آشنايي با هواپيماهاي پيش اخطار و آواكس

[N I M A]

د راين تاپيك بمعرفي هواپيماهاي پيش اخطار و آواكس هاي كشورهاي مختلف ميپردازيم

[N I M A]

سیستم كنترل و هشدار هوایی" ("آواكس (AWACS)") یك سیستم الكترونیكی رادار محور است كه با هدف انجام گشت های هوایی، عملیات های C2BM (فرمان و كنترل، مدیریت جنگ) طراحی شده است و نیروهای هوایی دفاعی و تاكتیكی از آن استفاده می‌كنند. بوئینگ (گروه دفاع و فضا) با استفاده از رادار وستینگ هاوس (كه امروزه نورتروپ گرامان نام دارد) سیستم رادوم "راتودم" را طراحی كرده است كه در هواپیمای سنتری E-3 (بوئینگ 707) به كار می رود و نسخه اصلاح شده آن در بوئینگ 767 كاربرد دارد. فقط خطوط هواپیمایی ژاپن از رادوم بوئینگ 767 استفاده می كند. همه E-3 های ناتو و آمریكا از نوع بوئینگ 707 هستند. سیستم های آواكس پیشرفته می توانند هواپیماهایی با فاصله 400 كیلومتر (250 مایل) را تشخیص دهند كه این فاصله كاملاً دور از تیررس هر گونه سلاح ضد هوایی است. سیستم های آواكس می توانند با هواپیماهای خودی ارتباط برقرار كنند، میزان حساسیت آنها را افزایش دهند و آنها را از دید بقیه هواپیماها مخفی كنند چرا كه در این حالت هواپیمای خودی از سیستم رادار آواكس استفاده می كند و نیازی به استفاده از سیستم رادار خود ندارد. با این وجود، هواپیماهای آواكس می توانند توسط هواپیماهای دشمن كه خارج از محدوده شان قرار دارند ردگیری شوند. دلیل این امر این است كه قدرت پالس با دور شدن از منبع كاهش می یابد. بنابراین سیگنالی كه می بایست به هدف برخورد كند و برگردد می بایست آنقدر قوی باشد كه دو برابر فاصله بین فرستنده و هدف را پوشش دهد. نیروی هوایی ایالات متحده (USAF) ، NATO نیروی هوایی سلطنتی (RAF)، نیروی هوایی فرانسه، نیروی هوایی شیلی، نیروهای نظامی عربستان سعودی و نیروهای دفاعی ژاپن از سیستم آواكس استفاده می كنند.
نیروی هوایی ایالات متحده تعداد زیادی هواپیمای 33E-3B و سنتری E-3C در اختیار دارد كه اغلب آنها در پایگاه هوایی تینکر در شهر اوكلاهاما از ایالت اوكلاهاما قرار دارند. ناوگان سنتری USAF كه از سال 1977 فعال بوده امنیت بسیار زیادی دارد و تنها یك فروند از این هواپیماها در آلاسكا سقوط كرده و یك فروند دیگر هم به شدت آسیب دیده (بال پورت خارج از # موتور شماره 1) كه این حادثه در طی یك سوختگیری هوایی (در طی مانورهای پرواز) در حریم هوایی عربستان صعودی طی عملیات ELF-1 رخ داده است. حادثه سقوط در آلاسكا برای هواپیمای Yukla 27، با شماره دم 354 در هنگام برخاستن از پایگاه هوایی المن دورف آلاسكا در 22 سپتامبر 1995 رخ داد كه علت حادثه ورود چندین غاز برفی كانادایی به درون موتورهایش بود. همه 24 كانادایی و آمریكایی جان خود را از دست دادند. دو مراسم یادبود برای این حادثه ترتیب داده شد: مراسمی در پایگاه هوایی المن دورف و مراسمی در پایگاه هوایی تینكر.
نشان افتخار مدیر جنگ هوایی و نشان افتخار مدیر اسلحه دونشان دفاع هوایی هستند كه (به ترتیب) به افسران و پرسنل هواپیی E-3 یا عملیات های مشابه C3 كه در سیستم های رادار زمینی اجرا می شوند اختصاص یافته اند. مدیران جنگ هوایی آواكس نیروهای هوایی ایالات متحده (ABM) نشان هایی مشابه نشان های خلبانان و دریاداران دریافت می كنند.
ناتو هم 17 هواپیمای سنتری E-3 دارد (در اصل 18 هواپیما داشت اما یك فروند از این هواپیماها سقوط كرد) كه آشیانه شان پایگاه هوایی گیلن كیرشن آلمان است. بریتانیا هفت، عربستان سعودی پنج، فرانسه هم چهار هواپیمای آواكس دارند.
در صورت تأمین بودجه، سیستم آواكس در صنایع هوایی ایالات متحده در مورد هواپیمای E-10 MC2A به خدمت گرفته خواهد شد.
در شوروی سابق، "هواپیمای بسیار مهم (Mainstay)" بریف A-50 استاندارد حامل های هواپیمای لیوشین I1-76 به نام "Candid" به استاندارد آواكس تبدیل شده است. یكپارچگی سیستم و عملكرد رادار این هواپیماها در مقابل E-3 بسیار ضعیف است. چندین كشور دیگر (ایران، چین و هند) از I1-76 به عنوان اساس كار سیستم های رادار خود استفاده كرده اند.
اسرائیل سیستم فالكون IAI/Elta را طراحی كرده است كه از یك آرایه فعال كه به صورت الكترونیكی اسكن می شود در كنار یك آنتن روتودوم استفاده می كند. اسرائیل‌ها سیستم را روی یك پلاتزم بوئینگ كار گذاشته اند و سیستم رادار را به هند و شیلی فروخته اند. استرالیا و تركیه در نظر دارند كه انواع بوئینگ 737 AEW و C را با استفاده از سیستم رادار نرثروپ گرامان MESA به خدمت بگیرند.
اخیراً آنها از هواپیمای گلف استریم G-550 استفاده كرده اند كه در آن از سیستم های راداری Elta مربوط به كارخانجات صنایع اسرائیل (IAI) استفاده شده است.
این هواپیما با نام "Eitam " توسط اسكادران Nachshon به پرواز درخواهد آمد. این هواپیما یكی از سه آواكس گلف استریم G-550 است كه در 2 تا 3 سال آینده به IAF تحویل خواهد شد. Elta رادار و سیستم كنترل و فرمانی به ارزش 500 میلیون دلار را در سه هواپیما نصب خواهد كرد. هواپیماهای گلف استریم G-550 با استفاده از كمك های مالی ایالات متحده خریداری شده اند.
Eitam تصویری واضح از منطقه دیگری را به دست می دهد كه در آن هواپیماهای دوست و دشمن و میزان دسترسی به هدف مشخص می شود و ارتباط با بقیه هواپیماها و پایگاه نظامی به سادگی امكان پذیر است. این سیستم هواپیما می تواند مقادیر زیادی از اطلاعات را پردازش كند.
نیروی دریایی ایالات متحده (و نیروهای ارتش چندین كشور دیگر) از گرامان E-2 Hawkeye در عملیات هشدار زود هنگام هوایی (AEW) استفاده می كنند اگرچه ایالات متحده از آن در عرشه كشتی به عنوان محافظ كشتی كمك می گیرند. هواپیماهای AEW قابلیت های محدودی دارد. نیروی هوایی سلطنتی استرالیا در اواخر سال 2006 اولین بوئینگ 737 AEW را طی پروژه Wedgetail در اختیار می گیرد. Wedgetail جدیدترین هواپیما از این نوع است.

[N I M A]

دليل استفاده از رادارهاي پرنده
توانايي رادارهاي زميني در برد و عمق شناسایی اهداف پرنده محدود است زيرا انحناي سطح زمين باعث كامل نبودن ديد آنها مي‎‏گردد. با دانستن اين مسئله، هواپيماهاي حمله‏ور از ناحيهء كور زير افق استفاده كرده و در ارتفاع كم پرواز نموده و بدين ترتيب از تعقيب رادار در امان مي‏مانند. اين نقيصه در زمينهء راداري، از سالها پيش شناخته شده بود و تا امروز نيز نيروي پيش برنده‏اي در طراحي هواپيماهاي رزمي بوده است. براي مثال بمب‏افكن سنگین B-1B براي نفوذ در پدافند هوايي دشمن، با قابليت پرواز مافوق‏صوت و در نزديكي سطح زمين طراحي شده است.

