شما عظیمتر از آنی هستید که می اندیشید(مشکلات را شکلات کنیم)

[Outta_Breathe1020]

همان غاری که از وارد شدن به آن
واهمه دارید میتواند سرچشمه آن
گنجی باشد که بدنبالش می گشتید.

پرنده کوچکی در زمستان به سمت جنوب در حال پرواز بود. آنقدر هوا سرد بود که پرنده یخ زد و داخل مزرعه ای بزرگ روی زمین افتاد. زمانی که آنجا افتاده بود، گاوی کنارش آمد و مقداری مدفوع گاو روی پرنده ریخت.

چون داخل توده مدفوع خوابیده بود، کم کم گرم شد. او با خوشحال آنجا خوابید وقتی بیدار شد، از خوشحالی شروع به خواندن کرد.

گربه ای از آن نزدیکی میگذشت. صدای پرنده را شنید. گربه با دنبال کردن صدا متوجه شد که پرنده ای زیر توده مدفوع است. سریعا او را بیرون آورد و بلعید.

نکته: هر کسی چیزی ناخوشایند به تو میدهد دشمن تو نیست و شرایط ناخوشایند میتواند نجات دهندۀ تو باشد و هر کسی تو را از وضع بد و ناهنجار بیرون می آورد دوست تو نیست و شاید هلاک تو در آن است. حتما تا به حال این ضرب المثل را شنیده اید: جور استاد به ز مهر پدر!

[Outta_Breathe1020]

جنبش گهواره خواب طفل را سازد گران
از تزلزل بیش محکم می شود بنیان ما
«صائب تبریزی»

امتحانات میان دوره ای تازه تمام شده بود که دانشجویی در محوطۀ دانشگاه جلویم را گرفت. از او دربارۀ امتحانات سوال کردم و او ابراز داشت:«هیچ کدام مشکل نبود... به جز امتحان یکی از استادان که قبول شدن در آن، کار حضرت فیل است. باور کنید استاد، مجبورم یه عالمه مطالعه کنم تا فقط نمرۀ قبولی بگیرم و رفوزه نشوم.»

پرسیدم:«از این همه مطالعه ای که به خاطر این استاد سختگیر میکنید بیشتر یاد میگیرد یا از مطالعه به خاطر استادان دیگری که زیاد سختگیر نیستند؟»

:«راستش... بله... فکر میکنم درس این استاد را از بیشتر از استادان دیگر درک میکنم. اما نمیدانم آیا اینهمه سختگیری واقعا لازم است؟»

پرسیدم:«تا به حال چاقو تیز کرده ای؟»

پاسخ داد:«بله استاد، تیز کرده ام... موقعی که همراه خانواده ام به گردش دسته جمعی رفته بودیم، پدرم این کار را به من یاد داد!»

پرسیدم:«برای تیز کردن چاقو از سنگ استفاده کرده ای یا حوله؟»

:«حوله؟! چاقو را که نمیشود با حوله تیز کرد استاد!»

:«دقیقا همینطور است. چاقو را نمیتوان با حولمه تیز کرد. چاقو را میتوان با مالیدن به یک سطح سخت تیز کرد، طوری که به اندازۀ کافی برنده شود تا بتواند به هدف اصلی خود که بریدن است، جامه عمل بپوشاند.»

انسانها را نمیتوان به کمک سطوح نرم تیز کرد. آنها را فقط با سطوح سخت مسائل و مشکلات به اندازه ای تیز کرد که در زندگی از «برش» لازم برخوردار باشند. و بتوانند به وظایف خود در زندگی جامه عمل بپوشانند.

«برایان کاوانو»

[Outta_Breathe1020]

فقط در ناملایمات است که فضایل انسان
به اوج می رسد. در غیاب باد یک توده
پنبه مانند یک کوه استوار است.
«مثل هندی»

روزی یک مبلغ مذهبی که در یکی از روستاهای برزیل کار میکرد هنگام اتمام تعطیلاتش و بازگشت به روستا با خود یک ساعت آفتابی نیز آورد.

او میخواست با کمک این ساعت تعیین زمان و ساعت دقیق شبانه روز را به روستاییان یاد بدهد.

ساعت خریداری شده را پیش کدخدا میبرد و پیشنهاد میکند که آن را در مرکز روستا نصب کند.

روستاییان با دیدن ساعت آفتابی به وجد و سرور می آیند. هیچ یک از آنان پیش از آن در عمر خود چنین ساعتی ندیده بودند.

