سرگذشت استامینوفن

[f.j.chemist]

در گذشته های دور از تركیب های موجود در پوست درخت بید و درخت اوكالیپتوس برای پایین آوردن دمای بدن استفاده میشد. ترکیب های موجود در درخت اوكالیپتوس را در ساخت گنه گنه كه برای درمان مالاریا بكار میرفت نیز بكار می بردند.

تا اواخر قرن نوزدهم تلاش برای پالایش و جداسازی تركیب های مؤثر از پوست این درختان از جمله سالیسیلیک اسید ادامه داشت تا اینكه فلیکس هافمن در شركت آلمانی بایر موفق به انجام آن شد. هنگامی كه در دهه 1880 درختان اوكالیپتوس كمیاب شدند، جست و جو برای یافتن یك جایگزین مناسب در این زمینه آغاز شد. در سال 1886 ، پروفسور آدولف كاسمالدر از دانشگاه استراسبورگ كه در حال مطالعه روی تأثیرات ماده ضدانگل نفتالین بود، به اشتباه مقداری استانیلید را در بررسی های خود بكار گرفت. به این ترتیب بود كه آثار كاهش دهنده گرما توسط استانیلید آشكار شد. اما كشف خواص ضد درد آن، سال ها پس از این ماجرا صورت گرفت و به هرحال، استانیلید با نام تجاری آنتی فیبرین به بازار راه یافت.

در پایان سال 1880پارانیترو فنول با قیمتی ارزانتر از استانیلید وارد بازار شد. ادامه پژوهش ها روی این ماده و تلاش برای یافتن كاربرد مناسب برای آن توجه دیگران را به استو فنی تیدین جلب كرد كه از آنتی فیبرین قویتر بود و اثرهای جانبی كمتری داشت: این ماده با نام تجاری فناستین كاربرد پیدا كرد.

پاراستامول در سال 1878 برای نخستین بار از واكنش اكسایش پارانیتروفنول با قلع به دست آمد اما تا سال 1893 كاربرد درمانی پیدا نكرد. در این سال بود كه پاراستامول در ادرار افرادی كه فناستین مصرف كرده بودند، شناسایی و در پی آن اعلام شد كه پاراستامول از سوخت و ساز استانیلید نتیجه شده است اما این كشف چندان مورد توجه قرار نگرفت. سرانجام در بررسی بیماری میتوگلوبین – حالتی كه خون، توانایی حمل اكسیژن را از دست میدهد و به مرگ می انجامد – علت بروز این بیماری به مصرف استانیلید ارتباط داده شد و پژوهشگران تأکید كردند اثرهای استانیلید به عنوان مسكن، به دلیل ماده ای است كه از سوخت و ساز فعال این ماده تولید میشود.

این ماده، همان پاراستامول بود كه مشخص شد اثرهای منفی استانیلید را ندارد و می تواند به عنوان جایگزین آن مورد استفاده قرار گیرد.

[f.j.chemist]

در گذشته های دور از تركیب های موجود در پوست درخت بید و درخت اوكالیپتوس برای پایین آوردن دمای بدن استفاده میشد. ترکیب های موجود در درخت اوكالیپتوس را در ساخت گنه گنه كه برای درمان مالاریا بكار میرفت نیز بكار می بردند.

تا اواخر قرن نوزدهم تلاش برای پالایش و جداسازی تركیب های مؤثر از پوست این درختان از جمله سالیسیلیک اسید ادامه داشت تا اینكه فلیکس هافمن در شركت آلمانی بایر موفق به انجام آن شد. هنگامی كه در دهه 1880 درختان اوكالیپتوس كمیاب شدند، جست و جو برای یافتن یك جایگزین مناسب در این زمینه آغاز شد. در سال 1886 ، پروفسور آدولف كاسمالدر از دانشگاه استراسبورگ كه در حال مطالعه روی تأثیرات ماده ضدانگل نفتالین بود، به اشتباه مقداری استانیلید را در بررسی های خود بكار گرفت. به این ترتیب بود كه آثار كاهش دهنده گرما توسط استانیلید آشكار شد. اما كشف خواص ضد درد آن، سال ها پس از این ماجرا صورت گرفت و به هرحال، استانیلید با نام تجاری آنتی فیبرین به بازار راه یافت.

در پایان سال 1880پارانیترو فنول با قیمتی ارزانتر از استانیلید وارد بازار شد. ادامه پژوهش ها روی این ماده و تلاش برای یافتن كاربرد مناسب برای آن توجه دیگران را به استو فنی تیدین جلب كرد كه از آنتی فیبرین قویتر بود و اثرهای جانبی كمتری داشت: این ماده با نام تجاری فناستین كاربرد پیدا كرد.

پاراستامول در سال 1878 برای نخستین بار از واكنش اكسایش پارانیتروفنول با قلع به دست آمد اما تا سال 1893 كاربرد درمانی پیدا نكرد. در این سال بود كه پاراستامول در ادرار افرادی كه فناستین مصرف كرده بودند، شناسایی و در پی آن اعلام شد كه پاراستامول از سوخت و ساز استانیلید نتیجه شده است اما این كشف چندان مورد توجه قرار نگرفت. سرانجام در بررسی بیماری میتوگلوبین – حالتی كه خون، توانایی حمل اكسیژن را از دست میدهد و به مرگ می انجامد – علت بروز این بیماری به مصرف استانیلید ارتباط داده شد و پژوهشگران تأکید كردند اثرهای استانیلید به عنوان مسكن، به دلیل ماده ای است كه از سوخت و ساز فعال این ماده تولید میشود.

این ماده، همان پاراستامول بود كه مشخص شد اثرهای منفی استانیلید را ندارد و می تواند به عنوان جایگزین آن مورد استفاده قرار گیرد.