اگر همه چيز مطابق برنامه پيش برود، سال آينده بزرگ‌ترين ماشين علمي‌اي كه تاكنون ساخته شده است، در مجتمع زيرزميني پرپيچ و خمي در سوئيس، نزديك ژنو، به بهره‌برداري خواهد رسيد. تصادم‌گر بزرگ هادرون ‌(LHC) كه در عمق بيش از صد متري زير زمين قرار دارد، دو باريكه پروتون را در جهت‌هاي مخالف هم در يك تونل دايره‌اي 27 كيلومتري شتاب خواهد داد. اين دو باريكه، در حالي كه تقريباً به سرعت نور رسيده‌اند، به صورت متقابل (شاخ به شاخ) با هم برخورد مي‌كنند و رگباري از بقاياي زيراتمي را توليد مي‌كنند كه دانش‌پيشگان انتظار دارند ذراتي مرموز را كه قبلاً هرگز مشاهده نشده‌اند، در ميان آن‌ها بيابند. اين امر مي‌تواند منجر به تغيير در درك بنيادي ما از جهان گردد.دست‌كم، اميد است كه چنين شود. پژوهشگران سازمان تحقيقات هسته‌اي اروپا (سرن)، جايي كه LHC به بهره‌برداري خواهد رسيد، مي‌دانند كه يافتن ذرات مادي گريزاني كه آن‌ها در جست‌وجويش هستند، كار بسيار دشواري خواهد بود. براي يافتن اين ذرات، پژوهشگران بايد توده‌هاي مهيبي از داده‌هاي مربوط به برخوردها را غربال نمايند: انتظار مي‌رود فوران داده‌ها در LHC به طور متوسط، سالانه به پانزده ميليون گيگابايت برسد؛ اين مقدار بيشتر از ميزان داده‌اي است كه براي پر كردن شش دي‌وي‌دي استاندارد در دقيقه لازم است.به اين ترتيب مرتب كردن و تحليل نمودن اين كوه داده‌ها كاري است فراتر از توان هر ابركامپيوتري در جهان. پس در همان حال كه تيم LHC براي تكميل نمودن ماشين غول‌پيكر زيرزميني در تكاپو است، روي سطح زمين گروه ديگري از فيزيك‌پيشگان و متخصصان علوم كامپيوتر در حال حل نمودن مسئله‌اي مستقل هستند: فراهم آوردن زيرساختي محاسباتي‌ كه از پس سيلاب داده‌هاي LHC برآيد. راه‌حلي كه آنان يافته‌اند مجموعه‌اي پهناور از كامپيوترهاي قدرتمند كه حدوداً در دويست مركز پژوهشي در سراسر دنيا گسترده‌اند و به گونه‌اي مرتبط و پيكربندي شده‌اند كه همچون يك سيستم واحد پردازش موازي كار كنند. اين نوع زيرساخت يك گريد پردازشي (computing grid) خوانده مي‌شود.

منبع مجله شبکه