بیماری رو به خود بیمار بگیم یا به همراهیش؟

[AvAstiN]

سلام
ممنون از موضوع مهمی که مطرح کردید
به اعتقاد من که دقیقا چنین مساله ای رو تجربه کردم ، نمیشه نسخه کاملا یکسانی برای همه موارد پیچید .مثلا :

1. فرض کنید بیماری خودش به شدت کنجکاوه و وضعیت بیماریشو دائما پیگیری می کنه ؛ خب چنین فردی رو یه پزشک مورد اعتماد بیمار باید در جریان بیماری و احیانا راهکارهای درمانی متفاوتی که می تونه انتخاب کنه قرار بده ... همراهان بیمار هم می بایست تمام تلاش خودشون رو در جهت تزریق روحیه به بیمار انجام بدن

[/right]
2. بیماری که از نظر روحی در وضعیت متعادلی نیست و حالا قراره بهش گفته بشه دچار فلان بیماری صعب العلاج هستی ؛ نظر شخصیم اینه که چنین فردی رو حتی الامکان باید بدون اطلاع از اسم اون بیماری خاص تحت درمان قرار داد و تصمیم گیری در خصوص نحوه درمان با صلاحدید مشترک پزشک یا پزشکان معتمد و نزدیکان بیمار انجام بشه

3. از منظر دیگه ای هم به موضوع نگاه کنیم . گاهی بیماری فرد در مرحله ای تشخیص داده میشه که از نظر پزشکی امکان درمان وجود نداره و یا تنها یه اقدام درمانی خاص ( بدون هیچ گزینه انتخابی دیگه ) قابل انجامه . در اینجا هم به نظرم پزشک می بایست بیماری رو به همراهان مورد اعتماد بیمار اطلاع بده . هیچ ضرورتی نداره که بیمار رو با مطلع کردن از وخامت بیماری و غیر قابل درمان بودن اون از نظر روحی هم تضعیف کنیم . چه بسا اگه بیمار از نوع بیماریش مطلع نباشه تو چنین شرایطی درد و سختی رو راحت تر تحمل کنه . البته در این شرایط هم نقش همراهان و نزدیکان بیمار برای ایجاد یه حالت طبیعی در رفتار و برخوردشون بسیار حیاتیه

4 و....

موارد متعددی با توجه به وضعیت های مختلف قابل تصوره که به نظرم در خصوص هر کدوم می بایست منحصرا وارد عمل شد . این جور موارد که یه سر اون به جون بیمار و یه سر به روحیه برای ادامه زندگی مربوط میشه با دو تا جمله بخشنامه قابل حل و فصل نیست

دانستن حقیقت ، جز حقوق بیمار هست
حالا اگه یه بیمار کنجکاو با وضعیت روحی نامناسب بود چی؟
به نظر من باید یه اصلاحیه در ارتباط با منشور حقوقی بیمار انجام بگیره
چون منشور اومده فقط از دیدگاه حقوقی به قضیه نگاه کرده و انسانیت رو یه جورایی کنار گذاشته

[serajmostafa]

نظر شما اینه که طبق منشور حقوق بیمار عمل کنیم ؟

چرا نکنیم؟؟؟؟!!!!! به نظر شما اگه غیر منطقی بود منشور حقوق بیمار میشد؟
یعنی کسی تا حالا به این موضوعات فکر نکرده بوده؟؟؟ حتما هنگام تصویبش به این چیزا فکر کردن! واسه چی اسمش منشور حقوق بیمار هست؟؟ چرا نزشتن منشور حقوق دکتر واسه بیمار؟ یا همراه بیمار؟ چون هر کسی اختیار بدنشو داره؟
باز هم یه سوال (می دونم خیلی سوال مهم می پرسم ولی هدف اینه که بتونم دید ذهنیه منو متوجه بشین):
اگه شما یه بیماری داشتین که دور از جون 6 ماهه دیگه قرار بود بمیرین و شما بعد از گذشت 5 ماه تازه می فهمیدین که این بیماریو دارین و تمام اطرافیانتون می دونستن به غیر از شما جه حسی بهتون دست می داد؟ لطفا خودتون رو جای هیچکس دیگه بجز بیمار حتی واسه یه لحظه هم نذارین؟؟
اگه قبول می کردین! با چه دلیلی حاضر بودین این 5 ماهه رفترو فراموش کنین؟
یادتون باشه فقط جای بیمار باشین نه هیچکس دیگه، نه دکتر، نه همراه و نه....

