شعرهای و نامه هاي عاشقانه !

[ریپورتر]

می پرسی تو را دوست دارم؟
حتی اگر بخواهم پاسخ دهم نمی توانم
مگر می شود با کلمات ، احساس دستها را بیان کرد؟
مگر ممکن است با عبارات شرح داد که آن زمان که با دیدگان پر اندیشه و روشن بین به من می نگری چه نشاط و لطفی دلم را فرا می گیرد ؟
می پرسی تو را دوست دارم ؟ مگر واقعا" پاسخ این سوال را نمی دانی ؟
مگر خاموشی من ، راز دلم را به تو نمی گوید ؟
مگر آه سوزان از سر نهان خبر نمی دهد ؟
راستی آیا شکوه آمیخته به بیم و امید ، که من هر لحظه هم می خواهم به زبان آورم و هم سعی می کنم که از دل بر لبم نرسد ، راز پنهان مرا به تو نمی گوید ؟
عزیز من ! چطور نمی بینی که سراپای من از عشق به تو حکایت می کند ؟
همه ذرات وجود من با تو حدیث عشق می گویند ، بجز زبانم که خاموش است

[ریپورتر]

دلم گرفته است.
دلم گرفته است...ميخاهم بگريم اما اشك به ميهماني چشمانم نمي آيد ,تنم خسته و روحم رنجور گشته و ميخواهم از اين همه ناراحتي بگريزم اما پا هايم مرا ياري نميكنند . مانند پرنده ايي در قفس زنداني گشته ام . از اين همه تكرار خسته شده ام , چقدر دلم ميخواهد طعم واقعي زندگي را بچشم , چقدر دلم ميخواهد مثل قديم عاشق هم بوديم , چقدر دلم ميخواهد مثل قديم كلمه ي دوستت دارم را هر روز از زبانت بشنوم , ولي افسوس آن كلمه كه مرا به زندگي اميدوار مي كرد هال به فرا موشي سپرده شد و جايش را تحقير گرفت .

[ریپورتر]

در نگاهت نگاه خسته ات نقطه امیدی میبینم

مادر- که با آن زندگی ات شکل گرفته و وجودت مالامال از عشق است.

عشقی که بی آن زندگی معنی ندارد وآن عشق به معبود است .

وآن پروردگاریست که تمام هستی از اوست

مادر

مادر ای محبوبه ی من ای مهربان ای برترین گوهر وجود می پرستمت

مادر ای عشق ای وجودت همه ای پابر جا ترین رازدار دنیا

ای نشان ایثار و صفا با تمام وجود دوستت دارم

اگر همه ی ستارگان آسمان در دسته گلی بگنجد

آن دسته گل ناچیز ترین ارمغان خواهد بود که بر قامت خمیده

ولی استوارر ومحبت آمیز تو می آویزند .قامتی که شبهای

دراز ماُ من من بوده .آرامم کرده است.

مادرم

دلم جایگاه مهر توست وشب تیره وتارم

روشن به دیدار تو گام به هر سو مینهم

نشانی از جای تو دارد

[ریپورتر]

زمین و آسمان را دوست دارد
تمام بندگان را دوست دارد
شنیدم از ملائک در نمازم
خدا هم عاشقان را دوست دارد
*
خدای آشنا با عشق و مستی
خدای خالق یکتای هستی
بده به عاشقان عمری دوباره
که آن هم بگذرد در عشق و مستی

[ریپورتر]

آه که هر کس در هر گوشه و کناري مي کوشد تا به گونه اي ، گرماي

دلپذيرآن را در قلب خود حس کند.

مگر خود تو بارها با چشماني پر از اشک به آسمان چشم ندوخته اي

و آهي از دل نکشيده اي؟؟

به راستي چند بار از سر کوچه يا خياباني گذر کرده اي

و نگاهي آغشته به درد به آن انداخته اي؟؟

چند بار در نيمه هاي شب دست به سوي ستارگان گشوده اي تا سوار بر بال روياهايت ،

لطافت وجود معشوق را بر سر انگشتانت حس کني؟؟؟

عاشقي دردي است که بي آن ، نه من ، نه تو و نه هيچ انساني را که

قلبي در سينه داشته باشد، ياراي گذر دوران زندگاني نيست.

دردي است که زيبايي اش را چه آسان مي توان در نگاه عاشق ديد و نواي اميد

بخشش را در تپش قلب او شنيد..

عاشقي زيباست.همچون لحظه ي ديدار،عاشقي زيباست.....

