"عشق" در دست نوشته های شهید چمران

[ستاره ی قطبی]

۲۹ مى ۱۹۶۰
تُعِزُّ مَنْ تَشاءُ وَ تُذِلُّ مَنْ تَشاء

اى خداى بزرگ، اى ایده‏ آل غایى من، اى نهایت آرزوهاى بشرى، عاجزانه در مقابلت به خاک مى‏ افتم، تو را سجده مى‏کنم، مى‏ پرستم، سپاس مى‏ گویم، ستایش مى‏ کنم که فقط تو، آرى فقط تو اى خداى بزرگ شایسته سپاس و ستایشى، محبوب بشرى، فقط تویى، گمشده من تویى. ولى افسوس که اغلب تظاهرات فریبنده و زودگذر دنیا را به جاى تو مى‏ پرستم. به آن‏ها عشق مى‏ ورزم و تو را فراموش مى‏ کنم! اگرچه نمى‏ توانم آن را هم فراموشى )بنامم( چون یک زیبایى یا یک تظاهر فریبنده نیز جلوه توست و مسحور تجلیات تو شدن نیز عشق به ذات توست.

من هرگاه مفتون هرچیز شده‏ ام، در اعماق دل خود، به تو عشق ورزیده‏ ام، بنابراین اى خداى بزرگ، تو از این نظر مرا سرزنش مکن. فقط ظرفیت و شایستگى عطا کن تا هر چه بیش‏تر به تو نزدیک شوم و در راه درازى که به‏ سوى بوستان بى‏ انتها و ابدى تو دارم، این سبزه‏ ها و خزه‏ هاى ناچیز نظر مرا جلب نکند و از راه اصلى باز ندارند.

در دنیا، به چیزهاى کوچکى خوشحال مى‏ شوم که ارزشى ندارند و از چیزهایى رنج مى‏ برم که بى‏ اساسند. این خوشحالى‏ ها و ناراحتى‏ ها دلیل کم‏ ظرفیتى من است.

هنوز گرفتار زندان غم و اندوهم. هنوز اسیر خوشى و لذتم… کمندِ درازِ آمال و آرزو، بال و پرم را بسته، اسیر و گرفتارم کرده و با آزادى، آرى آزادىِ واقعى خیلى فاصله دارم.

ولى اى خداى بزرگ، در همین مرحله‏ اى که هستم احساس مى‏ کنم که تو مانند راهبرى خردمند مرا پند و اندرز مى‏ دهى، آیات مقدس خود را به من مى‏ نمایى و مرا عبرت مى‏ دهى! چه‏ بسا که در موضوعى ترس و وحشت داشتم و تو مرا کمک کردى. چیزهایى محال و ممتنع را جنبه امکان دادى و چه بسا مواقع که به چیزى ایمان و اطمینان داشتم ولى تو آن را از من گرفتى و دچار غم و اندوهم کردى و به من نمودى که اراده و مشیت هر چیز به دست توست. فعالیت مى‏ کنیم، پایین و بالا مى‏ رویم ولى ذلّت و عزّت فقط به دست توست.