گزیده ای از اشعار عرفانی

[SK8ER_GIRL]

دگرگوني

انتظار

معنايي بي معنا

تغييري بي انجام

تغيير به معناي وجود و معنا در انتظار دگرگوني

انسان معناي دگرگوني خاک بود

و خاک در انتظار دگرگوني انسان

انسان در انتظار دمي ناگاه شد "انسان"

انسان تغير يافت به "انسان"

- خاک به سجده افتاد-

خاک متغير بود

زمين متغير

آسمان متغير

زمين هر لحظه يک رنگ

هر ثانيه با يک نوا

چشم فکر هر آينه رنگي

دم دگرگون شد

ذرات متغير

و تو گريزان از آن

همه در پي آن و تو در پي همه به دور از آن

در درياي وحشت ها و اضطرابها

در تندي تغييرات و معناها

به دنبال اسيري و راحتي

تن به تغيير ها نمي دهي

هر آن يک رنگ

اما آنچه دگرگون شد يکرنگ بود

هر لحظه يک صدا

اما آنکه تغيير ديد يکصدا بود

جمله تغيير يافته ي يک معنا

و تغيير در انتظار معنايي نو

حالي که معنا لامتغير بود

و انتظار بي معنا

"انسان" تغيير يافته ي انتظاري بي معنا

«در انتظار معنا

دگرگون باش»

[ЛίL∞F∆R]

خسته مشو ای خرد

تن در مده ای عشق

بیا گرد آییم

و او را دریابیم

که پنهان از نظرهاست

که خموش است و سخن می گوید

دو گوهر کز آغاز بوده اند

آن مغاک

و او کز بلندا

درخشنده است

ظلمت فراز رفته

نور اما هبوط کرده است

خسته مشو ای خرد

تن در مده ای عشق


مرگ چشنده زندگی ست

زندگی چشنده مرگ

آوردگاه وحشت گسترده است

خسته مشو ای خرد

تن در مده ای عشق


چه بشکوه این عشق

چه بشکوه این خرد

عشق واره شد

خرد در جست و جویش

[SK8ER_GIRL]

و کسي مي گويد سر خود بالا کن ،
به بلندا بنگر.
به بلنداي عظيم به افق هاي پر از نور اميد
و خودت خواهي ديد
و خودت خواهي يافت خانه ي دوست کجاست...
خانه دوست در آن عرش خداست ،
خانه ي دوست در آن قلب پر از نور خداست
و فقط دوست ، خداست...

[ЛίL∞F∆R]

نهانخانه اسرار
بردر میکده از روی نیازآمده ام
پیش اصحاب طریقت به نماز آمده ام
از نهانخانه اسرار ندارم خبر
به در پیر مغان صاحب راز آمده ام
ازسر کوی تو راندند مرا با خواری
با دلی سوخته از بادیه بازآمده ام
صوفی و خرقه خود زاهد و سجاده خویش
من سوی دیر مغان .نغمه نوازآمده ام
بادلی غمزده از دیر به مسجد رفتم
به امیدی هله با سوز و گداز آمده ام
تاکند پرتو رویت به دوعالم غوغا
بر هر ذره به صد راز و نیاز آمده ام

امام خمینی (ره)

[ЛίL∞F∆R]

محفل دلسوختگان
عاشقم.عاشق وجزوصل تو درمانش نیست
کیست کاین آتش افروخته در جانش نیست
جزتو درمحفل دلسوختگان ذکری نیست
این حدیثی است که آعازش و پایانش نیست
راز دل را نتوان پیش کسی بازنمود
جز بردوست که خود حاضرو پنهانش نیست
باکه گویم که بجز دوست نبیند هرگز
آن که اندیشه و دیدار به فرمانش نیست
گوشه چشم گشا برمن مسکین بنگر
نازکن ناز که این بادیه سلطانش نیست
سر خم بازکن و ساغر لبریزم ده
که به جز تو.سرپیمانه وپیمانش نیست
نتوان بست زبانش زپریشان گویی
آن که در سینه به جز قلب پریشانش نیست
پاره کن دفتر وبشکن قلم و دم بربند
که کسی نیست که سرگشته و حیرانش نیست