[align=center][/align]

نيروي دريايي ايالات متحده كه اهميت آسيب‏پذيري يك ناوگان كم‏تحرك را در برابر هواپيماهاي مهاجم در ارتفاع پائين دريافته بود، بلافاصله پس از اتمام جنگ جهاني دوم، تمام توان خود را مصروف تكميل پيش‏اخطار هوابرد با كارگذاري رادار بر هواپيماهايي كه از ناوهاي هواپيمابر عمل مي‏كردند نمود و از اين طريق، منطقهء كور را از ناوگان خود، دور ساخت؛ ليكن سيستم‏هاي پيش‏اخطار هوابرد اوليه به درستی كار نمي‏كردند.

[align=center][/align]

آخرين مدل هواپيماي پيش‏اخطار مستقر بر ناوهاي هواپيمابر نيروي دريايي ايالات متحده به نام E-2C Hawkeye ساخت كمپاني معظم گرومن، براي نخستين بار به سال 1975 به ناوگان دريايي آمریکا پيوست. رادار پرندهء E-2C از نظر امكانات واقعن قابل تشخيص از اسلاف خود نيست. اين هواپيما به يك رادار ساخت جنرال‏الكتريك از نوع AN/APS-20 مجهز شده است كه از انواع رادار APS-20 ساخت دههء 1950 می‏باشد ولي با تغييرات شديدن متفاوت، ‌مشتق شده است؛ ضمن اينكه سيستم‏هاي الكترونيك پروازي هواپيماهاي سري E-2 به طور موثري در اندازه و توانايي‏ها، با گذشت زمان بهبود يافته‏اند، هواپيما به طور كلي، همان توربوپراپي است كه براي نخستين بار در ماه اكتبر 1960 به پرواز درآمد.

[align=center][/align]
[align=center]هواپيماي E-2 بيانگر اين واقعيت است كه براي حمل سيستم‏هاي الكترونيك فوق مدرن، هواپيماهاي عملگر با قابليت پروازی بالا لازم نيست، بلكه اين هواپيما بايد داراي مداومت پروازي قابل قبول و چابكي لازم براي استفاده بر روي ناوهاي هواپيمابر باشد[/align]

هواپيماي E-2 بيانگر اين واقعيت است كه براي حمل سيستم‏هاي الكترونيك فوق مدرن، هواپيماهاي عملگر با قابليت پروازی بالا لازم نيست، بلكه اين هواپيما بايد داراي مداومت پروازي قابل قبول و چابكي لازم براي استفاده بر روي ناوهاي هواپيمابر باشد. E-2 خود را در عمل به اثبات رساند: در سال 1965 در سواحل ويتنام بر روي ناوهايي يو‏اس‏اس كيتي‏هاوك و يو‏اس‏اس رنجر در خلال نبرد، هواپيما با دو نفر خلبان و سه نفر اپراتور سيستم‏ها، قادر بود كه جنگنده‏های ويتنام شمالي را جستجو كرده، ضربات عملياتي را اداره نموده، اطلاعات را رله كرده، هواپيماهاي در حال پرواز را به نحوي كنترل نمايد كه Task Force هواپيمابر را پوشش نمايند، مراقبت دريايي را براي كشتي‏ها ادامه داده و هواپيماهاي آمريكايي را هدايت كند.



در حالي كه هواپيماهاي E-2 به طور گسترده‏اي در جنگ ويتنام مورد استفاده قرار مي‏گرفتند، عملياتشان توسط قابليت اعتماد ناچيز سيستم‏هاي بحراني به اشكال برمي‏خوردند، ضعفي كه تنها در آخرين نمونهء هواپیمای E-2 برطرف شده است؛ با همهء اين احوال، مشتريان، حتا اگر تحت تاثير نتايج بدست آمده با هواپيماي پيش‏اخطار قبلي خود قرار نگرفته باشند، نياز به كاربري يك پيش‏اخطار پرنده برايشان ملموس است. به علاوه در جنگ ويتنام، نياز به مراقبت ساحلي به اثبات رسيد. تمام اين مسائل، منجر به ايجاد يك برنامهء تكامل راداري جديد به نام APS-111 گرديد كه در سالهاي 1965 تا 1967 در يك فروند E-2A به پرواز درآورده شد. اين بار، سيستم بهبود قابل ملاحظه‏اي در قابليت اعتماد كلي، تعمير و نگهداري و همچنين توانايي تعقيب بهبود يافته بر اهدافي كه بر فراز دريا پرواز مي‏كنند بدست آورد؛ ضمن اينكه توانست براي نخستين بار، اهداف هوايي را بر روي خشكي نيز رهگيري نمايد.

[align=center][/align]
[align=center]22 مي 2004، عرشهء ناو هواپيمابر يواس‏اس كيتي‏هاوك؛يك فروند E-2C متعلق به اسكادران VAW-115، پرواز روزانهء خود را آغاز مي‏كند[/align]


ورود به خدمت E-2C
بر پايهء برنامهء گستردهء تست پروازي، نيروي دريايي ايالات متحده در ژوئن 1968، قرارداري را با كمپاني گرومن براي تكميل نوع C از هواپیمای E-2 منعقد ساخت؛ ضمن اينكه اصلاحات ساختاري در سيستم رادار APS-120 كه در سال 1971 براي مدل C وارد خدمت شده بودند، ادامه يافتند. اولين هواپیمای E-2C به تاريخ ژانويهء 1971 به پرواز درآمد و نخستين نمونهء توليدي در ماه دسامبر 1972، وارد خدمت در نيروي دريايي شد. بر طبق آمارهاي دقيق ارائه شده از سوي كمپاني گرومن به پنتاگون، كل مخارج تحقيق و تكميل E-2C برابر 208 ميليون دلار بوده است كه با احتساب برنامه‏هاي تحقيق و تكميل مدلهاي قبلي، كل هزينهء توليد E-2 به رقم 700 ميليون دلار رسيد. نخستين خريد E-2C مشتمل بر 28 فروند هواپيما بود و اين هواپيماها با آهنگ توليد شش تا هفت فروند در سال، وارد خدمت در ناوهاي هواپيمابر ايالات متحده مي‏شدند.


برخي اصلاحات انجام شده
قابل توجه‏ترين اصلاح انجام شده بر روي رادار APS-120 كه در مدل E-2C به كار گرفته شد، استفاده گسترده از كريستال جامد بود. پيشتر، از كريستال جامد در فرستنده‏هاي پرقدرت راديويي استفاده شده بود. فرستندهء رادار نيز طبق برنامهء‌ توليدي مشتركي بين کمپانی RCA و جنرال الكتريك براي مركز تكميل نيروي هوايي ساخته شد.

افزودن توانايي رهگيري هواپيماها بر فراز خشكي بر روي رادار، چندان پرخرج از آب درنيامد و تنها 4.5 ميليون دلار هزينه دربرداشت؛ زيرا گيرنده‏هاي رادار، نياز به طراحي مجدد نداشتند. رادارهاي سري قبل، به هنگام پرواز بر فراز زمين، علائم دروغين بسياري را دريافت مي‏كردند. خلاص شدن از شر اغتشاشات زميني، ممكن بود ولي كار سيستم، توسط علامات برگشتي اضافي، با اشكال مواجه مي‏گرديد. با اين حال، بر فراز دريا، اين سيستم تا آنجا تكامل يافته بود كه تعقيب كاملن اتوماتيك، به راحتي ممكن مي‏شد. اتوماتيك كردن رهگيري رادار بر فراز خشكي، به سال 1968 توسط استفاده از يك تجزيه و تحليل كننده (آناليزور) مرتبط با علائم راديويي آغاز شد كه در آن، هدفها را بر حسب سرعتشان، در يك پرتو مشخص مي‏‎كردند.

اكثر رادارها از تكنيكهاي نشان‏دهندهء هدفهاي متحرك (MTI) براي جدا كردن و تميز دادن هدفها از اعتشاشات استفاده مي‏كنند كه فركانس علائم برگشتي از يك هدف متحرك را با علائم برگشتي يك هدف ثابت، مقايسه مي‏كنند. همچنين سرعتهاي مشخصي وجود دارند كه موجب همسان شدن فركانس علامات برگشتي از يك جسم متحرك با فركانس يك هدف ثابت مي‎گردند.

برد رادار E-2 تا سال 1968، تنها 40 مايل بود؛ از آنجا كه داشتن يك برد موثر 250 مايلي براي يك رادار پيش‏اخطار هوايي مطلوب است، كار ارتقاء رادار E-2، با افزايش حافظه براي کامپیوتر سيستم آغاز شد كه در نتيجهء آن، جنرال الكتريك، رادار APS-120 را تكميل كرده و از سيستم پردازش اطلاعات بسيار پيشرفتهء راداري ARPS بهره گرفت. اين سيستم، نه تنها در برآوردن برد 250 مايلي، بلكه در كاهش دادن چشمگير خطاي رهگيري اتوماتيك اهداف پرنده در سرعتهاي بالا را به اثبات رسانده است. ARPS، به طور اتوماتيك قادر بود علامتهاي اخلال‏كنندهء عمدي «اختلال» و غيرعمدي را بررسي و از ورود آنها به سيستم و پردازش اطلاعات نادرست، جلوگيري نمايد. نخستين سيستم ARPS توليدي، به تاريخ نوامبر 1976 بر روي E-2C شمارهء 34 نصب شد.