دفعۀ بعد هنگام بازگشت به روستا با منظرۀ عجیبی روبرو میشود. اهالی روستا دور هم جمع شده بودند و برای حفظ ساعت از گزند آفتاب بر روی آن یک سقف محکم ساخته بودند.

نکته: شاید به روستاییان بخندید، اما بسیاری از ما همان کاری را با خود میکنیم که روستاییان با ساعت آفتابی می کنند. برای حفاظت از خود از گزند حوادث ترجیح میدهیم در منطقۀ راحتی و آسایش خود بمانیم و آن را ترک نکنیم، اما متوجه نیستیم با اینکار علت وجودی خود را از دست می دهیم، به جای رشد و بالندگی، امنیت را انتخاب می کنیم و با این انتخاب از رسالت واقعی خود دور می شویم. میگویند: کشتی ها در بندر از منیت خاص برخوردارند، اما کشتی ها برای آن ساخته نشده اند که در بندر بمانند.

[Outta_Breathe1020]

اگر یک یهودی پایش بشکند می گوید
خدا رو شکر که هر دو پایم نشکست و
اگر هر دو پایش بشکند می گوید خدا را
شکر گردنم نشکست.
«مثل یهودی»

خدا را شکر که تمام شب صدای خرخر شوهرم را میشنوم، این یعنی او زنده و سالم است.

خدا ر شکر که دختر نوجوانم همیشه از شستن ظرفها شاکیست، این یعنی او در خانه است و در خیابانها پرسه نمیزند.

خدا را شکر که مالیات میپردازم، این یعنی شغل و درآمدی دارم.

خدا را شکر که باید ریخت و پاش های بعد از میهمانی را جمع کنم، این یعنی در میان دوستانم بوده ام.

خدا را شکر که لباسهایم کمی برایم تنگ شده اند، این یعنی غذای کافی برای خوردن دارم.

خدا را شکر که در پایان روز از خستگی از پا میافتم، این یعنی توان سخت کار کردن را دارم.

خدا را شکر که باید زمین را بشویم و پنجره ها را تمیز کنم، این یعنی خانه ای دارم.

خدا را شکر که در مکانی دور جای پارک پیدا کرده ام، این یعنی هم توان راه رفتن را دارم و هم اتومبیلی برای سوار شدن.

خدا را شکر که سر و صدای همسایه ها را میشنوم، این یعنی میتوانم بشنوم.

خدا را شکر که اینهمه شستنی و اتو کردنی دارم، این یعنی من لباس برای پوشیدن دارم.

خدا را شکر که هر روز صبح زود باید با زنگ ساعت بیدار شوم، این یعنی من هنوز زنده ام.

خدا را شکر که گاهی اوقات بیمار میشوم، این یعنی به یاد می آورم که اغلب اوقات سالم هستم.

خدا را شکر که خرید هدایای سال نو، جیبم را خالی میکند، این یعنی عزیزانی دارم که میتوانم برایشان هدیه بخرم.

[Outta_Breathe1020]

به تعداد شبها روز وجود دارد و طول شب و
روزها هم در چرخه یک سال مساوی است. حتی
سعادتمندترین زندگی ها هم نمی تواند بدون
کمی تاریکی سپری شود و کلمه شادی اگر با
اندوه به تعادل نرسد بی معنی خواهد بود.
«کارل یونگ»

پادشاهی جایزه بزرگی برای هنرمندان گذاشت که بتوانند به بهترین شکل آرامش را تصویر کنند. نقاشان بسیاری آثار خود را به قصر فرستادند. آن تابلوها تصاویری بودند از جنگل به هنگام غروب، رودهای آرام، کودکانی که در خاک می دویدند، رنگین کمان و قطرات شبنم بر گلبرگ گل سرخ.

پادشاه تمام تابلوها را بررسی کرد. اما سرانجام فقط دو اثر را انتخاب کرد. اولی تصویر دریاچه آرامی که کوههای عظیم، آسمان آبی را در خود منعکس کرده بودند. در جای جایش میشد ابرهای کوچک و سفید را دید و اگر دقیق نگاه میکردند در گوشه چپ دریاچه خانه کوچکی قرار داشت. پنجره اش باز بود، دود از دودکش آن برمیخواست.

تصویر دوم نیز کوهها را نمایش میداد، اما کوه ها ناهموار بود، قله ها تیز و دندانه ای بود، آسمان بالای کوهها به طور بی رحمانه ای تاریک بود و ابرها آبستن آذرخش، تگرگ و باران سیل آسا بود. این تابلو با تابلوهای دیگر هیچ هماهنگی نداشت. اما وقتی آدم با دقت به تابلو نگاه میکرد در بریدگی صخره ای، جوجه پرنده ای را میداد، آنجا در میان غرش وحشیانه طوفان، جوجه گنجشکی نشسته بود.

