【★】بحث نظامی【★】

[Capitan Totti]

من یه چیزیو نمیفهمم.امریکا مگه اخرین قاره ای نبود که کشف شد؟چطور به این جمعیت و این قدرت رسید؟

و کلا تو دنیا کدوم طرفیه؟ایا در خیلی از جنگ ها دخالت داره؟چرا؟

درود
البته آمریکایی اصیل که همون سرخ پوستا بودن
اونا به کنار
حالا ما آمریکایی اصیل رو انگلیسیا میدونیم!!
نخست جمعیت آمریکا کشور 172 ملته!! همین لس آنجلس همشون ایرانین ظاهرا!!!
حالا اونش مهم نیست
تو جنگ جهانی نخست و دوم
کشورهای اروپایی در راس جنگ بودن و آسیب فراوان دیدن و چون آمریکا دور افتاده بود نه تنها سالم موند که بعد از جنگ وام های زیادی به فرانسه و انگلیس و... داد و طبیعیه وام هم سود داره!!!
سرمایه گذاری های زیاد مردم دنیا
مناطق کشاورزی مهم
صنعت گردشگری و آزادی مطلق برای گردشگران
و صدها دلیل دیگه...
آمریکا اکنون بدون هیچ شکی به راحتی میتونه 17کشور رو در آن واحد مبازه کنه و قطعا هم پیروز خواهد بود
بودجه ی یکی از لشکرهای کماندوی آمریکا برابرست با کل بودجه ی نظامی ایران برای ارتش و سپاه و ...!!

[Capitan Totti]

مهدی
خودم و خودت شاگرد و استادیم!!!!!
کسی نیستا!
در مورد منازعات گرجستان و روسیه برا بچه ها توضیحاتی مختصر بده

[Joseph Goebbels]

همونطور که میدونی حافظ اسد یعنی پدر همین بشار اسد رئیس جمهور قبلی سوریه 40 هزار انسان رو در طول یک جنگ داخلی قتل عام کرد.

موفق باشید

سلام مهدی جان

این قضیه رو بیشتر توضیح میدی که از کجا و چگونه شروع شد ؟ و علتش چی بود ؟

[M@hdi42]

مهدی
خودم و خودت شاگرد و استادیم!!!!!
کسی نیستا!
در مورد منازعات گرجستان و روسیه برا بچه ها توضیحاتی مختصر بده

انشالله در اسرع وقت

سلام مهدی جان

این قضیه رو بیشتر توضیح میدی که از کجا و چگونه شروع شد ؟ و علتش چی بود ؟

کشتار حما (عربی:مجزرة حماة) رویدادی در فوریه ۱۹۸۲ میلادی شهر حما بود که با یورش همه‌جانبهٔ نیروهای مسلح سوریه به این شهر به منظور سرکوب شورش مخالفان حکومت حزب بعث سوریه و حافظ اسد به رهبری اخوان المسلمین صورت گرفت. این عملیات از روز دوم فوریه ۱۹۸۲ آغاز شد و رهبری آن را رفعت اسد برادر حافظ اسد بر عهده داشت.

بنابر تخمین عفو بین‌الملل بین ۱۷۰۰۰ تا ۴۰۰۰۰ سوری در این درگیری کشته شدند، که اکثر آن‌ها غیرنظامی بودند.

کشتار حمات در کنار نبرد سپتامبر سیاه در اردن به عنوان خونبارترین عملیات‌های دولت‌های عربی علیه ملت‌های خود شناخته می‌شوند.

در فوریه سال ۲۰۱۲ و در پی خیزش سوریه، مردم شهر حما سیمین سالگرد این کشتار را با ریختن رنگ قرمز بر خیابان‌ها و آسیاب‌های آبی نامدار این شهر گرامی داشتند.

[M@hdi42]

مهدی
خودم و خودت شاگرد و استادیم!!!!!
کسی نیستا!
در مورد منازعات گرجستان و روسیه برا بچه ها توضیحاتی مختصر بده

نمیشه خلاصه بشینم خودم توضیح بدم چون نمیگنجه در چند خط پس اگه مایل باشی این مقاله رو قرار میدم:

توضیح مختصر:
در سال 2008 با حمله گرجستان به اوستیای جنوبی و بعد واکنش روسیه جنگی چند روزه بین طرفین شروع شد. مسکو در این درگیری تفلیس رو به نسل‌کشی در اوستیای جنوبی متهم می کرد از اون طرف که ساآکاشویلی رئیس‌جمهوری گرجستان، هم روسیه رو به اشغال گرجستان متهم می ساخت. از سوی دیگر غرب روسیه رو به راه‌انداختن جنگ سرد متهم و روسیه نیز به نوبه خود غرب رو به دلیل حمایت از گرجستان کشوری که جنگ را به راه انداخت محکوم می‌کرد.