جهت توليد مدل C، پاره‏اي تغييرات در ساختمان بدنهء مدلهاي E-2A/B انجام شده است تا اطمینان‏پذیری هواپیما بالا رفته و هزينهء نگهداري كمتر شود. اين تفاوتها عمدتن در مواد سازندهء بدنه اجرا شده و برخي اجزاء كه در معرض پوسيدگي بوده‏اند با نمونه‏هاي بهتري جايگزين شده‏اند. همچنين تغييراتي در جهت استحكام ارابهء فرود به جهت افزايش وزن مدل C، انجام شده است. موتور جديد توربوپراپ مدل C در قياس با انواع قبلي، بازده بهتري دارد و ميزان صعود هواپيما را در هواي گرم بهبود بخشيده است. سيستم خنك كنندهء سيكل بخار براي فرستندهء رادار كه نقطهء ضعف Hawkeye به شمار مي‏رود، كاملن مورد طراحي مجدد قرار گرفته است تا عمليات خنك‏كنندگي و گرم‏كنندگي را بهتر انجام داده و قابل استفاده روي عرشهء ناو در هر آب و هوايي باشد. سيستم رادار جديد، داراي بار گرمايي بيشتري نسبت به نمونه‏هاي قبلي خود است كه بالطبع نياز به يك سيستم خنك‏كنندهء جديد را مي‏طلبد؛ بدين جهت سيستم جديد خنك‏كننده در در موقعيت سمت راست بدنه نصب شده است. همچنين كنترلهاي پروازي بهبود يافته و نياز كمتري به فشار خلبان بر فرامين نياز است.


برخي سيستم‏هاي الكترونيك

* رادار AN/APS-120
این رادار ساخت جنرال الكتريك به عنوان رادار پيش‏اخطار هوابرد با دقت بسيار بالاست كه كامپيوترها و نمايشگرهاي يكپارچه‏سازي شده را با اطلاعات كسب شده از ورودي سنسورها تغذيه مي‏كند. به منظور رهگيري دقيق‏تر اهداف هوايي و مراقبت در آسمان، سطح رادار دربرگيرندهء يك نشان‎‎دهندهء هوابرد متحرك به نام AMTI است كه جستجو و رهگيري هدفهاي پنهان در علائم بازگشتي زميني يا دريايي را امكان‏پذير مي‏سازد. همچنانكه قبلن اشاره شد، رادار جديد APS-120 داراي حساسيت افزايش يافته در جهت رفع اغتشاش و پارازيت مي‏باشد، ضمن اينكه قادر است اهداف دروغين را تشخيص دهد. اين سيستم جديد AMTI، جانشين سيستم ضعيف و آنالوگ قبلي موجود در ASP-120 شده است.



* سيستم پيشرفتهء تشخيص هواپيماي خودي از دشمن (IFF)
اين سيستم، علائم سوالي را به هواپيماها مي‏فرستد، اگر هواپيماي دريافت‏كنندهء اين علائم خودي باشد، به طور خودكار توسط سيستم تعبيه شده در هواپيماي خودي، علائم لازم ارسال مي‏شود. اين علائم دريافت شده، تحويل پردازشگر تعبيه شده در سامانهء IFF به نام OL-76AP و نشان‏دهندهء كنترل AN/APA-172 مي‏گردد تا مورد پردازش و شناسايي قرار گيرد. همچنين پاسخ‏دهندهء تعبيه شده در E-2 به نام AN/APX-72 هنگامي كه خود E-2 مورد پاسخ سيستم IFF يك هواپيماي ديگر قرار گيرد، علائم جوابي را ارسال مي‏كند.


* مجموعه آنتن AN/APN-171
این مجموعهء آنتن در بشقاب چرخان بر پايه‏هايي در بالاي هواپيما قرار گرفته است. اين گروه آنتن، مجموعهء رادار و سيستم شناسايي دوست از دشمن را شامل مي‏شود. ضمن اينكه براي نگهداري در آشيانهء ناوهاي هواپيمابر، اين مجموعه آنتن، 22 اينچ پائين آورده مي‎شود.


* گيرندهء اخطار راداري AN/ALR-59
اين سيستم، اطلاعات مبني بر رهگيري شدن و تهديد از طرف رادار دشمن را به سيستم‏هاي پردازشگر هواپيما منتقل مي‏نمايد. اطلاعات تجزيه و تحليل شده با اطلاعات تعقيب و رهگيري رادار و فرستندهء IFF در قسمت برنامه‏ريز كامپيوتر موسوم به OL-77OSQ مطابقت داده شده و پس از ارزيابي، در نمايشگرهاي كنترل در مقابل خدمهء E-2 ظاهر مي‏گردند.


* پردازشگر تعقيب كنندهء اهداف OL-76AP
این سامانه يك كامپيوتر با منظور ويژه است كه براي نمايش اطلاعات به دست آمده توسط IFF از فرستنده – گيرندهء آن و فراهم كردن اطلاعات موقعيت و ماهيت شناسايي براي هر هدفي كه توسط IFF مورد پرسش قرار گرفته است به شكل ديجيتال براي كامپيوتر برنامه‏ريز است كه در نهايت به صورت سمبل‏هاي هدف، براي اپراتور نمايش داده مي‏شود. از وظائف ديگر اين پردازشگر، مطلع كردن اپراتورهاي E-2 از پاسخ‏هاي اضطراري IFF مي‏باشد.


* گروه پردازشگر تعقيب كنندهء رادار OL-93AP
این سامانه ساحت جنرال الكتريك كه مجموعهء رادار را به واحد برنامه‏ريز كامپيوتر مرتبط مي‏كند. اين واحد، پژواك‏هاي موجود را كه از رادار دريافت شده است، تعقيب نموده، اطلاعات را پس از پردازش، به واحد برنامه‏ريز كامپيوتر ارسال مي‏كند.



* واحد برنامه‏ريز كامپيوتر
واحد برنامه‏ريز كامپيوتر، اعمال رهگيري هواپيماها، ناوبري و جهت‏دهي رهگيري، تبادل داده‏ها را برعهده دارد. اين سيستم از دو پردازشگر هشت بيتي L-304 به شكل موازي بهره مي‏برد. (بايد توجه داشت كه پردازندهء 8 بيتي براي سال 1970، يك نوآوري بدیع محسوب مي‏شده است)

* ساير سيستم‏ها: سامانهء ناوبري اينرسيايي، سامانهء ضدعمل الكترونيك، رمزگذار داده‏هاي UHF و ...

[align=center][/align]
[align=center]فضاي تحت پوشش رادار پرقدرت E-2، دايره‏اي به شعاع 250 گره دريايي و ارتفاعي معادل ده فوت تا يكصد هزار فوت مي‏باشد[/align]


عمليات
مقدار فضاي موجود براي اپراتور رادار، افسر اطلاعات رزمي و افسر كنترل هوايي در بدنهء تنگ و باريك E-2 شايد كافي نباشد، ولي در هواپيمايي مخصوص رزم الكترونيك و كنترل هوايي كه قابليت برخاست از عرشهء ناوهاي هواپيمابر را داراست، فضایی مناسب و تا حدی کافی به نطر مي‏رسد.

[align=center][/align]

فضاي تحت پوشش رادار پرقدرت E-2، دايره‏اي به شعاع 250 گره دريايي و ارتفاعي معادل ده فوت تا يكصد هزار فوت مي‏باشد. توانايي كاركرد اتوماتيك سيستم IFF جهت جدا كردن هواپيماهاي خودي از دشمن، تعداد هواپيماهاي رهگيري شدهء دشمن را افزايش مي‏دهد؛ يعني سيستم IFF اگر هدف پرنده‏اي را خودي تشخيص دهد، آن را از ليست هواپيماهاي مورد رهگيري حذف مي‏كند و بدينوسيله، تعداد اهداف هوايي قابل رهگيري دشمن افزايش مي‏يابد.

ميزان آسيب پذيري رادار پرندهء E-2 در برابر موشكهاي ضدرادار نيز بسیار كم است زيرا بر خلاف سيستم‏هاي قبلي كه از باند S استفاده مي‏كردند، در رادار E-2 از باند UHF استفاده شده است.

