در سال 1962، نيروي دريايي ايالات متحده، طبق قراردادي، از كمپاني هواپيماسازي هيوز درخواست نمود تا موشك فونيكس را براي نصب بر روي جنگندة ناونشين شكاري رهگيري F-111B كه ساخت اين هواپيما تحت پروژة TFX دنبال مي‏شد، بسازد.

سيستم موشكي فونيكس، با طراحي راداري جديد به نام AWG-9 همراه بود كه شاهكار كامپيوتري آن زمان به شمار مي آمد و تمامي آزمونهاي موفق موشك فونيكس AIM-54 نيز به وسيلة اين رادار انجام مي شدند. از آنجا بدنة F-111B تا سال 1966 در دسترس قرار نگرفت، كمپاني هيوز برآن شد تا هواپيماي ديگري را به عنوان بستر انجام آزمايشات سيستم موشكي فونيكس به كار بگيرد تا زمان لازم جهت به خدمت گيري هواپيما و سيستم موشكي ويژة آن توسط نيروي دريايي، بيش از اين طولاني نشود.

پس از انجام يك سري آزمونها در مركز موشكي نيروي دريايي (Naval Missile Center)، پوينت موگو (Point Mugu)، كمپاني هيوز و نيروي دريايي به طور مشترك برآن شدند تا هواپيماي اي-3 اسكاي وريور را با توجه به قابليتهاي مافوق صوت آن انتخاب كنند و فضاي درون اين هواپيما را مورد پيكربندي دوباره قرار داده تا بتوانند سيستم هاي جديد طراحي شده را داخل آن نصب كنند و اين امر نيز نيازمند آلاتي ويژة مستندسازي و ثبت كاركرد سيستم هاي جديد نصب شده بود.

طبق مفاد قراردادي كه به تاييد نيروي دريايي رسيده بود، كمپاني هيوز، مسئوليت و ضمانت نگهداري هواپيما را را طبق توافقنامه به امانت گيري بر عهده داشت. نيروي دريايي كه از نظر حقوقي مالك هواپيما به حساب مي آمد، اجازة نام گذاري پروژه و كنترل نهايي هواپيما را براي خود محفوظ نگه مي داشت و تحويل گيرندة هواپيما (هيوز)، به طور روز به روز از نيروي انساني و روشهاي كاري تاييد شدة نيروي دريايي بهره مي گرفت.

طبق برنامة همانندسازي كه توسط بيشتر نظاميان به نام قرارداد امانتداري شناخته مي گردد، طرف امانتگير مجبور است تحت لواي يك يگان يا سازماندهي نظامي همچون يك اسكادران قابل شناسايي عمل نمايد. بيشتر تفاوت بين امانتگيري و قرارداد ممكن است در برخي نقاط خاص كه آن قسمتهاي مياني و انبارداري پروژه مي شناسيم به انجام رسد و طي آنها بسته به برنامه و نيازمندي هاي قرارداد، امكان تغييراتي خاص در هواپيما نياز باشد.

گسترش برنامه سيستم موشكي فونيكس بر روي جنگنده F-111B
دو هواپيماي اسكاري وريور A-3A به شماره هاي شناسايي 135411 و 135427 توسط نيروي دريايي جهت انجام پروازهايي آزمايشي برگزيده شدند و از اسكادران VAH-123 و از محل انبار Alameda، جايي كه بيشتر سيستم هاي ويژة ماموريتي اين هواپيماها از رويشان باز شدند به كمپاني هيوز تحويل گشتند. اين هواپيماها در اواخر سال 1963 به محل تاسيسات كمپاني هيوز در شهر Culver City ايالت كاليفرنيا رسيدند.



از دفتر مهندسي هواپيما در پوينت موگو درخواست شده بود تا بر هرگونه تغييرات يا نصب تجهيزات توسط هيوز نظارت به عمل آورد؛ ضمن اينكه از پرسنل تعمير و نگهداري نيروي دريايي نيز درخواست شده تا براي نصب تجهيزات جديد، تغييرات يا پيكربندي دوباره در طي اين دگرگوني هواپيماهاي A-3A كمكهاي لازم را برسانند.