مقاله:

جنگ برعلیه گرجستان اولین تهاجم روسیه بعد از نبرد این کشور در افغانستان به شمار می رفت. در واقع این بزرگترین نبرد روسیه از زمان فروپاشی بود که برعلیه یک کشور خارجی در گرفت که در آن نیروهای نظامی روسیه اقدام به نبرد برعلیه یک ارتش خارجی کردند که اصولا اساس شرقی و روسی داشت.
برای مدت 5 روز نیروهای دو کشور روسیه و البته جدایی طلبان اوستیای جنوبی و ابخازستان از یک سو و گرجستان از سوی دیگر در زمین، دریا و هوا بر سر اوستیای جنوبی درگیر شدند. این درگیری برای مدت 5 روز دنیا را نگران کرد و اخبار دیگر را تحت الشعاع قرار داد. روسیه و گرجستان برای استیلا بر اوستیای جنوبی با هم می جنگیدند. مردمان این خطه در واقع از نقطه نظر علوم انسان شناسی شعبه ای از نژاد ایرانی هستند که به Iranic Speaking مشهور هستند که در زمان حمله مغولها در این منطقه و در حاشیه رود دن ساکن شدند. البته باید به یاد داشت که روسها هرگز رابطه خوبی با گرجیها نداشتند. شاید یکی از دلایل آن این است که بعد از انقلاب سرخ در شوروی این گرجیها بودند که منشویک باقی ماندند و به بلشویکها ملحق نشدند. اکثریت کمونیستها در زمان انقلاب سرخ، بلشویک نامیده میشدند و به مخالفانشان که در اقلیت بودند، منشویک می گفتند.
ولی حقیقت چیز دیگری است. نکته اینجاست که در قرن هیجدهم و در واقع بعد از جنگهای داخلی آمریکا این کشور براساس سیاست خارجی خود اقدام به ایجاد منطقه حیاط خلوت برای خود کرد: آمریکای جنوبی و حوزه دریای کارائیب. آمریکا تحت هیچ شرایطی حاضر نبود تا این منطقه را با هیچ قدرت قدیمی یا جدید دیگری تقسیم کند و همین، دلیل دخالتهای مستقیم این کشور در کشورهایی مانند کوبا، شیلی، نیکاراگوئه و پاناما بود. آمریکا در قرن نوزدهم و بیستم نفوذ خود را در آمریکای لاتین گسترش داد و عملاَ بعد از جنگ جهانی دوم این منطقه تبدیل به مستعمره واقعی آمریکا گردید و اکنون نیز علی رغم رجزخوانیهای گاه و بی گاه افرادی مانند چاوز این منطقه هنوز منطقه نفوذ آمریکاست.
شوروی نیز به ویژه پس از جنگ جهانی دوم همانند آمریکا جهت تامین منافعی که برای خود تعریف کرده بود، اقدام به ایجاد مناطق نفوذ پیرامونی در اطراف کشور خود کرد؛ ولی این عمل شوروی با تهاجم نظامی و جنگ و کشتار همراه بود؛ یعنی برخلاف سیاست آمریکا که عمدتاَ مبتنی بر اعمال نفوذ از طریق دیپلماسی و اقتصاد و فرهنگ است و مداخله نظامی معمولاَ گزینه آخر آنهاست، روسها با کمک ارتش سرخ و با توپ و تانک اقدام به مستعمره سازی در کشورهای اطراف خود کردند. پس از فروپاشی شوروی سابق، پانزده جمهوری تازه استقلال یافته پا به عرصه سیاسی جهان گذاشتند. گرجستان نیز یکی از جمهوریهای قفقاز بود که بعد از فروپاشی شوروی سابق تحت ریاست و هدایت ادوارد شواردنادزه، آخرین وزیر امورخارجه شوروی، قرارگرفت. روسیه به عنوان وارث اصلی اتحاد جماهیر شوروی کماکان جمهوریهای شوروی سابق را منطقه نفوذ حیاتی خود می داند و مراودات این جمهوریها را با کشورهای غربی، ورود کشورهای غربی به حیات خلوت خود و به چشم یک تهدید می نگرد و گرجستان نیز از این قاعده مستثنی نیست. در این میان وجود دو ایالت خودمختار در گرجستان به نامهای ابخازی و اوستیای جنوبی که در مرز مشترک روسیه و گرجستان قرار دارند و مقامات ارشد آنها با روسیه پیوندهای بسیار نزدیکی دارند، دستاویز مناسبی برای روسها جهت دخالت و اعمال نفوذ در این منطقه فراهم ساخته است.

