مجموعه اشعار صابر امامی

[*FATIMA*]

کسی به داد من نرسید


کسی به داد من نرسید .

کسی سخن من نشنید .

کسی به من نیندیشید .

خواهر برای محبت شرایط فیزیکی پیشنهاد کرد .

مادر با من لجبازی کرد .

و برادر آن قدر غم داشت !

که غصه ی مرا نخورد .

بادکنک هایم را بادها بردند .

و بادبادک قشنگم ،

اسیر دست توفان شد .

کسی به داد من نرسید .

کسی سخن من نشنید .

کسی به من نیندیشید .

مادر کناری ایستاد و تماشا کرد .

خواهر برای نجات ،

شرایط قیزیکی پیشنهاد کرد .

و برادر آن قدر بزرگ بود ،

که به فکر بادبادک نباشد .

کسی به داد من نرسید .

[*FATIMA*]

آونگ


داس را دور انداخت .

چشمه را در بن یک حادثه کشت .

وسعت مزرعه ی گندم را ،

با دو دستش پیچید .

چشم نارنجی کفترها را ،

از دل خاطره هایش برکند .

بازی روشن سنجاقک را ،

تیره کرد و خط زد .

در نهانخانه ی ذهنش گم کرد ،

همه ی سادگی دهکده را .

و به شهر _ مجمع اهن و دود _ رو آورد .

آمد و پاها را ، در خیابان های مرده و لش کرد رها .

دست هایش هم با مهره و پیچ

روی چرخ و دنده سفت شدند .

و سرش آونگی ،

گشت در باجه ی بانک

و شمرد

قسط هایی را که می پرداخت .

او که در دهکده از گرگ دلی پرخون داشت ،

گرگ را تبرئه کرد .

دلش اما پر زد ،

در بن کوچه ی بن بست نشست ،

و به یاد نی و دشت

قطره قطره بارید .

[*FATIMA*]

ابدیت گمشده


بگذار با شب تنها بمانم .

بگذار بوسه های سرد شب ، گونه هایم را بگزد ،

بگذار نفس سرد شب ، در گوشم طنین اندازد .

های ابر ! حریر نازک در سفر

کدام قله را ره می سپاری ؟

مردی بر گرده ی زمین تو را می نگرد .

من می توانم در اقیانوس تیره ی شب

بر ابرها پارو بکسم .

من می توانم ساعت ها در ستارگان خیره شوم ،

بی آنکه پلکی بزنم ،

من می توانم از دانه های اشک هایم ،

آینه ای نقره ای سازم ،

که در برابر ستارگان شب بگیرم .

های ستارگان آسمان شب !

مردی بر گرده ی زمین

با آینه ی نقره ای اشک هایش

شما را می نگرد .

بگذار بوسه های سرد شب ، گونه هایم را بگزد .

بگذار نفس سرد شب ، در گوشم طنین اندازد .

بگذار که شب هرگز سحر نشود ،

باشد که ابدیت گمشده ام را ،

پیدا کنم .

[*FATIMA*]

عاشق


عاشق جز عشق نمی فهمد ،

و جز ترانه های عشق نمی شنود .

چشمانت را چه می شود ؟

که اینگونه می گریند .

و قلبت را ؟

که سرگردان دشت رؤیاهاست ،

پنداشتی که حریر اشک و اضطراب عشق را می پوشاند ؟

هرگز !

اگر عشق با تو نبود ،

بر ویزانه های آشنایی نمی باریدی

و با یاد درخت و کوه نمی خوابیدی .

اشک و رنگ زرد رسوایت می کنند .

اضطراب بر گونه هایت گل زردی کاشته ،

و آب چشمانت چون جویباری روان است .

چگونه می توان عشق را انکار کرد ؟

اینک خیال شبرو اوست

که بیدارم می کند ،

و مرا به دست اشک و حسرت می سپارد .

های سرزنشگر من در عشق !

خدا را انصاف کن و بگذر .

راز پوشیده ای ندارم که نگران بداندیشان باشم .

درد من فراتر از

شادی هاست ،

رنجم را پایانی نیست ،

عاشق جز عشق نمی فهمد ،

و جز ترانه های عشق نمی شنود .