تغييرات به انجام رسيده بر روي دو فروند هواپيماي A-3A شامل موارد زير بود:
نصب تابلوي كنترل و نمايشگر رادار، ادوات ناوبري در جايگاه شماره 2، كنترل كننده و نمايشگرهاي On-Board در جايگاه شماره 3، سيستم توليد كننده برق موازي يا APU در قسمت پشت مركز ارتباطات راديويي هواپيما جهت توليد برق 115 ولت مستقيم با نوسان 400 هرتز، نصب جايگاه هاي ويژة حمل موشك در قسمت كنار محفظة حمل بمب و محل ويژة قرارگيري رادار و سيستم خنك كننده كابين و سيستم هاي مايع به صورت درون نصب در محل محفظة حمل بمب. براي انجام اين تغييرات، به مايلها سيم كشي نياز شده بود!


کابین A-3A شباهت بسیاری به بمب افکن های جنگ جهانی دوم دارد!

عمده تغييراتي كه در نماي ظاهر قابل تشخيص بودند، عبارت بودند از: دماغة ضخيم شده به ميزان 3 اينچ در نوك هواپيما جهت نصب فرستندة رادار، منبع تغذيه الكتريكي، آنتن، غلاف فروسرخ به شكل برآمدگي زير دماغه هواپيما، و در نهايت نصب پوشش دماغة جنگندة شكاري F-111B .

نخستين پرواز هواپيماي اسكاي وريور به شماره بدنه 135411 با تغييراتي كه در بالا ياد شد، به تاريخ مي 1965 به انجام رسيد و اين پروازها در محل پوينت موگو در ايالت كاليفرنيا توسط هواپيماي 135409 نيز ادامه پيدا كردند تا اطمينان لازم به سيستم هاي جديد هواپيما بدست آيد. هواپيماي 135411 به عنوان بستري جهت انجام آزمونهاي رادار درنظر گرفته شده بود، در حالي كه هواپيماي 135427 كه تغييرات آن در اوايل سال 1966 به اتمام رسيده بود، جهت انجام آزمونهاي ويژه موشك فونيكس و سامانة فرو سرخ كنار گذاشته شده بود.



در طي پنج سال بعد، هواپيماي 135411 تعداد زيادي پرواز را در محل توسعة قابليتهاي راداري «پاسيفيك ميسيل رينج» (Pacific Missile Range) و هواپيماي 135427 نيز پروازهاي بي شماري را جهت توسعه و بهبود سامانه هاي فروسرخ و موشكي و همچنين نخستين شليك موشك دوربرد AIM-54 Phoenix به انجام رساند.

تا اواخر سال 1967 ، دو پيش نمونة نخستين جنگنده شكاري F-111B در Culver City در اختيار بودند؛ بنابراين هواپيماي 135427 از برنامه كنار گذاشته شد. 135427 كه به جز قسمتهاي اصلی بدنه، در ساير نقاط تغيير يافته بود در اختيار وستینگهاوس قرار داده شد تا براي انجام آزمونهاي پروازي به كار گرفته شود.

در سال 1968، نيروي دريايي ايالات متحده چند تصميم مهم را به تاثير از اين برنامه گرفت. در آن سال برنامة توليد جنگندة F-111B كنار گذاشته شد زيرا اين جنگنده سنگين از آب درآمده بود و حتا پس از اجراي چندين برنامة بهبود و كاهش وزن، به هيچ روي نيازمندي ناوهاي هواپيمابر را برآورده نميساخت. بدين جهت كمپاني هواپيماسازي گرومن كه كارآزمودگي فراواني در ساخت هواپيماهاي ناونشين داشت، به عنوان پيمانكار توليد شكاري جديدي كه اف-14 نام داشت برگزيده شد.

با اين حال، نيروي دريايي فهميده بود كه طرح گسترش طرح رادار AWG-9 و موشكهاي دوربرد فونيكس براي ناوگان هوايي بسيار اهميت دارد، بنابراين با كمپاني هيوز قرارداد جداگانهاي جهت ادامة كار بسته شد به گرومن گفته شد كه هواپيمايي را جهت حمل جنگ افزارهاي ويژة سيستم رادار AWG-9 كه همان موشكهاي فونيكس بودند به اضافه موشكهاي سايدوايندر و اسپارو طراحي كرده و بسازد.
http://www.aerospacetalk.ir/vb/showt...8C%DA%A9%D8%B3