفته شده باشد وجود ندارد. روش‌های متعدد تشخیص سرطان ریه به‌عنوان آزمایش‌های غربالگری بررسي مي‌شوند؛ شامل آزمایش خلط (مخاطی که در هنگام سرفه کردن از سمت ریه به سوی دهان حرکت می‌کند)، عکس اشعۀ ايكس قفسة سینه، سی‌تی اسکن‌های مارپیچی (هلیکال) است. می‌توانید در بخش «تشخیص» اطلاعات بیش‌تری راجع به این آزمایش‌ها به‌دست آورید.
با اين‌حال آزمایش‌های غربالگری خطراتی نيز به همراه دارد. مثلاً، در صورتی‌که جواب آزمایش اشعۀ ایکس غیرعادی باشد روش‌های دیگری نظیر جراحی برای بررسی وجود سلول‌های سرطانی انجام می‌شود. در حالي‌كه فردی که نتیجۀ آزمایش او غیرعادی است ممکن است به سرطان ریه مبتلا نباشد. بررسي‌هايي که تاکنون انجام شده تأييد نكرده است كه انجام آزمايش‌هاي غربالگري به كاهش ميزان مرگ‌ومير ناشي از سرطان ريه انجاميده باشد. برای كسب اطلاعاتی در زمینۀ بررسي‌هاي پژوهشی مربوط به آزمایش‌های غربالگری سرطان ریه به مقاله «آیندۀ پیش‌روی تحقیقات سرطان» مراجعه کنید.
اگر بخواهيد مي‌توانيد در مورد عوامل خطرزاي خود و فواید و مضرات احتمالی انجام غربالگری برای سرطان ریه با پزشك مشورت کنید. مانند بسیاری از تصمیمات پزشکی دیگر، چون تصمیم‌گیری در مورد انجام غربالگری بر عهدۀ شخص بيمار است، در صورتی‌که با معایب و فواید غربالگری آشنا باشید تصمیم‌گیری برایتان راحت‌تر خواهد بود.

علائم:
سرطان ریه در مراحل اولیه معمولاً هيچ علامتي از خود نشان نمي‌دهد، ولی با بزرگ‌تر شدن سرطان نشانه‌هايي بروز مي‌كند که رایج‌ترین آنها عبارت‌اند از:

• سرفه‌ای که بدتر می‌شود یا متوقف نمي‌شود.
• مشکلات تنفسی نظیر تنگی‌نفس.
• درد دائمی در ناحیۀ قفسة سینه.
• خون بالا آوردن در هنگام سرفه.
• گرفتگی صدا.
• عفونت ریة مزمن نظیر ذات‌الریه.
• احساس خستگی دائمی.
• کاهش وزن بدون هیچ دلیل مشخص.

در بیش‌تر موارد این نشانه‌ها ناشي از سرطان نيست و مشکلات دیگری موجب بروز این علائم مي‌شوند. در صورتی که این علائم مشاهده شد باید به پزشک مراجعه كرد تا هرچه زودتر بیماری مشخص و درمان آن آغاز شود.

تشخیص:
پیداکردن سلول‌های سرطانی ریه
انواع سرطان ریه
اگر شما علامتي مشاهده مي‌كنيد که احتمال مي‌دهد از جملة نشانه‌های سرطان ریه باشند، اين پزشک است كه باید تشخيص دهد كه منشاء این علائم از سرطان است یا مشکلات دیگری باعث پديد آمدن آنها شده است. پزشک پس از بررسي سابقۀ پزشکی شما و خانواده احتمالاً از شما آزمایش خون مي‌خواهد و یک یا چند مورد از اين آزمایش‌ها را انجام مي‌دهد:

• معاینات فیزیکی: پزشک هنگام معاينه به صدای تنفس شما گوش مي‌دهد و ریه‌های شما را از لحاظ وجود مایعات معاینه مي‌كند. ممکن است پزشک با لمس کردن، وجود غده‌هاي لنفاوی متورم و تورم کبد را تشخیص دهد.
• عکس اشعۀ ايكس قفسة سینه: تصویر اشعة ایکس از قفسة سینه گاهي نشان‌دهندۀ تومور یا مایعات غیرعادی است.
• سی.تی.اسکن: پزشکان معمولاً از سی.تی.اسکن برای عکسبرداری از بافت درون قفسة سینه استفاده می‌کنند. در هنگام سی.تی.اسکن دستگاه اشعۀ ایکس که به کامپیوتر متصل شده است چندین تصویر تهیه می‌کند. در سی.تی. اسکن مارپیچی دستگاه در حالتی که شما روی تخت خوابیده‌اید دور بدن شما می‌چرخد و عكسبرداري مي‌كند كه احتمال دارد تصاویر نشان‌دهندۀ تومور، مایعات غیرعادی یا غدد لنفاوی متورم باشد.

پیداکردن سلول‌های سرطانی ریه:
تنها روش مطمئن برای تشخيص قاطع و دقيق سرطان ريه این است که آسیب‌شناس نمونه‌ای از ياخته‌ها یا بافت‌هاي مشكوك را در آزمايشگاه با استفاده از ميكروسكوپ و آزمايش‌هاي ديگر بررسي مي‌كند. برای جمع‌آوری نمونه‌ها روش‌های متعددی وجود دارد.
پزشک شما از یک یا چند مورد از اين آزمایش‌ها برای جمع‌آوری نمونه استفاده مي‌کند:

• سلول‌شناسی خلط: خلط مایع غلیظی است که هنگام سرفه کردن از ناحیۀ ریه‌ها خارج می‌شود. نمونه‌ای از این خلط را از لحاظ وجود ياخته‌هاي سرطانی در آزمایشگاه بررسی مي‌كنند.
• توراسنتز (Thoracentesis): پزشک برای خارج کردن مایعات (مایعات درون غشاء جانبي) از قفسة سینه از سوزن‌های بلندي استفاده می‌کند. این مایعات از لحاظ وجود ياخته‌هاي سرطانی در آزمایشگاه بررسی مي‌شوند.
• برونکوسکوپی: پزشک لولۀ باریک و سبکی (برونکوسکوپ) را از طریق دهان یا بینی وارد ریه می‌کند و با استفاده از آن ریه‌ها و مسیر هوای منتهی به ریه‌ها را بررسی می‌کند. پزشک با استفاده از سوزن، برس‌های خاص یا دیگر تجهیزات از سلول‌ها نمونه‌برداری مي‌کند. همچنین گاهي پزشک ناحیۀ موردنظر را با آب شست‌و‌شو مي‌دهد و سلول‌های جمع شده در آب را آزمايش مي‌كند.
• آسپیراسیون با سوزن نازک (Fine-needle aspiration): پزشک برای خارج کردن بافت یا مایع از ریه یا غدۀ لنفاوی از سوزن نازکی استفاده می‌کند. پزشک معمولاً از سی.تی. اسکن یا وسايل دیگر عکسبرداری برای هدایت سوزن به سمت تومور ریه یا غدۀ لنفاوی استفاده می‌کند.
• توراکوسکوپی (Thoracoscopy): جراح چندین شكاف کوچک در ناحیۀ قفسة سینه يا پشت شما ایجاد می‌کند. و با استفاده از لوله‌ای نازک و سبک ریه‌ها و بافت‌های مجاور را معاینه می‌کند و در صورت مشاهدۀ موارد مشكوك از اين سلول‌ها نمونه‌برداري مي‌كند.
• توراکوتومی (Thoracotomy): پزشک قفسة سینه را با شكاف بزرگی باز می‌کند. شايد غدد لنفاوی و بافت‌های دیگر را خارج كند.
• مدیاستینوسکوپی (Mediastinoscopy): جراح شكافي را در قسمت بالای استخوان پستان ایجاد می‌کند و از لوله‌ای باریک و نازک برای مشاهدۀ درون قفسة سینه استفاده می‌کند؛ و در صورت لزوم از بافت‌ها یا غدد لنفاوی نمونه برمي‌دارد.

مواردي که می‌توانید پيش از نمونه‌برداری از پزشک بپرسید:

• شما چه روشی را پیشنهاد می‌کنید؟بافت چگونه خارج خواهد شد؟
• آیا نیازی به بستری شدن در بیمارستان هست؟ و در اين ‌صورت، چه مدت باید بستری شوم؟
• پيش از عمل کار خاصی بايد انجام دهم؟
• نمونه‌برداری چقدر طول مي‌كشد؟ آیا بهوش خواهم بود؟ آیا نمونه‌برداری دردناك است؟
• چه خطراتی وجود دارد؟ چقدر احتمال دارد انجام این عمل منجر به صدمه دیدن ریه‌ها شود؟ احتمال عفونت و خونریزی پس از انجام این عمل چقدر است؟
• مدت زمان مورد نیاز برای بهبودي پس از عمل چقدر است؟
• نتایج چه مدت بعد آماده خواهد شد و چه کسی آن را اعلام مي‌كند؟
• در صورتی‌که مشخص شود من مبتلا به سرطان هستم چه کسی راجع به مراحل بعدی با من صحبت خواهد کرد؟ چه زمانی؟

انواع سرطان ریه:
آسیب‌شناس، خلط، مایع درون غشاء جانبي، بافت یا ساير نمونه‌ها را از لحاظ وجود سلول‌‌هاي سرطانی بررسی می‌کند و در صورت مشاهدۀ سرطان، نوع آن را گزارش می‌دهد. انواع مختلف سرطان ریه به شیوه‌های گوناگونی درمان می‌شوند. رایج‌ترین انواع سرطان براساس شکل ظاهري سلول‌های سرطانی در زیر میکروسکوپ، نامگذاری شده‌اند.

• سرطان ریة با سلول‌هاي كوچك: در حدود 13 درصد سرطان‌های ریه از نوع سلول کوچک هستند. این نوع سرطان سرعت انتشار زیادی دارد.
• سرطان ریة با سلول‌هاي غيركوچك: بیش‌تر موارد سرطان ریه (در حدود 87 درصد) از نوع سلول‌هاي غیر کوچك هستند. سرعت انتشار این نوع کم‌تر از سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك است.

مرحله‌بندی:
مراحل سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك
مراحل سرطان ريه با سلول‌هاي غيركوچك
برای انجام بهترین برنامه‌ریزی جهت درمان، پزشک باید از نوع سرطان ریه و شدت (مرحله) بیماری مطلع باشد. مرحله‌بندی روند دقیقی است که مشخص می‌کند سرطان منتشرشده یا نه و در صورت انتشار به کدام قسمت از بدن منتشر شده است. سرطان ریه معمولاً به غدد لنفاوی، مغز، استخوان‌ها، کبد و غدد فوق كليوي ريشه مي‌دواند.
هنگامي‌که سرطان از نقطۀ اولیه به نقاط دیگر بدن منتشر می‌شود، تومور جدید سلول‌های سرطانی مشابه و نام مشابهی با تومور اولیه دارد. مثلاً اگر سرطان ریه به کبد منتشر شود، سلول-های سرطانی که در کبد وجود دارند در واقع سلول‌های سرطانی ریه هستند و نام بیماری سرطان ریة متاستاتیک است (نه سرطان کبد). به همین دلیل درمان این بیماری مشابه با درمان سرطان ریه است نه سرطان کبد. پزشکان به تومور جدید، بیماری متاستاتیک یا «دوردست» می‌گویند. معمولاً برای مرحله‌بندی نیاز به انجام آزمایش‌های خون یا آزمایش‌های دیگر است.

• سی.تی‌اسکن: اگر سی.تی.اسکن انتشار سرطان، به کبد، غدد فوق کلیوی، مغز یا اندام‌های دیگر را نشان دهد، لازم است براي كسب نتايج واضح‌تر از مادة حاجب تزريقي و يا خوراكي استفاده كرد. مادۀ حاجب به واضح‌تر ظاهرشدن این بافت‌ها كمك مي‌كند. اگر در سی.تی.اسکن تومور مشاهده شود، پزشک از نمونه برداری برای پیدا کردن سلول‌های سرطانی ریه استفاده مي‌کند.
• اسکن استخوان: اسکن استخوان سرطانی را که در استخوان‌ها منتشر شده است نشان مي‌دهد. در این اسکن مقدار کمی مادۀ رادیواکتیو به شما تزریق می‌شود. این ماده از طریق خون در بدن شما منتشر و در استخوان‌ها جمع می‌شود. دستگاهی به نام اسکنر، تشعشعات را پیدا و آنها را اندازه‌گیری می‌کند. اسکنر تصویری از استخوان‌ها را روی صفحۀ نمایش کامپیوتر نشان می‌دهد یا آنها را بر فیلم ذخیره می‌کند.
• ام.آر.آی (MRI): شايد پزشک دستور تهیة تصاویر ام.آر.آی از مغز، استخوان‌ها و بافت‌های دیگر بدنتان را بدهد. ام.آر.آی از آهنربای قوی که به کامپیوتر متصل شده است استفاده می‌کند و تصاویر حاوی جزئیاتی از بافت را روی صفحۀ کامپیوتر یا فیلم نمایش مي‌دهد.
• پی.ایی.تی‌اسکن(PET Scan) : پزشک از این نوع اسکن برای پیدا کردن سرطانی که منتشر شده است استفاده می‌کند. مقدار کمی قند رادیواکتیو به شما تزریق می‌شود. دستگاهی خاص از روند مصرف این قند توسط سلول‌های بدن تصاویری کامپیوتری تهیه می‌کند. چون سلول‌های سرطانی سریع‌تر از سلول‌های عادی قند مصرف می‌کنند نواحی سرطانی روی تصاویر روشن‌تر مشاهده مي‌شوند.

مراحل سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك:
پزشکان برای توصیف سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك از دو درجه استفاده می‌کنند:

• مرحلة محدود: سرطان تنها در یک ریه و بافت‌های مجاور آن یافت شده است.
• مرحلة گسترده: سرطان در بافت‌های محدودة قفسة سینه (در خارج از ریه‌ای که محل شروع سرطان بوده است) یافت شده و یا سرطان در اندام‌های دورتر مشاهده شده است.

روش‌هاي درمانی برای هر یک از این مراحل متفاوت است. برای به‌دست آوردن اطلاعات در مورد گزینه‌های درمانی به بخش درمان مراجعه کنید.

مراحل سرطان ريه با سلول‌هاي غيركوچك
پزشکان سرطان ریة غیرکوچک را براساس اندازه و میزان انتشار آن به غدد لنفاوی یا بافت‌های دیگر توصیف می‌کنند.

• مرحلة نهفته (Occult): سلول‌های سرطانی در خلط یا در نمونه آبی که هنگام برونکوسکوپی جمع‌آوری شده، ديده شده است ولی در ریه توموری مشاهده نمی‌شود.
• مرحلة صفر (0): سلول‌های سرطانی تنها در داخلی‌ترین پوشش ریه یافت شده‌اند و تومور به خارج از این پوشش رشد نکرده است. به تومور مرحلة صفر کارسینوم در جا نیز مي‌گويند. این نوع تومور از جنس سرطان تهاجمی نیست.
• مرحلة یک. اِی (IA): تومور ریه از جنس سرطان تهاجمی است. این تومور به خارج از داخلی‌ترین پوشش ریه گسترش یافته و وارد بافت‌های عمیق‌تر ریه شده است. عرض تومور کم‌تر از سه سانتی‌متر است (کم‌تر از یک‌چهارم فوت). تومور در بافت عادی احاطه شده و به نایژه‌ها حمله نکرده است. سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور قابل مشاهده نیستند.
• مرحلة یک. بی (IB): تومور بزرگ‌تر است یا عمیق‌تر رشد کرده ولی سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور مشاهده نمی‌شوند. تومور ریه یکی از اين موارد است:
• عرض تومور بیش‌تر از سه سانتی‌متر است.
• تومور داخل نایژۀ اصلی رشد کرده است.
• تومور از داخل ریه به درون غشاء جانبي رسوخ کرده است.
• مرحلة دو. اِی (IIA): عرض تومور کم‌تر از سه سانتی‌متر است و سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور مشاهده شده‌اند.
• مرحلة دو. اِی (IIA): عرض تومور کم‌تر از سه سانتی‌متر است و سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور مشاهده شده‌اند.
• مرحلة دو.بی(IIB) : تومور یکی از اين موارد است:
• سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور مشاهده نشده‌اند ولی تومور به دیوارۀ قفسة سینه، ديافراگم، پرده جنب، نایژۀ اصلی یا بافت احاطه‌کنندۀ قلب حمله کرده است.
• سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی مجاور مشاهده شده‌اند و یکی از اين شرایط را دارند:
• عرض تومور بیش‌تر از سه سانتی‌متر است.
• تومور درون نایژۀ اصلی رشد کرده است.
• تومور از درون ریه در پردۀ‌ جنب رسوخ کرده است.
• مرحلة سه.اِی (IIIA): اندازۀ تومور متغیر است. سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی نزدیک ریه‌ها، نایژه و غدد لنفاوی ریه‌ها مشاهده شده‌اند ولی در همان سمتی از قفسة سینه قرار دارند که تومور ریه واقع شده است.
• مرحلة سه .بی (IIIB): اندازۀ تومور متغیر است. سلول‌های سرطانی در گردن و یا در قفسة سینه در جهتی مخالف با محل تومور ریه مشاهده شده‌اند؛ و حتي بعيد نيست تومور به اندام‌های مجاور نظیر قلب، مری یا نای حمله کرده باشد. شاید در یکلوب (لوب) از ریه، بیش‌تر از یک تودۀ بدخیم مشاهده شود؛ و يا سلول‌های سرطانی به مایع غشاء جانبي رسوخ كرده باشد.
• مرحلة چهار (IV): توده‌های بدخیم در بیش‌تر از یک لوب از ریه، یا شايد در ریۀ دیگر نیز مشاهده شوند و با سلول‌های سرطانی در بخش‌های دیگر بدن نظیر مغز، غدد فوق کلیوی، کبد یا استخوان نیز رسوخ كرده باشد.

درمان:
جراحی.
پرتو‌درمانی.
شیمی‌درمانی.
درمان هدفمند.
جهت درمان مي‌توانيد به پزشك متخصص سرطان ريه مراجعه كنيد؛ و يا شايد بخواهيد از يك گروه درمانی شامل چند متخصص كمك بخواهيد. گروه متخصصان درمان سرطان ریه جراحان قفسة سینه، سرطان‌شناسان جراح قفسة سینه، پزشک سرطان‌شناس و سرطان‌شناس پرتو‌درمان را دربر مي‌گيرد. شايد هم گروه مراقبت‌های پزشکی شما از پولمونولوژیست (متخصص ریه)، درمانگر‌ تنفس‌درمانی، پرستار متخصص سرطان و متخصص تغذیه تشكيل شود.
مهار سرطان ریه با درمان‌های موجود دشوار است. به همین دلیل بسیاری از پزشکان بیماران را تشویق مي‌کنند تا در پژوهش‌های بالینی شرکت کنند. پژوهش بالینی گزینة مهمی برای همۀ افراد مبتلا به سرطان ریه با مراحل مختلف است. مقاله «اميدبخشي تحقیقات سرطان» را مشاهده کنید.
راه‌هاي درمانی به‌طور کلی به نوع سرطان ریه و مراحل آن بستگي دارد. افراد مبتلا به سرطان ریه معمولاً از جراحی، شیمی‌درمانی، پرتودرمانی، درمان هدفمند و یا ترکیبی از این درمان-ها استفاده مي‌کنند.
افرادی که مبتلا به سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك در مرحلة محدود هستند اغلب از پرتودرمانی و شیمی‌درمانی استفاده می‌کنند. در صورتی‌که تومور ریه خیلی کوچک باشد، فرد از شیمی‌درمانی و جراحی استفاده مي‌کند. بیش‌تر افراد مبتلا به سرطان ریه با سلول‌هاي کوچک با مرحلة گسترده تنها از شیمی‌درمانی استفاده می‌کنند.
افراد مبتلا به سرطان ريه با سلول‌هاي غيركوچك از جراحی، شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا ترکیبی از این درمان‌ها استفاده مي‌کنند. راه‌هاي درمانی برای هر مرحله متفاوت است. بعضی افراد مبتلا به سرطان پیشرفته از هدفمند درمانی استفاده مي‌کنند.
درمان سرطان یا به‌صورت درمان موضعی و یا درمان سیستمیک است.
• درمان موضعی: جراحی و پرتودرمانی از نوع درمان‌های موضعي هستند. در این روش‌ها تومور از قفسة سینه خارج یا در محل نابود می‌شود. در صورتی‌که سرطان به نواحی دیگر بدن منتشر شده باشد، از درمان موضعي برای مهار بیماری در نواحی خاصی از بدن استفاده مي‌شود. مثلاً، در صورت انتشار سرطان ریه به مغز از پرتودرمانی به سر برای مهار آن استفاده مي‌كنند.
• درمان سیستمیک: شیمی‌درمانی و درمان هدفمند از نوع درمان‌های بدنی هستند. داروها وارد جریان خون مي‌شوند و سرطان را در کل بدن مهار یا نابود می‌کنند.
پزشک در مورد راه‌هاي درمانی که برای شما وجود دارد و نتایج مورد انتظار، توضیحاتی مي‌دهد. شايد بخواهيد در مورد عوارض جانبی درمان و چگونگی تأثیر آن بر فعالیت‌های روزمره‌تان اطلاعاتی به‌دست آورید. به دلیل اینکه معمولاً درمان‌های سرطان به بافت‌ها و سلول‌های عادی نیز صدمه مي‌زند، در بیش‌تر موارد عوارض جانبی بروز مي‌كند. عوارض جانبی اکثراً به نوع و وسعت درمان بستگي دارد. و عوارض جانبی نسبت به هر فرد متفاوت است و گاهی عوارض جانبی در هر جلسۀ با عوارض جانبی در جلسه‌هاي دیگر متفاوت است. پيش از شروع درمان، گروه مراقبت پزشکی شما در مورد عوارض جانبی احتمالی توضیحاتی به شما می‌دهد و روش‌هایی را برای کمک به مهار آنها پیشنهاد مي‌كند.
شما با همکاری پزشکتان برنامة درمانی را انتخاب كنيد که پاسخگوی نیازهای پزشکی و فردی شما باشد.
مواردي که می‌توانید قبل از شروع درمان از پزشک خود بپرسید:

• بیماری من در چه مرحله‌ای است؟ آیا سرطان به خارج از ریه منتشر شده است؟ و در اين‌صورت، به کدام قسمت رسوخ كرده است؟
• گزینه‌های درمانی موجود چه هستند؟ شما کدام یک را به من پیشنهاد مي‌کنید؟ و چرا؟
• آیا باید از بیش‌تر از یک نوع درمان استفاده کنم؟
• فواید محتمل هر یک از انواع درمان‌ها چیست؟
• خطرات و عوارض جانبی احتمالی هریک از درمان‌ها چيست؟ برای مهار عوارض جانبی چه کاری می‌توانم انجام دهم؟
• برای آماده شدن جهت درمان چه کاری باید انجام دهم؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟ برای چه مدت؟
• هزینة درمان كم‌وبيش چقدر خواهد بود؟ آیا بیمۀ من هزینه‌ها را پوشش می‌دهد؟
• درمان بر فعالیت‌های روزمرة من چه تأثیری خواهد گذاشت؟
• آیا شرکت در پژوهش‌های بالینی برای من مناسب است؟
• پس از درمان باید چند بار مجدداً معاینه (چک‌آپ) شوم؟

جراحی:
در جراحی سرطان ریه، بافت حاوی تومور را برمي‌دارند. علاوه بر این، جراح غدد لنفاوی مجاور را هم برمي‌دارد؛ و يا کل ریه یا تنها بخشی از آن را جراحي مي‌کند.

• بخش کوچکی از ریه (برش گوه‌ای یا سگمنتکتومی (segmentectomy)): جراح تومور و بخش کوچکی از ریه را جراحي می‌کند.
• یک لوب از ریه ( لوبکتومی (Lobectomy)یا اسلیو لوبکتومی(Sleeve Lobectomy) ): جراح یک لوب از ریه را برمي‌دارد. این روش یکی از رایج‌ترین جراحی‌ها برای سرطان ریه است.
• کل ریه (پنومونکتومی - Pneumonectomy): جراح کل ریه را برمي‌دارد.

پس از جراحی ریه، هوا و مایعات در قفسة سینه جمع می‌شوند. با استفاده از لوله در قفسة سینه می‌توان مایعات را تخلیه کرد. همچنین پرستار یا درمانگر‌ متخصص تنفس‌درمانی نحوۀ انجام تمرینات تنفسی و سرفه کردن را به شما آموزش مي‌دهد؛ كه شما باید چند بار در روز این تمرینات را انجام دهید.
زمان بهبودي هركس پس از جراحی متفاوت است. شايد لازم باشد یک هفته یا بیش‌تر در بیمارستان بمانيد. گاهی باید چندین هفته سپری شود تا مجدداً بتوانید فعالیت‌های عادی خود را از سر بگيريد.
داروها به مهار درد پس از جراحی کمک می‌کنند. پيش از انجام جراحی باید در مورد برنامۀ مهار و تسکین درد با پزشک یا پرستار خود صحبت کنید. در صورتی‌که پس از جراحی برای تسکین درد احساس مي‌كنيد كه نیاز به داروی بیش‌تری داريد، پزشک برنامة شما را تغییر مي‌دهد.
مواردي که می‌توانید پيش از جراحی از پزشک خود بپرسید:

• شما چه نوع جراحی را به من پیشنهاد می‌کنید؟
• پس از جراحی چه احساسی خواهم داشت؟
• در صورت وجود درد، چگونه باید آن را مهار کرد؟
• چه مدت در بیمارستان بستری خواهم بود؟
• آیا درمان من عوارض جانبی بلندمدتی خواهد داشت؟
• پس از چه مدت می‌توانم فعالیت‌های روزمرۀ خود را از سر بگيرم؟

پرتو‌درمانی:
در پرتودرمانی (که به آن رادیوتراپی هم مي‌گويند) از اشعه‌هایی با انرژی زیاد برای نابودي سلول-های سرطانی استفاده می‌شود. در پرتودرمانی تنها به سلول‌هایی که در ناحیة درمان قرار دارند تشعشع مي‌دهند.
بعيد نيست نیاز به تشعشع خارجی داشته باشيد. این روش یکی از رایج‌ترین انواع پرتودرمانی برای سرطان ریه است. تشعشع از دستگاه بزرگی که خارج از بدن قرار دارد مي‌آيد. بسیاری از افراد برای درمان به کلینیک یا بیمارستان مراجعه می‌کنند. درمان معمولاً 5 روز در هفته انجام می-شود و چندین هفته ادامه خواهد داشت.
نوع دیگر پرتودرمانی، تشعشع داخلی (براکی تراپی) است. از این روش به ندرت جهت درمان سرطان ریه استفاده مي‌كنند. تشعشع از ذرات، سیم‌ها یا تجهیزات‌ دیگری که در بدن شما نصب كرده‌اند تابيده خواهد شد.
عوارض جانبی با توجه به نوع پرتودرمانی، میزان تشعشع و بخشی از بدن که تحت درمان قرار می‌گیرد متفاوت خواهد بود. پرتودرمانی خارجی در ناحیۀ قفسة سینه معمولاً به مری صدمه مي‌زند و مشکل بلع برای فرد ایجاد مي‌کند. همچنین به شدت احساس خستگی مي‌کنید. علاوه ‌بر ‌این، پوست شما در ناحیۀ درمان سرخ و خشک و حساس مي‌شود. پس از پرتودرمانی داخلی، گاهي بيمار در هنگام سرفه مقدار کمی خون بالا مي‌آورد.
پزشک روش‌هایی برای مقابله با این مشکلات پیشنهاد مي‌کند. خواندن مقاله پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) ، «شما و پرتودرمانی»، برایتان مفید است.
مواردي که می‌توانید پيش از پرتودرمانی از پزشک خود بپرسید:

• چرا من به این درمان نیاز دارم؟
• چه نوع پرتودرمانی را به من پیشنهاد مي‌کنید؟
• درمان چه زمانی آغاز مي‌شود، و چه زمانی تمام خواهد شد؟
• در طی درمان چه احساسی خواهم داشت؟
• چگونه از مؤثر بودن پرتودرمانی مطلع خواهیم شد؟
• آیا درمان عوارض جانبی بلندمدتی در بر خواهد داشت؟

شیمی‌درمانی:
در شیمی‌درمانی از داروهای ضدسرطان برای نابودي سلول‌های سرطانی استفاده مي‌كنند. داروها وارد جریان خون می‌شوند و بر سلول‌های سرطانی در سرتاسر بدن تأثیر مي‌گذارند.
معمولاً از بیش‌تر از یک نوع دارو استفاده مي‌كنند. داروهای ضد سرطان ریه معمولاً از طریق تزریق به رگ اعمال می‌شوند (درون وریدی). بعضی از داروهای ضدسرطان را می‌توان به‌صورت خوراکی مصرف کرد.
شیمی‌درمانی به‌صورت دوره‌ای انجام می‌شود. پس از هر دورۀ شیمی‌درمانی، يك دورۀ استراحت در نظر مي‌گيرند. مدت زمان استراحت و تعداد دوره‌های مورد نیاز به نوع داروی ضدسرطان بستگي دارد.
درمان خود را در کلینیک، مطب پزشک یا منزل انجام مي‌دهید. گاهی، لازم است بعضی از بیماران جهت درمان در بیمارستان بستری شوند.
عوارض جانبی با توجه به نوع و مقدار داروی مورد استفاده متفاوت است. داروها به سلول-های سالمی هم که سرعت تقسیم زیادی دارند آسیب وارد مي‌کنند.

• سلول‌های خون: هنگامي‌که شیمی‌درمانی ميزان سلول‌های سالم خون شما را کاهش مي‌-دهد، احتمال اینکه دچار خونریزی و کوفتگی شويد یا احساس خستگی و ضعف کنید افزایش می‌یابد، و راحت‌تر در معرض خطر ابتلا به عفونت‌ها قرار می‌گیرید. گروه مراقبت پزشکی برای بررسی کاهش ميزان سلول‌های خون از آزمایش خون كمك مي‌گيرد و در صورت پایین بودن سطح سلول‌ها، داروهایی وجود دارد که می‌توانند از آنها برای افزایش تولید سلول خونی جدید استفاده كنند.
• سلول‌های ریشۀ مو: شیمی‌درمانی باعث ریزش مو مي‌شود. پس از پایان دورۀ درمان، موهای شما مجدداً رشد خواهد کرد ولی معمولاً موی جدید از لحاظ رنگ و بافت، متفاوت با قبل است.
• سلول‌های پوشانندۀ دستگاه گوارش: شیمی‌درمانی معمولاً موجب از دست دادن اشتها، حالت تهوع و استفراغ، اسهال یا زخم شدن لب‌ها و دهان مي‌شود. در مورد درمان این عوارض با گروه مراقبت پزشکی خود صحبت کنید.

بعضی از داروهایی که بر عليه سرطان ریه به‌كار مي‌روند موجب از دست دادن قدرت شنوایی، درد مفاصل و احساس کرختی و سوزن‌ سوزن شدن در دست‌ها و پاها مي‌شوند. معمولاً این عوارض جانبی پس از پایان درمان بهبود پیدا می‌کنند.
هنگامي‌که از پرتودرمانی و شیمی‌درمانی به‌طور همزمان استفاده مي‌كند عوارض جانبی شدیدتر مي‌شوند.
شاید مطالعة مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) تحت عنوان، شما و شیمی‌درمانی، برایتان مفید باشد.

درمان هدفمند:
در درمان هدفمند از داروها برای جلوگیری از رشد و گسترش سلول‌های سرطانی استفاده مي‌كنند. داروها وارد جریان خون می‌شوند و بر سلول‌های سرطانی در سرتاسر بدن اثر مي‌گذارند. بعضی از افرادی که سرطان ريه با سلول‌هاي غيركوچك در بدن آنها منتشر شده است از درمان هدفمند استفاده می‌کنند.
دو نوع درمان هدفمند جهت سرطان ریه وجود دارد:

• روش اول از طریق تزريق وریدی در مطب پزشک، بیمارستان یا کلینیک انجام می‌شود. این نوع درمان‌ را همزمان با شیمی‌درمانی انجام مي‌دهند. عوارض جانبی آن شامل خونریزی، سرفه‌های همراه با خون، خارش و تحریک شدن پوست، بالارفتن فشار خون، درد در ناحیة شکم، استفراغ یا اسهال است.
• نوع دیگر درمان هدفمند استفاده از داروهاي خوراکی است. این روش همراه با شیمی-درمانی انجام نمی‌شود. گاهي عوارض جانبی نظیر خارش و تحریک پوست، اسهال و تنگی نفس به‌وجود مي‌آید.

