مجموعه نثر ادبی عبدالرحیم سعیدی راد (فصل اول)

[*FATIMA*]

پیشانی بند
از وقتی شور عشق در کالبدش ریشه دوانده بود ، سر از پا نمی شناخت .
دیگر با سوت هیچ خمپاره ای روی زمین کپ نمی کرد .
نخل های جنوب به استواری اش غبطه می خوردند . نیزارها بر رد قدم هایش بوسه می زند .
شب حمله ، روی پیشانی اش نوشته بود : یا فاطمه الزهرا (س)
فردا ، ترکشی در پهلویش آرام گرفت .
فرشته های مقرب دف زنان به استقبالش آمدند .
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

عمو !
فصل برگ ریزان است .
مرد می رود و برگ های زرد در زیر سم اسبش له می شوند .
پشت سر ابری سیاه ؛ پیش رو دریایی تشنه .
مرد می تازد و راه در پشت سرش گم می شود .
ابر می غرد و او پیش می رود .
کم کم دریا برایش آغوش باز می کند .
موج ها به احترامش برمی خیزند .
فرشته های نگران ، لبخند می زنند .
لبهای ترک خورده مرد ، همچون کبوتری به سمت خنکای آب پر می کشند .
دست های ماتم زده مشک ، با آب آشنا می شود .
صدای نوزادی دل مرد را می لرزاند . از جا کنده می شود .
جان شعله ورش به سمت خیمه های افروخته می چرخد .
مرد تشنه ، مشک سیراب را به دوش می گیرد .
پشت سر دریایی نگران ، پیش رو برگ ریزان ...
ساقی مست ، میخانه در آتش !
ابری می غرد !
برگ های زرد زیر پاهای اسب می شکنند .
صاعقه ای از راه می رسد و ساقه نخلی خم می شود .
گلوی مشک خشک می شود . مرد به زمین می افتد و پیشانی خاک را می بوسد .
دو دست که خنکای آب را چشیده اند ، کنار ساحل جا می مانند .
صدای چند کودک ؛ سوار بر شانه های باد ؛ نزدیک می شود .
- عمو ! ... عمو ! ... عمو عباس !
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

خوش آمدی ... !
مثل تیری که از کمان شلیک شود از طایفه شب فاصله می گیرد و به قافله صبح سپید ، می پیوندد .
سایه ها می بینند و رنگ می بازند ، اما چهره مرد به سرخی می گراید .
عرق شرم بر پیشانی اش می درخشد .
اگر کمی سرش را بالاتر بگیرد می شود در چشمانش برق عشق را دید .
یادش می آید که چگونه راه را بر خورشید بسته بود . دلش می لرزد .
پاهایش سست می شود .
می ایستد و از دل می گذراند : " اگر مرا نبخشد ؟ ... "
خم می شود و بند پوتین هایش را گره می زند و به گردن می آویزد .
شن های داغ صحرا به پاهای برهنه اش بوسه می زنند .
خیلی آرام قدم برمی دارد و دلش را راهی حرم نور می کند .
صدای ضربان قلبش را فرشته ها به تبرک می برند .
سکوتی به رنگ حیرت در آسمان و زمین خیمه می زند .
نفس در سینه دقایق حبس می شود .
دستی پرده را بالا می زند و صدایی دلنشین از درون خیمه نور شنیده می شود :
- خوش آمدی حُرّ ... !
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

شصت لعنتی
عجول تر از تو ندیده بودم ، بی صدا می آمدی .
نه آمدنت را می شد دید نه رفتنت را . تنها از گرد و خاکی که راه می انداختی مشد حضورت را حدس زد .
مثل صاعقه نازل می شدی و یک دسته گل می چیدی و با خودت به آسمان می بردی .
آن روز وقتی توی سنگر نماز فرود آمدی موقع اذان ظهر بود . بچه ها منتظرت بودند ؛ عباس و سید مجید و مصطفی را می گویم .
آن قدر سریع پر گرفتید که از پروازتان تنها پری ماند و یک پلاک شکسته .
آن روز از آن آمد و رفت ناگهانی ، تنها یک ترکش نقلی سهم من شد . آن قدر ریز که فقط بلد است نیمه های شب ، وقتی دارم خواب دریا را می بینم ؛ مثل ساعت زنگ بزند و این خاطره را برایم نقل کند .
حالا سال هاست که سری به ما نزده ای .
در این روزگار غریبی ؛ کم کم دلمان برای تو هم تنگ می شود
خمپاره 60 لعنتی !
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

