آیا انسان واقعا به ماه سفر کرده است؟

[Rez@ee]

بيست و يكم جولاي (سي و يكم تير) چهل و سومين سالگرد فرود فضاپيماي آپولو 11 و گام نهادن نخستين انسان بر سطح ماه بود. فضاپيماي آپولو 11 حامل «نيل آرمسترانگ»، «باز آلدرين» و «مايكل كالين» روز 16 جولاي 1969 ميلادي از مركز فضايي كندي توسط موشك Saturn V به فضا پرتاب شد. اين پرتاب پنجمين مأموريت سرنشين دار برنامه آپولو ناسا محسوب مي شد. فضاپيماي آپولو 11 روز 20 جولاي (سي تير) بر سطح ماه فرود آمد و شش ساعت بعد در روز 21 جولاي «نيل آرمسترانگ» به عنوان نخستين انسان پاي بر روي ماه گذاشت. فضانوردان در مجموع 21 ساعت و 36 دقيقه بر سطح ماه حضور داشتند و پس از يك مأموريت هشت روزه به زمين بازگشتند. مطلبی جالب در یکی از سایتها درج شده بود که سوالاتی در باره سفر انسان به ماه وامکان رخ دادن این سفر با تکنولوژی آن زمان مطرح شده بود که بدون آنکه قصد تایید یا رد آن را داشته باشم همان مطلب را در اختیار شما قرار میدهم .
قضاوت با شما!!!!

فضای بیرون از اتمسفر زمین بسیار برای حیات جانداران و انسانها خطرناک است اتمسفر و جو زمین از ورود اشعه های خطرناک و پرشدت منظومه شمسی اعم از اشعه ایکس و گاما و اشعه یووی را که برای سلامتی و حیات جانداران بسیار مضر هستند به داخل زمین جلوگیری میکند لذا سفینه میبایست لایه محافظت شده ای داشته باشد که جلو ورود کامل این تشعشعات را بگیرد

تشعشعات خورشید بتنهایی در هر متر مربع از فضا حدود هزار و چهارصد وات انرژی وارد میکنند از این انرژی حدود 600 وات ان که در محدوده فرکانسهای نور و مادون قرمز و امواج رادیویی میباشند میتوانند از اتمسفر گذشته و به زمین برسند مابقي یعنی چیزی حدود 800 وات انرژی حاصل از تشعشعات خطرناک در فضا در هر متر مربع فضا وجود دارد که برای انسانها بسیار پر خطر است قسمت عمده این تشعشعات اشعه ایکس بخصوص گاما میباشد که میتواند از ورقه های ضخیم فلزی نیز عبور کند بطوری که برای مسدود کردن کامل اشعه خطرناک گاما به صفحه ای سربی به ضخامت حداقل یک متر در بدنه سفینه در تمامی جهت نیاز میباشد تا این اشعه خطرناک به بدن فضانوردان برخورد نکند حال توجه کنید اگر با تکنولوژی معمول بخواهیم بدنه سفینه را بگونه ای بسازیم که جلو ورود تشعشات گاما را به داخل سفینه بگیرد صدها تن فلز سرب لازم داریم که صدها تن به وزن سفینه اضافه خواهد شد .

علاوه بر تشعشات و امواج خطرناک- فضا پر از ذرات ریز شناور و شتابگرفته و سرگردان است که با سرعت صد هزار کیلومتر در حرکت میباشند این ذرات بسرعت میتوانند بدنه سفینه را سوراخ کرده و به مغز یا قلب یا نقاط حساس بدن فضانوردان برخورد کنند

