بهداشت روانی در مدارس

[Amir]

سلام و تشكر از امير عزيز به خاطر تاپيكهاي خيلي مفيد و ارزنده ... در كنار بهداشت جسمي يعني توجه به سلامت جسم نكته اي مهم هم به نام سلامت رواني مطرح شده كه هر چي جوامع شلوغ تر و صنعتي تر ميشه اين مقوله همنيتش بيشتر ميشه .. به نظرم سلامت رواني از دو بعد برسي ميشه كرد يكي نيازها و ديگه مسئله درمان يعني اول ببينيم كه نياز رواني افراد در دروه هاي مختلف چيه كه اگه اونا نباشه فرد به بيماري ميرسه .. و دوم بعد تشخيص و درمان .. و همونطور كه امير جان گفتن دوره سلامت روان در مدارس به دليل اينكه شكل گيري روان در اجتماع بدليل بيشترين برخوردهاي كه با اجتماع داره در محيط مدارس شكل ميگيره و به طبع بعد از خانواده تو مدارس بيشترين تاثير پذيري افراد تو محيط مدرسه شكل ميگيره ... و در حقيقت بناي شخصيت رواني افراد از اينجا شكل ميگيره و اگه بگيم كه هر فرد عضوي از يه جامعه است بنابراين سلامت رواني جامعه هم به اين مبحث مربوط ميشه .. پس بايد هم بايد به نيازهاي رواني دردوره هاي مختلف تو مدارس اگاه باشيم و براش برنامه ريزي كنيم و هم اگه به مشكلي برخورد كرديم راه حل مشكل رو بلد باشيم .. اين اگاهي هم بايد در تاليف كتب اموزشي مدارس لحاظ بشه و در درجه بالاتر به معلمان و كادر اموزشي درگير با دانش اموزان داده بشه .. منكه تو دوره خودم همچين چيزي رو حساب شده و برنامه ريزي شده نديدم يعني اينكه كتابي يا كسي يا حتي معلم ما به طور خاص واقف به همه اين موارد باشه .. فك كنم نزديكترين دبير ها تو دوره راهنمايي به بچه ها از اين بعد معلم پروروشي بوده .. كه خوب اونم به اين وجه تخصصي رو اين مسئله كار نميكرده .. از وضعيت الان مدارس نميدونم ولي از برخورد با بچه ها ميشه فهميد كه اين مشكل همچنان باقيست .. يه سوال اينجاست كه واقعان بهترين راه حل ها چيه و چطور ميشه يك پسر يا دختر با سليقه و دنياهاي متفاوت رو براي جامعه فردا ساخت .. چطوري ميشه مشكلات رواني فراتر از بعد مدرسه مثلا تو خونه و يا جامعه اونها رو شناخت و حل كرد .. كشورهاي ديگه چه شكلي اين كار رو كردند ؟

[امير آشنا]

بهداشت روانی یک مسئله بسیار مهمه و با اینکه در مدارس ما اکثرا معلم پرورشی چنین نقشی رو ایفا میکنه ولی به نظرم اکثریتشون یا علم به این کار رو ندارن یا تجربه این چنین کاری رو ندارن .

بله متاسفانه هنوز تفاوت بین معلم پرورشی و روانشناس کودک در مدارس مورد توجه نیست . مسلما کادر آموزشی و پرورشی مدارس می بایست آموزش های حداقلی روانشناختی در برخورد با دانش آموزان رو کسب کنند اما وجود سیستم ارزیابی علمی روانشناسی در مدارس مقوله ایه که جز با بکارگیری افراد متخصص و مجرب در این زمینه امکانپذیر نیست

[امير آشنا]