در دورة درمان گروه مراقبت پزشکی گوش به زنگ هرگونه علامتي که نشاندهندۀ بروز این عوارض باشند هستند. معمولاً عوارض جانبی با پایان درمان بهبود می‌یابند.
مطالعة مجموعه مقالات سرطان به‌نام «درمان‌های هدفمند سرطان» برای شما مفید است. در این مقاله در مورد انواع روش‌های درمان هدفمند و چگونگی عملکرد آنها توضیحاتی ارائه شده است.
مواردي که می‌توانید پيش از انجام شیمی‌درمانی یا درمان هدفمند از پزشک خود بپرسید، به اين شرح است:

• از چه داروهایی استفاده خواهم کرد؟ فواید مورد انتظار آنها چه هستند؟
• درمان چه زمانی شروع مي‌شود؟ چه زمانی پایان مي‌یابد؟ چه مدت باید تحت درمان باشم؟
• برای درمان باید به کجا مراجعه کنم؟
• برای مراقبت از خود در طی درمان باید چه کارهایی انجام بدهم؟
• چگونه از مؤثربودن درمان مطلع خواهیم شد؟
• در صورت بروز چه عوارض جانبی باید با شما تماس بگیرم؟ آیا می‌توانم از وقوع این عوارض جانبی جلوگیری کنم یا در صورت بروز این عوارض آنها را درمان کنم؟
• آیا درمان عوارض جانبی زياد زمان مي‌برد؟

گرفتن نظر دوم:
شايد بخواهيد پيش از شروع درمان نظر پزشک دیگری را در مورد تشخیص بیماری و برنامة درمانی جویا شوید. درصورتي‌كه شما يا پزشكتان درخواست گرفتن نظر دوم را به بيمه ارسال كنيد در بيش‌تر موارد هزينة آن را بيمه پوشش خواهد داد.
جمع‌آوری سوابق پزشکی و ملاقات با پزشک دیگر نیاز به زمان و صرف انرژی دارد. در بیش‌تر مواقع، تأخیری کوتاه در شروع درمان، به کاهش تأثیر درمان نخواهد انجاميد. برای اطمینان بیش‌تر بهتر است راجع به این تأخیر زمانی با پزشک خود مشورت کنید. گاهی، افراد مبتلا به سرطان ریه باید به سرعت درمان شوند. مثلاً پزشک به بیمار مبتلا به سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك توصیه مي‌کند درمان را بیش‌تر از یک یا دو هفته به تأخیر نیندازد.
روش‌های متعددی برای پیدا کردن پزشک جهت گرفتن نظر دوم وجود دارد. شما می‌توانید برای به‌دست آوردن نام متخصصان، از پزشک خود، انجمن پزشکی محلی یا استانی، بیمارستان نزدیک محل سکونت یا دانشکدة پزشکی كمك بخواهيد. نزدیک‌ترین مرکز سرطان به محل سکونت شما نيز پیرامون متخصصانی که در آن محل کار می‌کنند اطلاعاتی در اختیار شما قرار مي‌دهد.
اگر بخواهيد به مراكز درماني و پزشكان متخصص دستيابي داشته باشيد مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

مراقبت آسایشی:
سرطان ریه و درمان آن معمولاً موجب بروز مشکلات دیگری مي‌شود. كه برای پیشگیری از وقوع این مشکلات یا مهار آنها نیاز به مراقبت آسایشی خواهيد داشت.
مراقبت‌های آسایشی طی دورة درمان و پس از آن در دسترس است و کیفیت زندگی شما را بهبود مي‌بخشد.
گروه پزشکی شما در مورد اين مشکلات و چگونگی مهار آنها اطلاعات بیش‌تری به شما ارائه خواهد داد:

• درد: پزشک یا متخصص مهار درد در صورت لزوم روش‌هایی برای تسکین یا کاهش درد به شما ارائه خواهد كرد. مطالعة مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به نام «مهار درد» هم مفيد خواهد بود.
• تنگی‌نفس یا مشکلات تنفسی: افراد مبتلا به سرطان ریه معمولاً از مشکلات تنفسی رنج مي‌برند. پزشک شما را به متخصص ریه یا درمانگر‌ متخصص تنفس درمانی ارجاع مي‌دهد. بعضی بیماران از روش‌هایی نظیر درمان با اکسیژن، درمان فوتودینامیک، جراحی لیزری، درمان سرمایشی (کرایوتراپی) یا استنت استفاده می‌کنند.
• وجود مایعات درون یا در اطراف ریه: سرطان پیشرفته موجب جمع شدن مایع درون ریه یا اطراف آن مي‌شود. این مایعات تنفس را سخت مي‌كنند. گروه مراقبت پزشکی، در صورت تجمع مایع، آن را تخلیه مي‌کند. در بعضی از موارد، می‌توان از روش‌هایی بهره گرفت تا از جمع شدن مجدد مایع جلوگيري كرد. بعضی برای تخلیۀ مایع نیاز به لولۀ قفسة سینه (Chest Tube) دارند.
• ذات‌الریه: با استفاده از اشعۀ ایکس قفسة سینه، ریه‌ها را از لحاظ وجود عفونت بررسی و در صورت لزوم عفونت را درمان مي‌کنند.
• سرطانی که به مغز منتشر شده است: سرطان ریه گاه به مغز رسوخ مي‌كند. علائمی نظیر سردرد، حملۀ صرع، مشکلاتی در راه رفتن و مشکلات مربوط به حفظ تعادل دارد. داروهای تسکین تورم، پرتودرمانی و گاهی اوقات جراحی به برطرف کردن این مشکلات کمک مي‌کند. در مبتلايان به سرطان ريه با سلول‌هاي كوچك به‌منظور جلوگیری از تشکیل تومور مغزی از پرتودرمانی در ناحیۀ مغز استفاده مي‌کنند، به این روش پرتوتابی جمجمه-ای پیشگیرانه مي‌گويند.
• سرطانی که به استخوان منتشر شده است: سرطان ریه‌ای که به استخوان ريشه دوانيده باشد دردناک است و باعث پوكي استخوان مي‌شود. از پزشک خود بخواهید برای شما داروهای مسکن بنويسد و يا پرتودرمانی خارجی انجام دهد و دارویی تجویز کند که خطر شکستگی استخوان را کاهش دهد.
• غمگین بودن و احساسات دیگر: احساس غم، اضطراب و سردرگمی پس از مشخص شدن یک بیماریِ حاد طبیعی است بنابراين؛ بعضی از افراد صحبت کردن راجع به احساساتشان را مفید تشخیص داده‌اند. براي به‌دست آوردن اطلاعات پيرامون مراقبت آسايشي به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

تغذیه
تغذية خوب براي بيماران سرطاني از اهميت فراواني برخوردار است. شما برای داشتن وزن مناسب نیاز به دریافت مقدار کالری مشخصي دارید. و برای كسب نيرو و توانایی کافی لازم است مقدار پروتئین مناسبی دریافت کنید. تغذیة مناسب موجب ايجاد احساس بهتر و انرژی بیش‌تری مي‌شود.
گاهی، مخصوصاً در طی درمان یا بلافاصله پس از آن تمایلی به خوردن غذا نداريد، احساس ناراحتی یا خستگی مي‌کنید یا شاید حس کنید غذا ديگر خوشمزه نیست. عوارض جانبی درمان (نظیر بی‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ یا زخم‌های دهان) نيز تغذیة مناسب برای بیمار را دشوار مي‌كند.
پزشک شما، متخصص تغذیۀ یا بهیار می‌توانند راه‌هایی برای مقابله با این مشکلات به شما پیشنهاد کنند. علاوه ‌بر این، مقاله پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) با نام «راهنمای تغذیه برای بیماران سرطانی» حاوی نظرات و دستورات غذایی مفیدی است.

پیگیری سلامتی بیمار پس از درمان:
لازم است پس از اتمام دورة درمان سرطان ریه به‌طور منظم معاینه (چک‌آپ) شويد. گاهی با وجود اینکه هیچ نشانی از سرطان وجود ندارد بیماری مجدداً باز می‌گردد؛ زیرا مقداری از سلول‌های سرطانی که تشخیص داده نشده بودند پس از درمان، جایی در بدن شما باقی می‌مانند.
معاینات منظم باعث اطمینان در بيمار مي‌شود كه پزشكان هرگونه تغییری در وضعیت سلامتی او را بررسی و در صورت نیاز درمان مي‌كنند.
معاینات (چک‌آپ) معمولاً شامل؛ معاینات فیزیکی، آزمایش‌های خون، اشعه ایکس از قفسة سینه، سی.تی.اسکن و برونکوسکوپی است.
در صورتی‌که در فواصل بین جلسات معاینه با هرگونه مشکلی مواجه شدید با پزشک خود تماس بگیرید.
مقاله‌اي در پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) تحت عنوان، «مجموعه‌های نگاه به آینده: زندگی پس از درمان سرطان»، پاسخگوی شما پیرامون مراقبت‌های پس از درمان و مسائل دیگر در این زمینه است.

منابع حمایتی:
آگاهی پیداکردن از ابتلا به سرطان زندگی شما و افراد نزدیک به شما را دگرگون مي‌کند و کنار آمدن با این تغییرات دشوار است. طبیعی است که شما، خانواده‌ و دوستانتان احساسات مختلف و گاهی اوقات گیج‌کننده‌ای داشته باشید؛ از جمله نگران مراقبت از خانواده، حفظ شغل یا پیگیری فعالیت‌های روزمره‌تان‌. علاوه بر این، افراد به‌طور معمول نگران مسائلی نظیر درمان و مهار عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و هزینه‌های درمان هستند.
به دلیل اینکه اکثر مبتلايان به سرطان ریه سیگاری هستند، شايد این طور احساس کنید که پزشکان و دیگر افراد تصور می‌کنند شما نیز سیگاری هستید یا قبلاً سیگار مصرف می‌کردید (حتی در صورتی‌که این‌گونه نباشد). همچنین شايد فکر کنید که شما در ابتلا به سرطان مقصر هستید ( یا تصور کنید دیگران شما را به این دلیل سرزنش می‌کنند). احساس ترس، گناه، عصبانیت یا اندوه برای همۀ افرادی که در حال کنار آمدن با یک بیماری وخيم هستند عادی است. گاهی، به اشتراک گذاشتن احساساتتان با اعضای خانواده، دوستان، یکی از افراد گروه مراقبت پزشکی یا فرد دیگری که به سرطان مبتلاست به شما کمک می‌کند.
می‌توانید برای دریافت کمک به اين افراد و مکان‌ها مراجعه کنید:

• پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه مراقبت پزشکی پاسخگوی بسیاری از سؤالات شما هستند.
• اگر بخواهيد از احساسات و نگرانی‌هایتان حرف بزنيد، به مددکاران اجتماعی، مشاوران مراجعه کنید. در مواردي مددکاران اجتماعی شايد بتوانند در اين زمينه‌ها كمك‌هايي را به شما پيشنهاد كنند.
• گروه‌های حمایتی نیز می‌توانند به شما کمک کنند. در این گروه‌ها بیماران و افراد خانواده-شان با یکدیگر ملاقات می‌کنند و در مورد آنچه راجع به کنارآمدن با بیماری و تأثیر درمان آموخته‌اند با هم صحبت می‌کنند. براي اطلاعات بيش‌تر مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

پيرامون چگونگي كنار آمدن با بيماري مقاله‌ پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به‌نام "صرف وقت: حمايت از افراد مبتلا به سرطان" را مطالعه كنيد.

[poune]

آنچه باید دربارۀ سرطان معده بدانید
What You Need To Know About Stomach Cancer


مقدمه
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) اطلاعات مهمی دربارة سرطان معده ارائه می‌دهد.
شما در اين مقاله از علل ممکن، علائم بیماری، تشخیص و درمان آن آگاهي مي‌يابيد و نيز راه‌هايي براي مبارزه با بيماري به شما نشان خواهد داد.
دانشمندان برای یافتن آگاهي‌هاي بیش‌تر دربارة علل ایجاد سرطان معده و روش‌هاي بهتر درمان آن در حال مطالعه و بررسي هستند.

• اینترنت: برای دست یافتن به اطلاعاتي گسترده و به‌روز، می‌توانید به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه کنید.

معده
معده بخشی از سیستم گوارشی است. معده عضوی توخالی است که در قسمت فوقانی شکم زیر دنده‌ها قرار دارد.
دیوارة شکم 5 لایه دارد:

• لایة داخلی یا لایه پوشاننده (غشاء مخاطی): شیره‌های تولید شده توسط غدد موجود در لایة داخلی به هضم غذا کمک می‌کند. بسیاری از سرطان‌های معده از این لایه شروع می‌شوند.
• ساب موکوزا: بافت محافظ لایة داخلی است.
• لایة ماهیچه‌ای: ماهیچه‌ها در این لايه با حركت‌هاي انقباضي و انبساطي غذا را خرد و مخلوط می‌کند.
• ساب غشاي سروز: بافت محافظی برای لایة بیرونی است.
• لایة بیرونی یا غشاي سروز (Serosa): لایة بیرونی، معده را می‌پوشاند و آن را در جای خود نگه می‌دارد.

هنگامي‌كه غذا از دهان فرو داده مي‌شود از مری عبور كرده و به معده می‌رسد. در معده غذا به مایع تبدیل می‌شود، سپس به رودة کوچک منتقل می‌شود تا بیش‌تر هضم شود.

شناخت سرطان
سرطان از سلول‌ها آغاز می‌شود، قطعات سازنده‌ای که بافت‌ها را ایجاد می‌کنند، و بافت‌ها اندام‌های بدن را می‌سازند.
در حالت طبیعی هنگامی‌که بدن نیاز دارد، سلول‌ها رشد می‌کنند و تقسیم می‌شوند تا سلول‌های جدیدی بسازند. وقتی که سلول‌ها پیر می‌شوند، می‌میرند و سلول‌های جدید جای آنها را می‌گیرند.
برخی اوقات این جريان منظم، اشتباه عمل می‌کند. سلول‌های جدید وقتی ساخته می‌شوند که بدن به آنها نیازی ندارد و سلول‌های قدیمی هنگامی‌که باید بمیرند، نمی‌میرند. و در نتيجه این سلول‌های اضافی توده‌ای بافتی ایجاد مي‌کنند که زائده یا تومور نامیده می‌شود.
تومورها، ممكن است خوش‌خیم یا بدخیم باشند:

تومورهای خوش‌خیم سرطان نیستند:

• بیش‌تر تومورهای خوش‌خیم را مي‌توان برداشت. آنها عموماً عود نمی‌کنند.
• سلول‌های تومورهای خوش‌خیم به بافت‌های اطراف خود حمله نمی‌کنند.
• سلول‌های تومورهای خوش‌خیم در دیگر بخش‌های بدن پخش نمی‌شوند.

تومورهای بدخیم‌ سرطان هستند:

• تومورهای بدخیم غالباً جدی‌تر از تومورهای خوش‌خیم‌اند. آنها برای زندگی انسان مخاطره‌آمیزند.
• تومورهای بدخیم را اغلب می‌توان برداشت اما برخی از آنها دوباره عود می‌کنند.
• سلول‌های تومورهای بدخیم ممكن است به بافت‌ها و اندام‌ اطراف خود حمله کرده و به آنها آسیب برسانند.
• سلول‌های تومورهای بدخیم می‌توانند در دیگر بخش‌های بدن پراکنده شوند (متاستاز). سلول‌های سرطانی با جدا شدن از تومور اولیه، به جریان خون یا دستگاه لنفاوي راه مي‌يابند و به دیگر اندام‌ها حمله کرده و تومورهای جدیدی ایجاد می‌کنند که موجب تخريب آن اندام‌ها مي‌شود. انتشار سرطان، متاستاز نامیده می‌شود.

سرطان معده می‌تواند بر اندام‌های هم‌جوار و غدد لنفاوی تأثیر بگذارد:

• سرطان معده می‌تواند از طریق لایة بیرونی معده بر اندام‌های مجاور مانند لوزالمعده (پانکراس)، مری یا روده رسوخ كند.
• سلول‌های سرطانی از طریق خون به کبد، شش‌ها و ساير اندام‌ها نفوذ مي‌كنند.
• سلول‌های سرطانی همچنین از طریق دستگاه لنفاوي در غدد لنفاوی سراسر بدن منتشر مي‌شوند.

هنگامی‌که سرطان از مکان اولیة خود به بخش دیگری از بدن منتقل می‌شود، تومور جدید، سلول‌های غیرطبیعی شبيه به تومور اولیه و اسمی مشابه تومور اصلی دارد. برای مثال اگر سرطان معده به کبد منتقل شود، سلول‌های سرطانی کبد همان سلول‌های سرطانی معده هستند. در این حالت نام بیماری، سرطان معدة متاستاتیک است و نه سرطان کبد. به این دلیل به‌عنوان سرطان معده درمان می‌شود نه سرطان کبد. پزشکان تومور جدید را بیماری متاستاتیک یا «دوردست» می‌نامند.

عوامل خطرزا
هیچ‌کس دلیل قطعی به‌وجود آمدن سرطان معده را نمی‌داند. پزشكان اغلب نمی‌توانند توضیح دهند چرا یک شخص دچار این بیماری شده و دیگری نمی‌شود.
تحقیقات نشان داده است که افراد دارای عوامل خطرزا خاص، بیش‌تر از دیگران احتمال دارد دچار سرطان معده شوند. عامل خطر چیزی است که می‌تواند احتمال ابتلا به یک بیماری را افزایش دهد.
مطالعات، عوامل خطرزاي زیر را برای سرطان معده یافته‌اند:

• سن: بسیاری از اشخاص مبتلا به این بیماری 72 سال یا بیش‌تر از آن سن دارند.
• جنسیت: در مردها بیش‌تر از زن‌ها احتمال ابتلا به سرطان معده وجود دارد.
• نژاد: سرطان معده در آسیایی‌ها، جزیره‌نشین‌های اقیانوس آرام، اسپانیایی‌ها و آمریکایی‌های آفریقایی تبار شایع‌تر از آمریکایی‌های سفیدپوست غیراسپانیایی است.
• رژیم غذایی: مطالعات نشان می‌دهد افرادی که رژیم غذاییشان پر از غذاهای دودی، شور یا ترشی انداخته شده باشد، ممکن است در معرض خطر مضاعف ابتلا به سرطان معده باشند. از سوی دیگر خوردن میوه‌ و سبزی‌هاي تازه محافظی در برابر این بیماری است.
• عفونت هلیکوباکترپیلوری: اچ. پیلوری نوعی باکتری است که عموماً در معده زندگی می‌کند. عفونت اچ. پیلوری خطر التهاب معده و زخم معده و همچنین خطر سرطان معده را افزایش می‌دهد اما تنها تعداد کمی از كساني ‌كه دارای عفونت معده هستند به سرطان آن مبتلا می‌شوند. اگر چه عفونت، خطر را افزایش می‌دهد، اما سرطان، مسری نیست. سرطان معده از بيمار به ديگران قابل انتقال نيست.
• کشیدن سیگار: احتمال ابتلای سیگاری‌ها به سرطان بیش‌تر از آنهایی است که سیگار نمی‌کشند.
• مشکلات خاص سلامت: شرایطی که باعث ایجاد التهاب یا دیگر مشکلات در معده می‌شود، خطر ابتلا به سرطان معده را افزایش می‌دهد.
• عمل جراحی معده.
• التهاب مزمن معده (التهاب طولانی‌مدت لایه پوشاننده معده)
• کم‌خونی «پرنیسیوز» (بیماری خونی‌اي که بر معده اثر می‌گذارد)

بسیاری از آنهايي که عوامل خطرزاي شناخته شده را دارند، دچار سرطان معده نمی‌شوند. برای مثال، بسیاری از كساني ‌كه در معده‌شان H. پیلوری دارند، هیچ وقت دچار سرطان معده نمی‌شوند، و اشخاصی که به این بیماری مبتلا می‌شوند، برخی اوقات هیچ عامل خطر شناخته‌شده‌ای ندارند.
اگر فکر می‌کنید در خطر ابتلا به سرطان معده هستید، باید با پزشکتان درميان بگذاريد. پزشک شما ممکن است بتواند به شما راه‌هایی برای كاستن از خطر پیشنهاد کند و يا برای معاینات متعارف برنامة زمان‌بندی شده‌اي ارائه دهد.

علائم بیماری
سرطان معده در ابتدا علائم مشخصي را نشان نمی‌دهد.
با رشد سرطان، رایج‌ترین علائم عبارتند از:
• احساس ناراحتی در ناحیة معده.
• احساس سیری یا نفخ پس از یک وعدة غذایی کوچک.
• حالت تهوع و استفراغ.
• کاهش وزن.
اغلب این علائم دلیل قطعي ابتلا به سرطان نیست، و مشکلات دیگری مانند زخم معده یا عفونت می‌توانند علائم مشابهی ایجاد کنند. هرکس با چنین علائمی باید به پزشک خود اطلاع دهد به‌گونه‌ای که بيماري تا آنجا که ممکن است سریع‌تر کشف و درمان شود.

تشخیص
اگر علامتی از سرطان معده در خودتان ديديد، پزشکتان باید بگويد که این علامت واقعاً به‌علت سرطان است یا دلیل دیگری دارد. ممکن است او شما را به یک متخصص گوارش ارجاع دهد، پزشکی که تخصص در تشخیص و درمان بيماري‌هاي جهاز هاضمه دارد.
پزشک از سابقة بيماري‌هاي خانوادگی و فردیتان می‌پرسد.
ممکن است آزمایش خون یا دیگر تست‌های آزمایشگاهی را توصيه كند و يا انجام آزمايش‌هاي زير را تجويز كند:

• معاینة فیزیکی: پزشک برای آزمایش تغییر سطح مایعات، ورم و دیگر تغییرات، شکم شما را معاینه و همچنين برای بررسی تورم غدد لنفاوی آن را لمس می‌کند. پوست و چشم‌های شما را نیز برای بررسی زردی، مورد ملاحظه قرار مي‌دهد.
• Upper Gl Series: پزشک عکس‌برداری از مری و معدة شما را با استفاده از اشعة ایکس تجویز می‌کند. تصویرها پس از اینکه شما مقدار معيني محلول باریوم نوشیدید، انجام می‌شود. اين محلول باعث می‌شود معده‌تان در تصاویر بهتر دیده شود.
• آندوسکوپی: پزشک برای دیدن درون معده شما از یک لولة نازک (آندوسکوپ) استفاده می‌کند. اول گلوی شما را با استفاده از یک اسپری بی‌حس‌کننده، بی‌حس می‌کند. همچنين برای کمک به آرام شدن شما، به شما دارو مي‌دهد. لوله از دهان و مری شما عبور داده می‌شود تا به معده‌تان برسد.
• نمونه‌برداری: پزشك برای برداشتن بافت از معده از آندوسکوپ استفاده می‌کند، و آسیب‌شناس آن بافت را برای یافتن سلول‌های سرطانی زیر میکروسکوپ بررسی می‌کند. نمونه‌برداری، تنها راه مطمئن تشخیص وجود سلول‌های سرطانی است.

شايد بخواهید سؤالات زیر را راجع به نمونه‌برداری از پزشکتان بپرسید:

• نمونه‌برداری چگونه انجام می‌شود؟
• آیا باید به بیمارستان بروم؟
• آیا برای آماده شدن برای نمونه‌برداری باید کاری انجام شود؟
• چقدر طول می‌کشد؟ آیا هوشیار خواهم بود؟ آسیبی نمی‌رساند؟
• هیچ خطری وجود ندارد؟ چقدر احتمال عفونت یا خونریزی پس از آن وجود دارد؟
• چقدر طول می‌کشد تا من به حالت عادی برگردم؟ چه زمانی می‌توانم رژیم غذایی معمولیم را از سر بگیرم؟
• كي از نتایج آن باخبر خواهم شد؟ و چه کسی آنها را برای من توضيح خواهد داد؟
• اگر من سرطان داشتم، چه کسی راجع به اقدامات بعدی مرا راهنمایی خواهد کرد؟ و چه زمانی؟

مرحله‌بندی
پزشک برای برنامه‌ریزی بهترین درمان، لازم است مرحله بیماری را بداند. مرحله بیماری بر مبنای اینکه آیا تومور به بافت‌های اطراف حمله کرده، آیا سرطان منتشر شده و اگر این چنین است به کدام بخش‌های بدن، مورد بررسي قرار مي‌گيرد. سرطان معده می‌تواند به غدد لنفاوی، کبد، لوزالمعده (پانکراس) و دیگر اعضا سرایت کند.
پزشک ممکن است آزمایش‌هايي نيز برای بررسی این قسمت‌ها تجویز کند:

• آزمایش‌های خون: آزمایشگاه یک شمارش گلبولي کامل انجام می‌دهد. آزمایش‌هاي خون چگونگی کارکرد کبدتان را نیز نشان می‌دهند.
• عکس‌برداری با اشعة ايكس X از قفسة سینه: دستگاه عکس‌برداری با اشعه ايكس، تصاويري از شش‌های شما برمی‌دارد که پزشکتان می‌تواند آنها را بر روی فیلم بررسی کند. تومورهای موجود در شش‌هایتان در عکس با اشعة ایکس نشان داده می‌شوند.
• سي.‌تي (C.T) اسکن: یک دستگاه اشعة ايكس است که به کامپیوتر وصل شده است و یک‌سری عکس دقیق (با جزئیات) از قسمت‌هاي موردنظر برمی‌دارد. ممکن است به شما رنگینه تزریق کنند. رنگینه، دیدن مناطق غیرعادی را آسان‌تر می‌کند. تومورهای موجود در کبد، بادامة معده (پانکراس) یا دیگر جاهای بدن در سي‌.تي.اسکن نشان داده می‌شوند.
• سونوگرافی آندوسکوپیک: پزشک یک لوله باریک نازک (آندوسکوپ) از حلق شما می‌گذارند. ردیاب انتهای لوله امواجی صوتي می‌فرستد که شما نمی‌توانید آنها را بشنوید. امواج، بافت‌های معده و اندام‌های دیگرتان را مرتعش می‌کنند.
• لاپاروسکوپی: جراح، بریدگی‌های کوچکی (شکاف) بر روی شکم شما ایجاد می‌کند و از طریق آنها لولة باریک نازکي (لاپاروسکوپ) را وارد بدنتان می‌کند و ممکن است غدد لنفاوی را بردارد یا نمونه‌های بافتی برای نمونه‌برداری جدا کند.

مراحل سرطان معده به شرح زير است:
مرحلة صفر: سرطان فقط در لایة داخلی معده یافت می‌شود و این مرحله كارسينوماي درجا (Carcinoma In Situ) خوانده مي‌شود.
مرحلة يك (I) یکی از موارد زیر است:

• تومور فقط به پرده زير مخاطي Submucosa حمله کرده است. سلول‌های سرطانی ممکن است در 6 غده لنفاوی یافت شوند.
• یا اینکه تومور به لایة ماهیچه‌ای یا Subserosa حمله کرده است. سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی یا دیگر اندام‌ها نفوذ نکرده است.

مرحلة دو (II) یکی از موارد زیر است:

• تومور، فقط پردة زير مخاطي Sumucosa را مورد حمله قرار داده است. سلول‌های سرطانی به
  7 تا 15 غدة لنفاوی سرایت کرده‌اند.
• تومور، لایة ماهیچه‌ای یا Subserosa را مورد حمله قرار داده است. سلول‌های سرطانی به 1 الی 6 غدة لنفاوی رسوخ کرده‌اند.
• تومور، به لایة خارجی معده نفوذ کرده است، ولي سلول‌های سرطانی در غدد لنفاوی یا اندام‌های دیگر منتشر نشده‌اند.

مرحلة سه (III) یکی از موارد زیر است:

• تومور، در لایة ماهیچه‌ای یا Subserosa رسوخ كرده است. سلول‌های سرطانی به 7 الی 15 غدة لنفاوی سرایت کرده‌اند.
• تومور، به لایة خارجی نفوذ کرده است. سلول‌های سرطانی در 1 تا 15 غدة لنفاوی منتشر شده‌اند.
• تومور، به اندام‌های مجاور مانند کبد یا طحال حمله کرده است. سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی یا اندام‌های دورتر سرایت نکرده است.

مرحلة چهار (IV) یکی از حالت‌های زیر است:

• سلول‌های سرطانی در بیش از 15 غدة لنفاوی منتشر شده‌اند.
• تومور به اندام‌های اطراف و حداقل یک غدة لنفاوی رسوخ کرده است.
• سلول‌های سرطانی به اندام‌های دورتر سرایت کرده‌اند.

سرطان عودکننده: سرطانی است که پس از یک دورة زمانی، عود می‌کند در حالی‌که نمی‌توان آن را کشف كرد. این سرطان ممکن است در معده یا بخش دیگری از بدن بازگردد.


درمان:

کسب نظر دوم.
روش‌های درمان.
عمل جراحی.
شیمی‌درمانی.
پرتودرمانی.
بسیاری از كساني که مبتلا به سرطان معده‌اند، مايلند نقش فعالی در تصمیم‌گیری راجع به مراقبت‌های درمانيشان داشته باشند. علاقه به یادگیری همه چیزهایی که می‌توانید دربارة بیماریتان بدانید و همة حق انتخاب‌هایی که برای درمان دارید، طبیعی است. با این‌حال شوک و استرس پس از اطلاع از بیماری، اندیشیدن به همة چیزهایی که شما می‌خواهید از پزشکتان بپرسید را دشوار مي‌کند. بنابراين اگر قبلاً موارد مورد پرسش خود را تهيه كنيد، سودمند خواهد بود.
برای به یادآوردن آنچه پزشك می‌گوید، می‌توانید یادداشت‌ بردارید و يا در صورت موافقت پزشك حرف‌هاي او را ضبط كنيد.
همچنین شايد بخواهید فردی از خانواده یا یکی از دوستان، در جلسه گفت‌وگو با پزشک در کنارتان باشد تا در بحث شرکت و یادداشت‌برداری کند.
لازم نیست تمام پرسش‌هايتان را یک‌مرتبه بپرسید، چون باز هم موقعیت گفت‌وگو با پزشک یا پرستار را برای روشن کردن مسائل مبهم و يا توضيح جزئيات خواهيد داشت.
پزشک ممکن است شما را به یک متخصص ديگردرمان سرطان معده ارجاع دهد و یا خودتان بخواهید كه پزشك ديگري به شما معرفي كند.
متخصصانی که سرطان معده را درمان می‌کنند عبارتند از: متخصص گوارش، جراحان، پزشک‌های سرطان‌شناس و سرطان‌شناس‌ های پرتودرمان.

کسب نظر دوم
قبل از شروع درمان، شايد بخواهيد نظر دومي را دربارة تشخیص و نحوه درمان بیماریتان جويا شويد. بسیاری از شرکت‌های بیمه، اگر شما یا پزشکتان تقاضا کنید، هزينه‌هاي کسب نظر دوم را پوشش می‌دهند. ممکن است جمع‌آوری سوابق پزشكي و هماهنگی برای ملاقات با پزشك دیگری، تا حدی وقت‌گیر بوده و مستلزم كمي تلاش باشد. معمولاً اختصاص چند هفته برای دريافت نظر دوم مشکلی ایجاد نمی‌کند. در بیش‌تر موارد، تأخیر در شروع درمان، درمان را کم‌اثر نمی‌سازد، ولي برای اطمينان‌خاطر مي‌توانيد در مورد این تأخیر از پزشکتان بپرسيد، چون برخی اوقات لازم است افراد مبتلا به سرطان معده بدون فوت وقت درمان شوند.
چند راه برای یافتن یک پزشک براي مشورت و کسب نظر دوم:

• پزشکتان شما را به یک یا چند متخصص ارجاع مي‌دهد. در مراکز سرطان معمولاً چندین متخصص با یکدیگر به‌صورت گروهي کار می‌کنند.
• براي دستيابي به مراكز درماني و پزشكان متخصص مرتبط با سرطان مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

روش‌های درمان
انتخاب درمان عمدتاً به اندازه و جاي قرار گرفتن تومور، مرحلة بیماری و سلامت عمومی شما بستگی دارد. درمان سرطان معده ممکن است شامل عمل جراحی، شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی باشد. بسیاری از بيماران از بیش از یک نوع درمان استفاده می‌کنند.
پزشکتان می‌تواند حق انتخاب‌های شما برای درمان و نتایج مورد انتظار آنها را توضيح دهد. شما و پزشکتان می‌توانید در طرح یک برنامة درمان که نیازهای شما را برآورده کند، با هم همکاری کنید.
درمان سرطان شامل درمان موضعی یا درمان سیستمیک است:

• درمان موضعی: عمل جراحی و پرتودرمانی، درمان‌های موضعی‌اند. جراح سرطان موجود در معده یا اطراف آن را برداشته و یا نابود می‌کند. وقتی سرطان معده به دیگر بخش‌های بدن سرایت كرده باشد، درمان موضعی ممکن است برای کنترل بیماری در آن قسمت‌های خاص به‌كار گرفته شود.
• درمان سیستمیک: شیمی‌درمانی، درمان سیستمیک است. داروی آن وارد جریان خون شده و سرطان را در سراسر بدن نابود کرده و یا آن را مهار می‌کند.

چون درمان‌های سرطان اغلب به بافت‌ها و سلول‌های سالم نيز آسیب می‌رسانند، در درمان سرطان بروز عوارض جانبی رایج است. عوارض جانبی عمدتاً به نوع و میزان درمان بستگی دارد. عوارض جانبی برای بيماران یکسان نيست و در هر نوبت درمان تغيير مي‌كند.
قبل از شروع درمان، تیم مراقبت شما عوارض جانبی احتمالي را برایتان توضیح داده و به‌منظور کمک به شما برای کنار آمدن با آنها، راهکارهایی را پیشنهاد می‌دهند. پايگاه علمي، آموزشي و پزشكي مؤسسة تحقيقات،آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مقاله‌هاي مفیدی راجع به درمان‌های سرطان و عوارض جانبی آن ارائه می‌دهد. از جمله شیمی‌درمانی و شما، پرتودرمانی و شما و نکته‌های غذایی برای بیماران سرطانی.
در هر مرحله از بیماری، برای تسکین عوارض جانبی درمان، مهار درد و دیگر علائم بیماری و کاهش نگرانی‌های عاطفی، مراقبت‌های حمایتی موجود است. اطلاعات راجع به چنین مراقبتی بر روی پايگاه علمي، آموزشي و پزشكي مؤسسة تحقيقات،آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) موجود است.
می‌توانید سؤال‌های زیر را دربارة درمان از پزشکتان بپرسید:

• بیماری در چه مرحله‌ای است؟
• چه حق انتخاب‌هایی برای درمان دارم؟ شما کدام را برای من پیشنهاد می‌کنید؟ و چرا؟
• آیا یک پژوهش‌ بالینی انتخاب خوبی برای من خواهد بود؟
• بیش از یک نوع درمان خواهم داشت؟
• فواید مورد انتظار از هر نوع درمان چیست؟
• خطرها و عوارض جانبی احتمالي هر يك از درمان‌ها چیست؟ برای کنترل عوارض جانبی چه کاری می‌توانیم انجام
• دهیم؟ چگونه می‌توانم در طول درمان از خودم مراقبت کنم؟
• درمان چه تأثيري بر فعالیت‌های روزمرة من خواهد گذاشت؟ آيا مشکل غذا خوردن یا مشکلات دیگری پیدا مي‌کنم؟
• اگر در طول درمان به مشکل برخوردم با كي باید تماس بگیرم؟
• هزينة احتمالي درمان چقدر است؟ و بیمة من چه مبلغ از آن را پوشش می‌دهد؟
• هر چند وقت یکبار باید مورد معاينه قرار گيرم ؟
  

عمل جراحی
عمل جراحی معمول‌ترین درمان برای سرطان معده است. نوع جراحی به میزان سرطان بستگی دارد. دو نوع عمده عمل جراحی سرطان معده وجود دارد:

• معده‌ برداری جزئی (Subtotal): جراح بخشی از معدة مبتلا به سرطان را برمی‌دارد، و در صورت لزوم بخشی از مری یا رودة کوچک را نیز بر خواهد داشت. غدد لنفاوی مجاور و دیگر بافت‌ها نيز ممکن است برداشته شوند.
• معده‌ برداری کامل: پزشک تمام معده، غدد لنفاوی مجاور، بخش‌هایی از مری و رودة کوچک و دیگر بافت‌های نزدیک تومور را برمی‌دارد. در مواردي طحال نیز برداشته مي‌شود. سپس جراح مری را مستقیماً به رودة کوچک وصل می‌کند، و با استفاده از بافت روده یک معدة جدید مي‌سازد.

در سرطان معده، نگرانی راجع به خوردن بعد از عمل جراحی، امري طبیعی است. جراح در ضمن عمل، یک لوله براي تغذیه در درون رودة کوچکتان تعبیه مي‌کند. این لوله به شما کمک می‌کند در حالی‌که دورة نقاهت را می‌گذرانید، تغذیه کافی هم دریافت کنید. اطلاعات راجع به خوردن پس از عمل جراحی در بخش تغذیه در دسترس شماست.
پس از جراحی، زمان بهبودي در هر شخص متفاوت است. در چند روز اول احساس ناراحتی مي‌کنید. براي مقابله با درد، داروهايي را براي شما تجويز مي‌كنند. قبل از عمل باید راجع به برنامة کاهش درد، با پزشك یا پرستارتان گفت‌وگو کنید. پس از جراحی، اگر شما به مسکن بیش‌تری نیاز داشتید، پزشک برنامة شما را با وضعیتتان مطابقت مي‌دهد.
بسیاری از بيماران که عمل جراحی معده دارند، برای مدتی احساس ضعف و خستگی می‌کنند. عمل جراحی گاهي باعث یبوست یا اسهال مي‌شود. معمولاً با بروز این علائم رژیم غذایی را تغيير مي‌دهند و يا با استفاده از دارو به مقابله با آن مي‌پردازند. گروه مراقبت از سلامت شما، علائم خونریزی، عفونت یا دیگر مشکلاتی که ممکن است نیازمند درمان باشد را در شما مورد ملاحظه قرار مي‌دهند.
ممکن است شما بخواهید از پزشکتان این سؤالات را راجع به عمل جراحی بپرسید:

• شما چه نوع عمل جراحی را برای من پیشنهاد می‌کنید؟
• آیا غدد لنفاوی را برمی‌دارید؟ بافت‌های دیگر را چطور؟ و چرا؟
• بعد از عمل، چگونه حسی خواهم داشت؟
• آیا باید رژیم غذایی خاصی را رعایت کنم؟
• اگر درد داشتم شما چطور با آن مقابله خواهید کرد؟
• چه مدت در بیمارستان خواهم ماند؟
• احتمال دارد من دچار مشکلات در غذا خوردن بشوم؟
• آیا نیاز به لوله تغذیه خواهم داشت؟ اگر این چنین است، برای چه مدت؟ چگونه بايد از آن مراقبت کنم؟ اگر با مشکل
• مواجه شدم چه کسی می‌تواند به من کمک کند؟
• آیا هیچ عوارض جانبی پایداری نخواهم داشت؟
  

شیمی‌درمانی:
در شیمی‌درمانی، از داروهای ضدسرطان برای نابود كردن سلول‌های سرطانی استفاده می‌کند. این داروها وارد جریان خون شده و بر سلول‌های سرطانی در تمام بدن تأثیر مي‌گذارند.
بیش‌تر بيماراني که شیمی‌درمانی می‌شوند، پس از جراحی بدین نحو درمان می‌شوند. پرتودرمانی نيز در مواردي هم‌زمان با شیمی‌درمانی انجام مي‌شود.
برای سرطان معده معمولاً داروهای ضدسرطان در رگ تزریق می‌شوند. اما برخی داروها به‌طور خوراكي از طریق دهان وارد بدن شوند. درمان شما در يك درمانگاه، بیمارستان، در مطب پزشك یا داروخانه انجام مي‌شود. برخی از افراد در صورت لزوم در طول درمان، در بیمارستان بستری مي‌شوند
آثار جانبی شیمی‌درمانی عمدتاً به داروهای خاص و ميزان آنها بستگی دارد. اين داروها بر سلول‌های سرطانی و سلول‌های دیگری که به سرعت تقسیم می‌شوند، تأثیر می‌گذارند.

