شعرهای و نامه هاي عاشقانه !

[ارمين]

تورا گم کرده ام امروز ... وحالا لحظه هاي من ...گرفتار سکوتي سرد وسنگينند... وچشمانم که تا ديروز به عشقت مي درخشيدند ...نمي داني چه غمگينند!!! چراغ روشن شب بود ..برايم چشم هاي تو نمي دانم چه خواهد شد پر از دلشوره ام... بي تاب ودلگيرم... .... کجا ماندي که من بي تو هزاران بار،در هر لحظه مي ميرم

[ارمين]

از امشب
خوابهایم برای تو
از این پس
باچشم های باز می خوابم
از اینجا به بعد
چشم هایم از تا غروب نگاههای آشنا می اید
و می رود که بیاید از طلوع چشم هایی که ندیدم
از اینجا به بعد
که تو چترت را نو می کنی
من از راههای پراز چتر رفته برمی گردم
ولی تو آمدنم را خواب نخواهی دید
از اینجا به هر کجا
من بدون ساعت راه می روم
بدوه هر روز که صبح را
از پنجره به عصر می برد
و پای سکوت ماه
به خاطره خیره می شود
از اینجا به بعد
دنیا زیر قدم هایم تمام می شود
و تو از دو چشم باز
که رو به آخر دنیامی خوابد
رو به چترهای رفته
تمام خوابهایم را خواهی دید

[سلوى]

آتش عشق تو شد باده و درجام افتاد

هر که نوشید از آن در نظر عام افتاد

قسمت ما شد آن باده و آن آتش عشق

نوش کردیم،چه نوشی،چه سرانجام افتاد

[سلوى]

زمان عاشق شدن نيست
هواى عاشق شدن هست
فغان كه اين شورِ مستى
نمى كشد از سرم دست
جهان پر از ديدنى هاست
فغان كه چشم حريصم
زِهَرچه زيبا كه بيند
به خاطرم خواهشى هست
شب و نسيم بهارى
گل و مِى و شادخوارى
بِدان معاشر كه دارى
مگر توانى نپيوست؟
خوشا زمانِ جوانى
كه بازوان ظريفم
سرشته از مهربانى
به شانه اى حلقه مى بست.
•
هنوز اين دل جوان است
هنوز جان مهربان است
هنوز تن شوخ و شيدا
هنوز من عاشق و مست:
شبى به دل وعده دادم
كه يارى از در درآيد
عروس شد در خيالم
سپيد پوشيد و بنشت
به خويش گفتم كه: عالى!
نظر در آيينه كردم
زشرمِ آن خوش خيالى
زدستم افتاد و بشكست...

[سلوى]

بقهر بزم یاران پاکشیدم
زبس رنج از غم دنیا کشیدم
چه شبهایی که نقش آرزو را
برروی پرده ی فردا کشیدم
چه فرداها که نومیدانه سر را
درون سینه ی شیدا کشیدم
گهی با اشک نقش دلفریبی
بر روی چشم نابینا کشیدم
گهی با ناله آه سینه سوزی
بسوی گنبد خضرا کشیدم
ندیدم چون نشانی از حقیقت
بتی در قالب رؤيا كشيدم
دو چشم مست اورا با دوصد ناز
خيال انگيز چون دريا كشيدم
درون سينه اش آتش نهادم
تو گفتي طور در سينا كشيدم
بر روي دوش او آشفته موئي
سيه تر از شب يلدا كشيدم
شدم مجنون وجاي سرمه در چشم
زخاك پاي آن ليلا كشيدم
جمالي همچو حوران بهشتي
به چشم خلق با پيدا كشيدم
به وقت باده نوشي چهره اش را
چو قرص ماه در مينا كشيدم
گهي در پرتو آيينه چشم
بسان طوطش گويا كشيدم
در آغوش نسيمش صبحگاهان
چو عطر ازنافه ي گلها كشيدم
به دنياي خيالش رو چو كردم
هزاران زشت را زيبا كشيدم
چو اين دنيا هم از پندارمن بود
چو مجنون خيمه در صحرا كشيدم

