ال سی دی، ال ای دی، یا پلاسما؟ (راهنمای گویا آی تی برای خرید تلویزیون اچ دی)ال ای دی

[Bad Sector]

با توجه به اینکه فناوری های نمایش تصاویر تلویزیونی سریع تر از همیشه در حال پیشرفت و تغییر هستند، تلویزیون هایی که تصاویر را به صورت «با کیفیت» (High-Definition یا اچ دی) نمایش می دهند کم کم به استانداردی برای خریداران تلویزیون تبدیل شده اند، که امکانات بیشتری را همراه با افت قیمت ها به خریداران عرضه می دارند. اما در مورد برچسب های گیج کننده انواع تلویزیون های باریک و فوق باریک، آیا تفاوت های بین آنها را می دانید؟ و می دانید قبل از خرید تلویزیون به چه نکاتی باید توجه نمود؟ در این مقاله شما را با این مطالب آشنا می کنیم.
اگر قصد خرید یک تلویزیون در تعطیلات این فصل برای یک دوست (و یا به سادگی برای خانه خودتان) را دارید، دانستن آنچه که باید دنبالش بگردید می تواند کمک بزرگی باشد. نگاهی به نوشته حاضر بیاندازید تا بدانید چه نکاتی تلویزیون های HD را از هم متمایز می کند ، یا با بعضی از اصطلاحات گیج کننده در ارتباط با آنها آشنا شوید، و در نهایت مقایسه ای کاربردی از چهار نوع تلویزیون HD متداول که این روزها در فروشگاه های صوتی تصویری به فروش می رسند را در این مقاله مطالعه کنید.

HDTV ها در مقابل تلویزیون های استاندارد
تلویزیون ها و مانیتورهای رایانه تصاویر را به یک شیوه ایجاد و به بیننده انتقال می دهند، آن هم با روشن کردن اجزا زیر روی صفحه نمایش با نام «پیکسل» با رنگهایی که ترکیبی از سه رنگ اصلی قرمز ، سبز ، آبی برای ایجاد عناصر تصویر. انواع صفحات نمایش روش منحصر به فرد خود در انجام این کار را دارند، اما در تئوری ، آنها همه کاری مشابه انجام می دهند: ایجاد تصور از یک تصویر در ذهن بیننده با تعداد فراوانی نقاط رنگی (یا سیاه و سفید) کوچک که ترکیبی از مقادیر مختلف رنگ های اصلی می باشند.

برای سالیان متوالی، استاندارد رایج برای تلویزیون ها یا سینمای خانگی، نمایشگرهای لامپی با پرتو تابشی کاتدی (کیفیت پایین یا Low-Def) بودند ، که در شرایط عادی و خانگی معمولا از رزلوشن یا وضوح تصویری ۶۴۰ پیکسل (طول) در ۴۸۰ پیکسل (عرض) برخوردار بودند. در حالی که همان زمان ایجاد تصاویر با جزئیات کامل در فیلمبرداری از صحنه های فیلم میسر شده بود و در نتیجه صنعت فیلمسازی به فیلم های با کیفیت تر روی اورده بود، زمانی که همین فیلم ها را در تلویزیون های کم کیفیت به نمایش در می آوردیم، کیفیت بالای فیلم کمکی به نمایش بهتر ان در تلویزیون نمی کرد، و این مسئله در مورد عکاسی با کیفیت بالا و خلق تصاویر با کیفیت نیز صدق می کرد و عکس ها با کیفیتی پایین تر از رزلوشن واقعی به نمایش در می امد. در حالی که فیلمسازی مستقل از محدودیت های مبتنی بر پیکسل های ویدئویی بود، برای مصرف کنندگان تماشای فیلم های دلخواه با کیفیت بالا و بدون خرید کپی حلقه فیلم و راه اندازی پروژکتورهای قدیمی و از مد افتاده (آپارات) ، که انها نیز ازرزلوشن مستقل بودند، غیر ممکن بود.
