کشته شدن ناصرالدین شاه

ناصرالدين شاه در ماه صفر 1247 هجری متولد شد و در سن 17 سالگی، بعد از فوت پدرش محمد شاه، در شهر تبريز (که به عنوان وليعهد در آنجا فرمانروای آذربايجان بود)، به سلطنت نشست. ناصرالدين شاه،‌ فرزند محمد شاه و چهارمين پادشاه سلسله قاجار است. او در سال 1264 ه.ق پس از مرگ پدر با كمك ميرزا تقی خان امير كبير در تهران تاجگذاری كرد و در تالار تخت مرمر جلوس رسمی کرد.
دوران حكومت او، دوران ورود مدرنيته به ايران است. او نخستين پادشاهی است كه به اروپا رفت و در دوران حكمرانی او بود كه نخستين مظاهر نوگرايی، نظير مدرسه دارالفنون، ‌تلگراف و‌ عكاسی واکسیناسیون همگانی و اعزام دانشجو به اروپا و...با همت امیر کبیر در ايران پایه گذاری شد.
در زمان ناصرالدين شاه، امتيازات انحصاری مختلفی به انگليس واگذار شد، از جمله امتياز تأسيس بانک شاهنشاهی، واگذاری امتياز کشتی رانی در رودخانه کارون به انگلستان که البته در اين ميان روسها نيز بی نصيب نماندند، امتياز شيلات دريای مازندران به روس ها و غيره اعطاء گرديد که به شدت مايه خسارت شد و پی آمدهای نامطلوبی را براي کشور به دنبال داشت.
ناصر الدين شاه از هر گونه انتقاد و اعتراضی که نسبت به اعمال خود او می شد به شدت نفرت داشت. استبداد و تنفر وی از شنيدن اعتراضات و انتقادات، عامل عمده ای در الزام مخالفان در اقدام به قتلش شد.
ناصرالدين شاه در سن شصت و هفت سالگی در حالی که خود و دربارش را براي برگزاری جشن پنجاهمين سال سلطنت خود آماده می کرد، به فتوای سيد جمال الدين اسد آبادی در حرم حضرت عبدالعظيم به ضرب تپانچه ميرزا رضای کرمانی به قتل رسيد و وی را در باغ جيران درکنار حرم حضرت عبدالعظيم به خاک سپردند.

منبع: روزگاران تاريخ ايران، دکتر عبدالحسين زرين کوب