• سلول‌های خون: این سلول‌ها با عفونت مقابله می‌کنند، به انعقاد خون کمک می‌کنند و به تمام بخش‌های بدن اكسيژن مي‌رسانند. وقتی داروها بر سلول‌های خوني شما اثر بگذارد، شما بیش‌تر احتمال دارد دچار عفونت شوید، به راحتی خونریزی کنید و احساس ضعف و خستگی زیادی داشته باشيد.
• سلول‌های موجود در ریشة موها: داروهای شیمی‌درمانی گاهي باعث ریزش مو مي‌شود، ولي بايد بدانيد كه موهایتان دوباره رشد خواهند کرد، اما ممکن است از لحاظ بافت و رنگ تا حدی متفاوت باشند.
• سلول‌هایی که مجرای گوارشی را پوشش می‌دهند: شیمی‌درمانی می‌تواند باعث کم‌اشتهایی، دل‌آشوبه، حالت تهوع، اسهال و خشکی دهان و لب شود.

‌داروهایی که برای سرطان معده استفاده می‌شوند، در بعضي بيماران باعث تحریک پوست یا خارش مي‌شوند، گروه پزشكي مراقبت از شما راه‌هایی برای مقابله با بسیاری از این عوارض جانبی به شما پیشنهاد دهد.
ممکن است بخواهید از پزشکتان این سؤال‌ها را راجع به شیمی‌درمانی بپرسید:

• چرا به این درمان نیاز دارم؟
• چه دارو یا داروهایی باید مصرف کنم؟
• عملكرد داروها چگونه است؟
• چه زمانی درمان آغاز مي‌شود و کی پایان مي‌يابد؟

پرتودرمانی:
پرتودرمانی، اشعه‌هایی هستند با ميزان انرژی بالا كه برای کشتن سلول‌های سرطانی مورد استفاده قرار مي‌گيرند. این درمان فقط بر سلول‌های موجود در منطقة مورد درمان اثر می‌گذارد.
این اشعه از یک دستگاه بزرگ بیرون از بدن، تابانده می‌شود. بیش‌تر بيماران برای این نوع درمان به درمانگاه بیمارستان مراجعه می‌کنند. معمولاً درمان 5 روز در هفته و به مدت چندین هفته طول مي‌كشد.
عوارض جانبی عمدتاً به ميزان تابش اشعه و آن بخش از بدن بيمار که مورد درمان قرار می‌گیرد، بستگی دارد. پرتودرمانی روي شکم می‌تواند باعث ایجاد درد در معده یا روده شود. گاهي دچار تهوع یا اسهال مي‌شوید، و يا پوست منطقة مورد درمان، قرمز، خشک و حساس مي‌شود.
احتمال دارد در طول پرتودرمانی به‌خصوص در هفته‌های آخر درمان، خیلی خسته شوید، گرچه استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً از بیماران مي‌خواهند بكوشند تا آنجا که می‌توانند فعال باقی بمانند.
عوارض جانبی پرتودرمانی گرچه می‌تواند ناراحت‌كننده باشد اما پزشک عموماً آنها را درمان یا مهار می‌کند. و يا پس از پايان درمان خودبه‌خود ناپدید می‌شوند.
شايد بخواهید پرسش‌هاي زیر را دربارة پرتودرمانی از پزشکتان بپرسید:

• چرا به این درمان نیاز دارم؟
• چه زمانی درمان شروع و کی پایان خواهد یافت؟
• در طول درمان چه حسی خواهم داشت؟
• چگونه خواهیم دانست كه درمان پرتودرمانی تأثير كرده است؟
• آیا هیچ آثار سوء پایداری خواهد داشت؟

تغذیه
خوب خوردن در طول درمان سرطان و پس از آن مهم است. شما به مقادیر مناسبی از کالری، پروتئین، ویتامین و مواد معدنی نیاز دارید. خوب خوردن به شما کمک می‌کند احساس بهتر و انرژی بیش‌تری داشته باشید.
خوب خوردن در مواردي دشوار است، به‌خصوص در طول درمان یا بعد از آن ممکن است شما ميل به خوردن نداشته باشید، ناراحت یا خسته باشید، و يا حس کنید که غذاها مثل گذشته خوش‌طعم نیستید. همچنين ممکن است دچار عوارض جانبی درمان مانند کم‌اشتهایی، حالت تهوع یا استفراغ یا اسهال باشید.
كارشناس تغذيه راه‌هایی برای مقابله با این مشکلات ارائه مي‌دهد. برخی از مبتلايان به سرطان معده با دریافت غذا از طریق لوله تغذیه یا تزریق در رگ، یاری می‌شوند. برخی با استفاده از نوشیدنی‌هاي مغذي مورد کمک قرار می‌گیرند.

مقالة پايگاه علمي، آموزشي و پزشكي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) را بخوانید: نکته‌های غذایی برای بیماران سرطانی. این مقاله دربردارندة ایده‌ها و دستورالعمل‌های مفید زیادی است.
تغذیه پس از جراحی معده:
کاهش وزن پس از جراحی سرطان معده، به‌طور معمول پيش مي‌آيد و براي مقابله با آن بايد در تغذيه خود تغيير ايجاد كنيد. متخصص تغذيه به شما کمک مي‌کند رژیمی را برنامه‌ریزی کنید که نیازهای بدن شما را برآورده کند.
مشکل شایع دیگر پس از عمل معده، سندروم دامپینگ است. این مشکل وقتی اتفاق می‌افتد که غذا یا مایع به سرعت وارد رودة کوچک شود. این امر می‌تواند باعث انقباض عضلات امعا، دل‌آشوبه، نفخ، اسهال و سرگیجه شود. خوردن وعده‌های کوچک‌تر از سندروم دامپینگ جلوگيري مي‌كند. همچنین شايد لازم باشد غذاها و نوشیدنی‌های خیلی شیرین مانند کلوچه‌ها، آب‌نبات، سودا و آب‌میوه‌ها را کاهش دهید. متخصص تغذيه، می‌تواند غذاهای مناسب را به شما پیشنهاد مي‌كند و نيز تیم درمان بيماري شما دارویی را برای مقابله با علائم ياد شده تجویز خواهد كرد.
شايد لازم باشد مکمل‌های روزانه ویتامین و مواد معدنی مانند کلسیم مصرف کنید. همچنین ممکن است به تزریق ویتامین B12 نیاز پیدا کنید.
پرسش‌هاي زیر از متخصص تغذيه مناسب به‌نظر مي‌رسد:

• بلافاصله پس از عمل، چه غذاهایی مناسب‌تر است؟
• چگونه از سندروم دامپینگ پيشگيري کنم؟
• آيا غذاها و نوشیدنی‌هایی هست که باید از مصرف آنها پرهیز کنم؟

مراقبت‌های بعدی
مراقبت‌های بعدی پس از درمان سرطان معده، مهم است. حتی وقتي که هیچ آثاري از سرطان باقی نمانده، گاهي، بیماری عود می‌کند زیرا پس از درمان، سلول‌های سرطانی كه از بين نرفته‌اند جایی در بدن پنهان می‌مانند.
پزشک دائماً شما را تحت نظر قرار مي‌دهد و به‌خصوص مراقب است كه سرطان عود نكند. معاينات متعارف به شما اطمينان مي‌دهد كه تمامي تحولات در بدن شما مورد توجه قرار گرفته و در صورت نیاز درمان می‌شويد. معاینات معمول شامل تست ورزش، آزمایش خون و ادرار، عكس‌هايي با اشعة ايكس، سي.‌تي.اسکن، آندوسکوپی یا دیگر آزمایش‌هاست. مابین ویزیت‌های منظم، اگر با هر نوع مشکلي مواجه شدید، باید با پزشکتان تماس بگیرید.
از سلسله انتشارات نگاهي به آينده (Facing Forward Series)، مقالة «زندگی پس از درمان سرطان» برای بيماراني است که درمانشان پايان يافته است. این کتاب به پرسش‌هايي دربارة مراقبت‌های بعدی و نگرانی‌های دیگر بيمار پاسخ می‌دهد كه در ملاقات‌هاي او با پزشك مورد استفاده قرار مي‌گيرد. و نيز شما را در طرح برنامه‌هاي پيگيري بهبودي و سلامت در آينده راهنمايي مي‌كند.

درمان‌های مکمل و جایگزین
برخی از بيماران مبتلا به سرطان از درمان‌های مکمل و جایگزین (CAM) استفاده می‌کنند شامل موارد زير:

• روشی که همراه با درمان استاندارد انجام می‌شود درمان مکمل نامیده می‌شود.
• روشی که به‌جای درمان استاندارد استفاده می‌شود، درمان جایگزین نامیده می‌شود.

طب سوزنی، ماساژدرمانی، داروهاي گیاهی، ویتامین‌ها یا رژیم غذایی خاص، مدیتیشن و روان‌درماني، انواع درمان‌هاي مكمل و جايگزين هستند.
بسیاری می‌گویند اينگونه درمان‌ها به آنها کمک می‌کند احساس بهتری داشته باشند. با این‌حال، برخی انواع درمان‌هاي جايگزين و يا مكمل (CAM) مسیر درمان استاندارد را منحرف مي‌كند كه زيان‌بخش است، و برخی انواع آن حتی اگر به‌تنهایی استفاده شود، مضر است. قبل از انجام هر نوع درمان مكمل و يا جايگزين (CAM) باید راجع به منافع و خطرات احتمالي آن با پزشکتان مشورت کنید.
برخی درمان‌هاي مكمل و يا جايگزين (CAM) گران‌قیمت هستند و بیمه‌های سلامت نيز ممکن است هزینة آن را نپذيرند.
راجع به درمان‌هاي مكمل و يا جايگزين (CAM) این سؤالات را مي‌توانيد بپرسید:

• چه مزايايي می‌توانم از این روش انتظار داشته باشم؟
• چه خطرهایی وجود دارد؟
• باید انتظار چه عوارض جانبی را داشته باشم؟
• آیا درمان‌هاي مكمل يا جايگزين (CAM) روش درمان سرطان من را تغییر می‌دهد؟ آیا این مسئله می‌تواند زيان‌بار باشد؟
• آیا این روش در پژوهش‌هاي‌ بالینی تحت بررسی است؟
• آیا بیمة من هزینة این نوع درمان را مي‌پذيرد؟

منابع حمایتی
زندگی با داشتن بیماری خطرناكي مانند سرطان معده آسان نیست. وضعيت خانواده، حفظ شغل، یا ادامه فعالیت روزانه دائماً شما را نگران مي‌كند. همچنين نگرانی دربارة نتايج درمان‌ها و مقابله با عوارض جانبی، هزينه‌هاي بیمارستان و صورت‌حساب‌های درمان نیز رایج است. پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه مراقبت شما می‌توانند به پرسش‌هاي شما راجع به درمان، مشكلات شغلي یا فعالیت‌های دیگر پاسخ دهند.
اگر بخواهيد دربارة احساسات یا نگرانی‌هایتان حرف بزنيد، ديدار با مددکار اجتماعی، مشاور یا یکی از اعضای گروه‌های مذهبی نیز می‌تواند مفید باشد.
گروه‌های حمایتی هم می‌توانند کمک کنند. در این گروه‌ها، بیماران یا اعضای خانواده‌شان با بیماران دیگر و خانواده‌های آنها ملاقات مي‌كنند و آنچه را كه راجع به بیماری و آثار درمان تجربه كرده‌اند با هم درميان مي‌گذارند. گروه‌هاي پشتيباني خدمات خود را از طریق ملاقات‌هاي خصوصي، و گفت‌وگوي تلفنی و یا اینترنتی ارائه مي‌دهند. شايد بخواهید با یکی از اعضای گروه مراقبت پزشكي خود در مورد یافتن یک گروه حمایتی مشورت کنید.
براي دستيابي به گروه‌هاي حمايتي مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

تحقيقات سرطان و انتظارات:
پزشکان در نقاطي از دنيا پژوهش‌های بالینی مختلفي را انجام می‌دهند (مطالعات تحقیقی که در آن درمان‌هاي جديد بر روي افراد داوطلب انجام مي‌شود).
در پژوهش‌هاي باليني در مورد درمان سرطان معده؛ جراحی، شیمی‌درمانی، پرتودرمانی و ترکیبی از آنها بررسی مي‌شود. پژوهش‌های بالینی برای يافتن پاسخ سؤال‌هاي مهم و پی بردن به اینکه آیا روش‌های جدید، مطمئن و مؤثر‌اند، طراحی شده‌اند. تحقیقات تاکنون به پیشرفت‌هایی رسيده است و محققان برای رسیدن به روش‌های مؤثرتر مقابله با سرطان معده آنها را ادامه می‌دهند.
اگر روش جدید مؤثر باشد، كساني که در پژوهش‌های بالینی شرکت كرده‌اند از اولین کسانی هستند که از آن بهره می‌برند و حتی اگر بيماران شرکت‌كننده در پژوهش‌های بالینی به‌صورت مستقیم بهره نبرند، با کمک به پزشکان برای به‌دست آوردن آگاهي‌هاي بیش‌تر دربارة سرطان معده و چگونگی مقابله با آن، نقش مهمی ایفا می‌کنند.
اگر مي‌خواهيد در پژوهش‌ بالینی شرکت کنید، با پزشک خود صحبت کنید، و يا مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir)، تحت عنوان «مشارکت در مطالعات تحقیقی درمان سرطان» را بخوانید. این مقاله دربارة چگونگي پژوهش‌هاي بالینی و خطرات و منافع احتمالی آن توضيحاتي ارائه مي‌كند.
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) بخشی راجع به پژوهش‌های بالینی دارد.
براي دستيابي به فهرستي از انتشارات مرتبط با سرطان مي‌توانيد به بخش انتشارات در پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

حمایت و درمان سرطان

«شیمی‌درمانی و شما»: راهنمایی برای خودیاری در طول درمان سرطان
«پرتودرمانی و شما»: راهنمایی برای خودیاری در طول درمان سرطان
«نكته‌هايي در مورد تغذية (Eating Hints) بیماران سرطانی: قبل، در طول درمان و پس از آن»: «شناخت دردهاي سرطاني»
چگونگي تسکین دردهاي سرطاني
«اندیشیدن به درمان تکمیلی و جایگزین»: راهنمایی برای افراد مبتلا به سرطان
براي دستيابي به مراكز دولتي و غيردولتي مرتبط با سرطان مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) مراجعه كنيد.

زندگی با سرطان

«سرطان پیشرفته: سپري كردن روزهاي زندگي»
از سلسله انتشارات نگاه به آينده (Facing Forward Series): «زندگی پس از درمان سرطان»
از سلسله انتشارات نگاه به آينده (Facing Forward Series): «راه‌هایی که می‌توانید در سرطان تغییر ایجاد کنید»
«وقت گذاشتن: حمایت از مبتلايان به سرطان و كساني‌ كه از آنها مراقبت می‌کنند»
«وقتی که سرطان عود می‌کند: مواجهه با چالش‌ها»
پژوهش‌های بالینی
«شركت در مطالعات تحقیقاتی درمان سرطان»
«شركت در پژوهش‌های بالینی»: مقابله با سرطان: آنچه شرکت‌کننده‌ها باید بدانند.

[poune]

آنچه باید در مورد سرطان خون (لوسمی) بدانید
What You Need To Know About Leukemia

دربارۀ این مقاله
این مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطان www.ncii.ir دربارۀ سرطان خون (لوسمی) است، سرطانی که در بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونساز آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
آموختن مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پزشکی در مورد سرطان خون (لوسمی) به شما کمک مي‌کند تا در مراقبت از خودتان نقش فعالی ایفا کنید. در این مقاله اين موضوعات به بحث گذاشته شده است:

• گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی
• مراقبت حمایتی مورد نیاز شما پیش از درمان، در حین درمان یا پس از آن، آزمايش‌هايی که پزشک در جلسات پیگیری سلامتي شما پس از درمان تجویز مي‌کند.
• شرکت در مطالعات پژوهشی

در این مقاله فهرستی از پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی وجود دارد که شاید پاسخ آنها را از پزشک بخواهيد. خيلي‌ها به همراه داشتن فهرستی از پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مورد نظر خود را در جلسات ملاقات با پزشک مفید يافته‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند. برای به یاد داشتن صحبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پزشک، می‌توانید یادداشت بردارید یا از وی بپرسید که می‌توانید صحبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش را ضبط کنید یا نه. همچنین شاید مایل باشید از یکی از اعضای خانواده یا دوستانتان بخواهید شما در جلسات ملاقات با پزشک همراهی کنند، تا برایتان یادداشت بردارند، پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی را مطرح کنند یا فقط به صحبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پزشک گوش کنند.
براي به‌دست آوردن آخرين اطلاعات مربوط به سرطان خون (لوسمي)، مي‌توانيد به وب‌سايت پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطان www.ncii.ir مراجعه كنيد. در اين وب‌سايت مطالبي دربارة سرطان خون (لوسمي) اطفال و بزرگسالان موجود است.
سلول‌های خونی طبیعی
سلول‌های خونی سرطانی
سرطان خون (لوسمی)، سرطانی است که در بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونساز آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. دانستن نحوۀ تشکیل گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی طبیعی به شناخت این سرطان کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی طبیعی
بیش‌تر گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی را سلول‌هایی در مغز استخوان به نام سلول‌های بنیادی مي‌سازند. مغز استخوان مادۀ نرمی است که در ميانة بیش‌تر استخوان‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها وجود دارد.

سلول‌های بنیادی انواع گوناگون گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی را می‌سازند که هر یک وظيفۀ خاصی بر عهده دارد:
گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید خون با عفونت مقابله می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید به چند دسته تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.
گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز خون به تمام بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بدن اکسیژن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسانند.
پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها موجب لخته شدن خون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند که خونریزی را مهار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
سلول‌های بنیادی، با توجه به نیاز بدن گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید، گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز و پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را تولید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند
وقتی سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها پیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند یا معیوب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند و سلول‌های جدید جای آنها را می‌گيرند.
در تصویر زیر چگونگی تبدیل سلول‌های بنیادی به گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مختلف گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید نشان داده شده است. ابتدا، سلول بنیادی به سلول بنیادی می یلوئیدی(مغز استخوانی) یا لنفوئیدی (لنفاوی) تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود:

• سلول بنیادی می‌یلوئیدی به بلاست می‌یلوئیدی تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این بلاست به گلبول قرمز، پلاکت یا یکی از گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید تبدیل مي‌شود.
• سلول بنیادی لنفاوی به بلاست لنفاوی تبدیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این بلاست به یکی از گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های گلبول سفید، مانند سلول‌های B (B Cells) یا سلول‌های T (T Cells) تبدیل مي‌شود.

گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید به‌‌‌‌‌‌‌‌‌وجود آمده از بلاست‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مغز استخوانی با گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید به‌‌‌‌‌‌‌‌‌وجود آمده از بلاست‌های لنفاوی متفاوت‌اند.

تصوير
بیش‌تر سلول‌های خونی در مغز استخوان رشد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند و سپس به درون رگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی می-روند. خونی که در رگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی و قلب جاری است، خون محیطی(Peripheral Blood) نام دارد.

سلول‌های خونی سرطانی
در فرد مبتلا به سرطان خون (لوسمی)، مغز استخوان سلول‌های خونی غیرطبیعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌سازد. این سلول‌های غیرطبیعی سلول‌های خونی سرطانی هستند.
برخلاف سلول‌های خونی طبیعی، سلول‌های خونی سرطانی در آن زمانی که باید، از بین نمی-روند. این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها جای گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید، گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز و پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های طبیعی را تنگ مي‌کنند كه موجب اخلال در انجام وظایف سلول‌های خونی طبیعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

انواع سرطان خون (لوسمی)
انواع سرطان خون (لوسمی) را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان براساس سرعت پیشرفت و وخیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر شدن آن‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌بندی کرد. سرطان خون (لوسمی) یا مزمن است (که معمولاً به مرور وخیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود) یا حاد (که معمولاً به سرعت وخیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود):

• سرطان خون (لوسمی) مزمن: در مراحل ابتدایی سرطان، سلول‌های خونی سرطانی هنوز قادرند برخی از وظایف گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید را انجام دهند. گاه، در فرد مبتلا در ابتدا هیچ علامتی بروز نمی‌يابد. پزشکان، اغلب در معاينه‌هاي معمولی، پیش از آنکه علامتی بروز كند، متوجه سرطان خون (لوسمی) مزمن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

سرطان خون (لوسمی) مزمن، به مرور وخیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. با افزایش تعداد سلول‌های سرطانی در خون، علائمی مانند تورم غدد لنفاوی یا عفونت در بیمار بروز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابند.

• سرطان خون (لوسمی) حاد: سلول‌های خونی سرطانی هیچ‌‌‌‌‌‌‌‌‌یک از وظایف گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید طبیعی را انجام نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. تعداد سلول‌های خونی سرطانی به سرعت افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. سرطان خون (لوسمی) حاد معمولاً به سرعت وخیم‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

انواع سرطان خون (لوسمی) را همچنين می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان براساس نوع سلول خونی گرفتار گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌بندی کرد. سرطان خون (لوسمی) در سلول‌های لنفاوی یا سلول‌های می یلوئید آغاز مي‌شود. تصویر این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را مشاهده کنید. به سرطان خون (لوسمی) ی که سلول‌های لنفاوی را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، سرطان خون (لوسمی) لنفوئید، لنفوسیتیک(lymphocytic) یا لنفوبلاستیک(lymphoblastic) مي‌گويند. به سرطان خون (لوسمی) ی که سلول‌های می یلوئید را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند سرطان خون (لوسمی) می-یلوئید، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یلوزنوس (Myelogenous) یا می یلوبلاستیک (Myeloblastic) مي‌گويند.

چهار گونة رایج سرطان خون (لوسمی) وجود دارد:

• لوسمی لنفوسیتیک مزمن (Chronic Lymphocytic Leukemia) (CLL): CLL سلول‌های لنفاوی را گرفتار مي‌كند و معمولاً به‌کندی گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. سالانه بیش از 15000 مورد جدید ابتلا به سرطان خون (لوسمی)، مربوط به این نوع است. در بیش‌تر موارد، افراد مبتلا به این سرطان بالای 55 سال سن دارند. کودکان تقریباً هرگز به این سرطان، مبتلا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.
• لوسمی می یلوئید مزمن (Chronic Myeloid Leukemia) (CML): CML سلول‌های می یلوئید را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و گسترش آن در مراحل اولیة بیماری کند است. سالانه نزدیک به 5000 مورد جدید ابتلا به سرطان خون (لوسمی)، مربوط به این نوع است. این نوع سرطان عمدتاً بزرگسالان را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• لوسمی لنفوسیتیک(لنفوبلاستیک) حاد (Acute Lymphocytic (Lymphoblastic) Leukemia) (ALL): ALL سلول‌های لنفاوی را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و به سرعت گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. سالانه بیش از 5000 مورد جدید ابتلا به سرطان خون (لوسمی) مربوط به این نوع است. ALL شایع‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نوع سرطان خون (لوسمی) در اطفال است. این سرطان بزرگسالان را نیز گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• لوسمی می یلوئید حاد (Acute Myeloid Leukemia) (AML): AML سلول‌های می یلوئید را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند و به سرعت گسترش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. این نوع سرطان هم بزرگسالان و هم اطفال را گرفتار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• لوسمی هیری سلول مويي (Hairy Cell Leukemia):گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای نادر از سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خون مزمن است. این نوع سرطان خون (لوسمی) یا ساير انواع نادر سرطان خون (لوسمی)، در این جزوه به بحث گذاشته نشده است . این گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نادر سرطان خون (لوسمی)، سالانه روی ‌‌‌‌‌‌‌‌‌هم‌‌‌‌‌‌� ��‌‌رفته کم‌تر از 6000 مورد جدید از ابتلا به انواع سرطان خون (لوسمی) را تشکیل می-دهند.

عوامل خطرزا
وقتي كه مي‌فهميدبه سرطان مبتلا شده ايد، طبيعي ا‌‌‌‌‌‌‌‌‌ست که بخواهید بدانید چه عواملی در ایجاد سرطان دخيل بوده‌اند. هیچ‌کس از دلیل قطعی ایجاد سرطان خون آگاه نیست. پزشکان به ندرت دلیل ابتلای يكي و عدم ابتلای دیگری را به سرطان خون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانند. با وجود اين، تحقیقات نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند که برخی از عوامل خطرزای خاص احتمال ابتلای فرد به سرطان را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.

عوامل خطرزای انواع مختلف سرطان خون (لوسمی) با هم متفاوت‌اند:

• تابش اشعه: افرادی که به میزان زیاد در معرض تابش اشعه هستند بسیار بیش‌تر از دیگران در معرض خطر ابتلا به سرطان‌های خون AML، CML یا ALL قرار دارند.
• انفجار بمب‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای: انفجار بمب‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای موجب تابش اشعه به میزان بسیار زیاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود (مانند انفجار بمب‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در ژاپن در جنگ جهانی دوم). خطر ابتلای بازماندگان انفجار بمب‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای، به‌خصوص کودکان به سرطان خون (لوسمی) بیش‌تر از افراد ديگر است.
• پرتودرمانی: موقعیت دیگری که در آن افراد در معرض تابش اشعه به میزان زیاد قرار مي‌گيرند، در روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی سرطان و امراض ديگر است. پرتودرمانی احتمال ابتلا به سرطان خون (لوسمی) را افزایش مي‌دهد.
• عكس‌برداري تشخیصی با اشعۀ ایکس: در عكس‌برداري با اشعۀ ایکس برای دندانپزشکی و عکسبرداری‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها� � ديگر تشخیصی با اشعۀ ایکس (مانند سی‌تی اسکن) افراد در معرض میزان بسیار کم‌تری از تابش اشعه هستند. هنوز نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دانیم که این میزان اشعه در کودکان یا بزرگسالان موجب سرطان مي‌شود یا نه. محققان در حال بررسی این موضوع هستند که آیا تعداد زیاد عكس‌برداري با اشعۀ ایکس خطر ابتلا به سرطان خون (لوسمی) را افزایش می‌دهد یا نه. همچنین این موضوع را نیز بررسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند که آیا سی‌تی اسکن در دوران کودکی خطر ابتلا به سرطان خون (لوسمی) را در افراد افزایش مي‌دهد یا نه.
• کشیدن سیگار: کشیدن سیگار خطر ابتلا به سرطان خون AML را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد.
• بنزن: سروکار داشتن با بنزن در محیط کار موجب ابتلا به سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خون AML CML یا ALL مي‌شود. بنزن یک از مواد پر کاربرد در صنایع شیمیایی است. این ماده در دود سیگار و بنزین نیز وجود دارد.
• شیمی‌درمانی: افراد مبتلا به سرطانی که برخی داروهای ضدسرطان مصرف مي‌كنند، گاهی اوقات بعدها دچار سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خون AML یا ALL می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. مثلاً، درمان به‌وسیلۀ داروهایی موسوم به مواد آلکیله کننده (Alkylating Agents) یا مهارکننده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌‌‌‌‌های توپوایزومراز (Topoisomerase Inhibitors) کمی خطر ابتلا به سرطان خون (لوسمی) حاد را افزایش مي‌دهد.
• سندروم داون و برخی دیگر از بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌های وراثتی: سندروم داون و برخی دیگر از بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌های وراثتی خطر ابتلا به سرطان خون (لوسمی) حاد را افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.
• سندروم میلودیسپلاستیک(Myelodysplastic Syndrome) و برخی دیگر از اختلالات خونی: خطر ابتلا به سرطان خون (لوسمی) حاد در افراد مبتلا به برخی اختلالات خونی نسبت به دیگران بیش‌تر است.
• ویروس لوسمی T-Cell انسانی نوع یک (Human T-Cell Leukemia Virus Type 1) (HTLV-1): افراد مبتلا به ویروس HTLV-1 نسبت به دیگر افراد بیش‌تر در معرض خطر ابتلا به نوع نادری از سرطان خون (لوسمی) به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام سرطان خون (لوسمی) T-Cell بزرگسالان هستند. هرچند ویروس HTLV-1 موجب بروز این بیماری نادر مي‌شود، اما سرطان خون (لوسمی) T-Cell و گونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ديگر سرطان خون (لوسمی) مسری نیستند.
• پيشينۀ خانوادگی ابتلا به سرطان خون (لوسمی): ابتلای بیش از یک فرد از يك خانواده به سرطان خون (لوسمی)، بسیار نادر است. اگر چنین موردی پیش بیاید، احتمالاً در مورد سرطان خون (لوسمی) CLL خواهد بود. با وجود اين، افراد بسیار اندکی هستند که به سرطان خون (لوسمی) CLL مبتلا باشند و پدر، مادر، برادر، خواهر یا فرزندشان نیز به این سرطان مبتلا شود.

داشتن یک یا چند عامل خطرزا به معنای ابتلای قطعی فرد به سرطان خون (لوسمی) نیست. بیش‌تر افرادی که با عوامل خطرزا سروكار دارند، هرگز به سرطان مبتلا نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.

علائم بیماری
مانند تمام سلول‌های خونی، سلول‌های خونی سرطانی نیز در تمام بدن جریان پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. علائم سرطان خون (لوسمی) به تعداد گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی سرطانی و مکان تجمع آنها در بدن بستگی دارد.
پيش مي‌آيد كه افراد مبتلا به سرطان خون (لوسمی) مزمن، علامتی از خود بروز ندهند. پزشک، بیماری را در یک آزمایش خون معمولی تشخیص مي‌دهد.
معمولاً دلیل مراجعه افراد مبتلا به سرطان خون (لوسمی) حاد به پزشکشان این است که احساس مریضی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. اگر مغز درگیر شده باشد، دچار سردرد، استفراغ، گیجی، از دست دادن مهار عضلات یا تشنج مي‌شوند. سرطان خون (لوسمی) بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ديگر بدن مانند دستگاه گوارش، کلیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، ریه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، قلب یا بیضه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را نیز درگیر مي‌کند.

علائم شایع سرطان خون (لوسمی) مزمن یا حاد عبارت‌اند از:

• تورم غدد لنفاوی که معمولاً بدون درد است (مخصوصاً غدد لنفاوی گردن یا زیر بغل)
• تب یا تعرق شبانه
• عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های پی‌‌‌‌‌‌‌‌‌در‌‌‌‌‌ ‌‌‌‌پی
• احساس خستگی یا ضعف
• به آساني دچار خونریزی و کبودی شدن (خونریزی لثه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، لکه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ارغوانی رنگ روی پوست یا نقاط کوچک قرمز زیر پوست)
• تورم یا ناراحتی در شکم (ناشی از تورم طحال یا کبد)
• کاهش وزن بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دلیل
• درد استخوان و مفاصل

در بیش‌تر مواقع، این علائم مربوط به سرطان نیستند. عفونت یا مشکلات ديگر مربوط به سلامتی نیز موجب بروز این علائم مي‌شود. تنها پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند در این مورد نظر قطعی بدهد.
هر فردی که دچار این علائم شود، باید به پزشک مراجعه کند تا مشکلاتش مشخص و به ساده‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین شکل ممکن درمان شود.

تشخیص
ساير آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها
گاهی، پزشکان پس از انجام یک آزمایش خون ساده متوجه سرطان خون (لوسمی) می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. اگر علائم مربوط به سرطان خون (لوسمی) در شما وجود داشته باشد، پزشک تلاش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند تا دلیل مشکلات شما را بیابد. پزشک معمولاٌاز پيشينۀ پزشکی خود یا خانواده‌تان مي‌پرسد.

شايد لازم باشد یک یا چند آزمایش انجام دهید:

• معاینات بالینی: پزشک بدنتان را معاینه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند تا مشخص شود در غدد لنفاوی، طحال یا کبد تورم وجود دارد یا نه.
• آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خون: در آزمایشگاه آزمایش شمارش سلول‌های خونی (Complete Blood Count) انجام مي‌دهند تا تعداد گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید، گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز و پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خون شما را بسنجند. سرطان خون (لوسمی) موجب تولید تعداد بسیار زیادی گلبول سفید در خون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. همچنین موجب کاهش میزان هموگلوبین موجود در گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز و پلاکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
• نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری (Biopsy): پزشک بافت را برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارد و در آن به جست‌وجوی سلول‌های سرطانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌پردازد. نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری تنها روشی است که به‌طور قطع وجود سلول‌های خونی سرطانی را در مغز استخوان مشخص می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. پیش از نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری از بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌حسی موضعی(Local Anesthesia) برای بی‌حس کردن محدودۀ مورد نظر استفاده می‌كنند. این کار به کاهش درد کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. پزشک کمی مغز استخوان از استخوان لگن یا یک استخوان بزرگ دیگر برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارد. پاتولوژیست آن بافت را به‌دنبال وجود یا عدم وجود سلول‌های سرطانی در زیر میکروسکوپ بررسی می کند.

پزشک شما به دو طریق از مغز استخوان نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری مي‌کند. برخی افراد در یک جلسه هر دو روش را تجربه مي‌كنند:

• آسپیراسیون مغز استخوان Bone Marrow Aspiration: پزشک از سرنگي ضخیم و تو خالی برای برداشتن نمونۀ مغز استخوان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری از مغز استخوان: پزشک از سوزني بسیار ضخیم و توخالی برای برداشتن تکه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای از استخوان و مغز استخوان استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.

ساير آزمايش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها
آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که پزشک برای شما تجویز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند به علائم و نوع سرطان خون (لوسمی) بستگی دارد. شايد لازم است برخی از ساير آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را انجام دهید:

• آزمایش سیتوژنتیک Cytogenetics: در آزمایشگاه، کروموزوم‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سلول‌های نمونه خون، مغز استخوان یا غدد لنفاوی را بررسی مي‌كنند. اگر کروموزوم‌‌‌‌‌‌‌‌‌های غیرطبیعی مشاهده شوند، این آزمایش نوع سرطان خون (لوسمی) را مشخص مي‌كند. مثلاً، مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) CML یک کروموزوم غیرطبیعی به نام کروموزوم فیلادلفیا دارند.
• آزمایش مایع نخاعی Spinal Tap: پزشک شما کمی از مایع مغزی- نخاعی(Cerebrospinal Fluid) شما را برمي‌دارد (مایعی که فضای داخل و اطراف مغز و نخاع را پر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند). پزشک از سرنگي بلند و باریک برای برداشتن کمی از این مایع از انتهای ستون فقرات استفاده می‌کند. این فرایند در حدود 30 دقیقه زمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد و برای انجام آن از بی‌حسی موضعی استفاده مي‌كنند. پس از انجام این آزمایش، باید چند ساعت بدون حرکت دراز بکشید تا سردرد نگيريد. در آزمایشگاه این مایع را از نظر وجود سلول‌های خونی سرطانی یا ساير نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مشکل‌‌‌‌‌‌‌‌‌زا بررسی مي‌كنند.
• عكس‌برداري با اشعۀ ایکس از قفسۀ سینه: تصویر گرفته شده با اشعۀ ایکس تورم غدد لنفاوی یا نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ديگر بیماری در قفسۀ سینه را نشان مي‌دهد.