امام خمینی (ره)

[SK8ER_GIRL]

بخوان ما را
منم پروردگارت
خالقت از ذ ره اي نا چيز
صدايم كن مرا
آموزگار قادر خود را
قلم را، علم را، من هديه ات كردم
بخوان ما را
منم معشوق زيبايت
منم نزديك تر از توبه تو
اينك صدايم كن
رها كن غير ما را، سوي ما باز آِ
منم پرو د گار پاك بي همتا
منم زيبا، كه زيبا بنده ام را دوست ميدارم
تو بگشا گوش دل
پرورد گارت با تو مي گويد
تو را در بيكران دنياي تنهايان
رهايت من نخواهم كرد
بساط روزي خود را به من بسپار
رها كن غصه يك لقمه نان و آب فردا را
تو راه بندگي طي كن
عزيزا، من خدايي خوب مي دانم
تو دعوت كن مرا بر خود
به اشكي يا صدايي، ميهمانم كن
كه من چشمان اشك آلو ده ات را دوست ميدارم
طلب كن خالق خود را
بجو ما را تو خواهي يافت
كه عاشق ميشوي بر ما
و عاشق مي شوم بر تو
كه وصل عاشق و معشوق هم
آهسته مي گويم ، خدايي عالمي دارد
قسم بر عاشقان پاك باايمان
قسم بر اسب هاي خسته در ميدان
تو را در بهترين اوقات آوردم
قسم بر عصر روشن
تكيه كن بر من
قسم بر روز، هنگامي كه عالم را بگيرد نور
قسم بر اختران روشن، اما د ور
رهايت من نخواهم كرد
بخوان ما را
كه مي گويد كه تو خواندن نمي داني؟
تو بگشا لب
تو غير از ما، خداي ديگري داري؟
رها كن غير ما را
آشتي كن با خداي خود
تو غير از ما چه مي جويي؟
تو با هر كس به جز با ما، چه مي گويي؟
و تو بي من چه داري؟هيچ!
بگو با من چه كم داري عزيزم، هيچ!!
هزاران كهكشان و كوه و دريا را
و خورشيد و گياه و نور و هستي را
براي جلوه خود آفريدم من
ولي وقتي تو را من آفريدم
بر خودم احسنت مي گفتم
تويي ز يباتر از خورشيد زيبايم
تويي والاترين مهمان دنيايم
كه دنيا، چيزي چون تو را، كم داشت
تو اي محبوب تر مهمان دنيايم
نمي خواني چرا ما را؟؟
مگر آيِا كسي هم با خدايش قهر ميگردد؟
هزاران توبه ات را گرچه بشكستي
ببينم، من تو را از در گهم راندم؟
اگر در روزگار سختيت خواندي مرا
اما به روز شاديت، يك لحظه هم يادم نميكردي
به رويت بنده من، هيچ آوردم؟؟
كه مي ترساندت از من؟
رها كن آن خداي دور
آ‌ن نامهربان معبود
آن مخلوق خود را
اين منم پرور دگار مهربانت، خالقت
اينك صدايم كن مرا،با قطره اشكي
به پيش آور دو دست خالي خود را
با زبان بسته ات كاري ندارم
ليك غوغاي دل بشكسته ات را من شنيدم
غريب اين زمين خاكيم
آيا عزيزم، حاجتي داري؟
تو اي از ما
كنون برگشته اي، اما
كلام آشتي را تو نميداني؟
ببينم، چشم هاي خيست آيا ،گفته اي دارند؟
بخوان ما را
بگردان قبله ات را سوي ما
اينك وضويي كن
خجالت ميكشي از من
بگو، جز من، كس ديگر نمي فهمد
به نجوايي صدايم كن
بدان آغوش من باز است
براي درك آغوشم
شروع كن

[ЛίL∞F∆R]

