نظر سنجی: کدوم ترسناک تره؟؟؟

[ahmad2015]

به نظر شما کدوم ترسناک تره
1:ما در جهان تنهاییم
2:میلیارد ها تمدن هوشمند توی جهان هستیوجود داره

به نظر من این که تنها باشیم خیلی ترسناک تره همونطور که تنها بودن برای ما توی زمین خوشآیند نیست نظرتون

[mohamoha]

سلام
هیچ کدوم ترسناکتر از احساس پوچی در زندگی نیست. چه اینکه انسان تنها موجود هوشمند در جهان هستی فرض بشه یا اینکه موجودات هوشمند دیگر فرض بشه، هیچ کدام ترسناکتر از این نیست که انسان احساس کنه این زندگی بدون هیچ دلیلی است و هیچ نتیجه و آخر و عاقبتی نمی شه ازش گرفت. هر چی بشه چه خوب باشه یا بد باشه برای انسان، یه روزی از بین می ره بدون آنکه هیچ هدف یا سودی برای انسان توی این زندگی اش باشه. هر چی هست همین جا است و لذت بردن فعلی. بعدش هیچ چی نیست. و جالبه که انسان به این درجه برسه که هیچ چیز در زندگی این جهان لذت زیاد و خوبی نداره که بتوانه ارزش و جایگزین درد و رنجهای این دنیا رو داشته باشه و از طرف دیگر هدف هم نداشته باشه.

اما اگر به این نتیجه برسیم که این زندگی بی هدف نیست و حتما هدفی داره، (حالا هر چی باشه و ما ندانیم ولی چنین اعتقادی در پس قلبمون داشته باشیم) دیگه این طور فکر نمی کنیم که تنها در این دنیا هستیم. یعنی حتی اگر هیچ موجود فرا زمینی ای نباشه، باز هم تنهایی حس نمی کنیم. چون همین موجودات اطراف خودمان را به نوعی دارای هوش می بینیم. و حتی اگر فرض کنیم خارج این دنیا موجود هوشمند دیگری هم است، باز هم او را دشمن خودمان حس نمی کنیم که ترسناک بشه این طرز فکر.

چون ما برای زندگی دنیا هدفی معین کردیم و می دانیم که این هدف است که مهم است. لذا برای رسیدن به این هدف اگر لازم باشه به همین موجودات این جهان اکتفا بشه بسه. و اگر لازم باشه به نیروهای ماوراء زمین نیاز است و آنها هم در تطبیق این هدف برای زندگی ما و هدف برای دنیا دخالت دارند.

برعکس آن چیزی که این روزها علم جلوی چشم ما رو می گیره و ما را از حقایق دنیا منحرف می کنه، واقعیت این است که علم ما از دنیا واقعا اندکی بیش نیست. و تمام این دبدبه و غروری که در دنیای علم امروز وجود داره همه اش پوچ و تو خالی است. حتی توی علمی مثل فلسفه هم ادعای شاخ شدن و خدایی کردن بسیار بد است.
علم باید قلبی باشد و دلی. علمی که باعث کور شدن قلب و دل انسان بشود به پشیزی نمی ارزد.

این دنیا واقعیتش این است بعد از مرگ ما از این دنیا مثل یک فضای مجازی به نظر خواهد رسید. هر فردی بعد از آنکه مرد و دستش از این دنیای مادی کوتاه شد، به نظر شما این شصت سال یا صد سال و یا حتی هزار سالی که در این دنیا زندگی کرد چه فرقی برای او داره که خیلی لذت برده باشه یا سختی کشیده باشه؟ خوب دیگه مرده و رفته. الان براش اون لذتی که کسب کرده یا سختی ای که کشیده چه فرقی داره؟ علم باعث لذت بردنش شده باشه یا سختی کشیدنش. چه فرقی داره؟ مهم آنجا است که زندگی این دنیا در خدمت رسیدن فرد به هدفش از زندگی این دنیایش بشود.