از سوی دیگر، یک روزنامه اسراییلی، یکی از دلایل جنگ بین گرجستان و روسیه را ذی نفع نبودن روسیه در عبور خط لوله نفت و گاز آذربایجان- گرجستان- ترکیه توصیف می کند. به گزارش روزنامه آروتز شیوا چاپ اسراییل، روسیه و متحدانش قصد دارند بر خطوط لوله نفت و گاز دریای خزر و مدیترانه تسلط کامل پیدا کنند. خط انتقال انرژی مزبور از دریای خزر به دریای مدیترانه وصل می شود، از آذربایجان، گرجستان و ترکیه نیز عبور می کند و تنها خط لوله بین آسیا و اروپاست که روسیه و ایران در آن نقشی ندارند و اسراییل با خیالی آسوده منتظر دریافت نفت و گاز از آن است. روسیه با تکیه بر ساکنین روس تبار در اوستیای جنوبی، برنامه شکننده ساختن گرجستان را پیاده کرد تا بدین وسیله این خط لوله را نیز با مشکل مواجه کند. البته سابقه درگیری دولت مرکزی گرجستان با جدایی طلبان ابخازی و اوستیای جنوبی به دهه نود میلادی برمی گردد. گرجستان مدتی بعد از کسب استقلال از شوروی، به پشت گرمی آمریکا شروع به تحریک گرجیهای ساکن اوستیای جنوبی که اقلیت بزرگی در این منطقه به شمار می روند، جهت کسب استقلال کرد که با برخورد مقامات متمایل به روسیه این ایالت خودمختار روبرو شد. از اواخر دهه نود میلادی برخورد دولت گرجستان با این ایالت شروع شد که در جریان درگیریهای مداوم چند هزار نفر کشته شدند و خسارتهای زیادی برجا ماند. با توجه به خسارات ناشی از جنگ، بسیاری از ساکنین منطقه اوستیای جنوبی به سمت ایالت اوستیای شمالی که جزیی از روسیه به شمار می رود، گریختند. سرانجام با میانجیگری دولت روسیه صلح در منطقه حاکم شد و نیروهای حافظ صلح متشکل از نیروهای دو کشور روسیه و گرجستان و البته نیروهای اوستیای جنوبی در منطقه مستقر شدند تا از صلح حفاظت کنند؛ اما گرجیها که تحت حمایت غرب بودند، در دیگر منطقه خودمختار یعنی ابخازستان جنگ را آغاز کردند. بهانه درگیری در این منطقه، فرار اعضای مافیای محلی امراز کوبتسانی بود که این گروه بخشی از مافیای گرجستان و فعال در زمینه فحشا و مواد مخدر بودند و دولت گرجستان ادعا می کرد در داخل ابخازستان مخفی شده اند. با هجوم نیروهای گرجی با این بهانه به ابخازستان، این کشور در ابخازستان یک دولت دست نشانده در منطقه شمالی این جمهوری به وجود آورد.
در سال 2008 بسیاری از کارشناسان منطقه ای وقوع جنگ را پیش بینی می کردند و در عمل نیز درگیریهای لفظی به یک درگیری تمام عیار منتهی شد. گرجیها هدف خود را تلاش برای حفظ یکپارچگی کشور دانستند و اعلام کردند قصد دارند یک منطقه پاک ایجاد نمایند و حتی اسم عملیات خود را تسیمداولی یا همان عملیات منطقه پاک به زیان گرجی نامیدند؛ ولی چیزی که گرجیها پیش بینی نکرده بودند، واکنش شدید روسها بود که دست آمریکا را در پشت این تحرکات می دیدند و اعتقاد داشتند تحریکات غربی عامل اصلی این عملیات گرجیهاست.

در بررسی توان نظامی نیروهای درگیر، ابتدا از گرجستان شروع می کنیم. از زمان استقلال و جدایی از شوروی، نیروی نظامی گرجستان نیز مانند سایر جمهوریهای استقلال یافته وارث بخشی از ارتش عظیم شوروی سابق محسوب می شد و تجهیزات روسی بخش عمده زرادخانه ارتش این کشور را تشکیل می داد. در سال 2003 میخائیل ساکاشویلی به قدرت رسید و تمایلات غربی او باعث رویکرد به طرف غرب و اسرائیل گردید. در زمان شروع جنگ، این کشور دارای 22000 نیروی ثابت و البته یک نیروی ذخیره به استعداد حدود صد هزار نفر بود. همچنین این کشور در حدود 200 دستگاه تانک تی 72 در اختیار داشت که توسط اسرائیلیها ارتقا یافته و به زره های واکنشی سرامیکی مجهز گردید که این نوع زره در مقابل شلیک گلوله تانکهایی مانند آبرامز مقاوم است. تانکهای تی 72 گرجی همچنین به مسافت یاب و سیستمهای آشکار ساز رادیو اکتیو مجهز است. گرجستان دارای 200 دستگاه بی ام پی نیز بود که این نفربرها نیز توسط اسرائیلیها ارتقا یافته بود. پیش از آن، ساکاشویلی سه میلیارد دلار جهت نوسازی در اختیار ارتش این کشور گذاشته بود.

