شايد براي خيلي از شما هم پيش آمده که پشت ترافيک سنگين ناشي از تصادفات (علي الخصوص تصادفات جاده اي) معطل شويد.
بروز راه بندان در لحظه اول تصادف تا حدودي منطقي است زيرا هم اتومبيل هاي تصادفي راه را بند مي آورند و هم بقيه خودروها توقف مي کنند تا بلکه قبل از رسيدن گروه هاي امدادي بتوانند به هموطنان خود کمکي کنند.
ولي عمده ترافيک مخصوصا" بعد از سپري شدن لحظات اول، مربوط است به خودروهايي که صرفا" سرعت خود را کم مي کنند تا صحنه تصادف را تماشا کنند!
قطعا" هيچکدام از ما از بروز تصادف براي هموطنان خويش به هيچ وجه خوشنود نمي شويم.
ولي سوال اينجا است که چرا سرعت خود را کم مي کنيم تا صحنه تصادف را تماشا کنيم؟!
مي خواهيم عبرت بگيريم؟ .... فکر نکنم!
برايمان جذاب است؟
قطعا" در جواب اين سوال خوشمان نمي آيد بگوييم: بلي
وجدانمان ناراحت مي شود! يکي ديگر تصادف کرده و اون وقت ما تماشاگر صحنه آن باشيم و برايمان جذاب باشد؟ .... نه!
ولي خواه ناخواه يک کشش رواني در انسانها وجود دارد که باعث بروز اين رفتار مي گردد!
من نتوانستم دقيق اين عکس العمل روانشناختي موجود در جامعه را تجزيه و تحليل کنم!
شما مي توانيد کمک کنيد تا ماهيت امر بيشتر روشن شود؟
(البته کساني هم هستند که در هنگام مواجهه با تصادف اصلا" سر خود را بر مي گردانند که چيزي نبينند تا ناراحت شوند، مخصوصا" اگر لحظات اول تصادف باشد ولي فکر نکنم خيلي زياد باشند)
علاقه مندی ها (Bookmarks)