«گرگ‌سالی» در آستانه چاپ دوم قرار گرفت

[م.محسن]

«گرگ‌سالی» در آستانه چاپ دوم قرار گرفت

آخرین اثر زنده‌یاد امیرحسین فردی، یکسال پس از درگذشت وی در آستانه چاپ دوم قرار گرفته است. این اثر روایتی از روزهای پیش از انقلاب است که نویسنده گاه از نماد برای رساندن هرچه بهتر محتوای مورد نظر خود بهره برده است.به گزارش ایگاه اطلاع‌رسانی مجمع ناشران انقلاب اسلامی «منانشر» به نقل از تسنیم، رمان «گرگ‌سالی»، آخرین اثر زنده‌یاد امیرحسین فردی، پدر داستان انقلاب، از سوی انتشارات سوره مهر تا پایان شهریور ماه به چاپ دوم خواهد رسید. این اثر روایتی از روزهای پیش از انقلاب و تلاش مبارزان برای تغییر وضعیت موجود است. نویسنده در این اثر داستانی از نماد برای رساندن مضمون مورد نظر استفاده کرده است. فردی در این داستان از حال و هوای روستایی می‌گوید که گرفتار گرگ‌هایی شده‌اند که با تغییرات ژنتیکی تنها به خوردن آدم‌ها فکر می‌کنند؛ گرگ‌هایی که با برنامه آمریکایی‌ها به این دید دچار شده‌‌اند.


«گرگ‌سالی» داستانی با نثر روان و ساده دارد که هر خواننده‌ای را به خود جلب‌ می‌کند. علاوه بر این، فضای روستایی جاری در کتاب و حوادث آن، بر لذت خواندن اثر افزوده است. امری که در سال‌های اخیر کمتر به آن توجه شده و نویسندگان با فاصله گرفتن از فضای روستا و گریختن به فضای شهری، موضوعات را با روشی تقریباً یکسان بیان می‌کنند.


امیرحسین فردی رمان «گرگ سالی» را در واپسین روزهای عمر خود برای انتشار آماده کرده بود. این رمان ادامه‌ای است بر رمان موفق اسماعیل و با مضمونی ضد استعماری به نگارش درآمده است. وی درباره این رمان گفته‌ بود: «من خیلی خدا را شاکرم که توفیق داد تا این رمان را بنویسم. این داستان و فضایش ناگهانی به ذهن من رسید، اما به جرات می گویم که در ادبیات داستانی ایران اثری را سراغ ندارم که این طور برخورد استعاری را با آمریکا و نیروی استکبار نشان دهد. این رمان حرف درشتی برای زدن دارد و می‌گوید آمریکایی‌ها گرگ هستند و از تبار گرگ و باید با این نگاه به آنها نظر انداخت. در این رمان گرگ‌های تغییر پیدا کرده دیگر با نشانه سراغ آدم‌ها می‌روند و این بزرگ‌ترین استعاره این رمان است. در واقع هوشمندی آنها در انتخاب طعمه و محیط رعب و وحشتی که در منطقه ایجاد می‌کنند در کنار نزاع میان مردم و آمریکایی‌ها و گرگ‌هاست که قصه رمان را می‌سازد.»

[؛ شادی ؛]

سلام
ممنون میشم برای آشنایی بیشتر با سبک نگارش و کلیتی از محتوای مطلب ، یکی دو پاراگراف از این کتاب رو این جا بذارین

[م.محسن]

سلام
ممنون میشم برای آشنایی بیشتر با سبک نگارش و کلیتی از محتوای مطلب ، یکی دو پاراگراف از این کتاب رو این جا بذارین

برشی از رمان «گرگ سالی» ؛ آخرین اثر داستانی امیرحسین فردی



بعد از ظهر آخرین روز زمستان کنار جاده باریکی که به روستای بنفشه دره می رسید، از مینی بوس پیاده شد. همان جا ساکش را روی زمین گذاشت و به دور و برش نگاه کرد. در چشم اندازش دشت صاف و همواری دیده می شد که تا کوهپایه های دوردست کشیده شده بود. خاک نرم و پوک بود. سبلان باز هم روبه رویش بود، اما این بار، از جبهه جنوبی آن را می دید، پرهیب، مانند شتری کوهان دار. پربرف و با پاره ابرهایی که مانند گردن آویز، گرد قله و بر یال های سبزش آویخته بودند. این چهره از سبلان را در کودکی هایش که همراه پدر به بنفشه دره آمده بود به یاد داشت و به یاد داشت که در پندارهای کودکانه اش آن شتر عظیم الجثه در حال حرکت به سوی مقصدی نامعلوم آرام و بدون توقف، همچنان می رفت.

