عشق

**uody** · 17th March 2011 10:31 AM

درياب مرا، دريا
اي بر سر بالينم، افسانه سرا دريا !
افسانه عمري تو، باري به سرآ دريا .
***
اي اشك شبانگاهت، آئينه صد اندوه،
وي ناله شبگيرت، آهنگ عزا دريا .
***
با كوكبه خورشيد، در پاي تو مي ميرم
بردار به بالينم ، دستي به دعا دريا !
***
امواج تو، نعشم را افكنده درين ساحل،
درياب مرا، دريا؛ درياب مرا، دريا .
***
ز آن گمشدگان آخر با من سخني سر كن،
تا همچو شفق بارم خون از مژه ها دريا .
***
چون من همه آشوبي، در فتنه اين توفان،
اي هستي ما يكسر آشوب و بلا دريا !
***
با زمزمه باران در پيش تو مي گريم،
چون چنگ هزار آوا پر شور و نوا دريا !
***
تنهائي و تاريكي آغاز كدورت هاست،
خوش وقت سحر خيزان و آن صبح و صفا دريا .
***
بردار و ببر دريا، اين پيكر بي جان را
بر سينه گردابي بسپار و بيا دريا .
***
تو، مادر بي خوابي. من كودك بي آرام
لالائي خود سر كن از بهر خدا دريا .
***
دور از خس وخاكم كن، موجي زن و پاكم كن
وين قصه مگو با كس، كي بود و كجا ؟ دريا

**تووت فرنگی** · 17th March 2011 10:38 AM

کی بود یکی نبود
زیر گنبد کبود
تویه دنیای خودش
یه جوون نشسته بود

به کسی کاری نداشت
مردم ازاری نداشت
انتظاری از کسی
برای یاری نداشت

سر تویه لاکه خودش
چشماشم به آسمون
هم دمش ستاره ها
بود و ماهه مهربون

سختیا رو یه تنه
روی دوشش میکشید
نمیشد از این همه
غم و اندوه نا امید

دلش آروم میگرفت
داشت دیگه یواش یواش
همه چی درست میشد
بعده یک دنیا تلاش

اما روزی از روزا
جوونه قصه ما
دید دلش داره میره
یه جایی اون دور دورا

با خودش گفت حالا که
دله من شیدا شده
نوره عاشقی تویه
قلبه من پیدا شده

وقتشه مرغ دلو
از قفس رها کنم
پای دل جون بزارم
محشری به پا کنم

اما دنیای کثیف
تو کمین نشسته بود
وقتی که جوونه ما
هر دوچشمو بسته بود

قصه رو ورق زد و
دنیا رو درها رو بست
همه چی زیر و رو شد
به خاکه سیاه نشست

اروم اروم چشماشو
وقتی که وا کرد و دید
جز سیاهی هیچی نیست
همه چی شد نا پدید

تویه خاموشیه شب
بی صدا رفت و شکست
نرم و ساکت اشکاش
رویه گونه هاش نشست

قصه جوونه ما
ای خدا به سر رسید
تویی که هستی فقط
همیشه براش امید

**uody** · 24th March 2011 10:00 AM

در تاریکی چشمانت را جستم

در تاریکی چشمانت را یافتم و شبم پر ستاره شد

تو را صدا کردم در تاریکترین شب ها

دلم صدایت کرد و تو با طنین صدایم به سوی من آمدی

با دستهایت برای دست هایم آواز خواندی

برای چشم هایم با چشم هایت

برای لب هایم با لب هایت

با تنت برای تنم آواز خواندی

من با چشم ها و لب هایت انس گرفتم

با تنت انس گرفتم٬

چیزی در من فروکش کرد

چیزی در من شکفت

من دوباره در گهواره کودکی خویش به خواب رفتم

و لبخند آن زمانم را بازیافتم

در من شک لانه کرده بود

دست های تو چون چشمه ئی به سوی من جاری شد

و من تازه شدم

من یقین کردم ، یقین را چون عروسکی در آغوش گرفتم

و در گهواره سالهای نخستین به خواب رفتم

در دامانت که گهواره رویا هایم بود

و لبخند آن زمان ٬ به لبهایم برگشت

با تنت برای تنم لالایی گفتی

چشم های تو با من بود

و من چشم هایم را بستم

چرا که دست های تو اطمینان بخش بود

بدی تاریکی است

شبها جنایتکارند

ای دلاویز من ، ای یقین !

من با بدی قهرم و ترا

بسان روزی بزرگ آواز می خوانم

صدایت می زنم ، گوش بده

قلبم صدایت می زند

شب گرداگردم حصار كشیده است

و من به تو نگاه می كنم

از پنجره دلم به ستاره هایت نگاه می كنم

چرا كه هر ستاره آفتابی است

من آفتاب را باور دارم

من دریا را باور دارم

و چشم های تو سرچشمه دریاهاست

(احمد شاملو)