دیدار یار
عشق نگار.سر سویدای جان ماست
ما خاکسار کوی تو.تا درتوان ماست
با خلدیان بگو که شما و قصور خویش
آرام ما به سایه سرو روان ماست
فردوس و هرچه هست درآن.قسمت رقیب
رنج وغمی که میرسد از او.ازآن ماست
با مدعی بگو که تو و"جنت النعیم"
دیدار یار حاصل سر نهان ماست
ساغر بیارو باده بریز و کرشمه کن
کاین غمزده روح پرور جان و روان ماست
این باهشان وعلم فروشان وصوفیان
می نشنوند آنچه که ورد زبان ماست
امام خمینی (ره)

[ЛίL∞F∆R]

دریا و سراب
مارا رهاکنید در این رنج بی حساب
باقلب پاره پاره و با سینه ای کباب
عمری گذشت درغم هجران و روی دوست
مرغم بروی آتش.وماهی برون آب
حالی.نشدنصیبم ازاین رنج زندگی
پیری رسید غرق بطالت. پس از شباب
از درس و بحث مدرسه ام حاصلی نشد
کی میتوان رسید به دریا از این سراب؟
هرچه فراگرفتم و هرچه ورق زدم
چیزی نبود غیر حجابی پس از حجاب
هان ای عزیز فصل جوانی بهوش باش
درپیری ازتو هیچ نیایدبه غیر خواب
این جاهلان که دعوی ارشاد میکنند
در خرقه شان به غیر"منم"تحفه ای میاب
ما عیب و نقص خویش و کمال و جمال غیر
پنهان نموده ایم .چوپیری پس خضاب
دم درنیار و دفتر بیهوده پاره کن
تاکی کلام بیهده گفتار ناصواب
امام خمینی (ره)

[SK8ER_GIRL]

اي عشق بيا كه سينه‌هامان شد چاك
«اين النبأالعظيم؟» گشتيم هلاك
چشمي كه تو را نديده باشد كور است
خون شد دل ما، «متي ترانا و نريك»

در تاك مگر شراب پنهان نشده؟
در غنچه مگر گلاب پنهان نشده؟
اي بي‌خبران كه منكر صبح شديد
در شب مگر آفتاب پنهان نشده؟

يك عمر تو زخم‌هاي ما را بستي
هر روز كشيدي به سر ما دستي
شعبان كه به نيمه مي‌رسد آقا جان!
ما تازه به يادمان مي‌آيد هستي

هم چاه سر راه تو بايد بكنيم
هم اينكه از انتظار تو دم بزنيم
اين نامه ي چندم است كه مي‌خواني؟
داريم ركورد كوفه را مي‌شكنيم

هر چند كه خسته‌ايم از اين حال نيا!
شرمنده! اگر ندارد اشكال نيا!
ما خط تمام نامه‌هامان كوفي است
آقاي گلم!زبان من لال نيا!

سر تاسر جان ما پر از تب نشده
چون جام جنون ما لبالب نشده
ما منتظريم ماه كامل بشود
دور قمري چهارده شب نشده

آقا تو كه خوب مي‌تواني ما را
از اين همه غربت برهاني ما را
لاي كلمات ندبه پنهان شده ايم
تا اينكه بيايي و بخواني ما را

اين ماه كه چون چراغ تو مي‌سوزد
عمري است كه در فراق تو مي‌سوزد
خورشيد كه هر روز تو را مي‌بيند
در آتش اشتياق تو مي‌سوزد

اي اصل اميد! بيم‌ها را درياب
باباي همه! يتيم‌ها را درياب
هر چند خدا خودش كريم است آقا!
لطفي كن و ياكريم‌ها را درياب!

يك روز به يك اشاره بر مي‌گردند
با دامني از ستاره بر مي‌گردند
روزي كه ورق به نفع حق برگردد
اولاد علي دوباره بر مي‌گردند

نه شرم و حيا نه عار داريم از تو
اما گله بي‌شمار داريم از تو
ما منتظر تو نيستيم آقا جان!
تنها همه انتظار داريم از تو

هر چند كه بيمار تو هستيم همه
ديوانه ي ديدار تو هستيم همه
بين خودمان بماند آقا عمري است
انگار طلبكار تو هستيم همه!

