دوست داشتنی ها

[مهشاد ولی]

داغ تنهایی


آن قدر با آتش دل ساختم تا سوختم

بی تو ای آرام جان یا ساختم یا سوختم

سردمهری بین که کس بر آتشم آبی نزد

گرچه همچون برق از گرمی سراپا سوختم

سوختم اما نه چون شمع طرب در بین جمع

لاله ام که از داغ تنهایی به صحرا سوختم

همچو آن شمعی که افروزند پیش آفتاب

سوختم در پیش مه رویان و بیجا سوختم

سوختم از آتش دل در میان موج اشک

شوربختی بین که در آغوش دریا سوختم

شمع وگل هم هر کدام از شعله ای در آتشند

در میان پاک بازان من نه تنها سوختم

جان پاک من رهی خورشید عالمتاب بود

رفتم و از ماتم خود ، عالمی را سوختم

رهی معیری

[مهشاد ولی]

غباری در بیابانی

……………..

نه دل مفتون دلبــــــندی نه جان مدهوش دلخواهی

نه بر مژگان من اشکی نه بر لبهای من آهی

نه جان بی نصیبم را پیــــــــامی از دلارامــــی

نه شام بی فروغم را نشانی از سحــــــرگاهی

کیم من؟ آرزوگم کرده ای تنــــــها و سر گردان

نه آرامی نه امیــدی نه همدردی نه همـراهی

گهی افتان و خیزان چون غباری در بیابانی

گهی خاموش و حیران چون نگاهی بر نظرگاهی

رهی تا چند سوزم در دل شبها چو کوکب

به اقبال شرر نازم که دارد عـــــــــمر کوتاهی"

"رهی معیری"

[مهشاد ولی]

خــــــــــداونــــــــــ ـــــدا امضا کن به یکتایی ات قسم کم آورده ام!!!! باز کنم نامه را.... استعفای من است از زمینت.از آدمهایت اینجا کسی مرا دوســـــــــــــت نـــــــــــدارد

[مهشاد ولی]

آدمها...


آدما همیشه تو یه سنی درگیر یه آدم شدن که فکر کردن بدون اون نمیتونن زندگی کنن بعد ها متوجه میشن دقیقا با همه میتونن زندگی کنن جز اون!

[مهشاد ولی]

نیمه شب بود

برف می بارید
پیر مرد
به سوراخ های کفش های کهنه ی نوه اش
خیره شده بود
و خدا را شکر می کرد
که فردا مدرسه تعطیل است...

[مهشاد ولی]

می گویند : شاد بنویس...!!
نوشته هایت درد دارند...!!
و من یاد مردی می افتم ، که با ویالونش...!!
گوشه ی خیابان شاد میزد...!!
اما با چشمهای خیس...!

[مهشاد ولی]

می دانی

یک وقت هایی باید
روی یک تکه کاغذ بنویسی
تـعطیــل است
و بچسبانی پشت شیشه ی افـکارت
باید به خودت استراحت بدهی
دراز بکشی
دست هایت را زیر سرت بگذاری
به آسمان خیره شوی
و بی خیال ســوت بزنی
در دلـت بخنــدی به تمام افـکاری که
پشت شیشه ی ذهنت صف کشیده اند
آن وقت با خودت بگویـی
بگذار منتـظـر بمانن !!!

[مهشاد ولی]

آ . . . ه


گاهی با یک نفر قهر می کنی بی هوا دلت فریاد می کشد
پشیمان می شوی...
نه روی بازگشت داری
نه غرورت اجازه می دهد...
و چه مظلومانه این دل ها،
در پیچ و خم کوچه های خودخواهی نفس،
درمانده و غریبند
...
دلم برای دلم میسوزد

-متین-

[مهشاد ولی]

سرم را نه ظلم مي تواند خم کند ،
نه مرگ ،
نه ترس ،
سرم فقط براي بوسيدن دست هاي تو خم مي شود پدرم

[فرهاد علیپور]

سلام
درود بر احساس پاک و شاعرانه شما...
می گویند از کوزه همان تراود که درون اوست.
نوشته هایت خیلی عالی و دلنشین است.و این دو بیت شعر هم تقدیم به شما...

ای گل چه کشی پا زمن زار و شکسته
خوش باش که در پا نرود خار شکسته

بر دوش من خسته مکن دست حمایل
عاقل نکند تکیه به دیوار شکسته

بر صحبت و گفتار دلم هر دو گواهند
آزردگی خاطر و رخسار شکسته....