راه حل ساده تنها معرفی و ارائه نمایشگرهای خانگی با پیکسل های بیشتر و بیشتر، با تعریف سطوح نمایش واید (عریض) با وضوح ۱۹۲۰ در ۱۰۸۰ پیکسل بود. این امر باعث کوچکتر شدن هر کدام از پیکسل های نمایش دهنده شده و در نتیجه تصاویر واضح و شفاف تری ارائه می شود. با این حال ، تلویزین های اچ دی و مانیتورهای کامپیوتر از فناوری هایی بسیار پیچیده تر از افزایش تعداد پیکسل ها برخوردارند.
آشنایی با برخی اصطلاحات مهم که باید هنگام خرید HDTV بدانید

با معرفی هر نسل از تلویزیون های جدید، زبان و اصلاحات جنجالی مربوط به تلویزیون های اچ دی پیچیده و پیچیده تر می شوند. در اینجا خلاصه ای از اصطلاحات و واژه هایی که شما به احتمال زیاد از فروشنده تلویزیون می شنوید و معانی هر لغت را برایتان شرح می دهیم.
نسبت کنتراست (Contrast Ratio): عددی به فرم نسبت مانند ۱:۱ یا ۱۰۰۰۰:۱، که نشان دهنده میزان تفاوت بین درخشان ترین نقطه سفید و تیره ترین نقطه به رنگ سیاهی است که تلویزیون می تواند روی صفحه نمایش به نمایش درآورد. هر چه نسبت کنتراست بالاتر باشد، تصاویر با کیفیت بهتری (شفاف تر) به نمایش در می آیند.
نرخ تجدید (Refresh Rate): یعنی سخت افزار نمایشگر در چه فواصل زمانی تصویر ایجاد شده روی صفحه نمایش بازترسیم (یا “رفرش”) می کند. فیلم ها و فایل های ویدئویی از “فریم ها ” ساخته شده اند، که بر روی هر نمایشگر در هر فریم چند بار فلش می خورد چون نرخ تجدید صفحه سریع تر از نرخ فریم های فیلم است. به عبارت دیگر ، شما همان فریم را چند بار در یک ثانیه مشاهده می کنید، چون نرخ تجدید فوق العاده سریع می باشد. نرخ تجدید با واحد هرتز یا سیکل در ثانیه، اندازه گیری می شود.
هر چه این نرخ تجدید بالاتر باشد، تصاویر بهتر به نمایش در امده، که در نمایش روان و سریع صحنه های متحرک و فوق سریع (مثلا در فیلم های اکشن هالیوودی) بسیار موثر است، و سبب کاهش بلوری شدن و افزایش وضوح می شود. نمایشگرهای پلاسما معمولا نرخ تجدید بسیار بالاتری نسبت به بقیه انواع تلویزیون های اچ دی دارند، مثلا یک صفحه نمایش معمولی از نوع پلاسما نرخ تجدید ۶۰۰ هرتز دارد، اما تلویزیون های ال سی دی یا ال ای دی دارای نرخ تجدید مختلف مثل ۶۰ ، ۱۲۰ ، ۲۴۰ ، و در بالاترین حالت، نرخ تجدید ۴۸۰ هرتز دارند.
زمان پاسخدهی پیکسلی (Pixel Response Time): مشابه نرخ تجدید، زمان پاسخ دهی پیکسلی عبارت است از زمانی که هر پیکسل صفحه نمایش برای واکنش نشان دادن به تجدید تصویر مصرف می کند (به میلی ثانیه). در حالی که نرخ تجدید مربوط به زمان گرفته شده توسط سخت افزار برای تازه کردن تصویر می باشد، زمان پاسخ دهی اشاره به میزان سرعت هر پیکسل برای تغییر رنگ از سفید به سیاه یا از قرمز به سبز دارد. بدیهی است هر چه زمان پاسخ دهی کمتر باشد، بهتر است. زمان پاسخ دهی بهتر همچنین سبب بلوری شدن کمتر تصاویر در زمان پخش تصاویر متحرک با نرخ فریم سریع می گردد.