بهتر است پیش از انجام آسپیراسیون مغز استخوان یا نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری از آن، اين موارد را از پزشک خود بپرسید:

• نمونۀ استخوان را از لگن برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارید یا از یک استخوان دیگر؟
• نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌برداری در کجا انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟
• آیا لازم است برای آمادگی خودم پیش از این آزمایش، کاری انجام دهم؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد؟ در طول آزمایش هوشیار خواهم بود؟
• آیا این آزمایش درد دارد؟ برای پیشگیری یا مهار درد چه اقداماتی انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهید؟
• این آزمایش خطری هم دارد؟ احتمال خونریزی یا عفونت پس از آزمایش چقدر است؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد تا دوباره سرپا شوم؟
• نتایج آزمایش کِی به دستم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد؟ چه کسی این نتایج را برایم توضیح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد؟
• اگر سرطان خون (لوسمی) داشتم، کی دربارۀ مراحل بعدی کار با من صحبت خواهد کرد؟ کِی؟
  

درمان
انتظار تحت نظارت
شیمی‌درمانی
درمان بیولوژیک
پرتودرمانی
پیوند سلول‌های بنیادی
مبتلایان به سرطان خون (لوسمی)، راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی زیادی دارند. این گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عبارتند از انتظار تحت نظارت، شیمی‌درمانی، هدف درمانی، درمان بیولوژیک، پرتودرمانی و پیوند سلول‌های بنیادی. اگر طحال بیمار بزرگ شود، پزشک پیشنهاد مي‌کند با جراحی آن را بردارند. گاهی ترکیبی از این روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی را به‌كار مي‌گيرند.

انتخاب روش درمان عمدتاً به اين عوامل بستگی دارد:

• نوع سرطان خون (لوسمی) (حاد یا مزمن)
• سن بیمار
• اینکه سلول‌های سرطانی در مایع مغزی- نخاعی وجود دارند یا نه.

همچنین روش درمان به ویژگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سلول‌های خونی سرطانی نیز بستگی دارد. پزشک همچنین علائم و وضع سلامتي عمومی بیمار را نیز درنظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد.
لازم است مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) حاد را فوراً درمان کرد. هدف این درمان از بین بردن نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سرطان خون (لوسمی) در بدن و يا برطرف کردن علائم آن خواهد بود. این دوره فروکش (Remission) نام دارد. پس از اینکه بیمار وارد دوران فروکش شد، درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بیش‌تری برای پیشگیری از عود سرطان آغاز مي‌شود. به این نوع درمان، درمان تثبیتی (Consolidation Therapy) یا درمان نگه‌دارنده (Maintenance Therapy) مي‌گويند. بسیاری از مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) حاد را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان درمان کرد.
اگر به سرطان خون (لوسمی) مزمن بدون علائم مبتلا باشید، شايد فوراً به درمان سرطان نیازی نباشد. پزشک به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دقت مراقب وضعیت سلامتتان خواهد بود تا در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که علائم پدیدار شدند، درمان سرطان را آغاز کند. به عدم نیاز فوری به شروع درمان سرطان، انتظار تحت نظارت مي‌گويند.
وقتی به درمان سرطان خون (لوسمی) مزمن نیاز باشد، این درمان اغلب سرطان و علائم آن را مهار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. افراد برای پایداری وضعیت بهبوديشان، درمان تقویتی مي‌شوند، اما نوع مزمن سرطان خون (لوسمی) به‌ندرت با شیمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌درمانی معالجه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. با وجود اين، پیوند سلول‌های بنیادی برخی از مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) مزمن را معالجه مي‌کند.
پزشک راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمانی، نتایج مورد انتظار و عوارض جانبی احتمالی را برایتان شرح مي‌دهد. شما و پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید به کمک هم برنامه‌اي درمانی طرح کنید که نیازهای پزشکی و شخصی شما را برآورده سازد.
شاید بهتر است با پزشک خود دربارۀ شرکت در یک پژوهش بالینی، که مطالعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای تحقیقاتی در مورد روش‌هاي جديد درماني است، مشورت کنید. به بخش شرکت در تحقیقات مربوط به سرطان مراجعه کنید.
شايد پزشک، شما را به متخصص ارجاع دهد، یا خودتان از وی بخواهید متخصص را به شما معرفي كند. متخصصان درمان سرطان خون (لوسمی) عبارت‌اند از متخصصان خون‌شناسی، سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌شناس‌� �‌‌‌‌‌‌‌های بالینی متخصصين پرتوتابي سرطان. متخصصان خون‌شناسی و سرطان‌شناسی اطفال، سرطان خون (لوسمی) کودکان را درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنند. گروه مراقبت‌کننده از سلامتي شما شامل یک پرستار سرطان شناس و یک كارشناس تغذیۀ معتبر هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
هر زمان که امکانپذیر بود، مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) باید در بیمارستانی درمان شوند که پزشکان آنجا در درمان سرطان خون (لوسمی) تجربۀ کافی دارند.در غير اين صورت، احتمالاً پزشک، دربارۀ برنامة درمانی شما با یک متخصص در چنین مرکزی مشورت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
پیش از آغاز درمان، از گروه مراقبت کننده از سلامتي خود بخواهید عوارض جانبی احتمالی و چگونگی تأثیر درمان بر فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عادی شما را برایتان شرح دهند. به دلیل اینکه درمان سرطان اغلب به سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها وبافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سالم آسیب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌زند، بروز عوراض جانبی امری عادی است. عوارض جانبی در افراد مختلف متفاوت است، و از یک مرحلۀ درمان به مرحله دیگر نیز تغییر مي‌کند.

می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از آغاز درمان ‌اين موارد را از پزشک بپرسید:

• سرطان خون (لوسمی) من از چه نوع است؟ چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم نسخه‌اي از گزارش پاتولوژیست را دریافت کنم؟
• چه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی برای درمان در اختیار دارم؟ شما کدام یک را پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنید؟ چرا؟
• آیا بیش از یک نوع درمان مي‌گيرم؟ تغییر روش درمانم با گذشت زمان به چه صورت است؟
• مزایای مورد انتظار هر روش درمان چیست؟
• خطرات و عوارض جانبی احتمالی هر روش درمانی چیستند؟ برای مهار عوارض جانبی چه کاری از دست ما بر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آید؟
• جهت آمادگی برای درمان، چه کار باید انجام دهم؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟ در اين صورت، برای چه مدت؟
• هزینۀ احتمالی درمان چقدر است؟ آیا بیمه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ام این هزینه را پوشش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد؟
• تأثیر این روش درمانی بر فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های عاديم چگونه خواهد بود؟
• آیا شرکت در یک پژوهش بالینی برایم سودمند خواهد بود؟ آیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید به من در یافتن یکی از این پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها کمک
• کنید؟
• چند وقت به چند وقت نیاز به معاینه دارم؟

انتظار تحت نظارت
مبتلایان به سرطان خون CLL که با بروز علامتي مواجه نشده‌اند، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند درمان سرطان را به تعویق بيندازند. با به تأخیر انداختن درمان، می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند تا زمان بروز علائم، از عوارض جانبی درمان به‌‌‌‌‌‌‌‌‌دور باشند.
اگر شما و پزشک با انتظار تحت نظارت موافقيد، معاینات مرتبی را خواهید داشت (مثلاً هر سه ماه یک‌‌‌‌‌‌‌‌‌بار). می‌توانید در صورت بروز علائم درمان را آغاز کنید.
با وجود اینکه انتظار تحت نظارت از عوارض جانبی درمان پیشگیری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند یا آنها را به تعویق می‌اندازد، خطراتی نیز دارد. احتمال دارد فرصت مهار سرطان خون (لوسمی) را پیش از وخیم‌تر شدن آن از دست برود.
اگر نمي‌خواهيد گرفتار سرطان خون (لوسمی) درمان نشده شويد، بهتر است از انتظار تحت نظارت چشم‌پوشی کنید. برخی افراد تصمیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند فوراً درمان سرطان را آغاز کنند.
اگر انتظار تحت نظارت را برگزیده‌ايد، اما بعداً سرطان شما گسترش یابد، بهتر است احساسات خود را با پزشک در میان بگذارید. تقریباً همیشه روشی متفاوت در دسترس خواهد بود.اگر انتظار تحت نظارت را برگزیده‌ايد، اما بعداً سرطان شما گسترش یابد، بهتر است احساسات خود را با پزشک در میان بگذارید. تقریباً همیشه روشی متفاوت در دسترس خواهد بود.
می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از آغاز انتظار تحت نظارت اين موارد را از پزشک بپرسید:

• اگر انتظار تحت نظارت را انتخاب کنم، بعداً می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم نظرم را تغییر دهم؟
• بعداً درمان سرطان خون (لوسمی) سخت‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر مي‌شود؟
• معاینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها چند وقت به چند وقت خواهد بود؟
• در فاصلة دو جلسة معاینه، در صورت بروز چه مشکلاتی، باید آنها را گزارش کنم؟

شیمی‌درمانی
بسیاری از مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) شیمی‌درمانی مي‌شوند. در شیمی‌درمانی برای از بین بردن سلول‌های خونی سرطان از دارو استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
با توجه به نوع سرطان خون (لوسمی)، یک دارو یا ترکیبی از دو یا چند دارو برای بیمار تجویز مي‌كنند.
شیمی‌درمانی از چند راه انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود:

• دهانی: برخی از داروها قرص‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند که باید آنها را ببلعید.
• تزریق داخل وریدی (IV): دارو از طریق سرنگ یا لوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که در رگ تعبيه مي‌كنند، وارد بدن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
• از طریق كاتتر (Catheter) ( لوله اي باریک و منعطف): این لوله را درون سیاهرگی بزرگ معمولاً در بالای قفسۀ سینه كار مي‌گذارند. لوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای که در یک محل ثابت شود، برای بیمارانی که به تعداد زیاد تزریق وریدی نیاز دارند، مفید است. كار شناس مراقبت از سلامتی به‌جای تزریق مستقیم داروها به ورید، آنها را به كاتتر تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. این روش نیاز به تعداد زیاد تزریق را، که موجب ناراحتی و جراحت رگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و پوست مي‌شود، برطرف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند.
• تزریق درون مایع مغزی- نخاعی: در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که پاتولوژیست سلول‌های خونی سرطانی را درون مایعی که داخل و اطراف مغز و نخاع را پر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند، بیابد، شیمی‌درمانی اينتراتكال را تجویز مي‌کند. در این روش، پزشک داروها را مستقیماً درون مایع مغزی- نخاعی تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کند. شیمی‌درمانی درون نخاعی از دو راه انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود:
• تزریق درون مایع مغزی- نخاعی: پزشک داروها را درون مایع مغزی- نخاعی تزریق می‌کند.
• لوله تعبيه شده در زیر پوست سر: کودکان و برخی از بزرگسالان شیمی‌درمانی را از طریق لوله‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای (كاتتري) مخصوص به نام مخزن اومایا (Ommaya Reservoir) دریافت می-کنند. پزشک این لوله را زیر پوست سر كار می‌گذارند، و داروها را به درون آن لوله تزریق می‌کند. این روش به‌منظور جلوگیری از درد ناشی از تزریق‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درون مایع مغزی- نخاعی انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

از شیمی‌درمانی اينتراتكال به این دلیل استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌كنند که بسیاری از داروهایی که به درون ورید تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند یا خوردنی هستند، توانایی عبور از دیواره‌‌‌‌‌‌‌‌‌های فشرده و در هم تنیدۀ رگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی موجود در مغز و نخاع را ندارند. این شبکه رگ‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی به سد خونی مغزی (Blood-Brain Barrier) معروف‌اند.
شیمی‌درمانی معمولاً به‌صورت دوره‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. هر دوره شامل نوبت درمان و به دنبال آن نوبت استراحت است.
درمان در کلینیک، مطب پزشک یا در خانه انجام مي‌شود. شايد لازم است برخی افراد در طول درمان در بیمارستان بستری شوند.
عوارض جانبی عمدتاً به نوع و میزان داروی تجویزی بستگی دارند. در شیمی‌درمانی، گلبول-های خونی سرطانی سریع الرشد از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌روند، اما داروها سلول‌های طبیعی سریع الرشد را نیز از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برند:

• گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی: وقتی بر اثر شیمی‌درمانی، میزان سلول‌های خونی سالم کاهش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد، احتمال دچار شدن بیمار به عفونت، کبودی یا خونریزی‌‌‌‌‌‌‌‌‌های آسان، احساس ضعف و خستگی شدید افزایش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌یابد. از بیمار آزمایش خون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند تا میزان گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی مشخص شود. اگر میزان گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های خونی بیمار پایین باشد، گروه مراقبت کننده از سلامتي بیمار شیمی‌درمانی را برای مدتی متوقف مي‌کنند یا میزان داروها را پايين مي‌آورند. داروهایی نیز هستند که به بدن بیمار برای ساختن سلول‌های خونی جدید کمک مي‌كنند‌. شايد هم بیمار به انتقال خون نیاز داشته باشد.
• سلول‌های ریشۀ مو: شیمی‌درمانی موجب ریزش مو مي‌شود. اگر موهای بیمار بريزد، باز رشد می‌کند، اما تا حدودی به لحاظ رنگ و بافت تفاوت مي‌کند.
• سلول‌هایي که پوشش دستگاه گوارش را تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند: شیمی‌درمانی موجب از دست رفتن اشتها، حالت تهوع و استفراغ، اسهال یا زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دهان و لب‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها مي‌شود. از گروه مراقبت کننده از سلامتي دربارۀ داروها و ساير راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی که به شما در کنار آمدن با این مشکلات کمک مي‌کنند، بپرسيد.
• سلول‌های اسپرم یا تخم: برخی از انواع شیمی‌درمانی موجب ناباروری مي‌شود.
• کودکان: بیش‌تر کودکانی که به دلیل ابتلا به سرطان خون (لوسمی) درمان شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، به‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد که در بزرگسالی باروری طبیعی داشته باشند. با وجود اين، با توجه به نوع داروها و میزان داروي استفاده شده و سن بیمار، برخی از پسران و دختران در بزرگسالی دچار ناباروری مي‌شوند.
• مردان بزرگسال: شیمی‌درمانی به سلول‌های اسپرم آسیب مي‌زند. شايد اسپرم‌‌‌‌‌‌‌‌‌سازی در مردان متوقف شود. به دلیل اینکه این تغییرات در مورد اسپرم گاه دائمی است، اسپرم برخی از مردان را پیش از درمان منجمد و ذخیره می‌کنند (ذخیرة اسپرم Sperm Banking).
• زنان بزرگسال: شیمی‌درمانی به تخمدان‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها آسیب مي‌رساند. زنان قاعدگی‌‌‌‌‌‌‌‌‌های نامنظم دارند و یا قاعدگيشان به کلی قطع مي‌شود. زنان دچار علائم یائسگی مانند گُرگرفتگی و خشکی واژنی هم مي‌شوند. زنانی که بخواهند در آینده باردار شوند، باید پیش از آغاز درمان، از گروه مراقبت کنندة سلامتي خود دربارۀ راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های ذخیرۀ تخمك بپرسند.

شاید مطالعة مقالة شما و شیمی‌درمانی پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطان www.ncii.ir برای شما مفید باشد.

هدف‌درمانی Targeted Therapy
برای مبتلایان به CML و برخی از مبتلایان به ALL داروهایی به نام هدف‌درمانی تجویز مي‌شود. استفاده از قرص ایماتینیب [گلی وک] (Imatinib [Gleevec]) اولین هدف‌درمانی بود که تجویز آن برای سرطان خون CML تأیید شد. اکنون از ساير داروهای هدف‌درمانی هم استفاده می‌كنند.
در روش هدف‌درمانی، از داروهایی استفاده مي‌كنند که جلوی رشد و گسترش سلول‌های خونی سرطانی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرند. مثلاً، در یک هدف‌درمانی، جلوی فعالیت پروتئین‌‌‌‌‌‌‌‌‌های غیرطبیعی را که موجب رشد سلول‌های خونی سرطانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، مي‌گيرند.
عوارض جانبی این روش شامل تورم، نفخ و افزایش وزن ناگهانی است. هدف‌درمانی موجب کم‌خونی، حالت تهوع، استفراغ، اسهال، گرفتگی عضلات یا کهیر مي‌شود. گروه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده از سلامتي، شما را به جهت بروز نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های این مشکلات معاينه مي‌كند.
شاید بهتر باشد برای كسب اطلاعات بیش‌تر مقاله روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های هدف‌درمانی: پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و پاسخ‌‌‌‌‌‌‌‌‌ را مطالعه کنید.

درمان بیولوژیک
برای برخی مبتلایان به سرطان خون داروهایی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام درمان بیولوژیک تجویز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. درمان بیولوژیک سرطان خون، درمانی است که سیستم دفاعي طبیعی بدن را برای مقابله با سرطان تقویت می‌کند.
یک نوع داروی درمان بیولوژیک، ماده‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای است به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام پادتن تک‌‌‌‌‌‌‌‌‌دودمانی. این ماده را از طریق تزریق درون وریدی به بدن مي‌رسانند. این ماده به سلول‌های خونی سرطانی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌چسبد. یک نوع پادتن تك دودماني، ماده‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای سمی دارد که سلول‌های خونی سرطانی را از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. نوع دیگر این داروها به سیستم دفاعي بدن کمک می‌کند تا سلول‌های خونی سرطانی را نابود کند.
برای برخی مبتلایان به CML، درمان بیولوژیک با دارویی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌نام اینترفرون (Interferon) تجویز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این دارو را زیر پوست یا در عضله تزریق می‌كنند. این دارو رشد سلول‌های خونی سرطانی را کُند مي‌کند.
بیمار در کلینیک، مطب یا بیمارستان درمان مي‌شود. برای پیشگیری از بروز عوارض جانبی به-طور همزمان از ساير داروها نیز استفاده مي‌كنند.
عوارض جانبی درمان بیولوژیک با توجه به نوع دارو، و در افراد مختلف، متفاوت است. درمان-های بیولوژیک معمولاً موجب کهیر یا تورم در ناحیۀ تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. این داروها همچنین موجب سردرد، درد عضلات، تب یا ضعف مي‌شوند. گروه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده از سلامتي بیمار خون بيمار را به دنبال نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های کم‌خونی و مشکلات ديگر آزمايش مي‌کنند.
شاید مطالعۀ مقالة درمان بیولوژیک www.ncii.ir برایتان مفید باشد.
می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از آغاز شیمی‌درمانی، هدف‌درمانی یا درمان بیولوژیک، اينها را از پزشک بپرسید:

• چه دارویی باید مصرف کنم؟ درمان چگونه عمل می‌کند؟
• پیش از آغاز درمان باید نزد دندانپزشک بروم؟
• درمان کِی آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ کِی تمام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ چند وقت به چند وقت درمان را دریافت می‌کنم؟
• درمان در کجا انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ باید در بیمارستان بستری شوم؟
• برای مراقبت از خودم در طول درمان چه کار باید انجام دهم؟
• چگونه باید از مؤثر بودن درمان آگاه شوم؟
• آیا در طول درمان دچار عوارض جانبی خواهم شد؟ شما را باید در جریان کدام عوارض جانبی بگذارم؟ آیا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم از بعضي از این عوارض جانبی پیشگیری کنم یا آنها را درمان کنم؟
• این داروها بعدها موجب عوارض جانبی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند؟
• چند وقت به چند وقت باید جهت معاینه مراجعه کنم؟
  

پرتودرمانی
در پرتودرمانی از اشعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایي با انرژی زیاد برای نابودی سلول‌های خونی سرطانی استفاده می‌کنند. پرتودرمانی در بیمارستان یا کلینیک انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.
در برخی افراد، ناحیۀ طحال، مغز یا بخش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگر بدن که درآنها تجمع سلول‌های خونی سرطانی وجود دارد، تحت تابش اشعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای قرار مي‌گيرند که از دستگاهی بزرگ ساطع شده است . این نوع درمان 5 روز در هفته و به مدت چند هفته انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. در مورد دیگران، به تمام بدنشان اشعه می‌تابانند. این درمان را یک یا دو بار در روز به مدت چند روز، و معمولاً پیش از پیوند سلول‌های بنیادی انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.
عوارض جانبی پرتودرمانی عمدتاً به میزان تابش اشعه به محدوده‌ای از بدن که تحت تابش قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گیرد بستگی دارد. مثلاً تابش در ناحیۀ شکم موجب حالت تهوع، استفراغ و اسهال می‌شود. علاوه بر این، پوست بیمار در ناحیۀ تحت تابش قرمز، خشک و حساس می‌شود. همچنین بیمار در محدودۀ تحت تابش دچار ریزش مو می‌شود.
احتمال اینکه در طول پرتودرمانی احساس خستگی شدید کنید، به‌خصوص پس از چند هفته درمان، زیاد است. استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیماران توصیه می‌کنند که تا حد امکان فعالیت داشته باشند.
با وجود اینکه عوارض جانبی پرتودرمانی نگران ‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده است، معمولاً می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توان آنها را درمان یا مهار کرد. با پزشک خود دربارۀ راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تخفیف‌‌‌‌‌‌‌‌‌دادن این مشکلات صحبت کنید.
دانستن این نکته نیز مفید است، که در بیش‌تر موارد عوارض جانبی دائمی نیستند. با وجود این، بهتر است از پزشک خود دربارۀ عوارض جانبی بلندمدت پرتودرمانی بپرسید.
شاید مطالعۀ مقالة شما و پرتودرمانی www.ncii.ir برای شما مفید باشد.

پیش از آغاز پرتودرمانی بهتر است از پزشک خود این موارد را بپرسید:

• چرا این نوع درمان برایم لازم است؟
• درمان کِی آغاز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ چند وقت به چند وقت انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ کِی تمام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟
• در طول درمان چه حالتی خواهم داشت؟ در طول درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم به فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های معمولم ادامه دهم؟
• این روش عوارض جانبی در پی دارد؟ این عوارض تا کی ادامه خواهد داشت؟
• آیا پرتودرمانی در آینده موجب بروز عوارض جانبی می‌شود؟
• برای مراقبت از خودم در طول درمان چکار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانم انجام دهم؟
• چگونه از مؤثر بودن درمان آگاه شوم؟
• چند وقت به چند وقت باید معاینه شوم؟

پیوند سلول‌های بنیادی
برخی مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) باید پیوند سلول‌های بنیادی انجام دهند. پیوند سلول‌های بنیادی به بیمار این امکان را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهد که بتواند تحت درمان با میزان بالای دارو، اشعه یا هر دو قرار بگیرد. میزان بالای این درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها هم سلول‌های خونی سرطانی و هم سلول‌های خونی سالم را در مغز استخوان از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌برد. پس از دریافت شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا هردو با میزان بالا، بیمار سلول‌های بنیادی را از طریق ورید بزرگی دریافت می‌کند. (این عمل مانند انتقال خون است). سلول‌های خونی جدید را سلول‌های بنیادی پیوندی می‌سازند. سلول‌های خونی جدید جای آن سلول‌هایی را می‌گیرند که بر اثر درمان از بین رفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند.
پیوند سلول‌های بنیادی در بیمارستان انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. سلول‌های بنیادی یا از خود بیمار است و یا از طرف شخص دیگری به او اهدا مي‌شود:

• از طرف خود بیمار: در پیوند سلول‌های بنیادی به‌دست آمده از خود شخص، از سلول‌های بنیادی خود بیمار استفاده می‌کنند. پیش از آنکه بیمار تحت شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی با میزان بالا قرار گیرد، مقداری از سلول‌های بنیادیش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ را بر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دارند. این سلول‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها را طوری فراوری می‌کنند که تمام سلول‌های خونی سرطانی موجود در آن از بین برود. سپس سلول‌های بنیادی بیمار را منجمد و ذخیره مي‌كنند. پس از آنکه بیمار تحت شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی با میزان بالا قرار گرفت، یخ سلول‌های بنیادی ذخیره شده را باز و آنها را به بیمار تزریق می‌کنند.
• از طرف یکی از اعضای خانواده یا اهدا کننده‌ای دیگر: در پیوند سلول‌های بنیادی به‌دست آمده از فردی دیگر، از سلول‌های بنیادی اهداشده ازسوی شخصی دیگر استفاده می-شود. برادر، خواهر یا یکی از والدینتان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند اهداکننده باشد. گاهی اوقات، سلول‌های بنیادی از طرف شخصی اهدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود که از بستگان بیمار نیست. پزشکان برای آگاهی از میزان همخوانی سلول‌های بنیادی فرد اهدا کننده با سلول‌های بنیادی بیمار، از آزمایش خون استفاده می‌کند.
• از طرف دوقلوی همسان بیمار: اگر یک دوقلوی همسان داشته باشید، در پیوند سلول‌های بنیادی همسان از سلول‌های بنیادی دوقلوی شما، درصورتی‌که سالم باشد، استفاده می‌کنند.

منابع تأمین سلول‌های بنیادی محدودند. منشأ سلول‌های بنیادی معمولاً خون است (پیوند سلول‌های بنیادی محیطی). یا گاهی هم منشأ آنها مغز استخوان است (پیوند مغز استخوان). منشأ دیگر سلول‌های بنیادی خون‌بند ناف است. خونبند ناف را از نوزاد تازه به دنیا آمده ای جدا و در فریزر نگهداری می‌کنند. وقتی شخصی این خونبند ناف را دریافت می‌کند، به این عمل پیوند خون‌بند ناف می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گویند.
پس از پیوند سلول‌های بنیادی، شاید لازم باشد به مدت چند هفته یا چند ماه در بیمارستان بستری باشید. در این مدت به دلیل میزان بالای شیمی‌درمانی یا پرتودرمانی در معرض خطر عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها و خونریزی هستید. به مرور، سلول‌های بنیادی پیوندی شروع به تولید سلول‌های خونی می‌کنند.
مشکل دیگری که معمولاً برای افرادی که از سلول‌های بنیادی اهدایی استفاده می‌کنند پیش می‌آید، بیماری پیوند علیه میزبان (GVHD) است. در GVHD، گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های سفید موجود در سلول‌های بنیادی پیوندی به بافت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های طبیعی بیمار حمله می‌کنند. در بیش‌تر موارد، کبد، پوست یا جهاز هاضمه درگیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند. GVHD می‌‌‌‌‌‌‌‌‌تواند ملایم یا بسیار شدید باشد. این واقعه هر زمانی پس از پیوند، حتی سال‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها بعد هم روی می‌دهد. داروهای استروئیدی یا سایر داروها بر این عارضه مؤثر باشند.
شاید مطالعۀ پرسشنامة پیوند مغز استخوان و پیوند سلول‌های بنیادی برگرفته از خون محیطی: پرسش و پاسخ www.ncii.ir برایتان مفید باشد.

می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از پیوند سلول‌های مغز استخوان این موارد را از پزشک بپرسید:

• چه نوع پیوند سلول‌های بنیادی درمورد من اجرا خواهد شد؟ در صورت نیاز، چگونه می-توانیم اهدا کننده بیابیم؟
• چه مدت در بیمارستان بستری خواهم بود؟ آیا به مراقبت ویژه نیاز خواهم داشت؟ چگونه از من در برابر عفونت و آلودگی محافظت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ آیا ملاقات کنندگانم باید ماسک بزنند؟ من چطور؟
• پس از مرخص شدن از بیمارستان به چه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی نیاز دارم؟
• چگونه از مؤثر بودن درمان آگاه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شویم؟
• خطرات و عوارض جانبی این روش چیستند؟ در برابرشان چه کاری از ما ساخته است؟
• چه تغییراتی در فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های معمولم ضروری خواهند بود؟
• احتمال بهبودی کامل من چقدر است؟ چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد؟
• چند وقت به چند وقت باید معاینه شوم؟
  

مراقبت حمایتی
سرطان خون (لوسمی) و درمان آن منجر به مشکلات دیگر برای سلامتی می‌شوند. شما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از درمان، در حین درمان یا پس از آن از مراقبت حمایتی بهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌مند شوید.
مراقبت حمایتی، درمانی ا‌‌‌‌‌‌‌‌‌ست برای پیشگیری یا نابودی عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، مهار درد و علائم دیگر بیماری، تخفیف دادن عوارض جانبی درمان و کمک به بیمار برای کنار آمدن با احساساتی که معمولاً تشخیص سرطان به همراه دارد. شما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید از مراقبت حمایتی، جهت پیشگیری یا مهار این مشکلات و بهبود آسایش و کیفیت زندگی خود در طول درمان بهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌مند شوید.

• عفونت‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها: از آنجا که مبتلایان به سرطان خون (لوسمی) بسیار آسان دچار عفونت می-شوند، برای شما هم آنتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌بیوتیک و سایر داروها تجویز می‌کنند. برای برخی افراد واکسن ضد آنفولانزا و پنومونی (عفونت ریه) تجویز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. معمولاً گروه مراقبت‌‌کننده از سلامتي به شما توصیه می‌کنند که از مکان‌‌‌‌‌‌‌‌‌های شلوغ و افرادی که سرما خورده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند یا به بیماری‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگر مسری مبتلا هستند، پرهیز کنید. اگر دچار عفونت شوید، شاید آن عفونت حاد باشد و لازم باشد به‌‌‌‌‌‌‌‌‌سرعت درمان شود. شاید هم لازم است برای درمان، در بیمارستان بستری شوید.
• کم‌‌‌‌‌‌‌‌‌خونی و خونریزی: کم‌‌‌‌‌‌‌‌‌خونی و خونریزی مشکلاتی دیگر هستند که اغلب به مراقبت حمایتی نیاز دارند. شاید هم نیاز به تزریق گلبول‌‌‌‌‌‌‌‌‌های قرمز خون یا پلاکت داشته باشید. این تزریق خون به درمان کم‌‌‌‌‌‌‌‌‌خونی کمک می‌کند و از خطر خونریزی شدید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کاهد.
  • مشکلات دندانی: سرطان خون (لوسمی) و شیمی‌درمانی باعث می‌شوند که دهان حساس و به آساني دچار عفونت شود و احتمال خونریزی آن افزایش یابد. پزشکان اغلب به بیماران توصیه می‌کنند که یک معاینۀ کامل دندانی انجام دهند و در صورت امکان، اقدامات لازم دندانپزشکی را پیش از آغاز شیمی‌درمانی انجام دهند. دندانپزشکان به بیماران نحوۀ تمیز و سالم نگه‌‌‌‌‌‌‌‌‌داشتن دهان را در طول درمان نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.

شما مي‌توانيد اطلاعات مربوط به مراقبت‌هاي حمايتي به آدرس‌هاي زير مراجعه كنيد.
تغذیه و فعالیت ورزشی
مهم است که حتي‌الامكان با تغذیۀ مناسب و فعالبت بدنی، از خود مراقبت کنید.
برای حفظ وزن متعادل به میزان مناسب کالری نیاز دارید. همچنین برای حفظ قدرتتان به پروتئین کافی نیاز دارید. تغذیۀ خوب کمک می‌کند تا احساس بهتر و انرژی بیش‌تری داشته باشید.
گاهی، به خصوص در حین درمان یا مدت کوتاهی پس از آن، اشتهای خود را از دست می‌دهید. شاید ناراحت یا خسته باشید. شاید به نظرتان بیاید که غذاها دیگر خوشمزه نیستند. علاوه بر این، عوارض جانبی درمان (از قبیل کم‌‌‌‌‌‌‌‌‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ یا زخم‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دهان) غذا خوردن را دچار مشکل می‌کنند. پزشک شما، کارشناس تغذیۀ معتبر یا سایر مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنندگ� �ن از سلامتي می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی برای برخورد با این مشکلات ارائه کنند. همچنین جزوۀ توصیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تغذیه-ای برای مبتلایان به سرطان دستور تهیۀ غذاها و نیز پیشنهادهای مفیدی در بر دارد.
بنابر تحقیقات، مبتلایان به سرطان فعال که هستند احساس بهتری دارند. پیاده‌‌‌‌‌‌‌‌‌روی، یوگا و فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های دیگر شما را قوی نگه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ می‌دارد و توش و توان شما را افزایش می‌دهد. ورزش حالت تهوع و درد را کاهش می‌دهد و گذراندن دورۀ درمان را آسان‌تر می‌کند. از فشارهاي عصبي هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کاهد. پیش از آغاز به هر نوع فعالیت ورزشی که انتخاب می‌کنید، با پزشک خود مشورت کنید. همچنین، درصورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ که فعالیت انتخابی شما درد یا مشکلات دیگری ایجاد کرد، حتماً پزشک یا پرستار خود را در جریان بگذاريد.

پیگیری سلامتی بیمار پس از درمان
بیمار پس از اتمام درمان سرطان خون (لوسمی)، نیاز به معاینات مرتب دارد. این معاینات ضامن این هستند که هر تغییری در وضعیت سلامتي بیمار در نظر گرفته و در صورت لزوم درمان شود. در صورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که بین دو نوبت معاینه دچار مشکلی به لحاظ سلامتی شدید، باید با پزشک تماس بگیرید.
پزشک، بازگشت سرطان را بررسی مي‌كند. سرطان، حتی زمانی که به نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌رسد به‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور کلی از بین رفته است، گاهی به دلیل باقی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماندن تعدادی از سلول‌های خونی سرطانی در نقاطی از بدن پس از درمان که از دید پنهان مانده‌‌‌‌‌‌‌‌‌اند، باز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌گردد. معاینات، به مشخص شدن مشکلات سلامتی هم که بر اثر درمان سرطان به‌‌‌‌‌‌‌‌‌وجود می‌آیند کمک می‌کنند.
معاینات شامل معاینۀ بالینی دقیق، آزمایش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ خون، آزمایش سیتوژنتیک، عكس‌برداري با اشعۀ ایکس، آسپیراسیون مغز استخوان یا کشیدن مایع مغزی- نخاعی است.
مقالات و موضوعاتي دارد که در پاسخ دادن به پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مربوط به پیگیری سلامتی بیمار پس از درمان و مسائل دیگر مفید است. مطالعة مقالة زندگی پیش رو: زندگی پس از درمان سرطان پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش پيشگيري سرطانwww.ncii.ir به شما کمک می‌کند. همچنین مطالعة پرسشنامۀ پیگیری سلامتی بیمار پس از درمان سرطان: پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و پاسخ Follow-up Care After Cancer treatment: Questions and Answers NCI نیز مفید است.

