اکسيداسيون داخلي
اساسا تشکيل و توسعه پوسته هاي روي سطح فلز که فلز را حفاظت مي کند مطلوب و مفيد است اين امر تحت شرايطي مي تواند امکان پذير باشد. نوع ديگري از اکسيداسيون که مي تواند اتفاق بيفتد اکسيداسيون داخلي است که اکسيد شدن بدون تشکيل پوسته خارجي مي باشد. جهت انجام شدن اين اکسيداسيون بدون تشکيل يک پوسته خارجي بايد شرايط معيني وجود داشته باشد. براي اين منظور آلياژ بايد داراي يک عنصر آلياژي (با مقدار کم) باشد که اين عنصر فعالتر از عنصر آلياژ است. به عنوان مثال مي توان سيليسيم در مس و يا کردم در نيکل را نام برد. همچنين ضروري است که سرعت نفوذ اکسيژن, نيتروژن, سولفور و غيره به سمت داخل آلياژ بيشتر از سرعت نفوذ عنصر آلياژي کم به سطح باشد. در صورت وجود اين شرايط, اکسيداسيون داخلي امکان پذير است. هرچند که آن عنصر آلياژي به وسيله تشکيل ترکيباتي مثل کاربيد ها پايدار گردد.
اکسيداسيون داخلي به وسيله غلظت اکسيژن در سطح کنترل مي شود. غلظت اکسيژن جهت اکسيد کردن عنصر اصلي آلياژ بايد کم و براي اکسيد کردن عنصر آلياژي فعال بايد کافي باشد.
پوسته خارجي تنها زماني تشکيل مي شود که فشار موثر اکسيژن در فصل مشترک فلز/گاز بيشتر از اين مقدار باشد. وجود نقص در پوسته سطحي تشکيل شده, نشان دهنده آن است که فشار جزئي اکسيژن در سطح در حدي بود که امکان واکنش اکسيژن با عنصر اصلي آلياژ وجود نداشته است.
نمونه اي از اثر تخريبي اکسيداسيون داخلي, مي توان به انهدام قطعه هاي کرومل در ترموکوپلهاي آلومل-کرومل مورد استفاده جهت اندازه گيري دماي يک گاز غني شده از هيدروژن اشاره کرد.
گاز هيدروژن توانايي نفوذ به داخل محافظ را داشته و اتمسفري را در داخل آلياژ لوله که شامل 90درصد نيکل و 10درصد کرم است وارد مي کند. در اين حالت نيکل احياء و کرم اکسيد مي شود. در ضمن هيچ پوسته سطحي نيز تشکيل نمي شود. در اينجا سطوح شکست نشان دهنده اکسيد کرم مي باشد که داراي مشخصه رنگ سبز است يک روش بهتر استفاده از ترموکوپلهايي شامل گاززداهاي اکسيژن مثل نوار تيتانيم مي باشد, در اين حالت با زدودن اکسيژن, اتمسفري ايجاد مي شود که هر دو جزء آلياژ را احيا مي کند.