… پدر می خواست برود دِه برای عروسی، کت و شلوار تازه اش را پوشید، مادر لباس زیر برایش گذاشت تا عوض کند. اسماعیل جفت دو پایش را توی کرد یک کفش که من هم می خواهم بیایم دِه. پدر عصبانی شد و سرش داد کشید:

آخه بزغاله تو برای چی می خوای بیایی ده، من یه روز بیشتر نمی مونم، عروسی که تمام شد، برمی گردم.

گریه کرد. پاهایش را زمین کوبید، اشک ریخت:

منم… منم می خوام بیام!

بیایی چی کار بکنی. مگه تو مدرسه نمی خوای بری؟ درس و مشق نداری؟

جمعه که مدرسه ندارم…

شیطونه می گه بزن دهن دماغشو خونین و مالین کن ها!

بدتر گریه کرد و خودش را به زمین زد. در حال غلتیدن بود که مشت گره کرده پدرش، مثل پتک نشست روی نرمه رانش. از درد جیغ کشید. صدای مادر بلند شد:

بزن… بزن… چلاقش کن این یتیم رو!

تو دیگه چی می گی… این… این آخه برای چی می خواد بیاد هان! ؟ من که یه شب بیشتر نمی مونم، بلیت هم یک دونه بیشتر نگرفتم. اونم فقط برای خودم… اینو کجا جا بدم؟ روی کله بابام بنشونم؟ هان؟

مادر بالا سر اسماعیل نشسته بود و اشک هایش را خشک می کرد:

پس می خوای بچه را با این اشک چشم ول کنی بری؟ خب می خواد بره عروسی ببینه، مادر بزرگشو ببینه…

نخیر هم خانم… بگو دلش برای سگ ها و الاغ های ده تنگ شده!

خیلی خب… دلش برای سگ ها و الاغ ها تنگ شده… بچه اس دیگه… دلش به حیوونا خوشه!

پدر با چند بد و بی راه و یکی دو تا استغفرالله نرم شد و گفت:

پس برای این آشغال هم لباس بذار… عوضی!

اسماعیل گریه اش بند آمده بود، اما سکسکه می کرد و دست مشت شده اش را توی کاسه چشم هایش می چرخاند. وقتی لباس سفر پوشید و خواست راه بیفتد، پایش همراهی نکرد، لنگ زد و آه کشید. مشت پدر او را از پا انداخته بود. به زحمت می توانست قدم از قدم بردارد. با دیدن این صحنه چهره غضبناک پدر رنگ عوض کرد. نگرانی و همدردی جای خشم و خروش را گرفت. مادر چیزی نگفت، فقط نگاهش کرد. دور چشم هایش اشک نشسته بود. پدر بی آنکه حرف بزند، زانو زد تا اسماعیل دستش را روی شانه او بگذارد و کفش هایش را بپوشد. وقتی آماده شدند، پدر ساک را به یک دست داد و با دست دیگر دست او را گرفت و راه افتادند. اما اسماعیل همچنان می لنگید. مادر کاسه آبی پشت سرشان خالی کرد و آن ها کوچه را پشت سر گذاشتند و به خیابان رسیدند.

عصر توی اتوبوسی که از میدان آزادی به طرف اردبیل می رفت، با پدر روی یک صندلی نشستند. گاهی وسط اتوبوس سرپا می ایستاد، خسته که می شد، روی پای پدر می نشست. غروب خورشید را با اشتیاق تماشا می کرد، همین طور کوه ها و دشت های اطراف را که جا می ماندند و آن ها می رفتند. غروب هم جا ماند، شب شد، تاریکی آمد. سفیدرود را به صورت اژدهای خفته، در زیر نور ماه دید. از هیبت آن ترسید. از کوه ها و صخره های پوشیده از جنگل وحشت داشت. احساس می کرد، هر آن روی اتوبوس آوار خواهند شد و یا ممکن بود، در پس پیچی از پیچ های جاده، ناگهان دیوی ظاهر شود و با یک مشت اتوبوس را مثل قوطی حلبی له کند و آن ها هم نابود شوند. پدر او را نشاند روی زانوهایش و به خودش فشرد. احساس آرامش کرد. چشم هایش را بست و خوابش برد. مدتی بعد با سروصدای چند نفر بیدار شد: ...