به نظر من معلم اگه معلم باشه همون اول صبح با یه نگاه میتونه بفهمه شاگردش حالت عادی همه روزشو ندارهمدیریت زمان درسو کلاس هم بسته به شرایط دانش آموز خیلی مهمه مثلا وقتی که بچه تو شرایط مناسب روحی نیست همش به فکر وقت کم آوردن و تموم کردن مبحث خودش نباشه میتونه با بچه ها در مورد چیزهای دیگه حرف بزنه باهاشون دوست باشهدر عوض تو موقع مناسب دیگه ای میتونه درسش رو هم تموم کنهمثلا ما تو دبیرستان یه معلم حسابان داشتیم که یه روز که بچه ها پکر بودن گفت بریم تو حیاط برف بازی .از طرف دیگه متاسفانه بعضی معلم ها فقط درسی رو که ابتدای سال تحصیلی عهده دار شدنو درس میدن که به نظر من هر معلمی باید کنار درس خودش درسهاو نکات ریز و جالب توجهی رو که البته برای پس فردای بچه ها که وارد جامعه و عهده دار زندگی میشن بسیار مهم و مفیده آموزش بده. اونم در قالب نکات کوتاه و جالب و صحبتهای راحت و دوستانه طوریکه واسه بچه ها جالب باشه

خب واقعا همین طوره . ولی عده معلم های اینچنینی در حدی که خودم تجربه کردم واقعا کمه چون این افراد هم عمدتا تنها بر اساس تجربیات شخصی خودشون مسایل کلاس رو مدیریت می کنند . باید دنبال راهکاری بود که آموزش های روانشناختی حداقلی رو برای همه معلمین شامل بشه

[امير آشنا]

به نظر من اگر بتونند معلمهای پرورشی متخصص داشته باشیم توی مدارس خوبه ولی این معلمهای پرورشی بیشتر توی فکر پیچوندن هستند و مسخره بازی و البته باید روی فرهنگ مردم هم خیلی کار کرد

دیگه داداش مهدی همه معلم های پرورشی که اینجوری نیستن بنده های خدا
ولی واقعا اگه حداقل در انتخاب معلمین پرورشی و تخصص و نحوه ارتباط اونها با دانش آموزان دقت بیشتری بشه شاید بخشی از مشکلات برطرف بشه

[تاری]

یارب

با سلام
به نوبه خود از زحماتی که می کشید ممنونم تاپیک خوبیه.
از مجموع نظراتتون استفاده کردیم.
.....
متاسفانه موقعی که درد و بیماری چه روحی و چه جسمی خودشو نشون می ده به فکر چاره می افتیم. در مدارس واقعا جای خالی یک مشاور دیده می شه اگر چه در برخی مدارس به ظاهر مربی مشاور حضور دارد ولی به ظاهر... آنچه که از یک مربی پرورشی انتظار می رود در عمل کمتر به چشم می آید، کمتر کسی به شاگرد دلسوزی دارد نیتّها فرق کرده و مهم نیت درست است که نتیجه درست هم خواهد داشت. می تونیم به این فکر کنیم که از نسل پدرانمان که در مدارس حضور داشته و شخصیتشان شکل می گرفت چرا به افراد متعهدی تبدیل شدند و کمتر افرادی از این نسل به چالش افتادند. (؟)
و نسل ما
وقتی شاگرد بودم می دیدم شاگردانی که همراهانِ معلم پرورشی بودند، بچه های با اعتماد به نفس بالا هستند که در آینده هم این فعالیتشان مفید شد و به عنوان تجربه ی خوب یاد می برند در موفقیتشان ... اما شاگردان خجالتی و منزوی را نه معلم پرورشی درمی یافت و نه در آینده، جامعه ...!!!؟
و اما؛ آنچه در اندک تجربه ی آموزشی دریافتم دیدم همون فعالیت اندک معلمان مشاوره هم بر چه اساسی شکل می گیرد که واقعا متعجب شدم. تا اجباری در کار نباشد دلسوزی و محبت به روان نسل آینده که از مدارس شکل می گیرد هم وجود نخواهد داشت، این اجباری که مطرح کردم از ادراه ی آموزش و پرورش بود که مدام از معلمان گزارش کار و امورات فرهنگی را می خواستند و به صورت اتفاقی در مدارس حضور پیدا می کردند برای کنترل کلی؛
یه بار برای مراسمی مشتاقانه ایده های هنری و فرهنگی که بچه ها رو به علاقه وادار کنه کار می کردم که کار بزرگ و خوبی می شد بی منت. اما؛ با جملاتی چون؛ خودتو زیاد اذیت نکن همین کافیه، فقط از اداره اومدند ببینند که کار شده و... کلی توی ذوقم زدند و با خودم فکر می کردم یعنی واقعا شاگردان هیچ مفهومی برای مسئولین مدارس ندارن؟!
پس وجدان کاری و تعهد کجا رفته؟!
متاسفانه مربیان در مدرسه تبلیغ می کنند و شاگردان را به آموزشگاههای خصوصی خود دعوت می کنند!
اگر ریشه ها را جستجو کنیم به خیلی از مشکلاتی که مدام چون تار عنکبوت قشر زیادی از مشاغل متعدد را در خود می گیرد را باید مطرح کنیم که از نوع آموزش و رفتار معلمان و وجدان کاریشان نشات می گیرد و اما چرا وجدان کاری در معلمان سست شده؟

