نگاهی به انواع شبکه

[آبجی]

• • • تعریف شبکه

در کل به اتصال تعدادی کامپيوتر به يکديگر به منظور استفاده از منابع همديگر شبکه گفته می شود به عبارت ديگر به هر وسيله که ما بتوانيم چند کامپيوتر را به يکديگر متصل نماييم در حقيقت يک شبکه ايجاد کرده ايم .



• • • هدف از ایجاد شبکه

به طور کلی اهدافی مثل زير در ايجاد يک شبکه کامپيوتری دنبال می شود :
۱) استفاده مشترک از منابع
۲) استفاده از منابع راه دور
۳) افزايش امنيت و انعطاف پذيری
۴) مكانيزه كردن يا اتوماسيون كردن مجموعه ها
۵) استفاده بهينه از وقت و امكانات و صرفه جویی در هزينه ها

به نظر می رسد كه همين موارد دلايل خوبی برای به راه انداختن يک شبكه می باشد . ضمن اينكه موارد متعدد ديگری نيز می باشد.



• • • تعریف منابع

منظور از منابع در كامپيوترها امكانات آنها مثل پردازنده مركزی < CPU > ، هارد ديسک ، پرينتر كه جزء منابع سخت افزاری هستند و بانكهای اطلاعاتی ، فايلهای صوتی و تصويری به عنوان منابع نرم افزاری مي باشد .



• • • تقسيم بندی بر اساس نوع وظايف:

کامپيوترهای موجود در شبکه را با توجه به نوع وظايف مربوطه به دو گروه عمده : سرويس دهندگان (Servers) و يا سرويس گيرندگان (Clients) تقسيم می نمايند.
کامپيوترهائی در شبکه که برای ساير کامپيوترها سرويس ها و خدماتی را ارائه می نمايند ، سرويس دهنده ناميده می گردند. در واقع سرويس دهنده، کامپيوتری است که هسته اساسی سيستم عامل بر روی آن نصب خواهد شد.
کامپيوترهائی که از خدمات و سرويس های ارائه شده توسط سرويس دهندگان استفاده می کنند ، سرويس گيرنده ناميده می شوند .
در شبکه های Client-Server ، يک کامپيوتر در شبکه نمی تواند هم به عنوان سرويس دهنده و هم به عنوان سرويس گيرنده ، ايفای وظيفه نمايد.

[hr:d5ec2ce358]بیشتر بدانید:
کارت شبکه: برای هر دستگاه. کارت شبکه نظير کارت هائی است که برای مودم و صدا در کامپيوتر استفاده می گردد. کارت شبکه مسئول دريافت ، انتقال ، سازماندهی و ذخيره سازی موقت اطلاعات در طول شبکه است . به منظور انجام وظايف فوق کارت های شبکه دارای پردازنده ، حافظه و گذرگاه اختصاصی خود هستند.[hr:d5ec2ce358]



• • • تقسيم بندی بر اساس حوزه جغرافی تحت پوشش:

۱) شبكه LAN : به شبكه های كوچک و محلی گفته می شوند . مثلاً اگر در خانه اتان يک شبكه راه اندازی كنيد در واقع يک شبكه LAN ايجاد نموده ايد .
*اين نوع از شبکه ها دارای ويژگی های زير می باشند :

توانائی ارسال اطلاعات با سرعت بالا

محدوديت فاصله

قابليت استفاده از محيط مخابراتی ارزان نظير خطوط تلفن به منظور ارسال اطلاعات

نرخ پايين خطاء در ارسال اطلاعات با توجه به محدود بودن فاصله



۲) شبكه WAN : اين شبكه در سطح بسيار بزرگی مطرح می شود و حتی می توان گفت در سطح جهانی همانند شبكه اينترنت ( خدا پدرش را بيامرزد ) . در اين شبكه برای ايجاد ارتباط از تجهيزات مخابراتی پيش رفته استفاده می شود .
*ويژگی اين نوع شبکه ها بشرح زير است :

قابليت ارسال اطلاعات بين کشورها و قاره ها

قابليت ايجاد ارتباط بين شبکه های LAN

سرعت پايين ارسال اطلاعات نسبت به شبکه های LAN

نرخ خطای بالا با توجه به گستردگی محدوده تحت پوشش



۳) شبكه MAN : در اصطلاح به شبكه هايی ما بين شبكه های LAN و WAN گفته می شود و يک راه تشخيص آن ، اين است كه از تجهيزات مخابراتی آنچنانی استفاده نمی شود.
مثلا اگر شركتی در يک شهر دارای چند شعبه باشد و بخواهيد آن شعبات را به يكديگر متصل كند اينچنين شبكه ای ايجاد می كند .