بطور مثال خوب است بدانید سرعت فشنگ بهترین اسلحه های موجود بمحض خروج از لوله تفنگ حدود یک کیلومتر بر ثانیه میباشد یعنی سرعت فشنگ 3600 کیلومتر بر ساعت خواهد بود حال تصور کنید یک ذره شتابدار فضا با سرعت صد هزار کیلومتر بر ساعت سرعتی بیش از 25 برابر یک گلوله فشنگ دارد بطبع با توجه ريز بودن و شتاب بسيارش قدرت تخریب و نفوذ بسیار بالاتری از یک فشنگ خواهد داشت لذا باز سفینه های معمول نیاز به لایه های ضخیمی جهت مسدود کردن این ذرات دارند و حتی لباس فضانوردان معمول نیز در بهترین شرایط نمی تواند جلو نفوذ انها را بگیرد

لذا در صورت برخورد ذرات شتابدار فضا با مغز فضانورد باعث ایجاد صدمه های جدی در بدن وی و حتی مرگ وی خواهد شد لذا با تکنولوژی فعلی بشر نمی توان براحتی این مسئله را نیز حل نمود.

نكته جالب اينجاست كه فضانوردان در سفر به ماه با يك كلاه نازك فلزي ساعتها درون ماه قدم زده و بپر بپر ميكنند كه كمي تعجب بر انگيز است

خطر ديگر ذرات شتابدار براي تجهيزات سفينه هاي فضايي ميباشد مخازن سوخت مايع يا گاز سفينه ها مخازن اب و هواي سفينه ميتواند توسط يك ذره شتابدار چند ميليمتري منفجر شده يا سوراخ كردد بدليل خالي بودن فضا از هوا حتي سوراخ شدن جزئي بدنه سفينه ها باعث گاهش فشار داخل كابين فضانوردان شده و سلامتي انها را به خطر مي اندازد مهمتر از ان در صورت برخورد ذرات شتابگرفته با قطعات حساس مانند سي پي يو و اي سي ها و ميكرو چيپ ها و ... در كامپيوترهاي سفينه هاي فضايي باعث از كار افتادن سيستم كنترل سفينه و سقوط ان خواهند شد اين مسئله نيز براي تجهيزات الكترونيكي لباس فضانوردان كه پوشش كمتري دارد در زمان پياده روي روي كره ماه يا بيرون امدن از سفينه جهت تعميرات بسيار براي فضانورد مخاطره اميز ميباشد بطور كل از لحاظ برخورد ذرات با فضانورد كره ماه بدليل نداشتن جو بسيار خطرناكتر از كره مريخ داراي جو ميباشد شايد بهمين دليل است كه انسان توانسته براي چند مين سال مريخ نوردهاي بي سرنشين را بدون خرابي بر روي سطح مريخ سالم نگه بدارد و از انها اطلاعات بگيرد

مشکل دیگر فضای خارج جو زمین نداشتن هوا و خلاء مطلق است که باعث میشود اجسام در معرض نور بشدت گرم شده و اجسام در معرض سایه سرد باشند البته بدلیل عدم وجود هوا و خاصیت همرفتی ان یک جسم گرم شده نیز به کندی میتواند سرد شود و گرما فقط توسط امواج میتواند از شی خارج شود

لذا با توجه به مشکلات فوق بشر تا کنون تنها توانسته است فضا پیما و قمر نوردهای بدون سرنشن انسانی را به فضای دوردست کره زمین بفرستد این بدین خاطر است که تجهیزات الکتریکی این قمر نوردها نیاز به حفاظ های ضخیمی برای جلوگیری از عدم برخورد تشعشعات فضایی بخصوص گاما ندارد لذا سازمان ناسا و سایر سازمانهای فضایی تا کنون توانسته اند فقط تجهیزات مصنوعی بدون سرنشین را بر روی ماه و کره مریخ نصب نمایند

خیلی از اندیشمندان سفر انسان به ماه را با توجه به مشکلات فوق انهم در بیش ازچهل سال پیش غیر واقعی خوانده و باور ندارند این سئوال که چگونه در چهل سال پیش در عرض سه سال پشت سر هم بیش از پنج بار سفینه های سرنشین دار به ماه رفته و برگشتند ولی از ان زمان تا کنون حدود چهل سال هیچ سفینه سرنشین داری نتوانسته توسط هیچ کشوری حتی امریکا به ماه برود خود سئوال بزرگی است