[serajmostafa]

دانستن حقیقت ، جز حقوق بیمار هست
حالا اگه یه بیمار کنجکاو با وضعیت روحی نامناسب بود چی؟
به نظر من باید یه اصلاحیه در ارتباط با منشور حقوقی بیمار انجام بگیره
چون منشور اومده فقط از دیدگاه حقوقی به قضیه نگاه کرده و انسانیت رو یه جورایی کنار گذاشته

ببخشیدکه این حرف رو می زنم اصلا قصد جسارت ندارم.
از نظر من این منشور عینا بر اساس انسانیت می تونه باشه، مشکل ما هستیم که با دیدگاه های مختلف به قضیه نگاه می کنیم و تعریف های متفاوتی از اون ارائه میدیم. این منشور می تونه از دیدگاه یه بیمار، کاملا درست باشه این قضیه زمانی بطور کامل ملموس هست که ببینیم اگه سر خودمون بیاد چی دوست داریم باشه؟
مسلما شاید یه نفر بخواد خودشو گول بزنه یا از بیماریش فرار کنه، نمیشه بخاطر عده کمی گفت منشور غلطه و زیر سوالش برد. البته من مثل شما وارد نیستم ولی از برکات پدرم و شغلش تا این اندازه می دونم که وقتی یه منشور رو می خوان تصویب کنن از هر علم و پستی یه نماینده میاد البته باید به موضوع مربوط باشه.
نماینده پزشکی قانونی، دکتر روانشناس، پزشکان متخصص، دکتر فقه و فلسفه و ...
اینا تمام جوانب رو بررسی می کنن و بصورت کلی اونو بررسی می کنن و یه چیز عمومی می دن.
اگه قرار باشه واسه هرکسی یه چیزی بدن که باید 70 میلیون تبصره بذارن واسش چرا که هیچ دو نفری شبیه هم نیستن از نظر عقیده و موقعیت.

[امین_بد]

به نظرم منشور باید یه سری اصلاحات رو در این مورد بده. اگفق باشین یکی مون بریم تو سایت و بگیم.

[AvAstiN]

چرا نکنیم؟؟؟؟!!!!! به نظر شما اگه غیر منطقی بود منشور حقوق بیمار میشد؟
یعنی کسی تا حالا به این موضوعات فکر نکرده بوده؟؟؟ حتما هنگام تصویبش به این چیزا فکر کردن! واسه چی اسمش منشور حقوق بیمار هست؟؟ چرا نزشتن منشور حقوق دکتر واسه بیمار؟ یا همراه بیمار؟ چون هر کسی اختیار بدنشو داره؟
باز هم یه سوال (می دونم خیلی سوال مهم می پرسم ولی هدف اینه که بتونم دید ذهنیه منو متوجه بشین):
اگه شما یه بیماری داشتین که دور از جون 6 ماهه دیگه قرار بود بمیرین و شما بعد از گذشت 5 ماه تازه می فهمیدین که این بیماریو دارین و تمام اطرافیانتون می دونستن به غیر از شما جه حسی بهتون دست می داد؟ لطفا خودتون رو جای هیچکس دیگه بجز بیمار حتی واسه یه لحظه هم نذارین؟؟
اگه قبول می کردین! با چه دلیلی حاضر بودین این 5 ماهه رفترو فراموش کنین؟
یادتون باشه فقط جای بیمار باشین نه هیچکس دیگه، نه دکتر، نه همراه و نه....

ببنین ما باید benefit و cost رو در نظر بگیریم
مزایای گفتن به خود بیمار چیه؟
در بعضی شرایط (اکثر شرایط ) باعث می شه که فرد نامید بشه و اوضاع وخیم تر شه
وظیفه و هدف اصلی ما چیه؟ اینکه به بیمار کمک کنیم دیگه
میشه بیمار رو کم کم آماده کرد ولی اینکه تمام حقیقت رو به خود بیمار مخصوصا بیماریهای وخیم ، رو گفتن ، موافق نیستم

اگه در جریان طرح ها و بخش نامه هایی که تصویب می شه در وزارت بهداشت ، بودین مسلما بعید نمی دونستین که ممکنه کسی به جوانب کار فکر نکرده باشه !