پيچيدگی بيشتر نسبت به شبکه های محلی

قابليت ارسال تصاوير و صدا

قابليت ايجاد ارتباط بين چندين شبکه



• • • سيستم های شبيه به شبكه

گاهی اوقات می توان کامپيوترها را به شکلی بکار برد که دقيقا با يک شبکه سر و کار نداريم اما می توان آنها را شبکه نيز به حساب آورد . به همين دليل نام آنها را سيستم های شبيه شبکه می ناميم و در زير آنها را توضيح می دهيم .
اما قبل از آن بايد با مفهوم کامپيوتر Standelone آشنا شويد . به طور كلی به كامپيوتر هایی كه قادر باشيم پشت آنها قرار گيريم و با آنها كار انجام دهيم خواه به شبكه متصل نباشد يا امكان آن را نداشته باشد يک كامپيوتر Standelone گوييم .


اما سيستم های شبيه شبكه ، بطور كلی سه مورد می باشند :

۱) كامپيوترهای MainFrame : اين كامپيوترها دارای چندين پردازنده و حافظه های بزرگ می باشند و ترمينالها كه فقط دارای مانيتور و صفحه كليد می باشند به آن متصل می شوند و از آن استفاده می كنند. پس به نوعی می توان آنها را نوعی شبكه ناميد اما نه بطور كامل .

۲) Distributed System ( سيستم های توزيع شده ) : اين سيستم ها شامل جندين كامپيوتر جداگانه می باشند كه بر روی همه آنها يک سيستم عامل مخصوص مانند ماخ ( Mach ) نصب می شود و اين سيستم عامل است كه كليه پردازشها را مديريت می كنند و تصميم مي گيرد كه مثلا اين برنامه روی كدام سيستم ها انجام شود و يا مثلا اين داده روی كدام سيستم ها ذخيره شود و در اين موارد كاربر نمی تواند هيچ كاری انجام دهد . اين كامپيوتر ها بيشتر برای انجام پردازشهای بسيار سنگين و بصورت موازی بكار می روند .

۳) كامپيوترهايی كه به يكديگر Link می شوند : يكی از راههايی كه می توان كامپيوترها را به يكديگر متصل كرد از طريق پورت های پشت آنها می باشد .
اگر دو كامپيوتر را بتوان از طريق پورت های پشت آنها به يكديگر متصل كرد در اصطلاح آنها را لينک كرده ايم .
در سيستم عامل ويندوز نيز می توانيد دو كامپيوتر را بدين روش به يكديگر متصل كنيد . برای اينكار در موقع نصب ويندوز بايد نرم افزار آن را نصب كنيد تا بتوانيد دو كامپيوتر را در قالب Host و Geast استفاده نماييد


شبكه ها را مي توان به دو گروه زير تقسيم نمود :
*) شبكه های نقطه به نقطه ( Peer To Peer ) كه نام ديگر آنها Work Group می باشد .
**) شبكه های Server based كه به آنها Clinet / Server نيز می گويند .



• • • دسته ديگری از شبكه ها

شبکه های Peer-to-Peer به شبكه هايی گفته می شود كه در آن تعدادی كامپيوتر به كمک يك كابل يا چيزی شبيه به آن به يكديگر متصل می شوند .
در اين نوع شبكه خبری از كامپيوتر سرويس دهنده به صورت جداگانه نيست و تمام كامپيوترها هم به صورت كلاينت و هم بصورت سرور عمل می كنند و انجام اموری مثل مديريت فايلها ، دادن مجوزهای دسترسی ( البته نه بصورت درست و حسابی ) به عهده كاربر همان كامپيوتر است .

