اشعار مصطفی رحماندوست

[*FATIMA*]

آسمان هم خندید
پدرم گفت: « برو» گفتم: چشم»
مادرم گفت: «بیا» گفتم: «چشم»
هر چه گفتند به من، با لبخند
گوش کردم همه را، گفتم چشم
مادرم شاد شد از رفتارم
خنده بر روی پدر آوردم
با پدر مادر خود، در هر حال
تا توانستم، نیکی کردم پ
درم گفت: «تو خوبی پسرم»
مادرم گفت: «از او بهتر نیست»
آسمان خنده به رویم زد و گفت:
«پسرک از تو خدا هم راضی است.»

[*FATIMA*]

لالایی
گنجشک لالا
سنجاب لالا
آمد دوباره
مهتاب لالا
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی
گل زود خوابید
مثل همیشه
قورباغه ساکت
خوابیده میشه
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی
جنگل لالا
برکه لالا
شب بر همه خوش
تا صبح فردا
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی
لالالالایی

[*FATIMA*]

گلابی
خوش مزه و شیرینه
میوه ای نازنینه

نه سیبه ، نه خیاره
نه هلو ، نه اناره

گردن باریک داره
کله ای کوچیک داره

شکم نگو ، یه انباره
به ، چه لطیف و آبداره
دم داره یا دسته داره
توی دلش هسته داره

[*FATIMA*]

من و این دانه را نمی بینی؟
آی آهسته تر قدم بردار
من و این دانه را نمی بینی؟
اندکی بیش از این مواظب باش
بهتر از این چرا نمی بینی؟
دانه ای در دهان خود دارم
دانه ام توشه زمستان است
می برم دانه را به لانه خود
فکر کردی که کارم آسان است؟
من و این دانه را نمی بینی؟
بی خبر فکر کار خود هستی
زیر پایت اگر بمیرم باز
در غم روزگار خود هستی
گرچه من مور کوچکی هستم
مثل تو جان و آرزو دارم
زنده بودن چقدر شیرین است
از غم و درد و رنج بیزارم
شهر من گرچه زیر خانه توست
شهر با نظم و خوب وزیبائیست
توی آن شهر خانه ای دارم
که کم از خانه تو اصلا نیستب
چه هائی که مثل گل هستند
توی خانه در انتظار منند
آشنایان پرتلاشم نیز
همه چشم انتظار کار منند
حرفهای دلم فراوان است
اندکی را شنیدی از بسیار
پس کمی فکر زیر پایت باش
یعنی آرامتر قدم بردار

[*FATIMA*]

هیچانه
اتل متل یه بچه
بچه که نه تربچه
رفت و نشست تو باغچه
گفت که منم یه غنچه

تربچه ، غنچه می شه ؟
نه ، نه ، نه ، نمی شه

تربچه جان کجایی
غنچه که نه ، بلایی

بله و بلا ، بلاچه
غنچه ، کچل کلاچه

[*FATIMA*]

مار
تو که شکل قطاری
نیش و سر و دم داری
با آن پوست نرم و لیز
تند و تیز و سینه خیز
رفتی دراز و باریک
توی سوراخ تاریک
نمی ترسم از نیش ات
از صدای فیش فیش ات
پر از نقش و نگاری
نگو که بی آزاری

[*FATIMA*]

ترانه
ماهی کجاست؟
تو آبه
آبه کجاست؟
تو دریا
دریا کجاست؟
پشت کوه
کوهه چقدر بلنده
راه منو می بنده
با دو تا کفش زردم
به خونه برمی گردم

[*FATIMA*]

درخت
لی لی لی لی های های
گریه کنیم وای وای
گریه چرا؟
چون که رفیق ناز ما مریض است
دوست تمام بچه ها مریض است
دست و بالش شکسته
شاخه سبز پارسالش شکسته
گریه کنیم مریض شده وای وای
درخت نازنین بود های های
با باد همبازی می شد
خواننده نازی می شد
سایه ای داشت صفایی داشت
دور و برش چه جایی داشت
آهای درخت مهربان
نرو تو شهر ما بمان
باران می آد آب می خوری
باد که می اد تاب می خوری

[*FATIMA*]

دو تا عینک
دو تا عینک به من دادند،

برای خوبتر دیدن

دوتاشان مثل هم، اما

یکی تیره، یکی روشن
یکی را می زدم، شب بود

دلی پُر کینه با من بود

و با آن دیگری شب هم

برایم روز روشن بود
دلم با هر دو تا عینک

چو سیر و سرکه می جوشید

برای دیدن دنیا

به رنگ زنده می کوشید
اگر دیدی دو تا عینک

میان کوچه افتاده

رها کن، چون که باید دید

بدون عینک و ساده

[*FATIMA*]

من هستم
من با تو ، تو با من
می بینم ، می بینی
خوش حالم ، خوش حالی
غمگینم ، غمگینی
چشمم را می بندم
چشمت را می بندی
هاهاها می خندم
هاهاها می خندی
می خوابم ، می خوابی
می نوشم ، می نوشی
گاهی که چیزی را
می پوشم ، می پوشی
آئینه من رفتم
اما تو می مانی
زیرا من جان دارم
اما تو بی جانی