بر سينه اگر زديم سنگت آقا!
هستيم اگر گوش به زنگت آقا!
با اين همه نيرنگ و ريا مي‌ترسم
يك روز بياييم به جنگت آقا!

شد بسته در هر دو جهان از بس كه...
خشكيد زمين و آسمان از بس كه...
بد نيست اگر كمي خجالت بكشيم
خون شد دل صاحب الزمان از بس كه...

هر روز به ما اگر كه سر هم بزني...
بر ريشه ي خواب ما تبر هم بزني...
آقا تو كه خوب مي‌شناسي ما را
زنگ در خانه را اگر هم بزني...

از شنبه درون خود تلنبار شديم
تا آخر پنجشنبه تكرار شديم
خير سرمان منتظر ديداريم
جمعه شد و لنگ ظهر بيدار شديم

درسي كه مرور مي‌كني عاشوراست
هر جا كه عبور مي‌كني عاشوراست
اي وارث زخم‌هاي هفتاد و دو تن
روزي كه ظهور مي‌كني عاشوراست

تا عشق پر از حضور در ما نشود
يك مرتبه نفخ صور در ما نشود
به معني انتظار نايل نشويم
تا كرب و بلا مرور در ما نشود

از مزرعه‌هاي كوچك بعضي‌ها
برچيده شود مترسك بعضي‌ها
آقا خودمانيم چه كيفي دارد
وقتي بزني به برجك بعضي‌ها

با آمدنت دل مرا دريا كن
اين سوخته را جزيره ي خضرا كن
آقا تو مگر نه اينكه دنبال مني؟
من گمشده‌ام بيا مرا پيدا كن

گفتند كه تك سوارمان در راه است
از اول صبح چشممان بر راه است
از يازدهم دوازده قرن گذشت
تا ساعت تو چقدر ديگر راه است؟

انگار نمي‌رسد به دريا جاده
در خويش زده هميشه در‌جا جاده
آقا نكند دير شود آمدنت
من روي تو شرط بسته‌ام با جاده

ابري است هوا و بوي باراني نيست
اين عصر گرفته را كه پاياني نيست
داريم همه فال تو را مي‌گيريم
عكس تو درون هيچ فنجاني نيست

نه عين نه شين نه قاف مي‌داند عشق
جز تو سخني به لب نمي‌راند عشق
آواره ي كوه و دشت و صحرا هر روز
پشت سر تو نماز مي‌خواند عشق

تا كي همه جا بدون تو غم بخوريم
پس كي تو مي‌آيي آب زمزم بخوريم؟
اين جمعه خدا كند بيايي آقا
يك نان و پنير ساده با هم بخوريم

اين مرد كه در ره است بايد اورا...
مي ترسم اگر سرزده‌ آيد اورا...
از هر كه سراغ او گرفتم ديدم
در شهر كسي نمي‌شناسد او را

عمري است به‌دنبال جوابي ديگر
هر روز كشيده‌ام عذابي ديگر
هر شب به هواي ديدنت از خوابي
آسيمه دويده‌ام به خوابي ديگر

هر كس كه هواي دوسـت در سر دارد
شمشير نه! قلب خويش را بردارد
در سنت شيعه نيست حتي به نماز
كه دست به روي دست خود بگذارد

ج.صفربيگي

[ЛίL∞F∆R]

ما ز بالاییم و بالا می رویم

ما ز دریاییم و دریا می رویم

ما از انجاییم واز اینجا نیستیم

ما ز بیجاییم وبیجا میرویم

کشتی نوحیم در طوفان روح

لاجرم بی دست وبی ÷ا می رویم

همچو موج از خود بر اوردیم سر

باز هم در خود تماشا میرویم

هین ز همراهان و منزل یاد کن

پس بدان هر دمی ما میرویم

اختر ما نیست در دور قمر

لا جرم فوق ثریا میرویم

همت عالیست در سرهای ما

از علی تا رب اعلی می رویم

رو ز خرمنگاه مه ای کور موش

گر نه کوری بین که بینا میرویم

ای سخن خاموش کن با ما میا

بین که ما از رشک بی ما میرویم

ای که هستی ما را ره مبند

ما به کوه قاف وعنقا می رویم