[سلوى]

مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه

شب که از راه میرسه
غربتم باهاش میاد
توی کوچه های شهر
باز صدای پاش میاد
من غمای کهنه مو بر میدارم
که توی میخونه ها جا بذارم
می بینم یکی میاد از میخونه
زیر لب مستونه آواز میخونه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه

گرمی مستی میاد توی رگهای تنم
می بینم دلم میخواد با یکی رف بزنم
کی میاد به حرفای من گوش بده
آخه من غریبه هستم با همه
یکی آشنا میاد به چشم من
ولی از بخت بدم اونم غمه
ولی از بخت بدم اونم غمه
مستی ام درد منو دیگه دوا نمیکنه
غم با من زاده شده منو رها نمیکنه
منو رها نمیکنه منو رها نمیکنه

خسته از هر چی که بود
خسته از هر چی که هست
راه میافتم که برم
مثل هر شب مست مست
باز دلم مثل همیشه خالیه
باز دلم گریه تنهایی میخواد
بر میگردم تا ببینم کسی نیست
می بینم غم داره دنبالم میاد
می بینم غم داره دنبالم میاد

[سلوى]

بــا آنــکــه هــسـت آب تــو جان پـرو ای فرات
دلــــهــــا بـــــود ز آب تــــــو، در آذر ای فرات
ســـیــراب از تـــو عــالـــم و انــدر کــنــار تــو
جـان داده تـشـنـه خسـرو جـان پرور ای فرات
بی مهـریت بس اینکه حسین(ع) تشنه بود و تو
بـودی بـه مـهــر دخـتـر پـیـغـمـبـر(ص) ای فرات
از آب، تــــو مــــضــایـــقــه کــــردی و آب داد
تـیـر جـفـا بـه حـلـق عـلـی اصـغـر(ع) ای فرات
** بـا نــو رَسـان ســاقـی کــوثــر از ایــن عـمــل **
** آتــــش فــکـــنــدۀ بــه دل کــــوثـــــر ای فرات **

[سلوى]

من سکوتم تو ترانه من یه فانوس تو زبانه من نگاه مات و گنگم تو نگاهی عاشقانه من یه زخمم تو یه مرهم من به ندرت تو دمادم من یه باغ گر گرفته تو مثل نزول شبنم منو تو دو تا مسافر توی شهر قصه ها منوتو ترانه خون جاده های بی صدا

[سلوى]

برام دعا كن عشق من، همين روزا بميرم ...

آخه دارم از رفتن بدجوري گُر ميگيرم ...

دعا كنم كه اين نفس،تموم شه تا سپيده ...

كسي نفهمه عاشقت، چي تا سحر كشيده ...

اين آخرين باره عزيز،دستامو محكمتر بگير ...

آخه تو كه داري ميري،به من نگو بمون نمير ...

گاهي بيا يه باغ سبز،درش بروت بازه هنوز ...

من با تو سوختم نازنين،باشه برو با من نسوز ...

اگه يروز برگشتي و گفتن فلاني مرده ...

بدون كه زير خاك سرد حس نگاتو برده

گريه نكن براي من قسمت ما همينه ...

دستامو محكمتر بگير لحظه ي آخرينه ...

اين آخرين باره عزيز،دستامو محكمتر بگير ...

[سلوى]

چشمان‌ات راز ِ آتش است.

و عشق‌ات پيروزي‌ي ِ آدمي‌ست
هنگامي که به جنگ ِ تقدير مي‌شتابد.

و آغوش‌ات
اندک جائي براي ِ زيستن
اندک جائي براي ِ مردن

و گريز ِ از شهر



که با هزار انگشت



به‌وقاحت

پاکي‌ي ِ آسمان را متهم مي‌کند.

کوه با نخستين سنگ‌ها آغاز مي‌شود
و انسان با نخستين درد.

در من زنداني‌ي ِ ستم‌گري بود
که به آواز ِ زنجيرش خو نمي‌کرد ــ
من با نخستين نگاه ِ تو آغاز شدم.