اما در شبكه های كلاينت/ سروری يک كامپيوتر بنام سرور وجود دارد كه تمام امور مديريتی و دادن مجوزهای دسترسی و موارد ديگر از اين دست را به عهده دارد و معمولا تمام افراد پشت آن قرار نمی گيرند و اجازه كار با آن را ندارند بلكه فقط شخص مدير شبكه ( Administrator ) با آن كار می كند . اما اجازه بدهيد تا يک مقايسه مابين اين دو شبكه داشته باشيم :

۱) اندازه ،تعداد و مكان : اگر در حدود ۱۵ كامپيوتر ( البته صحيحتر آن ۱۰ عدد می باشد ) داشته باشيم بهتر است از شبكه نقطه به نقطه استفاده شود و اگر تعداد از آن بيشتر شده بهتر است بدليل افت شديد كارآيی شبكه از شبكه كلاينت/ سروری استفاده شود . اگر از نظر مكانی كامپيوترها در فاصل دور نسبت به يكديگر باشند بهتر است از شبكه های كلاينت/ سروری استفاده شود . اگر بخواهيم يک محيط كوچك كه به ندرت گسترش و توسعه می يابد را شبكه بندی كنيم بهتر اس از شبكه نقطه به نقطه استفاده كنيم .

۲) منابع مشترک شده ( Share ) : در شبكه های نقطه به نقطه منابع مشترک شده بر روی تمام كامپيوترها گسترده شده اند و هر شخصی منابع مورد نظر خود را به اشتراک می گذارد يا از اشتراک خارج می كند . اما در شبكه های بر اساس كلاينت/ سرور تمام منابع مسترک شده بر روی يك كامپيوتر قرار دارد و به كمك همان كامپيوتر به اشتراك گذاشته می شود . يا از اشتراک خارج می شود .

۳) پشتيبانی سيستم عامل : شبكه های نقطه به نقطه توسط تمامی سيتم های عامل پشتيبانی می شوند اما شبكه های بر اساس كلاينت/ سرور را سيتم عاملهای خاص مانند Windows 2000 server ، Linux, Unix , Win Nt و اخيرا توسط سيستم عامل Windows 2003 پشتيبانی می شود.

۴) امنيت : شبكه های نقطه به نقطه دارای امنيت مطلوبی نيستند اما شبكه های بر اساس كلاينت/ سرور دارای امنيت بالايی هستند كه قابل توسعه نيز می باشد.



• • • برخی از تعاریف


تعريف Right :
به مجوزهای دسترسی كه به كاربران داده می شود در اصطلاح Right گويند .

تعريف Dedicated server :
در بعضی از محيطهای شبكه كامپيوترهای سروری را به طور اختصاصی برای انجام بعضی كارها در نظر می گيريم ، كه به آنها سرورهای اختصاصی يا Dedicated server گويند . مثلاً در بعضی شبكه ها يک كامپيوتر برای ارائه فايلها در نظر گرفته می شود كه به آنها File server گويند و موارد مشابه ديگر .

تعريف Node :
به كامپيوترها و كليه تجهيزات مرتبط با شبكه كه به تنهايی قادر به كار باشند Node يا گره گويند مانند : PC ها ، هاب ، سوئيچ

تعريف Webmaster :
به مديران شبكه هايی كه بر روی اينترنت قرار دارند Webmaster گويند . بايد توجه كرد كه به مديران شبكه هايی كه بر روی اينترنت قرار ندارند Administrator گويند .

تعريف Login :
در اصطلاح به عمل اتصال به شبكه يا ورود به شبكه گويند و به عمل خروج از شبكه Logout گويند .

تعريف GNOS :
به سيستم های عامل گرافيكی شبكه GNOS گويند و اگر گرافيكی نباشد به آن NGNOS گويند . از سيستم های عامل گرافيكی می توان به ويندوز NT و لينوكس اشاره كرد و از سيستم های عامل غير گرافيكی می توان به Unix ، Novell اشاره كرد .

تعريف Diskless Network ( شبكه های بدون ديسک ) :
گاهی اوقات می توان كامپيوترهای كلاينت را بدون هارد ديسك ، فلاپی ديسك و حتی CD-Rom در شبكه بكار ، برد . اين كلاينتها از طريق يک چيپ مخصوص كه بر روی كارت شبكه قرار دارد ، در هنگام بوت شدن و از طريق شبكه به كامپيوتر سرور بطور اتوماتيک متصل می شوند و از اين طريق سيستم عامل و برنامه های مورد نياز را بكار می برند .
برای اطلاعات بيشتر هم می توانيد با همين عنوان در موتورهای جستجو به دنبال مطلب بگرديد .