[align=center][/align]
[align=center]پيش از بازنشستگي جنگنده‏هاي اف14 تامكت، هر هواپيماي E-2 به طور عادي توسط محافظت دو فروند جنگندهء F-14A مجهز به شش موشك دوربرد AIM-54، براي گشت رزمي هوايي خود بهره مي‏برد و افسر كنترل هوايي در E-2C، ارتباطات لازم براي كنترل تاكتيكي پرواز جنگنده‏ها را ايجاد مي‏كرد[/align]


تركيب F-14A و E-2C: يك مخلوط شكست ناپذير

E-2 به طور عادي توسط محافظت دو فروند جنگندهء F-14A مجهز به شش موشك دوربرد AIM-54، براي گشت رزمي هوايي خود بهره مي‏برد و افسر كنترل هوايي در E-2C، ارتباطات لازم براي كنترل تاكتيكي پرواز جنگنده‏ها را ايجاد مي‏كند. از طريق ارتباط داده‏ها بين جنگنده‏هاي F-14A و E-2C، يك تيم بسيار قوي دفاع هوايي ايجاد مي‏شود؛ ضمن اينكه اطلاعات كسب شده توسط رادار 360 درجه‏اي هواپيماي E-2C، مستقيمن توسط لينكهاي ديجيتال به هواپيماهاي F-14A منتقل مي‏‎شود و بدين طريق، افسر رادار هواپيماي F-14A يا RIO، ديد 360 درجه‏اي به اطراف پيدا مي‏كند.



ديگر حسن اين سيستم جالب اين است كه بين E-2C و F-14Aها، به هيچگونه ارتباط كلامي از طريق راديو نياز نمي‏باشد و اين امر، به حفاظت اطلاعات و مخفي ماندن ماموريت، كمك شاياني مي‏كند. (به نظر مي‏رسد ماموريت دفاع هوايي در زمان نگارش اين مطلب، برعهدهء مدل A بوده است و مدل D، بيشتر براي ماموريتهاي زميني، مورد استفاده قرار مي‏گرفته یا هنوز وارد خدمت نشده بود)



سيستم رادار بسيار پرقدرت F-14A به نام AWG-9 ساخت كمپاني هيوز، توانايي رهگيري همزمان 24 هدف را تا فاصلهء 160 كيلومتري را به خلبان F-14A مي‏دهد. اطلاعات كسب شده توسط رادار پرقدرت F-14A از طريق سيستم تبادل داده‏ها به كامپيوتر برنامه‏ريز E-2C منتقل شده و با هدفهاي شناسايي شده توسط رادار E-2C، مطابقت داده مي‎شود. اين اطلاعات در صورت خارج بودن از سيستم رهگيري E-2C، وارد سيستم شناسايي اهداف E-2C مي‎شوند؛ بدين معني كه ممكن است به عللي، اهداف مورد نياز جهت رهگيري، بيش از توان و ظرفيت هواپيماي E-2C باشد، بنابراين از رادار پرقدرت F-14 جهت تكميل جستجو و رهگيري اهداف نيز استفاده مي‏شود.



بنا به اظهار كمپاني گرومن، به كار گيري هم‏زمان يك اسكادران F-14A بارگذاری شده با موشکهای فونیکس و دو فروند E-2C، ظرف چند دقيقه، مي‏تواند منجر به انهدام 100 فروند هواپيماي دشمن شود؛ ضمن اينكه توان رادار E-2C نسبت به يك رادار ثابت زميني، امكان 50 درصد بيشتر سرنگوني هواپيماها را فراهم مي‏آورد.



در يك نبرد تاكتيكي هوايي ميان دو فروند F-14A، يك فروند E-2C با جنگنده‏هاي دشمن، طبق محاسبات و آزمايشات فراوان كمپاني گرومن، تواني معادل 20 درصد بيشتر از يك اسكادران F-14A ولي بدون E-2C، ايجاد مي‎شود؛ طبق آمار ارائه شده به پنتاگون از سوي گرومن، با استفادهء موثر از E-2C در يگانهاي نيروي دريايي، آمار تلفات هواپيماهاي دشمن 200 درصد افزايش يافته و تلفات خودي، 400 درصد مي‎شود.



در خلال زمانهاي صلح، ايده‏آل يك نيروي دفاع هوايي، داشتن قابليت جستجو و شناسايي هر جسم پرندهء ناشناس است. هنگامي كه رادار جستجوكننده، هدفي را رهگيري مي‏‎كند و سامانهء IFF آن را ناشناس اعلام مي‏كند، بر روي صفحهء نمايشگر اپراتور، در كنار هدف مورد، كلمهء ناشناس درج مي‏شود؛ ضمن اينكه جهت پروازي، سرعت و ارتفاع نسبي آن نيز دركنارش نوشته مي‏شود. سپس اپراتور E-2C، اطلاعات هدف را در اختيار F-14 ها قرار مي‏دهد. كامپيوتر E-2C مختصات هدف انتقال يافته به F-14 را با سوخت، مهمات و نزديكي F-14 به هدف مورد ارزيابي قرار مي‏دهد. با شناسايي هدف به عنوان دشمن، جنگندهء F-14A در مسير و سرعت مناسب، به سمت هدف هدايت مي‏شود تا در فاصلهء مناسب، هدف هوايي را با موشك AIM-54 مورد اصابت قرار دهد.




هواپيماي پیشرفتهء + E-2C
هواپيماي E-2C + نوع بهسازی شده‏ای از مدل C است كه رادار و نرم‏افزارهايش ارتقاء و بهبود يافته و به موتور قوي‏تري تجهيز شده است. اين برنامهء ارتقاء در دو سطح Block I و Block II شناخته مي‎شود كه شامل موارد زير است:

* رادار APS-139 و APS-145 (به ترتيب در سري I و II)
* سيستم پردازشگر اطلاعات بهبود يافته

به تاريخ 26 آوريل 1999، كمپاني معظم نورثروپ – گرومن، برندهء منقاصهء 1.305.400.000 دلاري پنتاگون شد. طبق اين قرارداد چندساله، تعداد 21 فروند هواپيماي E-2C با پيکربندي اصلاح شده و ساختار بهبود يافته به نام Hawkeye 2000 یا E-2D براي نيروي دريايي ايالات متحده توليد مي‏شوند، ضمن اينکه قطعات و مواد مصرفي يک هواپيماي E-2C نيز براي نيروي هوايي فرانسه ارسال مي‏گردند. طبق اين قرارداد، تحويل هواپيماها تا پايان جولاي 2006 به اتمام خواهد رسيد.

نيروي هوايي تايوان نيز يک مدل سفارشي از اين هواپيما به نام E-2T را به تاريخ سپتامبر 1995 به عنوان جزئي از قرارداد 749.5 ميليون دلاري خريد تسليخات از ايالات متحده و شرکت نورثروپ گرومن، دريافت کرد. با ايجاد پيوستگي با F-16 ها و Mirage2000 هاي تايواني، هواپيمايي E-2T، باعث بهبود فراوان سيستم دفاع هوايي تايوان خواهند شد و قدرت بازدارندگي و حملات هوايي این نیرو را به رقم بين 5 تا 25 دقيقه خواهند رساند.


برخي مشخصات E-2C و +E-2C
سازنده: کمپاني گرومن و وستيگهاوس (کمپاني گرومن، امروزه با ادغام شرکت نورثروپ، به نام نورثروپ گرومن شناخته مي شود)

ماموريت: پيش اخطار و کنترل کننده هواپيماها

پيشرانه:

مدل E-2C: دو موتور توربوپراپ آليسون T56-A-425 با کشش هر کدام 4600 اسب بخار

مدل E-2C+: دو موتور توربوپراپ آليسون T56-A-427 با کشش هرکدام 5100 اسب بخار (استفاده شده از سال 1988)

جت ملخ دار = توربوپراپ (Turboprops)



اولين پرواز:

مدل اوليهء W2F-1: به تاريخ 21 اکتبر 1961

مدل E-2C: به تاريخ 20 ژانويهء 1971



ورود به خدمت:

E-2A: به تاريخ 19 ژانويهء 1964

E-2C: به تاريخ نوامبر 1973



خدمه:
2 خلبان، 1 اپراتور رادار، 1 افسر کنترل، 1 افسر مرکز اطلاعات نبرد


قيمت مدل + E-2C: مبلغ 51 ميليون دلار


ابعاد

طول: 17.54 متر
فاصلهء‌ دو سر بالها: 24.56 متر
ارتفاع: 5.58 متر
سطح بالها: 65.03 متر مربع


اوزان
وزن خالي: 17.210 کيلوگرم
وزن مناسب برخاستن: نامعلوم
حداکثر وزن قابل برخاستن: 23.505 کيلوگرم
ظرفيت سوخت: 8625 کيلوگرم