بر اساس نظر یکی از کاربران محترم که به نقش والدین اشاره کرده بودند هم باز به فرهنگ سازی مربوطه تا از والدین برای یک جلسه فرهنگی و همکاری با معلمان دعوت به عمل می یاد کمتر کسی به این جلسات اهمیت قائل شده و در مدرسه حضور پیدا می کنه اتفاقا با همکاری هر دو می توان بهتر به مشاوره ی کودک پرداخت چرا که خانواده در انتقال شناخت خود از فرزند خود به مربی می تونه کمک فوق العاده ای در نقش مشاور داشته باشه . اگر اهمیت بده و در جلسات شرکت کنه و با شرکت نکردنش مربی هنر باز ضایع نشه....

ممکنه تصور بشه صحبت هایی که اینجا میشه خیلی رویاپردازانه و بدون در نظرگرفتن واقعیات و امکانات موجوده در صورتی که اگه به هزینه های مادی و معنوی بی شماری که سالانه مردم بابت همین عدم توجه به بهداشت روانی در دوران تحصیل متحمل میشن نگاهی بندازیم متوجه میشیم که صرف بودجه و هزینه برای جلوگیری از این خسارات سنگین کاملا عملی و از هر نظر مقرون به صرفه و منطقیه . نظر شما چیه ؟

کاملا با حرف شما موافقم. حتی این بحث در تخصص رشته ی ما به عنوان مرمتگر آثار تاریخی هم ثابت شده است هزینه ای که برای بقای آثار در نظر گرفته می شود خیلی هزینه ی ناچیزیست در مقابل رفع بیماریها و درمان آنها و برگرداندن به سلامت قبلی اثر. متاسفانه تا اثری زنده و پاینده است از خرج کردن مبلغی برای حفظش خودداری می کنند تا وقتی که بیماری خودشو نشون داد شروع به چرا و چگونه ها می پردازند.

....
یاعلی

[امير آشنا]

به نظر من اگه در ابتدای سال تحصیلی در تمامی مقاطع اولین برخورد بچه ها با معلمشون تو کلاس درس نباشه خیلی میتونه به روند اشنایی و باز شدنه روحیه هر دو طرف کمک کنه
مثلا" تمامی بچه های کلاس اول و معلم هاشون در اولین روز در یه جشن مختصر شرکت کنن و هر معلمی مقداری صحبت کنه و تئاتر یا مراسم طنز هم برگزار بشه تا جو از حالت ترس خارج بشه
برای دانشگاه هم میشه همین کار رو برای هر رشته انجام داد و در همون مراسم از دانشجویان برتر گذشته قدردانی کرد
به نظرم تا حدی میتونه به تحصیل هم هدف بده

