خاطره ای از اقا مهدی.....

[سیدپویا]

آدم ، در همان برخورد اول ، مجذوب چهرة معصومش مي شد .

موجي در چشمان نافذش بود كه هر كس را اسير مي كرد . با وجود اندوه دائمش ، خندان و بشاش بود .

هميشه آماده به خدمت و پرتوان بود ؛ هر چند چشمانش حكايت از بي خوابي هاي طولاني داشت . او يك فرمانده عارف و عامل بود .

كهنه ترين لباس بسيجي را به تن مي كرد و هر وقت كه مورد اعتراض قرار مي گرفت ، تا يك دست لباس نو از انبار بردارد، مي گفت :

تا وقتي كه قابل استفاده است ، مي پوشم از من بهتر، بسيج ي ها هستند چند روزي بود كه از صبح زود تا ظهر پشت خاكريز مي رفت و محور عملياتي لشگر

را تنظيم مي كرد و روي منطقه تا جايي كه برايش امكان داشت ، كار را بررسي مي كرد . هواي گرم جنوب ؛ آن هم در فصل تابستان ، امان هر كسي را مي

بريد .

يكي از همين روزها نزديك ظهر بود كه آقا مهدي از خاكريز به طرف سنگر بچه ها آمد و با آب داغ تانكر ، گرد و خاك راه را از صورت پاك كرد و سر و صورتش را آبي

زد و وضو گرفت و به داخل سنگر رفت .

آقا رحيم كه در حال تنظيم گزارش براي ارايه درجلسه بود ، با آمدن آقاي باكري سر پا ايستاد و ديده بوسي كردند . در همين حين آقا رحيم متوجه لب هاي

خشك آقا مهدي شد كه حكايت از تشنگي فوق العادة او داشت .


رحيم به سراغ يخچال رفت و يك كمپوت گيلاس بيرون آورد ، در آن را باز كرد و به آقا مهدي داد . آقا مهدي خنكاي قوطي را كه حس كرد، گفت: امروز به بچه ها

كمپوت داده اند؟

آقا رحيم گفت : نه آقا مهدي ! كمپوت ، جزء جيرة امروزشان نبوده . باكري ، كمپوت را پس زد و گفت : پس چرا، اين كمپوت را براي من باز كردي ؟ رحيم گفت :

چون شما حسابي خسته بوديد وگرما زده مي شديد . چند تا كمپوت اضافه بود ، كي از شما بهتر؟ آقا مهدي با دلخوري جواب داد :

از من بهتر؟ از من بهتر ، بچه هاي بسيجي هستند كه بي هيچ چشم داشتي مي جنگند و جان مي دهند .

رحيم گفت : آقا مهدي ! حالا ديگر باز كرده ام . اين قدر سخت نگير ، بخور. آقا مهدي گفت :

خودت بخور رحيم جان ! خودت بخور تا در آن دنيا هم خودت جوابش را بدهي .