نمایشگرهای لامپی (CRT): CRT مخفف عبارت Cathode Ray Tube یا لامپ با اشعه کاتدی است، که قدیمی ترین مدل تجاری تلویزیون ها و مانیتورهای کامپیوتر است. لامپهای پرتوی کاتدی با وجود کیفیت تصویر عالی برای مصرف کنندگان مدرن دیگر جذابیتی ندارد، چرا که تلویزیون ها و مانیتورهای برخوردار از این تکنولوژی لزوما بزرگ ، حجیم و سنگین هستند.
نمایشگرهای ال سی دی (LCD): مخفف عبارت Liquid Crystal Display یا صفحه نمایش کریستال مایع است، که امروزه رایج ترین مدل صفحه نمایش ، موجود در مانتورها، صفحه نمایش لپ تاپ ها و تلویزیونو همچنین نمایشگر ساعتهای زنگدار و نمایشگرهای مایکروویو می باشد. استفاده از فناوری ال سی دی برای ایجاد نمایشگرهای رنگی در مقایسه با فناوری لامپ تصویری سبب صرفه جویی بسیار زیادی در مصرف انرژی مصرفی می گردد.
نمایشگرهای ال ای دی (LED): مخفف عبارت Light Emitting Diode یا دیود ساطع کننده نور، مدار ساده ایست که نور ساطع می کند. LED از جدیدترین فناوری های وارد شده به مقوله تلویزیون های اچ دی است، و این فناوری جدید به دلیل مزایایی که نسبت به ال سی دی دارد از جمله ضخامت کمتر و وضوح بالاتر سبب تمایل خریداران به خرید محصولات این تکنولوژی شده است.
نمایشگرهای پلاسما (Plasma): پلاسما با استفاده از همان فن آوری که چراغ های فلورسنت بالای سر شما نور ساطع می کنند تلویزیون های مبتنی بر این فناوری را روشن می کند. برای سال ها تلویزیون های با صفحه نمایش های پلاسما مانند رولز رویس لوکس و باکلاس تلقی می شد، اما اخیرا با ورود نمایشگرهای ال ای دی این تلویزیون ها در کانون توجهات قرار گرفته و دیگر کسی به پلاسما روی خوش نشان نمی دهد.
نمایشگرهای پروجکشن (RPTV): این نمایشگرها که پروجکشن از عقب نیز نامیده می شوند، در عمل پروژکتوری با وضوح بالای تصاویر بودند که در پشت صفحه نمایش های بزرگ جاسازی شده بودند، شبیه به پروژکتورهای سینما عمل کرده، جز اینکه درون یک بدنه تلویزیونی قرار گرفته بودند.
کامپوزیت (Composite): کابل ویدیوئی زرد رنگی که سیگنال قدیمی آنالوگ را به تلویزیون متصل می کند. اتصالات کامپوزیت تنها کیفیت پایین ارائه کرده، و برای HDTV ها ایده آل نیست.
کامپوننت (Component): کابل اتصال تقسیم کننده ویدیو به سه سیگنال ،امکان دریافت سیگنال های اچ دی برای تلویزیون.
HDMI : استانداردی برای ورودی های دیجیتال؛HDMI یک اتصال دیجیتال برای متصل کردن دستگاه های مختلف سازگار با این فناوری به تلویزیون بوده، قابلیت خروجی صوتی و تصویری اچ دی را نیز پشتیبانی می کند.
DVI: نقطه مقابل HDMI در رایانه ها؛ در گذشته در مقاله ای تفاوت بین HDMI و DVIرا شرح داده ایم.
تلویزیون هایصفحه نمایش کریستال مایع (LCD)

نمایشگرهای کریستال مایع یا ال سی دی ، اولین نوع از نمایشگرها بودند که ضخامت کم را به جهانیان معرفی کردند، و این نکته دست طراحان صنعتی را برای طراحی صفحه نمایش های باریک و فوق باریک که در ضمن کیفیت تصویر خوب ارائه می کرد را باز می گذاشت. در حالی که آنها عمق طیف رنگ و نسبت کنتراست بالای نمایشگرهای لامپ تصویری را ندارند، تلویزیون های ال سی دی مدرن ، طیف خوبی از رنگ ها دارند که می تواند حتی اتاقهای روشن را نیز نورانی نماید.
