گزیده ای از اشعار عرفانی

[ØÑтRдŁ§]

پيش از اينت بيش از اين انديشه عشاق بود
مهرورزی تو با ما شهره آفاق بود


ياد باد آن صحبت شب‌ها که با نوشين لبان
بحث سر عشق و ذکر حلقه عشاق بود


پيش از اين کاين سقف سبز و طاق مينا برکشند
منظر چشم مرا ابروی جانان طاق بود


از دم صبح ازل تا آخر شام ابد
دوستی و مهر بر يک عهد و يک ميثاق بود


سايه معشوق اگر افتاد بر عاشق چه شد
ما به او محتاج بوديم او به ما مشتاق بود


حسن مه رويان مجلس گر چه دل می‌برد و دين
بحث ما در لطف طبع و خوبی اخلاق بود


بر در شاهم گدايی نکته‌ای در کار کرد
گفت بر هر خوان که بنشستم خدا رزاق بود


رشته تسبيح اگر بگسست معذورم بدار
دستم اندر دامن ساقی سيمين ساق بود


در شب قدر ار صبوحی کرده‌ام عيبم مکن
سرخوش آمد يار و جامی بر کنار طاق بود


شعر حافظ در زمان آدم اندر باغ خلد
دفتر نسرين و گل را زينت اوراق بود

[ØÑтRдŁ§]

تا كوي تو باشد چه گذاري است به افلاك

تا مهر تو جاريست چه سود از زر و از خاك
ما را چه نيازي است به ميخانه و ساقي
سرمست شود هر كه نظر كرده بر اين تاك

[ЛίL∞F∆R]

در خرابات مغان نور خدا می‌بینم
این عجب بین که چه نوری ز کجا می‌بینم
جلوه بر من مفروش ای ملک الحاج که تو
خانه می‌بینی و من خانه خدا می‌بینم
خواهم از زلف بتان نافه گشایی کردن
فکر دور است همانا که خطا می‌بینم
سوز دل اشک روان آه سحر ناله شب
این همه از نظر لطف شما می‌بینم
هر دم از روی تو نقشی زندم راه خیال
با که گویم که در این پرده چه‌ها می‌بینم
کس ندیده‌ست ز مشک ختن و نافه چین
آن چه من هر سحر از باد صبا می‌بینم
دوستان عیب نظربازی حافظ مکنید
که من او را ز محبان شما می‌بینم

[ØÑтRдŁ§]

دلا غافل ز سبحانی چه حاصل
اسير نفس شيطانی چه حاصل


بود قدر توافزون ز ملائک
تو قدر خود نمی دانی چه حاصل

[سلوى]

منزل عشق از جهان ديكراست

مرد عاشقي را نشاني ديكر است

برسرباران عشق

زيرهرداري جواني ديكر است

عقل ميكويدكة اين رمز از كجاست

كاين جماعت را نشاني ديكر است

بر دل مسكين هر بيجارة اي

شاة را كنج ديكر است

اين كداياني كة اين دم ميزنند

هر يكي صاحبقراني ديكرست

[ØÑтRдŁ§]

کاش می دانستید که زندگی با همه وسعت خویش
محفل ساکت غم خوردن نیست
حاصلش تن به قضا دادن و پژمردن نیست
زندگی خوردن و خوابیدن نیست
زندگی حس جاری شدن است
زندگی کوشش و راهی شدن است
از تماشاگر اغاز حیات
تا به جایی که خدا می داند

[ارمين]

زندگی خوردن و خوابیدن نیست،
انتظار و هوس و دیدن و نادیدن نیست،
زندگی چون گل سرخی است پر از خار و پر از برگ و پر از عطر لطیف،
یادمان باشد اگر گل چیدیم،
عطر و برگ و گل و خار،
همه همسایه دیوار به دیوار همند.

