بیهوشی و جراحی

[سونای]

دوستان عزیز در این تاپیک سعی میکنیم خلاصه مطالبی از بیهوشی و جراحی ارائه بدیم

[سونای]

آمادگی برای بیهوشی( کودکان و نوجوانان )


وضعیت کنونی سلامت فرزند شما اهمیت زیادی در رابطه با بیهوشی دارد. بنابراین کارکنان بخش بیهوشی وقتی شما را ملاقات میکنند چند سوال از شما خواهند پرسید. اگر از قبل راجع به موارد زیر فکر کرده باشید، بسیار مفید خواهد بود:
سوالات عمومی:

• بیماریهای قبلی و کنونی
• حساسیتها
• داروهای کنونی و اخیر (طی یک ماه گذشته)
• داروهای هوشبری قبلی و هرگونه شکایت درباره بیهوشی
• خویشاوندانی که مشکلات مربوط به بیهوشی داشتهاند
• وزن کنونی
• دندانهای لق
• حالت تهوع به هنگام حرکت با وسایل نقلیه

سوالات اضافی برای نوجوانان:

• مصرف تنباکو
• ارداری

در صورتیکه فرزند شما مشکلاتی در سیستم تنفسی داشته یا دارد، مانند سینه پهلو، بیماری بخش فوقانی دستگاه تنفسی (سرماخوردگی یا آنفلونزا)، خروسک، التهاب لوزه یا سیاه سرفه، به طور ویژه به یاد داشته باشید که کارکنان بخش بیهوشی را مطلع سازید. حتی سرماخوردگیهای معمولی را از یاد نبرید- این موارد هم میتوانند مشکلاتی در ارتباط با بیهوشی ایجاد نمایند. نشانههای این مشکلات عبارتند از تب، سرفه، مشکل تنفسی، احتقان و زکام (بینی دارای ترشح). این نوع بیماری میتواند خطر مشکلات ناشی از بیهوشی را افزایش دهد، دوره بستری بودن در بیمارستان را طولانی کند یا باعث به تاخیر افتادن عمل جراحی شود.
همچنین بسیار اهمیت دارد که بگویید فرزند شما مستعد حالت تهوع و استفراغ است، مثلا وقتی در ماشین هستید (حالت تهوع به هنگام حرکت با وسایل نقلیه).

منبع

[سونای]

پرهیز غذایی

برای حفظ ایمنی فرزند شما بسیار اهمیت دارد که از دستورالعملهای فردی پرهیز غذایی که دریافت میکنید، پیروی نمایید. این کار به دلیل خطر استفراغ کردن به هنگام بیهوشی صورت میگیرد که میتواند باعث مشکلات حاد مجرای تنفسی گردد.

دستورالعملهای پرهیز غذایی پیش از بیهوشی برای غذاها و نوشیدنیهای مختلف متفاوت است که این موضوع به سرعت تخلیه شدن آنها از معده بستگی دارد. مایعات معمولا سریعتر از غذاهای جامد از معده خارج میشوند. لطفاً توجه کنید که حتی انواع مختلف مایعات نیز به زمانهای متفاوتی برای پرهیز غذایی نیاز دارند. برای مثال، آب پرتقال، ماست رقیق و نوشیدنیهای غیر الکلی گازدار نسبت به آب، آب سیب و قهوه به زمان بیشتری نیاز دارند.

شیر مادر و جایگزینهای شیر در مکانی بین مایعات و غذاهای جامد قرار دارند. اگر موردی را به خوبی متوجه نمیشوید، برای مطرح کردن سوالات خود با بخش اطفال بیمارستان فرزند خود تماس بگیرید.

منبع

[سونای]

در بخش جراحی

پس از ورود به بخش جراحی، یکی از والدین یا بزرگسالان همراه میتواند وارد اتاق عمل شود. از فرد همراه خواسته میشود تا یک روپوش، کلاه و پوشش کفش بپوشد. کودک از روی برانکار به میز جراحی چرخدار منتقل میشود که بعدا میتوان آن را به اتاق عمل منتقل نمود. هنگام آمادهسازی برای اعمال بیهوشی، والدین یا بزرگسالان همراه میتوانند روی چهارپایه کنار بیمار بنشینند. وقتی داروی بیهوشی وارد بدن شد، بیمار به سرعت به خواب فرو میرود. وقتی بیمار به خواب رفت، افراد همراه با همراهی کارکنان به بیرون از اتاق عمل و به نزدیکترین اتاق انتظار راهنمایی میشود.


