مواد شیمیایی مورد استفاده در هرس
گروه اول :
شامل موادی مانند بوترالین ، مشتقات پیچیده استیک اسید و مشتقات اسیدهای چرب 12-6 کربنی می باشد که به طور کلی مواد شاخه زا نامیده می شوند و با خشک کردن جوانه انتهایی گیاه جوان ، مشابه هرس سربرداری عمل می کنند و نهال را در همان سال پیوند ، وادار به تولید شاخه های فرعی می کند . زمان پاشیدن این مواد اواخر بهار است و بدین وسیله می توان یک سال در وقت صرفه جویی کرد . درختان تیمار شده با این مواد ، به طور معمول سریعتر رشد کرده و زودتر نیز به بار می نشینند .
مواد شاخه زا در واقع با کم کردن مقدار اکسین ، اثر چیرگی انتهایی را خنثی و پدیدار شدن شاخه های فرعی را آسان می کنند . تنظیم کننده هایی از گروه سایتوکینین و اتفن نیز در بعضی موارد به ویزه در گیاهان علفی اثری مشابه مواد شاخه زا دارند و می توان از این نظر آن ها را جز این گروه برشمرد .
گروه دوم :
از مواد بازدارنده ای مانند آلار و مالئیک هایدروزاید و نیز از تنظیم کننده های اکسینی مانند نفتالن استیک اسید بهره گیری می شود . پژوهش ها نشان داده اند که آلار و مالئیک هایدروزاید ، به شیوه بسیار مؤثری از رشد کلیه قسمت های شاخساره درخت جلوگیری می کنند ، به طوری که در بعضی موارد مصرف آنها در یک سال ، نیاز به هرس را در سال بعد ، منتفی می سازد و یا بسیار کم می کند .
نفتالن استیک اسید ، افزون بر سایر ویژگی ها ، در صورتی که پس از هرس های شدید مکانیکی روی محل زخم و نیز پوست شاخه های ضخیم و تنه ، مالیده یا پاشیده شود ، از رشد نرک ها که به طور معمول در این موارد به شمار زیاد تولید می شوند ، جلوگیری می کند . از اکسین ها ، ایندول بوتریک اسید نیز با موفقیت ، برای جلوگیری از رشد پاجوش ها در سیب به کار رفته است و بنابراین می توان آن را جزو همین گروه محسوب کرد .
گروه سوم :
بیشتر انواع اکسین ها که در تنظیم مقدار گل و میوه ، از راه تنک سازی و نیز جلوگیری از ریزش بی موقع مؤثرند ، کاربرد دارند .
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان
علاقه مندی ها (Bookmarks)