درسته . البته این موضوع تو تهران تا حدودی تو کلاس اول داره انجام میشه تا اونجایی که اطلاع دارم

[امير آشنا]

الان كه حدود بيست ودو سالمه بهتر مي تونم بفهمم كه در دوران مدرسه چه نيازهايي داشتم
دوران مدرسه به راحتي وبا تاسف مي تونم بگم دركي از خدا نداشتم كه نيمي از اين قضيه رو ميذارم به حساب برنامه ريزي درست آموزش و پرورش
به جاي اينكه بيان بهم بگن وقتي تنهايي يكي باهاته واون خداست بهم گفتن خدا صفات سلبيه و... داره يا اينكه معيار هاي نقلي وعقلي اثبات خدا چيه بعدم لا اقل نگفتن اينا رو بفهم گفتن اين صفحه رو حفظ كن تو امتحان مياد. منم از هرچي بينش و ديني بود متنفر شدم.
باز ماها بهتر بوديم تو خودمون بوديم
اما كودكان ونوجوانان امروز چي به چه راه ها كه كشيده نشدن.........
پسر سيزده ساله مد گروه هاي شيطان پرستي رو تقليد مي كنه وبهش فخر ميكنه در حاليكه ذره اي از باطن قضيه خبر نداره

البته اول بايد به خانواده ها پردا خت بعد مدرسه
چند تا از خانواده ها واقعا يك خانوادهان واز سلامت رواني برخوردارن

همه چي تو اين جامعه مادي شده
بچه ها ميرن مدرسه كه درس بخونن ويه كاره اي بشن و خودشونو تامين كنن
نمره نمره نمره
معلم ها هم كم نميارن
انگيزه ها همه از دست رفته روحيه ها مردن

معلم ها درس ميدن كه حقوق بگيرن
بچه ها درس مي خونن نمره بگيرن
بيست بگيرن

ابايي ندارم اينو بگم كه چرا يك بچه ي يازده ساله خودم رو ميگم واغراقي هم در كار نيست
چرا كلاس پنجم دبستان بايد بخوام خود كشي كنم
روزهام به اين فكر كنم كه خدايا كدوم راه خود كشي دردش كمتره؟
مي پرسين چرا مي خواستم خود كشي كنم؟ مشكل خانوادگي داشتم؟ نه نداشتم
مالي؟ نه درسي ؟نه

من يه خلا داشتم كه هيچ چيز جوابش رو نميداد
من تو يه عالم پوچي درگير بودم تو يه محيط بسته درون خودم
درس مي خوندم : خدا هدايت تشريعي دارد.هدايت تكويني داردوووووووووو
اما اينا به چه دردم خورد فهميدمشون ؟نه

ممنون از اینکه تجربیات خودت رو مطرح کردی فریده خانم
اونچه که واقعا قصد داریم اینجا در موردش صحبت کنیم و هر کدوم از دوستان هم از زاویه ای به اون پرداختند و شما هم به صورت عینی به اون اشاره کردی همین ضرورت توجه به مسایل روانشناختی کودکانه . مقوله ای که ممکنه در صورت عدم توجه به اون عواقب غیر قابل اجتنابی رو در بزرگسالی شاهد باشیم

[امير آشنا]

امير آقا اينا فقط درد دل بود اگه تايپيك شما رو خراب كرد عذر خواهي مي كنم
بقيه اش رو فكر مي كنم بعدا مي گم خيلي از درد دلام هم موند
بچه هامون رو تو مدرسه داريم پوچ وبي هدف بار مياريم مخصوصا تو اين سالهاي اخير..........