[آبجی]

توپولوژی خطی یا باس در شبکه ای که از توپولوژی باس استفاده می شود، همه کامپیوترها پشت سر همدیگر و در یک خط، توسط کابل شبکه به یکدیگر متصل شده اند. سیستم های اترنت قدیمی برای توپولوژی باس از کابل های کواکسیال استفاده می کردند که امروزه دیگر به ندرت به چشم می خورند. کابل کشی یک شبکه باس به دو صورت می تواند باشد: ضخیم و نازک
در شبکه های اترنت ضخیم، کامپیوترها توسط یک کابل مجزای کوچکتر بنام AUI (کابل گیرنده/فرستنده) به یک کابل یکسره کواکسیال بزرگتر متصل می شوند. شبکه های اترنت نازک از تکه های جدا از هم کابل نازکتری استفاده می کنند که در آن هر قطعه کابل، کامپیوتری را کامپیوتر کنار خود متصل می کند.

توجه کنید که فرستنده-گیرنده (transceiver)جزئی جدایی ناپذیر از رابط شبکه است که مسئول فرستادن و دریافت اطلاعات روی رسانه شبکه می باشد. اترنت نوع ضخیم تنها نوع از انواع شبکه های اترنتی است که از فرستنده -گیرنده ای استفاده می کند که از آداپتور رابط شبکه مجزا است.
فرستنده-گیرنده با استفاده از وسیله ای بنام انشعاب ومپایر به کابل کواکسیال و از طرف دیگر توسط یک کابل AUI به آداپتور رابط شبکه کامپیوتر متصل می شود. در همه انواع دیگر استانداردهای لایه فیزیکی اترنت، گیرنده-فرستنده داخل کارت شبکه قرار دارد و نیازی به کابل های AUI مجزا نمی باشد.

مشکل اصلی توپولوژی باس اینست که یک مشکل کوچک در یک کانکتور، ترمیناتور یا کابل شبکه ، کل شبکه را تحت تاثیر قرار می دهد. سیگنال هایی که نمی توانند از یک نقطه بخصوص بگذرند نمی توانند به کامپیوترهایی که بعد از آن نقطه وجود دارند برسند. علاوه بر این وقتی مشکلی در نقطه ای از شبکه به وجود آید، کل شبکه به دو سگمنت یا قطعه تقسیم می شود و هر یک از آن بخش ها بدون ترمینانتور خواهند شد و در نتیجه هیچ یک از دو بخش شبکه قادر به برقراری ارتباط و تبادل داده ها نمی باشند. به همین دلیل امروزه از شبکه های باس به ندرت استفاده میشود.

توپولوژی ستاره ای
در این توپولوژی از یک وسیله مرکزی برای کابل کشی استفاده می شود که هاب یا تمرکزدهنده (conectrator) نامیده می شود. در یک شبکه ستاره ای هر یک از کامپیوترها توسط یک کابل مجزا به هاب متصل می شوند. اغلب LAN های اترنتی امروزی و بسیاری از LANهایی که از پروتکل های دیگری استفاده می کنند، از توپولوژی ستاره ای بهره می برند.
LANهای ستاره ای می توانند از چندین نوع کابل متفاوت، که شامل کابل های فیبر نوری و زوج مارپیچ می شوند، استفاده کنند.

کابل های زوج مارپیچ بدون شیلد UTP که در اغلب LANهای اترنتی استفاده می شود، معمولا بصورت توپولوژی ستاره ای نصب می شوند. از نظر عملکرد، یک شبکه ستاره ای همانند یک شبکه باس از یک رسانه شبکه مشترک استفاده می کند. در واقع اگر چه هر کامپیوتر با کابل خود به هاب وصل می شود، اما هاب هر سیگنال را که دریافت می کند روی تمام پورت های خود پخش می کند و بدین صورت سیگنالی که یک کامپیوتر می فرستد، توسط تمام کامپیوترهای دیگر موجود روی LAN دریافت می شود.

اولین مزیت و ویژگی توپولوژی ستاره ای اینست که به دلیل اینکه هر کامپیوتر با کابل جداگانه ای به هاب متصل می شود، تحمل خطا در چنین شبکه هایی بالاتر است و اگر یک کابل یا کانکتور دچار مشکل شود، فقط کامپیوتری که با آن کابل یا کانکتور به هاب متصل است تحت تاثیر قرار می گیرد. عیب این توپولوژی در نیاز به سخت افزار اضافی، یعنی هاب، می باشد و اگر هاب دچار اشکال شود، کل شبکه مختل می شود. بنابراین چنین مشکلی به ندرت بوجود می آید چون هاب ها دستگاههای ساده ای هستند و معمولا در محفظه های محافظت شده ای نگهداری می شوند.



