گزیده ای از اشعار عرفانی

[ЛίL∞F∆R]

طي شد اين عمر توداني بچه سان
پوچ وبس تند ,چنان باد دمان
همه تقصير من است اين و خودم ميدانم
كه نكردم فكري , كه تامل ننمودم روزي , ساعتي يا آني

كه چه سان ميگذرد عمر گران ؟

كودكي رفت ببازي ,بفراغت ,به نشاط

فارغ ازنيك وبد ومرگ وحيات

همه گفتند:كنون تا بچه است,بگذاريد بخندد شادان

كه پس از اين دگرش فرصت خنديدن نيست, بايدش ناليدن

من نپرسيدم هيچ ، كه پس از اين زچه رونتوان خنديدن ؟

نتوان فارغ و وارسته زغم، همه شادي ديدن ؟

همچو مرغي آزاد ،هر زمان بال گشادن ؟

سر هربام كه شد خوابيدن ؟

من نپرسيدم هيچ ،

كه پس از اين زچه رو بايدم ناليدن ؟

هيچ كس نيز نگفت , زندگي چيست ؟ چرا ميائيم ..؟

بعدازاين چند صباح بچه سان بايد رفت ؟بكجا بايد رفت ؟
باكدامين توشه به سفر بايد رفت ؟

من نپر سيدم هيچ، هيچكس نيز نگفت.

نوجواني سپري گشت ببازي,بفراغت ,به نشاط

فارغ ازنيك وبد و مرگ وحيات.

بعد از آن باز نفهميدم من، كه چه سان عمر گذشت؟

ليك گفتند همه، كه جوان است هنوز ,

بگذاريد جواني بكند , بهره از عمر برد،كامروائي بكند.

بگذاريد كه خوش باشد و مست,

بعد ازين باز ورا عمري هست .

يك نفر بانگ برآورد كه اوازهم كنون بايد فكر آينده كند.

دگري آواداد:كه چوفردابشود فكر فردابكند.

سومي گفت: همانگونه كه ديروزش رفت ,

بگذرد امروزش, همچنين فردايش،

بااين همه احوال من نپرسيدم هيچ كه چه سان دي بگذشت ؟

آنهمه قدرت ونيروي عظيم بچه ره مصرف گشت؟

نه تعمق ونه انديشه دمي,عمر بگذشت به بيحاصلي و مسخرگي،

چه تواني كه ز كف دادم مفت ,

من نفهميدم وكس نيز مرا هيچ نگفت.

قدرت عهد شباب ميتوانست مرا تا خدا پيش برد,

ليك بيهوده تلف گشت جواني، هيهات,

آن كساني كه نمي دانستند زندگي يعني چه ؟

رهنمايم بودند,عمرشان طي مي گشت بيخود وبيخوده

ومرا مي گفتندكه چو آنها باشم

وچو آنها دائم فكر خوردن باشم , فكر گشتن باشم ,

فكر تامين معاش ,فكر ثروت باشم,

فكر يك زندگي بي جنجال

،فكر همسر باشم.

كس مرا هيچ نگفت.

زندگي ثروت نيست،

زندگي داشتن همسر نيست,

زندگاني كردن، فكر خود بودن وغافل زجهان بودن نيست .

من نفهميدم وكس نيز مرا هيچ نگفت .

ا ي صد افسوس كه چون عمر گذشت معنيش ميفهمم.

حال مي پندارم ,

هدف از زيستن اين است رفيق :

من شدم خلق كه با عزمي جزم،

پاي از بند هواها گسلم،

گام در راه حقايق بنهم،

با دلي آسوده،

فارغ از شهوت وآز وحسد وكينه وبخل

مملو از عشق وجوانمردي وزهد،

در ره كشف حقايق كوشم.

شربت جرأت و اميد و شهادت نوشم ,

زره جنگ براي بد و ناحق پوشم،

ره حق پويم و حق جويم و پس حق گويم.

آنچه آموخته ام بر دگران نيز نكو آموزم،

شمع راه دگران گردم وبا شعله خويش،

ره نمايم بهمه ،گر چه سراپا سوزم .

من شدم خلق كه مثمر باشم،

نه چنين زائد وبي جوش وخروش،

عمر بر باد وبحسرت خاموش.

اي صد افسوس كه چون عمر گذشت ،

معنيش ميفهمم ،

كا بن سه روز از عمرم بچه ترتيب گذشت.


كودكي بي حاصل,

نوجواني باطل،

وقت پيري غافل.


