گزیده ای از اشعار عرفانی

[ØÑтRдŁ§]

سلام ای غروب غریبانه دل،سلام ای طلوعِ سحرگاهِ رفتن

سلام ای غمِ لحظه های جدایی،خداحافظ ای شعر شبهای روشن

خداحافظ ای شعر شبهای روشن،خداحافظ ای قصهء عاشقانه

خداحافظ ای آبیِ روشنِ عشق،خداحافظ ای عطر شعر شبانه

خداحافظ ای همنشینِ همیشه،خداحافظ ای داغِ بر دل نشسته

تو تنها نمی مانی ای مانده بی من،تو را می سپارم به دلهای خسته

تو را می سپارم به مینای مهتاب،تو را می سپارم به دامان دریا

اگر شب نشینم ، اگر شب شکسته،تو را می سپارم به رویای فردا

به شب می سپارم تو را تا نسوزد،به دل می سپارم تو را تا نمیرد

اگر چشمهء واژه از غم نخشکد،اگر روزگار این صدا را نگیرد

خداحافظ ای برگ و بارِ دلِ من،خداحافظ ای سایه سارِ همیشه

اگر سبز رفتی ، اگر زرد ماندم،خداحافظ ای نوبهارِ همیشه

[ØÑтRдŁ§]

چشــــــم رضـــا و مرحــمت بر همه باز می کنی

نوبت عاشـــــقت شـــــده این هـمه ناز می کنی

من که غریبه نیســـــــــتم عاشقم آشـــــنای تو

رســـــــم وفــا چه میکنی غصــــه دراز می کنی

بی تو مـــــــنم غــــریــبه و غریبــــتر ز من تـویی

غـــربت خود کـــــجا بری با کـه تـــو راز مـی کنی

مـن کـه ز پــا فــــــتاده ام کس نکــند وفــا به من

باز وفـــــــا کـنی به حق یا که مجـــــــاز می کنی

نالــه ز غــم چو ســر دهم خنده زنی به روی من

روی کـــــنم به میـــــکده بانگ حــــجاز می کنی

ســــــــاز شکـــسته دلم ســـوز درون برون دهد

داغ به دل گـذاریــم کوک به ســــــــــاز می کنی

روز جـــــــزا رســــــد مـــگـر تا که ز من یاد کـنی

جــــان دوصـــد چون من بگیر عمر دارز می کـنی

می روم از شـــــهر شـــما با دل غرقـابه به خون

بال مـــرا که بســـــــته یی گوی که باز می کنی

خســــته شـــدم ز غصه ها ز گفته ها نگفته ها

جــان که ســپارمــت کنون ناله فــــــــراز میکنی

[ØÑтRдŁ§]

کس ز حـال دل خــونم خـــبری داشـت نداشت
دل پر از غـصــــه و دلبر خــبری داشـت نداشت
روزگارم ســــپری گشــت در این وهـم عجـیـب
که دلم پیــش دلش پا و سری داشت نداشـت
کوه غــم نالــه برآورد بکـــــــــــــش نالـــه ز دل
ناله ام بر دل ســـنگـش اثری داشـت نداشــت
طاق ابروی کجش قســـمت من بـود ز عـشـق
عشق او جز غم و آزار بری داشـــت نداشــــت
چه کنم ســـهم من از غصه زیادســت به عـمر
دگری این همه عـمرش ثمری داشـت نداشــت
مهر با روز به قهر است و مهـــش نیز به شـــب
روز دل شب شدم اما قــمری داشت نداشـــت
می زنم مهر بر این لب که نســـــوزد دل کــس
شعر کس نیز چو شعرم شرری داشت نداشت

[ØÑтRдŁ§]

دگر ســــهمی نمی خواهم از این دنیا و ما فیها
که من قســـمت کمی دارم از این دنیا و ما فیها
کنون حـاکم بر این جانم نه دل دلدار می باشـــد
چو او حاکم بود بر عــــــــالم و جانها و ما فــــیها
دو صـــــد رنج و تعب دارد دل از دلدار برگــــیری
کـــه در راهــش فدا باید همه دلها و ما فــــــیها
دل از دلــدار می گیرم که جــــــانم را ز من گیرد
نباشـــد جان میان حــائل نه این دلـــها و ما فیها
مرا هــم درد و هجـرانش گرانجانی به بــار آورد
بخشـــــکاند غمش ورنه همه بنهــــا و ما فـیهـا
اگر خـــط بر جبین دارد کـشـــد ابرو به هم دلـبر
شناسی رســـم دلداران از این خطها و ما فـیها
اگرمـشــتاق و پر حسرت برخسارش نظر داری
ببینی ناز و صـــــد عشـوه در آن رخها و مافـیهـا
گمانم نوبت تســـــلیم و در کویش خزیدن شــد
چومن صد خسته دل باشد در آنسوها ومافـیهـا
مســــیحا می وزد اکنون نفــس بر قلب تفتیـده
مجرد گشـــته چون جانم هم از تنها و ما فـــیها