ممکن است بگوییم سالهاست که سازمان ناسا در ایستگاه فضایی بین المللی فضانورد مستقر کرده است چگونه نتوانسته به کره ماه فضانورد بفرستد

البته به احتمال کم ممکن است سفر به انسان به ماه موفق امیز بوده و از سال 1972 تا کنون بارها صورت گرفته باشد ولی بخاطر کشفیاتی که در ماه بدست اماده مانند سفینه ادم فضایی ها یا اجساد انها یا ایستگاه بشقاب پرنده یا معادن غنی از طلا یا الماس سازمانهای فضایی کشورهای مختلف ترجیح داده اند که این مطلب محرمانه باقی مانده تا دیگر کشورها بدنبال فتح ماه و بهربرداری از کشفیات ان نباشند

خلاصه یا اینکه اصلا سفر انسان به ماه صورت نگرفته یا اگر انجام شده بدلایل مهمی تا کنون در عرض این چهل سال کاملا محرمانه و فوق سری بوده است

فاصله کره ماه تا کره زمین حدود سیصدو پنجاه هزار کیلومتر است و کره ماه کاملا خارج از کمربند امنیتی زمین میباشد ولی ایستگاه فضایی بین المللی در فاصله 350 کیلومتری زمین نصب شده و در حداکثر فاصله ای که تا کنون از زمین گرفته حدود 400 کیلومتر میباشد لذا با وجود خارج بودن ایستگاه فضایی بین المللی از لایه های اولیه اتمسفر زمین هنوز پوشش امنیتی و نیروی مغناطیسی زمین این ایستگاه را از شدت یا برخورد بسیاری از تشعشعات و ذرات شتاب گرفته فضا مصون نگه میدارد البته خود سازمان ناسا نیز اعلام کرده نمی تواند سفینه سرنشین دار تا سال 2020 به کره ماه بفرستد

سطح کره ماه در طول روز بسیار گرم شده و اب در ان به جوش می اید لذا تمامی تجهیزات باید نسوز دارای سیستم خنک کننده و عایق بندی مناسب باشند بدلیل عدم وجود اتمسفر جاذبه ماه به ذرات شتاب گرفته فضا کمک میکند که با قدرت و شتاب بیشتری به سطح ان برخورد کنند لذا لباس فضانوردان خارج شده از سفینه بر سطح ماه ضمن مقاومت در مقابل گرمای بسیار بالا باید بتواند از برخورد ذرات ریز و تشعشعات ایکس و گاما با سر و مغز فضانورد جلوگیری کند ضمن اینکه با داشتن یک فشار متناسب باد داخل ان از متلاشی شدن بدن فضانورد بدلیل عدم وجود هوا جلوگیری کند لذا لباس های فضانوردان در سطح ماه بصورت بادکنک و پف کرده بايد دیده شوند شدت نور خورشید حداقل 60 درصد بیشتر از روی زمین است لذا در انجانمی توان با دوربین های بدو ن لنز مخصوص عکس گرفت گر چه که تشعشعات گاما و ایکس براحتی میتوانند فیلم دوربین های عکاسی حتی بدون باز شدن دیافراگم دوربین اگر بصورت دیجیتالی نباشند را خراب کنند دوربین های عکاسی سفر ماه در چهل سال پیش بصورت دیجتالی عکس و فیلم را ذخیره نمی کردند!

البته درسال 2020 یا 2030 بلاخره تکنولوژی انقدر پیشرفت میکند که سازمان ناسا بتواند سفینه سرنشین دار به ماه ( البته با دو پرچم یکی برای سفرهای قبلی در چهل سال پیش و یکی برای سفر واقعی زمان حال) بفرستد البته ااین در صورتی است که تا انوقت توسط سفینه ها و قمر نوردهای بی سرنشین پرچم فتح را در ماه نگاشته باشند

فیزیک اما ساده