بزباني دگر،


كودكي در غفلت ،

نوجواني شهوت،

در كهولت حسرت

[ЛίL∞F∆R]

روزها فكر من اين است و همه شب سخنم

كه چرا غافل از احوال دل خويشتنم

از كجا آمده ام آمدنم بهر چه بود

به كجا مي روم ؟ آخر ننمايی وطنم

مانده ام سخت عجب كز چه سبب ساخت مرا

يا چه بود است مراد وی از اين ساختنم

جان كه از عالم علوی است يقين می دانم

رخت خود باز بر آنم كه همان جا فكنم

مرغ باغ ملكوتم نيم از عالم خاك

دو سه روزی قفسی ساخته اند از بدنم

ای خوش آن روز كه پرواز كنم تا بر دوست

به هوای سر كويش پر و بالی بزنم

كيست در گوش كه او می شنود آوازم

يا كدام است سخن مي نهد اندر دهنم

كيست در ديده كه از ديده برون می نگرد

يا چه جان است نگويی كه منش پيرهنم

تا به تحقيق مرا منزل و ره ننمايی

يكدم آرام نگيرم نفسی دم نزنم

می وصلم بچشان تا در زندان ابد

از سر عربده مستانه به هم درشكنم

من به خود نامدم اين جا كه به خود باز روم

آن كه آورد مرا باز برد در وطنم

تو مپندار كه من شعر به خود می گويم

تا كه هشيارم و بيدار يكی دم نزنم

شمس تبريز اگر روی به من بنمايی

والله اين قالب مردار به هم در شكنم

[SK8ER_GIRL]

خدایا!
عزیزی را از دست داده ام
و از جان برایم عزیزر بود
و دست مرگ ناگهان او را ربود
بی او تنها و گمشده ام
لبریز از ترس و نومیدی
در این روز سوگواری
ایمانی به من عطا کن
تا دریابم گرچه عزیزی را از دست داده ام
اما هنوز تو با منی
و این تنها چیزی است که بدان نیازمندم
خدایا!در کنارم بمان!

[SK8ER_GIRL]

کویرم، تشنه ام، خشکم، امید ابر بارانی!
اسیر خاک عصیانم، چه زندانی چه زندانی!
در این دنیای وا نفسا، بشر تنها تر از تنها
بیا ای آیه ی دل ها که تو روح بهارانی
عطشناک نگاه تو، همه اندر پگاه تو
کجا شد روی ماه تو؟ تو که تفسیر انسانی
نیامد وقت تابیدن؟ نشد سیمای تو دیدن
گل از روی تو برچیدن؟ الا ای مهر پنهانی
بیا کین سینه شد محزون و این دل گشت پر از خون
نشد تا یر گل مدفون، بیا ای نور سبحانی...
اگر چهره بر افروزی، تو عشقی راحت جانی
بیا ای حجت زهرا بیا ای منجی دل ها
بیا پیدا تر از پیدا، بیا ای مهر پنهانی

[ЛίL∞F∆R]

آمده و کف بر دهان آورده.

گفت این را چه حالتست؟ گفتند:فلان دشنامش داد.گفت:این فرو مایه

هزار من سنگ بر میدارد و طاقت سخنی نمی آرد؟

لاف سر پنجگی و دعویٍ مردی بگذار

عاجز نفـس فرومایه چه مر دی چه زنی

گرت از دست بر آید،دهنی شیرین کن

مر دی آن نیست که مشتی بزنی بر دهنی

[ЛίL∞F∆R]

بخوان ما را
منم پروردگارت
خالقت از ذ ره اي نا چيز
صدايم كن مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را، علم را، من هديه ات كردم
بخوان ما را
منم معشوق زيبايت
منم نزديك تر از توبه تو
اينك صدايم كن
رها كن غير ما را، سوي ما باز آِ
منم پرو د گار پاك بي همتا
منم زيبا، كه زيبا بنده ام را دوست ميدارم
تو بگشا گوش دل
پرورد گارت با تو مي گويد
تو را در بيكران دنياي تنهايان
رهايت من نخواهم كرد
بساط روزي خود را به من بسپار
رها كن غصه يك لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگي طي كن
عزيزا، من خدايي خوب مي دانم
تو دعوت كن مرا بر خود
به اشكي يا صدايي، ميهمانم كن
كه من چشمان اشك آلو ده ات را دوست ميدارم
طلب كن خالق خود را
بجو ما را تو خواهي يافت
كه عاشق ميشوي بر ما
و عاشق مي شوم بر تو
كه وصل عاشق و معشوق هم
آهسته مي گويم ، خدايي عالمي دارد
قسم بر عاشقان پاك باايمان
قسم بر اسب هاي خسته در ميدان
تو را در بهترين اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تكيه كن بر من
قسم بر روز، هنگامي كه عالم را بگيرد نور
قسم بر اختران روشن، اما د ور
رهايت من نخواهم كرد
بخوان ما را
كه مي گويد كه تو خواندن نمي داني؟
تو بگشا لب
تو غير از ما، خداي ديگري داري؟
رها كن غير ما را
آشتي كن با خداي خود
تو غير از ما چه مي جويي؟
تو با هر كس به جز با ما، چه مي گويي؟
و تو بي من چه داري؟هيچ!
بگو با من چه كم داري عزيزم، هيچ!!
هزاران كهكشان و كوه و دريا را
و خورشيد و گياه و نور و هستي را
براي جلوه خود آفريدم من
ولي وقتي تو را من آفريدم
بر خودم احسنت مي گفتم
تويي ز يباتر از خورشيد زيبايم
تويي والاترين مهمان دنيايم
كه دنيا، چيزي چون تو را، كم داشت
تو اي محبوب تر مهمان دنيايم
نمي خواني چرا ما را؟؟
مگر آيِا كسي هم با خدايش قهر ميگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشكستي
ببينم، من تو را از در گهم راندم؟
اگر در روزگار سختيت خواندي مرا
اما به روز شاديت، يك لحظه هم يادم نميكردي
به رويت بنده من، هيچ آوردم؟؟
كه مي ترساندت از من؟
رها كن آن خداي دور
آ‌ن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
اين منم پرور دگار مهربانت، خالقت
اينك صدايم كن مرا،با قطره اشكي
به پيش آور دو دست خالي خود را
با زبان بسته ات كاري ندارم
ليك غوغاي دل بشكسته ات را من شنيدم
غريب اين زمين خاكيم
آيا عزيزم، حاجتي داري؟
تو اي از ما
كنون برگشته اي، اما
كلام آشتي را تو نميداني؟
ببينم، چشم هاي خيست آيا ،گفته اي دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوي ما
اينك وضويي كن
خجالت ميكشي از من
بگو، جز من، كس ديگر نمي فهمد
به نجوايي صدايم كن
بدان آغوش من باز است
براي درك آغوشم
شروع كن

