مجموعه اشعار صابر امامی

[*FATIMA*]

کرکس ها


کرکس ها آمدند

و بیضه کردند

بیضه های سرد

بیضه های مرگ .

کرکس ها آمدند و ...

نه ، نمی توانم

نمی توانم

چگونه انتظار توان دارید

و در چشمانم زل زده اید

من خنجری در گلو دارم

و دشنه ای در سینه

و خاری در خانه ی چشم

و قلبی

که در تابوتی سیاه

با پارچه ای سیاه

پیچیده شده است .

نه ، نمی توانم

آنها ساده ترین حقم را

گریستن را

از من ربوده اند .

کرکس ها آمدند

و بیضه کردند .

[*FATIMA*]

می توانستیم اما


از کوهستان دور امدیم ،

از سنگستان سخت ،

از گردنه های تنگ .

از کوهستان دور آمدیم ،

دست در دست هم آوازخوانان ،

گذشتیم از هرچه که حبسمان می کرد .

و گرفت از ما سنگستان

هرچه را می توانستیم داشت .

تا رسیدیم به چمنزار بزرگ

فریاد زدیم :

" آه اینک دشت

دشت سبز

دشت خیس

چشمه های جوشان

آسمان آبی

می توان عاشق شد . "

راست می گفتیم

قلب هامان را با خود داشتیم

می توانستیم عاشق باشیم

می توانستیم ؛ اما ، افسوس

ما ، پراکنده شدیم

[*FATIMA*]

باغبان دانشکده


باغبان دانشکده را ،

به سلامی میهمان خواهم کرد

باغبان دانشکده را خواهم گفت :

" پیچک احساس ،

با چنار پیر اندیشه ،

آشتی کرده است .

و گل شمعدانی تشنه شده است .

و سپیدار بلند ته باغ

دیگر از تنهایی ، حوصله اش سر رفته است .

و گل سرخ عرور ،

باز شرم آلود است .

و از او خواهم خواست ،

که در میله ای بزرگ دانشگاه را باز کند ،

و تمام قاصدک هایم را

دست باد خنک اول روز ، بسپارد .

[*FATIMA*]

پرنده


تمام پنجره ام را

که بلندای قامت تو را دارد

و بر پیشانی کهکشان می ساید

می گشایم

شب با نگاه تو رازی دارد

و ستاره از لبخند تو می زاید

آه ای غنوده در آب های سبز

باد رام سر انگشتان توست

و درخت دست های تو

پرنده را

به اقامتی بلند می خواند .

تمام پنجره ام

که بلندای قامت تو را دارد

به روی آسمان شب

باز است .

درخت دست های تو

سایه روشن شکیباییست

و نجابت برافراشته ی زمین است

آه ای غنوده در بادهای تمنا

پرنده خواهد رفت .

پرنده خواهد رفت .

[*FATIMA*]

بعد از ظهر عاشورا


در خلوت خانه نشستم ،

در بعد از ظهر عاشورا .

اسمان ابری بود و زمین

بغض تلخی داشت ،

در بعد از ظهر عاشورا .

خلوت تاریک اتاق ها بود ،

با پنجره های ساکت و منتظر .

و گل های درهم شب بو بود و

شلغم ها و لوبیاها ،

و نیلوفرهای پیچ خورده ی فرا رفته از تن درختان ،

و رها شده از نوک نازکترین شاخه ها .

در خلوت خانه نشستم

در بعد از ظهر عاشورا

و سیگاری را تا انتهای حجم سفیدش مکیدم

و حلقه های لرزان دود را به تماشا نشستم

همچنانکه خط لرزان درناها را

در پهنای خاکستری آسمان

چیزی لرزان در شعله های آبی سیگار

نمایان بود

و خط کمرنگ درناها در پهنای خاکستری آسمان .

چیزی می لرزید

کسی می رفت

چشمی می گریست

در بعد از ظهر عاشورا .

[*FATIMA*]

چنارهای بلند


چنارهای بلند ،

چنارهای بلند ،

پاسخ دایره ی پهن حوض را

په خواهند گفت ؟

چنارهای بلند ،

نسیم را به التماس رانده اند ،

و خود را از پراکندگی فصل ها قرا خوانده اند ،

و در زلال روشن سکوت ،

صدای خواهش قلب سیمانی حوض را ،

به سماعی عظیم ایستاده اند .

گستره ی سخاوت حوض

گلوی گنجشکی را تر می کند .

