آیات قرآن کریم بصورت صفحه به صفحه..(تفسیر و توضیح)

[soham 313]

صفحه ی 81 از قرآن کریم شامل آیات 130 تا 141 از سوره ی انعام


اعوذ بالله من الشیطان الرجیم
پناه میبرم به خدا از شر شیطان رانده شده


بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَٰنِ الرَّحِيمِ
به نام خداوند رحمتگر مهربان



يَٰمَعْشَرَ الْجِنِّ وَالْإِنسِ أَلَمْ يَأْتِكُمْ رُسُلٌ مِّنكُمْ يَقُصُّونَ عَلَيْكُمْ ءَايَٰتِي وَيُنذِرُونَكُمْ لِقَآءَ يَوْمِكُمْ هَٰذَا قَالُوا۟ شَهِدْنَا عَلَيٰٓ أَنفُسِنَا وَغَرَّتْهُمُ الْحَيَوٰةُ الدُّنْيَا وَشَهِدُوا۟ عَلَيٰٓ أَنفُسِهِمْ أَنَّهُمْ كَانُوا۟ كَٰفِرِينَ(130)
اي گروه جن و انس آيا از ميان شما فرستادگاني براي شما نيامدند كه آيات مرا بر شما بخوانند و از ديدار اين روزتان به شما هشدار دهند گفتند ما به زيان خود گواهي دهيم [كه آري آمدند] و زندگي دنيا فريبشان داد و بر ضد خود گواهي دادند كه آنان كافر بوده اند(130)



ذَٰلِكَ أَن لَّمْ يَكُن رَّبُّكَ مُهْلِكَ الْقُرَيٰ بِظُلْمٍ وَأَهْلُهَا غَٰفِلُونَ(131)
اين [اتمام حجت] بدان سبب است كه پروردگار تو هيچ گاه شهرها را به ستم نابوده نكرده در حالي كه مردم آن غافل باشند(131)



وَلِكُلٍّ دَرَجَٰتٌ مِّمَّا عَمِلُوا۟ وَمَا رَبُّكَ بِغَٰفِلٍ عَمَّا يَعْمَلُونَ(132)
و براي هر يك [از اين دو گروه] از آنچه انجام داده اند [در جزا] مراتبي خواهد بود و پروردگارت از آنچه مي كنند غافل نيست(132)



وَرَبُّكَ الْغَنِيُّ ذُو الرَّحْمَةِ إِن يَشَأْ يُذْهِبْكُمْ وَيَسْتَخْلِفْ مِنۢ بَعْدِكُم مَّا يَشَآءُ كَمَآ أَنشَأَكُم مِّن ذُرِّيَّةِ قَوْمٍ ءَاخَرِينَ(133)
و پروردگار تو بي نياز و رحمتگر است اگر بخواهد شما را مي برد و پس از شما هر كه را بخواهد جانشين [شما] مي كند همچنانكه شما را از نسل گروهي ديگر پديد آورده است(133)



إِنَّ مَا تُوعَدُونَ لَءَاتٍ وَمَآ أَنتُم بِمُعْجِزِينَ(134)
قطعا آنچه به شما وعده داده مي شود آمدني است و شما درمانده كنندگان [خدا] نيستيد(134)



قُلْ يَٰقَوْمِ اعْمَلُوا۟ عَلَيٰ مَكَانَتِكُمْ إِنِّي عَامِلٌ فَسَوْفَ تَعْلَمُونَ مَن تَكُونُ لَهُ عَٰقِبَةُ الدَّارِ إِنَّهُ لَا يُفْلِحُ الظَّٰلِمُونَ(135)
بگو اي قوم من هر چه مقدور شما هست انجام دهيد من [هم] انجام مي دهم به زودي خواهيد دانست كه فرجام [نيكوي] آن سراي از آن كيست آري ستمكاران رستگار نمي شوند(135)



وَجَعَلُوا۟ لِلَّهِ مِمَّا ذَرَأَ مِنَ الْحَرْثِ وَالْأَنْعَٰمِ نَصِيبًا فَقَالُوا۟ هَٰذَا لِلَّهِ بِزَعْمِهِمْ وَهَٰذَا لِشُرَكَآئِنَا فَمَا كَانَ لِشُرَكَآئِهِمْ فَلَا يَصِلُ إِلَي اللَّهِ وَمَا كَانَ لِلَّهِ فَهُوَ يَصِلُ إِلَيٰ شُرَكَآئِهِمْ سَآءَ مَا يَحْكُمُونَ(136)
و [مشركان] براي خدا از آنچه از كشت و دامها كه آفريده است سهمي گذاشتند و به پندار خودشان گفتند اين ويژه خداست و اين ويژه بتان ما پس آنچه خاص بتانشان بود به خدا نمي رسيد و[لي] آنچه خاص خدا بود به بتانشان مي رسيد چه بد داوري مي كنند(136)