علاوه بر این آمریکا به پاس کمک گرجستان به آمریکا در جنگ بر علیه عراق، سیصد میلیون دلار کمک نظامی در اختیار این کشور قرارداد که شامل حضور یک تیم از مستشاران نظامی برای آموزش سربازان گرجی بود. در زمینه نیروی هوایی، اصلیترین پرنده های این کشور عبارت بودند از12 فروند سوخوی 25 و دو فروند سوخوی 25 یو بی آموزشی و البته دوازده فروند بالگرد میل 24 و میل 8 و تعدادی هیویی اهدایی آمریکا. اسرائیل علاوه بر بهسازی و به روزسازی هواپیماهای گرجی، هشت فروند پهپاد (پرندهٔ هدایت پذیر از دور) هرمس 450 و همچنین چهار فروند پهپاد اسکای لارک به این کشور فروخت. ضمناً سوخوهای گرجی تحت برنامه های روزآمدسازی اسرائیلیها با کد اسکورپیون قرارگرفتند. این همکاریها از سال 2001 آغاز شد، زمانی که کارشناسان البیت سیستم اسرائیل در کارخانه های تولید سوخوی 25 در تفلیس اقدام به ارتقای این پرنده ها کردند. از جمله این روزآمدسازیها، فراهم سازی توانایی پرواز در شب و روز در این مدل سوخوی که با کد KB شناخته می شود، بود. همچنین سیستم کنترل دیجتالی تسلیحات از دیگر امکاناتی بود که توسط اسرائیلیها به امکانات این مدل افزوده شد. گرجیها همچنین به نفربرهای ساخت ترکیه، ده سامانه پرتاب موشک سطح به هوا و نزدیک به هفتاد آتشبار پدافند هوایی مجهز بودند.

از آن سو روسیه در زمان آغاز جنگ هنوز حدود یک میلیون نفر نیروی نظامی در اختیار داشت. مشکلات مالی به جا مانده از دوران کمونیستها باعث شد تا روسیه به سرعت اقدام به کوچک کردن ارتش خود کند. ارتش این کشور به دلیل وسعت زیاد به نواحی مختلف تقسیم می شود و هر ناحیه مسئولیت حفاظت از یک بخش از کشور را برعهده دارد. حفاظت ناحیه قففاز شمالی و مرزهای این بخش به واحدهایی سپرده شده که ارتش پنجاه و هشتم مشهورترین آنهاست. این نیرو جهت حراست از این ناحیه در سال 1995 تاسیس شده و یکی از باتجربه ترین و جنگ دیده ترین ارتشهای روسیه است؛ زیرا تجربه جنگ چچن را دارد. توان رزمی این نیرو شامل 609 دستگاه تانک، 2000 دستگاه انواع نفربر و دویست قبضه هویتزر و خمپاره انداز بود. در کنار این ارتش، واحدهای هوانیروز چهارم روسیه با استعدادی در حدود 60 فروند سوخوی 24 و البته گونه شناسایی سوخوی 24 ام ار، 100 فروند میگ 29، 60 فروند سوخوی 27 و 100 فروند سوخوی 25 قرار داشت. این واحد البته در حدود 75 فروند بالگرد تهاجمی هایند را نیز در اختیار داشت. در این نبرد روسها از 15000 نفر از نیروهای رزمی خود از جمله 5000 نیروی مخصوص شامل چتربازها و نیروهای هوابرد و همچنین نیروهای مخصوص روسیه معروف به اشپدناز استفاده کردند.

هنوز کسی نمی داند با توجه به توان رزمی دو کشور، چگونه گرجیها تصمیم به تحریک روسیه برای ورود به جنگ گرفتند. برنامه ریزان گرجی تصمیم داشتند تا در مدت کوتاهی با تهاجم به اوستیای جنوبی این منطقه را تصرف کنند. آنها با این فکر وارد جنگ شدند تا در ظرف 24 ساعت منطقه را تصرف کنند و سپس تا زمان ورود روسها به جنگ، با ایجاد استحکامات در مقابل روسها دفاع کنند. همچنین گرجیها تصور می کردند که روسها برای ورود به جنگ با تردیدها یا مخالفتهایی از سوی سیاستمداران روبرو خواهند شد که این خود فرصت کافی در اختیار مدافعان گرجی خواهد گذاشت.
یکی از مهمترین کارها برای گرجیها این بود که بتوانند ارتباط بین روسیه و اوستیای جنوبی را قطع کنند. این دومنطقه از طریق تونل روکسکی با هم مرتبط می شد و انهدام این تونل باعث قطع ارتباط بین دو منطقه و ایجاد مشکلات زیادی در مسیر نیروی زمینی 58 روسیه برای ورود به جنگ ایجاد می کرد. بر این اساس در ابتدا نیروی هوایی و سپس نیروهای مخصوص گرجی اقدام به حمله به تونل کردند که با موفقیت توام بود.