کریستال های مایع هیچ نوری از خود ساطع نمی کنند و باید از نور پس زمینه (backlit) به منظور تولید رنگ های روشن در آنها استفاده کرد. (اگر تا حالا صاحب اولین نسل گیم بوی پیشرفته (Advance) بوده اید، خوب درک می کنید چه صفحه نمایش ال سی دی بدون نور پس زمینه چگونه به نظر میرسد.) وقتی یک HDTV در رده تلویزیونهای ال سی دی طبقه بندی می شود، معمولا به معنای آن است که نور پس زمینه از CCFL ، یا «لامپ کاتدی فلورسنت سرد » برخوردار است
تلویزیوندیود ساطع کننده نور (LED)

در حالی که تلویزیون هایLED همان چیزی است که در حال حاضر مصرف کنندگان را برای خرید تحت فشار قرار داده، آنها دقیقا همانچیزی که در تبلیغات به مصرف کنندگان معرفی می شوند نیستند. تلویزیون های LED تجاری در واقع همان تلویزیون LCD است که با دیودهای ساطع کننده نوری به جای CCFL استاندارد که در بالا بدان اشاره شد روشن می شوند. آنها مزایای خاصی نسبت به ال سی دی ها ارائه نمی کنند، اما همیشه زمانی که فناوری های جدیدی به مصرف کنندگان ارائه شود ، نسبت به مدل های قدیمی تر گرانقیمت ترند ، و لزوما به دلیل جدیدتر بودن کیفیت بالاتری نسبت به LCD ارائه نمی کنند.
تلویزیون های ال سی دی به سبک CCFL و تلویزیون های پلاسما انرژی بیشتری نسبت به LED ها مصرف می کنند، و این از جمله نقاط قوت دیودهای نوری است که در مصرف انرژی الکتریکی برای تولید نور فوق العاده زیاد بسیار کارآمد و بازدهی زیادی دارد. به همین دلیل، از LED به عنوان “محصول سازگار با محیط زیست ” و جایگزینی برای تلویزیون های سنتی پلاسما و ال سی دی یاد می شود. LED همچنین فاقد مواد شیمیایی مضر مانند جیوه می باشد.
دو سبک تلویزیون LED وجود دارد. یکی به نام “لبه روشن” (edge-lit) شناخته می شود، با مجموعه ای با از ال ای دی ها در اطراف قاب تلویزیون؛ دیگری “با آرایش منظم ” (full-array) با مجموعه ای از چراغها در پشت صفحه نمایش در الگوی شبکه ای. مدل های لبه روشن نور را به مرکز صفحه نمایش منعکس می کنند، و باریکترین ، و سبکترین مدل تلویزیون ها در حال حاضر هستند. از آنجا که آنها چراغ های کمتری در داخل دارند، مدل های LED لبه روشن، نسبت به مدل های «با آرایش منظم» ارزان ترند. با این حال ، مدل های «با آرایش منظم» بهترین نسبت کنتراست را در تکنولوژی LED دارا هستند.
تلویزیون های LED نمی توانند نسبت کنتراست و رنگ هایی که صفحه نمایش های پلاسما ایجاد می کنند را تولید کنند، هر چند که آنها، کیفیت تصویر عالی و نسبت کنتراستی به کاربر ارائه می کنند که هیچ صفحه نمایش ال سی دی استانداردی نمی تواند ارائه کند.