[andalib]

سلام به همه دوستان عزیز

از آشنایی با شما خیلی خوشحالم
و اینکه اولین پستم رو در این تاپیک میزنم

در صفحه دل غير رخ يار نديدم
در آيينه جز صورت دادار نديدم
آن آيينه و دل كه بگفتيم دوتا نيست
يك هست و يكي بوده و بسيار نديدم
ديروز بگفتيم،اسير رخ ياريم
امروز دگر مرغ گرفتار نديدم
منصور صفت كفر بگويم به دو عالم
جز ديده خود ديده بيدار نديدم
منصور منم كز ني بلخي به در آمد
اندر همه عمر بجز دار نديدم
من هيچ نگويم ز اناالحق به زبانم
در خويش بجز چهره دلدار نديدم
رفته است انا هيچ نمانده است بجز حق
جز دست خدا هيچ به كردار نديدم
من گفتن من از سر نقصان كلام است
در وحدت حق جمله و گفتار نديدم
از چشم خدا چون كه بديدم به دو عالم
يك گل بود و هست و دگر خار نديدم
اين سامع وگوينده وخواننده همه اوست
در ميكده عشق بجز يار نديدم
عندلیب

[Helix]

مرده بدم زنده شدم گریه بدم خنده شدم

دولت عشق آمد و من دولت پاینده شدم


دیده سیر است مرا جان دلیر است مرا

زهره شیر است مرا زهره تابنده شدم


گفت که دیوانه نه‌ای لایق این خانه نه‌ای

رفتم دیوانه شدم سلسله بندنده شدم


گفت که سرمست نه‌ای رو که از این دست نه‌ای

رفتم وسرمست شدم وز طرب آکنده شدم


گفت که تو کشته نه‌ای در طرب آغشته نه‌ای

پیش رخ زنده کنش کشته و افکنده شدم


گفت که تو زیرککی مست خیالی و شکی

گول شدم هول شدم وز همه برکنده شدم


گفت که تو شمع شدی قبله این جمع شدی

جمع نیم شمع نیم دود پراکنده شدم


گفت که شیخی و سری پیش رو و راهبری

شیخ نیم پیش نیم امر تو را بنده شدم


گفت که با بال و پری من پر و بالت ندهم

در هوس بال و پرش بی‌پر و پرکنده شدم


گفت مرا دولت نو راه مرو رنجه مشو

زانک مناز لطف و کرم سوی تو آینده شدم


گفت مرا عشق کهن از بر ما نقل مکن

گفتم آری نکنم ساکن و باشنده شدم


چشمه خورشید تویی سایه گه بید منم

چونک زدیبر سر من پست و گدازنده شدم


تابش جان یافت دلم وا شد و بشکافت دلم

اطلس نو بافت دلم دشمن این ژنده شدم


صورت جان وقت سحر لاف همی‌زد ز بطر

بنده و خربنده بدم شاه و خداونده شدم


شکر کند کاغذ تو از شکر بی‌حدتو

کآمد او در بر من با وی ماننده شدم


شکر کند خاک دژم از فلک و چرخ به خم

کز نظر وگردش او نورپذیرنده شدم


شکر کند چرخ فلک از ملک و ملک و ملک

کز کرم و بخشش او روشن بخشنده شدم


شکر کند عارف حق کز همه بردیم سبق

بر زبر هفت طبق اختر رخشنده شدم


زهره بدم ماه شدم چرخ دو صدتاه شدم

یوسف بودم ز کنون یوسف زاینده شدم


از توام ای شهره قمر در من ودر خود بنگر

کز اثر خنده تو گلشن خندنده شدم


باش چو شطرنج روان خامش و خود جمله زبان

کز رخ آن شاه جهان فرخ و فرخنده شدم

[hoora]

اين طرف مشتی صدف ، آنجا كمی گل ريخته است

موج ، ماهی های عاشق را به ساحل ريخته

بعد از اين در جام ما تصوير ابر تيره ای است

بعد از اين در جام دريا ، ماه كامل ريخته است

مرگ حق دارد كه از ما روی برگردانده است

زندگی در كام ما مرگ هلاهل ريخته

هر چه دام افكندم ، آهوها گريزان تر شدند

حال ، صدها دام ديگر در مقابل ريخته

هيچ راهی جز به دام افتادن صياد نيست

هر كجا پا می گذارم دامنی دل ريخته

عارفی از نيمه راه تحير بازگشت

گفت : خون عاشقان منزل به منزل ريخته