توپولوژی ستاره ای چند سطحی
ممکن است تصور کرده باشید که شبکه ای که از توپولوژی ستاره ای استفاده می کند محدود به تعداد پورتهای هاب خود می باشد. اما در صورتی که قرار باشد شبکه گسترش پیدا کند، بعد از اشغال تمام پورتهای هاب، این امکان وجود دارد که یک هاب و یا حتی در بعضی موارد دو یا سه هاب دیگر به شبکه اضافه کنید.

برای اینکار هاب دوم باید با استفاده از یک کابل استاندارد و پورت خاصی که به این منظور روی هاب ها تعبیه شده است و پورت uplink نام دارد، به هاب دوم متصل شود. بدین صورت شبکه ای بوجود می آید که به توپولوژی ستاره ای چند سطحی معروف است. یک شبکه اترنت 10Mbps استاندارد می تواند تا چهار هاب را که به این صورت به همدیگر متصل شده اند پشتیبانی کند، اما یک شبکه Fast Ethernet معمولا فقط تا دو هاب را پشتیبانی می کند.



توپولوژی حلقه ای
از نظر انتقال سیگنال، یک شبکه حلقه ای به این دلیل که هر کامپیوتر منطقا به کامپیوتر همسایه خود متصل است، مانند شبکه باس می باشد. اما در این نوع شبکه ها به جای اینکه دو انتهای کابل شبکه بسته شود terminated به همدیگر متصل می شوند و یک حلقه تشکیل می دهند. بدین صورت این امکان بوجود می آید که سیگنالی که از یک کامپیوتر تولید شده است بعد از گذر از تمام کامپیوترهای دیگر به کامپیوتر تولید کننده برگردد.
شبکه هایی مثل شبکه های Token Ring که برای مکانیزم کنترل دستیابی به رسانه MAC (که قبلا هم توضیح داده بودیم ) از روش انتقال یک token استفاده می کنند، به شکل توپولوژی حلقه ای بسته می شوند. آنچه که در اینجا بسیار حائز اهمیت است و باید بسیار دقت کرد این است که توپولوژی حلقه ای در اغلب موارد، یک ساختار منطقی است نه فیزیکی.
به عبارت واضح تر، حلقه در سیم کشی شبکه وجود دارد نه کابل کشی آن.

نکته: کابل وسیله ای است حاوی تعدادی هادی که معمولا به شکل تعدادی سیم جدا از هم هستند. بعنوان مثال یک کابل زوج مارپیچ دارای هشت رشته سیم مجزا می باشد.

ممکن است زماینکه به یک شبکه با توپولوژی حلقه ای نگاه می کنید، از خود بپرسید که چرا بخشی از شبکه به شکل حلقه است!!!!
در واقع کابل های کامپیوترهای شبکه حلقه ای به یک هاب متصل می شوند و هما ن شکل ستاره را بوجود می آورند. شبکه حلقه ای توسط سیم کشی موجود در کابل ها به صورت منطقی پیاده سازی می شود و از نوع خاصی از هابها بنام MAU که اطلاعات را از یک پورت دریافت می کند و به نوبت به تک تک پورت های دیگر می فرستد استفاده می کند. MAU مانند هاب اطلاعات را همزمان به همه پورت ها نمی فرستد. بعنوان مثال وقتی کامپیوتری که به پورت شماره 3 یک MAU متصل است، بسته ای را می فرستد، MAU آن بسته را دریافت و فقط به پورت شماره 4 منتقل می کند.

وقتی کامپیوتر شماره 4 بسته را دریافت می کند، بدون درنگ آنرا به MAU بر می گرداند و به پورت دیگری فرستاده می شود و همین طور الی آخر تا زمانی که MAU بسته را به تک تک کامپیوترهای موجود در حلقه بفرستد.
در نهایت کامپیوتری که بسته را تولید کرده است، دوباره آنرا دریافت می کند و از حلقه حذف می کند. اگر پوشش کابل یک شبکه حلقه ای را از سیم های داخل آن جدا کنید، مشاهده خواهید کرد که مداری بین MAU و هر کامپیوتر موجود درشبکه برقرار است که از MAU به کامپیوتر و از کامپیوتر به MAU کشیده شده است (یعنی حلقه منطقی)