وَكَذَٰلِكَ زَيَّنَ لِكَثِيرٍ مِّنَ الْمُشْرِكِينَ قَتْلَ أَوْلَٰدِهِمْ شُرَكَآؤُهُمْ لِيُرْدُوهُمْ وَلِيَلْبِسُوا۟ عَلَيْهِمْ دِينَهُمْ وَلَوْ شَآءَ اللَّهُ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ(137)
و اين گونه براي بسياري از مشركان بتانشان كشتن فرزندانشان را آراستند تا هلاكشان كنند و دينشان را بر آنان مشتبه سازند و اگر خدا مي خواست چنين نمي كردند پس ايشان را با آنچه به دروغ مي سازند رها كن(137)



وَقَالُوا۟ هَٰذِهِۦٓ أَنْعَٰمٌ وَحَرْثٌ حِجْرٌ لَّا يَطْعَمُهَآ إِلَّا مَن نَّشَآءُ بِزَعْمِهِمْ وَأَنْعَٰمٌ حُرِّمَتْ ظُهُورُهَا وَأَنْعَٰمٌ لَّا يَذْكُرُونَ اسْمَ اللَّهِ عَلَيْهَا افْتِرَآءً عَلَيْهِ سَيَجْزِيهِم بِمَا كَانُوا۟ يَفْتَرُونَ(138)
و به زعم خودشان گفتند اينها دامها و كشتزار[هاي] ممنوع است كه جز كسي كه ما بخواهيم نبايد از آن بخورد و دامهايي است كه [سوار شدن بر] پشت آنها حرام شده است و دامهايي [داشتند] كه [هنگام ذبح] نام خدا را بر آن[ها] نمي بردند به صرف افترا بر [خدا] به زودي [خدا] آنان را به خاطر آنچه افترا مي بستند جزا مي دهد(138)



وَقَالُوا۟ مَا فِي بُطُونِ هَٰذِهِ الْأَنْعَٰمِ خَالِصَةٌ لِّذُكُورِنَا وَمُحَرَّمٌ عَلَيٰٓ أَزْوَٰجِنَا وَإِن يَكُن مَّيْتَةً فَهُمْ فِيهِ شُرَكَآءُ سَيَجْزِيهِمْ وَصْفَهُمْ إِنَّهُ حَكِيمٌ عَلِيمٌ(139)
و گفتند آنچه در شكم اين دامهاست اختصاص به مردان ما دارد و بر همسران ما حرام شده است و اگر [آن جنين] مرده باشد همه آنان [از زن و مرد ] در آن شريكند به زودي [خدا] توصيف آنان را سزا خواهد داد زيرا او حكيم داناست(139)



قَدْ خَسِرَ الَّذِينَ قَتَلُوٓا۟ أَوْلَٰدَهُمْ سَفَهًۢا بِغَيْرِ عِلْمٍ وَحَرَّمُوا۟ مَا رَزَقَهُمُ اللَّهُ افْتِرَآءً عَلَي اللَّهِ قَدْ ضَلُّوا۟ وَمَا كَانُوا۟ مُهْتَدِينَ(140)
كساني كه از روي بي خردي و ناداني فرزندان خود را كشته اند و آنچه را خدا روزيشان كرده بود از راه افترا به خدا حرام شمرده اند سخت زيان كردند آنان به راستي گمراه شده و هدايت نيافته اند(140)



۞ وَهُوَ الَّذِيٓ أَنشَأَ جَنَّٰتٍ مَّعْرُوشَٰتٍ وَغَيْرَ مَعْرُوشَٰتٍ وَالنَّخْلَ وَالزَّرْعَ مُخْتَلِفًا أُكُلُهُ وَالزَّيْتُونَ وَالرُّمَّانَ مُتَشَٰبِهًا وَغَيْرَ مُتَشَٰبِهٍ كُلُوا۟ مِن ثَمَرِهِۦٓ إِذَآ أَثْمَرَ وَءَاتُوا۟ حَقَّهُ يَوْمَ حَصَادِهِ وَلَا تُسْرِفُوٓا۟ إِنَّهُ لَا يُحِبُّ الْمُسْرِفِينَ(141)
و اوست كسي كه باغهايي با داربست و بدون داربست و خرمابن و كشتزار با ميوه هاي گوناگون آن و زيتون و انار شبيه به يكديگر و غير شبيه پديد آورد از ميوه آن چون ثمر داد بخوريد و حق [بينوايان از] آن را روز بهره برداري از آن بدهيد و[لي] زياده روي مكنيد كه او اسرافكاران را دوست ندارد(141)



صدق الله العلي العظيم