نه اصلا
خیلی هم خوب بود اصل این تاپیک های مباحثه ای بر اینه که دوستان حرف های خودشون و اونچه که دیدگاه یا تجربه خودشونه مطرح کنند وگرنه صحبت های کتابی رو تو کتابها خیلی خوش آب و رنگ تر از بنده و امثال بنده می نویسن

[امير آشنا]

به نظرم این موضوع اهمیت فرهیخته بودن جامعه فرهنگی به خصوص معلمین رو مشخص می کنه والبته فکر میکنم این برمی گرده به نحوه تربیت و زندگی گذشته معلمین امروز که در چه محیطی تربیت شدند،آیا در محیطی که تربیت شدند به معنای واقعی ، انسانیت و توجه به تعالی انسان و توجه به کرامت انسانی وجود داشته یا خیر و بعد از اون اهمیت دادن آموزش و پرورش به استخدام معلمین متعهده
متشکرم

مسلما فرهیخته بودن معلمین می تونه باعث ظهور نسل فرهیخته و ارزشمندی از دانش آموزان فعلی در بزرگسالان فردا بشه . به واقع خیلی از معلمین هم از ویژگی های متعالی انسانی بهرمند هستند اما یه سوالی اینجا وجود داره و اونم اینه که آیا صرفا فرهیخته بودن معلمین می تونه بهداشت روانی دانش آموزان رو تضمین کنه ...؟ این مقوله نیاز به آموزش هم داره یا خیر ؟

[LaDy Ds DeMoNa]

سلام
ممنون از بحث قشنگتون !!


از تجربیات خودم بگم بهتره :

ابتدایی

سال اول مدرسه مشکلی نداشتم همه چیز نو و برام تازگی داشت . یه دختره بود تو کلاسمون که یه انگشت بیشتر داشت و همیشه تو ذهن من موند .

سال دوم مدرسه مسخره ترین جای دنیا بود من همیشه کتابهای خواهر بزرگترم که رشته تجربی می خوند می بردم سرکلاس ، خواهرم مجبور می شد بدو بدو بیاد کتاباشو از مدرسون بگیره تا به موقع بره دبیرستان !!!
سر این موضوع توسط معلم تنبیه شدم و توی دستشویی معلمین مدرسمون به مدت چند ساعت . . .

سال سوم من با وجود اینکه کوچولوترین دختر کلاس از نظر قدی بودم دقیقا تو ردیف آخر می نشستم ( پیش کسانی که چند سال مردود شده بودند و به فکر ازدواج )

سال چهارم به دلیل نداشتن دفتر نقاشی ، خط کش خوردم . البته نه اینکه بابام نمی خرید کلا علاقه ای به دفتر نقاشی سفید نداشتم دوست داشتم نقاشی ها رو تو دفتر خط دار بکشم !!
( این همون سالی بود که بچه های کل مدرسه مون سرخک گرفتند و به مدت 12 روز صبح و عصر آمپول می زدم )

سال پنجم با اینکه مودب بودم اما یه بار به خاطر کاری که نکردم از کلاس انداختنم بیرون !!
فقط یه معلم دینی اومد بهمون که خوب یاد داد که چطور حرف غ رو تو عربی تلفظ کنیم .


راهنمایی :

اول راهنمایی : چون کوچولوترین بجه کلاس بودم نقش حشرات رو تو نمایش ها بازی می کردم مقام هم نیاوردیم . عاشق معلم عربی بودم .
دوستام همه خیلی بزرگتر از خودمم بودن از بچه های کلاسمون نبودن خیلی باحال بودن همشون عضو تیم والبیال مدرسه و فقط سه سال از من بزرگتر بودن
دختر دایی ام راپورت داد به مامانم ، کتک نخوردم ولی می خوردم بهتر بود !!!

دوم راهنمایی : معلم پرورشی کلا با من لج بود منو که می دید انگار اعزاییل رو دیده منم ازش بدم می امد به نظرم شبیه باسیل بود ( یه آدم تک بعدی )
خانم رابط معلم علوم رو خیلی دوست داشتم . سالی بود که من شعر طنز می گفتم آخره خنده بود همه بچه ها عاشق شعرهام بودن ولی شکوفا نشد . . .