بسیاری از والدین تاثیر سریع داروی بیهوشی و از سوی دیگر ترک کردن فرزندشان را وحشتناک و مشکل مییابند. در این شرایط به یاد آوردن این موضوع که کارکنان به عنوان اولین اولویت همیشه مراقب ایمنی فرزند شما هستند، مفید خواهد بود. طی مدت بیهوشی، فرزند شما تحت نظارت کارکنان ماهر و تجهیزات ویژه نظارتی قرار دارد.

منبع

[سونای]

اتاق ریکاوری

وقتی جراحی به پایان رسید، بیمار به اتاق ریکاوری بعد از عمل جراحی انتقال مییابد. جراح مسئول معمولا برای ارائه اطلاعات درباره جراحی وارد این اتاق میشود. بنابراین، مفید خواهد بود که شما در زمان پیش بینی شده برای پایان جراحی در اتاق انتظار حضور داشته باشید. کارکنان به اتاق انتظار میآیند تا شما را به اتاق ریکاوری ببرند.



اتاق ریکاوری، اتاق بزرگی است که فضای کافی برای حضور چندین کودک با اندازه بدنی و سنهای مختلف را دارد. امکان حضور هر دو ولی یا افراد همراه وجود دارد. برادران و خواهران مجاز به ورود نیستند. نه کودکان و نه بزرگسالان مجاز به خوردن یا آشامیدن در اتاق ریکاوری نیستند، زیرا این کار میتواند برای کودکانی که پرهیز غذایی دارند آزاردهنده باشد.

ما از شما میخواهیم تا کت و ژاکتهای خود و همچنین کیفهای بزرگ خود را در بخش یا در قفسههای

موجود در اتاق انتظار قرار دهید. تلفنهای همراه/ سیار میتوانند در عملکرد تجهیزات پزشکی و فنی اختلال ایجاد نمایند و همچنین میتواند برای کودکی که از بیهوشی خارج میشود آزاردهنده باشد، به همین دلیل از شما میخواهیم تا آنها را در اتاق ریکاوری خاموش نمایید.



بعضی از کودکان ناراحت هستند و نیاز به دلداری دارند اما اکثریت کودکان پس از بیهوشی خسته هستند و بهترین کار آن است که خودشان به طور طبیعی بیدار شوند. همه بیماران از طریق ماسکی که نزدیک صورتشان قرار داده میشود اکسیژن مکمل دریافت میکنند. تنفس، نبض و اشباع اکسیژن از آن دسته عواملی هستند که باید به دقت مورد نظارت و کنترل باشند. عکسالعملها و عکسالعملهای نامساعد احتمالی کودکان به بیهوشی و جراحی به شدت به خصوصیات هر فرد بستگی دارد. طی مدت بیهوشی و پس از آن تلاشهای زیادی برای جلوگیری از کاستن هرگونه عوارض جانبی احتمالی صورت میگیرد.

علیرغم این تلاشها، امکان بروز موارد زیر وجود دارد:

• خستگی و منگی
• حالت تهوع و استفراغ
• گلودرد
• سرفه
• • ناراحتی در بخش دسترسی به سیاهرگ
• • ناراحتی یا درد به دلیل سوند یا درین ادرار

تا زمانیکه نیاز باشد داروهای مسکن برای همه بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفتهاند تجویز میشوند. پس از برخی از اعمال جراحی، دارو به طور مداوم از طریق یک پمپ وارد بدن میشود. کارکنان اتاق ریکاوری به طور مداوم نیاز به تسکین درد را ارزیابی میکنند و به حد نیاز درمان مناسب را اعمال میکنند. به عنوان ولی یا فرد بزرگسال همراه، برای کمک به کارکنان، میتوانید وقتی فرزندتان درد دارد موضوع را به آنها اطلاع دهید.



وقتی فرزند شما به معیارهای تعریف شده برای ترک کردن اتاق ریکاوری رسید، قادر خواهید بود به بخش خود بازگردید.