می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید پیش از پیوند سلول‌های مغز استخوان این موارد را از پزشک بپرسید:

• چه نوع پیوند سلول‌های بنیادی درمورد من اجرا خواهد شد؟ در صورت نیاز، چگونه می-توانیم اهدا کننده بیابیم؟
• چه مدت در بیمارستان بستری خواهم بود؟ آیا به مراقبت ویژه نیاز خواهم داشت؟ چگونه از من در برابر عفونت و آلودگی محافظت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؟ آیا ملاقات کنندگانم باید ماسک بزنند؟ من چطور؟
• پس از مرخص شدن از بیمارستان به چه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی نیاز دارم؟
• چگونه از مؤثر بودن درمان آگاه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شویم؟
• خطرات و عوارض جانبی این روش چیستند؟ در برابرشان چه کاری از ما ساخته است؟
• چه تغییراتی در فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های معمولم ضروری خواهند بود؟
• احتمال بهبودی کامل من چقدر است؟ چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌کشد؟
• چند وقت به چند وقت باید معاینه شوم؟
  

مراجع حمایتی
آگاهی از ابتلا به سرطان خون (لوسمی) زندگی شما و نزدیکانتان را دگرگون می‌کند. اداره و از سر گذراندن این دگرگونی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها بسیار دشوار است. کاملاً طبیعی است که خود شما، خانواده و دوستانتان دچار احساسات جدید و گیج‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده‌‌� ��‌‌‌‌‌‌ای بشوید.
نگرانی دربارۀ روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های درمان و برخورد با عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و صورت‌حساب‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها ی پزشکی کاملاً طبیعی هستند. شاید هم نگران مراقبت از خانواده، حفظ موقعیت شغلی یا ادامه دادن فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌های روزمره‌‌‌‌‌‌‌‌‌تان هستيد.

برای دریافت حمایت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانید به این مراجع مراجعه کنید:

• پزشکان، پرستاران و اعضای دیگر گروه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده از سلامتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌ شمامی‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به سؤالاتتان دربارۀ درمان، شغل یا سایر فعالیت‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایتا� � پاسخ دهند.
• مددکاران اجتماعی، مشاوران یا افراد معتمد مذهبی درصورتی‌که بخواهید دربارۀ احساسات یا نگرانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایتا� � صحبت کنید، به شما کمک مي‌کنند. اغلب، مددکاران اجتماعی مراجعی را جهت کمک‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مالی، حمل و نقل، مراقبت در خانه یا حمایت عاطفی معرفی می‌کنند.
• گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌های حمایتی نیز مفیدند. در این گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها، بیماران یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش� �ن با سایر بیماران یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایش� �ن ملاقات می‌کنند تا تجربه‌هاي خود را از زندگي با سرطان و عوارض درمان باهم درميان بگذارند. چنین گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی به‌صورت حضوری، تلفنی یا اینترنتی فعالیت می‌کنند. بهتر است برای یافتن یک گروه حمایتی با یکی از اعضای گروه مراقبت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کننده از سلامتی خود، صحبت کنید.

برای گرفتن توصیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌هایی دربارۀ نحوۀ کنار آمدن با سرطان، بهتر است به مقالة استفاده از زمان: حمایت برای مبتلایان به سرطان www.ncii.ir مراجعه کنید.

شرکت در تحقیقات مربوط به سرطان
تحقیقات مربوط به سرطان پیشرفت زیادی در زمینۀ درمان سرطان خون (لوسمی) به‌دنبال داشته است. به‌خاطر وجود این تحقیقات، بزرگسالان و کودکان مبتلا به سرطان خون (لوسمی) می‌‌‌‌‌‌‌‌‌توانند به کیفیت زندگی بهتر و احتمال مرگ کم‌تر ناشی از سرطان، امیدوار باشند. تحقیقات مداوم نوید این را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند که در آینده، درصد بیش‌تری از مبتلایان به این سرطان، با موفقیت درمان شوند.
پزشکان در سراسر دنیا انواع گوناگونی از پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی را ترتیب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند (مطالعات تحقیقاتی که در آنها مردم داوطلبانه شرکت می‌کنند). پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی به‌منظور پاسخ دادن به پرسش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های مهم و نیز مشخص کردن بی‌‌‌‌‌‌‌‌‌خطر بودن و کارایی روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های تازه طراحی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند.
پزشکان در حال بررسی روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جدید و بهتری در درمان سرطان خون (لوسمی)، و راه-هایی برای بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به آن هستند. آنها روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های جدید هدفمند درمانی، درمان بیولوژیک و شیمی‌درمانی را امتحان می‌کنند. همچنین انواع گوناگون ترکیب‌‌‌‌‌‌‌‌‌ روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌‌‌های درمانی را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌آزمایند.
حتی درصورتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌که شرکت‌‌‌‌‌‌‌‌‌کنندگان در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی به‌‌‌‌‌‌‌‌‌شکل مستقیم از این پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها برخوردار نشوند، با کمکی که به پزشکان برای آگاهی یافتن بیش‌تر دربارۀ سرطان خون (لوسمی) و چگونگی مهار آن می‌کنند، نقش عمده‌‌‌‌‌‌‌‌‌ای در این راه ایفا خواهند کرد. با وجود اینکه پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی با خطراتی همراه است، پزشکان هرچه از دستشان بربیاید برای حفاظت از بیمارانشان انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند.
اگر می‌خواهید در پژوهش بالینی شرکت کنید، با پزشک خود مشورت کنید. مطالعۀ مقالة شرکت در مطالعات تحقیقاتی درمان سرطان www.ncii.ir برایتان مفید است. در این مقاله طرز انجام مطالعات تحقیقاتی و مزایا و خطرات احتمالی آنها شرح داده شده است.
پايگاه NCI بخشی دارد مربوط به پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی، به نشانی www.cancer.gov/clinicaltrials. این بخش شامل اطلاعاتی کلی است از پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌های بالینی و همین‌‌‌‌‌‌‌‌‌طور اطلاعاتی مفصل دربارۀ برخی از مطالعات مداوم خاص دربارۀ سرطان خون (لوسمی).

[poune]

آنچه باید دربارۀ سرطان مری بدانید
What You Need To Know About Cancer of the Esophagus


دربارۀ این مقاله
آگاهی دربارۀ مراقبت‌‌‌های پزشکی در مورد سرطان مری به شما کمک می‌کند تا نقش فعالی در انتخاب نحوۀ مراقبت از خود داشته باشید. اين مقاله به موارد زير پرداخته است:

• تشخیص و مرحله بندی
• درمان
• مراقبت حمایتی و تغذیه
• شرکت در مطالعات تحقیقاتی

این مقاله شامل فهرستی از پرسش‌هاست که شاید شما بخواهید از پزشک خود بپرسید، چون بسیاری ترجیح می‌دهند فهرستی از سئوالات را هنگام ديدار با پزشک همراه داشته باشند. برای یادآوری آنچه پزشک به شما می‌گوید، می‌توانید حرف‌هاي او را یادداشت‌ کنید و یا با اجازۀ وی از ضبط صوت استفاده کنید. شما همچنین می‌‌توانید یکی از اعضای خانواده‌ و یا یکی از دوستان را براي یادداشت‌برداری، یا پرسش و یا فقط گوش‌دادن گفتگوي شما با پزشك همراه ببريد.
برای كسب آگاهي‌هاي تازه دربارۀ سرطان مری، به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) سربزنيد.

مری
مری در قفسۀ سینه است و در حدود 25 سانتی متر طول دارد.
این عضو بخشی از دستگاه گوارش است. غذا از طریق مری از دهان به معده منتقل می‌شود.

مری لوله‌ای ماهیچه‌ای است. دیوارۀ‌ مری چندین لایه دارد:

• لایه داخلی یا پوشاننده: این بافت مری مرطوب است، به گونه‌ای که غذا بتواند به‌راحتي به معده برود.
• زیر مخاط: غدد این لایه مخاط تولید می‌کنند. مخاط مری را مرطوب نگه می‌دارد.
• لایۀ ماهیچه‌: ماهیچه‌ها غذا را به سمت معده هل می‌دهند.
• لایۀ بیرونی: لایۀ بیرونی سطح مری را می‌پوشاند.

سلول‌های سرطانی
سرطان در سلول‌ها آغاز می‌شود که تشکیل‌دهندة بافت‌ها هستند، بافت‌ها هم اعضای بدن را می‌سازند.
سلول‌های طبیعی رشد می‌کنند و هنگامی‌ که بدن به آنها نیاز دارد تقسیم می‌شوند تا سلول‌های جدیدی تشکیل دهند. وقتی سلول‌های طبیعی پیر می‌شوند و یا آسیب می‌بینند، می‌میرند و سلول‌های جدید جای آنها را می‌گیرند.
گاه، این فرآیند اشتباه پیش می‌رود. سلول‌های جدید هنگامی‌که بدن به آنها نیازی ندارد تشکیل می‌شوند و سلول‌های پیر و یا آسیب‌دیده، برخلاف روال طبیعی، از بین نمی‌روند. ساخت سلول‌های اضافه اغلب تشکیل توده‌ای از بافت را می‌دهد که به آن تومور می‌گویند.
توده‌هاي زائد (تومورها) در دیوارۀ مری خوش‌‌خیم (غیرسرطانی) و یا بدخیم (سرطانی) اند. در دیوارۀ نرم داخلی، بخش‌های زبر غیرطبیعی، برآمدگی‌های کوچک، یا یک تومور، ايجاد مي‌شود. تومورهای خوش‌خیم مثل تومورهای بدخیم (سرطانی) مضر و خطرناك نیستند.

تومورهای خوش‌خیم:

• به ندرت تهدیدی برای زندگی به شمار می‌آیند.
• قابل برداشتن‌اند و معمولاً بار دیگر رشد نمی‌کنند.
• به بافت‌های اطراف حمله نمی‌کنند.
• به بخش‌های دیگر بدن گسترش نمی‌یابند.

سرطان مری در سلول‌های لایۀ درونی مری شروع می‌شود، و به مرور گاهی به طور عمقی به داخل مری و بافت‌های اطراف حمله می‌کند. سلول‌های سرطانی می‌توانند با جداشدن از تومور اوليه گسترش یابند.
سلول‌هاي سرطاني گاهی وارد رگ‌های خونی و یا رگ‌های لنفاوی می‌شوند که شاخه‌ای به تمام بافت‌های بدن هستند. سلول‌های سرطانی معمولاً به سایر بافت‌ها می‌چسبند و رشد می‌کنند و تشکیل تومورهای جدیدی می‌دهند و به آن بافت‌ها صدمه وارد می‌کنند. به پخش سلول‌های سرطانی متاستاز می‌گویند. برای آگاهي دربارۀ سرطان مری گسترش یافته به بخش مرحله‌بندی مراجعه کنید.

انواع سرطان مری
دو نوع مهم از سرطان مری وجود دارد. هردو نوع به شیوۀ مشابهی تشخیص، درمان و مدیریت می‌شوند. دو نوع از رایج‌ترین انواع سرطان مری را بر اساس شکل میکروسکوپی سلول‌های سرطانی نامگذاری می‌کنند. هر دو نوع در سلول‌های بافت داخلی مری شروع به رشد می‌کنند.

آدنوکارسینوم مری: این نوع معمولاً در قسمت پایین مری نزدیک به معده یافت می‌شود.

سرطان سلول سنگفرشی مری: این نوع سرطان معمولاً در قسمت بالای مری یافت می‌شود و در سراسر دنیا رایج‌ترین نوع است.

عوامل بروز سرطان
وقتی که سرطان شما مشخص ‌می‌شود، بسیار طبیعی است که با خود فکر کنید که چه چیزی باعث این بیماری شده‌است.
پزشکان به ندرت می‌توانند توضیح دهند که چرا یکی به سرطان مری دچار می‌شود و دیگری دچار نمی‌شود، به‌هرحال، ما می‌دانیم افرادی که عوامل بروز سرطان خاصی دارند بیشتر از افراد دیگر در معرض ابتلا به سرطان مری قرار دارند. عامل بروز سرطان به عاملی می‌گویند که احتمال ابتلا به بیماری را افزایش می‌دهد.

بنابر مطالعات، این موارد عوامل بروز سرطان مری بوده‌اند:

• سن 65 سال یا بالاتر: سن، عامل اصلی سرطان مری است. احتمال ابتلا به بیماری با افزایش سن افزایش می‌یابد. بیشترین افرادی که بیماری سرطان مری آنها مشخص شده است 65 ساله و یا مسن‌تر هستند.
• مذکر بودن: در ایالات متحده، مردان سه برابر بیشتر از زنان درمعرض ابتلا به سرطان مری هستند.
• استعمال دخانیات: افرادی که دخانیات مصرف می‌کنند بیشتر از افرادی که دخانیات مصرف نمی‌کنند در معرض ابتلا به این بیماری هستند.
• مصرف زیاد مشروبات الکلی: افرادی که بیش از سه بار در روز مشروبات الکلی می‌نوشند بیشتر از افراد غیرالکلی درمعرض ابتلا به سرطان سلول سنگفرشی مری هستند. افراد الکلی که دخانیات هم مصرف می‌کنند در معرض خطر بسیار بالاتری نسبت به افرادی هستند که دخانیات مصرف نمی‌کنند. به عبارت دیگر، این دو عامل با کمک هم خطر ابتلا به بیماری را بسیار افزایش می‌دهند.
• برنامۀ غذایی: مطالعات به ما می‌گویند که پیروی از برنامۀ غذایی‌ که شامل مقدار کمی میوه‌ و سبزی است خطر ابتلا به سرطان مری را افزایش می‌دهد. به هرحال، نتایج مطالعات برنامۀ غذایی همیشه همدیگر را تأئید نمی‌‌‌کنند و جهت فهم بهتر اینکه چگونه برنامۀ غذایی بر خطر ابتلا به سرطان مری تأثیر می‌گذارد مطالعات بیشتری مورد نیاز است.
• چاقی مفرط: چاقی مفرط خطر ابتلا به آدنوکارسینوم مری را افزایش می‌دهد.
• بازگشت (Reflux) اسید معده: بازگشت(Reflux) اسید یک جریان عقبگرد غیرطبیعی اسید معده به داخل مری است. بازگشت(Reflux) بسیار معمول است، علامت آن سوزش سردل است ولی در بعضی از افراد علائم خاصی ندارد. اسید معده معمولاً به بافت مری آسیب می‌رساند، و بعد از چندین سال، این آسیب‌بافتی در بعضی افراد منجر به سرطان آدنوکارسینوم مری می‌شود.

Barrett Esophagus (مری بارت): بازگشت(Reflux) اسید معده معمولاً به مری آسیب می‌رساند و به مرور باعث شرایطی معروف به مری بارت) Barrett Esophagus( می‌شود. در این صورت، سلول‌های قسمت پایینی مری غیرطبیعی هستند. بیشتر كساني که مبتلا به مری‌بارت) Barrett Esophagus( هستند از آن بی‌اطلاع‌اند. وجود مری‌بارت) Barrett Esophagus( باعث افزایش خطر ابتلا به آدنوکارسینوم مری می‌شود. این عامل خطرناک‌تر از بازگشت(Reflux) اسید به تنهایی است.
بسیاری دیگر از عوامل احتمالی بروز سرطان (از قبیل دخانیات بدون دود) نیز بررسی شده‌اند. محققان به مطالعه در زمینۀ عوامل احتمالی بروز سرطان ادامه می‌دهند.
وجود عامل بروز سرطان بدین معنی نیست که فرد دچار سرطان مری خواهد شد. بیشتر كساني که عامل بروز سرطان در آنها ديده شده، هرگز دچار سرطان مری نمی‌شوند.

علائم:
سرطان مری در مراحل اولیه معمولاً علائمي از خون نشان نمي‌دهد، اما با رشد بیش‌تر سرطان، شایع‌ترین علائمی که بروز می‌‌‌کنند عبارت‌اند از:

• غذا در مری گیر می‌کند و یا گاهی برمی‌گردد.
• درد هنگام بلع غذا.
• درد در قفسۀ سینه و ناحیۀ پشت.
• کاهش وزن.
• سوزش سر دل (یا ترش کردن).
• صدای گرفته و یا سرفه‌ای که طی دو هفته رفع نمی‌شود.

این علائم معمولاً در اثر سرطان مری و یا بيماري‌هاي ديگر به‌وجود می‌آیند. اگر شما هر يك از این علائم را دارید باید به پزشک خود اطلاع دهید به‌گونه‌ای که بيماري مشخص و هر چه زودتر درمان شود.

تشخیص
اگر علائمی از نشانه‌‌‌های سرطان مری در خود ديديد، پزشک باید بفهمد که آیا این علائم واقعاً به علت سرطان به‌وجود آمده‌اند و یا علت دیگری دارند. پزشک شما را معاینه می‌‌‌کند و دربارۀ‌ تاریخچۀ سلامت شخصی و خانوادگی شما سئوالاتی می‌پرسد. شما باید آزمایش خون بدهید یا یکی از این موارد را انجام دهید:

بلع باریم: بعد از اینکه شما محلول باریم را می‌نوشید، از مری و معدۀ شما با اشعۀ ایکس عکسبرداری می‌کنند. محلول باریم باعث می‌شود که مری شما در اشعۀ ایکس واضح‌تر دیده‌شود. این آزمایش همچنین به سری دستگاه گوارش فوقانی معروف است.

آندوسکوپی: پزشک از لوله‌ای باریک که مجهز به نور است (آندوسکوپ) برای بررسی مری شما استفاده می‌کند. پزشک ابتدا با اسپری بی‌حسی، حلق را بی‌حس می‌کند و گاهی هم جهت آرام کردن فرد، به او دارو می‌دهد. لوله را از دهان و یا بینی به مری می‌رسانند. پزشک شاید عنوان آندوسکوپی دستگاه گوارش فوقانی (Upper)، EGD و یا ازوفاگوسکوپی (Esophagoscopy) را برای این فرایند به کار ببرد.

نمونه‌برداری: سرطان معمولاً در لایۀ درونی مری شروع می‌شود. پزشک از یک آندوسکوپ جهت برداشتن بافت از مری استفاده می‌کند. آسیب‌شناس، بافت را به منظور معاینۀ میکروسکوپی سلول‌های سرطان بررسی می‌کند. نمونه‌برداری تنها راه مطمئن جهت دانستن این امر است که آیا سلول سرطانی وجود دارد یا نه.

می‌‌‌توانید قبل از انجام نمونه‌برداری این سئوالات را با پزشک در میان بگذارید:

• عمل کجا انجام می‌‌‌شود؟ آیا باید در بیمارستان بستري شوم؟
• چقدر طول خواهد کشید؟ آیا بهوش خواهم بود؟
• آیا دردناک است؟ آیا داروي بیهوشی به من تزریق می‌شود؟
• چه خطراتی در پی دارد؟ احتمال عفونت و یا خونریزی بعد از آن چقدر است؟
• چگونه باید برای این کار آماده شوم؟
• چقدر طول می‌کشد که دوباره بهبود یابم؟
• چقدر طول می‌کشد تا از نتایج آن آگاه شوم؟ آیا نسخه‌ای از گزارش آسیب‌شناختی را به من خواهند داد؟
• اگر سرطان داشته‌باشم، چه کسی با من در مورد مرحلۀ بعد صحبت خواهد کرد؟ و چه موقع؟

مرحله بندی:
اگر نمونه‌برداری نشان دهد که سرطان دارید پزشک باید از مرحلۀ بیماری آگاه شود برای اینکه به شما کمک کند که بهترین درمان را انتخاب کنید.

مرحله‌بندی تلاش دقیقی برای یافتن این موارد است:

• سرطان تا چه عمقی به دیواره‌های مری رسوخ كرده است؟
• آیا سرطان به بافت‌های اطراف رسوخ كرده است؟
• آیا سرطان گسترش یافته ‌است؟ در این صورت، به چه قسمت‌هايی از بدن منتشر شده است؟

زمانی که سرطان مری گسترش می‌یابد، اغلب در غدد لنفاوی مجاور یافت می‌شود. اگر سرطان به این غدد رسیده‌ باشد، بعید نیست که به غدد لنفاوی دیگر، استخوان‌ها و سایر اعضا گسترش یابد. علاوه بر این، سرطان مری گاهی به کبد و ریه‌ها نیز نفوذ مي‌كند.

پزشک شما معمولاً دستور یک و یا چند مورد از آزمایشهای مرحله‌بندی زیر را می‌دهد:

سونوگرافی آندوسکوپیک: پزشک لوله‌ای باریک مجهز به نور (آندوسکوپ) را به داخل حلق که با دارو بی‌حس شده، می‌فرستد. امواج از بافت‌های مری و اندام اطراف به بیرون می‌تابد. کامپیوتر تصویری از اکوها (بازتاب‌‌‌ها) به‌وجود می‌آورد. تصویر نشان می‌دهد که سرطان تا چه عمقی به دیوارۀ مری نفوذ كرده است. پزشک معمولاً از يك سوزن براي برداشتن نمونۀ بافت از غدد لنفاوی استفاده می‌کند.

سی‌تی‌اسکن: یک دستگاه اشعۀ ايکس که متصل به کامپیوتر است یک سلسله تصاویر دقیق از قفسۀ سینه و شکم می‌گیرد. پزشکان از سی‌تی‌اسکن استفاده می‌کنند تا سرطان مری را که به غدد لنفاوی و یا سایر قسمت‌ها گسترش‌يافته پیدا ‌کنند. معمولاً از دهان و یا از طریق تزریق وریدی مادۀ حاجب دریافت می‌کنید. ماده حاجب باعث می‌شود که قسمت‌های غیرعادي راحت‌تر مشاهده ‌شوند.

ام.‌آر.آی: از یک آهنربای قوی متصل به کامپیوتر براي گرفتن عکس‌های دقیق از بخش‌های داخلی بدن استفاده می‌کنند. ام‌.آر.‌آی. نشان می‌دهد آیا سرطان در غدد لنفاوی و یا دیگر قسمت‌ها منتشر شده است یا نه. گاهی، يك مادۀ حاجب به رگ تزريق مي‌شود. مادۀ حاجب باعث می‌شود که قسمت‌های غیرطبیعی به طور واضح‌تری در تصاویر نشان داده ‌شوند.

توموگرافی با گسیل پوزیترون PET Scan)): به شما مقدار کمی قند رادیواکتیو تزریق می‌شود. قند رادیواکتیو علامت‌هايي ارسال می‌کند که اسکنر توموگرافی با گسیل پوزیترون آن را دریافت می‌کند. اسکنر PET تصویری از قسمت‌هایی از بدن شما، یعنی جایی که شکر آنجا جذب می‌شود، به‌وجود می‌آورد. سلول‌های سرطانی در تصویر واضح‌تر نشان داده‌می‌شوند؛ چون آنها شکر را سریع‌تر از سلول‌های طبیعی دريافت مي‌كند. اسکن PET نشان می‌دهد که آیا سرطان مری گسترش پیدا کرده‌ است یا نه.

اسکن استخوان: مقدار کمی از مادۀ رادیواکتیو به بيمار تزریق می‌کنند. این ماده در خون حرکت می‌کند و در استخوان‌ها جمع می‌شود. دستگاهی به نام اسکنر، پرتو را شناسایی و اندازه‌گیری می‌کند. اسکنر تصاویری از استخوان‌ها به وجود می‌آورد، كه نشان می‌دهند سرطان به استخوان‌ها سرایت کرده‌ یا نه.

لاپاروسکوپی: بعد از اینکه بیمار، بیهوشی عمومی ‌شد، جراح برش‌های کوچکی در شکم ایجاد می‌کند، و لولۀ باریک و مجهز به نوري (لاپاروسکوپ) را به داخل شکم وارد می‌کند، و نمونه‌هایی از غدد لنفاوی یا سایر بافت‌ها را به‌منظور بررسی سلول‌های سرطانی برمی‌دارد.
گاهی، مرحله‌بندی تا بعد از جراحی جهت برداشتن سرطان و غدد لنفاوی مجاور کامل نمی‌شود.
وقتی سرطان از محل اولیۀ خود به قسمت‌های دیگر بدن سرایت می‌کند، تومور جدید همان نوع از سلول‌های غیرطبیعی و همان نام تومور اولیه را دارد. مثلاً، اگر سرطان مری به کبد سرایت کند، سلول‌های سرطانی در کبد در واقع سلول‌های سرطانی مری هستند. این بیماری، سرطان مری متاستاتیک است و نه سرطان کبد. به این دلیل، آن را به عنوان سرطان مری درمان می‌کنند و نه سرطان کبد. پزشکان تومور جدید را تومور بیماری "دوردست" و یا متاستاتیک می‌نامند.

مراحل سرطان مری برقرار زير است:
مرحلۀ صفر: سلول‌های غیرطبیعی فقط در لایۀ داخلی مری مشاهده می‌شوند. به این مرحله کارسینوم در جا می‌گویند.
مرحلۀ1: سرطان از طریق لایۀ داخلی به زیر مخاط واردشده و رشد کرده‌است. (تصویر، زیر مخاط و سایر لایه‌ها را نشان می‌دهد).
مرحلۀ 2 یکی از این موارد است:

• سرطان از طریق لایۀ داخلی به زیر مخاط وارد می‌شود و سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی گسترش می‌یابد.
• سرطان به لایۀ ماهیچه‌ای هجوم می‌آورد. سلول‌های سرطانی گاه در غدد لنفاوی یافت می‌شوند.
• سرطان در لایۀ بیرونی مری رشد می‌کند.

مرحلۀ 3 یکی از این موارد است:

• سرطان در لایۀ بیرونی مری رشد می‌کند و سلول‌های سرطانی به غدد لنفاوی منتشر مي‌شوند.
• سرطان به بافت‌های مجاور از قبیل راه‌های تنفسی نفوذ كرده و گاه به غدد لنفاوی نيز رسوخ می‌کند.

مرحلۀ 4: سلول‌های سرطانی به اندام دوردست از قبیل کبد گسترش یافته‌اند.


درمان:

• جراحی
• پرتودرمانی
• شیمی‌درمانی

افراد مبتلا به سرطان مری چندین راه درمانی دارند. این راه‌ها عبارت‌اند از: جراحی، پرتودرمانی، شیمی‌درمانی و یا ترکیبی از هر سه درمان. مثلاً، پرتودرمانی و شیمی‌درمانی معمولاً قبل و یا بعد از عمل انجام می‌شوند.

اینکه چه نوع درمانی برای شما مناسب است اساساً بستگی به این موارد دارد:

• سرطان در کجای مری قرار گرفته‌ است؟
• آیا سرطان به بافت‌های مجاور هجوم برده‌است؟
• آیا سرطان به غدد لنفاوی و یا اندام دیگر رسوخ كرده ‌است؟
• علائم موجود در بیمار.
• سلامت عمومی بیمار.

مهار سرطان مری با درمان‌های فعلی بسیار مشکل است. به همین دلیل، بسیاری از پزشکان افراد مبتلا به این بیماری را تشویق به شرکت در پژوهش‌های بالینی - مطالعات تحقیقاتی در مورد شیوه‌های جدید درمان - می‌کنند. پژوهش‌های بالینی گزینۀ مناسبي برای افراد مبتلا به سرطان مری در هر يك از مراحل است. بخش شرکت در تحقیقات سرطان را بخوانيد.
معمولاً گروهی از کارشناسان امور درمان به شما کمک می‌کنند. پزشک گاه شما را به متخصصی ارجاع می‌دهد و یا شما تقاضای مراجعۀ به پزشک ديگري را می‌کنید. شاید هم بخواهید به متخصص بیماری‌های گوارشی، پزشکی که در درمان مشکلات مربوط به اعضای گوارشی تخصص دارد، مراجعه کنید. کارشناسان دیگری که به درمان سرطان مری می‌پردازند عبارت‌اند از جراحان سینه‌ای، تومورشناسان و همچنین تومورشناسان پرتودرمان. گروه خدمات سلامت همچنین شامل یک پرستار تومورشناس، و یک کارشناس رسمی تغذیه است. اگر راه‌های تنفسی به سرطان مبتلا شده ‌باشد، معمولاً درمانگر تنفسی هم جزء گروه درمانی است. اگر در بلع غذا مشکل دارید، بعید نیست نیاز پیدا کنید که به آسیب‌شناس گفتاری مراجعه کنید.
گروه خدمات سلامت شما راه‌های درمانی، نتایج مورد انتظار، و عوارض جانبی احتمالی را برایتان توضیح می‌دهند. از آنجایی که درمان سرطان اغلب به سلول‌ها و بافت‌های سالم نیز آسیب می رساند، عوارض جانبی بسیار رایج است. پیش از اینکه درمان آغاز شود، از گروه خدمات سلامت خود دربارۀ عوارض جانبی احتمالی و اینکه چگونه درمان، فعالیت‌های طبیعی‌ شما را تغییر می‌دهد، بپرسید. شما و گروه خدمات سلامت شما می‌توانید به یکدیگر در اجرای یک طرح درمانی که برطرف کنندۀ نیازهای شما باشد کمک کنید.

پیش از شروع درمان می‌‌‌توانید این سئوالات را از پزشک بپرسید:

• مرحلۀ بیماری چیست؟ آیا سرطان گسترش یافته‌ است؟ آیا غدد لنفاوی نیز علائمی از سرطان نشان می‌دهند؟
• هدف درمان من چیست؟ راه‌های درمانی من چه هستند؟ کدام مورد را به من توصیه می‌کنید؟ و چرا؟
• آیا بیش از یک نوع درمان خواهم داشت؟
• برای آماده‌شدن جهت درمان چه کار بايد انجام دهم؟
• آیا نیاز به بستري شدن در بیمارستان دارم؟ اگر دارم، برای چه مدت؟
• خطرات و عوارض جانبی هر درمان چیست؟ مثلاً، آیا احتمال دارد که در طی و یا بعد از درمان دچار مشکلات تغذیه بشوم؟ با عوارض جانبی چگونه بايد مقابله كرد؟
• درمان چقدر هزینه ‌دارد؟ آیا بیمه آن را پوشش می‌دهد؟
• آیا مطالعۀ تحقیقاتی (پژوهش‌های بالینی) برای من مناسب است؟
• آیا می‌توانید پزشکان دیگری را به من توصیه کنید که گزینه‌های درمانی ديگري را پیشنهاد کنند؟
• چند وقت به چند وقت باید معاینۀ عمومی انجام دهم؟

جراحی
جراحی‌های گوناگوني برای سرطان مری وجود دارد. نوع جراحی بستگی به این دارد که سرطان در کجا واقع شده‌‌‌است. جراح گاهی تمامی مری و یا فقط قسمتی را که به سرطان مبتلا شده، برمی‌دارد. معمولاً، جراح تنها بخشی از مری را که مبتلا به سرطان است، غدد لنفاوی و بافت‌های نرم مجاور را برمی‌دارد. قسمتی و یا کل معده را هم بعید نیست بردارند. شما و پزشکتان می‌توانید دربارۀ نوع جراحی و اینکه کدام یک برایتان مناسب‌تر است با هم صحبت کنید.
جراح برش‌هایی را در قفسۀ سینه و شکم جهت برداشتن غده‌هاي سرطاني ایجاد می‌کند. در بسیاری از موارد، جراح معده را بالاتر می‌کشد و آن را به قسمت باقیماندۀ مری وصل می‌کند. و یا از بخشی از روده براي اتصال معده به قسمت باقیماندۀ مری استفاده می‌کند. جراح شاید از قسمتی از رودۀ کوچک و یا رودۀ بزرگ برای این کار استفاده کند. اگر معده را بردارد، از قسمتی از روده جهت اتصال به قسمت مری به رودۀ کوچک استفاده می‌کند.
هنگام جراحی، جراح معمولاً یک لولۀ تغذیه در روده کوچک قرار می‌دهد. این لوله به بیمار کمک می‌کند تا زمانی که دورۀ نقاهت را طی می‌کند مواد مغذی کافی دریافت کند. اطلاعات مربوط به تغذیۀ بعد از عمل جراحی در تست تغذیه یافت می‌شود.
شاید چند روز اول بعد از عمل احساس درد کنید. به هرحال، داروها کمک می‌کنند تا درد مهار شود. پیش از جراحی، بهتر است درمورد تسکین درد با گروه خدمات پزشكي خود گفت‌وگو کنید. پس از جراحی، گروه در صورتی که شما نیاز به مسكن بیشتری داشته‌ باشید می‌تواند برنامه را با نیاز شما تطبیق دهد.
گروه خدمات پزشكي مراقب علائم نشت غذا از قسمت‌های تازه متصل شده در دستگاه گوارشی شماست. آنها همچنین مراقب التهاب ریه و یا سایر عفونت‌ها، مشکلات تنفسی، خونریزی، و یا مشکلات دیگری هستند که نیاز به درمان دارند.
مدت زمان دورۀ نقاهت هر فرد با دیگري فرق می‌کند و به نوع جراحی هم بستگی دارد. شاید برای حداقل یک هفته در بیمارستان بستری باشید.

می‌توانید این موارد را ازپزشکان بپرسید:

• آيا جراحی را توصیه می‌کنید؟ در این صورت، کدام نوع را؟
• آیا غدد لنفاوی و سایر بافت‌ها را برمی‌دارید؟ آیا قسمتی و یا کل معده را برمی‌دارید؟ و چرا؟
• خطرات جراحی چيست؟
• بعد از جراحی چه احساسی دارم؟
• درد چگونه بعد از جراحی مهار می‌شود؟
• چه مدت در بیمارستان خواهم بود؟
• آیا مشکلات تغذیه خواهم داشت؟ آیا نیاز به برنامۀ غذایی خاصی دارم؟
• آیا نیاز به لولۀ تغذیه دارم؟ اگر دارم، برای چه مدت؟
• چگونه باید از آن مراقبت کنم؟ در صورت بروز مشکل، چه کسی به من کمک می‌کند؟
• آیا هیچ‌گونه عوارض جانبی دراز مدت خواهم داشت؟

پرتودرمانی
در پرتودرمانی (که به رادیوتراپی هم معروف است) برای نابودی سرطان از اشعۀ بسیار قوی استفاده می‌کنند كه تنها سلول‌های ناحیۀ تحت درمان را هدف قرار می‌دهد.
از پرتودرمانی گاه قبل و یا بعد از جراحی استفاده می‌شود و یا به جای جراحی از آن استفاده می‌کنند. از پرتودرمانی معمولاً همراه با شیمی‌درمانی به‌منظور درمان سرطان مری استفاده می‌کنند.
پزشکان از دو نوع پرتودرمانی براي درمان سرطان مری استفاده می‌کنند. بعضی افراد هردو نوع را دریافت می‌کنند:

• پرتودرمانی خارجی: پرتو از دستگاهی خارج از بدن تابانده مي‌شود.
• دستگاه، پرتو را بر غدد سرطاني هدفگیری می‌کند. پرتودرماني در بیمارستان و یا درمانگاه انجام مي‌شود، و معمولاً 5 روز در هفته و چندین هفته ادامه می‌یابد.
• پرتودرمانی داخلی (پرتودرمانی از فاصلۀ نزدیک): پزشک گلوی شما را با اسپری بی‌حسی، بی‌حس می‌کند و به شما داروی آرامش‌بخش می‌دهد، و سپس پزشک لوله‌ای را داخل مری فرو مي‌برد. پرتو از داخل لوله وارد بدن می‌شود. هنگامی‌ که لوله را برمی‌دارند، هیچ‌گونه آثار رادیواکتیوی در بدن باقی نمی‌ماند، معمولاً، تنها یک دوره درمان صورت می‌گیرد.