علم امروز که چشم ما رو کور کنه و ما رو به تفکر در مورد هدفمون از زندگی و آخر و عاقبتمون توی این دنیا وادار نکنه، چیزی جز جهل مرکب نیست. مثل یک بازی کامپیوتری است که وقتی خاموشش کردی، دیگه تموم. حتی مثل بازی اینترنتی هم نیست که دفعه بعد که بازش کردی می بینی در این مدتی که شما کامپیوترتون خاموش بوده خود این بازی در حال بازی کردن بوده. یا حتی مثل اینکه بازی ذخیره بشه و دفعه بعدی که کامپیوتر رو روشن کنی ادامه بدی.
چون دیگه بازگشتی به بازی دوباره در این دنیا نیست.
مگه اینکه معتقد بشی به بازگشت دوباره به دنیای مادی. اون وقت باید گفت این اعتقادت چقده است؟ آیا صد در صد بهش علم داری؟ اگر علم نداشته باشی، واقعا بازم سودی نداره. هرچند شاید در ظاهر شما را در این زندگی چند روزه دنیا آرام کند و مقداری آرامش ببخشد. اما وای به حال اون روزی که برخی از مسائل برخلاف میل شما بشه و شیشه اعتقاد شما اندکی ترک بردارد. آن وقت واقعا روز سنگین و جهنمی خواهد بود.


فقط یه سوال نجومی در توضیحات حرفهای خودم که اثبات کنه که حرف شما در زمینه نجوم نشان دهنده محو شدن در فضای علمی امروزه است.

واقعا فکر می کنید ماهواره های پرتاب شده تا الان از سیاره مشتری آن طرف تر رفته اند و واقعا رفته اند اطلاعات علمی در این زمینه کسب کنند؟ آیا در فضای خلاء که جاذبه است ولی خلاء است، واقعا خلاء است؟ فشار هوا داخل زمین، واقعا باعث می شه اگر چیزی فشار داخلی اش کم بشه یا زیاد بشه منفجر می شه. وقتی خلاء فشار هوا نیست؟ پس چیست؟ اصلا خلاء چه معنایی می ده؟ در آن نقطه واقعا هیچ ماده ای نیست؟ یعنی شما به عقلتان باور می کنید در نقطه ای از جهان خلقت هیچ موجودی نباشد و خلاء باشد آن وقت نور رد بشه؟ آن وقت انرژی رد بشه؟ آن وقت امواج رد بشه؟ آن وقت سفینه ها در این فضا حرکت کنند؟
واقعیت این خلاء چیست؟ و چطوری جو داخلی ما در مقابل خلاء مقابله می کنه؟ یا حتی اینکه گفته می شه جاذبه ماه به قدری نیست که جو داشته باشه دور کره اش؟ در حالی که جاذبه اش این قدر قوی است که در آب دریاهای زمین تأثیر گذاشته و جزر و مد ایجاد می کنه؟
واقعا این جوی که دور زمین ایجاد شده و هوا را دور کره زمین نگه می دارد؟ چگونه وقتی چند صد متر بالاتر می رسه می شه خلاء؟ چه چیزی جلوی این فرار رو می گیره؟ جاذبه؟ خوب همین جاذبه به میزان کمتری توی فضاهای بالاتر هم است. چطور یک دفعه همه چی هیچ می شه؟ اگه دلیلش جاذبه است، خوب مقدار کمی اش است. پس باید مقداری کمی از ماده هم آنجا باشد. و چطور ماهی که چنین جاذبه ای دارد هیچ جوی اطراف خودش نداره؟
نمی گم قوانین فیزیک دروغ می گن یا اینکه اختراعات و اکتشافات نجومی و فضایی داستان و تخییلات است.
ولی حرفم این است بیشتر از پرداختن به بحث هایی مثل موجودات فضایی هستن یا نیستند؟ اگر هستند با انسان دوست می شوند یا نمی شوند؟ خیلی مسائل اولیه و مهمتری توی همین فیزیک و نجوم وجود داره که نیاز دارد حل بشود. و آن هدف از شرایط فعلی است؟ واقعا چه تأثیری داره و چه هدفی داره و چه کارکردهایی داره؟ اینها رو به شکل ماهیت و ذاتشون بشناسیم بیشتر برای ما مفید است تا اینکه بریم سراغ سوال در مورد موجودات فضایی.