منبع

[سونای]

انواع مختلف بیهوشی

“Narkos” واژه سوئدی مترادف برای بیهوشی است و "بدون احساس" معنی میدهد. با توجه به نوع عمل جراحی یا آزمایشی که باید انجام شود انواع مختلف بیهوشی به کار برده میشود. انتخاب روش بیهوشی به سن کودک، نوع عمل جراحی و همچنین وضعیت سلامتی بیمار بستگی دارد. پزشک متخصص بیهوشی مسئول این تصمیمگیری است.
بیهوشی عمومی:

بیهوشی عمومی بسیار معمول است و بدین معناست که بیمار به خواب عمیقی فرو میرود و مسکن درد دریافت میکند. اعمال این نوع بیهوشی معمولا با تزریق داروی بیهوشی در سیاهرگ یا تنفس ماده بیهوشی از طریق یک ماسک صورت میگیرد. بیهوشی از طریق ورود مداوم گاز یا تزریق سیاهرگی، به همراه داروهای مسکن حفظ میشود.

بیهوشی منطقهای:

بیهوشی منطقهای یعنی استفاده از داروی بیهوشی موضعی در نزدیکی بخشی از بدن که دارای رشتههای عصبی زیاد است. این کار باعث بیحس شدن بخشی از بدن میشود که توسط آن رشته اعصاب تغذیه میشد. این نوع بیهوشی معمولا به طور خاص برای کودکان به هنگام بیهوشی عمومی انجام میشود. این روش ترجیحا به عنوان مکمل بیهوشی عمومی اعمال میشود تا درد طی جراحی و پس از آن تسکین داده شود. بیهوشی اپیدورال یا اسپاینال مثالهایی از بیهوشی منطقهای هستند.

بیهوشی موضعی:

بیهوشی موضعی بدین معنی است که داروی بیهوشی رو یا زیر پوست استعمال میشود. بدون توجه به چگونگی وارد شدن آن به بدن، بیهوشی موضعی از انتقال احساس درد در فیبرهای عصبی که با ماده بیهوشی تماس پیدا میکنند جلوگیری به عمل میآورد که در اینصورت ناحیه مورد نظر بیحس میشود. کرم EMLA یک داروی بیهوشی موضعی است که پیش از قرار دادن لوله سیاهرگی، روی پوست مالیده میشود. بیهوشی موضعی همچنین میتواند به همراه بیهوشی عمومی اعمال شود تا احساس درد را طی مدت جراحی و پس از آن کاهش دهد.

منبع

[سونای]

خطرات بیهوشی

به طور سالانه 6500 مورد بیهوشی برای عمل جراحی و آزمایش در بیمارستان اطفال آسترید لیندگرن برای بیماران 18-0 ساله انجام میشود. بسیاری از این موارد تقریبا روتین هستند، در حالیکه سایر موارد به نظارت دقیق و همکاری متخصصان مختلف نیاز دارند. پس از گذشت سالها از تکامل و ارتقای تجهیزات، داروها، روشها و مهارت، خطرات موجود در بیهوشی به طور قابل ملاحظهای کاهش یافته است. نظارت روتین از جمله متغیرهای تنفسی و گردش خون و اشباع اکسیژن، و همچنین روشهای مربوط به آمادگی برای بیهوشی، در این بهبود و ارتقا نقش داشتهاند.

پزشک متخصص بیهوشی که وی را ملاقات میکنید میتواند به سوالات پاسخ دهد و اطلاعات دقیقتری ارائه نماید.

منبع

[سونای]

چه وقت و چگونه باید فرزند خود را مطلع سازم؟

تصور کودکان از سلامتی و بیماری و همچنین چگونگی عملکرد بدن انسان به سن و میزان رشد وی بستگی دارد. حتی ترسهای پزشکی با رشد کودک ارتباط دارد و با ترسهای عمومی معمول در سنها مختلف مقارن است. واکنشهای فردی کودکان به وضعیتهای خاص علاوه بر تجربیات گذشته خدمات درمانی، به دیدگاههای والدین و واکنشهای آنها و همچنین تاثیرات فرهنگی بستگی دارد.



کودکی که برای بستری شدن در بیمارستان آماده میشود معمولا بهتر از کودکی که آماده نشده است، تجربه بستری شدن را پشت سر میگذارد. اطلاعات میتواند در کاهش سطح استرس مفید باشد و به کودک کمک کند تا به احساس امنیت برسد.