و عاشقي بس زيباست

[ریپورتر]

گلم از خود رهيدن را بياموز
به سر منزل رسيدن را بياموز
مجال تنگ و راهي دور در پيش
به پاهايت دويدن را بياموز
زمين بي عشق خاكي سرد و مرده ست
به قلب خود تپيدن را بياموز
جهان جولانگهي همواره زيباست
به چشمت خوب ديدن را بياموز
بياموز، آفريدندت توانا
توانا، آفريدن را بياموز
جهان طعم شراب كهنه دارد
به لبهايت چشيدن را بياموز
تو اهل آسماني اي زميني
به بال خود پريدن را بياموز
صدايت مي كنند از عالم عشق
به گوش جان شنيدن را بياموز
نسيمي باش و از باد بهاري
سحرگاهان وزيدن را بياموز
تو ابر رحمتي ، گاهي فرو ريز
ز اشك خود چكيدن را بياموز
گذارت گر ز راهي پر گل افتاد
به دست خود نچيدن را بياموز
به عاشق غمزه و غم ميفروشند
تو از اول خريدن را بياموز
سبك همواره بار زندگي نيست
به دوش خود كشيدن را بياموز
كمانت مي كند اين بار سنگين
تو از اول خميدن را بياموز
جهان از هر دو دارد ، شادي و غم
شكيب داغ ديدن را بياموز
به دنيا دل سپردن نيست دشوار
ز دنيا دل بريدن را بياموز
نياسودن به دوران جواني
به پايان آرميدن را بياموز

[ØÑтRдŁ§]

اي تكيه گاه و پناهِ
زيباترين لحظه هاي
پر عصمت و پر شكوهِ
تنهايي و خلوت من.
اي شط شيرين پر شوكت من!

اي با تو من گشته بسيار
در كوچه هاي بزرگ نجابت
ظاهر نه بن بست عابر فريبنده استجابت.
در كوچه هاي سرور و غم راستيني كه مان بود.
در كوچه باغ گل ساكت نازهايت
در كوچه باغ گل سرخ شرمم.
در كوچه هاي نوازش.
در كوچه هاي چه شبهاي بسيار
تا ساحل سيمگون سحرگاه رفتن.
در كوچه هاي مه آلود بس گفتگو ها
بي هيچ از لذت خواب گفتن.

در كوچه هاي نجيب غزلها كه چشم تو ميخواند.
گهگاه اگر از سخن باز مي ماند
افسون پاك منش پيش مي راند.


اي شط پر شوكت هرچه زيبايي پاك.
اي شط زيباي پر شوكت من
اي رفته تا دور دستان
آنجا بگو تا كدامين ستاره ست
روشنترين همشين شب غربت تو
اي همنشين قديم شب غربت من.


اي تكيه گاه و پناه
غمگين ترين لحظه هاي كنون بي نگاهت تهي مانده از نور
در كوچه باغ گل تيره و تلخ اندوه
در كوچه هاي چه شبها كه اكنون همه كور
آنجا بگو تا كدامين ستاره ست
كه شب فروز تو خورشيد پاره ست؟

[ЛίL∞F∆R]

مژده وصل تو کو کز سر جان برخیزم

طایر قدســـم و از دام جـهان برخیزم

بولای تو که گر بنده ی خویشم خوانی

از سر خواجگی کون و مکان برخیزم

یا رب از ابر هدایت برسان بارانی

پیشتر زانکه چو گردی ز میان برخیزم

بر سر تربت من با می و مطری بنشین

تا بیویت ز لحد رقص کنان برخیزم

خیز و بالا بنا ای بت شیرین حرکات

کز سر جان و جهان دست فشان برخیزم

گرچه پیرم تو شبی تنگ در آغوشم گیر

تا سحرگه ز کنار تو جوان برخیزم

روز مرگم نفسی مهلت دیدار بده

تا چو حافظ ز سر جان و جهان برخیزم

[ЛίL∞F∆R]

بر باد مده تا ندهي بر بادم
ناز بنياد مکن تا نکَني بنيادم

مي مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فريادم

زلف را حلقه مکن تا نکُني در بندم
طره را تاب مده تا ندهي بر بادم

يار بيگانه مشو تا نبري از خويشم
غم اغيار مخور تا نکني ناشادم

رخ برافروز که فارغ کني از برگ گُلم
قد برافراز که از سرو کني آزادم

شمع هر جمع مشو ور نه بسوزي ما را
ياد هر قوم مکن تا نروي از يادم

شهره شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شيرين منما تا نکني فرهادم

رحم کن بر من مسکين و به فريادم رس
تا به خاک در آصف نرسد فريادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روي
من از آن روز که در بند توام آزادم

[shahbazi]

در آتش اندوه خود بودم
که تو را
نام تو را
یاد تو را
روی گلبرگ گلی دیدم
عکس زیبای تو را چیدم
رنگی از خاطره ها را
از شمیم عطر زیبای تو بوییدم
قاصدک های دلم غمگین اند
و منم که در این وادی غم می میرم
شاهد من خطی از عشق شقایق ها
روزها ماهها سالها
گل زیبای من ای بوی بهار
رفتی و من همه را می دیدم
با تو و خاطره های دلم
در میان شب سرمای دلم خوابیدم
یاد آن روز بخیر که با احساس
عکس زیبای تو را بوسیدم