شعرهایی از شاعران مختلف

[تووت فرنگی]

شعری زیبا از دکتر شریعتی‌‏‎ ‎

‏
پريشانم،
‏
چه مي‌خواهي‌ تو از جانم؟!
‏
مرا بي ‌آنکه خود خواهم اسير زندگي ‌کردي.
‏
خداوندا!
‏
اگر روزي ‌ز عرش خود به زير آيي
‏
لباس فقر پوشي
‏
غرورت را براي ‌تکه ناني
‏
‏‌به زير پاي‌ نامردان بياندازي

‏‌ و شب آهسته و خسته
‏
تهي‌ دست و زبان بسته
‏
به سوي ‌خانه باز آيي
‏
زمين و آسمان را کفر مي‌گويي
‏
نمي‌گويي؟!
‏
خداوندا!
‏
اگر در روز گرما خيز تابستان
‏
تنت بر سايه‌ي ‌ديوار بگشايي
‏
لبت بر کاسه‌ي‌ مسي‌ قير اندود بگذاري
‏
و قدري آن طرف‌تر
‏
عمارت‌هاي ‌مرمرين بيني‌
‏
و اعصابت براي‌ سکه‌اي‌ اين‌سو و آن‌سو در روان باشد
‏
زمين و آسمان را کفر مي‌گويي
‏
نمي‌گويي؟!
‏
خداوندا!
‏
اگر روزي‌ بشر گردي‌
‏
ز حال بندگانت با خبر گردي‌
‏
پشيمان مي‌شوي‌ از قصه خلقت، از اين بودن، از اين بدعت.
‏
خداوندا تو مسئولي.
‏
خداوندا تو مي‌داني‌ که انسان بودن و ماندن
‏
در اين دنيا چه دشوار است،
‏
چه رنجي ‌مي‌کشد آنکس که انسان است و از احساس سرشار است

[تووت فرنگی]

نه، نمی‌توانم فراموشت کنم
زخم‌های من، بی‌حضور تو از تسکین سر باز می‌زنند
بال‌های من
تکه‌تکه فرو می‌ریزند
بره‌های مسیح را می‌بینم که به دنبالم می‌دوند
...و نشان فلوت تو را می‌پرسند
نه، نمی‌توانم فراموشت کنم

خیابان‌ها بی‌حضور تو راه‌های آشکار جهنم‌اند
تو پرنده‌یی معصومی
که راهش را
در باغ حیاط زندانی گم کرده است
تک‌ صورتی ازلی، بر رخسار تمام پیامبرانی
باد تشنه‌ی تابستانی
که گندم‌زاران رسیده در قدوم تو خم می‌شوند
آشیانه‌ی رودی از برف
که از قله‌های بهار فرو می‌ریزد
نه
نمی‌توانم
نمی‌خواهم که فراموشت کنم

تپه‌های خشکیده
از پله‌های تو بالا می‌آیند
تا به بوی نفس‌های تو درمان شوند و به کوهستان بازگردند
ماه هزار ساله دست‌نوشته‌ی آخرش را برای تو می‌فرستد
تا تصحیحش کند

نه، نمی‌توانم فراموشت کنم
قزل‌آلایی عصیانگری که به چشمه‌ی خود باز می‌رود
خونین شده در رودها که به جانب دریا روان است

[!nesa]

شعر اولی خیلی قشنگ بود.