نبرد از روز هفت اوت با تبادل آتش بین طرفین شروع شد. در این روز توپخانه گرجیها با همراهی آتش خمپاره و موشک اندازهای بی ام 21 آتش سنگینی را برروی شهر تسخینوالی (مرکز اوستیای جنوبی) و روستاهای اطراف ریخت. یکی از دلایل تلفات بالای غیرنظامیان اوستیای جنوبی، استفاده زیاد از آتش توپخانه و البته همین موشک اندازها بود. در مورد این موشک اندازهای 40 لول گفتنی است که توانایی پرتاب راکتهای 122 میلیمتری را دارد که در سر جنگی خود در حدود 7 کیلو مواد منفجره حمل می کند و البته برای شخم زدن منطقه هدف از آن استفاده می شود؛ زیرا از دقت بالایی برخوردار نیست.
در روز دوم نبرد، نیروهای گرجی با پشتیبانی آتش توپخانه، پیشروی خود را به طرف شهر تسخینوالی آغاز کردند و با آتشباران مداوم در این روز خود شهر را هدف قرار دادند. هدف از این کار، ایجاد رعب و وحشت در بین ساکنین غیرنظامی بود. سرفرماندهی نیروهای گرجستان دستور حرکت نیروهای گرجی را به سمت تسخینوالی از دومسیر داده بود و نیروهای زرهی گرجی به سرعت به طرف شهر نزدیک می شدند. در اینجا بود که نیروهای روسی به سرعت وارد عمل شدند و به سمت تونل روکسکی حرکت کردند. در همین زمان بخش دیگری از نیروهای روسی با احتمال وجود خرابکاری در مسیر تونل به سمت شهر دژاوا حرکت کردند و با رسیدن به این شهر به سمت رودخانه مشهور گوفتا تغییر مسیر دادند. یکی از دلایل حرکت سریع نیروهای روس این بود که نیروهای کلاه آبی روس که به عنوان حافظ صلح در منطقه مستقر بودند، به شدت زیر آتش نیروهای گرجی بخصوص بمبارانهای سوخوهای 25 گرجی قرار داشتند و هرلحظه آمار تلفات بالا می رفت. در اواسط روز نیروی حافظ صلح روس علی رغم مقاومت زیاد، تمامی خودروهای نظامی و نفربرها و تانکهایش را از دست داد و این تنها به دلیل حجم بالای آتش هویتزرها و موشک اندازها و حملات مداوم هایندهای گرجی بود که با راکت اندازها و بمبهای سقوط آزاد، منطقه را تبدیل به جهنمی از آتش کردند. با اطلاع از حرکت نیروهای روسی به طرف شهر، این بار بمب افکنهای سوخوی 25 گرجی با حمله به نیروهای روسی که از مسیر رودخانه به طرف شهر می آمدند، تنها پل روی رودخانه را نابود کردند و این مساله باعث شد تا روسها از دورترین مسیر ممکن یعنی بزرگراه گری دمنیسی به طرف شهر حرکت کنند. در روز هشتم اوت سوخوی 25ها و هایندهای گرجی نقشی حیاتی داشتند و با سورتیهای زیاد پرواز، تلفات سنگینی به نیروهای کلاه آبی روسی وارد کردند. اما نیروی هوانیروز روسها هم بیکار ننشست. در صبح همین روز یک سکوی رادار در نزدیک بندر پوتی توسط روسها بمباران و نابود شد و این خود در بسیاری از برنامه های آتی نیروهای گرجی اختلال ایجاد کرد. این در واقع هدیه ای بود از طرف سوخوی 24های روسی که در ادامه روز بارها اقدام به بمباران شهرهای مهم گرجستان کردند. در این روز نیروهای گرجی اقدام به تصرف دو کمپ نیروهای روسی کردند و تعداد زیادی از نیروهای روس را به اسارت درآوردند؛ ولی در بعد از ظهر همین روز یکی از شاهکارهای نیروهای مخصوص دنیا رخ داد. اشپدنازهای روسی وارد عمل شدند و با نفوذ به خطوط نیروهای گرجی، اسیران روسی را نجات دادند.
با توجه به اهمیت درگیری، در روز بعد ولادیمیر بولدیرف فرمانده کل نیروهای زمینی روسیه شخصاً وارد منطقه شد و فرماندهی میدان را برعهده گرفت و در ادامه تحت فرماندهی این مرد روس و با هدایت او نیروهای روسی حلقه محاصره نیروهای گرجی در اطراف نیروهای کلاه آبی روس در منطقه را شکستند و اقدام به نجات نیروهای روسی گیر افتاده در محاصره کردند. حالا شرایط برای گرجیها بسیار سخت شده بود و در نتیجه گرجیها تصمیم به یک حرکت انتحاری گرفتند و نیروهای زرهی این کشور به طرف دژاوا حرکت کردند؛ ولی به دلیل عدم پشتیبانی هوایی مناسب و همچنین بمبارانهای سنگین نیروی هوایی روسیه عملا تلاشها با شکست روبرو شد. نیروهای گرجی به تدریج به داخل گرجستان رانده شدند و حالا تفلیس در معرض خطر قرار داشت.

