**پیامهایی به یک دوست **

[yas-90]

اخه.....

سلام دوست من

چرا امید نداشته باشه ....سرطان شاید برای شما یه غول محسوب بشه اما یادتون باشه که خودتون این غول رو میسازید

در همین ایران 70 تا 80 درصد سرطان ها درمان میشن....این چیزیه که من از یک انکولوژیست شنیدم که با اطمینان میگفت

سرطان درجه بندی های متفاوتی داره که درجه بندی های پایینش احتمال خوب شدنشون میشه گفت صد در صده

در همین تاپیک چند نفر گفتن که اطرافشون دیدن کسی که سرطان داشته و خوب شده؟؟؟ خود من هم چندین نفرش رو در فامیل دیدم

من افرادی مثل شما که اینچنین تفکری دارن رو زیاد دیدم که فکر میکنن وقتی آدم به بیماری دچار شد باید بشینه و لحظه شماری کنه ببینه کی میره اون دنیا .... حالا یکی به خاطر یه اتفاقی فقط مرگ رو نزدیکتر حس میکنه این به این معنی نیست که واقعا قراره اتفاقی بیفته و برای منی که اونو نزدیک حس نمیکنم هم به این معنی نیست که حالا حالاها این دنیا واسه خودم راحت میچرخم ... یه چیزی رو دوستانه میگم هیچ وقت هیچ وقت، وقتی آخر خط رو نمیبینید درموردش اینجوری نگید

ببخشید مطلب طولانی شد اما نمیتونم اینو نگم .... یه خانمی بود برای ما تعریف میکرد دو سالی میشد که سرطانش خوب شده بود از اون روزا که تعریف میکرد میگفت وقتی چیزی میخرید خونواده همسرش بهش میگفتن تو که دیگه نیازی به این چیزا نداری دیگه چرا الکی پولاتو خرج میکنی و کلا از این دست حرفا.....این حرف شاید به نظر چیز مهمی نمیاد اما خیلی سنگینه برای کسی که هنوز زنده ست اما دیگران اونو مرده فرض میکنن....حس زنده به گور شدن به آدم دست میده
اون خانم الان خداروشکر سالمه بدون هیچ مشکلی و من هنوز موندم آیا افرادی که در اون موقعیت بهش این حرف رو زدن روشون میشه تو چشماش نگاه کنن؟؟