شماره هاي عجيب و غريب فوتباليست‌ها

[kavehsaeed]

همه‌ي شماره هاي عجيب و غريب فوتباليست‌ها

در گذشته، پست يک بازيکن تعيين‌کننده‌ي شماره‌اي بود که بر پشتش درج مي‌شد. مدافعان 2 تا 6 بودند، بال‌ها 7 تا 11 و مهاجمان 9 يا 10.

این موضوع در دهه‌های اخیر کاملاً عوض شده است. دروازه‌بان‌هایی با شماره‌ی ۹، هافبک‌هایی با شماره‌ی ۱، و حتی جمع‌های ریاضی بر پشت پیراهن بازیکنان دیده شده‌اند. حال که بالوتلی پس از انتقال به لیورپول پیراهن شماره‌ی ۴۵ بر تن می‌کند، نگاهی به برخی دیگر از شماره‌های عجیب و غریب و دلایل عنوان‌شده برای آن‌ها می‌اندازیم.



ایوان زامورانو

مهاجم شیلی در دورانی که در اروپا بازی می‌کرد موفقیت قابل‌توجهی به‌دست آورد، به‌خصوص در ترکیب رئال مادرید، جایی که ۷۷ گل در ۱۳۷ مسابقه به ثمر رساند. اما هنگامی که به اینتر میلان منتقل شد، پیراهن شماره‌ی ۹ در اختیار رونالدو قرار داشت. انتخاب دوم او، شماره‌ی ۱۰ نیز بر تن روبرتو باجو بود، پس این بازیکن سابق سویا مجبور شد چاره‌ای بیاندیشد. زامورانو به سراغ شماره‌ی ۱۸ رفت، اما یک علامت به اضافه‌ی کوچک بین دو رقم قرار داد تا جمع آن‌ها ۹ بشود.

اوسی آردیلس

در جام جهانی ۱۹۸۲ اسپانیا، آرژانتین تصمیم گرفت تا شماره‌ی پیراهن بازیکنانش را بر اساس حروف الفبا مرتب کند. نتیجه‌ی این تصمیم برای آردیلس این بود که او بدل به یکی از معدود بازیکنان بیرون از دروازه شد که پیراهن شماره‌ی یک بر تن کرده‌اند. تنها عضوی از تیم که این قاعده برای او اعمال نشد دیگو آرماندو مارادونا بود که همان شماره‌ی ۱۰ محبوب خود را پوشید. در غیر این صورت شماره‌ی ۱۲ به او می‌رسید.

ماریو بالوتلی

بازیکن جدید لیورپول در اینترمیلان، منچسترسیتی، آث‌میلان و حالا در لیورپول پیراهن شماره‌ی ۴۵ را می‌پوشیده است. همیشه شایع بوده که این مهاجم ایتالیایی ۴۵ را انتخاب می‌کند چون جمع ارقام آن ۹ می‌شود، اما بالو تاکید می‌کند که این عدد برای او شانس می‌آورد. او می‌گوید: «زمانی که سه یا چهار بازی برای جوانان اینتر انجام داده بودم، شماره‌ی ۴۵ را داشتم، زیرا شماره‌ی بازیکنان جوان بین ۳۶ تا ۵۰ بود. من به شوخی می‌گفتم چهار به علاوه‌ی پنج می‌شود نه، و من در هر چهار بازی گلزنی کردم. این شماره برای من شانس آورد و برای همین همیشه نگهش داشتم.»

دیوید بکهام

کسی که برای بیشتر دوره‌ی بازیش در منچستر یونایتد صاحب شماره‌ی ۷ اسطوره‌ای این باشگاه بود، نتوانست شماره‌ی دلخواهش را در انتقالش در سال ۲۰۰۳ به رئال به‌دست بیاورد. این شماره در اختیار مهاجم افسانه‌ای رئال، رائول بود. پس او شماره‌ی ۲۳ را انتخاب کرد، و ادعا می‌کرد دلیل آن این بوده که مایکل جوردن همین شماره را در شیکاگو بولز می‌پوشیده و او همیشه یکی از طرفداران مایکل جوردن بوده است.

سه‌گانه‌ی آث‌میلان

در سال ۲۰۰۸ میلان با شوچنکو، رونالدینیو و فلامینی قرارداد بست، در حالی که شماره‌های مد نظر همه‌ی این بازیکنان اشغال شده بود. آن‌ها هم به‌ترتیب شماره‌های ۷۶، ۸۰ و ۸۴ را به نشانه‌ی سال تولدشان برداشتند.

خورخه کامپوس

دروازه‌بان مکزیک، که ۱۳۰ بازی برای کشورش انجام داد، شماره‌ی ۹ را انتخاب می‌کرد. کامپوس در جوانی مهاجم بود، و علی‌رغم موفقیت در درون دروازه هیچ گاه میل به بازی در سوی دیگر میدان را از دست نداد.

روجریو چنی

دروازه‌بان سائو پائولو که بیش از ۱۰۰ گل برای باشگاه برزیلی به ثمر رساند. اگرچه معمولاً شماره‌ی ۱ را می‌پوشید، اما گاهی گزینه‌های کمی غیرمعمول را امتحان می‌کرد. در سال ۲۰۰۵ در بازی برابر اتلتیکو مینیه‌رو او رکورد حضور در ترکیب تیمش را شکست و پیراهن شماره‌ی ۶۱۸ به تعداد بازی‌هایی که انجام داده بود را بر تن کرد.

بیزنته لیزارازو

مدافع کناری تیم فرانسه برای دور دوم به باشگاه سابقش بایرن‌مونیخ بازگشت و تصمیم گرفت شماره‌ی جدیدی را پشت پیراهنش داشته باشد. سرانجام شماره‌ی ۶۹ را انتخاب کرد چون در سال ۱۹۶۹ به دنیا آمده بود و بلندی قد او نیز ۱۶۹ سانتی‌متر بود.

البته بازیکنان دیگری هم بودند که نسبت به پستی که در آن بازی می کردند شماره های غیر معمولی بر تن میکردند ...

جورجی کمپوس




ینس لیمن



اوسوالدو آردیلیس



پانتیلیس کفس



جان توماس زویسکی



ماریو فریک