الگوهای ارتباطی مخرب در زندگی زناشویی

[نارون1]

اگر این رفتار همسرتان به تازگی اتفاق افتاده، باید به دنبال علت این تغییر رفتار باشید. با همسرتان گفت وگو کنید؛ گفت وگویی صمیمانه و به دور از بحث و جدل؛ از وی بخواهید اگر چیزی او را آزار می دهد با شما در میان بگذارد. با توجه به سن شما و همسرتان به نظر نمی رسد این رفت و آمدهای هر روزه به خاطر وابستگی همسرتان به مادرش باشد و باید علت دیگری داشته باشد .


به گزارش خراسان ؛ متاسفانه در بسیاری مواقع زوجین در مواجهه با مشکلات به جای مقابله مستقیم و مسئله مدار، به دنبال راه حل های غیر مستقیم و هیجان مدار اشتباه می روند که نه تنها به حل مسئله کمکی نمی کند، بلکه به مشکلات آن ها می افزاید. سه الگوی ارتباطی مخرب که بیشترین تنش را در روابط زناشویی ایجاد می کند شامل موارد زیر است:


1- انتقادی یا دفاعی: از پذیرش اشتباهات خود امتناع و هر انتقادی را رد می کنند، درباره عقاید خود سرسخت و انعطاف ناپذیر هستندوطرف مقابل را سرزنش می کنند.


2- کناره گیری و سلطه پذیری: کم حرف هستند، عقاید و نظرات خود را بیان نمی کنند، خیلی مطیع دیگران هستند، احساسات خود را بروز نمی دهند، قهر می کنند.


3- کنترل کننده: زیاد حرف می زنند و سوال می کنند، مدام حرف های طرف مقابل را قطع می کنند و موضوع صحبت را به بیراهه می کشانند.




برای این که درگیر این سبک های مخرب نشویم بهتر است خود را به دو ابزار قدرتمند مجهز سازیم:


1- گوش کردن: وقتی ما درگیر افکار و احساسات خودمان هستیم نمی توانیم به آنچه طرف مقابل می گوید گوش دهیم. وقتی با همسرتان گفت وگو می کنید اجازه دهید حرف هایش را به طور کامل بزند و قبل از این که پاسخ دهید معنا و مفهوم عباراتی را که بیان کرده است دوباره برایش بازگو کنید و از همسرتان بخواهید برداشت شما را تایید یا تصحیح کند. وقتی مطمئن شدید حرف هایش را فهمیده اید، نوبت شماست که حرف های خودتان را بزنید.


2- بیان صریح احساسات: به طور مستقیم و با استفاده از ضمیر «من» به بیان احساسات خود بپردازید. با گفتن عباراتی مانند «تو مرا ناراحت می کنی» یا «تو به حرف های من اهمیت نمی دهی» همسرتان را سرزنش نکنید. با استفاده از جملاتی مستقیم مانند «من ناراحتم» و... به توصیف احساساتتان بپردازید تا احتمال نشان دادن واکنش همدلانه و آشتی جویانه از سوی همسرتان را بالا ببرید.

گفت وگو باید بر اساس یک رویکرد برنده – برنده باشد که در آن هر دو طرف سود می برند. مذاکره کار مشترکی است که در آن هر کسی حاضر است به خاطر حفظ رابطه، از سهم خود بگذرد. به این ترتیب حتی اگر ما از حق خود بگذریم به خاطر هدفی خوب و مفید است و به جای آن چیزی به دست آورده ایم و این مسئله باید دو طرفه باشد.