لمس احساس♥•٠·˙

[Ehsan M]

بی نگاه عشق... مجنون نیز... لیلایی نداشت


بی مقدس مریمی.... دنیا ...مسیحایی نداشت


بی تو ای شوق غزل‌آلوده‌یِ شبهای من


لحظه‌ای حتی دلم... با من هم‌آوایی نداشت


آنقدر خوبی ...که در چشمان تو... گم می‌شوم


کاش چشمان تو هم اینقدر... زیبایی نداشت!


این منم ... پنهان ترین ...افسانه‌یِ شبهای تو


آنکه در مهتاب باران ...شوقِ پیدایی نداشت


در گریز از خلوت شبهایِ بی‌پایان خود


بی تو اما ...خوابِ چشمم... هیچ لالایی نداشت


خواستم تا حرف خود را... با غزل... معنا کنم


زیر بارانِ نگاهت... شعر معنایی نداشت


پشت دریاها... اگر هم بود شهری... هاله بود


قایقی می‌ساختم آنجا... که دریایی نداشت


پشت پا می‌زد... ولی هرگز نپرسیدم ...چرا؟


در پس ناکامیم... تقدیر... جاپایی نداشت


شعرهایم می‌نوشتم... دستهایم خسته بود...


در شب بارانی‌ات ...یک قطره خوانایی نداشت!


ماه شب هم خویش می‌آراست با تصویرِ ابر


صورت مهتابی‌ات... هرگز ...خودآرایی نداشت


عشق اگر دیروز ...روز از روز‌گارم ...محو بود


در پسِ امروز‌ها... دیروز...فردایی نداشت


بی تواما ...صورت این عشق... زیبایی نداشت


چشمهایت... بس که زیبا بود ...زیبایی نداشت

[master_mind]

سکوتم را نکن باور

من آن آرامش سنگین پیش از قهر توفانم

من آن خرمن

من آن انبار باروتم

که با آواز یک کبریت آتش می شوم یکسر

[master_mind]

.." تـــو "

دو حرف بیشتر نیســـت ،

کلمه ی کـــوتاهی

کـــــه برای گفتنش ..

جانم به لب رسید و

ناتمـــــام ماند .

[Ehsan M]

خود را به تو دادم که دلی رام بگیرم

کی می رسد آن روز که آرام بگیرم

آرامش عاشق به هیاهوی نبرد است

باید کمی از شور و شرت وام بگیرم

دلخواه من آن جاست که در اوج بلندی

سردار زمین خورده ی تو نام بگیرم

لبخند بزن، چشم بچرخان که من آن گاه

از سفره ی تو پسته و بادام بگیرم

مبعوث شدم تا برسانم خبر از تو

بگذار که از لحن تو الهام بگیرم

ای کاش که در خواب بیایی به سراغم

شاید بشود از لب تو کام بگیرم

[Ehsan M]

دری به صدا در آمد: تق تق تق

کبوتری بالهای عشقش را

با گوهر محبت سیراب میکرد.

در آن سوی رودخانه های متلاطم،

پرندگان از چاوشی خوانی بلبلکان مست

در بزم نشسته اند

گوش کن صدای پای خدا را از اوج این آبشار میشنوی ،

گوش کن!

خدا میخواند

از دهان بلبلان همیشه مست

ببوی!

آیا به مشامت آشناست

خدا همچنان بوی بهشت را به مشاممان میرساند

و پیغام سروش را به معبد دلفی قلبمان!

که ای انسان

من آفریدگار توآم

من نیز عاشقم

من نیز عاشقم

[master_mind]

در زندگی به هیچ کس اعتماد نکن، آیینه با تمام یک رنگیش دست چپ و راست را به تو اشتباه نشان می دهد...

[Ehsan M]

کوک کن ساعت خویش، که سحر نزدیک است

كوك كن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری، نیست دگر

دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعتِ خویش !

كه مـؤذّن، شبِ پیـش

دسته گل داده به آب

و در آغوش سحر رفته به خواب

كوك كن ساعتِ خویش !

شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

كه سحر برخیزد

شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

دیر برمی خیزند

كوك كن ساعتِ خویش !

كه سحرگاه كسی

بقچه در زیر بغل،

راهیِ حمّامی نیست

كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

رفتگر مُرده و این كوچه دگر

خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

كوك كن ساعتِ خویش !

ماكیان ها همه مستِ خوابند

شهر هم . . .

خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

كوك كن ساعتِ خویش !

كه در این شهر، دگر مستی نیست

كه تو وقتِ سحر، آنگاه كه از میكده برمی گردد

از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر

و در این شهر سحرخیزی نیست

و سـحر نـزدیک است

[master_mind]

مثل آن مسجد بین راهی تنهایم
هر کس هم که می آید مسافر است
میشکند
هم نمازش را و هم دلم را
و میرود

[*alien*]

شعرزیبای کوچه

بی تو، مهتاب‌شبی، باز از آن كوچه گذشتم، همه تن چشم شدم، خیره به دنبال تو گشتم، شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم، شدم آن عاشق دیوانه كه بودم.
در نهانخانۀ جانم، گل یاد تو، درخشید باغ صد خاطره خندید، عطر صد خاطره پیچید:
یادم آمد كه شبی باهم از آن كوچه گذشتیم پر گشودیم و در آن خلوت دل‌خواسته گشتیم ساعتی بر لب آن جوی نشستیم.
تو، همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت.من همه، محو تماشای نگاهت.
آسمان صاف و شب آرام بخت خندان و زمان رام خوشۀ ماه فروریخته در آب شاخه‌ها دست برآورده به مهتاب شب و صحرا و گل و سنگ همه دل داده به آواز شباهنگیادم آید، تو به من گفتی:ـ «از این عشق حذر كن!لحظه‌ای چند بر این آب نظر كن،آب، آیینۀ عشق گذران است، تو كه امروز نگاهت به نگاهی نگران است، باش فردا، كه دلت با دگران است!تا فراموش كنی، چندی از این شهر سفر كن!»با تو گفتم:‌ «حذر از عشق!؟ - ندانم سفر از پیش تو؟ هرگز نتوانم،نتوانم!روز اول، كه دل من به تمنای تو پر زد،
چون كبوتر، لب بام تو نشستم تو به من سنگ زدی، من نه رمیدم، نه گسستم . . .»

باز گفتم كه : «تو صیادی و من آهوی دشتمتا به دام تو درافتم همه جا گشتم و گشتم حذر از عشق ندانم، نتوانم!»اشكی از شاخه فرو ریخت مرغ شب، نالۀ تلخی زد و بگریخت . . .اشک در چشم تو لرزید، ماه بر عشق تو خندید!یادم آید كه: دگر از تو جوابی نشنیدم پای در دامن اندوه كشیدم.نگسستم، نرمیدم.رفت در ظلمت غم، آن شب و شب‌های دگر هم،نه گرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم، نه کُنی دیگر از آن كوچه گذر هم . . .
بی تو، اما، به چه حالی من از آن كوچه گذشتم!

[Ehsan M]

بگذار که بر شاخه این صبح دلاویز
بنشینم و از عشق سرودی بسرایم
آنگاه به صد شوق چو مرغان سبکبال
پر گیرم ازین بام و به سوی تو بیایم
خورشید از آن دور از آن قله پر برف
آغوش کند باز همه مهر همه ناز
سیمرغ طلایی پر و بالی است که چون من
از لانه برون آمده دارد سر پرواز
پرواز به آنجا که نشاط است و امیدست
پرواز به آنجا که سرود است و سرور است
آنجا که سراپای تو در روشنی صبح
رویای شرابی است که در جام بلور است
آنجا که سحر گونه گلگون تو در خواب
از بوسه خورشید چون برگ گل ناز است
آنجا که من از روزن هر اختر شبگرد
چشمم به تماشا و تمنای تو باز است