پادشاه درباریان را جمع کرد و اعلام کرد که برنده مسابقه بهترین تصویر آرامش، تصویر دوم است. بعد توضیح داد: آرامش چیزی نیست که در مکانی بی سر و صدا، بی مشکل، بی کار سخت یافت میشود، چیزی است که میگذارد در میان شرایط سخت، آرامش در قلب ما حفظ شود. این تنها معنای حقیقی آرامش است.

[Outta_Breathe1020]

و در آن شب که ترس بر ما مستولی
شده باشد چه آسان است پنداشتن
یک بوته به جای خرس
«شکسپیر»

طبق گزارش صاحبنظران و محققین، مه غلیظی در عمق یک صد فوت که دور تا دور هفت ساختمان بزرگ شهری را فرا میگیرد، از آبی کمتر از یک لیوان آبخوری تشکیل شده است.

این مساله را میتوان با عمق مسائل نگران کننده ای که زندگی را فراگرفته، مقایسه کرد. اگر قادر به دیدن آینده باشیم و اگر بتوانیم مشکلات را آنطوری که واقعا هستند، ببینیم، مشکلات نه تنها نخواهند توانست ما را نسبت به دنیا و حتی نسبت به زندگی، کور کنند، بلکه خواهیم توانست مشکلات را به همان اندازه و بعد واقعی شان مشاهده کنیم.

علاوه بر این اگر همۀ آن چیزهای نگران کننده زندگی را به اندازه واقعی خود تقلیل دهیم، احتمال دارد که بتوانیم همۀ آنها را در یک لیوان آبخوری جای دهیم!

[Outta_Breathe1020]

اندر بلای سخت پدید آید
فضل و بزرگمردی و سالاری
«رودکی»

اگر به بیل، این وسیله ساده کشاورزی نگاه کنیم، متوجه می شویم لبه آن که دائما با زمین در تماس است و بیشترین فشار را متحمل میشود، به زنگ نقره ای درآمده، اما قسمت بالاترش چنین نیست، به طوری که وقتی به انتهای صفحه آن میرسیم، می بینیم که کاملا سیاهرنگ و به رنگ آهن است.

جسم و روح انسان نیز بدین گونه است. هرچه بیشتر تلاش کنیم و از خود فعالیت و تحرک نشان دهیم، به همان اندازه شاداب تر، سرزنده تر و راضی تر خواهیم بود.

برای درک بهتر موضوع به این گفته «نایتینگل» توجه کنید:«در سفری که با پسرم به گینه نو داشتم، مشاهده کردم که مرجانهای وسط دریا، آنجایی که آب آرام است، عمدتا رنگ باخته و فاقد حیات به نظر میرسند، اما مرجانهای نقاط ناآرام دریا، جایی که جذر و مد آنها را به این طرف و آن طرف میبرد، درخشان و شفافند.»

از راهنمای خود علت را پرسیدم. جواب داد:«مساله خیلی ساده یست. مرجانهای محلهای آرام درگیر هیچ نوع مبارزه ای در زندگی نبوده اند، در حالی که مرجان هایی که در معرض کشاکش دریا هستند، رشد و جلای بهتری پیدا میکنند.»

[Outta_Breathe1020]

مر تو را هر زخم کاید از آسمان
منتظر می باش خلعت بعد از آن
«مولوی»

روزی یک کشتی در دریا اسیر طوفان شد، از تمامی مسافران فقط دو نفر ماندند که به سختی خود را به جزیره ای رساندند. یکی از آنها فردی با ایمان و دیگری بی ایمان بود.

یک روز بعد از دعاهای زیاد - توسط فرد باایمان - از کنار دریا به طرف کلبه آمدند، ناگهان دیدند که کلبه شان آتش گرفته. مرد بی ایمان گفت: لعنت به این شانس که این همه نتیجه دعاهای توست!

مرد با ایمان گفت: «حتما این هم حکمتی دارد. نباید نگران باشیم. زیرا خاوند ما را مینگرد.»

فردای آن روز یک کشتی به جزیره آمد و آنها را نجات داد.

ناخدای کشتی گفت:«دیروز ما دود را دیدیم و فکر کردیم حتما به کمک احتیاج دارید و به طرف جزیره آمدیم.»

نکته: گاه گذشت زمان ثابت خواهد کرد، آنچه امروز فاجعه و مصیبت می نامیم، لطف و عنایت خداوندی بوده است.

خدا گر ز حکمت ببندد دری
ز رحمت گشاید در دیگری