سرعت
حداکثر سرعت در ارتفاع بالا: 390 مايل بر ساعت = 625 کيلومتر بر ساعت
سرعت کروز (گشت زني): 310 مايل بر ساعت = 500 کيلومتر بر ساعت
سرعت در سطح دريا: نامعلوم

سقف پرواز خدمتي: 11.275 متر = 36.955 فوت

برد پروازي: 2780 کيلومتر (مجموع رفت و برگشت)

برد عبوري: 2850 کيلومتر

پايداري پرواز: 6 ساعت و 15 دقيقه

حداکثر تحمل شتاب g: نامعلوم


گونه هاي شناخته شده

W2F-1: مدل اوليهء ساخته شده

E-2A: اولين مدل توليد انبوه شده به تعداد 59 فروند

TE-2A: نوع آموزشي ساخته شده از روي E-2A به تعداد 2 فروند

E-2B: مدل ارتقاء يافتهء نوع E-2A با کامپيوتر بهبود يافته و ايجاد قابليت سوختگيري هوايي

E-2C: نوع پيشرفته مجهز به تعداد بيشتري از سيستم هاي الکترونيک توانمند

TE-2C: نوع آموزشي ساخته شده از روي E-2C به تعداد 2 فروند

+E-2C: مدل ارتقاء يافتهء C براساس جنگنده هاي موجود در ايالات متحده با رادار، نرم افزارهاي بهبوديافته و موتور قوي تر

E-2T: مدلي ارتقاء از E-2B مخصوص نيروي هوايي تايوان به تعداد 6 فروند

C-2 Greyhound: يک هواپيماي باربري مخصوص حمل بار به ناو هواپيمابر، بر اساس بدنهء E-2


سابقهء شرکت در نبرد

* جنگ ويتنام: مورد استفادهء نيروي دريايي ايالات متحده از سال 1965 تا 1972

* جنگ در جنوب لبنان: مورد استفادهء اسرائيل به سال 1982

* عمليات El Dorado Canyon بر عليه ليبي به سال 1986 و استفاده شده توسط نيروي هوايي ايالات متحده

* عميلات طوفان صحرا يا Desert Storm بر عليه عراق: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده به سال 1991

* عمليات عليه Deliberate Force در بوسني: استفاده شده توسط نيروي هوايي ايالات متحده سال 1995

* عمليات آزادسازي افغانستان موسم به Enduring Freedom: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده به سال 2001

* عمليات آزادسازي عراق: استفاده شده توسط نيروي دريايي ايالات متحده از سال 2003 تاکنون


کاربران
مصر، فرانسه، اسرائيل، ژاپن، سنگاپور، تايوان، مکزيک و نيروي دريايي ايالات متحده
www.aerospacetalk.ir

[N I M A]

هواپیمای گشت دریایی CN-235MP/MPA



گونه گشت دریایی CN-235 در دو نمونه متفاوت و با مجموعه اویونیکی متفاوت توسعه یافته است. گونه CN-235MP موسوم به Persuader که توسط CASA EADS در اسپانیه توسعه یافته و گونه CN-235MPA که توسط Dirgantara (IPTN سابق) در اندونزی توسعه یافته است. کشورهای اسپانیا، ایرلند و ترکیه از گونه MP و اندونزی، برونئی و امارات از نوع MPA استفاده می کنند.
AirTech (Aircraft Technology Industry) و IPTN (هم اکنون Dirgantara) به منظور توسعه هواپیمای CN-235 که در گونه های متفاوت نظامی و غیر نظامی تولید می شود تشکیل شد. اولین پرواز CN-235 در سال 1983 انجام شد و در سال 1988 نیز وارد خدمت شد. تا کنون بیش از 230 فروند CN-235 وارد خدمت شده و بالغ بر 500000 ساعت پرواز را به انجام رسانده اند.
در ج.لای 2002 تیم مشترک لاکهید و نرثروپ گرومن برنده مناقصه گارد ساحلی ایالات متحده برای برنامه Deepwater شدند که شامل 35 فروند هواپیمای گشت دریایی می شد و در این زمینه CN-235-300M بعنوان پلتفرم مناسب برای هواپیمای گشت دریایی مورد نظر گارد ساحلی انتخاب شد.
در فوریه 2004 لاکهید مارتین بعنوان پیمانکار اصلی توافق نامه ای را برای تحویل دو فروند اولیه CN-235-300 گشت دریایی را دریافت کرد. پنج فروند دیگر نیز در سال 2007 سفارش داده شدند. اولین هواپیما که HC-235A نامیده می شد بمنظور یکپارچه سازی سیستم عملیاتی در دسامبر 2006 به لاکهید تحویل شد. ارزیابی عملیاتی اولیه برای سال 2007 پیش بینی شد و قرار شد تا 36 غروند هواپیما تا سال 2017 وارد خدمت شوند.
در دسامبر 2007 نیروی دریایی کلمبیا دو فروند CN-235 برای ماموریت های گشتی و ضد قاچاق مواد مخدر سفارش داد، در آپریل 2005 نیز ونزوئلا دو فروند CN-235 از نوع گشت دریایی را سفارش داد. در ژانویه 2006 نیز تایلند قراردادی را برای ده فروند CN-235 با Dirgantara منعقد کرد که چهار فروند آن برای وزارت کشاورزی و شش فروند دیگر برای وزارت دفاع بودند.

طراحی:
طراحی هواپیما کاملا معمولی است، بیشتر قسمت های هواپیما از آلیاژ آلومینیوم ساخته شده اند اما در قسمت هایی چون بالها، دو، رادوم و... از مواد مرکب مانند فیبر کربن به میزان قابل توجهی استفاده شده است.

سیستم های عملیاتی:
دو سازنده یعنی EADS CASA Spain و Dirgantara از سیستم های متاوتی در محصول خود سود جسته اند. نوع اسپانیایی یعنی CN-235 Persuader مجهز به رادار APS-504(V)5 ساخت نرثروپ گرومن می باشد. اما نوع اندونزیایی یعنی CM-235MPA می تواند به سیستم Seaspray 4000 ساخت BAE، AN/APS-134 ساخت ریتیان و یا Ocean Master 100 ساخت تالس مجهز شود.

CN-235MP Persuader:
گونه اسپانیایی از سال 1991 در خدمت پاسداران هوایی ایرلند است، اسپانیا نیز خود چهار فروند از این هواپیما را سفارش داده است. در سال 1998 نیز ترکیه شش فروند برای نیروی دریایی ترکیه و سه فروند برای گارد ساحلی سفارش داد که اولین فروند آن در نوامبر 2007 تحویل شد.
این هواپیما ها در پایگاه هوایی دریایی Cengiz Topei ترکیه مستقر خواهند شد. گارد ساحلی نیز هرچند در شرایط صلح زیر نظر وزارت کشور می باشد اما در شرایط جنگ تحت فرمان فرمانده کل نیروی دریایی قرار می گیرد.
ترک ها مذاکراتی را نیز برای مونتاژ این هواپیما در صنایع هوافضای ترکیه TAI* در آنکارا بمنظور استفاده داخلی و صادرات به انجام رساندند. لازم به ذکر است که ترکیه مابین سالهای 1991 تا 1998 پنجاه فروند گونه ترابری CN-235 را در TAI مونتاژ کرده بود.
هواپیما مجهز به سیستم مادون قرمز جلونگر از نوع FLIR-2000HP است که در زیر دماغه هواپیما نصب شده است که زیر دماغه هواپیما نصب شده است. سیستم اقدامات پشتیبانی الکترونیک (ESM) از نوع AN/ALR-800 و رادار APS-504(V)5 که در هواپیما بکار رفته اند نیز هر دو از ساخت نرثروپ گرومن می باشند.
نه فروند از CN-235 های ترکیه نیز قرار بود به سیستم AMASCOS ساخت تالس مجهز شوند. این سیستم ها برروی نمونه ساخت اندونزی نیز نصب شده اند. تکمیل برنامه نصب این سیستم ها برای سال 2006 پیش بینی شده بود.
*TAI=Turkish Aerospace Industries



CN-25MPA:
وزارت دفاع و امنیت اندونزی 24 فروند CN-235MPA از جمله شش فروند برای اسکادران شناسایی دریایی نیروی دریایی و سه فروند برای نیروی هوایی سفارش داده است.
در ماه می 2000 تالس و IPTN توافقنامه ای را برای تجهیز سه فروند از CN-235 های ساخت IPTN به سیستم AMASCOS ساخت Thales Avionics Systems بمنظور استفاده نیروی هوایی اندونزی به امضا رساندند. سیستم کنترل موقعیت دریایی AMASCOS شامل رادار تجسس Ocean Master محصول مشترک تالس و EADS آلمان، گیرنده اخطار راداری Electronica ALR733، سیستم تصویربرداری گرمایی Chlio ساخت Thales Optronique، کامپیوتر ناوبری Gemini ساخت تالس اویونیکس (سکستان اویونیکیس سابق) و کشف کننده اختلالات مغناطیسی (MAD) از نوع AN/ASQ-508 ساخت CAE می باشد. زیر هر بال CN-235MPA سه جایگاه حمل تسلیحات بویژه برای نصب موشک های ضد کشتی مانند Harpoon وجود دارد، با این حال CN-235MPA می تواند به اژدرهای Mark46 و موشک ضد کشتی M-39 Exocet مجهز شود.