فرود کبوتری

از فراز شبستان

گلوبندی بر سینه ی حوض می آویزد .

و خطوط سبز نشاط

بر پیشانی حوض می دود .

زلال روشن سکوت را

کلاغی کدر می کند .

_ نفرین به هرچه کلاغ است _

اما هنوز می نگرند ،

فوران واژه های نقره رنگ قلب سیمانی را چنارهای بلند .

چنارهای بلند ،

پاسخ دایره ی پهن حوض را

چه خواهند گفت ؟

[*FATIMA*]

درخت


ایستاده ،

بلند و محکم

و سلام می کند

عابران کوچک را .

فرا رفتن را

ریشه در بطن خاک می دواند .

و عبای سبز شکیبایی ،

بر دوش های استوار خود

می آویزد .

چه بی پروا

گیسو به دست باد می سپارد

تحقیر امتداد زمان را .

تبر از سخاوت تن او شکل می گیرد .

پرنده در ابریشم آغوشش

خستگی را

در کوچه باغ های خواب رها می کند .

و مسافر

شهد خنک خواب را ،

در سرزمین او ، تا آخرین جرعه سر می کشد .

طوفان را

در حسرت جواب ، به ستوه می آورد .

و زمستان را با یاد خاطرات سبز ،

به پایان می برد .

بهار که می شود ،

گیسو به دست باد می سپارد ،

و سلام می کند

عابرانی را که تا انتهای خاک می روند .

[*FATIMA*]

دلتنگ


احساس می کنم زمین کوچک است .

احساس می کنم ،

بزرگترین اقیانوس ها ، دریاچه ای بیش نیستند

شب با تمام ستاره هایش

بیگانه است

خورشید آیه ی دروغین روز بود .

اینجا کسی آواز می خواند .

فریاد می زند .

می رقصد ؛

اما ، خاموشانه می گرید .

من اگر دستم می رسید ،

تمام ستاره ها را جمع می کردم ،

خورشیدی می ساختم سوزان و پر فروغ ،

و تمام شب ها را در آتش خورشیدم می سوزاندم .

من اگر دستم می رسید ،

دریاچه ها را جمع می کردم ،

اقیانوسی می ساختم که خیال هیچ ناخدایی را ،

گستاخی دریانوردی نقش نمی بست .

من اگر می توانستم

چشمانت را به مهمانی تنهاییم می آوردم

دست در دست تو می دادم ،

و رقص بی پایان را

می آغازیدم .

[*FATIMA*]

آوارگان سموم


دوشیزگان حلبچه !

اوارگان سموم !

ایکاش می توانستم پنج هزار شمع ،

در پنج هزار مسجد روشن کنم

ایکاش می توانستم پنج هزار ناقوس ،

در پنج هزار کلیسا به صدا درآورم

ایکاش می توانستم پنج هزار صنوبر ،

در کوچه های مسموم حلبچه بکارم

وقتی شیطان سیاه لبخند می زند ،

و سرخ ها از پشت ماسک می نگرند ،

وقتی که پاپ وقاحت را

به میهمانی خواب می برد ،

کدام سُست نامه

به درد حلبچه خواهد خورد

کدام سُست نامه ؟

دیروز صنوبران صبر را

در کوچه های دلم غرس کرده ام .

و امروز آبشان می دهم ،

و به فردای سرخ شکوفه ها ایمان دارم .

دوشیزگان حلبچه !

آوارگان سموم !

خواهم آمد

و بر دروازه های حلبچه خواهم نشست

و پنج هزار بار خواهم خواند :

" امن یجیب المضظر اذا دعاهُ و یکشف السوء "

پنج هزار بار خواهیم گفت :

" آمین یا رب العالمین . "

[*FATIMA*]

مسافر


بر سفره ی درد من بنشین

مهمان جاده های مه آلود !

عبای کهنه ی من را ،

در آتش گناه تازه بسوزان ،

وصوفی چشمانت را ،

به دیر ساکت من آور

مسافر سرزمین رفاقت !

بگذار قسمت کنیم ،

دردی را که از آن ما نیست .

در شب سرد کوهستان

چراغ چشمانت را می خواهم

و الماس نگاهت را .

بدر تا چاک گریبان ،

این سینه ی نحیف غریب را

و عقیق سرخ یمنی ام را

انگشتری کن در دستهایت .

بر سفره ی درد من بنشین

مهمان جاده های مه آلود !

مسافر سرزمین رفاقت !