در این میان نمی توان از کمکهای جمهوری ابخازستان به روسها به راحتی گذشت. در ادامه نیروی هوایی روسیه با بمباران سنگین، زیرساختهای گرجستان را نابود کرد. با بمباران فرودگاههای نظامی عملاً نیروی هوایی این کشور از گردونه خارج گردید. حالا آسمان در کنترل کامل روسها قرار داشت و در ادمه این پایگاه نیروهای پدافند در مالتاکوا بود که توسط بمبارانهای سوخوهای 24 روسی از بین رفت. در پایان جنگ روسها یک منطقه پرواز ممنوع در مرز روسیه و گرجستان به وجود آوردند که هواگردهای گرجی حق پرواز در منطقه را نداشتند.
به عقیده بعضی کارشناسان، این جنگ نشان دهنده عمق حماقت گرجیها بود. زیرا با هر برآوردی، 12 فروند سوخوی 25 یا دویست دستگاه تانک نمی تواند ابزار کافی برای پنجه در افکندن با خرس بزرگ باشد. در مورد تلفات نیروهای دوطرف آمار و ارقام بسیار متفاوت است. روسها اعلام می کنند که 74کشته، 19 مفقود و 174 مجروح، تلفات نهایی آنها بوده است؛ در حالی که ارقام ادعایی گرجیها تلفات روسها را در حدود 400 نفر می داند. درباره تلفات طرف گرجی، یک منبع آگاه در اداره اطلاعات نظامی روسیه در مصاحبه با خبرگزاری روسی «ریا نووستی» شمار تلفات نیروهای گرجی را در حدود 3 هزار نظامی ارتشی و دیگراعضای ارگانهای انتظامی و امنیتی اعلام کرده است. این مقام روس مدعی است که مقامات گرجستانی تلاش دارند که میزان تلفات خود را پنهان نموده و رسماً تلفات خود را فقط ده ها نفر (در حدود 70 نفر) اعلام کرده اند حال آنکه در حقیقت این رقم صدها برابر کمتر از ارقام واقعی است. اما جالبترین نکته این نبرد، شکار یک فروند بمب افکن تی یو 22 روسها در هنگام یک عملیات شناسایی توسط یک سکوی پرتاب موشک پدافند سام 5 گرجی بود که این نوع سکوها توسط اوکراین در اختیار گرجستان قرار گرفته بود. البته به غیر از این پرنده، دو طرف تعدادی از سوخوی های 25 خود را با آتش طرف مقابل از دست دادند. همچنین سکوهای متحرک پرتاب موشکهای پدافند هوایی، بلای جان پرنده های دو طرف بود. گرجیها حداقل سه فروند از پهپادهای خود را نیز با شلیک ایگلا از دست دادند که این پهپادها توسط نیروهای اوستیای جنوبی شکار شدند.
به هرحال هنوز کسی دلیل این دیوانگی گرجیها را نمی داند. با توجه به توان نیروهای نظامی طرفین، این یک خودکشی آشکار برای گرجیها به شمار میرفت؛ زیرا توان نظامی آنهابه هیچ وجه قابل مقایسه با روسها نبود. در این میان، این نبرد عرصه درخشش دوباره سوخوی 24 بود که با استفاده از آن روسها زیرساختهای گرجستان را نابود کردند.
یکی از جالبترین نکات در این جنگ بمباران و نابودی یکی از کارخانه های تولید سوخوی 25 گرجستان توسط یک فروند سوخوی 25 روس بود. سوخوی 25ها در گرجستان و در کارخانه ای در حومه تفلیس تولید می شوند.

با پایان یافتن رویارویی نظامی روسیه و گرجستان، تحلیلها درباره ماهیت و جزئیات این رویارویی همچنان ادامه دارد. در کنار تحلیلها و نوشته‌هایی که موقعیت روسیه در دنیای جدید و در منطقه قفقاز را مورد بررسی قرار می‌دهد، در داخل روسیه بحث درباره قدرت یا ضعف نظامی این کشور در این عملیات چند روزه بالا گرفت.
بنا به عقیده کارشناسان مرکز علوم و فنون پیشرفته روسیه موسوم به CAST، این عملیات نظامی نشان می‌دهد که حتی بهترین یگانها و واحدهای ارتش روسیه هنوز به ابزارهای شناسایی، فرماندهی و ارتباطی قدیمی متکی هستند. این در حالی است که نیروهای هوایی روسیه نیز با وجود برتری بی‌چون و چرا، برخی از مأموریتهای خود را به سرانجام نرسانده‌اند.
با خاتمه درگیری، ارتش پنجاه و هشتم روسیه دوباره به کشور بازگشت و افسران و سربازان از سوی دولت لوحهای تقدیر و مدال دریافت کردند و جسد سربازانی که در جنگ روسیه با گرجستان کشته شده بودند به خاک سپرده شد و زمان درس گرفتن از نقاط ضعف ارتش روسیه در جنگ با گرجستان فرا رسید. در همان برهه، دیمیتری مدودف رئیس‌جمهوری روسیه از مقامات ارشد وزارت دفاع این کشور درخواست کرد تا ضعفهای موجود در ارتش را برطرف کنند. وی پس از لشکرکشی این کشور به گرجستان اعلام کرد که مدرن‌کردن ارتش، برنامه اصلی نظامی روسیه در سالهای آتی خواهد بود، زیرا جنگ قفقاز نقاط ضعف سپاهیان این کشور را بهتر نشان داد.