CN-235MPA در خدمت برونئی:
برونئی سه فروند CN-235MPA سفارش داده که بنا بر خواست این کشور دارای سیستم های خاص خود می باشند، شرکت بویینگ در این میان بعنوان مسئول یکپارچه سازی سیستم ها انتخاب شده است.
هواپیما مجهز به سیستم مادون قرمز جلونگر از نوع AN/AAQ-21 Safire، سیستم ESM* از نوع Sky Guardian ساخت BAE و رادار AN/APS-134 می باشد، سیستم تشخیص دوست از دشمن نیز از نوع Cossor 3509 می باشد.

CN-235MPA در خدمت امارات:
امارات چهار فروند را در سال 1998 سفارش داد. CN-235MPA های امارات مجهز به سیستم AMASCOS 3000 ساخت تالس از جمله رادار Ocean Master 100 بمنظور امور گشتی و کاربرد های هوا به سطح می باشند.



HC-235A:
هواپیمای HC-235A گارد ساحلی ایالات متحده به مجموعه اویونیکی ساخت راکول شامل نمایشگرهای چند کاره LCD به ابعاد 6"x6" و سیستم های ارتباطی و ناوبری مجهز می باشد.
سنسورهای هواپیما شامل سیستم مادون قرمز از نوع Star Safire III، سیستم تصویر برداری گرمایی و رادار تجسس APS-143C ساخت تلفونیکس می باشد.

ناوبری:
هواپیما به سیستم موقعیت یاب جهانی Trimble TNL7900 و سیستم ناوبری اینرسیایی لیزری LN92 ساخت نرثروپ گرومن مجهز می باشد.

موتورها:
موتورها از نوع توربوپراپ CT-&9C3 ساخت جنرال الکتریک می باشند که توانی برابر 1305Kw را دارند. موتورها با کمک سیستم ذخیره نیروی خودکار توانی برابر 1394Kw را تولید می کنند. ملخ های هواپیما نیز از نوع Hamilton Sundstrand 14RF-21 چهار تیغه ای می باشند که قطر ملخ 3 متر و 35 سانتیمتر می باشد.
قسمت اعظم ملخ ها از مواد مرکب ساخته شده اما در آن از فلز نیز تا حدی استفاده شده، قسمت داخلی نیز از جنس فوم اورتان می باشد.
www.aerospacetalk.ir

[N I M A]

هواپيماي پيش اخطار هوابرد S100B سوئد[/align]

[align=center][/align]

هواپيماي پيش اخطار و کنترل هوابرد S100B در سال 1997 وارد خدمت نيروي هوايي سوئد شد. S100B در واقع يک Saab 340B است که توسط شرکت Saab Aircraft توليد مي شود و به رادار Erieye ساخت اريکسون ميکروويو مجهز شده است.
شش فروند S100B براي نيروي هوايي سوئد ساخته شد که چهار فروند به رادار پيش اخطار و دو فروند به وسايل لازم براي نقل و انتقالات در زمان صلح مجهز شده اند. دو فروند از اين پيش اخطار ها نيز پيش از تحويل EMB-145 ها به يونان قرض داده شدند که در سال 2003 بازپس گرفته شدند. در ژولاي 2006 شرکت ساب برنده مناقصه اي شد که طبق آن دو فروند از S100B ها بمنظور ماموريت هاي گشتي و عمليات هاي چند مليتي بهسازي خواهند شد، هواپيماهاي بهسازي شده که Saab 340 AEW ناميده مي شوند در سال 2009 وارد خدمت خواهند شد.
S100B در ماموريت هاي گشتي بطور عادي با سرعتي حدود 3000 کيلومتر بر ساعت و ارتفاعي بين دو تا شش هزار متر پرواز مي کند.

طراحي:
S100B در واقع يک Saab 340B مي باشد که در اصل يک هواپيماي غير نظامي است و بمنظور حمل رادار ويژه دستخوش تغييرات بويژه در قسمت موتور شده و به موتورهاي GE CT-9B مجهز است. قسمت هاي مختلفي از بدنه نيز بمنظور خنثي سازي تاثيرات آيروديناميکي منفي حاصل از نصب رادار در بالاي بدنه تغيير يافته اند.

[align=center][/align]

تجهيزات عملياتي:
مجموعه راداري نصب شده روي S100B که در نيروي هوايي سوئد با کد FSR 800 شناخته مي شود بر اساس رادار جانب نگر Erieye بوجود آمده، اين رادار يک رادار پالس داپلر دوربرد است که 9 متر طول و 900 کيلوگرم وزن دارد و در بالاي بدنه نصب شده و در فرکانس هاي 2 تا 4 گيکاهرتز و در باند E و F ناتو (باند S ايالات متحده) کار مي کند. رادار Erieye پوشش 360 درجه داشته و يک محدوده بصورت 150 درجه در افق تا برد 350 کيلومتر را پوشش مي دهد و همچنين داراي يک حالت گشت دريايي نيز مي باشد.
مجموعه راداري S100B بطور کامل با سيستم هاي فرماندهي دفاعي ناتو هماهنگي دارد، اين مجموعه شامل يک سيستم شناسايي دوست و دشمن و رادار گشتي ثانويه و مجموعه پشتيباني الکترونيک هماهنگ با سيستم هاي ناتو است.
کابين اصلي هواپيما به يک مجموعه از استيشن هاي چند منظوره براي حد اکثر سه اپراتور براي رادار، کنترل جنگنده ها و مديريت عمليات مجهز است. هواپيما همچنين به يک مجموعه ارتباطات امن شامل ارتباطات HF, VHF و UHF مي باشد.

کاکپيت:
کاکپيت هواپيما براي يک خلبان، کمک خلبان و فرمانده عمليات طراحي شده که شامل سيستم کنترل پرواز خودکار مدل APS-85 ساخت راکول، سيستم ثبت داده هاي پروازي ساخت لاکهيد و سيستم اخطار تقرب به زمين ساخت ساندرستند مي باشد. مجموعه ناوبري نيز شامل يک مجموعه ناوبري اينرسي و GPS است.

[align=center][/align]

پيشران:
موتور ها از نوع GE-CT7-9B مجهز به سيستم کنترل قدرت خودکار، سيستم کشف حريق و سيستم ضد يخ زدگي الکترونيکي است که در ورودي هواي موتورها نصب شده است، اين موتورها به ملخ هاي چهار تيغه اي ساخت دوتي مجهز اند.

منبع: www.airforce-technology.com

[N I M A]

آواكس ايران "سيمرغ" نامگذاري شد .

هواپيماي پيش اخطار هوابرد ايران كه اصطلاحاً آواكس ناميده مي شود براي اولين بار در رژه 29 فروردين ارتش جمهوري اسلامي ايران و در كنار جنگنده‌هاي مختلف كشورمان همچون صاعقه، آذرخش، اف 14 و ميراژ به نمايش عمومي گذاشته شد.
هم اكنون "سيمرغ" ايراني مي‌تواند در كنار ديگر تجهيزات مدرن شناسايي همچون انواع رادارهايي كه اكنون برد آنها به بيش از هزار كيلومتر مي‌رسد، هرگونه تحرك در هر نقطه از اطراف كشورمان را شناسايي كند.