نیاز کودکان به اطلاعات با بیشتر شدن سن تغییر میکند. اینکه اطلاعات با صداقت و با زبان مناسب سن کودک در اختیار وی قرار بگیرد بسیار اهمیت دارد. همچنین اینکه میزان اطلاعات مناسب باشد و در بهترین زمان ارائه شود نیز از اهمیت خاصی برخوردار است. یک فرصت خوب برای ارائه این اطلاعات زمانی است که کودک به اندازه کافی استراحت داشته است، آرام و راحت است، یا وقتی که برای دانستن این اطلاعات کنجکاوی و علاقه نشان میدهد. به سوالات، حالات صورت و سایر نشانههایی که احساسات و نیازهای کودک را نشان می دهد، توجه کنید.



کودکانی که از قبل تجربه بستری شدن در بیمارستان را دارند نیز از این ترس مستثنی نیستند. بر عکس، امکان دارد تجربه قبلی میزان اضطراب را افزایش دهد زیرا کودک میداند که چه چیزی انتظار او را میکشد. بنابراین اهمیت دارد که حتی این بیماران نیز همان اطلاعاتی را دریافت کنند که کودکی که برای اولین بار آماده میشود نیز دریافت میکند.



برای کودکان مشکل است که پیشبینی کنند چگونه به وضعیت استرسآور جدید واکنش نشان میدهند. برای آسان کردن روند آمادگی، گفتگو درباره احساس یا واکنشی که در شرایط مختلف میتوانند داشته باشند مفید خواهد بود- آنها را مجاب کنید که واکنشها مجاز هستند!

به کودک خود بگویید که هیچ سوالی "مسخره" یا اشتباه نیست. اگر نمیتوانید به همه سوالات آنها پاسخ دهید- کودک خود را تشویق کنید تا نگرانی و سوال خود را بنویسد یا آن را نقاشی کند و آن را با خود به بیمارستان ببرید.



نه تنها اینکه کودک شما بتواند اطلاعات دریافت کند بسیار اهمیت دارد- بلکه اینکه این اطلاعات چه وقت در اختیار کودک شما قرار گیرد نیز بسیار مهم است. هر چه کودک کم سن و سالتر باشد، فاصله بین آمادهسازی و روند اصلی عمل یا آزمایش باید کمتر باشد. کودکان از دامنه وسیع توجه برخوردار نیستند. بسیار اهمیت دارد که اطلاعات را به مقدار مناسب و به طور مداوم در اختیار آنها قرار دهید.


بخشهای بعدی حاوی نکاتی درباره چگونگی مطلع ساختن کودکان با سنهای مختلف است. به یاد داشته باشید که اینها فقط توصیه هستند. امکان دارد لازم باشد این راهنماییها برای هماهنگی با سطح رشد هر کودک و وضعیت پزشکی وی تغییر کند.



کودکان تا سه سالگی:

والدین کودکان خردسالی که برای بیهوشی آماده میشوند اغلب مضطربترین افراد هستند. این کاملا طبیعی است. به یاد داشته باشید که کودکان خردسال نیز، تا دو ماهگی، معمولا میتوانند از والدین جدا شوند و توسط افرادی که مراقب آنها هستند آرام شوند.



کودکان خردسال معمولا به عنوان "افراد روتین" شناخته میشوند، همانطور که پیش از این ذکر شد، روتین، آشنایی و قابلیت پیشبینی در ایجاد محیطی امن سهیم هستند. بین هشت ماهگی تا دو سالگی، کودکان در دوره بروز ترس از غریبهها هستند. حضور والدین و روشهای معمول باعث ایجاد احساس امنیت در فرزند شما خواهد شد.



معمولا شرحی کوتاه و ساده درباره اتفاقی که قرار است رخ دهد برای این گروه سنی کفایت میکند. از توضیحات پر جزئیات درباره اینکه اعضای مختلف بدن به چه شکلی هستند و چه عملی قرار است برای وی انجام شود خودداری نمایید- کودکان خردسال معمولا چنین جزییاتی را درک نمیکنند. در عوض، برای مثال، داستانی درباره عروسکی که بیمار شده است و باید به بیمارستان برود را برای آنها تعریف کنید. با عروسک مثال بیاورید و سپس همان مواردی را که امکان دارد برای آنها اتفاق بیافتد را شرح دهید.



کودکان زیر سه سال درک دقیقی از زمان ندارند و نباید از مدت زمان خیلی پیشتر در معرض این اطلاعات قرار بگیرند. برای کودکانی که میتوانند به صورت شفاهی و با لغات ارتباط برقرار کنند، میتوان اطلاعات را در همان روز یا روز قبل از مراجعه به بیمارستان در اختیار آنها قرار داد.