عوارض جانبی درمان اساساً بستگی به میزان پرتو و نوع پرتو دارد. پرتودرمانی خارجی بر قفسۀ سینه و شکم، گاه باعث سوزش گلو، دردی شبیه به سوزش سردل (یا ترش کردن)، و یا درد در معده و روده می‌شود. بیمار معمولاً دچار حالت تهوع و یا اسهال هم می‌شود.
گروه خدمات پزشكي می‌تواند داروهایی به شما بدهد تا مانع این مشکلات بشود و یا آنها را مهار کند.
همچنین گاهی پوست شما در قسمت‌های تحت درمان، قرمز، خشک و یا حساس می‌شود. موهای قسمت تحت درمان هم معمولاً می‌ریزد. یک عارضۀ جانبی پرتودرمانی که در ناحیۀ قفسۀ سینه کمتر اتفاق می‌افتد، آسیب به ریه، قلب و یا نخاع است.
احتمالاً در طی پرتودرمانی و بخصوص در هفته‌های نهایی پرتودرمانی خارجی بسیار احساس خستگی می‌‌‌کنید. همچنین بعید نیست چند هفته بعد از اتمام دورۀ پرتودرمانی نیز این احساس خستگی را داشته‌باشید. استراحت بسیار مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیماران توصیه می‌کنند حتی‌المقدور فعال بمانند. پرتودرمانی منجر به مشکلات بلع غذا هم می‌شود. مثلاً گاهی، پرتودرمانی به مری آسیب‌ می‌رساند و بلع غذا را برای شما دردناک می‌کند. و یا پرتو، باعث باریک‌ترشدن مری می‌شود. بعید نیست پیش از پرتودرمانی، یک لولۀ پلاستیکی وارد مری کنند تا آن را باز نگه دارند. اگر پرتودرمانی منجر به مشکل بلع غذا شود، در غذا خوردن دچار مشکلاتی می‌شوید. از گروه خدمات پزشكي خود دربارۀ تغذیه مناسب بپرسید. برای آگاهي بیشتر بخش تغذیه را بخوانيد.
مطالعۀ مقالة شما و پرتودرمانی از پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) نيز ممکن است برای شما مفید است.

قبل از انجام پرتودرمانی می‌‌‌توانید ‌این موارد را از پزشک خود بپرسید:

• کدام نوع پرتودرمانی را می‌توانم انجام دهم؟ آیا هر دو نوع برای من مناسب است؟
• درمان چه موقع آغاز می‌شود؟ و کی تمام می‌شود؟ هر چند وقت یک‌بار باید آن را انجام دهم؟
• آیا باید در بیمارستان بستري شوم؟
• برای مراقبت از خود قبل، در حین و بعد از درمان چه کارهایی باید انجام دهم؟
• در طی درمان چه احساسی دارم؟ آیا خودم برای درمان به بيمارستان رفت و آمد کنم؟
• چگونه می‌فهمیم که درمان چقدر مؤثر است؟
• بعد از پرتودرمانی چه احساسی دارم؟
• آیا عوارض جانبی طولانی مدت هم دارد؟

شیمی‌درمانی
بیشتر بيماران مبتلابه سرطان مری شیمی‌درمانی می‌شوند. در شیمی‌درمانی، از داروهایی جهت تخریب سلول‌های سرطانی استفاده می‌شود. داروها از طریق درون‌وريدي تزریق و به بيمار رسانده می‌شوند. درمان معمولاً در کلینیک، مطب پزشک، و یا در منزل صورت می‌گیرد. برخی از بيماران براي شيمي‌درماني نیاز به بستری‌شدن دارند.
شیمی‌درمانی به‌صورت دوره‌ای انجام می‌شود. هر دوره شامل یک دورۀ درمان و یک دورۀ استراحت است.
عوارض جانبی اساساً به نوع داروها و میزان آن بستگی دارد. شیمی‌درمانی سلول‌های سرطانی را که سریع رشد می‌کنند از بین می‌برد، اما به سلول‌های طبیعی هم که سریع رشد می‌کنند آسیب می‌رساند:

• سلول‌های خونی: هنگامی که شیمی‌درمانی میزان سلول‌های خونی سالم را پایین می‌آورد. احتمال بیشتری وجود دارد که شما مبتلا به عفونت‌ها و یا بدون دلیل مشخصی دچار کبودی بدن و یا خونریزی شوید و نیز احساس ضعف و خستگی زیاد ‌کنید. گروه خدمات بهداشتي شما گاه شیمی‌درمانی را برای مدت کوتاهی متوقف می‌کنند و یا میزان دارو را کاهش می‌دهند. داروهایی نیز وجود دارد که به بدن شما کمک می‌کنند تا سلول‌های خونی جدید بسازد.
• سلول‌های ریشۀ‌مو: شیمی‌درمانی معمولاً منجر به ریزش مو می‌شود، ولي بعد از پايان درمان، آنها باز رشد خواهند کرد ولی در رنگ و بافت مو تغییر ایجاد می‌شود.
• سلول‌هایی که دستگاه گوارش را می‌پوشانند: شیمی‌درمانی باعث کم‌اشتهایی، حالت تهوع و استفراغ، اسهال و یا سوزش دهان و لب می‌شود.
• گروه خدمات پزشكي شما می‌تواند داروهایی را به شما تجویز و یا شیوه‌های دیگری را جهت کمک در رفع این مشکلات پیشنهاد کند.

عوارض جانبی دیگر شامل خارش پوست، درد مفاصل، حس سوزش یا بی حسی در دست‌ها یا پاها، مشکلات شنوایی، و یا تورم پاها است. گروه خدمات پزشكي شما راه‌هایی را برای مهار بسیاری از این مشکلات ارائه می‌کند. بسیاری از این عوارض پس از اتمام درمان فروكش مي‌كنند.
مطالعۀ مقالة «شما و شیمی‌درمانی» از پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) برای شما مفید است.

می‌توانید قبل از انجام شیمی‌درمانی، این موارد را از پزشک بپرسید:

• چه داروهایی را دریافت می‌کنم؟
• درمان کی آغاز می‌شود؟ و کی تمام می‌شود؟ هر چند وقت یک‌بار درمان انجام می‌شود؟
• برای مداوا به کجا باید مراجعه کنم؟ آیا باید در بیمارستان بستری شوم؟
• برای مراقبت از خودم در طی درمان چه کاری بايد انجام دهم؟
• چگونه می‌فهمیم که درمان مؤثر است؟
• آیا در طی درمان دچار عوارض جانبی خواهم شد؟ کدام عوارض جانبی را باید به شما اطلاع دهم؟ آیا می‌توانم مانع بروز این عوارض جانبی شوم و یا آنها را درمان کنم؟
• آیا این داروها بعدها ایجاد عوارض جانبی خواهند کرد؟

نظردوم
پیش از شروع درمان، شاید بخواهید تا از نظر دومی در مورد تشخیص و برنامۀ درمانی خود آگاه شوید. شاید هم بخواهید مرکز پزشکی را بیابید که تجربۀ زیادی در درمان سرطان مری دارد. حتی بعید نیست بخواهید با پزشکان مختلفی در مورد تمامی گزینه‌های درمان، عوارض جانبی و نتایج احتمالی مشورت کنید.
اگر نظر دومی بگیرید، پزشک دوم شما هم شاید با تشخیص و برنامۀ درمانی پزشک اولتان موافق باشد. و یا پزشک دومتان شیوۀ دیگری را پیشنهاد کند. در هر دو صورت، شما اطلاعات بیشتری بدست آورده‌اید و بر اوضاع مسلط‌تر شده‌ايد، و شما معمولاً با دانستن اینکه گزینه‌های خود را بررسی کرده‌اید، با اطمینان بیشتری تصمیم می‌گیرید.
جمع‌آوری اطلاعات پزشکی و ملاقات با پزشک دوم گاهی مستلزم زمان و تلاش بیشتری است. در بسیاری موارد، صرف چندین هفته جهت گرفتن نظر دوم مشکلی ایجاد نمی کند. تأخیر در شروع درمان معمولاً موجب کم‌اثرتر شدن درمان نمی‌شود. برای اطمینان بیشتر، باید در مورد این تأخیر با پزشکتان مشورت کنید. شیوه‌های مختلفی برای پیدا کردن پزشك متخصص برای گرفتن نظر دوم وجود دارد. می‌توانید از پزشک خود، جامعه پزشکی منطقه‌اي يا استاني خود، بیمارستان‌هاي اطراف، و یا دانشکده پزشکی در مورد نام متخصصان سئوال کنید. سایر منابع را می‌توان در گزیدۀ مقالات پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) در «چگونه می‌توان در صورت داشتن سرطان، پزشک و یا امکانات درمانی یافت» پیدا کرد.

مراقبت حمایتی

1. سرطان راه مری را مسدود می‌کند.
2. درد.
3. غمگینی و سایر احساسات

سرطان مری و درمان آن معمولاً منجر به مشکلات دیگر سلامت می‌شود. شما می‌توانید قبل، در طی و بعد از درمان سرطان از مراقبت حمایتی برخوردار شوید.
مراقبت حمایتی، درمانی جهت مهار درد و علائم دیگر است تا عوارض جانبی درمان را کاهش دهد. و به شما کمک کند بر ناراحتي‌هايي که تشخیص سرطان در شما ایجاد می‌کند غلبه کنید. گاه نياز داريد از مراقبت حمایتی برخوردار می‌شوید تا از اینگونه مشکلات جلوگیری و یا آنها را مهار کنید و نیز آرامش و کیفیت زندگی خود را در طی درمان بهبود بخشید.
می‌توانید اطلاعات مربوط به مراقبت‌ حمایتی را از در پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) بيابيد.
سرطان، راه مری را مسدود می‌کند
شاید دچار مشکلاتی در بلع غذا شوید، چون که سرطان، راه مری را مسدود می‌کند. عدم توانایی در بلع غذا، خوردن را سخت و گاهي غیرممکن ‌می‌سازد. این امر همچنین خطر ورود غذا را به راه‌های تنفسی افزایش می‌دهد. این امر موجب عفونت ریوی به نام ذات‌الریه می‌شود. علاوه براین، عدم توانایی در فرو دادن مایعات و بزاق دهان بسیار آزاردهنده است.

گروه خدمات پزشكي شاید یک یا چند مورد از گزینه‌های زیر را پیشنهاد کند:
استنت: دارویی جهت تسکین به شما تزریق می‌شود. پزشک استنت (لوله‌ای ساخته شده از شبکۀ فلزی و یا پلاستیکی) را در مری شما قرار می‌دهد. غذا و یا مایعات می‌توانند از لوله بگذرند. به هرحال، غذاهای سفت قبل از بلعیدن بايد خوب جویده ‌شوند. اگر مقدار زیادی از غذا یکدفعه بلعیده شود بعید نیست که در استنت گیر کند.

لیزر درمانی : لیزر، اشعه متمرکز شده‌ای از نور بسیار قوی است که بافت‌ها را با گرما از بین می‌برد. پزشک از لیزر براي از بین بردن سلول‌های سرطانی که راه مری را مسدود کرده است، استفاده می‌کند. لیرز درمانی معمولاً بلع غذا را برای مدتی ساده‌تر مي‌کند، اما احتمال دارد لازم شود که بعد از چند هفته این درمان را تکرار کنید.

درمان فتودینامیک: دارویی به شما تزریق می‌شود و این دارو در سلول‌های سرطانی مری جمع می‌شود. دو روز بعد از تزریق، پزشک از یک آندوسکوپ جهت تاباندن نور خاصی (مانند لیزر) بر قسمت‌های سرطانی استفاده می‌کند. هنگامی‌ که دارو در معرض نور قرار می‌گیرد فعال می‌شود. دو و یا سه روز بعد، پزشک شما را معاينه می‌کند تا بفهمد که آیا سلول‌های سرطانی از بین رفته‌اند. افرادی که این دارو به آنها تزریق می‌شود باید برای مدت یک ماه یا بیشتر در معرض نورآفتاب قرار نگیرند. علاوه بر این، ممكن است لازم باشد که چند هفتۀ بعد، این درمان را تکرار کنید. می‌توانید مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) را دربارۀ درمان فتودینامیک: بخش «پرسش و پاسخ» بخوانيد.

پرتودرمانی: پرتودرمانی باعث کوچکترشدن تومور می‌شود. اگر تومور راه مری را بسته باشد، پرتودرمانی داخلی و یا گاهی اوقات پرتودرمانی خارجی را به‌کار می‌گیرند تا بلع غذا راحت‌تر شود.

اتساع با بالون: پزشک لوله‌ای را در قسمتی از مری که مسدود شده‌ وارد می‌کند. سپس از بالون جهت باز کردن آن قسمت استفاده می‌کند. این کار باعث می‌شود که بلع غذا برای چند روز راحت‌تر صورت گیرد.

سایر شیوه‌هاي تغذیه: بخش تغذیه را مطالعه کنید تا از شیوه‌های دیگر دریافت غذا در هنگامی که خوردن مشکل می‌شود آگاه شوید.
درد
سرطان و درمان آن معمولاً ایجاد درد می‌کند. گاه بلع غذا دردناک می‌شود و یا بعید نیست به علت سرطان یا استنت در قفسۀ سینۀ خود احساس درد کنید. گروه خدمات پزشكي یا متخصص مهار درد می‌تواند شیوه‌هایی را جهت از بین‌بردن و یا کاهش درد به شما پیشنهاد کند.
مقالة www.ncii.ir به نام «مهار درد» اطلاعات بیشتری را در اين مورد به شما می‌دهد.
غمگینی و احساسات دیگر
احساس غمگینی، اضطراب و سردرگمی بعد از تشخیص یک بیماری حاد طبیعی است. بعضی افراد با حرف زدن در مورد احساساتشان آرامش پيدا مي‌كنند. به قسمت مراكز حمایتی مراجعه کنید.

تغذیه
برآوردن نیازهای تغذیه قبل، در طی درمان و بعد از آن از اهميت برخوردار است. شما نیاز به میزان معيني کالری‌، پروتئین، ویتامین، و مواد معدنی دارید. دریافت تغذیۀ مناسب موجب می‌شود که شما احساس کنید بهترید و انرژی بیشتری دارید. به هرحال، هنگامی‌ که شما دچار سرطان مری هستيد، به دلایل زیادی، خوردن غذا مشکل می‌شود. شاید احساس ناراحتی و یا خستگی کنید و شاید هم تمایلی به خوردن غذا نداشته‌ باشید. همچنین سرطان باعث می‌شود که بلع غذا برای شما مشکل شود. اگر شما شیمی‌درمانی می‌شوید، شاید احساس کنید که غذاها دیگر خوشمزه نیستند. همچنین بعید نیست به عوارض جانبی پس از درمان از قبیل کم‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ و یا اسهال دچار شوید.
اگر دچار مشکلاتی در خوردن غذا شدید، شیوه‌های متعددی وجود دارد که نیازهای تغذیه‌اي شما را برآورده‌ می‌کند. کارشناس تغذیه هم به شما کمک می‌کند تا شیوه‌ای را برای دریافت میزان کافی از کالری‌ها، پروتئین‌، ویتامین‌ها و مواد معدنی پیداکنید:

• کارشناس تغذیه گاهي پیشنهاد مي‌کند که در نوع غذایی خود تغییر ایجاد کنید. گاهی، تغییر بافت، فیبر و میزان چربی در غذا به کاهش میزان ناراحتی شما می‌انجامد. کارشناس تغذیه همچنین شاید پیشنهاد کند تا میزان غذا و زمان خوردن آن را تغییر دهید.
• اگر بلع غذا برایتان بسیار مشکل است، کارشناس تغذیه و پزشکتان به شما توصیه خواهند کرد تا شما مواد مغذی را از راه لولۀ تغذیه دریافت کنید.
• گاهی، مواد مغذی را مستقیماً با استفاده از تغذیۀ داخل وریدی به داخل جریان خون، به بدنتان خواهند رساند.

بد نيست مقالة www.ncii.ir را به نام «نکات تغذیه برای بیماران سرطانی» را بخوانيد. این مقاله حاوی پیشنهادها و دستورهاي غذایی مفیدی است.

تغذیه بعد از عمل جراحی
کارشناس تغذیه به شما کمک می‌کند يك برنامۀ تغذيه تنظيم کنید که نیازهای غذایی شما را برآورده کند. برنامه‌ای که نوع و میزان غذای شما را بعد از عمل در بر می‌گیرد، کمک می‌کند كه از کاهش وزن یا مشکلات غذایی جلوگيري شود.
اگر معدۀ شما را در طی جراحی برداشته‌اند، بعید نیست دچار مشکلی شوید که به سندروم دامپینگ معروف است. این مشکل هنگامی اتفاق می‌افتد که غذا و یا مایعات، سریع وارد رودۀ کوچک می‌شوند، موجب دل درد، حالت تهوع، نفخ، اسهال و یا سرگیجه مي‌شود. این موارد به شما کمک می‌کنند تا سندروم دامپینگ را مهار کنید:

• غذای کم‌تری بخورید.
• قبل و بعد از غذای سفت، مایعات کم‌تری بنوشید.
• خوردن غذا و نوشیدنی‌هاي شیرین از قبیل کلوچه، شکلات، نوشابه، و آبمیوه را محدود کنید.

همچنین شاید گروه خدمات پزشكي داروهایی جهت مهار علائم به شما پیشنهاد کند.
بعد از عمل جراحی، نیاز داريد که مکمل‌های روزانه‌ای متشکل از ویتامین‌ها و مواد معدنی از قبیل کلسیم را مصرف کنید و شاید به تزریق ویتامین نیاز داشته‌باشید.

مواردی دربارۀ تغذیه که می‌توانید از کارشناس تغذیۀ خود بپرسید:

• چگونه مانع کاهش وزن زیاد شوم؟ چطور بدانم که به میزان کافی پروتئین و کالری دریافت کرده‌ام؟
• چه غذاهایی نیازهای من را برطرف می‌کنند؟
• چگونه می‌توانم غذاهای مورد علاقه خود را بدون اینکه موجب تشدید مشکلات گوارشی شوند در برنامۀ ‌غذایی خود بگنجانم؟
• آیا غذاها و یا نوشیدنی‌هایی هستند که باید از آنها پرهیز کنم؟
• چه ویتامین‌ها و مواد معدنی باید مصرف کنم؟

پیگیری مراقبت‌ها
بعد از درمان سرطان مری، نیاز به معاینۀ عمومی دارید. معاینه‌های عمومی کمک می‌کنند که شما مطمئن شوید که متوجه هرگونه تغییر در سلامت خود هستید و در صورت نیاز درمان خواهید شد. در حین معاینۀ عمومی بايد هر گونه مشكل را با پزشک در ميان گذاريد.
معاینه‌های عمومی در برگیرندۀ معاینه‌های فیزیکی، ‌آ‍زمایش خون، رادیوگرافی قفسۀ سینه، سی‌تی‌اسکن (C.TScan)، آندوسکوپی و سایر آزمایش‌هاست.
پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) انتشاراتی دارد که کمک می‌کنند به پرسش‌های پیگیری مراقبت‌ها و مسائل دیگر پاسخ داده شود. مطالعۀ مقالة به نام «رویارویی در بعد از عمل : زندگی بعد از درمان سرطان» برای شما مفید خواهد بود.
همچنين به شما توصيه مي‌كنيم گزیدۀ مقالات پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به نام «پیگیری مراقبت بعد از درمان سرطان: پرسش و پاسخ» را بخوانيد.

مواردی که می‌توانید بعد از اتمام دورۀ درمان از پزشک بپرسید:

• هر چند وقت يكبار به معاینۀ عمومی نياز دارم؟
• چه آزمایش‌هایی جهت پیگیری درمان به من پیشنهاد می‌کنید؟
• هنگام معاینات عمومی چه مشکلات و یا عوارضی را باید به شما اطلاع دهم؟

مراجع حمایتی
آگاهی از اینکه شما سرطان مری دارید می‌تواند زندگی شما و نیز زندگی كساني را که به شما نزدیک هستند تغییر دهد. سروکار داشتن با این تغییرات معمولاً بسیار مشکل است. این امر بسیار طبیعی است که شما، خانوادۀ شما و دوستان شما براي غلبه‌ بر ناراحتي‌هايي كه آگاهي از ابتلا به سرطان با خود می‌آورد، نیاز به کمک داشته ‌باشید.

• نگرانی‌ها دربارۀ درمان و مهار عوارض جانبی، ماندن در بیمارستان و هزینه‌های پزشکی بسیار طبیعی است. شما همچنین شاید نگران مراقبت از خانوادۀ خود، حفظ شغل، و یا ادامۀ فعالیت‌های روزانۀ خود باشید. اینها مواردی است که شما جهت دریافت حمایت می‌توانید به آنها مراجعه کنید:
• پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه خدمات پزشكي می‌توانند پاسخگوی شما دربارۀ درمان، کار کردن و یا دیگر فعالیت‌ها باشند.
• مددکاران اجتماعی با مشاوران می‌توانند به شما در مواقعی که نیاز دارید تا دربارۀ احساسات و نگرانی‌های خود حرف بزنيد، کمک کنند. در اغلب موارد، مددکاران اجتماعی می‌توانند منابعی را جهت کمک‌های مالی، رفت‌وآمد، مراقبت‌ درمنزل و یا حمایت‌های عاطفی به شما پیشنهاد کنند.
• گروه‌های حمایتی نیز آمادة کمک هستند. در این گروه‌ها، بیماران و اعضای خانوادۀ آنها با بیماران دیگر و اعضای خانواده‌شان براي مبادله آنچه دربارۀ غلبه بربیماری و عوارض درمان یاد گرفته‌اند، ديدار می‌‌کنند. این گروه‌ها می‌توانند حمایت‌های خود را به صورت رودررو، از طریق تلفن، و یا از طریق اینترنت ارائه کنند. بد نيست با يكي از اعضاي گروه خدمات پزشكي خود دربارۀ یافتن گروه حمایتی صحبت کنید.
• براي اطلاع از توصیه‌هایی برای مقابله با سرطان، می‌توانید پايگاه علمي، پزشكي، آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) به نام «صرف زمان: حمایت برای افراد سرطانی» را بخوانيد.

شرکت در تحقیقات سرطان
شرکت در تحقیقات سرطاندر سراسر کشور، پزشکان در حال انجام انواع مختلفی از پژوهش‌های بالینی هستند (مطالعات تحقیقاتی که افراد به‌صورت داوطلبانه در آن شرکت می‌کنند). پژوهش‌های بالینی جهت پاسخگویی به پرسش‌های مهم و نیز درک اینکه آیا راهكارهاي جدید، ایمن و مؤثرند یا نه، طراحی شده‌اند.
تحقیقات تاکنون به پیشرفت‌هایی نائل شده‌اند، و براي بيش‌تر زنده ماندن به بيماران كمك كرده‌اند این پژوهش‌ها همچنان ادامه دارد، و محققان مي‌كوشند شيوه‌های بهتری براي مراقبت از افراد مبتلا به سرطان مری بیابند:

• عمل جراحی: جراحان در حال مطالعه هستند که چگونه برش‌های کوچک را جايگزين برش‌های بزرگ کنند. جراح، برش‌های کوچکی در ناحیۀ گردن، قفسۀ سینه و شکم ایجاد می‌کند، و درون قفسۀ سینه را با یک لاپارواسکوپ مشاهده می‌کند و مری سرطاني را برمی‌دارد.
• شیمی‌درمانی و درمان بیولوژیک: در حال حاضر، مؤسسة ملي سرطان (www.cancer.gov) از تحقيق درمان بیولوژیک (آنتی‌بادی تک دودمانی) که همراه شیمی‌درمانی انجام می‌شود حمایت مالی می‌کند.
• مراقبت‌های حمایتی: پزشکان همچنین در حال آزمایش شیوه‌هایی به‌منظور مقابله با مشکلات ناشی از سرطان و درمان آن هستند.
• حتی اگر این پژوهش‌ها برای شرکت‌كنندگان مستقیماً فایده‌ای نداشته ‌باشند، لااقل نقش مهمی در کمک به پزشکان جهت آگاهی بیشتر از سرطان و شیوۀ مهار آن داشته‌اند. اگرچه پژوهش‌های بالینی گاهی خطرهايي برای بیماران دربردارند، اما پزشکان نهایت تلاش خود را براي مقابله آن خطرها به‌کار می‌برند.
• شرکت در مطالعات تحقیقاتی درمان سرطان

یافتن پزشک، گروه‌های حمایتی، و سازمانها دیگر

• در صورت ابتلا به سرطان، چگونه پزشک و یا امکانات درمانی بیابید
• گروه‌های حمایتی سرطان: پرسش و پاسخ
• سازمان‌های ملی که خدماتی به افراد مبتلا به سرطان و خانوادۀ آنها ارائه می‌دهند.
• درمان سرطان و مراقبت‌های حمایتی
• پرتودرمانی و شما
• پرتودرمانی چیست؟ آنچه باید دربارۀ پرتودرمانی خارجی بدانید
• پرتودرمانی چیست؟ آنچه باید دربارۀ پرتودرمانی از فاصلۀ نزدیک بدانید (نوعی از پرتودرمانی داخلی)
• شما و شیمی‌درمانی
• درمان فتودینامیک برای سرطان: پرسش و پاسخ.
• نکات مربوط به تغذیه برای بیماران سرطانی.

کنار آمدن با سرطان

• صرف زمان: حمایت از مبتلايان به سرطان
• مدیریت عوارض جانبی پرتودرمانی: هنگام احساس ضعف و خستگی چه باید کرد (خستگی مفرط)

زندگی پس از درمان سرطان

• بعد از عمل: زندگی بعد از درمان سرطان
• پیگیری مراقبت‌ها بعد از درمان سرطان: پرسش‌ها و پاسخ‌ها
• رو به جلو: شیوه‌هایی که می‌توانید بر سرطان اثر بگذارید.

سرطان پیشرفته یا عود کننده

• کنار آمدن با سرطان پیشرفته
• وقتی سرطان عودمی‌کند

درمان تکمیلی

• به درمان تکمیلی و جایگزین بينديشيم: راهنمایی برای مبتلايان به سرطان
• درمان تکمیلی و جایگزین در درمان سرطان: پرسش وپاسخ

مراقبت‌ها

• وقتی عزیز شما تحت درمان سرطان است: حمایت از مراقب‌ها
• وقتی عزیز شما سرطان پیشرفته دارد: حمایت از مراقب‌ها
• رو به جلو: وقتی عزیز شما دوره درمان سرطان را کامل کرده‌ است.
• مراقبت از مراقب: حمایت از مراقبین سرطان

[poune]

آنچه باید دربارۀ سرطان لنفوم هوچکین بدانید
What You Need To Know About Hodgkin Lymphoma

دربارۀ این مقاله
این مقالة پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي موسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان www.ncii.ir دربارۀ سرطان لنفوم هوچكين* نگاشته شده، سرطانی که در سیستم ایمنی آغاز می‌شود. به این نوع سرطان، سرطان هوچكين نیز می‌گویند.
تحقیقات روی سرطان، منجر به پیشرفت‌هایی در مبارزه با سرطان لنفوم هوچكين شده است. امروزه می‌توان بیش‌تر كساني که سرطان لنفوم هوچكين در آنها تشخیص داده شده را درمان، یا بیماریشان را برای چندین سال مهار کرد. تحقیقات مداوم، این نوید را می‌دهند که می‌توان در آینده انتظار داشت تعداد بیش‌تری از مبتلایان به این سرطان با موفقیت درمان شوند.

این مقاله منحصراً دربارۀ سرطان لنفوم هوچكين است. و حاوي مطلبي در مورد سرطان لنفوم غیرهوچكين (NHL) نيست.
بيماراني که به سرطان لنفوم غیرهوچكين مبتلا هستند، گزینه‌های درمانی متفاوتی دارند. آنها می‌توانند به‌جای مطالعۀ این مقاله ، مقالة آنچه باید دربارۀ سرطان لنفوم غیرهوچكين بدانید را بخوانند.


در این مقاله دربارۀ تشخیص، تعیین مرحلۀ سرطان، درمان و پیگیری سلامت بیمار پس از درمان صحبت شده است. دانستن مراقبت‌های پزشکی مربوط به سرطان لنفوم هوچكين می‌تواند به بيماران کمک کند تا نقش فعالی در انتخاب گزینه‌های درمانی خود داشته باشند.
در این مقاله، فهرستی از سؤال‌هايي که می‌توانید آنها را از پزشک خود بپرسید آمده است. بسیاری، همراه داشتن فهرست پرسش‌های مورد نظر خود را در جلسۀ ملاقات با پزشک مفید می‌دانند. برای به یاد داشتن صحبت‌های پزشک می‌توانید یادداشت‌برداری کنید و یا از او اجازه بگیرید تا حرف‌هايش را ضبط کنید. همچنین مي‌توانيد هنگام ملاقات با پزشک، یکی از اعضای خانواده یا دوستان را– به‌منظور شرکت در بحث‌ها، یاداشت‌برداری یا تنها برای گوش کردن به مطالب مطرح شده- همراه خود ببريد.
معنای کلماتی که به شکل مورب (ايرانيك) نوشته شده‌اند در لغت‌نامه موجود است. معني این كلمات در لغت‌نامه توضیح داده شده‌اند. و تلفظ صحیح آنها آمده است.

سرطان لنفوم هوچكين چیست؟
سلول‌های لنفوم هوچكين
لنفوم هوچكين، سرطانی است که در سلول‌های سیستم ایمنی آغاز می‌شود. سیستم ایمنی وظیفۀ مبارزه با عفونت‌ها و دیگر بیماری‌ها را دارد.
دستگاه لنفاوی بخشی از سیستم ایمنی است، و شامل اجزای زیر است:

• عروق لنفاوی: دستگاه لنفاوی دارای شبکه‌ای از عروق لنفاوی است. عروق لنفاوی در تمام بافت‌های بدن گسترده‌اند.
• لنف: عروق لنفاوی حامل مایع شفافی به‌نام لنف هستند. لنف حاوی گلبول‌های سفید است، به‌خصوص لنفوسیت‌هایی مانند سلول‌های بی (B) و سلول‌های تی (T).
• غدد لنفاوی: عروق لنفاوی به توده‌های بافتی کوچک و گردی به نام غدد لنفاوی متصلند. گروه‌هایی از غدد لنفاوی را می‌توان در گردن، زیر بغل‌ها، قفسۀ سینه، شکم و کشالۀ ران یافت. غدد لنفاوی گلبول‌های سفید را ذخیره می‌کنند. آنها باکتری‌ها یا دیگر مواد مضری را که ممکن است وارد لنف شده باشند گرفتار کرده و از بین می‌برند.
• بخش‌های دیگر دستگاه لنفاوی: بخش‌های دیگر دستگاه لنفاوی عبارتند از لوزه‌ها، غدۀ تیموس و طحال. همچنین می‌توان بافت‌های لنفاوی را در بخش‌های دیگر بدن، از جمله معده، پوست و رودۀ کوچک نیز یافت.

لوزه
غدۀ تیموس
دیافراگم
غدد لنفاوی
طحال
عروق لنفاوی
این شکل غدد لنفاوی بالا و پایین دیافراگم را نشان می‌دهد. همچنین عروق لنفاوی، لوزه‌ها، غدۀ تیموس و طحال نیز در آن مشخص شده‌اند.
از آنجا که بافت‌های لنفاوی در بسیاری از قسمت‌های بدن وجود دارند، لنفوم هوچكين می‌تواند تقریباً در هر قسمتی از بدن آغاز شود. معمولاً، این سرطان اول در غدد لنفاوی بالای دیافراگم – ماهیچه‌ای باریک که قفسۀ سینه را از شکم جدا می‌کند- دیده می‌شود. اما ممکن است لنفوم هوچكين، در یک گروه از غدد لنفاوی دیده شود. گاهی این سرطان در دیگر بخش‌های دستگاه لنفاوی آغاز می‌شود.

سلول‌های لنفوم هوچكين
لنفوم هوچكين وقتي ایجاد می‌شود که یک لنفوسیت (معمولاً از نوع سلول بی(B)) غيرطبيعي شود. این سلول غيرطبيعي را سلول رید - اشتنبرگ (Reed-Stenberg Cell) می‌نامند. (به تصویر زیر نگاه کنید.)
سلول رید - اشتنبرگ برای تکثیر خود، شروع به تقسیم شدن می‌کند. سلول‌های جدید نیز به نوبۀ خود دوباره و چندباره تقسیم می‌شوند و سلول‌های غیرطبیعی بیش‌تری ایجاد می‌کنند. این سلول‌های غيرطبيعي وقتي باید، نمی‌میرند. همچنین از بدن در برابر عفونت‌ها یا دیگر بیماری‌ها نیز محافظت نمی‌کنند. افزایش تدریجی سلول‌های اضافی، موجب تشکیل توده‌ای بافتی به‌نام غده یا تومور می‌شود.

برای آگاهي بیش‌تر دربارۀ سرطان لنفوم هوچكين گسترش يافته به بخش تعیین مرحلۀ سرطان مراجعه کنید.

سلول رید-اشتنبرگ لنفوسیت طبیعی
سلول‌های رید-اشتنربگ بزرگ‌تر از سلول‌های طبیعی هستند.

عوامل خطرزا
پزشکان چیز زیادی دربارۀ دلیل ابتلای یک فرد به سرطان لنفوم هوچكين و عدم ابتلای فردی دیگر را به این نوع سرطان نمی‌دانند. اما بررسی‌ها نشان داده‌ برخی عوامل خطرزا، احتمال ابتلا به این سرطان را افزایش می‌دهند.
عوامل خطرزای مربوط به سرطان لنفوم هوچكين عبارتند از:

• برخی از ویروس‌ها: ابتلا به ویروس اپشتاین - بار (EBV) یا ویروس اختلال در سیستم ایمنی انسانی (Human Immunodeficiency Virus) (HIV) می‌تواند خطر ابتلا به لنفوم هوچكين را افزایش دهد. لنفوم مسری نیست.
• سیستم ایمنی ضعیف: اگر فردی سیستم ایمنی ضعیفی داشته باشد (مثلاً در صورت ابتلا به یک بیماری وراثتی یا استفادۀ داروهای خاص پس از پیوند عضو)، خطر ابتلا به لنفوم هوچكين در وی بالا می‌رود.
• سن: لنفوم هوچكين در میان نوجوانان و بزرگسالان 15 تا 35 ساله، و بزرگسالانی که بالای 50 سال سن دارند، شایع‌تر است.
• سابقۀ خانوادگی: احتمال ابتلای اعضای خانواده - به‌خصوص برادران و خواهران- فرد مبتلا به لنفوم هوچكين یا دیگر انواع لنفوم، به این سرطان بیش‌تر از دیگران است.

داشتن یک یا چند عامل خطرزا به معنای ابتلای قطعی فرد به لنفوم هوچكين نیست. بیش‌تر آنهايي که دارای عوامل خطرزا هستند، هرگز به سرطان مبتلا نمی‌شوند.

علائم
لنفوم هوچكين می‌تواند موجب بروز علائم متعددی شود:

• تورم (بدون درد) غدد لنفاوی موجود در گردن، زیر بغل‌ها یا کشالۀ ران.
• کاهش بی‌دلیل وزن.
• تب دائم.
• تعرق شدید شبانه.
• خارش پوست.
• سرفه، مشکلات تنفسی یا درد قفسۀ سینه.
• ضعف یا خستگی دائم.

در بیش‌تر موارد، این علائم ناشی از سرطان نیستند. عفونت‌ها یا دیگر بیماری‌ها هم می‌توانند موجب بروز این علائم شوند. كسي که این علائم را بیش از دو هفته داشته باشد باید به پزشک مراجعه کند تا مشکلاتش تشخیص داده شده و درمان شود.