سربازانی که در منطقه قفقاز جنوبی جنگیدند، می‌دانند که صلح‌بانان روسی در طول ساعات اولیه تهاجم گرجستان تلفات زیادی داشتند و این اتفاق به این دلیل افتاد که مسکو و ولادی قفقاز که نیروهای فرماندهی ارتش پنجاه و هشتم روس در آن مناطق مستقر بودند، نتوانستند بموقع به سربازان روسی دستور مقابله با حملات گرجستان را بدهند و تجهیزات را برای ارتش پنجاه و هشتم روسیه در اوستیای جنوبی بفرستند. از سوی دیگر، ارتش روسیه قادر به شناسایی مواضع سیستمهای موشک‌انداز گراد، تفنگهای گووزدیکا و تانک‌های تفلیس نبود.
همچنین، روسها سیستمهای شناسایی از قبیل UCAVs (پهپادهای رزمی) را در اختیار نداشتند. اگر چه نیروهای روسیه این نوع از سیستمها را در نمایشگاه بین‌المللی هوافضای MASK در ژوکوفسکی در نزدیک مسکو به نمایش گذاشتند؛ اما به‌دلیل اینکه خرید این تجهیزات در سال 2006 میلادی از سوی وزارت دفاع ملی روسیه متوقف شد، ارتش نتوانست از این تسلیحات برخوردار شود. بنابراین، روسها چاره‌ای نداشتند جز اینکه بمب افکنهای راهبردی Tu-22M3 را به ماموریتهای شناسایی بفرستند و از جتهای سوخوی Su-25 برای نابودی سیستمهای موشک‌انداز (MLRSl (Multiple Launch Rocket System گرجستان استفاده کنند.
درصورتی که روسیه از سیستم UCAVs استفاده می‌کرد، ارتش گرجستان قادر نبود 4 هواپیمای روسی را سرنگون کند. نابودی 3 هواپیمای جنگنده سوخوی 25 نشان داد که آنها از زمان جنگ روسیه در افغانستان (در سالهای 1989-1979) به بعد به روزرسانی نشدند.
گفتنی است هواپیماهای Su-25 هنوز فاقد سیستم راداری و رایانه‌هایی برای تخمین فاصله اهداف زمینی و موشک‌های دوربرد زمین به هوا هستند که بتواند از خارج از مناطق دفاع هوایی دشمن شلیک کند.
اینکه این تسلیحات چندین بار در نمایشگاه‌ها به معرض دید گذاشته شده بود و با این وجود روسیه سلاح پیشرفته‌ای برای نابود کردن توپخانه ارتش گرجستان و سیستمهای موشکی زمین به‌هوا (SAM) نداشت، مایه شگفتی بود.
وزارت دفاع روسیه ترجیح میدهد تا با کمپانیهای مورد علاقه خود قرارداد بسته و سخاوتمندانه به آنها پرداخت کند. شرکتهای روسی مذکور مسئول سرنگونی 4 جنگنده، اسارت 2 خلبان و کشته شدن آنها در نتیجه ضعف و بی کفایتی خود می باشند. ضعف فوق در سیستمهای جنگ الکترونیک روسیه نیز به چشم می خورد. سیستمهای ECM روسی نتوانستند موشکهای SAM و سیستمهای شناسائی، رادار، ارتباطات UHV و شبکه کنترل واحد های نظامی را از کار بیندازند. این موضوع وقتی حاد به نظر می رسد که بدانیم ارتش گرجستان فاقد سیستمهای مدرن است. در نتیجه ارتش 58 متحمل خساراتی بیش از میزان پیش بینی شده شد. با توجه به اینکه ارتش گرجستان از جنگ‌افزارهای پیشرفته‌ای برخوردار نیست و ارتش پنجاه و هشتم روسیه تجهیزات جنگی زیادی را از دست داد، ضعف ارتش روسیه در جنگ با این کشور قابل تامل و بررسی است.
از سوی دیگر، تانکهای روسی مدت زیادی است که مشکلات فنی بسیاری دارند. برای مثال در منطقه نظامی قفقاز شمالی، هنوز هم تانکهای T-72در تردد هستند، بدون اینکه این تانکها به تجهیزات دید در شب مجهز باشند. حتی تانکهای T-80-U و T-90 نیز فاقد این تجهیزات هستند. علاوه بر این، زره این تانکها نمی‌تواند در مقابل تسلیحات ضد‌تانک موسوم به HEAT مقاومت کند.

