زیست ماده آنتی اکسیدان، فرایند ترمیم را بهبود می بخشد

[MD.PhD.Medical biotech]

به گزارش بنیان به نقل ازmedicalxpress، زمانی که یک ماده خارجی مانند یک وسیله پزشکی یا ایمپلنت های جراحی درون بدن انسان قرار می گیرد، بدن معمولا به آن پاسخ می دهد. طبق مطالعات صورت گرفته، اغلب اوقات این پاسخ منفی می باشد و روی عملکرد وسیله پیوند شده اثر می گذارد. این پاسخ التهابی با درجات مختلفی صورت می گیرد. مشکلی که معمولا در استفاده از این مواد پلاستیکی وجود دارد، علاوه بر پاسخ التهابی، اکسیداسیونی است که اتفاق می افتد.همه ما برای بقا به اکسیژن نیاز داریم اما غلظت بالای این اکسیژن در بدن ایجاد واکنش های اکسیداتیوی می کند که تعادل را بر هم می زند و موجب تغییراتی در پروتئین ها، سلول ها و لیپیدها می شود و در نتیجه عملکرد آن ها را مختل می کند. این استرس اکسیداتیو سمی است و می تواند منجر به بیماری های مزمن، التهاب مزمن و برخی حالات پاتولوژیک شود که موجب عدم کارایی ایمپلنت می شود.محققین برای اولین بار موفق به ایجاد زیست ماده تجزیه پذیری شده اند ذاتا آنتی اکسیدان است. از این ماده می توان با ایجاد الاستومرها، مایعاتی که به ژل تبدیل می شوند و یا جامدات، برای ساخت ابزارهایی که برای سلول ها و بافت ها مناسب تر هستند استفاده کرد.این محققین زیست ماده ای را ساخته اند که یک پلی استر با پایه اسید سیتریک است. در واقع ویتامین C بخشی از بلوک های ساختاری این زیست ماده است. در آزمایش های مقدماتی، آن ها گرافت های عروقی را با این زیست ماده آنتی اکسیدان پوشاندند و این گرافت ها را در مدل های جانوری ارزیابی کردند. به عنوان بخشی از پاسخ بدن به مواد خارجی، این گرافت ها تمایل به ملتهب کردن سلول های مجاور دارند که در نهایت منجر به عدم کارایی ایمپلنت و ایجاد اسکار می شود. اما زمانی که گرافت های عروقی آنتی اکسیدان ایمپلنت شد، میزان تشکیل بافت اسکار به مراتب کاهش یافت.پیش از این محققین ویتامین های آنتی اکسیدان را به پلی مرها اضافه و با آن مخلوط می کردند. این مطلب موجب می شود که ویژگی های مکانیکی موائ تحت تاثیر قرار می گیرد و در نتیجه استفاده از مقدار آنتی اکسیدان را کاهش می دادند که موجب می شود کارایی لازم را نداشته باشند.اما این محققین می گویند که زیست ماده جدید آن ها می تواند در ایجاد داربست برای مهندسی بافت، پوشاندن یا ساختن ابزارهای پزشکی ایمن تر، بهبود ترمیم در طب ترمیمی و سلول های پشتیبان و انتقال دارو مورد استفاده قرار گیرد.
منبع:بنیان