انگلیسی یا فارسی ؟؟

[نارون1]

English or Persian?
By: Ingrid Piller




“What is the meaning of the choice of English in the slogan on this car?”That was one of the questions I asked the participants in the 2^nd Language-on-the-Move Workshop I taught at the University of Isfahan.

I had come across the car featuring the slogan “END SPEED” on the outskirts of Isfahan during an earlier visit. “End” is used in Iran to indicate a superlative and means ‘ultimate’ or ‘great.’ “End speed” is thus not an imperative, as one might think, but a descriptor: ‘superfast.’ When I asked the question, I had, of course, my own interpretation of the language choice in this slogan ready.

I thought that the choice of English in this slogan signified that the author-driver of the car wanted to project an ironic and postmodern identity and that the choice of English served to further highlight the obvious discrepancy between the content of the ‘superfast’ message and the reality of the somewhat dilapidated car

. The workshop participants agreed with my interpretation and added some further information: they felt quite certain that the driver was a man in his 20s or early 30s, who paid a lot of attention to his appearance and styling, including a carefully cultivated 5-o’clock shadow.

They also highlighted the fact that the car was a Paykan, the prototypical Iranian car that most Iranians feel quite emotionally attached to. So, they thought that the irony of the slogan went beyond the actual car and could be taken to mean that the country as a whole was ‘superfast
.’

While the participants and I thus broadly agreed in our interpretation of the slogan, some participants actually rejected the premise of my question that the slogan was in English.

They argued that the slogan might look English but was actually Persian because “end” in English doesn’t mean ‘ultimate,’ ‘super’ or ‘great.’ Rather the word has been borrowed into Persian and acquired that meaning there. On consideration, I have to agree: the premise of my question was indeed mistaken, based, as it is, on an assumption of linguistic discreteness.

The question of whether the slogan is in English or Persian is ultimately pointless and I fell into the same trap that Bourdieu berates linguists for:

To speak of the language, without further specification, as linguists do, is tacitly to accept the official definition of the official language of a political unit. (Language and Symbolic
Power, 1991, p. 45)


I’m grateful to all the workshop participants for that reminder and for the many stimulating discussions we had during the 2^nd Language-on-the-Move Workshop at the University of Isfahan

[نارون1]

انگلیسی یا فارسی؟

نویسنده: اینگرید پیلر ، مترجم: بهنامکیماسی

معنای ماشین نوشته انگلیسی روی این اتومبیل چیست؟ این یکی از سوال هایی بود که من در دومین کارگاه آموزشی زبان در حرکت که با تدریس خودم در دانشگاهاصفهان برگزار میشد از شرکت کنندگان پرسیدم.

من در سفر قبلی خود به اصفهان و هنگامی که از حومه شهر دیدن می کردم با ماشین نوشته END SPEED مواجه شدم که روی شیشه عقب این اتومبیل به چشم می خورد. کلمه END در ایران به عنوان یک صفت عالی و با معنی "نهایی" یا "بسیار عالی" به کار می رود. بنابراین END SPEED بر خلاف آنچه که تصور می شود یک جمله امری نیست و تنها یک عبارت وصفی به معنای "فوق العاده سریع (اِندِ سرعت)" است.
البته خود پیش از آن که این پرسش را مطرح کنم تفسیری در مورد نوع انتخاب زبانی صورت گرفته در این عبارت داشتم. من فکر می کردم که کلمات انتخاب شده در این عبارت انگلیسی نشان می دهد که راننده این اتومبیل قصد داشته تا هویتی کنایی و پست مدرن را در معرض دید عموم قرار دهد و انتخاب زبان انگلیسی به این خاطر بوده است که اختلاف فاحش معنایی "فوق العاده سریع" و این واقعیت که این اتومبیل فرسوده محسوب می شود را به وضوح نشان دهد.

شرکت کنندگان در کارگاه آموزشی با تفسیر من در این مورد موافقت کردند و موارد دیگری را هم به آن افزودند: آنان کاملا مطمئن بودند که راننده این اتومبیل مردی در رده سنی بیست تا سی و چند ساله است که برای ظاهر و تیپ خود اهمیت زیادی قائل می شود و ته ریشی کامل دارد. آنان هم چنین مطالبی را در مورد نوع اتومبیل که پیکان بود اضافه کردند که اتومبیل اصلی ایرانیان محسوب می شود و اکثر ایرانیان از لحاظ عاطفی به آن وابسته هستند.

بنابراین، آنان تصور می کردند که معنی کنایی این ماشین نوشته می تواند فراتر از آنچه باشد که الان از این اتومبیل دیده می شود و می تواند بدین معنی باشد که کشور ایران، به عنوان یک کل، "فوق العاده سریع" بوده است.
با وجود این که من و شرکت کنندگان تا حد زیادی روی تفسیرمان از این عبارت به توافق رسیدیم، برخی شرکت کنندگان فرض ابتدایی پرسش من را رد کردند که این ماشین نوشته به انگلیسی است. آنها اظهار داشتند که این ماشین نوشته ممکن است انگلیسی به نظر برسد، اما در حقیقت فارسی است چرا که کلمه end در زبان انگلیسی معنای "نهایی"، "فوق العاده" یا "بسیار عالی" نمی دهد، بلکه این کلمه در فارسی قرض گرفته شده و معنایش را نیز در همان زبان فارسی اقتباس کرده است.

پس از تامل در این مورد، باید قبول کنم که: فرض ابتدایی پرسش من، بر اساس فرضیات تمایز معنایی زبان شناسی، به طور قطع اشتباه بوده است. طرح این سوال که این ماشین نوشته به انگلیسی یا فارسی است در نهایت بیهوده خواهد بود و من در همان تله ای گرفتار شدم که بوردیو زبان شناسان را به خاطر آن ملامت می کند:
صحبت کردن در مورد زبان، بدون تشخیص جزئیات نهان آن، کاری که زبان شناسان انجام می دهند، مانند آن است که به طور ضمنی تعریف رسمی زبان رسمی یک گروه سیاسی را قبول کرد. (زبان و قدرت نمادین، ١٩٩١، ص. ٤٥)

من از تمامی شرکت کنندگان در دومین کارگاه آموزشی زبان در حرکت که در دانشگاه اصفهان داشتم به خاطر یادآوری این موضوع و به خاطر مباحث مهیجی که داشتیم تشکر می کنم.