تلویزیون پلاسما

هنگامی که جریان الکتریکی (الکترون ها) از بین گازهای باردار با بار مثبت (پروتون ها و هسته نوترون ها) در داخل لامپ منتقل می شود، این معجون جریان الکتریکی و یونهای به نام “پلاسما” شناخته شده و نور (فوتون) در طول موجهای مختلف (رنگ) ساطع می کند. اما این مطالب در مورد تلویزیون پلاسما چه معنی دارد؟
صفحه نمایش تلویزیون های پلاسما از یک منظر بهترین کیفیت تصویری را که مصرف کنندگان می توانند در بازار پیدا کنند ارائه می دهند. مدل آنها به خوبی برای تولید صفحات نمایش بزرگتر مناسب است، و به نوعی بهترین نسبت کنتراست و رنگ را در خود عرضه می کنند. پلاسما ها همچنین حجم کمی دارند، و با وجود نمایشگرهای باریک و کم ضخامت، درست همانند تلویزیون های ال سی دی یا LED می توانید ان را روی دیوار نصب کنید. زمان پاسخ دهی پیکسلی نیز از دیگر مزایای کلیدی تلویزیون های پلاسماست؛ تصاویر در این نمایشگرها به سرعت راندو (render) شده که همین امر روش موثری برای جلوگیری از اثرات بلوری شدن تصویر در هنگام پخش صحنه های سریع و اکشن روی نمایشگر و ارائه تصاویر واضح می باشد. علاوه بر تمام اینها، تلویزیون های پلاسما وسیع ترین زاویه دید تصویر ، با کیفیت ثابت از دید مستقیم از روبه رو گرفته تا مشاهده از طرفین، ارائه می کنند که این امر سبب نمایش بهتر تصویر در مکانهایی که جمعیت زیادی مشغول تماشا هستند می گردد.
البته درست است که پلاسما می تواند بهترین کیفیت تصاویر را ارائه دهد اما، در میان تلویزیون های تخت اچ دی جایگاه اول را در مصرف انرژی به خود اختصاص داده و از این نظر بسیار پرمصرف تر از بقیه انواع مدل هاست. این در حالیست که بسیاری مدل ها موفق به کسب استاندارد انرژی استار (Energy Star) در زمینه مصرف بهینه انرژی شده اند این موضوع در مورد تلویزیون های پلاسما صدق نمی کند، جدی ترین رقیب پلاسما یعنی نمایشگرهای LED مصرف برق بسیار کمتری داشته و حاوی مواد شیمیایی مضر کمتری هستند. خریداران طرفدار محیط زیست و افرادی که هوشیارانه و با دقت تلویزیونی را برای خرید انتخاب می کنند باید هنگام خرید این نکات منفی پلاسماها را نیز در نظر بگیرند. تلویزیون های پلاسما همچنین بیشتر در معرض خطر سوختن پیکسل های صفحه نمایش خود نسبت به تلویزیون های ال سی دی یا ال ای دی هستند و بنابراین کاربران باید مراقبت های بیشتری در خصوص آنها به عمل آورند.
تلویزیون پروجکشن (RPTV)

این نوع نمایشگرها در واقع اجداد فراموش شده تلویزیون های «سینمای خانگی» محسوب می شوند، با این حالRPTV ها هنوز هم چیزهای زیادی برای ارائه به مصرف کنندگان در چنته دارند. از آنجا که آنها از پشت توسط پروژکتوری روشن می شوند، نسبت کنتراست آنها تا حدودی محدود تر بوده ، و تصاویر به نمایش درآمده از آن در یک اتاق تاریک بسیار عالی به نظر می رسد. آنها همچنین ضخیم تر، حجیم تر و سنگیت تر از هر نوع HDTV مدرنی (که معمولا تشکیل شده از یک صفحه نمایش درون پنل مستطیلی شکل و براق که روی دیوار نصب شده است) هستند. در حالی که امروزه بسیاری از تلویزیون های پروجکشن مدرن نازک تر از مدل های قدیمی تر شده اند، بسیاری از مصرف کنندگان به این تلویزیونها به چشم یک محدودیت نگاه می کنند، با وجود فضای کوچک و محدود آپارتمانی امروز در جوامع شهری، اندازه و حجم فضای اشغالی یک دستگاه تلویزیون و همین طور حداقل فاصله لازم برای مشاهده تصاویر به صورت با کیفیت ممکن است از عوامل مهم برای بسیاری خریداران باشد که در هر دو مورد پروجکشن نمره قبولی نمی گیرد.
اگر تاکنون یکی از این تلویزیون های پروجکشن را جابه جا کرده باشید می دانید که به طرز شگفت آوری کمتر از آنچه به نظر می رسد وزن دارند، دلیلش هم مشخص است: درون این تلویزیون ها تقریبا به طور کامل خالی و بدون قطعات و اجزاست. جابجایی یک RPTV کار ساده ای است ، در حالی که برخی از تلویزیون های تخت در واقع ممکن است در مقایسه با نمایشگرهای پروجکشن سنگین تر هم باشند!