سوم راهنمایی : سال خانم خوشرو معلم زبان بود نحوه تدریس اش 20 بود نه 100 بود
چون دستور زبان انگلیسی و ترکی عین هم بود با زبان ترکی بهمون درس می داد .
سالی که اولین تجدید رو آوردم فنی و حرفه ای !!!
فکر کن باید شال می بافتیم تا قبول می شدیم
حالا بماند که سالاد اولیویه و شیرینی هم مجبور شدیم بپزیم اما تو بافتن شال مردود شدم
موند واسه تابستون که کاردستی دختر همسایه رو بردم .


دبیرستان :

اول دبیرستان : آلیس در سرزمین عجایب ! یهو قد کشیدم و .. . !!
پسرا متلک می گفتن بهمون . . .

دوم دبیرستان : به هیچ عنوان راهنمایی درست نشدم و رشته ای رفتم که اصلا به گروه خونی ام نمی خورد .
اما یه خانم معلمی داشتیم خانم خان محمدی خیلی ماه بود و از خانم تاریخ هم خوشم می اومد آخره کلاس بود . . .

سوم دبیرستان :مامانمو کشوندن مدرسه چون چهارتا عکس مو باز انداخته بودیم تو مدرسه یکی رفته بود لو داده بود مدیرمون چه فحش های ناموسی که بهمون نداد!!! ازمون هم تعهد گرفتند . . .
من جز بهترین شاگردان مدرسه بودم اما می گفتن انضباط ندارم !!!!!
با اینکه معلم ها دوستم داشتن ناظم ها ازم متنفر بودن !!!!!

.................................................. .....................
می خوام بگم من هیچی یاد نگرفتم !!!!!!
مشکل مدارس ما اینه که مباحثی نیستند یه معلم می آد سلام چطوری کی غایبه کی حاضر !! بعد درس میده زنگ زده می شه کلاس تموم !


کلاس های باید دایره ای شکل چیده شند اینو دیگه همه بهش اعتقاد پیدا کردن . . .

تو ابتدایی نماز هم درست حسابی یاد نمی دن
خدا به اون مهربونی رو به آدم معرفی نمی کنن فقط روی احکام خشک توجه دارن!!! ( سن تکلیف رو می گم )

تو راهنمایی اصلا راجب مسائل جنسی و اون اتفاقات صحبت نمی شه در حالی که همه بچه های باهاش درگیرن !!!!

تو دبیرستان اصلا به شخصیت آدم توجه نمی شه !!!
مشاوره صحیح در رابطه با انتخاب رشته هم صورت نمی گیره . . .

خیلی رو ظاهر بچه ها قضاوت می کنن اصلا به نگرش شاگردان اهمیتی داده نمیشه

یه بار تو دبیرستان تصمیم گرفتم برم مسیحی بشم اون موقع به نظرم رسید که مسلمان بودن من مثل اینکه یه میراث نا خواسته بهم رسیده باشه !!
زندگی مسیحی ها برام جالب تر بود

.........................................
یکی از کارمندان سازمان صنایع برام تعریف می کرد پسر یکی از آشناهاشون در دوران کودکی چندین بار از مدرسه اخراج شده بود و از نظر مدیران مدارس کم هوش شناخته شده بود . و قرار بود ببرنش مدرسه ای که واسه افراد کم هوشه
تااینکه خانواده اونها به آمریکا مهاجرت می کنن الان اون آقا پسره دوتا مدرک دکتری داره
سیستم امورشی ما ایراد داره توی کشورهای اروپایی معلمینی که مدارک دکترا دارند به سال اولی ها و دومی ها آموزش می دن در حالیکه در ایران . . .

بهر حال سرتون درد نیارم
خانه از پای بست ویران است !!!!