[*FATIMA*]

شاعران رسمی


روزنامه ها نوشتند ،

و شاعران رسمی سرودند .

شاعرانی که به هتل ها دلخوش بودند ،

و احسن های شنوندگان

باردارشان می کرد .

و آنها از لگدهای کیف آور جنین غرور ،

خیس لذت می شدند .

شاعران رسمی سرودند ،

و روزنامه ها نوشتند .

آنها در اتاق های مجلل

سیگارها را پک زدند .

و عکس ها و صفحات شعر و ادب را

ورق زدند .

درخت بلند من اما

به فکر جنگل بود .

چشمه را برای خود نمی خواست ،

و حجم جوان نهال ها را به آینده ی سیال آب وعده می داد .

اتاق تجمل او

زمین بزرگ است .

و پرده های اتاقش ، آسمان نام دارد .

و بکارت احساسش را

به دست نژاد برتر _ نژاد اصلاح شده _ نمی سپارد .

درخت بلند من ،

آبستن بادهاست ،

بادهایی که از طواف زمین برمی گردند .

روزنامه ها نوشتند ،

و شاعران رسمی سرودند .

قامت درخت بلند من

از شاعران رسمی فراتر می رود .

و صدایش تا انتهای جنگل می رسد .

و آیه های بشارت را به گوش سارها می خواند .

درخت بلند مرا ،

به روزنامه ها چکار ؟

درخت بلند مرا ،

به روزنامه ها چکار ؟

[*FATIMA*]

روستایی


مرا ببخشید ،

که روستایی ام .

و هر پاییز جانم را خیش می کشم ،

و در شیارهای سینه ام ،

دانه های درد می پاشم .

و هر تابستان ،

خوشه های برشته ی مواجش را

به تماشا می نشینم .

مرا ببخشید ،

که دست هایم آینه ی زمین من است .

و می توان در شیارهای آن گندم کاشت .

و به من حق بدهید ،

اگر هنگام خداحافظی ،

دست هایتان آزرده می شود .

مرا ببخشید ،

که روستایی ام ،

و به کمترین ها قانع .

و باور کنید اگر بخواهید

آخرین گوسفندم را

مخلصانه به شما می بخشم .

مرا ببخشید ،

که روستایی ام .

و به من حق بدهید ،

اگر در ضیافت های شما ،

با لباس ساده حضور می یابم .

و صلوات را بلند می فرستم .

و استخوان شتر را

به عصایی از آبنوس سیاه

ترجیح می دهم .

[*FATIMA*]

معرفت


یک بار دیگر توقف کردم ،

و در زلال پیکرت اندیشیدم .

زلال پیکرت مرا می خواند ،

و اندیشه را

در دشت های بزرگ تحیر

پریشان می کند .

آه ای یار ! ای یگانه !

آهوان هراسان چشمانت ،

از کدامین بیشه دور مانده اند

که اینچنین غریب می نمایند ؟

در اشراق خورشید پیشانیت

سایه ها می میرند .

زمین تن می شوید .

و آن سوی سنگ دیده می شود .

آیا بارانی

به گوارایی کلام تو

از گلوی عطش گذر کرده ،

و پوست ترک خورده ی عطش را

نرم کرده است ؟

نگین انگشتری انگشتانت ،

عدالت نام دارد

و قامتت ، صنوبران ایمان را

به صبوری می خواند .

و شیطان به عبث

در تالار نگاهت

رقصی سحرآمیز آغازیده است .

یک بار دیگر توقف کردم ،

و در زلال پیکرت اندیشیدم .

زلال پیکرت فرایم خواند ،

و در وسعت بیکرانه ی اشراق رهایم کرد .

آه ای یار ! ای پرشکوه !

همزاد من !

تو با منی ،

وقتی احساس را به مهمانی بوسه می برم .

تو با منی ،

وقتی در سرای دل برای عاطفه تار می زنم .

تو با منی ،

وقتی ذهن ها را شخم می زنم ،

تا بکارم

تخمی را که دوست دارم .

یک بار دیگر توقف می کنم

تا فرایت خوانم .

آه ای یار !

ای پرشکوه !

همزاد من !

با من بمان که

شیطان بزرگ را

پیش رو دارم .