از آنجا که در این نمایشگرها تصاویر توسط پروژکتور به نمایش در می ایند، قیمت سایز های بزرگ صفحه نمایش این تلویزیون ها تفاوت چندانی با سایزهای کوچکتر ندارد، و تا آنجا که از اخبار بازارهای جهانی اطلاع داریم تلویزیونهای پروجکشنی با کیفیت تصویر عالی و قیمت قابل قبول تا سایز ۸۲ اینچ نیز عرضه شده اند. در مقایسه، نمایشگر پلاسما یا LED با چنین سایزی مسلما قیمتی نجومی خواهد داشت، و اغلب فروشندگان به دلیل نبود خریدار تمایلی به عرضه آنها در فروشگاه خود ندارند. با وجود همه کاستی ها، پروجکشن ها می توانند تجربه عالی تماشای تصاویر HD را برای خریداران سینمای خانگی که به قیمت بیش از هرچیز دیگری توجه دارند به ارمغان بیاورد.
تلویزیون های مجهز به فناوری سه بعدی (۳D)

با خلق آثار سینمایی بی نظیری همچون آواتار که امکان تماشای صحنه های فوق العاده اش برای تماشاگران به صورت سه بعدی فراهم شده بود، و تمایل روزافزون دیگر فیلم سازان به خلق آثار ۳D ، هم اکنون بسیاری از سازندگان بزرگ تلویزیون های اچ دی از جمله سونی، سامسونگ و ال جی برای محصولات جدید خود پشتیبانی سخت افزاری از نمایش سه بعدی را در محصولات جدید گنجانده اند و به عنوان یک فاکتور مهم در تبلیغات خود از ان بهره می گیرند. تلویزیون های ۳D و سخت افزار موجود در آن پیچیده ، گیج کننده، و به طور بالقوه برای خریدار بسیار گران است. اما نگران نباشید! اگر پیگیر مقالات مجله گویا آی تی باشید تصمیم داریم در آینده ای نزدیک یک راهنمای جامع در مورد تلویزیون های اچ دی مجهز به فناوری سه بعدی و فاکتورهایی که در هنگام خرید یک دستگاه از این نوع تلویزیون ها باید مد نظر داشته باشید به شما ارائه کنیم.
پایان سخن
بسیاری از شما خوانندگان ممکن است از این نوشته گله کنید که چرا بالاخره هیچ جواب روشنی به پرسش: “کدام HDTV بهتر است؟” داده نشده. واقعیت آن است که هیچ پاسخ قطعی و منحصر به فردی برای این سوال وجود ندارد ، چرا که هر خریدار نیازهای منحصر به فرد خود را داراست. بازی خورهای عاشق بازی با کنسول های بازی رایانه ای ممکن است از ویژگی نرخ تجدید سریع و رنگ های روشن و زنده تلویزیون های لذت LED ببرند و علاقمندان به تماشای مسابقات ورزش و فیلم ها ممکن است از نسبت کنتراست بهتر و رنگ های گرمتر موجود در تلویزیون های پلاسما لذت برده و میل به خریداری این تلویزیون ها داشته باشند. برخی دیگر هم هنوز هم ممکن است بخواهند تجربه تلویزیون تئاتر مانند را با قرار دادن یک تلویزیون عظیم پروجکشن که قیمت کمی هم دارد در یک اتاق تاریک و بزرگ از نو خلق کنند. به هر حال تصمیم نهایی شما هر چه که باشد، مدتی زمان صرف فکر کردن در باره وضعیت و نیازهای خود کنید ، و این راهنما را هم از نظر دور ندارید چرا که می تواند کمک موثری به تصمیم گیری آگاهانه تر برای برآوردن نیازهای شما نماید.
در پایان نظرات و سوالات خود را در قسمت نظرات وارد کنید. با آغوش باز پذیرای نظرات شما دوستان عزیز هستیم!