[serajmostafa]

ببنین ما باید benefit و cost رو در نظر بگیریم
مزایای گفتن به خود بیمار چیه؟
در بعضی شرایط (اکثر شرایط ) باعث می شه که فرد نامید بشه و اوضاع وخیم تر شه
وظیفه و هدف اصلی ما چیه؟ اینکه به بیمار کمک کنیم دیگه
میشه بیمار رو کم کم آماده کرد ولی اینکه تمام حقیقت رو به خود بیمار مخصوصا بیماریهای وخیم ، رو گفتن ، موافق نیستم

اگه در جریان طرح ها و بخش نامه هایی که تصویب می شه در وزارت بهداشت ، بودین مسلما بعید نمی دونستین که ممکنه کسی به جوانب کار فکر نکرده باشه !

حرف شما کاملا صحیحه منم نگفتم یهو به یه نفر بگیم. من همیشه گفتم یه نفر مسلط به فن بیان و یه روانشناس خوب باید بگه!!
نگفتم هم توی یه جلسه گفتم توی یه مدت ولی کوتاه، نه اینقدر دراز که کار از کار گذشته باشه. بحث من سره تصمیم گرفتن در مورد سرنوشت یه آدمه.

[امير آشنا]

بیماری که هیچ امیدی از نظر پزشکی به بهبودیش وجود نداره با این حال سر حال و سرپاست بدون اینکه از بیماریش مطلع بشه قادره بدون اینکه دائما به اون فکر کنه لااقل ادامه زندگی کوتاهش رو صرفا با درد بیماری بگذرونه در صورتی که با اطلاع از ماهیت بیماری و ناتوانی علم پزشکی ، علاوه بر جسم ناسالم ، روحیه هم کاملا تحت تاثیر قرار می گیره . تو چنین شرایطی گفتن اینکه تو دچار فلان بیماری هستی واقعا چه سودی برای اون بیمار داره ؟ آیا واقعا بخشنامه ها به اندازه ای جامع و مانع هستند که با قاطعیت اونها رو سرلوحه قرار بدیم ؟ برای بنده که چنین موردی پیش اومد و به روشی که ذکر کردم عمل کردم و همین مساله باعث شد بیمار تا آخرین ساعات زندگی هم با روحیه بسیار خوب مشکلات بیماری رو تحمل کنه

[AvAstiN]

بیماری که هیچ امیدی از نظر پزشکی به بهبودیش وجود نداره با این حال سر حال و سرپاست بدون اینکه از بیماریش مطلع بشه قادره بدون اینکه دائما به اون فکر کنه لااقل ادامه زندگی کوتاهش رو صرفا با درد بیماری بگذرونه در صورتی که با اطلاع از ماهیت بیماری و ناتوانی علم پزشکی ، علاوه بر جسم ناسالم ، روحیه هم کاملا تحت تاثیر قرار می گیره . تو چنین شرایطی گفتن اینکه تو دچار فلان بیماری هستی واقعا چه سودی برای اون بیمار داره ؟ آیا واقعا بخشنامه ها به اندازه ای جامع و مانع هستند که با قاطعیت اونها رو سرلوحه قرار بدیم ؟ برای بنده که چنین موردی پیش اومد و به روشی که ذکر کردم عمل کردم و همین مساله باعث شد بیمار تا آخرین ساعات زندگی هم با روحیه بسیار خوب مشکلات بیماری رو تحمل کنه

دقیقا بحث من هم همینه که این بخش نامه باید اصلاح بشه و تبصره بهش اضافه بهش

[امین_بد]

به نظرم serajmostafa درست ما باید گفتن بیماریه یه بیمارو به یه روانسناس بسپاریم و اصولاً یه روانشناس خوب میتونه به بهارین شکل مطرح کنه. ناسلامتی روانشناسی خونده دیگه.

[AvAstiN]

به نظرم serajmostafa درست ما باید گفتن بیماریه یه بیمارو به یه روانسناس بسپاریم و اصولاً یه روانشناس خوب میتونه به بهارین شکل مطرح کنه. ناسلامتی روانشناسی خونده دیگه.

بیمار جواب رو از پزشکش می خواد نه از روانشناس ها