کودکان پیش دبستانی و کودکان خردسال مدرسهای، 6-3 سال:

کودکان پیش دبستانی در دنیایی پر از رویا و تخیل زندگی میکنند. تفکرات آنها میتواند رویدادها را با هم ترکیب کند و به هم ارتباط دهد و امکان دارد علت و معلول را از هم تشخیص ندهد، که میتواند بر نحوه تفسیر و تجربه بیماری آنها تاثیر بگذارد و گیجکننده باشد. امکان دارد آنها در تشخیص واقعیات درونی و بیرونی مشکل داشته باشند. برای مثال، امکان دارد درد به عنوان موردی مرتبط با رویدادی خارجی تجربه شود.



اطلاعاتی که در اختیار کودکان پیش دبستانی قرار میگیرد باید کوتاه و ساده باشد. آنها از طریق بازی یاد میگیرند، که این نوع برقراری ارتباط را پسندیده میکند. امکان دارد آنها اغلب با برقراری ارتباط با احساسات یک عروسک راحتتر باشند تا احساسات خودشان، بنابراین یک عروسک و "کیف دکتر" وسایل کمکی خوبی هستند. اطلاعات در رابطه با عروسک گفته میشود و در همین حال کودک در این روند سهیم میشود به صورتیکه میفهمد همین موارد برای او نیز اعمال خواهد شد.



کودکان پیش دبستانی برداشتها و اندیشه موقتی دارند. بنابراین اطلاعات باید طی چندین روز مطرح شوند، مثلا طی یک هفته، تا در اینصورت جزئیات طی یک یا دو روز پیش از انجام آزمایش یا عمل در اختیار آنها قرار گیرد.
ترس از ناشناختهها، از جمله روحها، دیوها و ماسکهای ترسناک، تا رسیدن به سن مدرسه معمول است. امکان دارد کودکان هنگام روبرو شدن با کارکنان بیمارستان که کلاه و گاهی ماسکهای جراحی دارند، از روی ترس واکنش نشان دهند.



کودکان 12-6 ساله:

از دوره اشتغال فکری قبلی به دنیای رویاها، کودکان مدرسهای شروع به جدا کردن دنیای خیال از واقعیت میکنند. بدن به اعضای تشکیل دهنده تقسیم میشوند. ساختار میتواند از عملکرد جدا شود. در این سن، کودکان میتوانند بفهمند که بیماری میتواند علاوه بر شوکهای خارجی به دلایل داخلی نیز ایجاد شوند. بیمار بودن نتیجه طلسمهای جادویی یا مجازات نیست، بلکه میتواند توسط عواملی مانند باکتری و ویروس توجیه شود. با این حال، در شرایط بسیار اضطرابآور، باز "تفسیرهای جادویی" روی خواهد داد.



آگاهی از بدن مشخصتر از قبل خواهد بود. امکان دارد اعمال یا درمانها به عنوان قطع کردن یا بریدن اعضا تلقی شوند و ممکن است نگرانیهایی در رابطه با ایجاد تغییر در بدن وجود داشته باشد. درست مانند کودکان کم سن و سالتر، بسیار اهمیت دارد که توضیح کافی درباره عضوی از بدن که درگیر این عمل است ارائه شود.


ممکن است کودکان این رده سنی توسط تجهیزات فنی که در محیط اتاق عمل مشاهده میکنند مرعوب شوند. همچنین در همین رده سنی است که نگرانی یا ترس از مرگ ایجاد میشود. خواب و مرگ با هم مرتبط تلقی میشوند و قابل درک است که بسیاری از کودکان از اینکه پس از بیهوشی بیدار نشوند میترسند.



کودکان در این رده سنی میتوانند احساسات خود را به زبان بیاورند. آنها میتوانند دلایل آزمایش و پیامدهای آن را درک کنند. در مقایسه با کودکان کم سن و سالتر، آنها معمولا علاقه بیشتری به اتفاقی که در حال رخ دادن است نشان میدهند، و اطلاعات باید از سوالات آنها نشات بگیرد. اطلاعات ارائه شده توسط بازی با عروسک میتواند کودکانه به نظر بیاید، در عوض از عروسکها باید به عنوان اشیاء آموزشی استفاده شود. با این حال عکسها و نقاشیها برای کمک به اظهار نظرات و نگرانیهای آنها به کار برده میشوند. اطلاعات را میتوان به شیوه مناسب، از یک هفته قبل در اختیار آنها قرار داد.