طرح شبکه حلقه ای به صورتی است که اگر کابل یا کانکتوری دچار مشکل شود، شبکه می تواند به کار خود ادامه دهد. MAU دارای مدارهایی است که کامپیوتر خراب را از حلقه حذف می کند ولی توپولوژی منطقی شبکه را همچنان نگه می دارد. بعنوان مقایسه، شبکه حلقه ای را در نظر بگیرید که بدون MAU بصورتی ساده به شکل حلقه بسته شده است مانند یک شبکه باس که دو انتهای آن به همدیگر متصل است. در اینصورت یک قطعی در کابل یا اشکال کوچک در یک کانکتور کل شبکه را از کار می اندازد. پروتکل متداولی که از آن در توپولوژی حلقه فیزیکی می توان استقاده کرد، رابط توزیع کننده داده هادر شبکه فیبر نوری می باشد که از یک حلقه دوگانه که در واقع شامل دو حلقه فیزیکی مجزا، یکی برای انتقال اطلاعات و دیگری برای دریافت اطلاعات می باشد، استفاده می کند. بدین شکل حتی اگر در کابل شبکه قطعی بوجود آید، شبکه هنوز می تواند به کار خود ادامه دهد.



توپولوژی مش
توپولوژی مش در بحث شبکه بندی محلی، بیشتر یک مفهوم تئوری است تا عملی.در یک شبکه مش هر کامپیوتر یک اتصال مستقیم و اختصاصی به هر یک از کامپیوترهای دیگر شبکه دارد. چنین توپولوژی فقط در یک شبکه متشکل از دو کامپیوتر امکان پذیر است.مثلا در شبکه ای متشکل از سه کامپیوتر، لازم خواهد بود که هر کامپیوتر به تعداد کامپیوترهای دیگر شبکه در خود کارت شبکه داشته باشد. بنابراین در یک شبکه با تداد 5 کامپیوتر، هر کامپیوتر باید مجهز به چهار کارت شبکه باشد که در عمل امکان پذیر نیست. مزیت یک شبکه مش، تحمل خطای بالای آن می باشد، چون هیچ مشکل یگانه ای وجود ندارد که روی بیش از یک کامپیوتر تاثیر بگذارد.در ارتباطات بین دو یا چند شبکه ای کابل کشی به روش مش عملا امکان پذیر است. در چنین شبکه هایی با استفاده از مسیریابهای اضافی چندین مسیر مجزا بین دو نقطه شبکه ایجاد می شود. از چنین توپولوژی در شبکه های تجاری بزرگ بسیار استفاده می شود چون شبکه را قادر می سازد در مقابل اختلالات ممکن از قبیل مشکلات احتمالی در مسیریاب، هاب و کابل ها، در حد امکان مصون شوند.



توپولوژی بی سیم
اصطلاح توپولوژی الزاما به آرایش کابل های تشکیل دهنده یک شبکه اشاره نمی کند. اگر چه شبکه های بی سیم از رسانه هایی که به رسانه های بدون محدودیت معروف هستند استفاده می کنند، کامپیوترهای موجود در آنها نیاز به الگوی خاصی برای برقراری ارتباط با همدیگر دارند.
LAN های بی سیم دارای دو توپولوژی کلی هستند: توپولوژی مستقل و توپولوژی وابسته.

در نوع مستقل، گروهی از کامپیوترهای مجهز به آداپتورهای شبکه بی سیم وجود دارند که قادر هستند آزادانه تا زمانی که در محدوده برد تکنولوژی بی سیم خود هستند با همدیگر ارتباط برقرار کنند. این تکنولوژی برای شبکه های اداری و خانگی کوچک که فقط شامل چند کامپیوتر هستند و در آنها کابل کشی غیر ممکن است یا مقرون به صرفه نیست، مناسب است.

در یک شبکه وابسته، کامپیوترهای مجهز به تجهیزات بی سیم از طریق فرستنده- گیرنده هایی که خود با کابل های استاندارد به LAN متصل هستند با شبکه ارتباط برقرار می کنند. به این فرستنده-گیرنده ها، نقاط دستیابی شبکه یا access point می گویند. در این آرایش کامپیوترهای بی سیم مستقیما با همدیگر ارتباط برقرار نمی کنند، بلکه فقط از طریق access point ها با شبکه کابل دار ارتباط برقرار می کنند. این توپولوژی برای شبکه های بزرگ که تعداد کمی کامپیوتر بی سیم در آنها وجو.د دارد مناسب تر است.