اختلالات هیپرتانسیو حاملگی

[دستیار]

اختلالات هیپرتانسیو حاملگی

اختلالات هیپرتانسیو شایعترین عوارض طبی در حاملگی هستندو شامل دو گروه هیپرتانسیون مزمن و هیپر تانسیون بارداری می باشند.
هیپر تانسیون عبارت است از فشار سیستولیک بیش از 140 میلی متر جیوه یا فشار دیاستولیک بیش از 90 میلی متر جیوه در حداقل 2 نوبت اندازه گیری با فاصله بیش از 6 ساعت و کمتر از یک هفته.
در حاملگی ، پروتئینوری به میزان 300 میلی گرم یا بیشتر در 24 ساعت غیر طبیعی محسوب می شود.(در نمونه ادرار آلوده به خون ، ترشحات واژینال ،یا باکتری میزان پروتئین به شکل کاذب افزایش نشان می دهد.)
ادم یک یافته ی شایع در دوران بارداری است و ادم اندام تحتانی شایعترین شکل آن می باشد.ادم پاتواوژیک در نواحی غیر وابسته به ثقل مانند صورت،دست ها، ریه دیده می شود.
هیپرتانسیون بارداری :
وقوع هیپر تانسیون پس از هفته 20 بارداری یا طی 24 ساعت اول پس از زایمان بدون بروز پروتئینوری یا سایر علایم پره اکلامپسی.
چنانچه به مدت حداقل 6 ساعت و در غیاب پروتئینوری ،فشار سیستولیک بیش از 160 میلی متر جیوه و فشار دیاستولیک بیش از 110 میلی متر جیوه باشد ، شدید در نظر گرفته می شود.
به طور کلی ،اکثر موارد هیپرتانسیون حاملگی خفیف در 37 هفتگی یا پس از آن تشخیص داده می شوند و پیامد حاملگی مشابه با بارداری نرمال ترم دارند.لیکن میزان القاء زایمان وسزارین در آنها بالاتر است.


پره اکلامپسی و اکلامپسی :
پره اکلامپسی در 2-7% زنان نولی پار سالم اتفاق می افتد .این میزان در بارداری دو قلو 14% و در زنان با سابقه پره اکلامپسی 18% است.
علایم پره اکلامپسی عبارتند از :
سردرد ، تغییرات بینایی ،درد اپی گاستر، تهوع و استفراغ.
سندرم هلپ نوع شدیدی از پره اکلامپسی است که مخفف همولیز،افزایش آنزیم های کبدی و شمارش پایین پلاکتی می باشد.این بیماری ممکن است گل زننده باشد،زیرا 10-15%،زنان مبتلا به هلپ و 20-25% موارد اکلامپسی ممکن است فاقد هیپرتانسیون و پروتینوری باشند.اکلامپسی نوع دیگری از پره اکلامپسی شدید بوده که با وقوع تشنج در غیاب سایر علل مشخص می گردد.

هیپرتانسیون مزمن: عبارت است از هیپرتانسیونی که قبل از بارداری یا هفته ی 20 حاملگی وجود داشته و یا این که 12 هفته بعد از زایمان برطرف نگردد.

هیپرتانسیون گذرا:هیپرتانسیونی که قبل از 12 هفته پس از زایمان برطرف شود.

پره اکلامپسی : میران بروز آن 2-7%گزارش شده است.پره اکلامپسی با شیوع بیشتری در زنان نخست زا رخ می دهد.پره اکلامپسی یک اختلال چند عضوی با علت نا شناخته است. سن بالای 35 سال، عامل ARTخطر دیگر است.به ویژه اگر لقاح ناشی از
باشد.(میزان ترومبوفیلی در حضور پره اکلامپسی بیشتر است.)
اتیولوژی : اتیولوژی مسوول پیدایش پره اکلامپسی ناشناخته مانده است. پره اکلامپسی شدید با وازواسپاسم ،تغلیظ خون وتغییرات ایسکمیک جفت ، کلیه ، کبدو مغز مشخص می گردد.

عوامل خطر برای پره اکلامپسی:
نولی پاریته
بیماری مزمن یا عروقی
حاملگی مولار
هیدروپس جنین
حاملگی چند قلو
چاقی و مقاومت به انسولین
سابقه پره اکلامپسی
دو طیف سنی
ژن ای مستعد کننده مادری