نوجوانان/ افراد بالغ:

نوجوانی دورهای پر هیجان است، که تغییرات جسمی و روحی مهمی را به همراه دارد. نگرانی از "عادی" نبودن، رشد نکردن یا نداشتن ظاهر قابل قبول بسیار معمول است. نوجوانان معمولا نگران کنترل داشتن بر بدن خود هستند. تغییراتی که در بدن آنها ایجاد میشود یا به وابسته بودن به کمک به واسطه یک بیماری میتواند به عنوان تجاوز به تمامیت آنها به شمار رود.



نوجوانان در اکثر موارد گرایش دارند تا خود را به عنوان کانون توجه ببینند. امکان دارد شرایطی که در حال تجربه کردن آن هستند را کاملا منحصر به فرد تلقی کنند و متوجه نباشند که هر فردی میتواند با آنچه که آنها احساس خواهند کرد همدردی کند. بلوغ زمان آزادی و تمایل برای تصمیمگیری شخصی است. ممکن است نوجوانان نیاز شدیدی به خلوت و محیط خصوصی داشته باشند و امکان دارد تمامیت خود را به طور آشکار با حفظ فاصله از محیط پیرامون خود نشان دهند.



نوجوانان اغلب آرزو میکنند تا تقریباً برابر با بزرگسالان در نظر گرفته شوند. اطلاعات باید تقریباً مانند یک بزرگسال در اختیار آنها قرار بگیرد. ممکن است نوجوانان درک کافی از بیولوژی داشته باشند تا بتوانند بفهمند که اندامها و بدن چطور عمل میکند، و همچنین میتوانند به صورت انتزاعی فکر کنند، و از اطلاعات ارائه شده نتیجهگیری نموده و پیامدهای اعمال برنامهریزی شده را برآورد نمایند. بنابراین فقط از اینکه بدانند چه اتفاقی قرار است رخ دهد یا اینکه طی آزمایش یا درمان چه کاری قرار است انجام شود، راضی نخواهند شد. آنها به کل روند جاری در بیمارستان علاقه دارند، و ممکن است مایل باشند در زمینه علت انجام آزمایشات یا درمانهای خاص و نتیجه آنها اطلاعاتی بدست آورند. نوجوانان باید مورد تشویق قرار بگیرند تا سوال بپرسند و در بحثها، تصمیمگیریها و برنامهها شرکت کنند. اطلاعات باید از مدتی قبل در اختیار آنها قرار بگیرد تا امکان عکسالعمل و تعمق برای آنها وجود داشته باشد. نزد فرزند نوجوان خود بر اهمیت نوشتن سوالات و نگرانیها و آوردن آنها به بیمارستان تاکید نمایید.


در این رده سنی، اغلب نگرانیهایی در رابطه با بیدار شدن طی آزمایش یا عمل، یا بیدار نشدن پس از بیهوشی وجود دارد. همچنین نگرانیهایی درباره "عدم تسلط"، از دست دادن کنترل، اظهاراتی که موجب خجالت میشود یا از دست دادن کنترل مثانه یا رودهها وجود دارد.
منابع

Bishofberger, E., Dahlquist, G., Edwinsson-Månsson, M., Tingberg, B. & Ygge, B. (2004). Barnet i vården. Stockholm: Liber.
Jylli, L., Olsson, G. (2005). Smärta hos barn och ungdomar. Lund: Studentlitteratur.
Tamm, M. (2004) Barn och rädsla. Lund: Studentlitteratur.

[عبدالله91]

خطرات بیهوشی

بسم الله الرحمن الرحیم

سلام

تو بیهوشی احتمال داره طرف بیدار نشه؟

این خطرات به روشها مربوطه یا به تخصص متخصص هم مربوط میشه؟

[سونای]

سلام بله! همچین احتمالی هست...
هم روش که توو بیهوشی عمومی چندین برابر هست...
هم مهارت و دقت
و هم بیماریهای دیگه ی خود بیمار و ..

راستی درگذشته خیلی بیشتر بوده اما الان خیلیییییییییییی بهتر شده..اما باز متاسفانه اتفاق افتاده...