میدان مین
مرد می خواست که پا بر چشم هایت بگذارد و رد شود . همیشه خار مژگانت به پاها که نه ، به دل بچه ها فرو می رفت .
گاهی اسبی وحشی می شدی که هر سوارکاری را به زمین می زد . اما همیشه با همه غرورت ، به همت چند جوان بی ادعا رام می شدی .
راستش را بخواهی همیشه از دیدن هیبت وحشتناکت می ترسیدم . وقتی هم می دیدم که عده ای بی خیال از کنارت رد می شوند از خودم بدم می آمد .
شب های حمله بچه های تخریبچی با دو نوار موازی سفید ، دست هایت را می بستند و به اصطلاح خودشان معبر می زند . با این حال باز هم کار که گره می خورد ، معبری می شدی برای پروازهای عاشقانه .
حالا هم بعد از آن همه سال ، دست بردار نیستی و هنوز از دل خاک گرمت بچه های با صفا را به آسمان می فرستی .
با همه این حرف ها ، خودت به تنهایی میدانی هستی برای شناسایی آنهایی که مردترند ؛ میدان غربال عاشق ترها ، میدان جذب جان های از خود رها شده ، میدان رازناک جاودانگی ، میدان مین ! ...
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

ترکش عزیز
یک قطره آفتاب بودی که در قنوت جانم چکیدی .
کاش دوستت نمی داشتم . آن وقت احساس می کردم که زیر پوستم مثل عقربی هستی که اگر بیدار شوی ، من بایستی برای همیشه بخوابم .
کاش یادگاری نبودی ؛ آن وقت از دستت فریاد سر می دادم .
وقتی مثل صاعقه در جانم می نشستی ، سرگردان بودی ؛ راه گم کرده ای بودی که پیغامی تند از یاری مهربان داشتی .
حالا بعد از این همه سال ، هنوز نیمه های شب بیدارم تا حسرت روزها و شب های از دست رفته عاشقی را به یادم بیاوری .
فراموشت نمی کنم " ترکش " عزیز !
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

پرچم ها ...
حالا دیگر کاری از دست کسی برنمی آید .
خوب می دانم ، این حرف ها مثل سکه های عهد دقیانوس دیگر رایج نیستند .
اما مگر می شود دید و دم نزد ؟
مردهای نسل قدیم دردها را به جان خریدند و رفتند .
رفتند تا این شب ها بی ستاره نباشد .
رفتند اما حالا آفتاب روزمرگی مثل خون در رگ های بی رمق خیابان در رفت و آمد است .
بعد از فصل مرام و معرفت نوبت به فصل بی غیرتی رسیده است .
منظورم تنها بچه های فوکولی نیست ، حاج آقاهای باصفا هم برج های زهرمارشان آسمان را سیاه کرده اند .
حالم به هم می خورد از این دو رنگی ها
علی واری و نداری سهم ما ؛ هتل های دوبی و خرید از پاریس و سفرهای حج با همه خانواده ! سهم شما . و عدالت یعنی همین !
امان از اسن آدم های مصنوعی ؛
ناخن های مصنوع ، خنده های مصنوعی ، چشم ها و دماغ های مصنوعی ؛
راستی دماغ های جراحی شده مس توانند عطر حضور شهیدان را استشمام کنند ؟
چقدر دلم برای پرچم های رنگ و رو رفته بهشت زهرا تنگ شده است !
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان

[*FATIMA*]

راه بی همراه
وقتی می رفتی کوله پشتی ات پر بود از خوشه های اشک ، حرف های ناگفته ، رازهای سر به مهر ، عطر مهربانی ، و عشقی که تا خدا قد کشیده بود .
به راهی می رفتی که نخل هایش در صف نماز بودند ؛ چلچله هایش زیارت نامه خوان و مردمانش یکدست خاکی پوش . همان راهی که انتهایش بوسه به آسمان می زد .
از سر کوچه که رد می شدی دستی به علامت خداحافظی تکان می دادی و گفتی : " من می روم ، اما این راه مرد می طلبد . "
... رفتی ! اما راه ، همچنان بی همراه مانده است .
برگرفته از کتاب حق با آفتابگردان هاست
تهیه و تنظیم : سایت علمی نخبگان جوان