يك قدم با تو
تمام گامهاي مانده اش، با من
...

[SK8ER_GIRL]

یا رب مکن از لطف پریشان ما را
هر چند که هست جرم و عصیان ما را
ذات تو غنی و ما همه محتاجیم
محتاج به غیر خود مگردان ما را
یا رب تو چنان کن که پریشان نشوم
محتاج به بیگانه و خویشان نشوم
بی منت خلق خود مرا روزی ده
تا از در تو بر در ایشان نشوم

[ЛίL∞F∆R]

ای رستخیز ناگهان وی رحمت بی‌منتها
ای طایران قدس را عشقت فزوده بال‌ها
ای دل چه اندیشیده‌ای در عذر آن تقصیرها
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
آن شکل بین وان شیوه بین وان قد و خد و دست و پا
بگریز ای میر اجل از ننگ ما از ننگ ما
بنشسته‌ام من بر درت تا بوک برجوشد وفا
جز وی چه باشد کز اجل اندررباید کل ما
من از کجا پند از کجا باده بگردان ساقیا
مهمان شاهم هر شبی بر خوان احسان و وفا
ای طوطی عیسی نفس وی بلبل شیرین نوا
ای نوبهار عاشقان داری خبر از یار ما
ای باد بی‌آرام ما با گل بگو پیغام ما
ای عاشقان ای عاشقان امروز ماییم و شما
ای نوش کرده نیش را بی‌خویش کن باخویش را
ای یوسف آخر سوی این یعقوب نابینا بیا
آمد ندا از آسمان جان را که بازآ الصلا
ای یوسف خوش نام ما خوش می‌روی بر بام ما
امروز دیدم یار را آن رونق هر کار را
چندانک خواهی جنگ کن یا گرم کن تهدید را

[ЛίL∞F∆R]

جرمی ندارم بیش از این کز دل هوا دارم تو را
چندان بنالم ناله‌ها چندان برآرم رنگ‌ها
چون خون نخسپد خسروا چشمم کجا خسپد مها
چون نالد این مسکین که تا رحم آید آن دلدار را
من دی نگفتم مر تو را کای بی‌نظیر خوش لقا
هر لحظه وحی آسمان آید به سر جان‌ها
آن خواجه را در کوی ما در گل فرورفتست پا
ای شاه جسم و جان ما خندان کن دندان ما
ای از ورای پرده‌ها تاب تو تابستان ما
ای فصل باباران ما برریز بر یاران ما
بادا مبارک در جهان سور و عروسی‌های ما
دیدم سحر آن شاه را بر شاهراه هل اتی
می ده گزافه ساقیا تا کم شود خوف و رجا
ای عاشقان ای عاشقان آمد گه وصل و لقا
ای یار ما دلدار ما ای عالم اسرار ما
خواجه بیا خواجه بیا خواجه دگربار بیا
یار مرا غار مرا عشق جگرخوار مرا
رستم از این نفس و هوا زنده بلا مرده بلا
آه که آن صدر سرا می‌ندهد بار مرا
طوق جنون سلسله شد باز مکن سلسله را

[SK8ER_GIRL]

خدایا
مرا قلبی شریف ببخش
تا چون رود مهر
در این دنیای تشنه جاری باشد
به جست و جوی اسایش و زیبایی نیستم
که همه چیز در گذر است