[N I M A]

اولین پیش اخطار[/align]

[align=center][/align]

در اویل دهه 50 چینی ها به شدت به رادارهای زمینی P-3 وابسته بودند، این رادارها جنگنده را تا فاصله مشخصی هدایت می کردند اما باز هم جنگنده ها برای پیدا کردن جنگنده های تایوانی با مشکل مواجه بودند، مشکل دیگر در جایی بود که جنگنده های مورد استفاده چین از نوع میگ-15 و میگ-17 اف و فاقد رادار بودند، این امر مشکل را برای خلبانان بیش از پیش می نمود از سوی دیگر امکانی برای نبرد شبانه نیز وجود نداشت. با ورود به خدمت رادارهای P-20 مشکلات تا حدی کاسته شد، این رادارها جنگنده های خودی را تا محدوده ای که جنگنده دشمن در دید آنها قرار گیرد هدایت می کردند. از سویی با ورود به خدمت جنگنده های میگ-17 پی اف که به رادار های Izumrud-1 (RP-1)* مجهز بودند این امکان بوجود آمد تا وقتی جنگنده ها در فاصله مشخصی از جنگنده های دشمن قرار دارند با روشن کردن رادار خود موقعیت دقیقتری را از هدف بدست آورده و بسوی او حرکت کنند. با این وجود هنوز یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن نقاط کور راداری بود، رادارها هرچند محدوده گسترده ای را تحت پوشش داشتند ولی می بایست چاره ای برای این مشکل اندیشیده می شد، در این شرایط بهترین چاره ای که به ذهن چینی ها رسید ساخت یک رادار پرنده بود که بتواند بدور از پوشش رادارهای زمینی جنگنده ها را برای نبرد با دشمن یاری کند، در مورد تاریخ شروع پروژه سالهای 1967 (پروژه 843) و 1969 (پروژه 926) ذکر شده، طی این پروژه تجهیزات راداری برروی بمب افکن توپولف-4 روسی نصب شد، در طی آزمایشات انجام شده این رادار پرنده بمراتب توانمند تر از رادارهای زمینی شناخته شد. با این وجود در آن زمان بدلیل تغییرات فرهنگی در دوره انقلاب اقتصادی پروژه متوقف شد، سالها بعد هنگامی که چینی ها تصمیم گرفتند تا نیروی هوایی خود را مدرنیزه کنند دوباره پرونده این پروژه را بیرون کشیدند، اما اینبار پروژه بسیار قدیمی و منسوخ شناخته شد و جای خود را ابتدا به A-50I و سپس به KJ-2000 داد. بدین ترتیب KJ-1 نیز به دفتر خاطرات هوانوردی پیوست.

[align=center][/align]

-------------------
*جنگنده های میگ-17 پی اف ابتدا به رادارهای Izumrud-1 (RP-1) میگ-17 پی مجهز بودند اما بعد ها روس ها این رادارها را بار رادار Izumrud-5 (RP-5) جایگزین کردند.

منبع:
http://www.airforceworld.com/pla/kj1.htm
منبع کمکی: http://en.wikipedia.org/wiki/KJ-1_AEWC
www.aerospacetalk.ir

[N I M A]

در سال 1968 صنایع هواپیمایی اسرائیل امتیاز تولید Aero Commander 1121 را بدست آورد، این هواپیما در اسرائیل در گونه های مختلف 1121، 1123 و 1124 و با نام Westwind تولید می شد، اما پس از یک حمله تروریستی به هتلی در تل آویو اسرائیلی ها به فکر تولید یک هواپیمای گشت دریایی با توانایی جاسوسی (شنود) افتادند، بدین منظور نوعی از هواپیمای IAI 1124 بنام IAI 1124N Sea Scan توسعه یافت، این هواپیما که بوضوح از شکل دماغه بزرگ قابل شناسایی است به رادار Litton APS - 504 (V) 2 مجهز است. برد هواپیما 5373 کیلومتر برای پرواز در ارتفاع بالا و 2555 کیلومتر برای پرواز در ارتفاع کم می باشد، سقف پرواز هواپیما 13715 متر بوده و دارای بیشینه سرعت 872 کیلومتر بر ساعت و سرعت کروز 741 کیلومتر بر ساعت می باشد. هواپیما که مجهز به دو موتور Garrett TFE731-3-1G با نیروی 16.46 کیلونیوتن (هر کدام) است دارای دو خدمه پرواز و دو تا سه خدمه عملیات می باشد، با وجود اینکه هواپیما بطور معمول بدون تسلیحات به پرواز در می آید اما دو جایگاه حمل تسلیحات بمنظور حمل تسلیحاتی چون بمب و اژدر در طرفین بدنه هواپیما برای بکارگیری بر علیه قایق ها و کشتی ها پیش بینی شده اند. در حال حاضر سه فروند از این هواپیما در اسرائیل وجود دارند، این سه فروند که اولین پرواز خود را در سال 1976 به انجام رساندند در سال 1977 وارد خدمت شدند. یک فروند نیز در سال 1986 به نیروی دریایی شیلی تحویل شد که در سال 1988 مجددا مورد تعمیر قرار گرفت.



مشخصات:
طول: 15.93 متر
فاصله دو سر بال: 13.65 متر
ارتفاع: 4.81 متر
مساحت بال: 28.64 متر مربع
وزن خالی: 5578 کیلوگرم
بیشینه وزن برخواست: 10660 کیلوگرم
بیشینه سرعت: 872 کیلومتر بر ساعت
سرعت کروز: 741 کیلومتر بر ساعت
مداومت پروازی: 8 ساعت



منابع:
http://airwiki.org/enc/sea/iai1124.html
http/www.globalsecurity.org/military/world/israel/1124.htm
http://de.wikipedia.org/wiki/I.A.I._1124
http://www.indopedia.org/IAI_Westwind.html
www.aerospacetalk.ir

[N I M A]

AI/ELTA Phalcon عقاب تیزبین اسرائیلی


صنایع هوافضای اسرائیل (IAI) امروزه شامل شرکت های کوچک و بزرگی می شود که هر کدام دارای دانش و تجربه مناسبی در زمینه های مربوطه خود می باشند، همین امر باعث شده تا امروزه IAI توانایی لازم در طراحی سیستم های بسیار پیشرفته را داشته باشد. شرکت ELTA یکی از زیر مجموعه های موفق IAI است که بیشترین فعالیت هایش در زمینه سیستم های راداری و الکترونیکی بوده و تا کنون طراحی و تولید سیستم های راداری مجموعه Arrow و... را با موفقیت انجام داده است.

یکی از شناخته شده ترین سیستم هایی که توسط التا طراحی شده فالکون می باشد، این سیستم را نه می توان دقیقا مشابه هواپیماهایی مانند E-3 و A-50 بحساب آورد و نه می توان آن را مشابه E-8 یا RC-135 خواند، چرا که این هواپیما ها هرکدام کارایی خاص خود را دارند، در واقع فالکون ترکیبی است نوین از چندین سیستم مدرن که می تواند بعنوان نسل جدیدی از هواپیماهای کنترل و پیش اخطار تمام وضایفی را که E-3، E-8 و RC-135 بطور مجزا بر عهده دارند را همزمان انجام دهد. در واقع فالکون هم توانایی شناسایی اهداف هوایی را دارد، هم به سیستم هایی برای شناسایی اقدامات الکترونیک دشمن مجهز است و هم می تواند عملیات های هوایی، زمینی و دریایی را پشتیبانی و فرماندهی کند.
سنسورهای فالکون شامل چهار دسته سنسور می باشد، رادار، سیستم شناسایی دوست و دشمن، سیستم جاسوسی الکترونیک و سیستم جاسوسی مخابراتی، بعلاوه فالکون به مجموعه کاملی از سیستم های ارتباطی نیز مجهز است که می تواند فالکون را به یک پست فرماندهی تمام عیار بدل کند.


رادار:
رادار فالکون توانایی دید 360 درجه به محیط را دارد، این رادار دارای پنج ویژگی است، اولین ویژگی مراقبت انتخابی می باشد بدان معنا که فالکون می تواند تنها محدوده خاصی از محیط را زیر نظر داشته باشد و بدینوسیله کنترلی کامل تر بر آن محدوده داشته باشد، بدیهی است در چنین حالتی برد سیستم راداری نیز افزایش خواهد یافت، دومین ویژگی فالکون کشف و تعقیب بهینه شده است این ویژگی به رادار اجازه می دهد اهدافی را که در حال انجام مانورهای سنگین بمنظور شکستن قفل رادار اند را بدون هیچ مشکلی تعقیب کند بی آنکه قفل رادار شکسته شود. سومین ویژگی کشف بسیاری سریع اهداف است، هر سیستمی به مدت زمانی برای کشف هدف نیازمند است، رادار فالکون در آزمایشات انجام شده همواره اهداف را بسته به شرایط مختلف در مدت زمان کوتاه 2 تا 4 ثانیه کشف نموده است، چهارمین ویژگی توانایی افزایش برد جهت کشف اهداف است، در این حالت فالکون هر محدوده را در بازه زمانی مشخصی بطور مجزا اسکن می کند تا بدینوسیله بتواند برد کشف اهداف را افزایش دهد، پنجمین ویژگی فالکون نیز توانایی ادامه فعالیت در شرایطی است که بخشی از سیستم دچار نقص شده باشد، فالکون بگونه ای طراحی شده تا در شرایطی که اجزائی از سیستم دچار نقص شده اند نیز کارایی خود را حفظ کند.
سیستم شناسایی دوست و دشمن:
سیستم IFF در فالکون تنها بر یک سیستم واحد متکی نیست، IFF فالکون علاوه بر آنکه به گیرنده های خاص خود مجهز است از یک سیستم نرم افزاری استفاده می کند که با ترکیب اطلاعات دریافتی از رادار و حتی سیستم های رادیویی و الکترونیک (علاوه بر گیرنده های IFF) بالاترین ضریب اطمینان را در کارایی سیستم تضمین می کند.
براي ديدن تصوير در اندازه واقعي کليک کنيد



جاسوسی الکترونیک:
فالکون به یک مجموعه کامل جاسوسی الکترونیک مجهز است که با استفاده از گیرنده های wide-band و narrow-band یک پوشش 360 درجه به اطراف را ایجاد می کند، این مجموعه علاوه بر حساسیت بسیار بالا در برابر اقدامات الکترونیک دشمن نیز مقاوم است و در محیط هایی که اصطلاحا با اقدامات الکترونیکی اشباع شده نیز کارایی خود را حفظ می کند.