نحوه برخورد با پره اکلامپسی خفیف :
تصمیم به برخورد فعالانه یا محافظه کارانهبستگی به شدت بیماری ، سن بارداری،وضعیت جنین و مادر ، شروع زایمان و خواست مادر دارد.خطر وقوع ناگهانی اکلامپسی و همچنین جداشدگی جفت این بیماران را تهدید می کند.
هر بیمار مشکوک به پره اکلامپسی بایستی پس از تشخیص بستری گردد. ارزیابی آزمایشگاهی پایه برای پره اکلامپسی خفیف شامل جمع آوری ادرار 24 ساعته برای سنجش پروتئین ، اندازه گیری هماتوکریت،شمارش پلاکت،سطح کراتینین سرم و سطح آسپارتات آمینوترانسفراز می باشد.
زایمان تنها درمان قطعی پره اکلامپسی است.برای بیمارنی که پره اکلامپسی خفیف آنها هنگام ترم تشخیص داده شده ،معمولا زایمان ر نظر گرفته می شودبه ویژه اینکه پیامد حوالی تولد تولد مشابه حاملگی با فشار خون طبیعی است .
در بیماران با حاملگی پره ترم ، اختلاف نظر در رابطه با سطح فعالیت بیمار ،رژیم غذایی، داروهای ضد فشار خون و زایمانوجود دارد.معمولا این بیماران نیاز به زایمان فوری ندارند.بنابراین برخورد بت پره اکلامپسی خفیف دارای دو جنبه است:زایمان یا انتظار
اندازه گیری سریال تعداد پلاکت ها و مقادیر آنزیم های کبدی هر 3 تا 7 روزضرورت دارد. NSTمراقبت پیش از تولد حداقل شامل
دو بار در هفته الزامی است.اگر حاملگی از هفته ی 37 گذشته ولی سرویکس مطلوب نباشد،دوانتخاب وجود دارد :آماده کردن سرویکس و زایمان یا ادامه ی انتظار. زایمان واژینال شیوه ی ارجح محسوب می گرددو انجام سزارن منوط به اندیکاسیون های مامایی است.

نحوه برخورد با پره اکلامپسی شدید :
بیمار مبتلا به پره اکلامپسی شدید باید یستری شده و ارزیابی های اولیه شامل آزمایشات سلامت جنین ،پایش فشار خون مادر،بررسی آزمایشگاهی (پروتئین ادرار 24 ساعته ، هماتوکریت ،شمارش پلاکت و سطح کراتینین سرم)سونوگرافی(داپلر شریان نافی برای بررسی رشد جنین و شاخص مایع آمنیوتیک)برای وی اجرا گردد. وتجویز منیزیوم سولفات وریدی از آغاز بستری باید شروع شود.
کلیه زنان مبتلا به پره اکلامپسی شدید پس از هفته ی 34،بایستی زایمان کنند.
دربیماران با حاملگی بسیار نارس (24-32)برخورد توام با انتظار پیامد نوزادی را به
بهبود می بخشد.سلامت جنین بابیوفیزیکال پروفایل تست و تست بدئن استرس ارزیابی می شود.(به صورت روزانه)
درصورت لزوم تعیین اندکس مایع آمنیوتیک و داپلر شریان نافی هفتگی ارزیابی می گردد.
تست های آزمایشگاهی مادر باید هر روز یا یک روز در میان ارزیابی گردد.اگر شرایط مادر و جنین با ثبات باشد می توان شیوه ی انتظار را تا هفته ی 34 ادامه داد.وخامت اوضاع مادر یا جنین ،زایمان را صرف نظر از سن بارداری ایجاب می نماید.
(برای کاهش سریع فشار خون معمولا از هیدرالازین و لابتالول استفاده می شود.)
حین دریافت منیزیوم سولفات باید اقدامات لازم جهت جلوگیری از آتونی رحم صورت پذیرد.
اغلب بیماران ظزف 24 ساعت پس از زایمان بهبود پیدا می کنندو 30% دچار ستدروم هلپ می شوند. پس از ترخیص باید بیمار را هر 1-2 هفته بعد از زایمان ویزیت کردتا زمان طبیعی شدن فشار خون.تداوم هیپرتانسیون بیش از 12 هفته پس از زایمان را هیپرتانسیون مزمن تلقی می نماییم.

نحوه برخورد با اکلامپسی :
تشنج اغلب خود محدود بوده،تنها 1 تا 2 دقیقه طول می کشد.منیزیوم سولفات داروی انتخابی برای پیشگیری از تشنج های اکلامپتیک است.
اختلالات الگوی ضربان قلب جنین که حین تشنج رخ می دهد معمولا ظرف 5 تا 10 دقیقه از بین می رود.مهم این است که بعد از تشنج نباید مستقیما اقدام به سزارین نمود.(پایدار سازی مادر الویت شماره یک است.)
زایمان واژینال شیوه ی ارجح پس از یک تشنج اکلامپتیک می باشد.زایمان را به کمک اکسی توسین یا پروستا گلندین القاء نموده و تجویز منیزیوم سولفات را در تمام طول زایمان ادامه می دهیم.
بیمارا مبتلا به به اکلامپسی دچار تغلیظ شدید خون بوده و نیازمند پایش دقیق همو دینامیک حین بی حسی اپیدورال می باشد.تجویز مایعات را هم باید محدود کرد ،زیرا این بیماران در اثر نشت مویرگی مستعد ادم ریه هستند.
اکلامپسی پس از زایمان ،بیش از 48 ساعت بعد از زایمان روی داده و 56% موارد اکلامپسی پس از زایمان را شامل می شود.بیماران مبتلا به اکلامپسی پس از زایمان معمولا پیش از تشنج دارای علایمی همچون سردرد شدید و مداوم ، تاری دید ،فوتوفوبی،درد اپی گاستر،تهوع و استفراغ و تغییرات گذرای وضعیت هوشیاری می شوند. این بیماران باید تا 24 ساعت پس از تشنج منیزیوم سولفات دریافت نمایند.
www.nicemidwife.blogfa.com