[ØÑтRдŁ§]

تـــوئی کـه ذره ذره می کنی ام آب کـســی چــه میداند
مـــنم کـه حـــنجره از نـاله ام رباب کـســی چـه میداند
مـــنم کـه ســـوخته ام هرزمان مثال شمع مثال پروانه
تــوئی کـه ز داغــــــت دلـم کـباب کـســی چـه می داند
تــوئی تـو مـایه شــــادی و غــــم برای این دل عاشق
منم که مایه ندارم زکف شـــدم حساب کسی چه میداند
مــــنم کـه نـیـســت می شـومت تا که هست بمانی جانا
تـــوئی زلال چشــمه آب و منم سراب کسی چـه میداند
تـــوئی امــــیر مـیـکـده و ســــاقی هـمـه مـی نوشــان
مــــنم به روی هر پیاله و جـام حباب کـسی چه میداند
مـــنم که صـــبح و شــــام بـه رویـت هــمـی زنم لبخند
تــوئـی کـه نـاز فـروشــی کـنی عتاب کـسی چه میداند
تــوئـی وقــار و مـتــــانـت تــوئـی تـمــــــامـی خـوبـی
مــــنم که صـــبرندارم اســــیـر التهاب کسی چه میداند
مـــنم دگـر دعـا نکـنم بی نیـازم حاجـــتی نمی خـواهـم
تـوئی دعای منی یک دعای مستجاب کسی چـه میداند

[SK8ER_GIRL]

خدایا
بگذار هرکجا تنفراست بذرعشق بکارم
هرکجا آزادگی هست ببخشایم
وهر کجا غم هست شادی نثار کنم
الهی توفیقم ده که بیش ازطلب همدلی همدلی کنم
بیش از آنکه دوستم بدارند دوست بدارم
زیرا در عطا کردن است که ستوده می شویم
و در بخشیدن است که بخشیده می شویم

[ØÑтRдŁ§]

دلم جواب بلي مي دهد صلاي ترا

صلا بزن که بجان مي خرم بلاي ترا

به زلف گوکه ازل تا ابد کشاکش تست

نه ابتداي تو ديدم نه انتهاي ترا

تو از دريچه دل مي روي و مي آيي

ولي نمي شنود کس صداي پاي ترا

خوشا طلاق تن و دلکشا تلاقي روح

که داده با دل من وعده لقاي ترا

هواي سير گل و ساز بلبلم دادي

که بنگرم به گل و سرکنم شناي ترا

شبانيم هوس است و طواف کعبه طور

مگر بگوش دلي بشنوم صداي ترا

[ЛίL∞F∆R]

به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا درد این جهان باشد
برای من مگری و مگو (دریغ.دریغ)
به دوغ دیو در افتی دریغ آن باشد
جنازه ام چو بینی مگو (فراق .فراق)
مرا وصال و ملاقات آن زمان باشد
مرا به گور سپاری مگو (وداع.وداع)
که گور پرده جمعیت جنان باشد
فرو شدن چو بدیدی بر آمدن بنگر
غروب شمس و قمر را چرا زیان باشد؟
ترا غروب بود ولی شروق بود
لحد چو حبس نماید خلاص جان باشد
کدام دانه فرو رفت در زمین و نرست؟
چرا به دانه انسانت این گمان باشد؟
کدام دلو فرو رفتو پر برون نامد
زچاه یوسف جان را چرا فغان باشد؟
دهان چو بستی ازاین سوی آن طرف بگشا
که های و هوی تو در جو لامکان باشد

[ØÑтRдŁ§]

ای کـوردوچشمم که بـدان جـزتـوبجویم
ای لال زبـانـم که بــدان جـز تـو بـگـویم
ای دل نـفس حـق بـدهـم ،ناله جانـسـوز
جـز خـال رخ مهـــوش زیــبـاش نــپـویم
آن پرنفس عشق براین دل چه کردست
فـریـاد وفـغـان از دولـب وچـشـم بـمـویم
عشقش که زند روح نگنجد به تـن و دل
الکن بـزبان هستم دراین باب چـه گویم
مـستانه زنـم نـاله کـه سـاقی بـه تـرحّـم
یـک جـرعـۀ دیـگـربــدهــد روح بـشویم
ای روح و روان راحت جان یکـدم و آنی
رخصت بــده تـا خـاک کـف پات بـبـویـم
راضی شو وآرام کن این روح پریشان
راهـی بـنـما تـا که تـو در خـواب بـجویم

[ØÑтRдŁ§]

هر کس که نماز شب به وقت می خواند
حالات ومحالات و روش می داند
شکر ار چه به صد پاره زبان باید گفت
یک باره به جان و دل خود می راند
آری چو نظر به بی نهایت دارد
هر آنچه که دل گفت به دان می ما ند