زیباترین متن ها و رقص کلمه ها از دکتر شریعتی

[elinaaa]

-اگر تنهاترین تنهاها شوم باز خدا هست،او جانشین همه نداشتن هاست.نفرین و آفرین ها بی ثمر است.اگر تمامی خلق گرگ های هار شوند و از آسمان هول و کینه بر سرم بارد تو تنهای مهربان و جاوید و آسیب ناپذیر من هستی.ای پناهگاه ابدی!تو می توانی جانشین همه بی پناهی ها شوی.

-اگر گناه وزن داشت،هیچ کس را توان آن نبود که قدمی بردارد،تو از کوله بار سنگین خویش ناله میکردی و من شاید کمر شکسته ترین بودم.

-دیروز همسایه ام از گرسنگی مرد،در عزایش گوسفندها سربریدند.

-وقتی خواستم زندگی کنم،راهم را بستند/وقتی خواستم ستایش کنم،گفتند خرافات است/وقتی خواستم عاشق شوم،گفتند دروغ است/وقتی خواستم گریستن،گفتند دروغ است/وقتی خواستم خندیدن،گفتند دیوانه است/دنیا را نگه دارید،می خواهم پیاده شوم.

[نارون1]

رنج تلخ است ولي وقتي آن را به تنهايي مي کشيم

تا دوست را به ياري نخوانيم،

براي او کاري مي کنيم و اين خود دل را شکيبا مي کند

طعم توفيق را مي چشاند

و چه تلخ است لذت را "تنها" بردن

و چه زشت است زيبايي ها را تنها ديدن

و چه بدبختي آزاردهنده اي ست "تنها" خوشبخت بودن

در بهشت تنها بودن سخت تر از کوير است

در بهار هر نسيمي که خود را بر چهره ات مي زند

ياد "تنهايي" را در سرت زنده ميكند

"تنها" خوشبخت بودن خوشبختي اي رنج آور و نيمه تمام است

" تنها" بودن ، بودني به نيمه است

و من براي نخستين بار در هستي ام رنج "تنهايي" را احساس کردم

[چکامه91]

_ای که نمی دانم به چه نامت بخوانم،
مرا از این "بی تویی" سیاه رهایی بخش.


_ انسان خداگونه ای است در تبعید زمین،
حاکم بر همه ی کائنات و مسجود همه ی فرشتگان،
با دو سرمایه ی عشق و دانش.


_پیغمبر چیزی نمی آورد که به انسان بیفزاید،
وحی چیزی به آدم اضافه نمی کند.
آدم همه ی سرمایه های خودش را دارد.
هر چیزی را که خداوند باید به او می داده، داده است.
در درونش و سرشتش گذاشته {است}.
خود خداوند در سرشت آدم نشسته است.
پیامبر آمده که فقط به یاد {آدمی} بیاورد.


_چه قدر روح محتاج فرصت هایی است که در آن هیچ کس نباشد!


_تنهایی به معنای بی کسی نیست،
بلکه به معنای جدایی است.
به معنای بی کسی نیست،
به معنای بی اویی است.
و انسانی که خودش را تنها و غریب،
در زندان طبیعت و در زندان تنگ تر خویش
_که جداره هایش جداره های وجود من است_
زندانی احساس می کند،
جز با ضربه ی انقلابی عشق،
و جز با حیله ی عشق،
و جز با التهاب پرستیدن،
و جز با خواستنی عاشقانه راه نجات از آن را ندارد.


_من آن نی خشکم که بر لب های نوازشگر ناپیدای تو،
که قصه ی فراق را در من می نوازی،
به غربت خویش پی بردم.
و اکنون نه در این عالم،که در خویشتن قرار ندارم
و نه در زیستن که در بودن خویش نمی گنجم،
که جامه ی تنگ خویشتنم.


_ای خدای بزرگ!
تو چه باشی و چه نباشی،
من اکنون سخت به تو نیازمندم.
تنها به این نیازمندم که تو باشی.