جاسوسی مخابراتی:
فالکون به مجموعه رادیویی HF، VHF و UHF مجهز است که بمنظور کشف ارتباطات رادیویی هواپیماها، کشتی ها و واحد های زمینی دشمن می توان از آن استفاده کرد، این سیستم توانایی شنود همزمان ارتباطات رادیویی چندین واحد دشمن را دارد و بعلاوه می تواند با ثبت تمام سیگنال های رادیویی آنها را پردازش نماید.


در فالکون 11 کنسول وجود دارد که هر کدام به یک اپراتور اختصاص دارد، این کنسول ها هر کدام دارای صفحات نمایشگر رنگی بزرگ با وضوح بالا هستند که اطلاعات لازم را در اختیار اپراتور قرار می دهند، سیستم فالکون بطور پایه برروی Boeing 707 نصب می شود چرا که برد، سرعت و ارتفاع پرواز آن به این منظور بسیار مناسب تر است، علاوه بر Boeing 707 می توان این سیستم را برروی هواپیماهایی مانند MD-83، Boeing 757، Airbus 321 و Ilyushin-76 نیز نصب کرد.

منبعhttp://www.military.ir/modules.php?n...ewtopic&t=1500
نویسنده: alishahrag عزیز . بازنویسی(کپی):Mr.Fox
www.aerosacetalk.ir

[N I M A]

هواپيماي شناسايي دريايي Nimrod MRA.4[/align]

[align=center][/align]

در دسامبر 1996، BAe Systems برنده مناقصه اي به ارزش دو ميليارد پوند براي بازتوليد 21 فروند هواپيماي Nimrod RMk.2 شد که طبق آن هواپيماهاي جديد Nimrod MRA.4 يا Nimrod 2000 ناميده مي شوند و به سيستم هاي عملياتي، سنسور ها و تجهيزات الکترونيک جديد مجهز خواهند شد، در فوريه 2002 وزارت دفاع انگلستان به دليل کاهش تهديد زيردريايي ها اين تعداد را به 18 فروند کاهش داد و بار ديگر در جولاي 2004 اين تعداد را به 12 فروند کاهش داد.
اولين پيش نمونه Nimrod MRA.4 در آگوست 2002 از خط توليد خارج شد و قرار شد پس از انجام آزمايشات و تکميل سه نمونه اوليه از Nimrod MRA.4 بازتوليد ديگر هواپيما شروع شود. اولين پرواز پيش نمونه شماره 1 بدون هيچگونه سيستم هاي عملياتي در آگوست 2004 انجام شد و پرواز نمونه شماره 2 نيز در حالي که به مجموعه کامل عملياتي مجهز بود در ژانويه 2005 انجام شد، پروازهاي آزمايشي سومين پيش نمونه نيز از آگوست 2005 شروع شد.
در جولاي 2006 نهايتا اجازه بازتوليد 12 فروند هواپيما از سوي وزارت دفاع به BAe Systems داده شد و طبق قرارداد اولين هواپيما بايد در سال 2009 تحويل داده شده و از سال 2010 نيز وارد خدمت شود، تحويل آخرين هواپيما نيز براي سال 2012 برنامه ريزي شده است.
ماموريت هاي اصلي Nimrod MRA.4، شناسايي دريايي، ضد کشتي و ضد زيردريايي و جستجو و نجات است، پيمانکار اصلي پروژه BAe از انگلستان بوده و طراحي و ساخت سيستم فرماندهي تاکتيکي بر عهده بويينگ و سرويس و نگهداري هواپيما نيز به FR Aviation واگذار شده است.

طراحي:
بازتوليد Nimrod MRA.4 شامل تغييرات سنگين از جمله نصب بالهاي جديد، تغيير مکان هاي حمل تسليحات و سيستم هيدروليک جديد مي باشد.

[align=center][/align]

کابين:
کابين جديد هواپيما براي دو خدمه (خلبان و کمک خلبان) طراحي شده و مجهز به هفت نمايشگر کريستال مايع تمام رنگي ساخت کنسرسيوم ايرباس مي باشد، در کابين جديد اغلب نمايشگر ها و سيستم هاي قديمي حذف شده و کابين جديد بگونه اي طراحي شده که بار کاري خدمه را به حد اقل برساند.

تسليحات:
BAe Systems بهمراه بويينگ در حال توسعه نوعي سيستم عملياتي جديد بر پايه سيستم TMS-2000 ساخت بويينگ هستند که بمنزله قلب سيستم عملياتي Nimrod MRA.4 خواهد بود، در کابين اصلي هواپيما هفت استيشن براي هفت خدمه وجود دارد که هر کدام به يک نمايشگر تمام رنگي بزرگ با وضوح بالا مجهز است، هواپيماي جديد به يک سيستم مديريت تسليحات ساحت Smiths نيز مجهز است که علاوه بر کنترل تسليحات هوا به سطح و هوا به زمين در حال حمل، عيب يابي خودکار را نيز انجام مي دهد.
محفظه حمل تسليحات هواپيما در دو طرف زير بدنه قرار دارند و درب هاي آن از دو سو باز مي شوند، اين محفظه مي تواند مخازن سوخت، اژدر ها (از جمله اژدر Tigershark) و بويه هاي صوتي مکان ياب غير فعال جديد مجهز به سيستم پردازش سيگنال ديجيتال که هم اکنون در حال توسعه هستند را حمل کند.
بالهاي جديد دو جايگاه حمل سلاح اضافه دارند که مجموع جايگاه هاي زير بال ها را به چهار جايگاه مي رسانند، اين جايگاه ها مي توانند موشک هوا به هواي AIM-9 Sidewinder و ضد کشتي AGM-84 Harpoon را حمل نمايند.

سنسورها:
هواپيما به رادار پالس داپلر Serachwater 2000MR ساخت تالس و سيستم جستجو و کشف الکترو اپتيک ساخت نورثروپ گرومن که در زير دماغه نصب شده مجهز است. بعلاوه هواپيما به يک گيرنده اخطار راداري و يک سيستم اقدامات الکترونيک ساخت التاي اسرائيل و يک کشف کننده اختلالات مغناطيسي مجهز است.

[align=center][/align]

ناوبري:
Nimrod MRA.4 به يک مجموعه ناوبري و مديريت پرواز ساخت اسميتس شامل کامپيوتر ناوبري و کامپيوتر مديريت پرواز مجهز است که با ديتاباس طبق MIL-STD-1553B هواپيما در ارتباط است.
سنسورهاي ناوبري شامل سيستم ناوبري ليزري اينرسيايي و دو سيستم GPS از نوع LN-100G ساخت نورثروپ گرومن است که اطلاعات دقيق مکان و موقعيت پرواز را در اختيار سيستم مديريت پرواز قرار مي دهند، هواپيما داراي يک سيستم ناوبري راديويي، سيستم فرود ميکروويو و سيستم اخطار ترافيک و پيش گيري از برخورد TCAS2 نيز مي باشد که فرود دقيق و امن را براي هواپيما تضمين مي کنند.

سيستم مديريت ايزارها:
سيستم مديريت ابزارها (USMS) ساخت اسميتس کنترل و تست خودکار سيستم تسليحات، سيستم هاي هيدروليکي، کنترل محيطي، سوخت، سيستم هاي الکترونيکي، کنترل پرواز و موتورها را بر عهده دارد. اين سيستم از چهار کامپيوتر تشکيل شده که داده ها را از 800 سنسور هواپيما دريافت کرده و پردازش مي کنند.

پيشران:
هواپيما داراي چهار موتور BR710 ساخت رولزرويز است که بوسيله سوخت اضافه مداومت بيشتري به هواپيما اعطا کرده و سرعت 77/0 ماخ را به هواپيما مي بخشند.

[align=center][/align]