تشخیص

انواع لنفوم هوچكين
در صورتی‌که غدد لنفاوی شما متورم شده یا علائمی دارید که ممکن است ناشی از لنفوم هوچكين باشد، پزشک تلاش می‌کند تا دلیل این مشکل را بیابد، و در اين جهت دربارۀ سابقۀ پزشکی شخصی و خانوادگي شما سؤال‌هايي خواهد كرد.
ممکن است لازم باشد برخی از آزمایش‌های زیر روی شما انجام شود:

• معاینۀ فیزیکی: پزشک، وجود تورم در غدد لنفاوی را در گردن، زیر بغل‌ و کشالۀ ران معاینه می‌کند. وی همچنین وجود تورم را در طحال یا کبد نیز مورد بررسی قرار مي‌دهد.
• آزمایش‌های خون: آزمایشگاه، آزمایش شمارش کامل سلول‌های خون را جهت بررسی تعداد گلبول‌های سفید و سلول‌ها و مواد دیگر انجام می‌دهد.
• عکس‌برداری از قفسۀ سینه با اشعۀ ايكس: تصاویری که با استفاده از اشعۀ ايكس گرفته شده‌اند، ممکن است غدد لنفاوی متورم یا دیگر نشانه‌های بیماری را در قفسۀ سینۀ شما نشان دهند.
• نمونه‌برداری: نمونه‌برداری تنها روش قطعی تشخیص لنفوم هوچكين است. ممکن است پزشک یک غدۀ لنفاوی شما را به‌طور کامل بردارد (نمونه‌برداری کامل
  (Excisional Biopsy)) و یا تنها بخشی از یک غدۀ لنفاوی را بردارد (نمونه‌برداری برشی (Incisional Biopsy)). معمولاً نمی‌توان با یک سوزن ظریف (بیوپسی سوزنی) از غدۀ لنفاوی به میزانی که برای آسیب‌شناس جهت تشخیص وجود لنفوم هوچكين کافی باشد، نمونه برداشت. بهترین روش، برداشتن کامل غدۀ لنفاوی است.

آسیب‌شناس از یک میکروسکوپ استفاده می‌کند تا وجود سلول‌های لنفوم هوچكين را در این بافت بررسی کند. بيماري که به لنفوم هوچكين مبتلاست، معمولاً سلول‌های بزرگ و غیرطبیعی به نام سلول‌های رید – اشتنبرگ دارد. این سلول‌ها در بدن كساني که به سرطان لنفوم مبتلا نيستند دیده نمی‌شود. به تصویر سلول رید- اشتنبرگ نگاه کنید.

سؤال‌هايي که می‌توانید قبل از نمونه‌برداری از پزشک بپرسید:

• نمونه‌برداري چگونه انجام مي‌شود؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟
• آیا بايد برای آماده شدن جهت نمونه‌برداری، کاری انجام دهم؟
• چقدر طول می‌کشد؟ آیا در طول نمونه‌برداری هشیار خواهم بود؟ آیا نمونه‌برداری درد دارد؟
• آیا خطراتی هم دارد؟ احتمال تورم، عفونت یا خونریزی پس از نمونه‌برداری چقدر است؟
• چقدر طول می‌کشد تا بهبود پیدا کنم؟
• چه زمانی نتایج نمونه‌برداری را خواهم فهمید؟ چه کسی نتایج را برایم توضیح خواهد داد؟
• اگر سرطان داشته باشم، چه کسی دربارۀ گام‌های بعدی با من صحبت خواهد کرد؟ چه زمانی؟

انواع لنفوم هوچكين
آسیب‌شناس در صورت پی بردن به وجود سرطان لنفوم هوچكين، نوع آن را گزارش می‌دهد. سرطان لنفوم هوچكين دو نوع عمده دارد:

• لنفوم هوچكين کلاسیک: بیش‌تر مبتلایان به سرطان لنفوم هوچكين، به نوع کلاسیک آن مبتلا هستند. سلول رید - اشتنبرگ شبیه به این تصویر است.
• لفنوم هوچكين ندولر با غلبه لنفوسيتي (Nodular Lymphocyte-Predominant Hodgkin Lymphoma): این نوع لنفوم هوچكين بسیار نادر است. به سلول غیرطبیعی این نوع، سلول پاپ‌کُرن (Popcorn Cell) می‌گویند. ممکن است درمان این نوع سرطان، با نوع کلاسیک آن متفاوت باشد.

تعیین مرحلۀ سرطان
پزشک برای تعیین بهترین برنامۀ درمانی لازم است میزان گسترش (مرحلۀ) لنفوم هوچكين را بداند. تعیین مرحلۀ سرطان، تلاشی دقیق جهت پی بردن به آن نواحی از بدن است که درگیر سرطان هستند.
لنفوم هوچكين معمولاً از یک گروه از غدد لنفاوی به گروهی دیگر سرایت می‌کند. مثلاً، لنفومی که در غدد لنفاوی گردن آغاز می‌شود، ممکن است اول به غدد لنفاوی بالای تَرقوه‌ها، و سپس به غدد لنفاوی زیر بغل‌ها و درون قفسۀ سینه سرایت کند.
به مرور، سلول‌های لنفوم می‌توانند به عروق خونی حمله کرده و تقریباً به تمام قسمت‌های بدن سرایت کنند. مثلاً ممکن است به کبد، ریه‌ها و مغز استخوان حمله کنند.
تعیین مرحلۀ سرطان شامل یک یا چند آزمایش زیر است:

• سی.تی.اسکن: به وسیلۀ یک دستگاه اشعۀ ايكس متصل به کامپیوتر، تعدادی عکس دقیق از قفسۀ سینه، شکم و لگن بیمار می‌گیرند. ممکن است به بیمار مادۀ حاجب (Contrast Material) تزریق کنند. همچنین ممکن است از بیمار بخواهند نوع دیگری از مادۀ حاجب را بنوشد. مادۀ حاجب مشاهدۀ غدد لنفاوی متورم و دیگر نواحی شکم را در تصاوير اشعۀ ايكس برای پزشک ساده‌تر می‌کند.
• ام آر آی: از یک دستگاه قوی مغناطیسی متصل به کامپیوتر برای تهیۀ عکس‌های دقیق از استخوان‌ها، مغز یا دیگر بافت‌های بیمار استفاده می‌کنند. پزشک می‌تواند این عکس‌ها را روی مانیتور مشاهده و یا آنها را روی فیلم چاپ کند.
• اسكن PET: به بیمار مقدار کمی ماده قندي رادیواکتیو تزریق می‌کنند. سپس به‌وسیلۀ دستگاهی از چگونگی مصرف آن قند توسط سلول‌های بدن عکس‌های کامپیوتر‌ی می‌گیرند. سلول‌های لنفوم این قند را سریع‌تر از سلول‌های طبیعی مصرف می‌کنند، و تصویر نواحی آلوده به لنفوم، در عکس‌ها واضح‌تر از دیگر نواحی خواهد بود.
• نمونه‌برداری از مغز استخوان: پزشک از سوزنی ضخیم برای برداشتن نمونۀ کوچکی از استخوان و مغز استخوان لگن خاصره یا یک استخوان بلند دیگر استفاده می‌کند، وسپس آسیب‌شناس نمونه را به لحاظ وجود سلول‌های لنفوم هوچكين مورد بررسي قرار مي‌دهد.

دیگر روش‌های تعیین مرحلۀ سرطان می‌تواند شامل نمونه‌برداری از غدد لنفاوی دیگر، کبد یا بافت‌های دیگر باشد.

پزشک موارد زیر را جهت تعیین مرحلۀ لنفوم هوچكين در نظر می‌گیرد:

• تعداد غدد لنفاوی دارای سلول‌های لنفوم هوچكين.
• اینکه این غدد لنفاوی در یک طرف دیافراگم قرار دارند، یا در هر دو طرف آن (این تصویر را ببینید).
• اینکه سرطان به مغز استخوان، طحال، کبد یا ریه سرایت کرده است یا نه؟

مراحل لنفوم هوچكين به‌ترتيب زیر تعریف می‌شوند:

• اِی (A): بیمار کاهش وزن، تعرق شبانۀ شدید یا تب ندارد.
• بی (B): بیمار دچار کاهش وزن، تعرق شبانۀ شدید یا تب شده است.

درمان
شیمی‌درمانی
پرتودرمانی
پیوند سلول‌های بنیادی
پزشک شما گزینه‌های درمانی و نتایج مورد انتظار هر یک را برای شما توضیح مي‌دهد. شما و پزشکتان می‌توانید همراه با یکدیگر برنامه‌ای درمانی تهیه کنید که مناسب نیازهای شما باشد.
ممکن است پزشک، شما را به یک متخصص ارجاع دهد، یا اینکه خود شما از وی بخواهید پزشک متخصصی را معرفی کند. متخصصانی که در درمان سرطان لنفوم هوچكين فعاليت دارند شامل متخصص خون‌شناسي، متخصص سرطان‌شناسي (اونكولوژي) و متخصص پرتودرماني هستند. پزشک ممکن است یک متخصص خون را به شما معرفی کند که در زمینۀ درمان لنفوم هوچكين تخصص دارد. اغلب، چنین پزشکانی با مراکز آموزشی همکاری دارند. ممکن است یک پرستار و یک متخصص تغذیۀ معتبر نیز عضو گروه بهیاری شما باشند.

انتخاب روش درمانی عمدتاً به موارد زیر بستگی دارد:

• نوع لنفوم هوچكين بیمار (بیش‌تر بیماران به لنفوم هوچكين کلاسیک مبتلا هستند).
• مرحلۀ سرطان (محلی که لنفوم در آن وجود دارد).
• اینکه آیا پهنای تومور بیش از 4 اینچ (10 سانتی‌متر) است یا نه.
• سن بیمار.
• اینکه بیمار دچار کاهش وزن، تعرق شبانۀ شدید یا تب باشد یا نه.

ممکن است افراد مبتلا به لنفوم هوچكين را با استفاده از شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا هر دو روش درمان کنند.
در صورتی‌که لنفوم هوچكين پس از پایان درمان بازگردد، پزشکان به این حالت بازگشت (Relapse) یا عود (Recurrence) می‌گویند. ممکن است مبتلایان به لنفوم هوچكينی که پس از به پایان رسیدن درمان بازگشته، تحت درمان با میزان‌های بالای شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا هر دو، و پس از آن پیوند سلول‌های بنیادی قرار بگیرند.
بهتر است بدانید که عوارض جانبی درمان چیستند و درمان چگونه بر فعالیت‌های روزمرۀ شما تأثیر می‌گذارد. از آنجا که شیمی‌درمانی و پرتودرمانی اغلب به سلول‌ها و بافت‌های سالم نيز آسیب می‌رسانند، معمولاً موجب عوارض جانبی می‌شوند. ممکن است عوارض جانبی برای افراد مختلف، یکی نباشد، و همین‌طور ممکن است از یک مرحلۀ درمان به مرحله‌ای دیگر نیز متفاوت باشند. پیش از آغاز درمان، گروه مراقبت پزشكي شما عوارض جانبی احتمالی را برایتان توضیح می‌دهند و روش‌هایی را پیشنهاد می‌کنند که می‌تواند در مدیریت این عوارض یاریتان کند. هر چه سن بیمار پایین‌تر باشد، راحت‌تر می‌تواند با درمان و عوارض جانبی آن کنار بیاید.
شما می‌توانید در هر مرحله از سرطان، از مراقبت حمایتی برخوردار شوید. مراقبت حمایتی، روشی درمانی است جهت پیش‌گیری از عفونت یا مبارزه با آن، مهار درد و دیگر علائم، درمان عوارض جانبی درمان و کمک به بیمار در کنار آمدن با تأثیرات عاطفی که ممکن است بر اثر تشخیص سرطان ایجاد شود. می‌توانید اطلاعات مربوط به کنار آمدن با سرطان را از سایت اینترنتی پايگاه علمي،پزشكي و آموزشي موسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان به نشانی www.http://ncii.ir،به‌دست آوريد. بهتر است با پزشک خود دربارۀ شرکت در یک پژوهش بالینی – نوعی بررسی تحقیقاتی روی روش‌های جدید درمان- صحبت کنید. در بخش «شرکت در تحقیقات مربوط به سرطان» اطلاعات لازم آمده است.

سؤال‌هايي که می‌توانید پیش از آغاز درمان از پزشک بپرسید:

• به چه نوعی از سرطان لنفوم هوچكين مبتلا هستم؟ می‌توانید یک نسخه از گزارش آسیب‌شناس را به من بدهید؟
• بیماریم در چه مرحله‌ای است؟ تومورها در کدام ناحیه قرار دارند؟
• گزینه‌های درمانیم چیستند؟ شما کدام‌یک را پیشنهاد می‌کنید؟ چرا؟
• آیا بیش از یک روش درمانی روی من انجام می‌شود؟
• خطرات و عوارض جانبی احتمالی هر یک از روش‌های درمانی چیستند؟ برای مهار عوارض جانبی چه کار می‌توانیم بكنيم؟
• درمان چقدر طول می‌کشد؟
• برای آماده شدن جهت درمان چه کاري بايد بکنم؟
• آیا لازم است در بیمارستان بستری شوم؟ اگر چنین است، چه مدت زمانی؟
• هزینۀ درمان حدوداً چقدر خواهد بود؟ آیا بیمه‌ این هزینه را پوشش می‌دهد؟
• تأثیر درمان بر فعالیت‌های روزمره‌ام چگونه خواهد بود؟
• آیا شرکت در یک پژوهش بالینی برایم مناسب است؟
• پس از به پایان رسیدن درمان، هر چند وقت يكبار باید برای معاینه مراجعه کنم؟

شیمی‌درمانی
در شیمی‌درمانی لنفوم هوچكين از دارو جهت از بین بردن سلول‌های سرطانی لنفوم استفاده می‌شود. به این روش، درمان فراگیر می‌گویند، به این دلیل که داروها وارد جریان خون می‌شوند. داروها می‌توانند به سلول‌های لنفوم موجود در تقریباً تمام قسمت‌های بدن برسند.
معمولاً در این روش، بیش از یک دارو مورد استفاده قرار می‌گیرد. بیش‌تر داروهای مخصوص لنفوم هوچكين از طریق رگ (درون‌وریدی) به بیمار تزریق می‌شوند، اما برخی از آنها نیز خوراکی هستند.
شیمی‌درمانی به شکل دوره‌ای انجام می‌شود. بیمار یک دورۀ درمان و سپس یک دورۀ استراحت خواهد داشت. مدت دورۀ استراحت و تعداد دوره‌های درمان به مرحلۀ سرطان و داروهای ضد سرطان مورد استفاده بستگی دارد.
درمان در درمانگاه، مطب پزشک یا خانه انجام مي‌شود. گاهي لازم است برخی بیماران برای درمان، در بیمارستان بستری شوند.
عوارض جانبی عمدتاً به نوع داروهای مورد استفاده و میزان آنها بستگی دارد. این داروها می‌توانند به سلول‌های طبیعی که به سرعت تقسیم می‌شوند آسیب بزنند:

• سلول‌های خونی: هنگامی‌که شیمی‌درمانی میزان سلول‌های خونی سالم را کاهش می‌دهد، احتمال ابتلای بیمار به عفونت، کبودی یا خونریزی و احساس ضعف و خستگی شدید، بیش‌تر می‌شود. گروه مراقب، آزمایش‌های خون را روی شما انجام می‌دهند تا میزان سلول‌های سالم خونيتان را بررسی کنند. در صورت پایین بودن میزان این سلول‌ها، داروهایی هستند که می‌توانند به شما در تولید سلول‌های خونی جدید کمک کنند.
• سلول‌های موجود در ریشۀ مو: شیمی‌درمانی ممکن است موجب ریزش مو شود ولي بايد بدانيد كه اگر دچار ریزش مو شوید، موهایتان دوباره رشد خواهد کرد اما ممکن است تا حدودی رنگ و بافت آن، با قبل متفاوت باشد.
• سلول‌های تشکیل‌دهندۀ غشاء دستگاه گوارش (Digestive Tract): شیمی‌درمانی می‌تواند موجب کاهش اشتها، حالت تهوع و استفراغ، اسهال یا زخم‌های دهان و لب‌ها شود. دربارۀ داروها و روش‌های دیگری که می‌تواند به شما در کنار آمدن با این مشکلات کمک کنند، با گروه مراقب خود مشورت کنید.

برخی از انواع شیمی‌درمانی می‌تواند موجب ناباروری شود:

• مردان: شیمی‌درمانی می‌تواند به سلول‌های اسپرم آسیب بزند. چون این تغییرات ایجاد شده در اسپرم‌ها ممکن است دائمی باشند، عده‌اي از بيماران مرد، پیش از درمان، اسپرم خود را در آزمایشگاه منجمد و ذخیره می‌کنند (ذخیرۀ اسپرم).
• زنان: شیمی‌درمانی می‌تواند به تخمدان‌ها آسیب برساند. زنانی که می‌خواهند در آینده باردار شوند باید با گروه مراقب خود دربارۀ روش‌های ذخیرۀ تخمک پیش از آغاز درمان مشورت کنند.

برخی از داروهای مورد استفاده در درمان لنفوم هوچكين می‌تواند بعدها موجب بیماری‌های قلبی یا سرطان شود. برای به‌دست آوردن اطلاعات مربوط به معاینات پس از پایان درمان به بخش پيگیری سلامت بیمار پس از درمان مراجعه کنید.
شاید مطالعۀ مقالة شما و شیمی‌درمانی پايگاه علمي،پزشكي و آموزشي موسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان www.ncii.ir بتواند برایتان مفید باشد.

سؤال‌هايي که می‌توانید پیش از شیمی‌درمانی از پزشک بپرسید:

• در درمان من از چه دارویی استفاده خواهد شد؟ فواید مورد انتظار این دارو چیست؟
• درمان چه وقت آغاز می‌شود؟ آیا می‌توانم پس از به پایان رسیدن آن خودم تا منزل رانندگی کنم؟
• در حین درمان چه کارهایی می‌توانم برای مراقبت از خود انجام دهم؟
• چگونه متوجه میزان اثربخشی درمان خواهیم شد؟
• در صورت بروز کدام عوارض جانبی باید شما را در جریان قرار دهم؟ آیا می‌توان از بروز این عوارض جانبی جلوگیری، یا آنها را درمان کرد؟
• آیا دچار عوارض بلند مدت نیز خواهم شد؟

پرتودرمانی
در پرتودرمانی (که رادیوتراپی نیز نامیده می‌شود) مربوط به لنفوم هوچكين از اشعه‌های پرانرژی جهت از بین بردن سلول‌های لنفوم استفاده می‌شود. این روش می‌تواند موجب کاهش اندازۀ تومور شود و به مهار درد کمک کند.
توسط دستگاه بزرگی این اشعه‌ را به سمت نواحی تجمع غدد لنفاوی که درگیر لنفوم شده‌اند هدف‌گیری و شلیک می‌کنند. این روش، یک درمان موضعی است، زیرا تنها بر سلول‌های موجود در ناحیۀ تحت درمان تأثیر می‌گذارد. بیش‌تر بیماران براي درمان، به مدت چند هفته و هفته‌ای 5 روز به بیمارستان مراجعه می‌کنند.
عوارض جانبی پرتودرمانی عمدتاً به میزان اشعه و آن ناحیه‌ای از بدن که تحت درمان قرار دارد بستگی دارد. مثلاً، پرتودرمانی در ناحیۀ شکم می‌تواند موجب حالت تهوع، استفراغ و اسهال شود. در صورتی‌که قفسۀ سینه و گردن تحت درمان قرار بگیرند، ممکن است بیمار دچار گلو درد و خشکی گلو و اختلال در بلع شود.
علاوه براین، ممکن است پوست بیمار در نواحی تحت درمان قرمز، خشک و حساس شود، و يا بیمار موهای خود را در ناحیۀ تحت درمان از دست بدهد.
ممکن است بسیاری از افراد در حین پرتودرمانی و به‌خصوص در هفته‌های آخر درمان، دچار خستگی شدید شوند. استراحت مهم است، اما پزشکان معمولاً به بیماران توصیه می‌کنند تا جایی که امکان دارد، فعالیت کنند.
با اینکه عوارض جانبی پرتودرمانی می‌تواند ناراحت‌کننده باشد، معمولاً می‌توان آنها را مهار یا درمان کرد. با پزشک خود دربارۀ روش‌های تخفیف این مشکلات صحبت کنید.
همچنین دانستن این مطلب که در بیش‌تر موارد عوارض جانبی دائمی نیستند نیز می‌تواند آرامش‌بخش باشد. با این‌حال، بهتر است با پزشک خود دربارۀ عوارض بلند مدت پرتودرمانی صحبت کنید. ممکن است پس از به پایان رسیدن درمان، احتمال ابتلای به سرطان ثانویه افزایش یابد. همچنین، پرتودرمانی در ناحیۀ قفسۀ سینه می‌تواند موجب بیماری‌های قلبی یا آسیب رسیدن به ریه‌ها شود.
پرتودرمانی در ناحیۀ لگن می‌تواند موجب ناباروری شود. از دست دادن توانایی باروری با توجه به سن بیمار موقتی یا دائم خواهد بود:

• مردان: در صورتی‌که پرتودرمانی در ناحیۀ لگن انجام شود، ممکن است به بیضه‌ها آسیب برسد. ذخیرۀ اسپرم پیش از درمان می‌تواند یکی از گزینه‌های انتخابی باشد.
• زنان: پرتودرمانی در ناحیۀ لگن می‌تواند به تخمدان آسیب برساند. دوره‌های قاعدگی ممکن است متوقف شود و زنان دچار گر گرفتگی و خشکی واژن شوند. ممکن است در زنان جوان‌تر دوره‌های قاعدگی دوباره آغاز شود. زنانی که می‌خواهند پس از پرتودرمانی باردار شوند باید پیش از آغاز درمان با گروه مراقب خود دربارۀ روش‌های ذخیرۀ تخمک‌هایشان صحبت کنند.

شاید مطالعۀ مقالة شما و پرتودرمانی انجمن ملی سرطان برای شما مفید باشد.

سؤال‌هايي که می‌توانید پیش از انجام پرتودرمانی بپرسید:

• چرا لازم است این درمان روی من انجام شود؟
• درمان چه زمانی آغاز می‌شود؟ چه زمانی به پایان می‌رسد؟
• در حین درمان، چه حالی خواهم داشت؟
• چگونه می‌توانیم از اثربخشی پرتودرمانی باخبر شویم؟
• آیا ممکن است دچار عوارض جانبی بلند مدت شوم؟

پیوند سلول‌های بنیادی
اگر لنفوم هوچكين پس از درمان بازگردد، ممکن است روی بیمار پیوند سلول‌های بنیادی انجام دهند. پیوند سلول‌های بنیادی خون‌ساز خود بیمار (پیوند سلول‌های بنیادی اتولوگ) به بیمار این امکان را می‌دهد که توانایی دریافت میزان‌های بالای شیمی‌درمانی، پرتودرمانی یا هر دو را داشته باشید. میزان‌های بالای این روش‌های درمانی هم سلول‌های لنفوم هوچكين را تخریب می‌کند و هم به سلول‌های خونی سالم موجود در مغز استخوان آسیب می‌زند.
پیوند سلول‌های بنیادی در بیمارستان انجام می‌شود. پیش از آنکه بیمار تحت درمان با میزان بالای پرتو یا دارو قرار گیرد، سلول‌های بنیادی وی را برمی‌دارند و ممکن است روی آنها جهت از بین بردن سلول‌های لنفوم احتمالی موجود، فرایندهایی انجام دهند. سپس سلول‌های بنیادی بیمار را منجمد و ذخیره می‌کنند. پس از آنکه بیمار جهت از بین بردن سلول‌های لنفوم هوچكين تحت درمان با میزان‌های بالای پرتو یا دارو قرار گرفت، یخ سلول‌های بنیادی ذخیره شدۀ وی را آب می‌کنند و آنها را از طریق لوله‌ای انعطاف‌پذیر که درون یک رگ بزرگ در ناحیۀ گردن یا قفسۀ سینه بیمار وارد کرده‌اند، به وی باز می‌گردانند. از سلول‌های بنیادی پیوندی، سلول‌های خونی جدیدی ساخته می‌شوند.
شاید مطالعۀ مقالۀ «پیوند مغز استخوان و پیوند سلول‌های بنیادی خون محیطی: پرسش و پاسخ» برای شما مفید باشد.

سؤال‌هايي که می‌توانید پیش از انجام پیوند سلول‌های بنیادی از پزشک بپرسید:

• فواید و خطرات احتمالی پیوند سلول‌های بنیادی چیست؟
• چه مدتی لازم است در بیمارستان بستری باشم؟ آیا به مراقبت‌های ویژه نیاز پیدا خواهم کرد؟ چگونه در مقابل آلودگی و میکروب (Germs) از من محافظت خواهند کرد؟
• در مورد عوارض جانبی چه کاری از دستمان برمی‌آید؟
• تأثیر پیوند سلول‌های بنیادی بر فعالیت‌های معمول من چگونه خواهد بود؟
• احتمال اینکه کاملاً بهبود پیدا کنم چقدر است؟

تغذیه و فعالیت‌ ورزشی
تغذیه و فعالیت‌ ورزشیبسیار مهم است که با تغذیۀ مناسب و انجام فعالیت ورزشي تا سر حد امکان، از خود مراقبت کنید.
برای حفظ وزن مناسب، به میزان مناسب کالری نیازمند هستيد. همچنین برای حفظ توانتان نیز به پروتئین کافی نیاز دارید. تغذیۀ مناسب می‌تواند به شما کمک کند تا حال بهتر و انرژی بیش‌تری داشته باشید.
گاهی، به‌خصوص در حین درمان یا کمی پس از به پایان رسیدن آن، ممکن است اشتها نداشته باشید، ناراحت یا خسته باشید، مزۀ غذاها به نظرتان به خوبی گذشته نباشد. علاوه براین، عوارض جانبی درمان (از جمله بی‌اشتهایی، حالت تهوع، استفراغ یا زخم‌های دهان) می‌توانند تغذیۀ مناسب را دشوارتر کند. پزشک، متخصص تغذیه یا یک مراقب دیگر می‌تواند روش‌هایی را برای مقابله با این مشکلات به شما پیشنهاد کند. همچنین، مقالة «توصیه‌های تغذیه‌ای برای مبتلایان به سرطان» انجمن ملی سرطان مطالب و دستور تهیۀ غذاهای بسیار مفیدی در این زمینه دارد.
بسیاری از بیماران معتقدند هنگامی‌‌که فعالند، حالشان بهتر می‌شود. پیاده‌روی، یوگا، شنا و فعالیت‌های از این دست می‌تواند شما را نیرومند نگه دارد و انرژیتان را افزایش دهد. ورزش می‌تواند حالت تهوع و درد را کاهش دهد و کنار آمدن با درمان را آسان‌تر کند. ورزش به کاهش استرس نیز کمک می‌کند. حتماً پیش از آغاز هر نوع فعالیت ورزشی را که در نظر دارید، با پزشک خود درباره‌اش مشورت کنید. همچنین، در صورتی‌که انجام فعالیت ورزشی خاصی باعث ایجاد درد یا دیگر مشکلات شد، حتماً پزشک یا پرستار خود را در جریان بگذارید.

مراقبت پیگیرانه
پس از به پایان رسیدن درمان مربوط به لنفوم هوچكين لازم است مرتباً مورد معاینه قرار بگیرید. گاهی اوقات، حتی هنگامی‌که دیگر هیچ اثری از سرطان در بیمار دیده نمی‌شود، سرطان باز می‌گردد، به این دلیل که ممکن است سلول‌های لنفوم شناسایی نشده، پس از درمان در جایی در بدن بیمار باقی مانده باشند.
معاینات، به شناسایی مشکلات مربوط به سلامتی که می‌تواند ناشی از درمان سرطان باشد نیز کمک می‌کند. احتمال ابتلای كساني که به دلیل ابتلا به لنفوم هوچكين تحت درمان قرار گرفته‌اند به بیماری‌های قلبی؛ لوسمی؛ ملانوم؛ لنفوم غیرهوچكين؛ و سرطان‌های استخوان، پستان، ریه، معده و تیروئید بیش‌تر از دیگران است. با انجام معاینات مرتب می‌توان اطمینان حاصل کرد هر گونه تغییری در وضع سلامتی شناسایی شده و در صورت لزوم درمان خواهد شد. این معاینات می‌تواند شامل معاینۀ فیزیکی، آزمایش‌های خون، عکس‌برداری از قفسۀ سینه با اشعۀ ايكس، سی. تی. اسکن و دیگر آزمایش‌ها باشد.
ممکن است به افرادی که به لنفوم هوچكين مبتلا هستند، پس از درمان واکسن آنفولانزا و واکسن‌های دیگری تزریق شود. می‌توانید دربارۀ موعد دریافت واکسن‌ با گروه مراقب خود صحبت کنید.
در صورتی‌که بین دو نوبت معاینه دچار هر گونه مشکلی شدید، باید پزشک خود را در جریان بگذارید.
می‌توانید مقالة «زندگی پیش رو: زندگی پس از درمان سرطان» پايگاه علمي،پزشكي و آموزشي موسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان www.ncii.ir را تهیه کنید. این مقاله به پرسش‌های شما دربارۀ پی‌گیری سلامت بیمار پس از درمان و دیگر مسائل مهم پاسخ داده است.

سؤال‌هايي که می‌توانید پس از خاتمة درمان از پزشک بپرسید:

• هر چند وقت يكبار باید برای معاینه مراجعه کنم؟
• چه آزمایش‌هایی را برای جلسات معاینۀ من توصیه می‌کنید؟
• در صورت بروز چه مشکلاتی بین دو جلسۀ معاینه باید شما را در جریان بگذارم؟
  

مراجع حمایتی
خبردار شدن از اینکه به لنفوم هوچكين مبتلا هستید، می‌تواند تغییراتی در زندگی شما و نزدیکانتان ایجاد کند. ممکن است کنار آمدن با این تغییرات دشوار باشد. برای شما، خانواده و دوستانتان طبیعی است که دچار احساسات مختلف و گاهی گیج‌کننده شوید.
نگرانی دربارۀ روش‌های درمانی و مدیریت عوارض جانبی، بستری شدن در بیمارستان و هزينه درمان کاملاً معمول است. ممکن است بابت مراقبت از خانواده‌تان، حفظ شغلتان یا ادامۀ فعالیت‌های روزمره‌تان نیز نگران باشید.
می‌توانید برای به‌دست آوردن حمایت به مراجع زیر مراجعه کنید:

• پزشکان، پرستاران و دیگر اعضای گروه مراقبت پزشكي شما می‌توانند به بسیاری از پرسش‌ها دربارۀ درمان، شغل یا فعالیت‌های دیگر شما پاسخ دهند.
• اگر بخواهید دربارۀ احساسات یا نگرانی‌هایتان با کسی صحبت کنید، مددکاران اجتماعی، مشاوران یا اعضای گروه‌های مذهبی می‌توانند برای این کار مناسب باشند. اغلب، مددکاران اجتماعی می‌توانند مراجعی را جهت کمک‌های مالی، حمل ونقل، مراقبت خانوادگی یا حمایت عاطفی به شما معرفی کنند.
• گروه‌های حمایتی نیز می‌توانند مفید باشند. در این گروه‌ها، بیماران یا اعضای خانواده‌هایشان با دیگر بیماران یا خانواده‌های آنها ملاقات می‌کنند تا آنچه دربارۀ کنار آمدن با سرطان و عوارض درمان آموخته و تجربه کرده‌اند را در اختیار یکدیگر قرار دهند. ممکن است این گروه‌ها حمایت خود را به‌طور خصوصی، از طریق تلفن و یا اینترنت ارائه کنند. می‌توانید از یکی از اعضای گروه مراقب خود دربارۀ یافتن یک گروه حمایتی بپرسید.
• برای آگاهي بيش‌تر در مورد کنار آمدن با سرطان می‌توانید مقالة «فرصت دادن: حمایت از مبتلایان به سرطان» پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي موسسه تحقيقات ، آموزش و پيشگيري سرطان www.ncii.ir را مطالعه کنید.

شرکت در تحقیقات مربوط به سرطان
پزشکان در سراسر دنيا در حال اجرای بسیاری از انواع پژوهش‌های بالینی (بررسی‌های تحقیقاتی که بیماران به‌صورت داوطلبانه در آنها شرکت می‌کنند) هستند. پژوهش‌های بالینی برای پاسخ دادن به ابهاماتی با اهمیت، و به‌منظور پی بردن به میزان تأثیرگذار بودن و بی‌خطر بودن روش‌های جدید طراحی می‌شوند.
تحقیقات پیشاپیش به پیشرفت‌هایی منجر شده‌اند و پزشکان همچنان به دنبال روش‌های مؤثرتری برای درمان سرطان لنفوم هوچكين هستند. محققان در حال بررسی روش‌هایی جدیدتر و بهتر جهت درمان این سرطان، و همچنین روش‌هایی برای بهبود کیفیت زندگی مبتلایان به این نوع سرطان هستند.
بيماراني که در پژوهش‌های بالینی شرکت می‌کنند در صورتی‌که روش درمانی جدید مؤثر باشد، جزو اولین نفراتی خواهند بود که از آن روش بهره‌مند می‌شوند. و حتی اگر بيماران شرکت کننده در این پژوهش‌ها مستقیماً از آن بهره‌مند نشوند، با کمک به پزشکان از طریق افزایش معلوماتشان دربارۀ لنفوم هوچكين و چگونگی مهار آن، كمك مهمی در این زمینه انجام می‌دهند. با اینکه پژوهش‌های بالینی می‌تواند خطراتی در پی داشته باشد، پزشکان تمام تلاش خود را برای محافظت از بیمارانشان انجام می‌دهند.

[sajjad14]

تشكر ميكنم خوب بود

[poune]

آنچه باید دربارۀ سرطان پوست بدانید
What You Need To Know About skin cancer


مقدمه
پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) حاوی اطلاعات مهمی دربارۀ سرطان پوست است؛ سرطان پوست رایج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ترین نوع سرطان در ايران است و هر سال حدود یک میلیون نفر به آن مبتلا می‌شوند.
سرطان پوست انواع متعددی دارد. این مقاله شامل دو نوع رایج سرطان پوست، يعني سرطان سلول بازل و سرطان سلول سنگفرش است، که آنها را سرطان پوست غیرملانومایی هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌نامند. سرطان پوستی ملانوم کم‌تر رایج است در این جزوه به آن اشاره نشده است. برای کسب اطلاعات بیش‌تر در مورد این بیماری، مقاله «چه مواردی را باید در مورد ملانوم بدانید» را بخوانید.
دانشمندان برای کسب دانش بیش‌تر در مورد چگونگی بروز سرطان پوست مطالعه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند و به دنبال راه‌های بهتری برای پیشگیری و درمان آن هستند.
ncii.ir اطلاعاتي دربارة سرطان را به‌دست مي‌دهد كه شامل نشريات ذكر شده در اين مقاله مي‌باشد.

پوست
پوست گسترده‌ترين ارگان بدن است که بدن را در مقابل گرما، نور و عفونت محافظت كرده، به كنترل دمای آن كمك و چربی و آب ذخیره می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د. پوست همچنین ویتامین D می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سا زد.
پوست دو لایه اصلی دارد:

• اپیدرم: لایه بیرونی پوست است. و از سلول‌های تخت که سلول‌های سنگفرشي هستند؛ تشکیل شده است. در زیر سلول‌های سنگفرشي، در عمیق‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ترین قسمت اپیدرم، سلول‌های گردی به نام سلول‌های بازال قرار دارند که ملانوسیت نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند كه رنگ‌دانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌‌ها (رنگ) را در پوست می‌سازند و در پايین‌ترین قسمت اپیدرم قرار گرفته‌اند.
• درم: درم در زیر اپیدرم قرار دارد که شامل رگ‌های خونی، رگ‌های لنفاوی و غده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ا است. بعضی از این غده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ا تولید عرق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند که به خنک شدن بدن کمک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د. غدد دیگر سبوم درست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند. سبوم ماده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ چربی است که از خشک شدن پوست جلوگیری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د. عرق و سبوم از خروجی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های کوچکی به نام منفذ به سطح پوست می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رس ند.

شناخت سرطان پوست
سرطان پوست از سلول‌ها - اجزای اصلي که پوست را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سا زند - شروع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؛ سلول‌های پوست رشد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند و برای اینکه به شکل سلول‌های جدید در بیایند تقسیم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند. هر روز سلول‌های پوست پیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند و می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌می رند و سلول‌های جدید جای آنها را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گی رند.
گاهی این روند منظم اشتباه عمل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د. سلول‌های جدید وقتی پوست به آنها نیازی ندارد به‌وجود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آی ند و سلول‌های پیر در زمانی‌که باید نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌م یرند. این سلول‌های اضافه توده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ای از بافت را تشکیل مي‌دهند که به آن تومور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گو یند.
تومور می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم یا بدخیم باشد.

تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم سرطان نیست:

• تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم به‌ندرت تهدیدی برای زندگی محسوب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د.
• تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو ان برداشت و معمولاً دوباره رشد نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ک ند.
• سلول‌های تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم به بافت‌های مجاورشان هجوم نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ب رند.
• سلول‌های تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم در قسمت‌های دیگر بدن گسترش نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی ابند.

تومور بدخیم سرطان است:

• تومور بدخیم معمولاً خطرناك‌تر از تومور خوش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خ یم است و ممکن است تهدیدی برای زندگی باشد؛ از نظر آماري دو نمونة رایج سرطان پوست موجب مرگ یک هزارم از افراد مبتلا به سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د.
• تومور بدخیم معمولاً قابل برداشتن است. ولی گاهی دوباره عود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د.
• سلول‌های تومور بدخیم ممكن است به بافت‌ها و ارگان‌های مجاور هجوم برده و به آنها آسیب برسانند.
• بعضی از تومورهای بدخیم در قسمت‌های دیگر بدن گسترش مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �ابند. گسترش سرطان در بدن را متاستاز (Metastasis) مي‌نامند.

انواع سرطان پوست
سرطان‌های پوست براساس نوع سلول‌های سرطانی نام‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گ ذاری می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند.
دو نمونه رایج سرطان پوست، سرطان سلول‌هاي بازال و سنگفرشي است، این سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌ها معمولاً روی سر، صورت، دست‌ها و بازوها ايجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند. این مناطق بدن معمولاً در معرض نور خورشید قرار دارند، ولی سرطان پوست هر جای ديگري هم می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند به‌وجود آيد.

• سرطان سلول بازال به آرامی رشد كرده در مناطقی که پوست در معرض نور خورشید است و بر روی پوست صورت بروز مي‌كند؛ سرطان سلول بازال به ندرت به ساير نواحي بدن گسترش مي‌يابد.
• سرطان سلول سنگفرشي عمدتاً در نواحي در معرض نور خورشيد ايجاد مي‌شود ولي ممكن است در ساير نواحي هم ايجاد شود. سرطان سلول سنگفرشي گاهي به غدد لنفاوي و ساير نواحي بدن گسترش مي‌يابد.

اگر سرطان پوست از جای اصلی خود به قسمت‌های دیگر بدن گسترش یابد، تومور جدید همان سلول‌های غیرعادی و همان نام تومور اولیه را دارد و کماکان سرطان پوست نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د.

عوامل خطرزا
پزشکان نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ت وانند توضيح دهند که چرا یک شخص به سرطان پوست مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د و شخص دیگری خیر. گرچه، می‌دانیم که سرطان پوست واگیر نیست و از بيمار به اشخاص ديگر سرايت نمي‌كند.
تحقیقات نشان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د افرادی که عوامل خطرزاي معینی دارند بیش‌تر از بقیه به سرطان مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند. آنچه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند امكان ابتلا به سرطان را بالا ببرد عامل خطرزا نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د.

مطالعات، عوامل خطرزای زیر را علت ابتلا به سرطان پوست معرفي مي‌كنند:

• اشعه ماوراء بنفش (UV) : اشعه UV از خورشید، لامپ‌های خورشیدی یا تخت‌هاي برنزه کردن يا سالن‌هاي برنزه كردن، ساطع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. خطر ابتلای فرد به سرطان پوست به مدت زمانی‌که در معرض اشعه UV است بستگی دارد. بیش‌تر سرطان‌های پوست بعد از سن 50 سالگی اتفاق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اف تند، ولی تابش نور خورشید به پوست از سنین پايین آسیب می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رس اند.

اشعه UV بر روی همه تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد؛ ولی افرادی که پوست لطیفی دارند که کک مک دارد یا به‌راحتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سو زد در معرض خطر بیش‌تری هستند. این افراد گاهی موی قرمز یا بلوند و چشم رنگی نیز دارند، ولی افراد تیره رنگ نیز به سرطان پوست مبتلا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند.
کسانی‌که در مناطقی که اشعه UV درجه بالايي دارد زندگی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند در معرض خطر بيش‌تر سرطان پوست هستند.
اشعه UV حتی در هوای سرد و یا روزهاي ابری نیز ساطع می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د.

• جوشگاه و سوختگی بر روی پوست.
• عفونت با انواع خاصی از ویروس پاپيلوماي انساني.
• تماس با ارسنیک در محیط کار.
• التهاب مزمن پوست یا زخم پوست.
• بیماری‌هایی که پوست را نسبت به پرتو خورشید حساس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند، مانند زرودرما پیگمنتوزوم، آلبینیسم (زالی)
• سندروم خال سلول بازال
• پرتو‌درمانی
• وضعيت پزشکی، یا دارويی که سیستم ایمنی را از بين ببرد.
• سابقة شخصی از یک یا چند نوع سرطان
• پيشينة خانوادگی سرطان پوست

اکتینیک كراتوزيس: تومور تخت و پوسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��داری است که بر روی پوست و معمولاً در نواحی که در معرض نور خورشید است به‌خصوص صورت و پشت دست‌ها ایجاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. تومور ممکن است به شکل دلمه‌هاي قرمز تیره یا قهوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ای بر روی پوست ظاهر شود. همچنین به‌صورت ترک یا پوست اندازی لب پاييني که خوب نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ش ود نیز به‌وجود می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آی د. در صورت درمان نشدن، مقدار کمی از این زائده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های پوسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��دار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انند به سرطان سلول سنگفرشي تبدیل شوند.

• بيماري بوون (Bowen): نوعی از دلمه‌هاي پوسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��دار یا ضخیمی است که بر روی پوست تشکیل می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د که ممکن است به سرطان سلول اسکوآموس تبدیل شود.

اگر فکر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ید در معرض خطر سرطان پوست هستید، باید با پزشک در این مورد صحبت کنید؛ پزشک مي‌تواند راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ایی را برای کاهش خطر به شما پیشنهاد كند.

پیشگیری
بهترین راه پیشگیری از سرطان پوست محافظت از خود در برابر نور خورشید است؛ همچنین، کودکان را از سنین پايین بايد در اين مورد محافظت كرد. پزشکان به افراد در همه سنین توصيه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند زمان در معرض نور خورشید یا دیگر منابع اشعه UV بودن را محدود کنند:

• بهتر است از آفتاب بین روز، هر جا که هستید، در امان باشید (از اواسط صبح تا اواخر بعد از ظهر). همچنین باید خودتان را از اشعه UV، كه از روی ماسه، آب، برف و یخ منعكس مي‌شود، محافظت کنید. اشعهUV می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند از لباس روشن، شیشه جلوی اتومبیل، پنجره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �� و ابر عبور کند.
• از لباس آستین بلند از پارچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��هایي با بافت محکم، کلاه لبه‌دار پهن و عینک آفتابی که جلوي اشعه UV را مي‌گيرد، استفاده كنيد.
• از کرم‌های ضدآفتاب استفاده کنید. كرم ضدآفتاب مي‌تواند از سرطان پوست جلوگیری کند، مخصوصاً كرم ضدآفتاب با طیف بالا (برای جلوگيري از اشعه UVB وUVA) با عامل محافظ نور(SPF) حداقل 15، ولی باز هم بايد از نور خورشید پرهیز کنید و برای محافظت از پوستتان لباس مناسب بپوشید.
• از استفاده از لامپ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های خورشیدی و سالن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های برنزه شدن (سولاریوم) بپرهيزيد.

نشانه
بیش‌تر سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های پوست سلول بازل و سلول سنگفرشي اگر سریع تشخیص داده شوند و تحت درمان قرار گیرند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انند درمان شوند.
تغییر در پوست رایج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ترین نشانه سرطان پوست است که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند شامل زائده، زخمی که خوب نشود یا تغییر در زائده قبلی باشد. همه سرطان‌ها شبیه هم نیستند.

تغییرات پوست به شکل زیر است:

• یک توده کوچک، نرم، صیقلی، کمرنگ یا مومی
• یک توده سفت و قرمز
• زخم یا توده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ای که خونریزی کند یا به دلمه یا پوسته زخم تبدیل شود.
• نقاط مسطح قرمز که زبر، خشک یا پوسته‌دار است و ممکن است توأم با خارش‌ یا حساس باشد.
• لکه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای قرمز یا قهوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ای که زبر و پوسته‌دار است.

گاهی سرطان پوست دردناک است ولی هميشه این‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ط ور نیست.
بد نيست که پوستتان را برای هر زائده یا هر تغییر دیگری مورد آزمایش قرار دهید. راهنمای آزمایش پوست در پايين آمده است. درنظر داشته باشید که هر تغییر نشانة حتمی سرطان پوست نيست، با اين‌حال باید هرگونه تغییر در پوست خود را سریعاً به پزشك اطلاع دهيد، و در صورت لزوم با یک متخصص پوست هم، مشورت كنيد.

نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ها
اگر تغییری بر روی پوستتان مشاهده کردید، پزشک باید تشخیص دهد که آیا به دلیل سرطان یا به دلایل دیگر است. پزشک قسمتی و يا تمام محدوده‌اي که به‌نظر غیرعادی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آی د برمی‌دارد و به آزمایشگاه مي‌فرستد تا آسیب‌شناس آن را در زیر میکروسکوپ مورد بررسي قرار ‌دهد؛ بايد گفت كه نمونه‌برداری تنها راه مطمئن تشخیص سرطان پوست است.
نمونه‌برداری در مطب پزشک یا به‌صورت سرپايی در درمانگاه یا بیمارستان انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؛ محل انجام اين عمل بستگی به اندازه و محل قسمت غیرعادی بر روی پوست شما دارد. احتمالاً بیهوشی موضعی خواهید داشت.

چهار نوع نمونه‌برداری پوست وجود دارد:

1. نمونه‌برداری با پانچ: پزشک از یک ابزار تیز توخالی برای برداشتن یک دایره از بافت قسمت غیرعادی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د.
2. نمونه‌برداری جزئي (انسيزيونال): پزشک از چاقوی جراحی برای برداشتن قسمتی از زائده استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د.
3. نمونه‌برداری با برداشتن كامل: پزشک از چاقوی جراحی برای برداشتن کل زائده و بعضی بافت‌های اطراف آن استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د.
4. نمونه‌برداری با تراش: پزشک از یک تیغ باریک و تیز برای تراشیدن زائده غیرعادی استفاده می‌کند.

سؤالاتی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید قبل از نمونه‌برداری از پزشک بپرسید:

• چه نوع نمونه‌برداری را برای من پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ید؟
• نمونه‌برداری چگونه انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؟
• آیا باید به بیمارستان بروم؟
• چقدر طول می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کش د؟ آیا به‌هوش خواهم بود؟ آیا ناراحت‌کننده است؟
• آیا خطري هم دارد؟ آیا بعد از نمونه‌برداری امکان عفونت یا خونریزی وجود دارد؟
• جای زخم به چه شکل خواهد بود؟
• جواب آزمایش چه زماني آماده مي‌شود؟ چه کسی دربارة آن توضیح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د؟

مرحله‌بندی
اگر نمونه‌برداری نشان دهد که سرطان دارید، پزشک باید مرحله بیماری را مشخص كند. در برخی نمونه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ها، پزشک ممکن است گره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای لنفاوی شما را مورد بازرسی قرار دهد تا مرحله سرطان را تشخیص دهد.

تشخيص اين مرحله براساس موارد زیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با شد:

• اندازة زائده
• در چه عمقی در زیر لایه بیرونی پوست قرار دارد.
• آیا به گره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای لنفاوی اطراف یا دیگر قسمت‌های بدن هجوم برده است يا خير.

مراحل سرطان پوست به شرح زیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌با شند:

• مرحله صفر: سرطان فقط در لایه بالایی پوست است که به آن کارسینومای درجا می‌گویند.
• مرحل I: پهنای زائده 2 سانتی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��متر است (4/3 اینچ) یا کوچکتر.
• مرحلهII: پهنای زائده بزرگ‌تر از 2 سانتی‌متر است (4/3 اینچ).
• مرحلهIII: سرطان به زیر پوست، غضروف، ماهیچه، استخوان یا به گره‌های لنفاوی اطراف هجوم برده ولی در دیگر قسمت‌های بدن گسترش نيافته است.
• مرحلهIV: سرطان در دیگر قسمت‌های بدن گسترش یافته است.

درمان
روش‌های درمان
جراحی
شیمی‌درمانی موضعی
درمان فتودینامیک
پرتودرمانی

گاهی کل قسمت سرطاني در حین نمونه‌برداری بیرون آورده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. در این موارد، درمان دیگری لازم نیست. اگر احتیاج به درمان بیش‌تری داشته باشيد، پزشک گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های درمانی را برایتان توضیح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د.
درمان سرطان پوست به نوع و مرحله بیماری، اندازه و محل زائده و سابقة پزشكي و وضع سلامتي شما بستگی دارد. در بسیاری از موارد، هدف از درمان برداشتن و از بين بردن کل سرطان است.
بهتر است قبل از ملاقات با پزشک صورتي از ابهامات و سؤال‌هاي خود آماده کنید؛ شايد لازم باشد از گفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های پزشک، يادداشت برداريد و بخواهید یکی از اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌ یا دوستتان هنگام ملاقات با پزشک حضور داشته باشد.
پزشک ممکن است شما را نزد یک متخصص بفرستد، یا خودتان بخواهید كه اين كار را انجام دهيد. متخصصانی که سرطان پوست را درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند متخصص پوست، جراح و سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��شناس و متخصص پرتودرماني هستند.

دريافت نظريه دوم
قبل از شروع درمان، شايد بخواهيد نظريه دومي را هم در مورد تشخيص و برنامه ‌درماني بگيريد؛ بيش‌تر شركت‌هاي بيمه اگر از طرف شما يا پزشك درخواست شود هزينه نظريه دوم را پوشش مي‌دهند. جمع‌آوري سوابق پزشكي و ترتيب ملاقات با پزشك ديگر احتمالاً نياز به وقت اضافي دارد كه اين معمولاً عادي است و اگر چندين هفته هم دريافت نظريه دوم طول بكشد اين تأخير در بسياري از موارد موجب كاهش تأثير درمان نمي‌شود؛ با اين همه براي اطمينان‌خاطر، بايد در مورد اين تأخير با پزشك خود مشورت كنيد، چون گاهي افراد مبتلا به سرطان پوست احتياج فوري به درمان دارند.

راه‌هاي متعددي براي يافتن پزشك، براي گرفتن نظريه دوم، وجود دارد:

• پزشكتان خودش شما را به يك يا چند متخصص ارجاع دهد. در مراكز سرطان، معمولاً متخصصين متعددي گاهي در يك گروه با هم كار مي‌كنند.
• براي دسترسي به مراكز درماني و پزشكان متخصص مرتبط مي‌توانيد به پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) مراجعه كنيد.
• پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات و آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) مقالات مفيدي را كه «در صورت داشتن سرطان، چگونه پزشك يا راه‌هاي درمان را پيدا كنيد.» فراهم كرده است.

مي‌توانيد قبل از نمونه‌برداری از پزشکتان سؤالات زیر را بپرسید:

• بیماری در چه مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ای قرار دارد؟
• چه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های درمانی براي من وجود دارد و کدام را به من پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ید؟ و چرا؟
• هر نوع درمان چه مزایای قابل انتظاری دارد؟
• هر نوع درمان چه خطرات و عوارض جانبی دارد؟ چه کارهایی برای کنترل عوارض جانبی می‌توانیم انجام دهیم؟
• آیا درمان در ظاهر من تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد؟ اگر چنين است، آیا جراح ترمیمی یا جراج پلاستیک می‌تواند کمک کند؟
• آیا درمان بر فعالیت‌های عادی‌ام تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد؟ اگر چنين است، برای چه مدت؟
• هزینه تخمینی درمان چقدراست؟ آیا بیمه درمانی من درمان را پوشش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د؟
• هر چند وقت یکبار باید معاینه عمومی شوم؟

روش‌های درمان
پزشک گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های درمانی و موارد مورد انتظار را برایتان شرح مي‌دهد. شما و پزشکتان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید برای پیشرفت برنامه درمانی مطابق با نیازتان همكاري کنید.
معمولاً درمان افراد مبتلا به سرطان پوست جراحي است، ولي در برخی موارد پزشك، شیمی‌درمانی موضعی، درمان فتودینامیک یا پرتودرمانی را پيشنهاد مي‌كند.
چون درمان سرطان پوست مي‌تواند سلول‌ها و بافت‌های سالم را نيز از بین ببرد، گاهی عوارض جانبی ناخواسته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌ای پيش مي‌آيد؛ اين عوارض جانبی به نوع و محدوده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ای که باید درمان شود بستگی دارد، ولي در همه افراد مشابه نیست.
قبل از شروع درمان، پزشک عوارض احتمالي ممکن را به شما می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گو ید‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ و راه‌هایی را برای مقابله با آنها پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د.
بسیاری از سرطان‌های پوست را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو ان به سرعت و به‌راحتی با جراحي برداشت؛ برای کنترل درد، کاهش عوارض جانبی درمان و تسهيل نگراني‌ها هم به مراقبت حمايتي نياز است.
اطلاعات در مورد اين مراقبت‌ها در پايگاه لينك موجود است.
ممکن است بخواهید با پزشک در مورد شرکت در یک پژوهش بالینی، یک مطالعه تحقیقاتی دربارۀ راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای جدید درمان سرطان یا پیشگیری از عود آن صحبت کنید؛

جراحی
جراحی برای درمان سرطان پوست روش‌هاي گوناگوني دارد و روشی که پزشک استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د به اندازه و محل زائده و عوامل مختلف ديگري بستگی دارد.

در ادامه انواع مختلف جراحي برایتان شرح داده مي‌شود:

• جراحی پوست با برداشتن كامل (اكسيزيونال) يكي از درمان‌هاي رایج برای درمان اين سرطان است؛ پس از بی‌حس کردن موضع، جراح زائده را با تیغ جراحی بیرون می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آو رد و پوست اطراف زائده را نیز برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ دارد. این پوست حاشیه نام دارد و آن در زیر میکروسکوپ، برای اطمینان از اینکه همه سلول‌های سرطانی بیرون آورده شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ا ند، مورد بررسي قرار مي‌گيرد و اندازه آن به اندازه زائده بستگی دارد.
• جراحی Mohs (جراحی میکروگرافی) معمولاً برای سرطان پوست استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. محل زائده بی‌حس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. جراح لایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های نازکي از زائده را می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تر اشند و هر لایه بلافاصله زیر میکروسکوپ بررسي می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؛ جراح به تراشیدن لایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ها ادامه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د تا آنجا که هیچ سلول سرطانی در لایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ها دیده نشود. در این روش، جراح کل سرطان و فقط مقدار کمی از بافت سالم را برمي‌دارد.
• خشکاندن الکتریکی و کورتاژ معمولاً برای برداشتن سرطان كوچك سلول بازل پوست استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. سرطان با ابزار تیز قاشقی شکلی موسوم به آلت‌تراش برداشته شده سپس یک جریان الکتریکی به قسمت تحت درمان برای کنترل خونریزی و کشتن هرنوع سلول باقيمانده سرطانی فرستاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. خشک کردن الکتریکی و کورتاژ معمولاً روند سریع و ساده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ای دارد.
• جراحی سرمایشی كرايو معمولاً برای افرادی که قادر به تحمل انواع دیگر جراحی نيستند، از سرمای شدید برای درمان سرطان در مرحله اولیه یا در سرطان‌های پوست خیلی نازک استفاده مي‌شود. پزشک، در اين روش، نیتروژن مایع را مستقیماً بر روی زائده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد. این درمان گاهي، موجب تورم مي‌شود و به اعصاب آسیب مي‌رساند که موجب از دست دادن حس در محل آسیب دیده مي‌شود. در گزیده مقالات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) «جراحی سرمایشی در درمان سرطان: پرسش و پاسخ» اطلاعات بیش‌تری وجود دارد.
• جراحی با لیزر از اشعه باریک نور برای برداشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د؛ از اين روش معمولاً برای زائده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��هایی که فقط در لایه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های پايینی پوست به‌وجود آمده‌اند استفاده می‌شود. در گزیده مقالات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) «لیزر در درمان سرطان: پرسش و پاسخ» اطلاعات بیش‌تری در این زمینه موجود است.
• گرانت برای وصل و بستن شکاف پوست ناشي از جراحی گاهي از گرانت استفاده مي‌شود؛ جراح در ابتدا تکه پوست سالمي را بی‌حس کرده و از قسمت دیگر بدن، مثلاً قسمت بالايی ران، برمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ دارد؛ اين تکه پوست برای پوشاندن محلی که سرطان پوست آن برداشته شده است به‌كار مي‌رود. اگر پوست پيوند شده دارید باید از آن به‌طور ويژه‌اي مراقبت و محافظت کنید تا بهبود یابد.

زمان بهبودی پس از جراحی در افراد متفاوت است. ممکن است برای چند روز احساس درد و ناراحتی ‌کنید. كه با استفاده از دارو معمولاً می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو ان آن را کنترل کرد. اگر به مسكن بیش‌تری نیاز باشد پزشک می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند پيش از جراحي برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ آن را تنظیم کند.
مي‌توانيد قبل از نمونه‌برداری از پزشکتان سؤالات زیر را بپرسید:

• بیماری در چه مرحله‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ای قرار دارد؟
• چه گزینه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های درمانی براي من وجود دارد و کدام را به من پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ید؟ و چرا؟
• هر نوع درمان چه مزایای قابل انتظاری دارد؟
• هر نوع درمان چه خطرات و عوارض جانبی دارد؟ چه کارهایی برای کنترل عوارض جانبی می‌توانیم انجام دهیم؟
• آیا درمان در ظاهر من تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد؟ اگر چنين است، آیا جراح ترمیمی یا جراج پلاستیک می‌تواند کمک کند؟
• آیا درمان بر فعالیت‌های عادی‌ام تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد؟ اگر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد برای چه مدت؟
• هزینه تخمینی درمان چقدراست؟ آیا بیمه درمانی من درمان را پوشش می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د؟
• هر چند وقت یکبار باید معاینه عمومی شوم؟

معمولاً پس از جراحی همیشه کمی جای زخم باقی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ماند. اندازه و رنگ زخم به اندازه سرطان، نوع جراحی و چگونگی بهبود پوست شما بستگی دارد.
برای هر نوع جراحی، مانند جراحی پیوند یا جراحی ترمیمی مهم است که توصيه‌هاي پزشک را در مورد حمام رفتن، تراشیدن مو، ورزش کردن یا دیگر فعالیت‌ها دقيقاً رعايت كنيد.

شیمی‌درمانی موضعی
در شیمی‌درمانی از داروهای ضد سرطان برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند و درمانی که در آن دارو مستقیماً بر روی پوست قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گی رد، شیمی‌درمانی موضعی است؛ این كار اغلب زمانی‌که سرطان پوست برای جراحی خیلی گسترده است و يا در زمانی‌که پزشک همچنان سرطان‌های جدید پیدا می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گی رد.
معمولاً، دارو به‌صورت کرم یا لوسیون است و باید آن را 2 بار در روز به مدت چند هفته بر روی پوست مالید. دارویی که Fluorouracil(5-FU) نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د برای درمان سرطان‌هاي سلول بازل و سلول سنگفرشي که فقط در لایه بالایی پوست هستند استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؛ همچنین داروی Imiquimod برای درمان سرطان سلول بازل که درلایه بالایی پوست قرار دارد به‌كار مي‌رود.
این داروها ممکن است موجب قرمزی و تورم پوست شود، يا به‌نحو آزاردهنده‌اي خارش ايجاد كرده يا ترشح کند و موجب ایجاد بثورات پوستی شود. يا اينكه در مقابل نور آفتاب درد داشته باشد و یا پوست را حساس كند. این تغییرات در پوست پس از پايان درمان برطرف مي‌شود. شیمی‌درمانی موضعی معمولاً جوشگاه ندارد. اگر پوست سالم در زمان درمان سرطان پوست خیلی قرمز یا آسيب‌ديده شود، پزشک باید درمان را متوقف کند.

سؤالاتی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید دربارۀ شیمی‌درمانی موضعی از پزشک بپرسید:

• آیا باید در زمانی‌که شیمی‌درمانی بر روی پوستم انجام مي‌گيرد تحت مراقبت‌های ویژه باشم؟ چه کارهایی باید انجام دهم؟ آیا نسبت به نور آفتاب حساس خواهم بود؟
• چه زمانی درمان شروع و چه زماني تمام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د؟

درمان فتودینامیک
در درمان فتودینامیک (PDT) از مواد شیمیايی همراه با منبع نور مخصوص، مانند نور لیزر، برای کشتن سلول‌های سرطانی استفاده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند. اين مواد شیمیايی به نور حساس هستند. کرم بر روی پوست مالیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د یا ماده شیمیايی تزریق می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د و در سلول‌های سرطانی طولانی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌تر از سلول‌های سالم باقی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ما ند. چند ساعت یا چند روز بعد، نور مخصوصی بر روی زائده تابانده می-شود. ماده شیمیايی فعال می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د و سلول‌های سرطانی اطراف را از بین می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بر د.
از PDT برای درمان سرطاني كه روی پوست یا خیلی نزدیک به سطح پوست است استفاده می‌شود.
عوارض جانبی PDT معمولاً جدی نیستند. PDT ممکن است موجب سوختن یا درد و يا باعث سوزش، تورم یا قرمزی شود، يا موجب ايجاد زخم در بافت‌های سالم نزدیک زائده شود. اگرتحت درمان PDT هستيد، باید از نور مستقیم خورشید و چراغ‌های پر نور داخلی برای مدت حداقل 6 هفته بعد از درمان احتراز كنيد.
گزیده مقالات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات و آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) «درمان فتودینامیک سرطان: پرسش و پاسخ» اطلاعات بیش‌تری در این زمینه دارد.

سؤالاتی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید دربارۀ PDT از پزشک بپرسید:

• آیا نیاز دارم در زمانی‌که مواد شیمیايی بر روی پوستم قرار دارد در بیمارستان بستری شوم؟
• آیا باید بیش از یک بار درمان را انجام دهم؟

پرتو‌درمانی
در پرتو‌درمانی (که رادیوتراپی هم نامیده می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د) از اشعه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ هايی با انرژی بالا برای از بین بردن سلول‌های سرطانی استفاده مي‌شود. اشعه از یک دستگاه بزرگ در خارج از بدن تولید می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د که فقط بر سلول‌های تحت درمان تأثیر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد. این درمان در بیمارستان یا درمانگاه در یک یا چندین روز در هفته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های متعدد انجام مي‌شود.
برای سرطان پوست پرتو‌درماني چندان متداول نیست، ولی هنگامي‌كه عمل جراحی در منطقه مورد نظر مشکل باشد یا جراحت بدی به‌جای گذارد از آن استفاده مي‌شود. از این درمان در صورت داشتن زائده روی پلک چشم، گوش یا بینی و نيز در صورت بازگشت سرطان بعد از عمل جراحی استفاده مي‌شود.
عوارض جانبی، به مقدار پرتو و محلی از بدن که تحت درمان قرار می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گی رد بستگی دارد. در حین درمان ممکن است پوست تحت درمان قرمز، خشک و حساس شود؛ پزشک راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ایی را برای کاهش عوارض جانبی ناشی از پرتو‌درمانی به شما پیشنهاد مي‌دهد. مقالات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) «شما و پرتو‌درمانی: راهنمایی برای کمک به خود در حین درمان سرطان» اطلاعات بیش‌تری را در این مورد در اختیارتان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذ ارد.

سؤالاتی که می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید دربارۀ پرتو‌درمانی از پزشک بپرسید:

• پس از پرتودرمانی چه احساسی خواهم داشت؟
• آیا ممکن است عفونت، تورم، تاول یا خونریزی و یا جراحت در قسمت درمان شده داشته باشم؟
• چگونه باید از منطقه درمان شده مراقبت کنم؟

پیگیری مراقبت
پیگیری مراقبت بعد از درمان برای سرطان پوست مهم است. پزشک بر بهبودی شما نظارت کرده سرطان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های جدید پوست را بازرسی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن د. سرطان‌های جدید پوست بسیار رایج‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ تر از سرطان پوست گسترش یافته و درمان شده است. بازبيني‌هاي مرتب مطمئن می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌سا زد که هرگونه تغییری در سلامتی شما ملاحظه شده و در صورت لزوم درمان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو د. مابین ملاقات‌های برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ریزی شده، باید مرتب پوستتان را بازرسی کنید. می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید راهنمای بازرسی پوست را در پايین ببینید و در صورت دیدن هر مورد غيرعادي باید با پزشک تماس بگیرید. همچنین مهم است که به توصیه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های پزشک در مورد چگونگی کاهش خطر گسترش دوباره سرطان پوست عمل کنید.
مقاله «مواجه شدن با مسائل پیش رو: زندگی پس از درمان سرطان» داخل پايگاه مؤسسة تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان ‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌(www.nci.ir) برای افرادی است که درمانشان را کامل کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اند و به سؤالاتی دربارۀ پیگیری مراقبت و دیگر موارد پاسخ می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د؛ راه‌هایی هم برای استفاده هرچه بيش‌تر از ملاقات‌های پزشکی و همچنین راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ایی برای صحبت با پزشک در مورد برنامه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ریزی روش‌های بهبودی و سلامتی در آینده را پیشنهاد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د.

منابع پشتیبانی
سرطان پوست نسبت به دیگر انواع سرطان پیش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آ گاهی یا نتیجه بهتری دارد؛ گرچه، در هر صورت، اطلاع از ابتلا به هر نوع سرطان می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند ناراحت‌کننده باشد. اگر در مورد درمان‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��ها، مدیریت عوارض جانبی و صورت‌حساب‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��‌‌‌های پزشکی نگران هستيد. پزشکان، پرستاران و دیگر اعضاي تیم مراقبان سلامتی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انند در اين مورد به سؤالات شما پاسخ دهند. اگر بخواهید در مورد احساسات و نگرانی‌هایتان صحبت کنید، ملاقات با مددکاران اجتماعی، مشاوران می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند برایتان مفید باشد. اغلب، یک مددکار اجتماعی می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو اند در مورد منابع کمک‌های مالی، هزينه‌هاي رفت‌وآمد یا حمایت عاطفی شما را راهنمايي كند.
گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های حمایتی نیز می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انند کمک کنند؛ در این گروه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ها، بیماران یا اعضای خانواده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌‌شان با دیگر بیماران برای تبادل آموخته‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌های خود دربارۀ کنار آمدن با سرطان و تأثیرات درمان آن ملاقات می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند. همچنين مي‌توانيد چكيده مقالات پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.nci.ir) «سازمان‌هاي ملي كه به بيماران سرطاني و خانواده آنها خدمات ارائه مي‌دهند» را مطالعه كنيد.

كمك به تحقیقات سرطان
پزشکان پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های بالینی را انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده ند (مطالعات تحقیقاتی که افراد به‌صورت داوطلبانه در آن شرکت کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اند). پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های بالینی برای پاسخ به سؤالات مهم و فهم اینکه آیا روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای جدید قابل اطمينان و مؤثر هستند طراحی شده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ا ند. برخي تحقیقات هم‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اک نون به نتیجه رسیده‌اند، مانند درمان فتودینامیک، و تحقیقات همچنان برای یافتن راه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای بهتر پیشگیری و درمان سرطان پوست ادامه دارد.
برای سرطان سلول بازل، محققان هنوز روی تغییرات ژن که مي‌توانند عوامل خطرزایی برای بیماری باشند مطالعه و همچنین برای درمان سرطان سلول بازل، درمان بیولوژیک را با جراحی مقایسه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند.
كساني که در پژوهش‌های بالینی شرکت می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌کن ند از جمله افرادی هستند، که در صورت مؤثر بودن روش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای جدید، قبل از ديگران از مزایای آن بهره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ مند می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ند؛ حتی اگر مستقیماً هم بهره نبرند، به پزشکان شناخت بیماری و کنترل آن در بیماران، کمک بزرگی انجام می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده ند. گرچه، پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های بالینی شايد خطراتی داشته باشد، ولي بايد توجه داشت كه محققان در نگهداری از بیمارانشان همه تلاششان را به كار مي‌برند.
اگر مایل به شرکت در پژوهش‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های بالینی هستید با پزشک خود صحبت کنید. مي‌توانيد مقاله «شرکت در مطالعات تحقیقاتی درمان سرطان» نام پايگاه علمي، پزشكي و آموزشي مؤسسه تحقيقات، آموزش و پيشگيري سرطان (www.ncii.ir) را بخوانید، که چگونگی انجام پژوهش‌های بالینی و مزایا و خطرات احتمالي آن را شرح می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ده د.
در پايگاه ncii.ir بخشي دربارة پژوهش‌هاي باليني كه شامل اطلاعات كلي مي‌باشد.

چگونه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو ان پوست خود را معاینه کرد؟
پزشک یا پرستار ممکن است به شما پیشنهاد دهند که خودتان آزمایش پوستتان را برای سرطان پوست، که شامل ملانوم است، انجام دهید.
بهترین زمان برای انجام این آزمایش بعد از دوش گرفتن یا حمام است. باید پوستتان را در اتاقی پرنور بررسی کنید؛ براي اين كار باید یک آيینه تمام قد و یک آيینه دستی داشته باشيد و بهتر است از علائم تولد، خال‌ها و دیگر نشانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� ��های آشكار و معمولی و حس و لمس كردن آنها استفاده کنید.

به دنبال هر چیز جدید بگردید:

• خال‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ای جدید (که با دیگر خال‌هایتان فرق دارند)
• یک تکه پوست جدید که قرمز رنگ یا تیره است که به‌نظر می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رس د کمی رشد کرده است.
• برآمدگی سخت جدید هم‌رنگ گوشت
• تغییر در اندازه، شکل، رنگ یا حس خال
• زخمی که خوب نمی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ش ود

خودتان را از سر تا نوک انگشتان پا بررسی کنید. فراموش نکنید که پشتتان، فرق سر، مناطق تناسلی و میان باسنتان را بررسی کنید.

• به صورت، گردن، گوش‌ها و فرق سرتان نگاه کنید. شايد لازم باشد از یک شانه یا سشوار برای کنار زدن موهایتان استفاده کنید تا بهتر ببینید. امکان دارد بازرسی فرق سر برای خودتان مشکل باشد.
• به جلو و پشت بدنتان در آيینه نگاه کنید. سپس دستتان را بالا ببرید و به سمت راست و چپ بدنتان نگاه کنید.
• آرنجتان را کج کنید. به دقت به ناخن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ ‌هایتان، کف دستتان، بازویتان (شامل سطح پايینیشان) و بالای بازو نگاه کنید.
• پشت، جلو و بغل پا‌هایتان را بررسی کنید. همچنین مناطق تناسلی‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌� �‌ و میان باسنتان را خوب بازرسی کنید.
• بنشینید و از نزدیک پاهایتان همچنین ناخن‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ های پایتان، کف پایتان و میان انگشتانتان را ببینید.

با بازرسی مرتب پوست، متوجه می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شو ید که چه مواردی عادی هستند. بهتر است تاریخ روزی که پوستتان را امتحان کرده‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ اید يادداشت كنيد و حالت پوستتان را شرح دهید. اگر پزشک از پوستتان عکس می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گی رد می‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌تو انید برای کمک به بازرسی تغییرات ایجاد شده در پوست عکس‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ه ا را با پوستتان مقایسه کنید. اگر هر چیز غیر عادی پیدا کردید به پزشک اطلاع دهید.