به‌دلیل اینکه وسعت دید کافی برای این تانکها در مناطق کوهستانی و شهری بسیار کم است، کاملاً مشخص است که آنها آسیب‌پذیر هستند و این باعث می‌شود دشمنانی را که با سلاحهای ضدزره قصد حمله دارند یا در غارها و مسیلهای کوهستانی و پشت صخره‌ها و بوته‌ها مخفی شده‌اند را به خوبی نبینند.
علی رغم پیشرفتهای صنایع تانک سازی روسیه، این تانکها توانایی برقراری ارتباطات رادیویی با بالگردها و بمب افکن‌های تاکتیکی را ندارند. همچنین، کارشناسان نظامی روس سالیان زیادی است که قصد ساخت سیستمهای یکپارچه جنگی را دارند؛ اما ساخت این سیستمها هنوز به مرحله اجرا در نیامده است.
وقوع درگیریها در گرجستان و اوستیای جنوبی امکان آزمایش قدرت و شناخت نقاط قوت و ضعف ارتش روسیه در مبارزه با دشمن را فراهم کرد. در نگاه اول، پیروزی سریع بر گرجستان دلایل قابل‌قبولی برای نگرانی ایجاد نمی‌کند؛ اما نتایج درگیریها بار دیگر نقصانها و ایرادهای تدارکات ارتش روسیه را به نمایش می‌گذارد. این در حالی است که نیروی هوایی روسیه نیز با وجود برتری بی‌چون و چرا، نتوانست برخی از مأموریتهای خود را به سرانجام رساند.
متخصصان مرکز علوم و فنون CAST بر این باورند که حمله هوایی روسیه نتوانست نیروی هوایی گرجستان را فلج کند و مواضع توپخانه‌ای دشمن را از بین ببرد. این متخصصان همچنین خاطرنشان ساختند که ارتش روسیه فاقد هواپیماهای مدرنی است که قادر به حمل موشکهای پیشرفته با حداقل احتمال خطا و در نتیجه کاستن از تلفات غیرنظامیان باشد.
برخلاف دیگر ارتشهای مدرن از جمله اسرائیل، تانکهای روسیه از پشتیبانی بالگردهای تهاجمی بی بهره بودند. هیچ ارتباط رادیویی منظمی بین تانکها، واحدهای موتوریزه، هلیکوپترها، هواپیماهای تهاجمی و بمب افکنهای تهاجمی برقرار نبود. اگرچه کارشناسان روسی مدتهاست که در باره ساخت سیستم کنترل- نبرد توسعه یافته بحث می کنند اما این طرح همچنان در حد یک طرح بر روی کاغذ باقی مانده است. در جنگ روسیه و گرجستان، افسران و سربازان روسی می بایست فقدان سیستم کارآمد پشتیبانی و رزمی را با شجاعت و جانفشانی خود جبران می کردند و بدین سان روسیه بار دیگر بهای سنگینی را برای پیروزی پرداخت کرد.

[TERRORIST]

سلام
لطفا در مورد پروژه y-12 توضیح بدید

[M@hdi42]

سلام
لطفا در مورد پروژه y-12 توضیح بدید

y-12 مجتمع امنیت ملی، وزارت انرژی ایالات متحده مرکز ملی امنیت هسته ای دولت واقع در اوک ریج در ایالت تنسی، در نزدیکی آزمایشگاه ملی اوک ریج هست.از آن به عنوان بخشی از پروژه منهتن با هدف غنی سازی اورانیوم برای اولین بمب اتمی ساخته شد. در سال های بعد از جنگ جهانی دوم به عنوان مرکز تولید اجزای سلاح های هسته ای و اهداف مربوط به دفاع اداره می شود.

[مدیر تالار نظامی]

بسم الله الرحمن الرحیم

به علت اهمیت مبحث .مهم شد.

کاربران شرکت کنند لطفا

[M@hdi42]

بسم الله الرحمن الرحیم

به علت اهمیت مبحث .مهم شد.

کاربران شرکت کنند لطفا

up

[transylvanya]

از دوستان ،

کسی ژنرال یونانی که ایتال ها رو قتل هام کرد ، میشناسه ؟

در مورد فنلاند ، در زمان جنگ جهانی دوم ، چه اطلاعاتی دارید ؟

درباره کدوم کشور ، شدیداً دنبال مطلب هستید ؟

/// //// جنگ افزار ، /////////////////////////////// ؟