نمایش نسخه قابل چاپ
یک شبی مجنون نمازش را شکست / بی وضو در کوچه لیلا نشست
گفت یا رب از چه خوارم کرده ای ؟ / بر صلیب عشق دارم کرده ای ؟
خسته ام زین عشق ، دل خونم مکن / من که مجنونم ، تو مجنونم مکن
مرد این بازیچه دیگر نیستم / این تو و لیلای تو ، من نیستم
گفت ای دیوانه ، لیلایت منم / در رگ پنهان و پیدایت منم
سال ها با جور لیلا ساختی / من کنارت بودم و نشناختی . . .
ای تو چشمت رنگ دنیای خیال / رنگین سبزین باغ و دریای زلال
من سراسر پرسشم ،آیا؟ چرا؟ / یک نگاهت پاسخ کوهی سوال
يادمان باشد اگر خاطرمان تنها ماند
طلب عشق ز هر بي سر و پايي نکنيم...
يادمان باشد اگر اين دلمان بي کس ماند
طلب مهر ز هر چشم خماري نکنيم...
يادمان باشد که دگر ليلي و مجنوني نيست
به چه قيمت دلمان بهر کسي چاک کنيم...
يادمان باشد که در اين بحر دو رنگي و ريا
دگر حتي طلب آب ز دريا نکنيم...
يادمان باشد اگر از پس هر شب روزيست
دگر آن روز پي قلب سياهي نرويم...
يادمان باشد اگر شمعي و پروانه به يکجا ديديم
طلب سوختن بال و پرنکنيم...
عاشق نبودی تو .... من عاشقت بودم
در قبله گاه عشق بودی تو معبودم
آرام و آسوده در خواب خوش بودی
یک لحظه من بی تو هرگز نیاسودم
من با نفسهایم نام تو را خواندم
کاش ای هوس بازم ، با تو نمی ماندم
روزی که می گفتی من با تو می مانم
روزی که دانستی من بی تو می میرم
روزی که با عشقت بستی به زنجیرم
بازنده من بودم این بوده تقدیرم
خوش باوری بودم پیش نگاه تو
هر دم ز چشمانت خواندم کلامی نو
عشق تو چون برگی در دست طوفان بود
دل کندن و رفتن پیش تو آسان بود
روزی به من گفتی دیگه نمی مانم
گفتم که می میرم
گفتی که می دانم !
باور نمی کردم هرگز جدایی را
آن آمدن با عشق این بی وفایی را ........
تو از اول سلام‌ات پاسخ بدرود باخود داشت
اگرچه سحر صوت‌ات جذبه‌ی داوود باخود داشت
بهشت‌ات سبزتر از وعده‌ی شداد بود اما
- برایم برگ برگ‌اش دوزخ نمرود باخود داشت
ببخشای‌ام اگر بستم دگر پلک تماشا را
که رقص شعله‌ات در پیچ و تاب‌اش دود باخود داشت
«سیاوش»وار بیرون آمدم از امتحان گرچه
- دل «سودابه»سان‌ات هرچه آتش بود با خود داشت
مرا با برکه‌ام بگذار دریا ارمغان تو
بگو جوی حقیری آرزوی رود باخود داشت
– محمد علی بهمنی
مزخرف‌ترین واقعیت عشق آن است که:
از هر که می‌گریزی عاشقت است.
هر که را می‌گریزانی، عاشقش هستی.
و آنگاه که هر دو عاشقید، در حالی که از هم می‌گریزید، هم را می‌گریزانید!!
من نه عاشق هستم و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من
من خودم هستم و تنهایی و یک حس غریب
که به صد عشق و هوس می ارزد
آدمک آخر دنیاست بخند
آدمک مرگ همین جاست بخند
دست خطی که تو را عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست بخند
آدمک خر نشوی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند
آن خدایی که بزرگش خواندی
به خدا مثل تو تنهاست بخند...
مردان خدا پرده پندار دریدند
یعنی همه غیر خدا هیچ ندیدند
با هر دست که دادند همان دست گرفتند
هر نکته که گویی همان نکته شنیدند
جمعی نکوشیده رسیدند به مقصود
جمعی دویدند به مقصد نرسیدند
شاید آن روز که سهراب نوشت
تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبری از دل پردرد گل یاس نداشت
باید اینگونه نوشت:
هر گلی هم باشی
چه شقایق چه گل پیچک و یاس
زندگی اجباریست...
چه غریب ماندی ای دل
نه غمی نه غم گساری
نه به انتظار یاری
نه ز یار انتظاری
به غروب این بیابان
بنشین غریب و تنها
بنگر وفای یاران
که رها کنند یاری
هرگز در تمام عمرم علتی را به جز ذلت برای آن چیزی که با التماس بخواهم نیافتم هرگز هم نخواهم یافت ارزش هرچیزی در جهان ماکمتر از آن است که از پی هر التماس فرو می ریزدو ویران می شود !
انسان باید یاد بگیرد که خواهش نکند بلکه بخواهد
چرا که هر چیز درستی در سراسر زمین برای انسان است و حق طبیعی اوست
چرا ما باید حق طبیعی خود را با التماس بخواهیم...
(نادر ابراهیمی)